Nora Flanagan: What COVID-19 revealed about US schools -- and 4 ways to rethink education | TED

Transcriber:

Translator: Bahaar ghorbani Reviewer: Masoud Motamedifar

The last day of school was barely school.

آخرین روز مدرسه اصلا شبیه مدرسه نبود.

I fielded complicated questions

من به سوالات پیچیده‌ی شاگرد‌ها که

from students who braved public transit to attend,

جرات کرده بودند با وسیله حمل و نقل عمومی در کلاس حاضر شوند جواب می‌دادم،

I wiped down every desk between classes

من همه نیمکت‌های کلاس‌ها را تمیز کردم

and reminded myself to breathe.

و به خودم یادآوری می‌کردم نفس بکش.

I held it together so hard when students said goodbye,

خیلی سخت خودم را نگه داشتم وقتی شاگرد‌ها خداحافظی کردند،

with a strange, scared weight on that word.

با یک اثر عجیب و ترسناک در آن کلمه.

Colleagues and I exchanged glances in the hallway,

من و همکارانم نگاه‌هایی را با‌هم در راهرو رد‌و‌بدل کردیم،

همزمان پر‌تنش و آرامش‌بخش.

at once tense and comforting.

We were in this together,

ما با‌هم در این شرایط بودیم،

even if we were about to part ways for several months.

حتی اگر قرار بود چندین ماه از هم جدا باشیم

And when school as we know it stopped,

و وقتی مدرسه‌ای که می‌شناختیم بسته شد،

we all took a long minute just to process that.

ما همگی یک دقیقه طولانی داشتیم تجزیه و تحلیل می‌کردیم.

It seemed impossible.

این بنظر غیر‌ممکن می‌آمد.

400,000 students in Chicago now needed to learn from home,

حالا باید ۴۰۰،۰۰۰ دانش‌آموز در شیکاگو در خانه آموزش ببینند،

and we would need to make that happen,

و ما باید این اتفاق را ایجاد می‌کردیم،

both as the third-largest school district in the country

هم به‌عنوان سومین مدرسه بزرگ منطقه درکشور

and as the human beings who constitute it.

و به‌عنوان آدم‌هایی که آن را تاسیس کردند.

But the seemingly impossible keeps becoming reality really fast lately.

اما به‌نظر می‌رسید غیر‌ممکن خیلی سریع به واقعیت تبدیل می‌شود.

So teachers jumped and adapted.

بنابراین معلمان پیش رفتند و خود را تطبیق دادند.

We learned to host online meetings,

ما یاد‌گرفتیم گرداننده جلسات آنلاین باشیم،

we hung whiteboards on our living room walls.

تخته‌ها را روی دیوار پذیرایی آویزان کردیم.

خیلی از معلمان کنجار می‌رفتند

Many teachers struggled

just reaching out to see if their students were alright.

تنها برای فهمیدن اینکه که شاگردانشان خوب باشند.

And in addition to making remote learning plausible,

و علاوه بر پذیرفتن آموزش از راه دور،

teachers have also been organizing food drives

معلم‌ها همچنین برنامه خیریه‌‌ی غذایی را هم سر‌و‌سامان دادند

and housing resources.

و کسانی که مشکل مسکن دارند.

They have made and donated masks by the thousands,

آنها هزاران ماسک را درست و اهدا کرده‌اند،

and they've never stopped reaching out.

و هرگز از کمک دست برنداشته‌اند.

But this isn't new.

اما این چیز جدیدی نیست.

This isn't dramatic heroism in the face of a pandemic.

این فداکاری قابل توجهی در مقابل یک بیماری فراگیر نیست.

This is teaching.

این معلمی است.

This is being invested in our communities.

این سرمایه‌گذاری کردن در جوامع‌مان است.

As parents, we've had to adapt too,

بعنوان والدین، ما هم باید خود را سازگار کنیم،

because our working lives and our family lives and our mental health

زیرا زندگی کاری و خانوادگی و سلامت روانی ما

have all collided and coagulated.

در تضاد و در هم تنیده هستند.

Well-intentioned color-coded schedules speckled the internet.

جدول‌های ظاهرا مفید و رنگی که اینترنت را پر کرده‌اند.

Everyone has cried at the kitchen table,

همه پشت آشپزخانه گریه کرده‌اند،

at least once.

حداقل یک‌بار.

Some of us several times.

بعضی از ما بار‌ها.

And then, there are the students.

و سپس، دانش‌آموزان هستند.

I've seen students participate in class from the breakroom at work,

من از اتاق استراحت در محل کار میبینم شاگردان را که در کلاس حضور دارند،

where they are frontline for minimum wage to help their families.

