Adrian K. Haugabrook: 3 ways to lower the barriers to higher education | TED

Translator: Mahsa Amidi Reviewer: sadegh vn

My father grew up in the Deep South in the 1940s and '50s,

پدرم در دهه ۴۰ و ۵۰ در جنوب ایالات ‎متحده آمریکا بزرگ شد؛

at a time when schools were still segregated

زمانی که در مدرسه‌‎ها هنوز تبعیض نژادی قائل بودند

and the promise of going to college

و وعده رفتن به دانشگاه

was less a promise and more like a game of roulette.

اصلا وعده نبود و بیشتر شبیه یک بازی رولت [قمار] بود.

And so for many like him, the only real choices they had

و به همین دلیل برای بسیاری مانند او تنها انتخابی که داشتند

were to stay in their hometown,

این بود که در زادگاهشان بمانند،

go into the military

به ارتش بروند

or to attempt to go to college.

یا تلاش کنند که به دانشگاه بروند.

Well, my father served 20 years, proudly and honorably,

خب، پدرم ۲۰ سال با‎افتخار و با‎شرافت

in the United States Air Force.

در نیروی هوایی ایالات متحده خدمت کرد.

The barriers to college were just too high.

موانع ورود به دانشگاه بسیار زیاد بود.

When he retired from the military,

زمانی که از ارتش بازنشته شد،

he did go back to college,

او به دانشگاه برگشت

and using his GI Bill

و با استفاده از لایحه ارتشی خود

and studying at night for almost six years,

و نزدیک شش سال شبانه درس خواند،

he graduated one year before I was graduating from college.

یک سال قبل از فارغ‌ التحصیلی من، از دانشگاه فارغ التحصیل شد.

I remember going to his commencement

به یاد دارم به جشن فارغ التحصیلی‎‌اش رفتم

and watching him walk across the stage,

و رفتن او به سمت صحنه را تماشا می‎‌کردم

and my eyes just filled with tears.

و چشمانم پر از اشک شده بود.

And I actually am not sure that I saw him get his diploma,

و راستش مطمئن نیستم که او را دیدم دیپلمش را بگیرد،

because I was crying like a baby.

چون مثل بچه‌‎ها داشتم گریه می‌‎کردم.

(Laughter)

(خنده)

You know, around the world,

در سرتاسر دنیا،

less than seven percent of people own a bachelor’s degree.

کمتر از هفت درصد افراد مدرک لیسانس دارند

But there are many who would like to go to university.

اما خیلی‎‌ها دوست دارند به دانشگاه بروند.

But for them, much like my father,

اما برای آن‎ها مثل پدرم،

the barriers to getting into and graduating from college

موانع ورود به دانشگاه و فارغ‎ التحصیلی از آن

are just too high.

بسیار زیاد است.

It simply costs too much.

در واقع هزینه زیادی دارد.

And that cost is often the price of tuition.

و این هزینه معمولا هزینه شهریه است.

In the United States, a four-year bachelor's degree

در ایالات ‎متحده، مدرک لیسانس چهار ساله

can cost in excess of 100,000 dollars,

می‎‌تواند بیش از ۱۰۰,۰۰۰ دلار هزینه داشته باشد،

and that price point continues to escalate.

و این قیمت همچنان در حال افزایش است.

And this is true in other parts of the world,

و این مسئله در سایر نقاط جهان صدق می‎‌کند،

but sometimes, the cost is high

اما بعضی اوقات هزینه بالاست

because there is no university nearby to study, on- or off-line.

زیرا هیچ دانشگاهی برای تحصیل چه به صورت آنلاین یا آفلاین در نزدیکی وجود ندارد.

Or because the academic hurdles are so high

یا موانع تحصیلی آنقدر زیاد است

that university is only afforded to the privileged few.

که دانشگاه فقط در اختیار افراد معدودی قرار می‎گیرد.

We, as institutions of higher education,

ما به عنوان موسسه‎‌های آموزش‎ عالی،

we build walls around ourselves

دور خود دیوار می‌کشیم

and expect students to find their ways over.

و از دانشجو‎ها انتظار داریم راه خود را پیدا کنند.

But this shouldn't be.

ولی اینطور نباید باشد.

