How technology can fight extremism and online harassment | Yasmin Green

Translator: sam adib Reviewer: sadegh zabihi

My relationship with the internet reminds me of the setup

رابطه‌ام با اینترنت

یک فیلم ترسناکِ کلیشه‌ای را به خاطرم می‌آورد.

to a clichéd horror movie.

You know, the blissfully happy family moves in to their perfect new home,

خانواده خوشحال و سعادتمند به خانۀ جدید بی‌نقصشان می‌روند،

excited about their perfect future,

دربارۀ آیندۀ درخشانشان هیجان‌زده‌اند

and it's sunny outside and the birds are chirping ...

بیرون آفتابی‌ست و پرنده‌ها به آوازخواندن مشغول ...

And then it gets dark.

سپس تاریک می‌شود.

And there are noises from the attic.

و صدایی از زیر شیروانی می‌آید.

And we realize that that perfect new house isn't so perfect.

می‌فهمیم که آن خانۀ جدید بی‌نقص، آنقدرهم بی‌نقص نیست.

When I started working at Google in 2006,

وقتی در سال ۲۰۰۶ کارکردن در گوگل را شروع کردم،

Facebook was just a two-year-old,

فیس‌بوک تنها دو سال داشت،

and Twitter hadn't yet been born.

و توییتر هنوز متولد نشده بود.

And I was in absolute awe of the internet and all of its promise

و من در سایۀ هیبت مطلق اینترنت و تمام وعده‌هایش بودم

to make us closer

که ما را به هم نزدیکتر می‌کند

and smarter

و باهوش‌ترمان می‌کند

and more free.

و آزادترمان می‌کند.

But as we were doing the inspiring work of building search engines

اما همانطور که ما کار الهام‌بخش ساختن موتورهای جست‌وجو،

و سایت‌های انتشار ویدیو و شبکه‌های اجتماعی را انجام می‌دادیم،

and video-sharing sites and social networks,

criminals, dictators and terrorists were figuring out

جنایتکاران، دیکتاتورها و تروریست‌ها فهمیدند که

how to use those same platforms against us.

چگونه از آن پلتفرم‌های مشابه علیه ما استفاده کنند.

And we didn't have the foresight to stop them.

و ما پیش‌بینی نکرده‌بودیم که چطور متوقفشان کنیم.

Over the last few years, geopolitical forces have come online to wreak havoc.

در طول چند سال گذشته، قدرتهای ژئوپولیتیک برای خرابکاری به عرصۀ آنلاین آمدند.

And in response,

و در پاسخ،

Google supported a few colleagues and me to set up a new group called Jigsaw,

گوگل از من و تعدادی همکار برای تأسیس گروه جدیدی به نام Jigsaw پشتیبانی کرد،

with a mandate to make people safer from threats like violent extremism,

با یک تعهد که مردم را در برابر تهدیدهایی مثل افراط گرایی خشن،

censorship, persecution --

سانسور، آزار و شکنجه در امان داریم --

threats that feel very personal to me because I was born in Iran,

تهدیداتی که برای من احساسی بسیار شخصی است چونکه من در ایران به دنیا آمدم،

and I left in the aftermath of a violent revolution.

و پس از یک انقلاب خشن از آنجا خارج شدم.

But I've come to realize that even if we had all of the resources

امّا من متوجّه شدم حتی اگر ما همۀ منابع

of all of the technology companies in the world,

کل کمپانی‌های تکنولوژی در دنیا را در اختیار داشته باشیم

we'd still fail

هنوز شکست خورده‌‌ قلمداد می‌شویم

if we overlooked one critical ingredient:

اگر یک عنصر حیاتی را نادیده بگیریم:

the human experiences of the victims and perpetrators of those threats.

تجربیات انسانی قربانیان و عاملان آن تهدیدات.

There are many challenges I could talk to you about today.

