How to Break Through Fear and Become a Leader | Valerie Montgomery Rice | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Let me tell you how a little pink house

بگذارید بگویم چگونه یک خانه کوچک صورتی

prepared me for my first workplace termination

من را برای پایان اولین محل کارم آماده کرد

and set me on a path of resilience, grit and fearlessness.

و من را در مسیری از انعطاف، شجاعت و جسارت قرارداد.

About 2.5 hours south of Atlanta

در ۲/۵ ساعتی جنوب آتلانتا

is a little town of Wrens, Georgia,

شهر کوچکی به نام ورنز جورجیا با جمعیت

about 2,000 people.

حدود ۲۰۰۰ نفر قرار دارد.

مادر بزرگم در ورنز جورجیا در یک خانه صورتی

My grandmother lived in Wrens, Georgia,

in a pink house nested off a dirt road,

کنار یک جاده خاکی،

right off of East 88 highway.

درست کنار بزرگراه ۸۸ زندگی می‌کرد.

It had a massive yard,

یک حیات بزرگ داشت،

the kind of yard that was made for little five-year-old girls

حیاتی که برای یک دختر کوچک پنج ساله مناسب بود

who liked to make mud pies

دختری که دوست داشت کیک‌های گلی بسازد

or run chicken races with their cousins to see who could run the fastest,

یا دواندن جوجه‌ها در کنار دخترخاله‌ها تا ببیند چه کسی سریع‌تر می‌دود،

the chickens or the cousins.

جوجه‌ها یا دخترخاله‌ها.

(Laughter)

(خنده)

That was summer at grandmother's house, and if I think about it,

در خانه مادر بزرگ آن موقع تابستان بود، به این فکر کنید،

I can remember and feel that Georgia sun on my face.

خورشید جورجیا را روی صورتم به یاد دارم و حس می‌کنم.

I can remember when I was just tall enough to jump off the bed

به یاد دارم وقتی که به اندازه کافی قد من می‌رسید تا از تخت بپرم پایین

to use the pot next door to the bed,

تا از ظرف آب در توالت مجاور تخت خواب استفاده کنم،

because the pink house didn't get indoor plumbing until 1968.

چون خانه صورتی تا سال ۱۹۶۸ لوله‌کشی داخلی نداشت.

Those are the memories

این‌ها خاطراتی هستند

that serve as my foundation.

که شالوده من را پی‌ریزی کردند.

That's what helped me to become the woman that I am today.

این‌ها چیزهایی هستند که به من کمک کردند زنی باشم که الآن هستم.

In the midst of those challenges,

با ذهنیت از این چالش‌ها،

I can hear my grandmother's voice

می‌توانم صدای مادربزرگ را بشنوم

laced with a little bit of sternness when she said,

که با لحنی سخت‌گیرانه می‌گفت:

"Valerie, it's your time to go get the eggs out the chicken coop,"

«والری، نوبت تو است که بروی تخم مرغ‌ها را از لانه مرغ‌ها بیاوری،»

or sometimes even select the chicken for that day for dinner.

یا گاهی انتخاب یک مرغ برای شام آن روز.

I learned then that I would,

یاد گرفتم که باید این کار را بکنم،

I should and I could.

می‌بایست و می‌توانستم.

Now all of our memories are clearly not laced with warmth,

الآن همه خاطرات صمیمیت را با خود ندارند،

because I can also remember when my family struggled.

چون همچنین به خاطر دارم وقتی خانواده با هم نزاع می‌کردند.

When my mother struggled.

وقتی مادرم دعوا می‌کرد.

And I think about that pink house.

و درباره این خانه صورتی فکر می‌کنم.

That pink house was not only my classroom, but it was my mother's refuge.

این خانه صورتی فقط کلاس درس من نبود بلکه پناهگاه مادرم هم بود.

My mother was my sort of first view into leadership.

مادرم تقریباً اولین بینش رهبری را به من داد.

And when I think about her

و وقتی درباره وی فکر می‌کنم

and all the other women who went through challenges

و همچنین تمام زنانی که چالش‌های سخت دارند

and how they used those challenges,

و چگونه از این چالش‌ها بهره می‌برند،

sort of to catapult them into becoming the women that they were to be.

