Present Perfect vs Simple Past Tense! Differences? Ask Alisha

Want to speak real English from your first lesson?

آیا می خواهید از اولین درس خود به زبان انگلیسی واقعی صحبت کنید ؟

Sign up for your free lifetime account at EnglishClass101.com.

برای حساب مادام العمر رایگان خود در EnglishClass101.com ثبت نام کنید .

Happy New Year!

سال نو مبارک!

Let's talk about present perfect tense.

بیایید در مورد زمان حال کامل صحبت کنیم.

Hi, everybody! Welcome back to Ask Alisha.

سلام به همه! به Ask Alisha خوش آمدید.

The weekly series where you ask me questions and I answer them, maybe.

سریال هفتگی که از من سوال میپرسی و من جواب میدم شاید.

As always, remember you can submit your questions to me at EnglishClass101.com/ask-alisha.

مثل همیشه، به یاد داشته باشید که می توانید سوالات خود را در EnglishClass101.com/ask-alisha برای من ارسال کنید.

First question!

اولین سوال!

This question comes from Zara.

این سوال از زارا می آید.

“Hi, Alisha!

«سلام علیشا!

I have a question about present perfect tense.

من یک سوال در مورد زمان حال کامل دارم.

In my native language, there isn't a tense called present perfect tense.

در زبان مادری من زمانی به نام زمان حال کامل وجود ندارد.

I am confused because I don't know the differences between present perfect tense and simple past

من گیج شده ام زیرا تفاوت بین زمان حال کامل و زمان گذشته ساده را به

tense well.”

خوبی نمی دانم.

Let's begin with an in-depth explanation of these two grammar points and the differences

بیایید با توضیح عمیق این دو نکته گرامری و تفاوت

between them.

بین آنها شروع کنیم.

Okay.

باشه.

To begin.

برای شروع.

Let's begin with a simple timeline here.

بیایید با یک جدول زمانی ساده در اینجا شروع کنیم.

We have the past, now, which is the star on the timeline, and the future.

ما گذشته، اکنون، که ستاره خط زمانی است، و آینده داریم.

So, we're going to focus on the “past” and the “now” points.

بنابراین، ما بر روی نکات "گذشته" و "اکنون" تمرکز خواهیم کرد.

Let's focus on those.

بیایید روی آنها تمرکز کنیم.

First, let's look at the simple past tense.

ابتدا بیایید به زمان گذشته ساده نگاه کنیم.

We use the simple past tense for actions which started and ended in the past.

ما از زمان گذشته ساده برای اعمالی که در گذشته شروع شده و به پایان می رسند استفاده می کنیم.

So, at a point in time before the present.

بنابراین، در نقطه ای از زمان قبل از زمان حال.

A point in time before now, in other words.

به عبارت دیگر نقطه ای از زمان قبل از این.

On our timeline then, let's imagine there are two points, a start point and an end point

پس در جدول زمانی ما، بیایید تصور کنیم دو نقطه، یک نقطه شروع و یک نقطه پایان

for that action.

برای آن عمل وجود دارد.

Okay.

باشه.

Here, I've made a start point and an endpoint on the timeline.

در اینجا، من یک نقطه شروع و یک نقطه پایان در جدول زمانی ایجاد کرده ام.

So, in the past, you can see there are two points, the start and the end of the action.

بنابراین، در گذشته، می توانید ببینید که دو نقطه شروع و پایان عمل وجود دارد.

Both are in the past.

هر دو در گذشته هستند.

You'll see both of them are in the past.

خواهید دید که هر دوی آنها در گذشته هستند.

That's the first point about the simple past tense.

این اولین نکته در مورد زمان گذشته ساده است .

Also, these are for actions that we did at a specific point in time.

همچنین، اینها برای اقداماتی است که ما در یک مقطع زمانی خاص انجام دادیم.

We can assign a specific point in time to these actions.

ما می توانیم یک نقطه زمانی خاص را به این اقدامات اختصاص دهیم.