چیزهای چالش‌برانگیز زیادی هستند که امروز می‌توانم درباره‌شان با شما صحبت کنم.

I'm going to focus on just two.

من بر روی تنها دو مورد تمرکز می‌کنم.

The first is terrorism.

اولینش تروریسم است.

So in order to understand the radicalization process,

پس ما برای درک فرایند افراطی‌گری،

we met with dozens of former members of violent extremist groups.

با ده‌ها نفر از اعضای سابق گروه‌های خشن تندرو دیدار کردیم.

One was a British schoolgirl,

یکی از آنها یک دختر مدرسه‌ای انگلیسی بود،

who had been taken off of a plane at London Heathrow

که او را از یک پرواز در فرودگاه هیترو لندن پایین آورده بودند

as she was trying to make her way to Syria to join ISIS.

چرا که می‌خواست خودش را برای پیوستن به داعش به سوریه برساند.

And she was 13 years old.

و او ۱۳ ساله بود.

So I sat down with her and her father, and I said, "Why?"

پس من با او و پدرش نشستم و پرسیدم، «چرا؟»

And she said,

و او گفت:

"I was looking at pictures of what life is like in Syria,

«من عکس‌هایی می‌دیدم از اینکه زندگی در سوریه چه شکلی است،

and I thought I was going to go and live in the Islamic Disney World."

فکر می‌کردم که می‌روم و در دیزنی‌ورلد اسلامی زندگی می‌کنم.»

That's what she saw in ISIS.

این چیزی بود که او در داعش دید.

She thought she'd meet and marry a jihadi Brad Pitt

او فکر می‌کرد که با یک برد پیت جهادی ملاقات و ازدواج می‌کند

and go shopping in the mall all day and live happily ever after.

و هر روز به مرکز خرید می‌رود و بعد از آن به خوشی زندگی می‌کند.

ISIS understands what drives people,

داعش فهمیده که چه‌چیز مردم را تحریک می‌کند،

and they carefully craft a message for each audience.

و آن‌ها با دقت برای هر مخاطب پیامی می‌سازند.

Just look at how many languages

فقط ببینید چه تعداد زبان هست

they translate their marketing material into.

که آن‌ها اطلاعات موردنظرشان را به آن زبان‌ها ترجمه می‌کنند.

They make pamphlets, radio shows and videos

آن‌ها جزوات و برنامه‌های رادیویی و ویدیویی می‌سازند

in not just English and Arabic,

نه فقط به زبان انگلیسی و عربی،

but German, Russian, French, Turkish, Kurdish,

بلکه آلمانی، روسی، فرانسه، ترکی، کُردی،

Hebrew,

عبری،

Mandarin Chinese.

چینی ماندارین.

I've even seen an ISIS-produced video in sign language.

من حتی یک ویدیوی تولیدشدۀ داعش را دیدم که به زبان اشاره بود.

Just think about that for a second:

فقط برای یک لحظه به آن فکر کنید:

ISIS took the time and made the effort

داعش زمان گذاشته و کوشیده

to ensure their message is reaching the deaf and hard of hearing.

تا مطمئن بشود که پیامش حتی به ناشنوا و کم‌شنوا هم می‌رسد.

It's actually not tech-savviness

در واقع آنچه داعش را دلربا و هوش‌ربا می‌کند

that is the reason why ISIS wins hearts and minds.

شایستگی تکنولوژیک آن نیست.

It's their insight into the prejudices, the vulnerabilities, the desires

بلکه بینش داعش به تعصبات، آسیب‌پذیری‌ها و خواسته‌هایی‌ست

of the people they're trying to reach

که مردم می‌کوشند بدان برسند

that does that.

و داعش به آنها این اجازه را می‌دهد.

That's why it's not enough

این نشان می‌دهد چرا برای یک پلتفرم آنلاین

for the online platforms to focus on removing recruiting material.

کافی نیست که تمرکزش را معطوف به حذف اطلاعات جمع‌شده کند.

