9 Parts of Speech in English - English Grammar Lesson

Hi, I’m Kasia.

سلام من کاسیا هستم

Welcome to Oxford Online English!

به آکسفورد آنلاین انگلیسی خوش آمدید!

In this lesson, you can learn about parts of speech in English.

در این درس می توانید با بخش هایی از گفتار به زبان انگلیسی آشنا شوید.

How many parts of speech are there in English?

چند قسمت از گفتار در زبان انگلیسی وجود دارد؟

Can you name them, and explain what they do?

می توانید آنها را نام ببرید و توضیح دهید که چه کار می کنند؟

Understanding parts of speech—nouns, verbs, adjectives, and so on—can help you to understand

درک بخش هایی از گفتار - اسم ها، افعال، صفت ها و غیره - می تواند به شما در درک

English sentence structure and how English grammar works.

ساختار جمله انگلیسی و نحوه کار دستور زبان انگلیسی کمک کند.

In this class, you’ll learn the basic information about parts of speech, you’ll see some ways

در این کلاس، اطلاعات اولیه در مورد بخش‌هایی از گفتار را خواهید آموخت، راه‌هایی را خواهید دید

that parts of speech can be more complicated than you might expect, and you’ll have several

که بخش‌هایی از گفتار می‌تواند پیچیده‌تر از آنچه انتظار دارید باشد، و چندین

chances to practice!

فرصت برای تمرین خواهید داشت!

So, first question: how many parts of speech are there?

بنابراین، سوال اول: چند بخش از گفتار وجود دارد؟

Well, I did a Google search, and many of the top results said ‘eight’.

خوب، من یک جستجوی گوگل انجام دادم، و بسیاری از نتایج برتر گفتند "هشت".

So there must be eight parts of speech in English.

بنابراین باید هشت قسمت گفتار در انگلیسی وجود داشته باشد .

Wrong!

اشتباه!

There are nine.

نه وجود دارد.

Ah, what are they?

آه، آنها چیست؟

Number one: nouns.

شماره یک: اسم ها.

Nouns can be things, animals, or people, like doctor, pencil, tree or cat.

اسم ها می توانند اشیا، حیوانات یا افراد باشند، مانند دکتر، مداد، درخت یا گربه.

Nouns can also be ideas or abstract things, like idea, happiness, time or money.

اسم ها همچنین می توانند ایده یا چیزهای انتزاعی مانند ایده، شادی، زمان یا پول باشند.

Number two: verbs.

شماره دو: افعال.

Verbs can be actions, like do, run, fly or win.

افعال می توانند کنشی باشند، مانند انجام، اجرا، پرواز یا برنده شدن.

Verbs can also describe states, like be, love, believe or understand.

افعال همچنین می توانند حالت هایی مانند be, love, bawer یا درک را توصیف کنند.

Number three: adjectives.

شماره سه: صفت.

Adjectives describe nouns.

صفت ها اسم ها را توصیف می کنند.

For example: red, big, metal, or beautiful.

به عنوان مثال: قرمز، بزرگ، فلزی یا زیبا.

Number four: adverbs.

شماره چهار: قید.

Adverbs can describe verbs, meaning they describe how someone does something.

قیدها می توانند افعال را توصیف کنند، به این معنی که آنها نحوه انجام کاری را توصیف می کنند.

For example, quickly, loudly, angrily or well.

به عنوان مثال، سریع، با صدای بلند، عصبانی یا خوب.

Adverbs can also describe adjectives, other adverbs, or even whole sentences.

قیدها همچنین می توانند صفت ها، قیدهای دیگر یا حتی کل جملات را توصیف کنند.

For example, very is an adverb which can describe an adjective—very slow—or another adverb—very

به عنوان مثال، very قیدی است که می تواند یک صفت - خیلی آهسته - یا یک قید دیگر - خیلی

slowly.

آهسته را توصیف کند.