For example, this morning, last year, last week, yesterday.

به عنوان مثال، امروز صبح، سال گذشته ، هفته گذشته، دیروز.

There's a specific point in time we can attach to these actions.

یک نقطه زمانی خاص وجود دارد که می توانیم به این اقدامات متصل کنیم.

Okay.

باشه.

Let's talk now about the present perfect tense.

بیایید اکنون در مورد زمان حال کامل صحبت کنیم.

Present perfect tense has a couple of different uses.

زمان حال کامل چند کاربرد متفاوت دارد.

The first use of present perfect tense I want to explain is using the grammar point to explain

اولین استفاده از زمان حال کامل که می خواهم توضیح دهم، استفاده از نکته گرامری برای توضیح

a life experience.

یک تجربه زندگی است.

Let's take a look at how visually this is different from the simple past tense.

بیایید نگاهی بیندازیم که چقدر از نظر بصری این زمان با زمان گذشته ساده متفاوت است.

So, now on the timeline in blue, you can see this sort of dotted line that I made with

بنابراین، اکنون در خط زمانی به رنگ آبی، می توانید این نوع خط نقطه چین را که من با

a question mark.

علامت سوال ایجاد کردم، ببینید.

The dotted line begins in the past and it ends now.

خط نقطه چین از گذشته شروع می شود و اکنون به پایان می رسد.

It ends at the current point in time.

در زمان فعلی به پایان می رسد.

This is because we use present perfect tense to talk about things that happened at some

این به این دلیل است که ما از زمان حال کامل برای صحبت در مورد چیزهایی استفاده می کنیم که در

point in the past but the specific point is unimportant or unknown.

نقطه ای در گذشته اتفاق افتاده است اما نقطه خاص آن بی اهمیت یا ناشناخته است.

We don't need to explain when the action happened.

ما نیازی به توضیح نداریم که این عمل چه زمانی اتفاق افتاده است.

We only want to state we have had or have not had that experience.

ما فقط می خواهیم بگوییم که این تجربه را داشته ایم یا نداشته ایم.

So, we use this when we want to talk about our life experiences.

بنابراین، زمانی که می خواهیم در مورد تجربیات زندگی خود صحبت کنیم، از این استفاده می کنیم.

For example, travel experience or work experience like “I have never been to France.”

به عنوان مثال، تجربه سفر یا تجربه کاری مانند "من هرگز به فرانسه نرفته ام".

or “I've eaten pho.”

یا "من pho خورده ام."

“My parents have never been outside the country.”

پدر و مادر من هرگز خارج از کشور نبوده اند .

for example.

مثلا.

We use this to talk about life experience but we don't include a specific point in time

ما از این برای صحبت در مورد تجربه زندگی استفاده می کنیم، اما

when we talk about these experiences.

زمانی که در مورد این تجربیات صحبت می کنیم، زمان خاصی را لحاظ نمی کنیم.

It's just some time before the present.

فقط مدتی قبل از زمان حال است.

The specific point in time is not important in that sentence.

نقطه زمانی خاص در آن جمله مهم نیست.

You might follow up this sentence with a specific point in time, in which case, you use simple

ممکن است این جمله را با یک نقطه زمانی خاص دنبال کنید ، در این صورت از گذشته ساده استفاده می کنید

past.

.

Let's talk about one more use of the present perfect tense.

بیایید در مورد یک کاربرد دیگر از زمان حال کامل صحبت کنیم .

This is the one we use with the words “for” and “since” and we can also use the continuous

این همان چیزی است که ما با کلمات "for" و "از آنجایی" استفاده می کنیم و همچنین می توانیم زمان استمراری را

tense with this use.

با این کاربرد استفاده کنیم.

The black line on the timeline here shows an action that started in the past and continues

خط سیاه روی خط زمانی در اینجا عملی را نشان می‌دهد که در گذشته شروع شده و

to the present, or it's an effect of an action that continues to the present.