جایی که آنها در خط مقدم کمک به خانواده‌شان با حداقل حقوق هستند.

They've attended a makeshift funeral in the morning

آنها در یک مراسم تدفین بدلی در صبح شرکت کرده‌اند

and a Google Meet in the afternoon.

یک جلسه ویدئویی با گوگل میت در بعد‌از‌ظهر.

They are childcare providers,

آنها مسئول نگهداری از کودک هستند،

they are experiencing housing insecurity,

آنها با نا‌امنی در خانه مواجه هستند،

they are scared, they are stressed,

آنها می‌ترسند، استرس دارند،

and they are children.

و آنها کودکان هستند.

When my son's teacher asked a screen full of nine-year-olds

وقتی معلم پسر‌من از یک صفحه پر از اسم بچه‌های نه ساله پرسید

if everybody was OK,

که آیا همه خوب هستند،

it almost broke me.

این تقریبا من را در‌هم‌شکست.

"How are you?"

حالتان چطوره؟

"What do you need?"

به چه چیزی نیاز دارید؟

"Is your family safe?"

آیا خانواده‌ی شما امن است؟

School without school has been traumatic,

مدرسه بدون وجود مدرسه‌ خیلی دردناک است،

it's been makeshift, it's been messy.

آن یک ابراز موقت و نا‌بسامان است.

Parents, teachers and students have fumbled with tech,

والدین، معلمان و دانش آموزان در تکنولوژی گند زده‌اند،

fumbled even more with expectations.

حتی با انتظارات بیشتر گند‌کاری کردند.

And we've lost so much.

و ما خیلی چیز‌ها را از دست دادیم.

And maybe,

و شاید،

just maybe,

فقط شاید،

stripped bare like it's been, we can see more.

کاملا آشکار شدن مثل اون چیزی که بوده است، ما می‌توانیم بیشتر بفهمیم.

When words like "rigor," "grit"

کلماتی مانند خشونت، شجاعت و استقامت

and a half dozen other educational hashtags

و نیم‌دوجین هشتگ‌های آموزشی دیگر

don't seem to matter,

بنظر مهم نمی‌آید،

we can see what's in front of us with new clarity.

با دیدگاه جدید ما می‌توانیم ببینیم چه چیزی پیش روی ماست.

And that includes the gaps, the inequities, the failures.

و این شامل فاصله‌ها، بی‌عدالتی‌ها، شکست‌ها

They're all heightened.

آنها همه تشدید شدند.

But so are the successes.

موفقیت‌ها هم همینطوری هستند.

So what's working?

چطور کار می‌کند؟

What do kids need from their schools?

بچه‌ها چه توقعی از مدارس دارند؟

And what do we really mean when we discuss, frame and fund education?

و منظور واقعی ما وقتی راجع‌به چار‌چوب و بودجه آموزش‌و‌پرورش بحث می‌کنیم چیست؟

As both a parent and a teacher, I keep coming back to four big ideas.

بعنوان یک والد و یک معلم، من باز به چهار ایده بزرگ برمی‌گردم.

None of them are new, all of them are necessary.

هیچ‌کدامشان جدید نیستند، اما همه ضروری هستند.

And in them, I'm hoping other parents, other teachers and students

در آنها، من امیدوارم سایر والدین، معلمان و شاگردان

will hear echoes of their experiences and outlines of what's possible.

انعکاس تجربیات‌شان و مختصری از آنچه ممکن است را خواهند شنید.

We can, and we must, engage parents,

ما می‌توانیم، و ما باید، والدین را درگیر کنیم،

demand equity,

درخواست برابری کنیم،

support the whole student

از همه دانش‌آموزان حمایت

and rethink assessment.

و در ارزیابی بازنگری کنیم.

First and foremost, engaging the parents.

اولین و مهم‌ترین، درگیر کردن والدین است.

Historically, we've isolated parents and teachers,

از گذشته، ما والدین و معلمان را

schools and neighborhoods.

مدارس و محله‌ها جدا کرده‌ایم.

We say otherwise,

ما جور دیگری می‌گوییم،

but the influential forces in a kid's life rarely intersect with any depth.

اما نیرو‌های موثر در زندگی یک کودک با هر عمق و شدتی ندرتا با‌هم در تعامل هستند.

We have parent-teacher conferences,

ما انجمن اولیا و معلمان داریم،

a STEM night,

شبی با استیم،

a bake sale we all immediately regret agreeing to do.

یک جشنواره آشپزی، که از پیشنهاد خود برای انجام آن بلافاصله پشیمان شدیم.