نوعی منجنیق که آن‌ها را به سوی زنی که باید باشند پرتاب می‌کند.

Lesson number one.

درس شماره یک.

Several years ago,

چند سال قبل،

باید یاد می‌گرفتم که پذیرش باخت یعنی چه،

I had to learn what it meant to accept loss, but not defeat.

نه پذیرش شکست.

I was riding high on my career.

من روی کارم مسلط بودم.

I was a reproductive endocrinologist and fertility specialist

من یک متخصص غدد تولید مثل و باروری بودم

who was clearly smoothly transitioning

کسی که به آرامی و به وضوح

to an academic administrative research career.

داشت به یک محقق اداری دانشگاهی مبدل می‌شد.

I became the chair of the department.

من مدیر گروه آموزشی بودم.

I founded the center for Women's Health Research at Meharry Medical College,

من مرکز تحقیقاتی سلامت زنان را در دانشکده پزشکی مهاری تأسیس کردم.

which was the first center of its kind,

که در نوع خود اولین بود،

and then I became the dean of the School of Medicine.

و سپس رئیس دانشکده پزشکی شدم.

And at that time,

و در آن زمان،

I was the youngest dean of a medical school in the country.

من جوان ترین رئیس دانشکده در میان دانشکده‌های پزشکی کشور بودم.

(Applause)

(تشویق)

Then it all came tumbling down.

سپس همه چیز فرو ریخت.

When the new president of the school asked me to step down.

زمانی که رئیس جدید دانشگاه از من خواست استعفا دهم.

He asked me to step down.

از من خواست استعفا دهم.

I was devastated.

نابود شدم.

I was embarrassed, I was ashamed.

خجالت‌زده و شرمسار شدم.

I was fearful.

ترسو شده بودم.

Fear was what I felt most of all.

ترس بیشترین چیزی بود که حس می‌کردم.

Would I ever be able to get another job like this?

آیا هرگز قادر خواهم بود شغل مشابهی مثل این به دست آورم؟

What about this sense of loss, humiliation?

این احساس باخت چه بود، تحقیر؟

What would my family and my friends think about me?

خانواده و دوستانم در موردم چه فکر می‌کنند؟

Would they have a negative view of me as I went through?

آیا اگر اینگونه شود دید بدی نسبت به من پیدا می‌کنند.

باید دوباره به خانه صورتی می‌رفتم،

I had to reach back to that pink house,

and I had to recall how my mother

و باید به خاطر می‌آوردم که مادرم

had gone through a similar crossroads in her life

چگونه تقاطع‌های مشابه را در زندگی طی کرده بود

when she had to gather her four little daughters

وقتی مجبور شده بود چهار دختر کوچکش را در میانه شب

in the middle of the night to leave an abusive husband.

بردارد و یک شوهر آزاررسان را ترک کند.

Lost, but not defeated.

باخته نه شکست‌خورده.

What did she do?

چه کار کرد؟

First of all, she was accountable.

اول از همه مسئولیت‌پذیر بود.

She actually said,

او در واقع گفت،

"What of my actions potentially could have contributed

«چه کارهایی کرده‌ام که خود را به این

to the situation that I find myself in?"

وضعیت رسانده‌ام؟»

سپس اقدام می‌کرد چون مسئولیت‌پذیر بود

Then she took action because she was responsible,

and she knew that she had to leave in order to protect her girls.

و می‌دانست که برای حمایت از دخترانش باید همسرش را ترک کند.

I had to do the same thing.

من هم باید چنین می‌کردم.

To paraphrase one of my favorite authors,

به قول یکی از نویسندگان مورد علاقه‌ام،

Paulo Coelho,

پائلو کوئیلو،

he says that before a dream is realized,

او می‌گوید قبل از اینکه رویا فهم شود،

the soul of the world tests everything that you have learned.

روح جهان همه چیزهایی که یاد گرفته‌اید را می‌آزماید.

And it does this such that

و اینگونه این کار را می‌کند

when you are in pursuit of your dreams,

که زمانی که در جستجوی رویاهایت هستی،

you are also mastering the lessons learned in pursuit of that dream.