تا زمان حال ادامه دارد، یا اثری از یک عمل است که تا زمان حال ادامه دارد.

We use this to talk about our studies, for example, or the places where we live.

ما از این برای صحبت در مورد تحصیلاتمان، به عنوان مثال، یا مکان هایی که در آن زندگی می کنیم، استفاده می کنیم.

Like, “I have been studying English for three years.”

مثلاً «من سه سال است که انگلیسی می‌خوانم ».

or “I have lived in Brazil for 10 years.”

یا "من 10 سال در برزیل زندگی کرده ام."

for example.

مثلا.

So, remember that we use the words “for” and “since” along with this form of the

بنابراین، به یاد داشته باشید که ما از کلمات "for" و "از آنجایی" در کنار این شکل از

present perfect tense.

زمان حال کامل استفاده می کنیم.

We use “for” before a length of time like, “I've studied for three years.”

ما قبل از مدتی از "برای" استفاده می کنیم، مانند "من سه سال مطالعه کرده ام."

“I've lived in Brazil for five years.”

من پنج سال در برزیل زندگی کرده ام.

and we use “since” before a period of time.

و قبل از یک دوره زمانی از "از" استفاده می کنیم .

I have lived-- “I've been studying since 2009.” or “I have lived here since 2013.”

من زندگی کرده ام - "از سال 2009 درس می خوانم ." یا "من از سال 2013 اینجا زندگی می کنم."

for example.

مثلا.

So, please keep this in mind, the present perfect tense is used for actions that started

بنابراین، لطفا این را در نظر داشته باشید، زمان حال کامل برای اعمالی استفاده می شود که

in the past and continue to the present.

از گذشته شروع شده و تا حال ادامه دارد.

Simple past tense is used for actions which started and ended in the past.

زمان گذشته ساده برای اعمالی استفاده می شود که در گذشته شروع و پایان یافته اند.

Next question.

سوال بعدی

This question comes from Maxine.

این سوال از ماکسین می آید.

Hi, Maxine!

سلام، ماکسین!

“What's the difference between “one year” and “a year?”

"تفاوت بین "یک سال" و "یک سال" چیست؟

For example, “I've lived here for a year.”

به عنوان مثال، "من یک سال است که اینجا زندگی می کنم."

or “I've lived here for one year.”

یا "من یک سال است که اینجا زندگی می کنم."

In this sentence, no difference.

در این جمله تفاوتی نیست.

Honestly.

صادقانه.

When you're talking about time periods, “a year,” and “one year,” “a minute,”

وقتی در مورد دوره های زمانی صحبت می کنید، «یک سال» و «یک سال»، «یک دقیقه»،

“one minute.”

«یک دقیقه».

They don't mean anything different.

آنها معنی متفاوتی ندارند.

They mean the same thing.

منظورشون همینه

Thanks for the question though.

با این حال بابت سوال متشکرم

Next question!

سوال بعدی!

Next question comes from Wang Zhang Ik.

سوال بعدی از وانگ ژانگ آیک است.

I’m very sorry.

من خیلی متاسفم.

“Which one is correct?

"کدامیک صحیح می باشد؟ «

‘I work out for one to two hours a day.’

من روزی یک تا دو ساعت ورزش می کنم.»

‘I work out for one or two hours a day.’

«روزی یک یا دو ساعت ورزش می کنم.» «روزی

‘I drink coffee two to three times a day.’

دو تا سه بار قهوه می نوشم.» «

‘I drink coffee two or three times a day.’”

روزی دو یا سه بار قهوه می نوشم». "

Ah!

آه!

Both of these are correct, actually.

هر دوی اینها در واقع درست است.

In this case, there are very, very small differences between these.

در این مورد، تفاوت های بسیار بسیار کوچکی بین اینها وجود دارد.

“One to two hours a day,” means “between one and two hours.”

«یک تا دو ساعت در روز» یعنی «بین یک تا دو ساعت».