But the parents are here now,

در‌حالیکه والدین اینجا هستند،

every day,

هر روز،

inadvertently eavesdropping on class,

ناخواسته در کلاس فال‌گوش می‌ایستند،

because we're also making lunch or sharing a workspace.

چون ما هم در حال نهار پختن یا شریک شدن یک فضای‌کاری هستیم.

We are tutors, we are coteachers,

ما معلم هستیم، ما کمک معلم هستیم،

we are all relearning algebra,

ما در‌حال یادگیری مجدد جبر در ریاضی هستیم،

and it's awkward.

و این مسخره است.

But maybe it's exactly what we needed,

اما شاید این چیزی باشد که ما نیاز داشتیم،

because parents are seeing how school happens, or doesn't,

چون والدین می‌بینند چه اتفاقی در مدرسه می‌افتد یا نمی‌افتد،

what excites their kids and what shuts them down,

هیجانات کودکانشان چیست و چه چیزی آنها را ساکت می‌کند،

whether there's a rubric for it or not.

آیا دستور‌العملی برای آن وجود دارد یا نه.

And we’re watching our kids learn empathy and balance and time management

و ما در حال تماشای کودکانمان هستیم که همدلی و توازن و مدیریت زمان را می‌آموزند

and tree-climbing and introspection and the value of a little bit of boredom.

و بالارفتن از درخت و درون‌نگری و ارزش کمی خستگی.

We might not want this to last, but we can learn from it.

شاید ما این را برای همیشه نخواهیم، اما ما می‌توانیم از آن بیاموزیم.

We can keep parents engaged, beyond bake sales.

ما میتوانیم والدین متعهد باشیم، در میان جشنواره کیک و شیرینی.

We can take this time and ask parents what they and their kids need.

ما می‌توانیم این فرصت را غنیمت بشماریم و از والدین و کودکانشان بپرسیم چه می‌خواهند.

Ask again.

دوباره بپرس.

Ask in every language.

به هر زبانی بپرس.

Ask the parents who haven't been able to engage

از والدینی که نمی‌توانند شرکت کنند بپرس

with their kids' remote learning.

درباره‌ی آموزش از راه دور فرزندانشان.

Meet parents where they are,

دیدار با والدین در جایی که هستند،

and many will tell you they need us to prioritize their children's wellness,

بسیاری به شما می‌گویند که آنها به ما برای الویت بهزیستی فرزندان‌شان،

support diverse learners,

حمایت از شاگردان متفاوت،

protect neighborhoods from housing instability

محافظت از محله‌ها در برابر عدم ثبات خانه

and attacks on immigrant communities.

و حمله به گروه‌های مهاجر نیاز دارند.

So many parents will tell us right now

همین حالا بیشتر والدین به ما خواهند گفت

آنها نمی‌توانند کودکان خود را در یادگیری حمایت کنند

that they can't support their children's learning

if they can't support their families.

اگر نتوانند از خانواده‌شان حمایت کنند.

So next, we demand equity.

پس، ما درخواست برابری و تساوی داریم.

Our school system currently serves a student population

سیستم مدرسه ما در‌حال‌حاضر خدمت‌رسانی به جمعیت دانش‌آموز است

that includes 75 percent low-income households

که شامل ۷۵% خانوار‌های کم‌درآمد

and 90 percent students of color.

و ۹۰% دانش‌آموزان رنگین‌پوست است.

The fight for equity in Chicago is as old as Chicago.

مبارزه برای تساوی وبرابری در شیکاگو به قدمت خود شیکاگو است.

So what do we need right now?

پس الان ما دقیقا چه چیزی می‌خواهیم؟

For starters, we need equal tech infrastructure for all.

برای شروع، ما به زیرساخت‌‌های برابر در تکنولوژی برای همه نیاز داریم.

This isn't an option anymore.

این دیگر یک انتخاب نیست.

We have to close the tech gap.

ما باید شکاف تکنولوژی را مسدود کنیم.

These are choices, and we don't have to keep making them.

اینها تصمیماتی است، که ما مجبور به انجام آنها نیستیم.

We can refuse the isolation and competition for resources

ما می‌توانیم تفکیک‌سازی و رقابت بر سر منابع را نپذیریم

that pits schools and neighborhoods against one another,

که مدارس و محلات را در برابر یکدیگر قرار می‌دهد،

get rid of rating systems and budgeting formulas

خلاص شدن از سیستم رتبه‌بندی و فرمول‌های بودجه‌بندی

that punish kids for their zip codes

و توبیخ بچه‌ها بخاطره محل زندگی‌شان

in a city that's been segregated since its inception.