If we want to have a shot at building meaningful technology

اگر می‌خواهیم که در عرصۀ تکنولوژی تلاش معناداری بکنیم

that's going to counter radicalization,

آن تلاش باید در راه مبارزه با افراطی‌گری باشد،

we have to start with the human journey at its core.

ما بایستی با سفر انسان به درون خود بیاغازیم.

So we went to Iraq

پس ما به عراق رفتیم

to speak to young men who'd bought into ISIS's promise

برای اینکه با مردان جوانی حرف بزنیم که با وعدۀ قهرمانی

of heroism and righteousness,

وعدالت به داعش پیوسته بودند،

who'd taken up arms to fight for them

کسانی که برای داعش مبارزه کردند

and then who'd defected

اما بالاخره آنگاه که وحشیانگی قانون داعش را دیدند

after they witnessed the brutality of ISIS's rule.

فرار کردند.

And I'm sitting there in this makeshift prison in the north of Iraq

خب من در زندان موقتی در شمال عراق نشسته‌ام

with this 23-year-old who had actually trained as a suicide bomber

با این فرد ۲۳ ساله که به عنوان بمب‌گذار انتحاری آموزش دیده بود

before defecting.

پیش از آنکه فرار کند.

And he says,

او گفت:

"I arrived in Syria full of hope,

«سرشار از امید به سوریه رسیدم،

and immediately, I had two of my prized possessions confiscated:

و ناگهان، دو چیز ارزشمندم مصادره شد:

my passport and my mobile phone."

گذرنامه و موبایلم.»

The symbols of his physical and digital liberty

نمادهایی از آزادی فیزیکی و دیجیتالش را

were taken away from him on arrival.

در بدو ورود از او گرفتند.

And then this is the way he described that moment of loss to me.

و این چیزی است که او از لحظۀ ناامیدی‌اش به من گفت.

He said,

گفت:

"You know in 'Tom and Jerry,'

«می‌دونی در تام و جری

when Jerry wants to escape, and then Tom locks the door

اونجایی که جری می‌خواد فرار کنه و تام در رو قفل می‌کنه

and swallows the key

و کلید رو قورت میده

and you see it bulging out of his throat as it travels down?"

و دیدی که کلید از برآمدگی گلوش رد میشه و پایین میره؟»

And of course, I really could see the image that he was describing,

و درسته، من واقعاً می‌توانستم آنچه را که او می‌گفت تصور کنم،

and I really did connect with the feeling that he was trying to convey,

واقعاً می‌توانستم با احساسی که می‌کوشید منتقل کند ارتباط برقرار کنم،

which was one of doom,

که یک عذاب بود،

when you know there's no way out.

وقتی می‌دانی که هیچ راه خروجی نیست.

And I was wondering:

می‌خواستم بدانم:

What, if anything, could have changed his mind

چه می‌شد اگر وقتی می‌خواست خانه را ترک کند

the day that he left home?

چیزی نظر او را عوض می‌کرد؟

So I asked,

پس پرسیدم:

"If you knew everything that you know now

«اگر تو آنچه را که امروز

about the suffering and the corruption, the brutality --

دربارۀ رنج و فساد و وحشیگری می‌دانی --

that day you left home,

همان روز اول که رفتی می‌دانستی،

would you still have gone?"

بازهم می‌رفتی؟»

And he said, "Yes."

و او گفت، «آره.»

And I thought, "Holy crap, he said 'Yes.'"

و فکر کردم، «خدایا، گفت آره.»

And then he said,

بعد گفت:

"At that point, I was so brainwashed,

«آن موقع من شست‌وشوی مغزی شده‌بودم،

I wasn't taking in any contradictory information.

اطلاعاتی را که در تضاد با عقایدم بود نمی‌پذیرفتم.

I couldn't have been swayed."

نمی‌توانستم قانع شوم.»