If you say, “I work out for one or two hours a day,” it means it's determined like one

اگر می گویید "من یک یا دو ساعت در روز ورزش می کنم" به این معنی است که یک

hour only for a workout or two hours only for a workout.

ساعت فقط برای یک تمرین یا دو ساعت فقط برای یک تمرین مشخص می شود.

So, the difference here is, are you determining?

بنابراین، تفاوت در اینجا این است که آیا شما تعیین می کنید؟

Are you deciding one hour or two cups of coffee or three cups of coffee or is it between those

آیا تصمیم دارید یک ساعت یا دو فنجان قهوه یا سه فنجان قهوه بخورید یا بین این

two amounts?

دو مقدار است؟

So, using “one to two” or “two to three” means between those two amounts.

بنابراین، استفاده از "یک به دو" یا "دو به سه" به معنای بین آن دو مقدار است.

Using “or” shows it's either A or B, but not between those two.

استفاده از "یا" نشان می دهد که A یا B است، اما نه بین این دو.

This is the difference between “to” and “or.”

این تفاوت بین «به» و «یا» است.

Next question!

سوال بعدی!

Next question comes from Wong Sena.

سوال بعدی از ونگ سنا است.

I'm very sorry.

من خیلی متاسفم.

I'm very sorry.

من خیلی متاسفم.

“‘I've never been to Japan.’

"من هرگز به ژاپن نرفته ام." "

‘I've never been to Japan before.’

من قبلاً هرگز به ژاپن نرفته ام." "

‘I've never eaten horse.’

من هرگز اسب نخورده ام." "

‘I've never eaten horse before.’

من قبلاً هرگز اسب نخورده ام."

My question is, if you put ‘before’ at the end of those sentences, does it mean,

سوال من این است که اگر "قبل از آن" قرار دهید. در پایان این جملات، آیا به این معنی است که

you are in Japan right now?

شما در حال حاضر در ژاپن هستید؟

Or you are eating horse right now?”

یا الان داری اسب میخوری؟»

No.

Not necessarily.

نه لزوما نه.

Think of “before” at the end of the sentence as “before now.”

"قبل" را در انتهای جمله به عنوان "قبل از اکنون" در نظر بگیرید.

“I've never eaten horse before now,” in other words.

به عبارت دیگر "من قبلاً هرگز اسب نخورده ام ." اگر دوست دارید،

You could use this just before you eat horse or just before you go to Japan, if you like

می‌توانید این را درست قبل از خوردن اسب یا درست قبل از رفتن به ژاپن

as an emphasis phrase, but it doesn't necessarily mean that you are in Japan now or that you're

به عنوان عبارت تاکیدی استفاده کنید، اما لزوماً به این معنی نیست که اکنون در ژاپن هستید یا اکنون در حال

eating horse now.

خوردن اسب هستید.

You could use it in that way, sure, but it doesn't necessarily mean it.

مطمئناً می توانید از آن در این راه استفاده کنید، اما لزوماً به این معنی نیست.

If you'd like to emphasize it, like if you're about to eat horse, for example, “I've never

اگر می‌خواهید روی آن تأکید کنید، مثلاً اگر می‌خواهید اسب بخورید، مثلاً «من قبلاً هرگز

eaten horse before.”

اسب نخورده‌ام».

you could show your interest or perhaps to show, maybe some anxiety, or nervous feelings

می توانید علاقه خود را نشان دهید یا شاید برای نشان دادن، شاید کمی اضطراب یا احساسات عصبی

about what you're about to do.

در مورد کاری که می خواهید انجام دهید.

But, no, it does not necessarily mean you are in that place.

اما، نه، لزوماً به این معنی نیست که شما در آن مکان هستید.

Like, for example, you could just be having a conversation.

مثلاً می‌توانید فقط در حال گفتگو باشید.

“Have you eaten horse before?”

"آیا قبلا اسب خورده اید؟"

“No.

«نه.

I've never eaten horse before.”