در شهری که از ابتدای تاسیس تبعیض نژادی وجود داشته است.

The fight for equity in Chicago

مبارزه برای تساوی و برابری در شیکاگو

did not become life or death in the pandemic --

در دوران کرونا به زندگی یا مرگ تبدیل نشد

it's been life or death for a long time now.

مدت‌ها است که زندگی یا مرگ است.

We need to care about other people's children,

ما باید از کودکان دیگران مراقبت کنیم،

and not just as data points alongside our own.

نه فقط بعنوان مراکز داده‌ای در کنار شهر‌مان.

Third, we need to support the whole student.

سوم، ما باید از همه شاگردان حمایت کنیم.

As much as parents might be exhausted by remote learning

به همان میزان که والدین ممکن است از آموزش راه دور خسته باشند

and can't wait to get the kids back to school,

و منتظرند بچه‌ها به مدرسه برگردند،

or teachers can't wait to get back into our classrooms

یا معلمان نمی‌توانند منتظر ورود به کالاس‌های خود شوند

and do some real teaching,

و آموزش واقعی را انجام بدهیم،

chances are the kids miss the playground more than the classroom,

به احتمال زیاد بچه‌ها زمین بازی را بیشتر از کلاس درس از دست می‌دهند،

the activities as much as the academics,

فعالیت‌ها به اندازه مسائل آموزشی،

that social emotional peace that forms the core of human learning.

احساس امنیت اجتماعی هسته اصلی یادگیری انسان است.

We will need social workers, nurses and counselors in every school,

ما به مددکار‌اجتماعی، پرستار و مشاور در هر مدرسه نیاز خواهیم داشت،

so much.

خیلی زیاد.

We will need them as we try to help our students feel safe,

ما به آنها نیاز داریم به همان میزان که تلاش می‌کنیم به دانش‌آموزان حس امنیت بدهیم

process their trauma and their grief

آسیب روحی و اندوه‌شان را تحلیل کنند

and find their way back to school.

و راه بازگشت به مدرسه را پیدا کنند.

To support our students, we will also need smaller class sizes

ما همچنین برای حمایت از دانش‌آموزان، به کلاس‌های کوچک‌تر نیاز داریم

and adequate staffing across the building,

و پرسنل کافی در همه ساختمان،

something teachers have demanded again and again,

چیزی که معلمان به طور مکرر در‌خواست کردند،

with the overwhelming support of our students' parents.

با حمایت خیلی زیاد و قاطع والدین دانش‌آموزان.

We will need art class, more than ever.

ما به کلاس هنر بیشتر از هر چیزی نیاز داریم.

And physical education and music programs and computer science.

و تربیت بدنی و برنامه‌های موسیقی و کامپیوتر.

And if wading through conspiracy theories on the internet for the last few months

و اگر در چند ماه گذشته خواندن برنامه‌های خسته‌کننده توطئه در اینترنت

has taught us anything,

به ما چیزی یاد نداده باشد،

it's that we need to put a librarian back in every school, right now.

این یعنی که ما باید یک کتابدار در هر مدرسه قرار دهیم، همین حالا.

Finally, let's rethink assessment.

در نهایت، بیایید در ارزیابی خود بازنگری کنیم.

We can dial down the testing a lot.

ما می‌توانیم امتحانات خیلی زیاد را کم کنیم.

Elementary school students in Chicago

دانش‌آموزان ابتدایی در شیکاگو

spend up to 10 percent of their school year

بیشتر از ۱۰% از سال تحصیلی خود را

just taking standardized tests.

فقط برای گرفتن امتحانات استاندارد صرف می‌کنند.

We don't know how many hours of learning are lost preparing for those tests,

نمی‌دانیم چند ساعت از زمان آموزش را برای آماده کردن این آزمون‌ها از دست می‌دهیم،

but we know the test-prep software alone

اما ما فقط نرم‌افزار آمادگی برای امتحان را می‌شناسیم

costs Chicago about 10 million dollars a year.

حدود ۱۰ میلیون دلارهزینه دارد اگر بخواهیم زمان و پول برگردانیم چقدر باید کار کنیم؟

How much more could we do if we got that time and money back?

And do we have to go back to obsessively quantifying

و آیا ما باید به ارزیابی وسواس‌گونه برگردیم

everything a student attempts,

همه تلاش یک دانش‌آموز،

weaponizing grades as a means of compliance

اسلحه‌ کردن نمرات به منظور پذیرش و تایید

and reinforcing inequity at every grade level?