What I care most about,

چیزی که بیشتر به آن اهمیت می‎‌دهم

and what I have devoted my entire career to as an educator,

و تمام حرف‌ه‎ایم را به عنوان معلم وقف آن کرده‌‎ام

and now, as an administrator at one of the largest universities

و حالا به عنوان مدیر یکی از بزرگ‎ترین دانشگاه‌‎ها

in the United States,

در ایالات ‎متحده هستم این است که

is seeing more people --

افراد بیشتری را ببینم

traditional college-aged as well as working adults --

که در سن دانشگاهی و نیز بزرگسال‎‌های شاغل

getting into and graduating from college.

وارد دانشگاه و از آن فارغ‎ التحصیل می‌‎شوند.

But if we are to do this,

اما اگر بخواهیم این کار رو انجام بدهیم،

institutions are going to have to redesign themselves

موسسه‎‌ها باید خودشان را دوباره طراحی کنند

to reach out and reach for more students,

تا به دانشجویان بیشتری دست یابند،

versus students trying to reach the institutions

در مقابل دانشجویانی که سعی می‌کنند به موسسه‎‌های بالای آن دیوار‎ها

over those walls.

دسترسی پیدا کنند.

And if we are going to do that,

و اگر می‎‌خواهیم این کار را انجام دهیم

we have to dramatically drive down the cost of higher education,

باید به طور قابل توجهی هزینه آموزش‎ عالی را کاهش دهیم

and the way to do it is to rethink and reimagine

و راه انجام آن بازاندیشی و بازنگری

in these three ways.

در این سه مورد است.

We have to rethink time ...

ما باید در زمان...

مکان...

place ...

and how we teach.

و نحوه تدریس خود تجدید‎ نظر کنیم.

So the first is time.

پس اول زمان است.

Time goes hand in hand with cost,

زمان و هزینه با همدیگر می‌آیند.

and this is how it typically goes.

و معمولاً اینگونه پیش می‌‎رود.

College courses and degrees

دوره‎‌ها و مدارک دانشگاهی

are typically assessed based on credit hours.

معمولاً بر‎ اساس ساعت‎‌های واحد درسی تعیین می‎‌شوند.

And each credit costs money.

و هر واحد هزینه دارد.

So therefore, in this scenario,

بنابراین در این مورد

time, therefore cost,

زمان سپس هزینه

is fixed,

ثابت است

and learning is variable.

و یادگیری متغیر است.

This really makes it problematic to drive down cost,

این واقعا پایین آوردن هزینه را مشکل‎‌ساز می‎کند

and it particularly becomes problematic

و بسیار مشکل‎‌ساز می‎شود

if you’re trying to balance school, work and other family obligations,

اگر می‎‌خواهید تعادل مدرسه، کار و سایر وظایف خانوادگی

as well as other obligations and responsibilities.

و همچنین سایر وظایف و مسئولیت‎‌ها را حفظ کنید.

But if we are to flip that scenario,

اما اگر آن مورد را برعکس کنیم

and therefore make learning the constant

و درنتیجه یادگیری را ثابت

and time variable,

و زمان را متغیر کنیم

then we break the tyranny of time.

آنگاه استبداد زمان را می‎‌شکنیم.

I mean, really, isn't that what school is about?

منظورم این است که آیا مدرسه غیر از این نیست؟

It's about learning and gaining mastery,

در مورد یادگیری و کسب مهارت است

versus logging in a particular number of hours.

در مقابل ورود به سیستم در تعداد ساعاتی خاص

So what could we do?

پس چه کار می‎‌توانستیم بکنیم؟

We should make and give academic credit for life experiences.

ما باید برای تجربیات زندگی دوره آموزشی ایجاد و ارائه دهیم.

Why sit through an entire business management course

چرا باید به پای یک دوره کامل مدیریت بازرگانی

for a semester,

برای یک ترم بنشینیم،

when you can have a university evaluator assess you

وقتی که می‎‌توانید از یک ارزیاب دانشگاه بخواهید که شما را

based on your experience?

بر اساس تجربه‌‎تان ارزیابی کند؟

So this is what this would look like.

پس این چیزی است که به نظر می‎‌رسد.

Let's take a student, Brandice.

بیاید یک دانشجو را در نظر بگیریم، برندیس.

Brandice is an automotive technician at a car service center.

برندیس تکنسین خودرو در مرکز خدمات خودرو است.

Now let’s take three of the certifications that she received

حالا بیایید سه تا از مدرک‎‌هایی که او گرفته‎ است

and is required for her to do her work:

و برای انجام کارهایش مورد نیاز است، در نظر بگیریم:

electrical systems;

سیستم‎‌های الکتریکی،

manual drive, train and axles; and engine performance.