Unfortunately or sometimes are adverbs which can be used to add information to a whole

متأسفانه یا گاهی اوقات قیدهایی هستند که می توانند برای افزودن اطلاعات به یک جمله کامل استفاده

sentence.

شوند.

For example:

مثلا:

Unfortunately, they missed the train and were late to their own wedding!

متأسفانه قطار را از دست دادند و به عروسی خودشان دیر آمدند!

Sometimes, I wish I’d made different choices in life.

گاهی اوقات، آرزو می کنم ای کاش در زندگی انتخاب های متفاوتی می کردم .

So, adverbs are a little more complicated.

بنابراین، قیدها کمی پیچیده تر هستند.

Here’s a good way to remember it: adjectives and adverbs both describe other words.

در اینجا یک راه خوب برای به خاطر سپردن آن وجود دارد: صفت ها و قیدها هر دو کلمات دیگر را توصیف می کنند.

They are both used to add information to something else.

هر دوی آنها برای افزودن اطلاعات به چیز دیگری استفاده می شوند.

Adjectives describe nouns, and adverbs describe everything else: verbs, adjectives, adverbs

صفت ها اسم ها را توصیف می کنند و قیدها همه چیزهای دیگر را توصیف می کنند: افعال، صفت ها، قیدها

and whole sentences.

و جملات کامل.

Number five: pronouns.

شماره پنج: ضمایر.

Pronouns replace or represent nouns.

ضمایر جایگزین یا نشان دهنده اسم ها هستند.

For example, I, you, she or they are pronouns which represent different people.

به عنوان مثال، من، شما، او یا آنها ضمایری هستند که نشان دهنده افراد مختلف هستند.

You use pronouns to avoid repeating the same word, or to refer to something when it’s

شما از ضمایر استفاده می کنید تا از تکرار یک کلمه اجتناب کنید ، یا زمانی که منظورتان واضح است به چیزی اشاره

obvious what you mean.

کنید.

For example:

مثلا:

How was the weather there?

هوای آنجا چطور بود؟

There is a pronoun which refers to a place.

ضمیری هست که اشاره به مکانی دارد.

If you’ve already mentioned the place you’re talking about, you don’t need to say it

اگر قبلاً به مکانی که در مورد آن صحبت می کنید اشاره کرده اید، نیازی نیست دوباره آن را بگویید

again.

.

Another example:

مثال دیگر:

Give me two, please.

لطفاً دو تا به من بدهید.

Two is a pronoun which refers to a quantity of something which has already been mentioned.

دو ضمیری است که اشاره به مقداری از چیزی است که قبلاً ذکر شد.

The person you’re talking to already knows what you’re talking about.

شخصی که با او صحبت می کنید از قبل می داند که در مورد چه چیزی صحبت می کنید.

Number six: prepositions.

شماره شش: حروف اضافه.

Prepositions usually go before a noun or noun phrase.

حروف اضافه معمولاً قبل از یک اسم یا عبارت اسمی قرار می گیرند .

What’s their job?

شغل آنها چیست؟

Prepositions can do two basic things: first, they can add an idea of time, place, or movement

حروف اضافه می توانند دو کار اساسی انجام دهند: اول اینکه می توانند ایده ای از زمان، مکان یا حرکت را

to a noun.

به اسم اضافه کنند.

For example:

به عنوان مثال:

on Wednesday in the corner

چهارشنبه در گوشه ای

towards the door

به سمت در

Secondly, prepositions can connect other words to a noun, or a pronoun.

ثانیاً حروف اضافه می توانند کلمات دیگر را به اسم یا ضمیر متصل کنند.

For example, think about the verb depend on.

مثلاً در مورد فعل depend on فکر کنید.

The preposition on connects the verb depend to the object of the verb.

حرف اضافه on فعل را به مفعول فعل متصل می کند .

For example:

به عنوان مثال

It depends on the cost.

: بستگی به هزینه دارد.

Usually, the noun or noun phrase goes after the preposition.

معمولاً اسم یا عبارت اسمی بعد از حرف اضافه می آید.