شما دارید در درس‌هایی که در دنبال کردن رویاها یاد گرفته‌اید مهارت پیدا می‌کنید.

I was being tested in the pursuit of my dreams,

داشتم برای دنبال کردن رویاهایم آزمایش می‌شدم،

and the lessons that I had learned from my mother

و درس‌هایی که از مادرم آموخته بودم

had prepared me for my circumstances,

من را برای چنین شرایطی آماده کرده بود،

and I could move on

و می‌توانستم ادامه دهم

and move forward in my career.

و در کارم پیش بروم.

Lost but not defeated.

باخته نه شکست خورده.

Now this leads me to leadership lesson number two.

حالا می‌رسیم به درس دوم رهبری.

Never fear, be fearless.

هرگز نترسید، نترس باشید.

Now, all of us know that fear is an unpleasant emotion, right?

حالا همه ما می‌دانیم که ترس یک احساس ناخوشایند است، درست است؟

It is often, though, a healthy one because it will cause you to take action,

اما اغلب یک احساس سالم است

زیرا باعث تحرک شما می‌شود،

just like my mother did

درست مثل کاری که مادرم کرد

when she had to leave that abusive relationship.

وقتی مجبور بود آن رابطه ناسالم را رها کند.

Because it is an emotion and it is a biological response,

چون آن یک احساس و یک پاسخ بیولوژیک است،

sometimes we think that the act of being fearless

گاهی فکر می‌کنیم که نترس بودن

means that we are not afraid.

یعنی اینکه از چیزی نترسیم.

You can still be afraid,

شما می‌توانید همچنان بترسید،

and so you may not be able to cancel that fear out completely,

و در این صورت ممکن است نتوانید آن ترس را کاملاً حذف کنید،

but you can put it to sleep.

اما می‌توانید آن را خاموش کنید.

You can learn how to lean into your fear.

می‌توانید یاد بگیرید که بر ترس تکیه کنید.

And I think the best way to do that

و فکر می‌کنم بهترین روش برای این کار

is to do something over and over and over again, successfully.

انجام موفقیت‌آمیز چیزی بارها و بارهاست.

I believe it's a superpower.

معتقدم این یک قدرت برتر است.

It's the superpower my mother had.

این قدرت برتری بود که مادرم داشت.

She could multitask, she could go to work,

می‌توانست همزمان چند کار کند، می‌توانست سر کار برود،

she could cook and clean,

پخت و پز کند و تمیزکاری کند،

she could go to work, she could run errands,

سر کار برود، وظایفش را انجام دهد،

she could come back to work.

دوباره سر کار برود.

And then she still had empathy.

و همچنان عطوفت خود را داشته باشد.

She failed, she succeeded.

او باخت، او پیروز شد.

Not always, guys, to joy,

دوستان، نه همیشه برای شادی،

but to completion.

بلکه برای اتمام کار.

And I recognized that I had to do the same thing.

و من فهمیدم که باید همین کار را بکنم.

So when I put myself back out there, I had to interview,

خوب وقتی از آنجا عزل شدم باید مصاحبه می‌کردم،

I had to be evaluated over and over again,

باید بارها و بارها مورد ارزیابی قرار می‌گرفتم،

I was tested over and over again,

بارها و بارها آزموده شدم،

I heard “no,” I gave the word “no,”

«نه» شنیدم، «نه» گفتم،

until I got to "yes,"

تا وقتی به «بله» رسیدم،

until I got to the role

تا اینکه یک شغل یافتم

that allowed me to align my passion with my purpose.

که علایق و اهدافم را همراستا می‌کرد.

Turning your fear into being fearless allows you

تبدیل ترس به نترس بودن شما را وا می‌دارد

to accept the challenges that you have, laced with risk,

که چالش‌ها را بپذیرید، چالش‌های آغشته به خطر،

leading you to a place that will be right for you.

و شما را به جایگاهی می‌رساند که برای شما مناسب است.

Now this brings me to my third lesson.

حالا می‌رسیم به درس سوم.

Giving back and paying it forward.

پس دادن و پرداختن پیشاپیش.