"Well, what if you knew everything that you know now

«خب اگر شش ماه پیش از آنکه خانه را ترک کنی

six months before the day that you left?"

آنچه را که امروز می‌دانی می‌دانستی چه؟»

"At that point, I think it probably would have changed my mind."

«به گمانم آن موقع ممکن بود که نظرم تغییر کند.»

Radicalization isn't this yes-or-no choice.

افراطی‌گری گزینش بلی‌ یا خیر نیست.

It's a process, during which people have questions --

بلکه یک فرایند است، دورانی که مردم پرسش‌هایی

دربارۀ ایدئولوژی، دین و اوضاع زندگی دارند.

about ideology, religion, the living conditions.

And they're coming online for answers,

و آنها برای رسیدن به پاسخ‌ها آنلاین می‌شوند،

which is an opportunity to reach them.

جاییکه فرصتی برای رسیدن به آنهاست.

And there are videos online from people who have answers --

و ویدیوهای آنلاینی از کسانیکه پاسخ را می‌دانند وجود دارد --

defectors, for example, telling the story of their journey

برای نمونه فراریان از داعش که داستان ورود

into and out of violence;

و خروجشان از خشونت را می‌گویند؛

stories like the one from that man I met in the Iraqi prison.

مشابه داستان آن مردی که من در زندان عراقی دیدم.

There are locals who've uploaded cell phone footage

محلی‌هایی هستند که با تلفن همراه فیلم‌ آپلود کرده‌اند

of what life is really like in the caliphate under ISIS's rule.

از اینکه زندگی تحت قانون خلافت داعش واقعاً چگونه است.

There are clerics who are sharing peaceful interpretations of Islam.

روحانیانی هستند که تفسیرهای صلح‌آمیزی از اسلام را ارائه می‌دهند.

But you know what?

اما می‌دانید؟

این افراد معمولاً توان عرضه‌ و تبلیغاتی را که داعش دارد، ندارند.

These people don't generally have the marketing prowess of ISIS.

They risk their lives to speak up and confront terrorist propaganda,

آنها جانشان را با حرف‌زدن و مقابله‌کردن علیه تبلیغات تروریستی به خطر می‌اندازند.

and then they tragically don't reach the people

اما به شکل غم‌انگیزی حرفشان به گوش مردمی

who most need to hear from them.

که نیاز به شنیدن آن حرفها دارند نمی‌رسد.

And we wanted to see if technology could change that.

و می‌خواستیم ببینیم اگر تکنولوژی بتواند آن را تغییر دهد.

So in 2016, we partnered with Moonshot CVE

پس در سال ۲۰۱۶ ما با Moonshot CVE همکاری کردیم

to pilot a new approach to countering radicalization

تا رهیافتی نو را برای مقابله با افراطی‌گری آزمایش کنیم

called the "Redirect Method."

بنام «روش راهنمایی مجدد.»

It uses the power of online advertising

که از قدرت تبلیغات آنلاین بهره می‌برد

to bridge the gap between those susceptible to ISIS's messaging

تا آن صداهای معتبری را که به روکردن دست داعش مشغولند

and those credible voices that are debunking that messaging.

به آنهایی که دربرابر پیام داعش آسیب‌پذیرند برساند.

And it works like this:

و اینطور کار می‌کند:

someone looking for extremist material --

کسی به دنبال محتوای افراط‌گرایانه می‌گردد --

say they search for "How do I join ISIS?" --

مثلاً کسی «چگونه عضو داعش شوم؟» را جست‌وجو می‌کنند --

will see an ad appear

یک آگهی ظاهر می‌شود

that invites them to watch a YouTube video of a cleric, of a defector --

که دعوتشان می‌کند تا ویدیویی را از یک روحانی یا کسی که از داعش فرار کرده

someone who has an authentic answer.

یا کسی که پاسخی قانع‌کننده داشته باشد، ببینند.