However, sometimes the preposition can link to a noun (or pronoun) earlier in the sentence.

با این حال، گاهی اوقات حرف اضافه می تواند به یک اسم (یا ضمیر) در ابتدای جمله پیوند بخورد.

For example:

به عنوان مثال: به

What does it depend on?

چه چیزی بستگی دارد؟

Here, on links to the pronoun what.

در اینجا، در پیوندهای ضمیر what.

Conjunctions.

حروف ربط

Conjunctions connect two things.

حروف ربط دو چیز را به هم متصل می کند.

A conjunction can connect two words:

یک حرف ربط می تواند دو کلمه را به هم متصل کند:

I like cake and ice-cream.

من کیک و بستنی را دوست دارم.

A conjunction can connect two phrases:

یک ربط می تواند دو عبارت را به هم متصل کند:

Do you want to go now or wait till this afternoon?

آیا می خواهید اکنون بروید یا تا امروز بعدازظهر صبر کنید؟

You can also use a conjunction to connect two clauses:

همچنین می‌توانید از یک ربط برای اتصال دو عبارت استفاده کنید:

Although I’ve been trying to learn for years, I’m still really bad at drawing.

اگرچه سال‌ها سعی کردم یاد بگیرم، اما هنوز در طراحی خیلی بد هستم.

Number eight: determiners

شماره هشت:

Determiners go before a noun.

تعیین کننده ها پیش از اسم می روند.

They include words like a, the, this or that, which help to specify which noun you’re

آنها شامل کلماتی مانند a، the، this یا that هستند که به تعیین اسمی که

talking about.

در مورد آن صحبت می کنید کمک می کند.

Words like my, your, his, her, etc. are also determiners.

کلماتی مانند من، تو، او، او و غیره نیز تعیین کننده هستند.

They specify which noun you’re talking about by saying who something belongs to.

آنها با گفتن اینکه چیزی متعلق به چه کسی است، مشخص می کنند که در مورد کدام اسم صحبت می کنید.

Determiners can also tell you how many of something there are.

تعیین‌کننده‌ها همچنین می‌توانند به شما بگویند که چند چیز وجود دارد.

Look at three examples:

به سه مثال نگاه کنید:

ten bananas some people

ده موز بعضی از افراد

both of my brothers

هر دو برادر من

The words ten, some and both are determiners.

کلمات ده، بعضی و هر دو تعیین کننده هستند.

Number nine: interjections

شماره نه:

Interjections are different, because they aren’t normally part of a sentence.

الفاظ حروف الفبا متفاوت هستند، زیرا معمولاً بخشی از یک جمله نیستند.

Interjections are words or phrases which show how you feel.

حروف الفبا کلمات یا عباراتی هستند که احساس شما را نشان می دهند.

For example:

به عنوان مثال:

Wow!

وای!

Ah, crap!

آه، مزخرف!

No way!

به هیچ وجه!

So, now you know about the nine parts of speech in English.

بنابراین، اکنون در مورد 9 بخش گفتار در زبان انگلیسی می دانید.

Let’s practice!

بیایید تمرین کنیم!

Look at three sentences.

به سه جمله نگاه کن

Each sentence has five words.

هر جمله دارای پنج کلمه است.

1.

1.

They told me about it.

در مورد آن به من گفتند.

2.

2.

Look in the big cupboard.

در کمد بزرگ نگاه کنید.

3.

3.

Put it there, but carefully.

آن را در آنجا قرار دهید، اما با احتیاط.

Can you identify which part of speech each word is?

آیا می توانید تشخیص دهید که هر کلمه کدام بخش از گفتار است؟

Pause the video and think about your answers.

ویدیو را مکث کنید و به پاسخ های خود فکر کنید.

How did you do?

چطور انجامش دادی؟

Could you identify the parts of speech correctly?

آیا می توانید قسمت های گفتار را به درستی تشخیص دهید؟

Let’s look at one more.

بیایید به یکی دیگر نگاه کنیم.

I’m staying in this evening.