As the president and CEO of Morehouse School of Medicine,

به عنوان رئیس و مدیر اجرایی دانشکده پزشکی مورهوس،

I get to sit at so many different tables,

پشت میزهای مختلفی نشستم،

tables where I'm actually able to use my voice

میزهایی که توانستم با آنها از صدایم استفاده کنم

and talk about the things that are near and dear to me,

و از چیزهایی بگویم که به من نزدیک و برایم عزیز هستند،

like diversifying the health care workforce

مثل تنوع بخشیدن به نیروهای کادر درمان

or working toward the elimination of health disparities,

یا کار کردن در راستای حذف تبعیض‌های حوزه سلامت،

or ensuring that we have culturally competent providers

یا اطمینان حاصل شود که ما ارائه‌دهندگان توانمند فرهنگی داریم

that are going to provide that highest quality of care.

که قرار است بالاترین کیفیت مراقبت را ارائه کنند.

And yes, I learned from my mother

و بله از مادرم آموختم

how to give back in the traditional ways, community service, charity.

که چگونه به روش‌های سنتی جبران کنم، خدمات اجتماعی، خیریه.

But I also believe it's important for women to tell their story.

اما همچنین معتقدم برای زنان مهم است که داستان خود را تعریف کنند.

I've told my story about watching my mother navigate

من داستان مشاهده مادرم در طی رابطه آزاردهنده را

through an abusive relationship.

تعریف کرده‌ام.

I was a child, that had an imprint on me.

من کودکی بودم که در وجودم حک شده بود.

I've told my story about the professional journeys

داستانم در مورد آنچه در حوزه‌ای شغلی گذشت را گفته‌ام

and the challenges I've had to get to the point where I am today.

و چالش‌هایی که مرا به اینجا رسانده است را گفته‌ام.

We must do that for each other because women must be heard,

باید این کار را برای همدیگر انجام دهیم چون صدای زنان باید شنیده شود،

but they also must listen.

اما خود زن‌ها هم باید شنونده باشند.

This is what gives us hope that we are not alone,

این به ما امید می‌دهد که تنها نیستیم،

and that there is a light at the end of those dark tunnels.

و اینکه در انتهای آن تونل‌های تاریک نوری وجود دارد.

And of course, as a medical professional specializing in women's health,

و البته به عنوان کسی که در حوزه سلامت زنان تخصص دارد

I give back by staying on the forefront of reproductive rights.

با ایستادن در خط مقدم حقوق باروری به این وظیفه عمل می‌کنم.

(Applause)

(تشویق)

Who has the right to tell me what's right for my body?

چه کسی حق دارد به من بگوید که چه چیزی برای بدن من درست است؟

For my body --

برای بدن من --

(Applause)

(تشویق)

for myself, for my mental well-being, for my family.

برای خودم، برای سلامت ذهنی من، برای خانوده‌ام.

Women's reproductive rights

حقوق باروری زنان

and women's health rights

و حقوق سلامت زنان

should have equal parity to any other choice

باید با دیگر گزینه‌ها ارزش برابر داشته باشد

I make about my health.

من در مورد سلامتی خود صحبت می‌کنم.

And I really don't need anyone to tell me what's right for me.

و واقعاً نیاز ندارم شخص دیگری بگوید چه چیزی برای من خوب است.

I need you to help me make the right choices with me,

از شما می‌خواهم به من کمک کنید تا در کنار من انتخاب‌های درست داشته باشیم،

but not for me.

اما نه برای من.

(Applause)

(تشویق)

And I should have the ultimate say.

ومن باید حرف نهایی را بزنم.

Now, I am fortunate that my job is to pay it forward.

اکنون، من خوش‌شانسم که شغلم این را جلو انداخته است.

This means that I also must stand and raise my voice

یعنی من هم باید بایستم و صدایم را بلند کنم

when decisions like the recent Supreme Court decision

زمانی که تصمیماتی مثل تصمیم اخیر دیوان عالی

on affirmative action came out.

راجع به اقدام مثبت منتشر شد.

It will impact the ability of people to have choice

این تصمیم بر توان افراد برای داشتن حق انتخاب

and to further their education.

در مورد تحصیلات بیشتر موثر است.