پیشرانه و محورها، و عملکرد موتور

Now you take those

آن‎ها را در نظر بگیرید

and you couple with the fact that Brandice is actually managing a team of technicians

همراه با این حقیقت که برندیس در واقع تیمی از تکنسین‎‌ها را

on the floor.

مدیریت می‎‌کند.

You assess all of that,

شما همه این‎ها را ارزیابی می‎‌کنید

and she finds out that she's just a few credits shy of a college degree,

و او متوجه می‎‌شود که فقط چند واحد از مدرک دانشگاهی کم دارد

a degree in automotive engineering or engineering management.

مدرک مهندسی خودرو یا مدیریت مهندسی

And then on top of that,

و سپس از آن مهم‌‎تر

during that assessment,

در طول آن ارزیابی

she find out that she has a pathway to receive the remainder of those credits

او متوجه می‎‌شود که مسیری برای دریافت باقی آن واحدها

for her degree

برای مدرکش

in less than five months.

در کمتر از پنج ماه دارد.

A few of us are doing this.

تعداد کمی از ما اینکار را می‎‌کنیم.

But here's what I hope for.

اما این چیزیست که من به آن امیدوارم.

My hope is that time

امید دارم که زمان

becomes even more variable.

حتی بیشتر متغیر می‌شود.

So let's build a global skills bank,

پس بیایید بانک جهانی مهارت‎‌ها را،

much like a financial bank.

بسیار شبیه به بانک مالی بسازیم.

But in this case,

اما در این مورد

skills and experiences are the currency.

مهارت‎‌ها و تجربیات سرمایه هستند.

So if you take an evening course in accounting,

پس اگر دوره‎ شبانه حسابداری را می‎‌گذرانید

deposit that into your bank.

آن را به بانک خود واریز کنید.

If you do a summer internship at a marketing firm,

اگر دوره کارآموزی تابستانی در شرکت بازاریابی انجام می‌‎دهید،

deposit that into your bank.

آن را به بانک خود واریز کنید.

If we're able to do this,

اگر از پس این کار بربیایم

and do this at scale,

و در مقیاس مناسب انجام دهیم،

we could dramatically decrease the time to complete a degree,

ما می‎‌توانیم به طور چشمگیری زمان اخذ مدرک را پایین بیاوریم،

therefore drive down cost.

درنتیجه هزینه را پایین بیاوریم.

Second ...

دوم...

place.

مکان است.

We have to completely reenvision and reimagine how we think [about]

ما باید کاملا راجع به اینکه چطور درمورد مکان فکر می‎‌کنیم و آن را می‎‌بینیم

and we see place.

تجدیدنظر و بازنگری کنیم.

We know that physical college campuses are expensive to maintain,

می‎‌دانیم که رسیدگی به محوطه دانشگاه پرهزینه است

and we have to understand that we should look at learning options

و باید درک کنیم که به گزینه‌‎های یادگیری

in a variety of different ways.

به روش‌‎های مختلف نگاه کنیم.

But there's also another cost that we need to lower ...

اما هزینه‎‌ی دیگری نیز وجود دارد که باید آن را کاهش دهیم...

and it's the cost of belonging --

و این هزینه تعلق است..

whether it's because there is not a university nearby for you to learn,

چه به دلیل اینکه دانشگاهی در نزدیکی برای یادگیری شما نیست

be it online or offline,

چه آنلاین باشد چه آفلاین

or because there are emotional or cultural walls

یا به دلیل وجود موانع احساسی و فرهنگی

that disconnect the learner from that learning location.

که یادگیرنده را از مکان یادگیری جدا می‎‌کند.

Cameron, as a student,

کامرون به عنوان دانشجو

should be able to take classes in a community center

باید بتواند در کلاس‎ها در مرکز اجتماع

or in his church.

یا در کلیسای خود شرکت کند.

He should be able to seek career advising and support

او باید بتواند خواستار مشاوره و حمایت مسیر شغلی

from local business owners and businesses.

از صاحبان کسب‎‌وکار محلی و مشاغل باشد.

We should be able to take his work and his volunteer experiences

ما باید بتوانیم از کار و تجربیات داوطلبانه‎‌اش استفاده

and turn those intro credits,

و آن‎ها را به مدارک تبدیل کنیم،

all in a community that he trusts.

در اجتماعی که او به آن اعتماد دارد.

And then therefore, we are making that community

و در نتیجه ما آن اجتماع را

a thriving, vital part of a learning ecosystem,

به بخش حیاتی و پررونق از اکوسیستم یادگیری

for him and for many others.