من تا به حال اسب نخورده بودم.»

It could just be a conversation about it.

این فقط می تواند یک گفتگو در مورد آن باشد.

But, really, “before,” just means “before now.”

اما، در واقع، "قبل" فقط به معنای "قبل از اکنون" است.

Next question!

سوال بعدی!

Next question comes from Rashke.

سوال بعدی از راشک است.

I'm sorry.

متاسفم.

“Where do we use ‘wanna,’ and ‘gonna,’ and how?”

کجا و چگونه از «خواست» و «gonna» استفاده می‌کنیم ؟»

Ah!

آه!

This question is about the casual contracted forms of “want to” and “going to.”

این سؤال در مورد اشکال قراردادی اتفاقی «خواستن» و «رفتن به» است.

“Want to” becomes “wanna.”

"خواستن" به "خواستن" تبدیل می شود.

“Going to” becomes “gonna” in casual speech.

«رفتن به» در گفتار معمولی به «رفتن» تبدیل می‌شود .

We use them in exactly the same way we would use “I want to,” “I'm going to,” “he

ما از آنها دقیقاً به همان روشی استفاده می‌کنیم که از «من می‌خواهم»، «می‌خواهم»، «او

wants to,” “she wants to,” “he's going to,” “she's going to.”

می‌خواهد»، «او می‌خواهد»، «او می‌خواهد» ، «او می‌خواهد» استفاده می‌کنیم.

We use them in exactly the same way, which means, we use them in casual situations.

ما از آنها دقیقاً به همان روش استفاده می کنیم، به این معنی که از آنها در موقعیت های معمولی استفاده می کنیم.

Like, “I want to take a day off,” or “I'm gonna go to the beach this weekend,” or,

مانند «می‌خواهم یک روز مرخصی بگیرم» یا « آخر این هفته به ساحل می‌روم» یا

“Do you want to see a movie tonight?”

«می‌خواهی امشب فیلمی ببینی؟»

We use them in exactly the same way we use “want to” and “going to” but we use

ما آنها را دقیقاً به همان روشی که از "خواستن" و "رفتن به" استفاده می کنیم استفاده می کنیم، اما از

them in speech.

آنها در گفتار استفاده می کنیم.

Typically, we don't write these.

به طور معمول، ما اینها را نمی نویسیم.

Unless, we're writing very casual messages like text messages to our friends or something.

مگر اینکه پیام‌های معمولی مانند پیام‌های متنی برای دوستانمان یا چیزی دیگر بنویسیم.

Next question!

سوال بعدی!

Next question comes from Garrison Silva.

سوال بعدی از Garrison Silva است.

Hey, again, Garrison.

هی، دوباره، پادگان.

“When can I use the expression, ‘take for granted?’”

«چه زمانی می‌توانم از عبارت «تصویر به خود بگیرم؟» استفاده کنم

“Take for granted.”

.

This is an expression which we typically use in the negative.

این عبارتی است که ما معمولاً به صورت منفی استفاده می کنیم.

Like, “Don't take something, something for granted.”

مانند «چیزی را، چیزی را بدیهی نگیرید».

“Don't take blah, blah, blah for granted.”

"بله، بل، بلا را بدیهی نگیرید."

It means, don't forget to appreciate this thing or this person.

یعنی قدردانی از این چیز یا این شخص را فراموش نکنید.

For example, “Don't take your parents for granted.”

به عنوان مثال، "والدین خود را ساده نگیرید."

or “Don't take this opportunity for granted.”

یا "این فرصت را بدیهی نگیرید."

These expressions mean, don't forget to appreciate these things, or don't just disregard your

این عبارات به این معنی است که قدردانی از این چیزها را فراموش نکنید، یا فقط والدین خود را

parents, or don't disregard this opportunity.

نادیده نگیرید، یا این فرصت را نادیده نگیرید.

To recognize the importance of something.

