English Grammar: Fix your double negatives!

Hello. Welcome to this lesson. I'm going to teach you something called "double negatives".

سلام. به این درس خوش آمدید. من قصد دارم چیزی به نام "نفوذ دوگانه" را به شما آموزش دهم.

Now, maybe you don't use double negatives, which is cool and good and amazing, and you

حالا شاید از نگاتیوهای دوتایی که باحال و خوب و شگفت انگیز است استفاده نکنید و

don't want to use double negatives. So, I'm going to tell you first of all what double

نخواهید از نگاتیو دوبل استفاده کنید. بنابراین، اول از همه به شما می گویم که

negatives are. Double negatives mean you have one sentence with two words that are both

منفی های دوگانه چیست. منفی های دوتایی به این معناست که شما یک جمله با دو کلمه دارید که هر دو

negative words. For example:

کلمه منفی هستند. به عنوان مثال:

"I don't have nothing." So, "don't" and "nothing" are both

"من چیزی ندارم." بنابراین، "نباید" و "هیچ" هر دو

negative words. So, this might have something to do with math, which I'm not good at. If

کلمه منفی هستند. بنابراین، این ممکن است ربطی به ریاضی داشته باشد، که من در آن خوب نیستم. اگر

you don't have nothing, actually you have something. I'm not too sure how that works

چیزی ندارید، در واقع چیزی دارید. من خیلی مطمئن نیستم که چگونه کار می

out, but you don't want to use double negatives because two negatives make a positive.

کند، اما شما نمی خواهید از منفی دوگانه استفاده کنید زیرا دو منفی یک مثبت را ایجاد می کنند.

So, we hear double negatives all the time. "I can't get no satisfaction..." Can't get

بنابراین، ما همیشه نگاتیوهای مضاعف می شنویم. "من نمی توانم هیچ رضایتی نداشته باشم..." نمی توانم

no...? Can't... "Can't get no" is a double negative. So,

نه...؟ نمی توانم... «نمی توانم نه » یک منفی مضاعف است. پس

whoever sang this song, Mick Jagger,

هر کی این آهنگ رو خونده، میک جگر،

terrible grammar. What are you...? What are you teaching us, here? Good old lips.

گرامر وحشتناکه. تو چی هستی...؟ اینجا چی به ما یاد میدی؟ لبهای خوب قدیمی

So, one thing I'm going to do is you have to be very, very, very careful about certain

بنابراین، یک کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که شما باید در مورد برخی از کلمات انگلیسی بسیار بسیار بسیار مراقب باشید

words in English, like this word: "ain't". I hate this word. As soon as someone says

، مانند این کلمه: "ain't". من از این کلمه متنفرم به محض اینکه یکی

to me: "I ain't got nothing." I'm not talking to that person probably again. If you use

به من گفت: "من چیزی ندارم." احتمالاً دوباره با آن شخص صحبت نمی کنم. اگر

the word "ain't", it just makes you seem very uneducated. People who say these words, they

از کلمه "این نیست" استفاده می کنید، باعث می شود شما بسیار بی سواد به نظر بیایید. افرادی که این کلمات را می گویند،

sound stupid. Maybe your favourite rapper uses it a lot. Are they stupid? Hmm. So, it's

احمقانه به نظر می رسند. شاید رپر مورد علاقه شما زیاد از آن استفاده کند. آیا آنها احمق هستند؟ هوم بنابراین،

cool if they do it, but be careful you don't because you don't want to sound stupid. So,

اگر آنها این کار را انجام دهند خیلی خوب است، اما مراقب باشید که این کار را نکنید زیرا نمی خواهید احمقانه به نظر برسید. بنابراین،

I'm going to give you the examples. Now, the ones in black are bad, don't use them. The

من قصد دارم نمونه هایی را برای شما بیان کنم. حالا اونهایی که مشکی هستند بد هستند، استفاده نکنید.

red pen is the right pen.

خودکار قرمز قلم مناسبی است.

So, if we look at the first example: "He ain't no teacher." He ain't no teacher, G, yo. We

بنابراین، اگر به مثال اول نگاه کنیم: "او معلم نیست." او معلم نیست، جی، یو. ما

can't say: "ain't". "Ain't" is not even a word in English. If you look in the dictionary,

نمی توانیم بگوییم: "نیست". "Ain't" حتی یک کلمه در انگلیسی نیست. اگر به فرهنگ لغت نگاه کنید،

it's not there. It's really, really, really, really slang, and it's bad. So, "ain't", I

آنجا نیست. واقعاً واقعاً واقعاً واقعاً عامیانه است و بد است. بنابراین، "نیست"،

want you to take this word out of your head, and I want you to say: "He isn't". You've

می خواهم این کلمه را از سر خود بیرون بیاورید، و می خواهم بگویید: "او نیست". شما قبلاً این

learned this before, you used the verb "to be", so you're going to say: "He isn't the teacher."

را یاد گرفته اید، از فعل "بودن" استفاده کرده اید، بنابراین می خواهید بگویید: "او معلم نیست."

He ain't no teacher, yo. Yeah, you ain't no teacher either. I'm the teacher,

او معلم نیست، یو آره تو هم معلم نیستی من معلم هستم

and you have to say: "He isn't a teacher."

و شما باید بگویید: "او معلم نیست."

Next one: "She ain't got no class." [Laughs] Which is true. Now, "class" means refinement

مورد بعدی: "او کلاس ندارد." [می خندد] که درست است. حال، «کلاس» به معنای تهذیب

or the way you were brought up. So, if you ain't got no class, your momma didn't raise

یا شیوه تربیت شماست. بنابراین، اگر کلاس ندارید، مادرتان

you right. This means that you were basically were not educated well. We have to say:

شما را درست تربیت نکرده است. این به این معنی است که شما اساساً خوب تحصیل نکرده اید. ما باید بگوییم:

"She has no class." Okay?