برای او و بسیاری دیگر تبدیل می‎‌کنیم.

If we can do this,

اگر بتوانیم این کار را انجام دهیم

this means that we absolutely have to believe

این بدان معناست که ما کاملا باید باور داشته باشیم

that learning can take place anywhere.

که یادگیری می‎‌تواند هر جایی صورت بگیرد.

And if we do,

و اگر انجام دهیم

then we decrease the cost of place.

آنگاه هزینه مکان را کاهش دادیم.

Finally,

در آخر

teaching, what about teaching?

تدریس، تدریس چطور؟

Well, teaching is at the heart of learning.

خب، تدریس در بطن یادگیری قرار دارد.

Teaching is the inspiration and the connection.

تدریس الهام و ارتباط است.

It is the spark that connects the learner to the information.

جرقه‌‎ای است که یادگیرنده را به اطلاعات متصل می‎‌کند.

So there's nothing that we want to do to mess with that magic.

پس هیچ کاری نمی‎‌خواهیم انجام دهیم تا آن مهارت استثنایی را خراب کنیم.

But we do know that teaching is one of the higher costs of education.

اما می‌‎دانیم که تدریس یکی از هزینه‌‎های بالای آموزش است.

So what do we do?

پس چه کار کنیم؟

We should take the most inspirational and engaging teachers,

ما باید الهام‌بخش‌ترین و گیرا‎ترین استادان

and all that teaching charm that comes with it,

و تمام جذابیت‌‌های تدریس همراه آنها را انتخاب کنیم

and make bigger classrooms for them,

و کلاس‌‎های درس بزرگتری برای آن‎ها بسازیم؛

scaling and expanding their reach.

دسترسی آن‎ها را گسترش دهیم.

So most classes are 20 to 30 students,

پس بیشتر کلاس‎ها از ۲۰ تا ۳۰ دانشجو

or in some cases, a couple of hundred.

یا در برخی موارد چند صدتا دارد.

But in online,

اما به صورت آنلاین

you can reach thousands all around the world.

می‌‎توانید به هزاران نفر در سراسر جهان دسترسی پیدا کنید.

We currently have a course called Human Relations and Administration.

ما در حال حاضر نفرینی به اسم روابط انسانی و مدیریت داریم.

It's a foundational course for all undergraduate business majors.

دوره پایه برای همه رشته‎‌های بازرگانی در مقطع کارشناسی است.

This course has upwards of 3,000 students from all over the world --

این دوره بیشتر از ۳۰۰۰ دانشجو در سراسر جهان دارد..

the US, Canada, Germany, India

ایالات متحده، کانادا، آلمان، هند

and the list just goes on and on.

و لیست همینطور ادامه پیدا می‎‌کند.

We also have classes that are upwards of 5,000,

ما همچنین کلاس‎‌هایی با بیشتر از ۵۰۰۰ دانشجو داریم

and we aspire to scale even more.

و آرزوی افزایش مقیاس آن را داریم.

We want it so that wherever you have an internet connection,

ما آن را به نحوی می‎‌خواهیم تا هر کجا که اتصال اینترنت دارید

you can put a virtual butt in a seat.

بتوانید پشت مجازیتان را روی صندلی بگذارید.

Now,

خیلی خب

there are folks who are skeptical about online,

آدم‎‌هایی هستند که در مورد کلاس‎های آنلاین

particularly large online classrooms,

به‌ویژه کلاس‌های آنلاین بزرگ تردید دارند

and they posit that smaller classrooms are better.

و اظهار می‌‎کنند که کلاس‎های کوچک‎تر بهتر هستند.

But I would argue what smaller classrooms are really providing is personalization.

اما من بر این باورم آنچه کلاس‎های کوچک‎تر واقعا ارائه می‎‌دهند، شخصی‎‌سازی است.

As so with personalization, this is what I want to see.

همانند شخصی‌‎سازی این چیزی است که می‌‎خواهم آن را ببینم.

I want to see a student, regardless of where they are,

می‎‌خواهم ببینم دانشجویی صرف‎‎‌نظر از اینکه کجاست

regardless of their location,

صرف‎‎‌نظر از مکانش

have a single source, be it their mobile phone or their laptop,

منبع واحدی، چه گوشی چه لپ‌تاپ داشته باشد،

where they have access to instruction,

جایی که به آموزش

in real time or in their time.

به طور همزمان یا در زمان خودش [کشورش] دسترسی داشته باشد.