And that targeting is based not on a profile of who they are,

و این دعوت، بر مبنای مشخصات هویتی‌شان نیست،

but of determining something that's directly relevant

بلکه هدف تعیین چیزی کاملاً مرتبط

to their query or question.

با تردید یا پرسششان است.

During our eight-week pilot in English and Arabic,

طی آزمایش هشت‌هفته‌ای‌مان در زبانهای انگلیسی و عربی،

we reached over 300,000 people

به بیش از ۳۰۰٫۰۰۰ نفر که از خود تمایل یا همدلی

who had expressed an interest in or sympathy towards a jihadi group.

به گروه‌های جهادی نشان دادند رسیدیم.

These people were now watching videos

این افراد حالا ویدیوهایی می‌بینند

that could prevent them from making devastating choices.

که می‌تواند مانع از این شود که تصمیمی خانمان‌برانداز بگیرند.

And because violent extremism isn't confined to any one language,

و به‌خاطر اینکه افراطی‌گری خشن محدود به یک زبان،

religion or ideology,

دین یا ایدئولوژی نیست،

the Redirect Method is now being deployed globally

روش راهنمایی مجدد هم‌اکنون بسمت جهانی‌شدن می‌رود

to protect people being courted online by violent ideologues,

تا محافظ مردم باشد که در اینترنت توسط ایدئولوژی‌های خشن، وسوسه نشوند،

whether they're Islamists, white supremacists

خواه آن ایدئولوژی‌ها اسلامگرایان باشند خواه برتری‌پنداران سفیدپوست

or other violent extremists,

یا دیگر افراط‌گرایان خشن.

with the goal of giving them the chance to hear from someone

با این هدف که به آنها شانس شنیدن صحبت فردی را

on the other side of that journey;

که در آن سوی این سفر است بدهیم؛

to give them the chance to choose a different path.

به آنها شانس انتخاب مسیری متفاوت را بدهیم.

It turns out that often the bad guys are good at exploiting the internet,

معلوم می‌شود که اغلب، آدم‌بدها در بهره‌بردن از اینترنت موفق‌اند،

not because they're some kind of technological geniuses,

نه بخاطر اینکه نابغه‌های تکنولوژی‌اند،

but because they understand what makes people tick.

بلکه بخاطراینکه می‌دانند چه چیز افراد را تحریک می‌کند.

I want to give you a second example:

می‌خواهم مثال دوم را به شما بگویم:

online harassment.

مزاحمت آنلاین.

Online harassers also work to figure out what will resonate

مزاحمان آنلاین نیز می‌خواهند بفهمند که چه‌چیز

with another human being.

دیگری را تحریک می‌کند.

But not to recruit them like ISIS does,

امّا نه برای نابودکردنشان، مثل آنچه داعش می‌کند،

but to cause them pain.

بلکه برای رنج‌دادن آنها.

Imagine this:

تصور کن:

you're a woman,

یک زن هستی،

you're married,

متأهلی،

you have a kid.

و یک فرزند داری.

You post something on social media,

مطلبی در رسانه‌های اجتماعی می‌نویسی،

and in a reply, you're told that you'll be raped,

در یک از نظر، نوشته می‌شود که به شما تجاوز خواهد شد.

that your son will be watching,

چیزی که پسرت خواهد دید،

details of when and where.

جزئیات اینکه کِی و کجا.

In fact, your home address is put online for everyone to see.

در واقع، آدرس خانه‌ات برای هرکسی قابل مشاهده است.

That feels like a pretty real threat.

مثل تهدیدی واقعی به نظر می‌آید.

Do you think you'd go home?

به نظرت باید به خانه بروی؟

Do you think you'd continue doing the thing that you were doing?

گمان می‌کنی که باید به کاری که مشغول بودی ادامه بدهی؟

ادامه‌دادن به کار موجب خشم فرد مزاحم می‌شود؟

Would you continue doing that thing that's irritating your attacker?