من در این عصر می مانم

What part of speech are these words?

این کلمات کدام بخش از گفتار هستند؟

Think about it.

در مورد آن فکر کنید.

So, I is a pronoun, am is a verb, and staying is also a verb.

پس من یک ضمیر است، am یک فعل است و ماندن نیز یک فعل است.

What about in?

در مورد چطور؟

Did you say it’s a preposition?

گفتی حرف اضافه است؟

It’s not a preposition; it’s an adverb.

حرف اضافه نیست؛ این یک قید است

How does this work?

این چطوری کار میکنه؟

We had the word in in one of the sentences you saw before, and it was a preposition.

ما در یکی از جملاتی که قبلاً دیدید کلمه in را داشتیم و حرف اضافه بود.

So, what’s going on?

چه خبر؟

Some words can only be one thing.

بعضی از کلمات فقط می توانند یک چیز باشند.

For example, the words independence or hair can only be nouns.

به عنوان مثال، کلمات مستقل یا مو فقط می توانند اسم باشند.

Believe and destroy can only be verbs.

باور کردن و نابود کردن فقط می تواند فعل باشد.

However, many words can be more than one part of speech.

با این حال، بسیاری از کلمات می توانند بیش از یک بخش از گفتار باشند.

There are two things happening here.

اینجا دو اتفاق می افتد.

First, a word can be two different things, which have the same written form and the same

اول اینکه یک کلمه می تواند دو چیز متفاوت باشد که شکل نوشتاری و تلفظ یکسانی دارند

pronunciation.

.

Think about the word win.

به کلمه برد فکر کنید.

Is it a noun or a verb?

اسم است یا فعل؟

It can be both.

می تواند هر دو باشد.

I’m sure they’ll win the game this weekend.

من مطمئن هستم که آنها بازی آخر این هفته را خواهند برد.

We’ll be hoping for a win in the big game this weekend.

ما به پیروزی در بازی بزرگ این هفته امیدوار خواهیم بود .

Many words are like this.

بسیاری از کلمات اینگونه هستند.

Red can be an adjective or a noun.

قرمز می تواند یک صفت یا یک اسم باشد.

What do you think about this red for the kitchen?

نظر شما در مورد این رنگ قرمز برای آشپزخانه چیست؟

I like that red top she was wearing.

من آن تاپ قرمزی را که پوشیده بود دوست دارم.

This is very common: very often, a word with one written form can be two (or more) different

این بسیار رایج است: اغلب، یک کلمه با یک شکل نوشتاری می تواند دو (یا بیشتر)

parts of speech.

قسمت مختلف گفتار باشد.

We told you there are two things happening here; what’s the other?

ما به شما گفتیم که اینجا دو اتفاق می افتد. دیگری چیست؟

Sometimes, a word can be different parts of speech depending on its function in the sentence.

گاهی اوقات، یک کلمه بسته به عملکرد آن در جمله می تواند بخش های مختلفی از گفتار باشد.

Look at two sentences:

به دو جمله نگاه کنید:

I have a few photos of my grandparents.

من چند عکس از پدربزرگ و مادربزرگم دارم.

Sure, you can have a few.

مطمئنا، شما می توانید چند.

Here’s a question: what part of speech is few in these sentences?

در اینجا یک سوال وجود دارد: کدام بخش از گفتار در این جملات کم است؟

In the first sentence, few is a determiner; in the second, it’s a pronoun.

در جمله اول، چند تعیین کننده است; در دومی، ضمیر است.

Can you explain why this is?

میشه توضیح بدید چرا اینجوریه؟

Think about what few does in these two sentences.

به کارهایی که تعداد کمی در این دو جمله انجام می دهند فکر کنید.

In the first sentence, few adds a quantity to the noun photos.

در جمله اول، تعداد کمی به اسم عکس ها مقداری اضافه می کنند.

It tells us how many photos you have.

به ما می گوید چند عکس دارید.

This makes it a determiner.

این باعث می شود که تعیین کننده باشد.