I want a faculty member to be able to anticipate

من می‎‌خواهم عضو هیئت ‎علمی بتواند

a particular need for a student,

نیاز خاص دانشجو را پیش‌بینی کند،

outreach to that student,

به آن دانشجو کمک کند،

provide a connection for that student with a prepackaged academic toolkit

برای آن دانشجو اتصال همراه با مجموعه ‎ ابزار آموزشی بسته بندی شده فراهم کند

that was prepared by a virtual or automated resource or service,

که توسط منبع یا خدمات مجازی یا خودکار تهیه شده است

and provide that human intervention for that student just at the right time.

و آن دخالت انسانی را برای آن دانشجو درست در زمان مناسب فراهم می‎‌کند.

That's what chatbots and predictive analytics and AI

این‎ها چیزهایی هستند که چت‎‌بات‌‎ها و تحلیل‌های پیشگویانه و هوش‎ مصنوعی

can provide a university:

می‎‌توانند به دانشگاه ارائه کنند:

insights into when is it the right time to provide that human intervention

بینش‌‎هایی نسبت به اینکه کی زمان مناسب برای ارائه آن دخالت انسانی است

that helps that student to become unstuck,

که به دانشجو کمک می‎‌کند تا گیر نکند

and to provide that personal support the student may need.

و پشتیبانی شخصی را که دانشجو ممکن است به آن نیاز داشته ‎باشد، فراهم می‌‎کند.

Some of us are doing this.

برخی از ما این کار را می‎‌کنیم.

But if we can really do this, and do this at scale,

اما اگر واقعا بتوانیم این کار را در مقیاس مناسب انجام دهیم،

we are solving the problem by building faculty

ما با ایجاد هیئت علمی

to do the thing that they are best at,

برای انجام کاری که در آن بهترین هستند

and to do that inspiration at scale.

و برای انجام آن الهام در مقیاس مناسب مشکل را حل می‎‌کنیم.

And at the same time,

و همزمان

we are helping to drive down the cost of higher education

ما به کاهش هزینه‌‎های آموزش‎ عالی

by still providing the personal support at the time that it's needed.

با ارائه پشتیبانی شخصی در زمان مورد نیاز کمک می‎‌کنیم.

So I began this talk talking about my father.

به این دلیل من سخنرانی را با صحبت کردن راجع به پدرم آغاز کردم.

There's a lot that has changed about higher education

چیزهای زیادی در مورد آموزش‎ عالی در طی این بازه زمانی

over this period of time,

تغییر کرده‎ است،

and there are things that have not changed.

و چیزهایی وجود دارد که تغییر نکرده است.

We, as institutions,

ما به عنوان موسسه‎‌ها

still find ourselves being exclusive and expensive,

هنوز خود را منحصربه‎‌فرد و باارزش می‌دانیم

keeping students on the wrong side of that wall.

دانشجوها را در سمت اشتباه آن دیوار نگه می‌‎داریم.

Instead of thousands of autonomous universities,

به جای هزاران دانشگاه مستقل

this is what I would like to see happen.

این چیزی است که دوست دارم اتفاق بیفتد،

I would like to see universities, companies and governments

دوست دارم که ببینم دانشگاه‎‌ها، شرکت‌‎ها، دولت‌‎ها

invest deeply in a higher education superhighway

روی بزرگراه آموزش‎ عالی به شدت سرمایه‎‌گذاری کنند،

that allows for the fluidity and the transferability of experiences

که امکان تغییرپذیری و قابلیت انتقال تجربه‎‌ها را

from place to place,

از مکانی به مکان دیگر

from workplace to the classroom ...

از محل‎ کار به کلاس ‎درس...

beyond borders and beyond boundaries.

فراتر از مرزها و محدودیت‎ها فراهم می‌‎کند.

And in this case ...

و در این مورد...

skills and competencies become the currency

مهارت‎‌ها و شایستگی‌ها تبدیل به سرمایه

for a global workforce.

برای نیروی کار جهانی می‌‎شود.

And if we're able to do this ...

و اگر بتوانیم این کار را انجام دهیم...

I invite you to a graduation

من شما را به فارغ التحصیلی دعوت می‌کنم؛

where we will have seen millions, and possibly billions of students

جایی که میلیون‎ها و احتمالاً میلیاردها دانشجو را می‎‌بینیم که

walk across that stage.

به سمت صحنه می‎‌روند.

Thank you.

ممنونم.

(Cheers and applause)

(شادی و تشویق حضار)