Online abuse has been this perverse art

آزارگری آنلاین هنر فاسدِ پی‌بردن به این است

of figuring out what makes people angry,

که چه چیز اوقات مردم را تلخ می‌کند،

what makes people afraid,

چه چیز می‌ترساندشان،

what makes people insecure,

چه‌چیز سبب احساس ناامنی در آنها می‌شود،

and then pushing those pressure points until they're silenced.

و پس از پی‌بردن، افزدون فشار تا آنگاه که ساکت‌اند.

When online harassment goes unchecked,

وقتی مزاحمت آنلاین مهار نشود،

free speech is stifled.

آزادی بیان خفه می‌شود.

And even the people hosting the conversation

و حتی اگر افراد گفت‌وگو را میزبانی کنند

throw up their arms and call it quits,

سر آخر تسلیم می‌شوند،

closing their comment sections and their forums altogether.

قسمت نظراتشان را می‌بندند و انجمن‌هایشان را تعطیل می‌کنند.

That means we're actually losing spaces online

که در واقع به این معناست که ما فضاهای آنلاین را

to meet and exchange ideas.

برای ملاقات و تغییر نظرات از دست می‌دهیم.

And where online spaces remain,

و فضاهای آنلاینی که می‌ماند،

we descend into echo chambers with people who think just like us.

ما با افراد همفکرمان به اتاق‌های پژواک سرازیر می‌شویم.

But that enables the spread of disinformation;

امّا این گسترش اطلاعات غلط را موجب می‌شود؛

that facilitates polarization.

که قطبی‌شدن فضا را تسهیل می‌کند.

What if technology instead could enable empathy at scale?

چه می‌شود اگر در عوض تکنولوژی بتواند همدلی را به اندازۀ کافی ایجاد کند؟

This was the question that motivated our partnership

این پرسشی بود که موجب همکاری ما

with Google's Counter Abuse team,

با تیم سوء‌استفاده‌ستیزِ گوگل،

Wikipedia

ویکی‌پدیا

and newspapers like the New York Times.

و روزنامه‌هایی همچون نیویورک‌تایمز شد.

We wanted to see if we could build machine-learning models

می‌خواستیم ببینیم که اگر بتوانیم مدل‌هایی از یادگیری ماشین بسازیم

that could understand the emotional impact of language.

که بتواند اثرگذاری احساسی زبان را بفهمد.

Could we predict which comments were likely to make someone else leave

آیا می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که چه نظراتی محتمل‌ترست که موجب شوند

the online conversation?

افراد گفت‌وگوی آنلاین را ترک کنند؟

And that's no mean feat.

و این کار ساده‌ای نیست.

That's no trivial accomplishment

برای هوش مصنوعی دستاورد بی‌اهمیتی نیست

for AI to be able to do something like that.

که بتواند چیزی مثل این را انجام دهد.

I mean, just consider these two examples of messages

منظورم این است که تنها این دو نمونه پیام را

that could have been sent to me last week.

که می‌توانست هفتۀ پیش برای من ارسال شود در نظر بگیرید.

"Break a leg at TED!"

«شکستن یک پا در TED!»

... and

و...

"I'll break your legs at TED."

«من پاهای تو را در TED می‌شکنم.»

(Laughter)

(خنده)

شما انسانید،

You are human,

that's why that's an obvious difference to you,

و همین خاطر تفاوت برای شما واضح است،

even though the words are pretty much the same.

حتی اگر کلمات کاملاً شبیه‌ باشند.

But for AI, it takes some training to teach the models

اما برای هوش مصنوعی، برای آموزش مدل‌ها به تمرین نیاز است

to recognize that difference.

تا این تفاوت را تشخیص دهد.

The beauty of building AI that can tell the difference

زیبایی ساختن هوشی مصنوعی که بتواند تفاوت را بگوید

is that AI can then scale to the size of the online toxicity phenomenon,

این است که می‌تواند میزان مضربودن پدیده‌ را اندازه گیرد،

and that was our goal in building our technology called Perspective.