"او کلاس ندارد." باشه؟

So, the difference is that she... We can't use "ain't", we have

بنابراین، تفاوت این است که او... ما نمی‌توانیم از «هیچ» استفاده کنیم،

to use "has no". When we use "teacher", we have to use an adjective. We have to use "to be".

باید از «هیچ» استفاده کنیم. وقتی از "معلم" استفاده می کنیم، باید از یک صفت استفاده کنیم. ما باید از "بودن" استفاده کنیم.

Sorry. When we say "teacher", we have to use the verb "to be", but when we say "got",

متاسف. وقتی می گوییم معلم، باید از فعل «بودن» استفاده کنیم، اما وقتی می گوییم «داشت»

we have to use "has", because this is a noun. Okay? If it's a job, we use "to be", and if

باید از «دارنده» استفاده کنیم، زیرا این یک اسم است. باشه؟ اگر شغل باشد از «بودن» و

it's a noun, we use "has". If it was "I", we would say "have". So you can check out

اگر اسم باشد از «دارا» استفاده می کنیم. اگر "من" بود، می گفتیم "دارم". بنابراین

a lesson that I've done before between "had", "have", and "has".

می‌توانید درسی را که قبلاً بین «داشت»، «داشتن» و «دارا» انجام داده‌ام بررسی کنید.

"I ain't been nowhere." I ain't been nowhere. Hmm. Well, no. You have to say:

"من هیچ جا نبودم." من هیچ جا نبودم هوم خب نه. شما باید بگویید:

"I haven't been anywhere."

"من هیچ جا نبودم."

So, it's kind of confusing in English when we use "any". So, I'm going

بنابراین، وقتی از "any" استفاده می کنیم، در انگلیسی به نوعی گیج کننده است. بنابراین،

to teach you in this part of the lesson when to use "any". It's easy once you get it. So,

در این قسمت از درس به شما یاد می دهم که چه زمانی از "any" استفاده کنید. به محض دریافت آن آسان است. بنابراین،

you don't want to say: "I ain't been nowhere." You... You have to say: "I haven't been anywhere."

شما نمی خواهید بگویید: "من جایی نبودم." تو... باید بگویی: «هیچ جا نبودم».

So, "any"... Once you get this, it's going to be easy for you. We use "any" only if your

بنابراین، "هر"... وقتی این را دریافت کردید، برای شما آسان خواهد بود. فقط در صورتی از "any" استفاده می کنیم که

sentence is negative or if you are asking a question. For example:

جمله شما منفی باشد یا سوالی بپرسید. به عنوان مثال:

"Do you have any pizza?"

"پیتزا دارید؟"

Now, I'm not going to say: "I ain't got no pizza."

حالا قرار نیست بگویم: "من پیتزا ندارم."

I'm going to say: "I don't have any pizza."

من می خواهم بگویم: "من پیتزا ندارم."

Okay? You can also say: "I don't have anything." You can't say:

باشه؟ شما همچنین می توانید بگویید: "من چیزی ندارم." شما نمی توانید بگویید:

"I don't have nothing." So, we have to change "nothing" to "anything", because "any", we have to use

"من چیزی ندارم." بنابراین، ما باید "هیچ" را به "هیچ چیز" تغییر دهیم ، زیرا "هر" باید

with our negative sentence.

با جمله منفی خود استفاده کنیم.

"I don't know no one or nobody." They're the same. You have to say: "I don't know anyone."

"من هیچ کس یا هیچ کس را نمی شناسم." اونا هم همینطورن شما باید بگویید: "من کسی را نمی شناسم."

Because we have "don't", we can... We have to use "anyone". You can say: "I do know someone",

چون «نباید» داریم، می توانیم... باید از «هرکس» استفاده کنیم. می توانید بگویید: "من یک نفر را می شناسم"،

but that's a positive and we're good.

اما این یک نکته مثبت است و ما خوب هستیم.

"I don't want to go nowhere." That means you want to go somewhere. So, you have to say:

"من نمی خواهم جایی بروم." یعنی می خواهید به جایی بروید. بنابراین، شما باید بگویید:

"I don't want to go anywhere." So, if it's a question or if it's a negative sentence,

"من نمی خواهم جایی بروم." بنابراین، اگر این یک سوال است یا اگر یک جمله منفی است،

all we're going to do is change the "no" to "any", so this cancels out the double negative.

تنها کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که "نه" را به "هر" تغییر دهیم، بنابراین منفی مضاعف را خنثی می‌کنیم.

When we use it as a question, we would say: "Do you have any...?" For example:

وقتی از آن به عنوان سوال استفاده می کنیم، می گوییم: "آیا شما ...؟" به عنوان مثال:

"Do you have any money?"

"آیا پول داری؟"

No, you don't have any money. Okay.

نه پول نداری باشه.

Do you have any children? Do you have anything to give me? Okay?

آیا بچه دارید؟ آیا چیزی برای دادن به من دارید؟ باشه؟

So: "I can't get no", mm-mm. We have to say: "I can't get any satisfaction." Mick Jagger,

بنابراین: "من نمی توانم دریافت کنم"، mm-mm. باید بگوییم: "من نمی توانم هیچ رضایتی کسب کنم." میک جگر

you better watch yourself, big lips, because Ronnie's coming to get ya. Don't be bad,

، بهتره مراقب خودت باش، لبای بزرگ، چون رونی میاد تو رو بگیره. بد نباش،

don't use double negatives, it ain't right.

از نگاتیوهای دوگانه استفاده نکن ، درست نیست.

It's not right. Good bye.

این درست نیست. خداحافظ.