Many of the women in this room,

می‌دانیم بسیاری از زنان در این سالن،

we know that we have benefited from affirmative action,

که از اقدام مثبت سود برده‌اند،

I clearly did.

من کاملا منتفع شدم.

Whether it was in college or the workplace,

چه در دانشکده چه در محل کار،

and if we are honest,

و اگر صادق باشیم،

many of us would not be where we are today if it wasn't for affirmative action.

بسیاری از ما اگر به خاطر اقدام مثبت نبود در جایگاه امروزی نبودیم.

So we should really be first in line talking about affirmative action,

پس باید ما باید واقعاً در صف اول صحبت در مورد اقدام مثبت باشیم،

particularly in higher ed and in the medical profession,

خصوصاً در تحصیلات عالی و مشاغل درمانی،

because we know that race and gender concordance impacts health outcomes.

زیرا می‌دانیم که هم‌گامی نژاد و جنسیت بر نتایج حوزه سلامت تأثیر دارد.

So how is it that we can have a military exemption

پس اینکه ما از خدمت نظامی معاف هستیم

for the good of the country,

به خاطر شرایط خوب کشور است،

but not a medical exemption for the good of the country?

پس چرا به خاطر خوبی کشور به لحاظ پزشکی مستثنی نباشیم؟

(Applause)

(تشویق)

Particularly if we are interested in eliminating disparities

به ویژه اگر علاقمند به حذف تبعیض‌ها

and achieving health equity for all.

و برابری در حوزه سلامت برای همه باشیم.

So I challenge you as leaders,

خوب من شما رهبران را به چالش می‌کشم،

I challenge you as women to raise your voices.

شما زنان را به چالش می‌کشم تا صدای خود را بلند کنید.

We need more diversity in the future, not less.

در آینده به تنوع بیشتری نیاز داریم نه کمتر.

I go back to that pink house

به خانه صورتی بر می‌گردم

because that pink house is where I learned to be vigilant.

زیرا خانه صورتی جایی است که در آن هوشیار بودن را آموخته‌ام.

It's where I learned and understood that I had choice.

جایی است که آموخته‌ام و فهمیده‌ام که من انتخاب داشتم.

It's where I learned and understood

جایی است که آموخته‌ام و فهمیده‌ام

that I could be committed to my dreams, my aspirations.

که می‌توانم رویا و آرزو را می‌توان اجرایی کرد.

It's where I learned how to be fearless.

جایی است که آموخته‌ام چگونه نترس باشم.

It's where I learned to take that fear

جایی است که آموخته‌ام که از ترس بهره ببرم

and turn it into a weapon of success that has allowed me to lead.

و آن را به سلاحی برای موفقیت مبدل کنم که فرصت رهبری را به من بدهد.

That little pink house is where I gained courage.

آن خانه صورتی کوچک جایی است که شجاعت کسب کردم.

And I was surrounded by my sisters,

و خواهرانم، مادرم، مادر بزرگم

my mother, my grandmother,

مادر مادربزرگم، مادر مادر بزرگم

my great grandmother, all pushing me forward.

همه مرا به جلو راندند.

Great leaders are not produced through the number of titles

رهبران بزرگ با چند لقب یا درجه تحصیلی

or degrees that they have,

خلق نمی‌شوند،

but through life experiences,

بلکه از طریق تجربیات زندگی،

through the distance traveled,

از طریق مسافت‌های طی شده،

the tables they sit,

پشت میزهایی که نشسته‌اند،

the conversations they have,

گفتگوهایی که داشته‌اند،

and what ensues in those conversations.

و چیزی که در گفتگوها دنبال کرده‌اند، خلق شده‌اند.

I learned from my time in that pink house

از زمانی که در خانه صورتی بودم آموخته‌ام

that for some of us, it starts early on.

که برای برخی از ما، زود آغاز می‌شود.

For others, though, the title may just be woman.

برای دیگران، شاید عنوان فقط زن بودن باشد.

Remember, fearlessness, grit and resilience.

شجاعت، جسارت و استقامت را به یاد داشته باشید.

And that you are enough.

و اینکه خودتان کافی هستید.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)