تشخیص اهمیت چیزی

So, if you are given a good opportunity, for example, or someone gives you good advice,

بنابراین، برای مثال، اگر فرصت خوبی به شما داده شود ، یا کسی به شما توصیه خوبی می کند،

or a very nice gift, perhaps, we would typically use this with the negative.

یا یک هدیه بسیار خوب، شاید، ما معمولاً از آن با موارد منفی استفاده می کنیم.

“Don't take something, something for granted.”

"چیزی را، چیزی را بدیهی نگیرید."

meaning don't forget to show your appreciation for that thing or for that person.

یعنی فراموش نکنید که قدردانی خود را برای آن چیز یا آن شخص نشان دهید.

Next question!

سوال بعدی!

Next question comes from Daniel Silverio.

سوال بعدی از دانیل سیلوریو است.

Hi, Daniel!

سلام دانیال!

Daniel asks, “What is the difference between ‘wish’ and ‘desire?’

دانیل می پرسد: "تفاوت بین "آرزو" و "خواست؟"

Greetings from Paraguay.”

سلام از پاراگوئه چیست."

Hey!

سلام!

What is the difference between “wish” and “desire?”

تفاوت بین "آرزو" و "آرزو" چیست؟

“Wish” is used to express want.

"آرزو" برای بیان خواسته استفاده می شود.

When you want something that is different from the present situation.

وقتی چیزی می خواهید که با وضعیت فعلی متفاوت باشد.

So, we often use it with, “I wish I were,” or “I wish I could.”

بنابراین، ما اغلب از آن با «کاش بودم» یا «کاش می‌توانستم» استفاده می‌کنیم.

Something we want or an ability we want, but that we do not have now.

چیزی که می‌خواهیم یا توانایی‌ای که می‌خواهیم، ​​اما اکنون نداریم.

Something for the future.

چیزی برای آینده

So, “I wish I could speak seven languages.”

بنابراین، "کاش می توانستم به هفت زبان صحبت کنم."

or, “I wish I had a million dollars.”

یا "کاش یک میلیون دلار داشتم."

or, “I wish I were taking more time off every week.”

یا، "ای کاش هر هفته بیشتر مرخصی می گرفتم."

for example.

مثلا.

Something that is different from the present condition.

چیزی که با شرایط فعلی متفاوت است.

The present situation we use “wish” or “I wish you would call me.” for example.

در موقعیت فعلی ما از "آرزو" یا "کاش با من تماس می گرفتی" استفاده می کنیم. مثلا.

“I wish you would.”

"کاش می کردی."

or “I wish you could.”

یا "کاش می توانستی"

To express something that is not happening now.

برای بیان چیزی که الان اتفاق نمی افتد .

“Desire,” on the other hand.

از طرف دیگر "میل".

“Desire” tends to be used more formally and it also can carry more romantic nuances.

تمایل به استفاده رسمی‌تر از «میل» است و همچنین می‌تواند ظرافت‌های عاشقانه‌تری داشته باشد.

It's not used as much conversationally as the word “wish” is.

به اندازه کلمه "آرزو" در مکالمه استفاده نمی شود.

“Wish” is used to express wants.

"آرزو" برای بیان خواسته ها استفاده می شود.

Things that we want that are not true now.

چیزهایی که ما می خواهیم که الان درست نیست.

“Desire” is used more in romantic situations.

"میل" بیشتر در موقعیت های عاشقانه استفاده می شود.

Like, to desire another person, or “He desired more of her time.”

مانند تمایل به شخص دیگری، یا " او زمان بیشتری را برای او می خواست."

for example.

مثلا.

But it sounds unnecessarily formal, I feel.

اما احساس می کنم غیر ضروری رسمی به نظر می رسد.

You might use it in a more formal, like a business context.

شما ممکن است از آن در یک زمینه رسمی تر، مانند یک زمینه تجاری استفاده کنید.

Like, “Our client desires more information about the situation.”

مانند "مشتری ما اطلاعات بیشتری در مورد وضعیت می خواهد."