و تاکید بر نابرابری در هر سطحی از مقطع؟

Or can we keep considering alternative models,

یا ما می‌توانیم نمونه‌های جایگزین را مدنظر قرار دهیم،

like proficiency-based grading programs,

مثل برنامه‌های نمره‌دهی مهارت‌محور،

and stop making school about scoring better than the kid next to you?

و مدرسه را از اساس نمره‌دهی بهتر از بچه کناری متوقف کنیم؟

150 colleges and counting are now test-optional for admissions,

۱۵۰ کالج و مرکز سیستم آزمون اختیاری برای پذیرش دارند،

including NYU, the University of Chicago

از جمله ان وای یو، دانشگاه شیکاگو

and the entire California State system,

و تمام سیستم ایالت کالیفرنیا،

because they know there's more to a student

چون آنها می‌دانند چیزی برای یک دانش‌آموز وجود دارد

than a GPA and an SAT score.

از میانگین معدل کل و نمره اس ای تی.

You know who else knows that?

شما می‌دانید چه‌کسی آن را می‌داند؟

The students themselves.

خود دانش‌آموزان.

If we are having conversations about any of this,

اگر ما درباره هر یک از این موارد گفتگو می‌کنیم،

and not authentically including and empowering students

و به عبارتی نه با روراستی و تقویت دانش‌آموزان

every step of the way,

هر مرحله از مسیر،

we're not having conversations about any of this.

ما درباره هریک ازاین موارد گفتگو نمی‌کنیم.

We have a moment now --

ما الان یک فرصت داریم-

a short moment, and so much to get done

یک فرصت کوتاه، و کار‌های زیاد برای انجام دادن

before the comforting choruses of "back to normal" get too loud,

قبل از اینکه صدای گروه کر برای برگشتن به حالت عادی بلند شود،

when we can take what we've seen and experienced,

ما می‌توانیم از دیده‌ها و تجربیات استفاده کنیم،

plant our feet and demand better.

پا‌ فشاری کنیم و بهتر درخواست کنیم.

We can make a system as massive as Chicago pivot

ما می‌توانیم یک سیستم به بزرگی محوریت شیکاگو بسازیم

to better serve our students, their families and our communities.

برای خدمت بهتر به دانش‌آموزان، خانواده‌هایشان و اجتماعات‌مان.

If 3,000,000 teachers can relearn their jobs in a weekend,

اگر ۳،۰۰۰،۰۰۰ معلم می‌توانند شغل خود را دوباره در آخر هفته آموزش ببینند،

we can change school systems to better fit what we know,

ما می‌توانیم مدارس را با آنچه می‌دانیم تغییر دهیم،

and what we've known for a while now.

و آنچه از قبل شناخته‌ایم.

And if we can set clear expectations for our students,

و اگر ما بتوانیم انتظارات روشن برای دانش‌آموزان‌مان مشخص کنیم،

we can do the same for our school districts

ما می‌توانیم برای مناطق دیگر هم انجام دهیم

and our cities.

و برای شهر‌های‌مان.

I want to go back to school.

من می‌خواهم به مدرسه برگردم.

I can't wait to go back to school.

من نمی‌توانم منتظر برگشت به مدرسه باشم.

I miss the hum of the hallways

من دلتنگ همهمه‌ی سالن‌ها هستم

and the weird energy of a room filling up with sophomores,

و انرژی عجیب و غریب یک اتاق پر از شاگرد سال دومی،

and a better kind of exhaustion

و یک نوع خستگی بهتر

from putting my heart and my guts into what I love doing every day.

از قرار دادن قلبم و حس درونی‌ام درچیزی که هر روز من عاشق انجام دادن آن هستم.

But we can't miss this moment.

اما ما نمی‌توانیم این لحظه را از دست بدهیم.

We can't let go of the mantra that we are in this together.

ما نمی‌توانیم از مانترایی که با هم در آن هستیم خارج شویم.

So don't tell us what is or isn't possible,

بنابراین به ما نگویید چه چیزی هست یا چه چیزی ممکن نیست،

don’t tell us it’s too hard or too expensive or too aggressive.

به ما نگویید خیلی سخت یا خیلی گران یا پر از فشار است.

It's been our job since the start of this pandemic --

ما در این شغل بوه‌ایم از شروع این بیماری-

no, it's been our job since always

نه، این همیشه شغل ما بوده است

to make what seems impossible really happen.

تا آنچه واقعا غیر ممکن بنظر می‌رسد را بسازیم.

And when the stakes are this high,

و وقتی که مخاطرات اینقدر بالاست،

and the evidence is this clear,

و مدارک و شواهد مشخص است،

it's our only option.

این تنها انتخاب ماست.