In the second sentence, few replaces a noun.

در جمله دوم تعداد کمی جایگزین اسم می شود.

You don’t know which noun it replaces, but in context, you would understand what the

شما نمی دانید که آن اسم جایگزین کدام اسم می شود، اما در زمینه، منظور آن شخص را متوجه خواهید

person meant.

شد.

Maybe it was ‘a few biscuits’, or ‘a few pieces of paper.’

شاید «چند بیسکویت» یا « چند تکه کاغذ» بود.

We don’t know!

ما نمی دانیم!

But, you do know that few replaces a noun, which makes it a pronoun.

اما، شما می دانید که تعداد کمی جایگزین اسم می شوند، که آن را به یک ضمیر تبدیل می کند.

Another example is the sentence we saw before:

مثال دیگر جمله ای است که قبلا دیدیم:

I’m staying in this evening.

I’m staying in this night.

Prepositions go with nouns, and connect nouns to other words in the sentence.

حروف اضافه با اسم ها همراه می شوند و اسم ها را به سایر کلمات در جمله متصل می کنند.

In here doesn’t go with a noun, so it can’t be a preposition.

در اینجا با اسم همراه نمی شود، بنابراین نمی تواند حرف اضافه باشد.

In here means ‘at home’, and it adds information to the verb stay.

In here به معنای "در خانه" است و اطلاعاتی را به فعل اقامت اضافه می کند.

What kind of words add information to verbs?

چه نوع کلماتی به افعال اطلاعات اضافه می کنند؟

Adverbs!

قیدها!

So, in is an adverb.

بنابراین، in یک قید است.

Wait a minute, did we ever finish explaining what parts of speech are in this sentence?

یک دقیقه صبر کنید، آیا تا به حال توضیح داده ایم که چه بخش هایی از گفتار در این جمله وجود دارد؟

You’re right!

حق با شماست!

We didn’t.

ما نکردیم.

Let’s do it now.

بزار همین الان انجامش بدیم.

You need to say what parts of speech the words this evening are.

شما باید بگویید که کلمات این شب چه بخش هایی از گفتار هستند.

Can you do it?

آیا میتوانید آن را انجام دهید؟

Maybe you said that this is a determiner, and evening is a noun.

شاید گفته باشید که این تعیین کننده است و شام یک اسم است.

That’s technically correct, but it’s not the best answer.

این از نظر فنی درست است، اما بهترین پاسخ نیست.

The best answer is that this evening is an adverb.

بهترین پاسخ این است که این عصر یک قید است.

How do you explain that?

آنرا چطور توضیح میدی؟

Until now, you’ve seen single words, and how single words can be nouns, verbs, etc.

تا به حال، شما تک تک کلمات را دیده اید، و اینکه چگونه تک کلمات می توانند اسم، فعل و غیره باشند.

However, when you’re thinking about parts of speech, you can’t just think about single

با این حال، وقتی به بخش هایی از گفتار فکر می کنید، نمی توانید فقط به تک کلمات فکر کنید

words.

.

Phrases can also be nouns, verbs, adjectives, and so on.

عبارات همچنین می توانند اسم، فعل، صفت و غیره باشند.

Let’s do an example:

بیایید مثالی بزنیم:

Add a small spoonful of brown sugar, then turn the heat down and stir the mixture gently.

یک قاشق کوچک شکر قهوه ای اضافه کنید، سپس حرارت را کم کنید و مخلوط را به آرامی هم بزنید.

Think about the first part of this sentence: add a small spoonful of brown sugar.

به قسمت اول این جمله فکر کنید : یک قاشق کوچک شکر قهوه ای اضافه کنید.

What parts of speech do we have here?

چه بخش‌هایی از گفتار در اینجا داریم؟

Of course, you can go through it word by word.

البته می توانید کلمه به کلمه آن را مرور کنید.

You can say, add is a verb, a is a determiner, small is an adjective and so on.

می توان گفت افزودن یک فعل است، a تعیین کننده است، کوچک یک صفت است و غیره.