That could be a different use of the word “desire.”

این می تواند استفاده متفاوتی از کلمه "خواست" باشد.

But in general, it sounds a bit more formal and a bit more romantically charged at times,

اما به طور کلی،

depending on the situation when it's used.

بسته به موقعیت زمانی که از آن استفاده می شود، گاهی اوقات کمی رسمی تر و کمی عاشقانه تر به نظر می رسد.

If you're talking about a person, as well, like if you say, for example, “I desire

اگر در مورد یک شخص صحبت می کنید، مثلاً بگویید "من تو را

you.”

می خواهم."

it sounds actually quite odd at least in American English.

حداقل در انگلیسی آمریکایی واقعاً عجیب به نظر می رسد .

If you want to use the word “desire,” I think in romantic situations, it might be

اگر می‌خواهید از کلمه «آرزو» استفاده کنید، فکر می‌کنم در موقعیت‌های عاشقانه، ممکن

applied in a phrase like, “He was filled with desire.”

است در عبارتی مانند «او پر از آرزو بود» استفاده شود.

or, “She was filled with desire.”

یا "او پر از آرزو بود."

Used more as a noun than as a verb.

بیشتر به عنوان اسم استفاده می شود تا فعل.

So, I would recommend not using “desire” so much to talk about your wants as it can

بنابراین، توصیه می‌کنم برای صحبت در مورد خواسته‌های خود آنقدر از «میل» استفاده نکنید، زیرا ممکن

sound a little bit too formal or can give perhaps the wrong nuance to the situation.

است کمی بیش از حد رسمی به نظر برسد یا شاید تفاوت‌های ظریفی به موقعیت بدهد.

But “wish” is used to express a hope for something or wanting something that is different

اما "آرزو" برای ابراز امید به چیزی یا خواستن چیزی که با وضعیت فعلی متفاوت است استفاده

from the present situation.

می شود.

I hope that helps.

امیدوارم که کمک کند.

Next question!

سوال بعدی!

Next question from Han Yonghe.

سوال بعدی هان یونگه.

I’m very sorry.

من خیلی متاسفم.

“Hey, Alisha.

"هی، علیشا.

What's the difference between ‘maybe,’ ‘probably,’ ‘perhaps,’ and ‘possibly?’”

تفاوت بین "شاید"، "احتمالا"، "شاید" و "احتمالا" چیست؟"

Great question!

سوال عالی!

“Maybe,” “probably,” “perhaps,” “possibly.”

«شاید»، «احتمالا»، «شاید»، «احتمالا».

Okay.

باشه.

“Maybe,” “probably,” “perhaps,” and “possibly,” these are all adverbs.

"شاید"، "احتمالا"، "شاید" و "احتمالا" همه اینها قید هستند.

They have the same grammatical function.

آنها عملکرد گرامری یکسانی دارند.

“Maybe,” “probably,” “perhaps,” and “possibly.”

«شاید»، «احتمالا»، «شاید» و «احتمالا».

“Maybe” and “perhaps” are very closely related.

"شاید" و "شاید" بسیار نزدیک به هم مرتبط هستند.

“Maybe” and “perhaps,” they have the same meaning, but just different levels of

«شاید» و «شاید» معنی یکسانی دارند، اما فقط سطوح متفاوتی از

formality.

رسمیت دارند.

“Maybe” is like the lower level.

"شاید" مانند سطح پایین تر است.

The more casual version of the word “perhaps.”

نسخه معمولی تر کلمه "شاید".

“Maybe I'll go to the beach this weekend.”

"شاید من این آخر هفته به ساحل بروم."

and “Perhaps I'll go to the beach this weekend.”

و "شاید من این آخر هفته به ساحل بروم."

They have really the same meaning but “perhaps” sounds more formal.

آنها واقعاً معنای مشابهی دارند اما "شاید" رسمی تر به نظر می رسد.

“Probably,” however, is different.