و آن هدف ما در ساخت تکنولوژی‌مان به نام چشم‌انداز بود.

With the help of Perspective,

به یاری چشم‌انداز،

the New York Times, for example,

برای مثال نیویورک‌تایمز،

has increased spaces online for conversation.

فضاهای آنلاینش برای گفت‌وگو افزایش یافته‌است.

Before our collaboration,

پیش از همکاریمان،

they only had comments enabled on just 10 percent of their articles.

آنها تنها در پای ۱۰ درصد از مقالاتشان نظرات را فعال کرده بودند.

With the help of machine learning,

به یاری یادگیری ماشین،

they have that number up to 30 percent.

آن عدد هم‌اکنون بیش از ۳۰ درصد است.

So they've tripled it,

پس سه برابرش کرده‌اند،

and we're still just getting started.

و ما هنوز تازه شروع کرده‌ایم.

But this is about way more than just making moderators more efficient.

امّا این دربارۀ راهی فراتر از فقط کارآمدکردن مدیریت است.

Right now I can see you,

اکنون می‌توانم شما را ببینم،

and I can gauge how what I'm saying is landing with you.

و می‌توانم اثری را که سخنانم بر شما می‌گذارد بفهمم.

You don't have that opportunity online.

شما این فرصت آنلاین را ندارید.

Imagine if machine learning could give commenters,

تصور کنید اگر یادگیری ماشین بتواند به نظردهندگان،

as they're typing,

آنگاه که تایپ می‌کنند،

real-time feedback about how their words might land,

دربارۀ اثرگذاری واژگان‌شان بازخورد آنی بدهد،

just like facial expressions do in a face-to-face conversation.

مشابه آنچه حالات چهره در یک بحث رو در رو می‌کند.

Machine learning isn't perfect,

یادگیری ماشین بی‌نقص نیست،

and it still makes plenty of mistakes.

و هنوز اشتباهات زیادی دارد.

But if we can build technology

امّا اگر ما بتوانیم تکنولوژیی بسازیم

that understands the emotional impact of language,

که بتواند اثرگذاری عاطفی زبان را درک کند،

we can build empathy.

می‌توانیم همدلی را بسازیم.

That means that we can have dialogue between people

بدین معنا که می‌توانیم میان افراد گفت‌وگو داشته‌باشیم

with different politics,

افرادی با گرایش‌های سیاسی متفاوت،

different worldviews,

جهان‌بینی متفاوت،

different values.

ارزش‌های متفاوت.

And we can reinvigorate the spaces online that most of us have given up on.

و ما می‌توانیم این فضاهای آنلاین را که بسیاری از ما ترکش کرده‌ایم

دوباره بازسازی و تقویت کنیم.

When people use technology to exploit and harm others,

هنگامی که مردم از تکنولوژی

برای بهره برداری و آسیب رساندن به دیگران استفاده می کنند،

they're preying on our human fears and vulnerabilities.

آنها به شکار ترس‌ها و آسیب‌پذیری‌های ما مشغولند.

If we ever thought that we could build an internet

اگر تاکنون فکر کردیم می‌توانیم اینترنتی بسازیم که

insulated from the dark side of humanity,

از سویۀ تاریک انسانیت در امان باشد،

we were wrong.

در اشتباه بودیم.

If we want today to build technology

اگر امروز بخواهیم تکنولوژیی راه بیندازیم

that can overcome the challenges that we face,

که بتواند بر چالش‌های پیش‌رویمان غلبه کند،

we have to throw our entire selves into understanding the issues

بایستی تمام توانمان را برای درک مسائل

and into building solutions

و یافتن راه‌حل‌هایی که به همان‌اندازۀ

that are as human as the problems they aim to solve.

مشکلات انسانی‌اند بکارگیریم.

Let's make that happen.

بیایید عملی‌اش کنیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)