But, is that the most useful way of looking at it?

اما آیا این مفیدترین راه برای نگاه کردن به آن است؟

It makes more sense to see this as a verb—add—and a noun—a small spoonful of brown sugar.

منطقی تر است که این را به عنوان یک فعل - اضافه کردن - و یک اسم - یک قاشق کوچک شکر قهوه ای ببینیم.

The noun is made up of several parts of speech: determiners, adjectives, prepositions and

اسم از چند قسمت گفتار تشکیل شده است: تعیین کننده، صفت، حرف اضافه و

nouns, but together they have one meaning.

اسم، اما با هم یک معنی دارند.

These words refer to one thing.

این کلمات به یک چیز اشاره دارد.

You can analyse a sentence in several different layers.

شما می توانید یک جمله را در چندین لایه مختلف تجزیه و تحلیل کنید .

So, you can see a small spoonful of brown sugar as six individual words, or one noun

بنابراین، می توانید یک قاشق کوچک شکر قهوه ای را به عنوان شش کلمه یا یک عبارت اسمی ببینید

phrase.

.

You could also see it as three parts: a determiner—a small spoonful, a preposition—of, and a

شما همچنین می توانید آن را به عنوان سه قسمت ببینید: یک تعیین کننده - یک قاشق کوچک، یک حرف اضافه - و یک

noun—brown sugar.

اسم - شکر قهوه ای.

Confused?

سردرگم؟

We understand!

می فهمیم!

You want to know the answer.

شما می خواهید پاسخ را بدانید.

You want to know which way is ‘correct’.

می خواهید بدانید کدام راه "درست" است.

There isn’t one ‘correct’ way to say this.

یک راه "درست" برای گفتن این موضوع وجود ندارد.

There are different perspectives.

دیدگاه های مختلفی وجود دارد.

A better question is: which perspective makes more sense?

سوال بهتر این است: کدام دیدگاه منطقی تر است؟

In this sentence, a small spoonful of brown sugar refers to one thing in the world.

در این جمله یک قاشق کوچک شکر قهوه ای به یک چیز در دنیا اشاره دارد.

So it makes sense to think of it as one part of speech in the sentence.

بنابراین منطقی است که آن را به عنوان بخشی از گفتار در جمله در نظر بگیریم.

What about the second part of the sentence?

قسمت دوم جمله چطور؟

How would you analyse the parts of speech?

چگونه بخش های سخنرانی را تجزیه و تحلیل می کنید؟

As you saw before, there isn’t one right answer, but here’s a suggestion.

همانطور که قبلاً دیدید، یک پاسخ درست وجود ندارد ، اما در اینجا یک پیشنهاد وجود دارد.

The sentence contains a conjunction—then, and then two verb phrases linked with the

جمله حاوی یک حرف ربط – سپس، و سپس دو عبارت فعل مرتبط با

conjunction and.

حرف ربط و است.

This makes sense because the sentence is telling you to do two things: turn the heat down and

این منطقی است زیرا این جمله به شما می گوید که دو کار انجام دهید: حرارت را کم کنید و

stir the mixture gently.

مخلوط را به آرامی هم بزنید.

So, it makes sense to see turn the heat down as one part of speech, because it’s telling

بنابراین، منطقی است که شاهد کاهش حرارت به عنوان بخشی از گفتار باشیم، زیرا به

you do to one thing.

شما می‌گوید یک چیز را انجام دهید.

Let’s put these ideas together.

بیایید این ایده ها را کنار هم بگذاریم.

First, when you think about parts of speech, you can’t just memorise information.

اول، وقتی به بخش‌هایی از گفتار فکر می‌کنید، نمی‌توانید فقط اطلاعات را به خاطر بسپارید.

You have to look at each sentence individually, and think about what each word is doing.

شما باید به هر جمله به صورت جداگانه نگاه کنید و به این فکر کنید که هر کلمه چه می کند.

Secondly, always think about what the sentence means in the real world.