با این حال، "احتمالا" متفاوت است.

“Probably” expresses a higher level of possibility than the other words on this list.

"احتمالا" سطح احتمال بالاتری را نسبت به سایر کلمات موجود در این لیست بیان می کند.

“I'll probably go to the beach this weekend.”

"من احتمالاً این آخر هفته به ساحل خواهم رفت."

It’s like a 75% to 80% chance the speaker is going to go to the beach this weekend.

75 تا 80 درصد احتمال دارد که گوینده آخر هفته به ساحل برود.

“Possibly,” however, “possibly” has more of a nuance of just that something can

با این حال، "احتمالا"، "احتمالا" تفاوت های ظریف بیشتری دارد که فقط می

be done.

توان کاری انجام داد.

It is possible to do something.

امکان انجام کاری وجود دارد.

We use “possibly” more in requests.

ما از "احتمالا" بیشتر در درخواست ها استفاده می کنیم.

Like, “Could you possibly blah blah blah for me?”

مانند، "احتمالاً می توانید برای من بلاتکلیف بلاتکلیف؟"

“Could you possibly send me this file?”

"آیا ممکن است شما این فایل را برای من ارسال کنید؟"

“Possibly” sounds a little too formal for casual conversations and invitations.

"احتمالا" برای مکالمات و دعوت‌نامه‌ها کمی رسمی به نظر می‌رسد.

But if you're using it at work, for example, “Could you possibly meet me later this week?”

اما اگر از آن در محل کار استفاده می کنید، به عنوان مثال، "آیا ممکن است در اواخر این هفته با من ملاقات کنید؟"

Instead of, “Could you maybe meet me?”

به جای "شاید می توانید با من ملاقات کنید؟"

So, the difference between “maybe” and “possibly” and “perhaps” there, “possible”

بنابراین، تفاوت بین "شاید" و "احتمالا" و "شاید" وجود دارد، "ممکن

has that route, yeah.

" این مسیر را دارد، بله.

“Possible,” able to.

"ممکن"، قادر به.

So, “maybe” and “perhaps” don't have that nuance.

بنابراین، "شاید" و "شاید" آن تفاوت ظریف را ندارند.

“Possibly” sounds like, “Is it possible?”

"احتمالا" به نظر می رسد، "آیا ممکن است؟"

“Is it?”

"آیا؟"

“Are you able to do this thing?”

"آیا شما قادر به انجام این کار هستید؟"

“Maybe” and “perhaps” don't contain that nuance.

"شاید" و "شاید" حاوی این تفاوت های ظریف نیستند.

So, to recap.

بنابراین، برای جمع بندی.

“Maybe” and “perhaps” are used to express the same thing, a chance of something

«شاید» و «شاید» برای بیان یک چیز استفاده می‌شوند، احتمال وقوع چیزی

happening.

.

“Perhaps” is more formal.

"شاید" رسمی تر است.

“Possibly” is used in a similar way, however, it refers more to simple possibility than

"احتمالا" به روشی مشابه استفاده می شود، با این حال، بیشتر به امکان ساده اشاره دارد تا اینکه

is.

باشد.

“Are you able to do that thing?”

"آیا شما قادر به انجام آن کار هستید؟"

“Probably” expresses a high chance of something.

"احتمالا" شانس بالایی برای چیزی را بیان می کند.

Thanks so much for all your questions.

خیلی ممنون از تمام سوالات شما

Remember, you can submit to me at EnglishClass101.com/ask-alisha Thanks very much for watching this episode

به یاد داشته باشید، شما می توانید به من در EnglishClass101.com/ask-alisha ارسال کنید. خیلی ممنون از تماشای این قسمت

of Ask Alisha.

I will see you again next week. Bye-bye!

از Alisha Ask.

هفته آینده دوباره می بینمت. خداحافظ!

Happy New Year and I hope that your studies continue well.

سال نو مبارک و امیدوارم ادامه تحصیلتون خوب باشه.