ثانیاً، همیشه به معنای این جمله در دنیای واقعی فکر کنید.

Sentences aren’t abstract things; they refer to real people, real things and real actions.

جملات چیزهای انتزاعی نیستند؛ آنها به افراد واقعی، چیزهای واقعی و اعمال واقعی اشاره دارند.

There is always more than one way to analyse the parts of speech in a sentence: choose

همیشه بیش از یک راه برای تجزیه و تحلیل بخش های گفتار در یک جمله وجود دارد: روشی را انتخاب کنید

the way that makes sense based on what the sentence is telling you about real life!

که بر اساس آنچه که جمله در مورد زندگی واقعی به شما می گوید، منطقی باشد!

Let’s do a more challenging practice exercise so you can see these ideas in action.

بیایید یک تمرین تمرینی چالش برانگیزتر انجام دهیم تا بتوانید این ایده ها را در عمل ببینید.

Look at three sentences:

به سه جمله نگاه کنید:

Amazing!

شگفت انگیز!

It’s way better than I ever thought it would be.

خیلی بهتر از اون چیزیه که فکرش رو میکردم.

She was an amazing clinician, who came up with many innovative ways to treat patients.

او یک پزشک شگفت‌انگیز بود که راه‌های ابتکاری زیادی برای درمان بیماران ارائه کرد.

I don’t believe it!

من باور نمی کنم!

How would you analyse the parts of speech in these sentences?

چگونه قسمت های گفتار را در این جملات تحلیل می کنید؟

Think about the ideas we talked about in the last section.

در مورد ایده هایی که در قسمت قبل صحبت کردیم فکر کنید .

Does it make sense to break the sentences into individual words, or is it better to

آیا منطقی است که جملات را به کلمات جداگانه تقسیم کنیم یا بهتر است

group words into phrases?

کلمات را به عبارات گروه بندی کنیم؟

Pause the video and think about your ideas.

ویدیو را مکث کنید و در مورد ایده های خود فکر کنید.

Ready?

آماده؟

Here are our answers.

در اینجا پاسخ های ما است.

You can pause the video again to look at these in more detail.

برای مشاهده جزئیات بیشتر می‌توانید ویدیو را دوباره متوقف کنید .

Notice how the same word can be different parts of speech in different sentences.

توجه کنید که چگونه یک کلمه می تواند بخش های مختلف گفتار در جملات مختلف باشد.

For example, amazing is an interjection in one sentence, and an adjective in another.

به عنوان مثال شگفت انگیز در یک جمله وصف در یک جمله است.

Notice also the different layers of analysis.

همچنین به لایه های مختلف تحلیل توجه کنید.

For example, look at the phrase many innovative ways.

به عنوان مثال، به عبارت بسیاری از روش های نوآورانه نگاه کنید .

You can see this as one noun phrase, or as a determiner plus a noun phrase, or as three

شما می توانید این را به عنوان یک عبارت اسمی، یا به عنوان یک تعیین کننده به اضافه یک عبارت اسمی، یا به عنوان سه

individual parts: a determiner, an adjective and a noun.

بخش مجزا ببینید: یک تعیین کننده، یک صفت و یک اسم.

Which is correct?

کدام درسته؟

They all are!

همه آنها هستند!

Choose the perspective which makes more sense to you.

دیدگاهی را انتخاب کنید که برای شما منطقی تر باشد.

Want more practice with this topic?

آیا می خواهید تمرین بیشتری با این موضوع داشته باشید؟

Check out the full version of this lesson on our website: Oxford Online English dot

نسخه کامل این درس را در وب سایت ما بررسی کنید: Oxford Online English dot

com.

com.

You can practice with a quiz to check your understanding of parts of speech in English.

می توانید با یک مسابقه تمرین کنید تا درک خود را از بخش هایی از گفتار به زبان انگلیسی بررسی کنید.

Thanks for watching!

ممنون از ملاحظه تان!

See you next time!

بعدا می بینمت!