American English & British English - 8 Grammar Differences

Hi, everyone. I'm Jade. What we're talking about today is some grammatical differences

سلام به همه. من جید هستم. آنچه امروز در مورد آن صحبت می کنیم برخی تفاوت های گرامری

between American English and British English because although we speak the same language

بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی است زیرا اگرچه ما به یک زبان صحبت می

and we understand each other, we actually have two varieties of English and we have

کنیم و یکدیگر را می فهمیم، در واقع دو نوع انگلیسی داریم و

different rules; we have some different grammar that comes with that.

قوانین متفاوتی داریم. ما دستور زبان متفاوتی داریم که با آن همراه است.

So I think this video is interesting for you if you're learning English. And I suggest

بنابراین فکر می کنم اگر در حال یادگیری زبان انگلیسی هستید این ویدیو برای شما جالب باشد. و من به

you use this video to just make sure that whichever variety you prefer that you take

شما پیشنهاد می کنم از این ویدیو استفاده کنید تا مطمئن شوید که هر گونه که ترجیح می دهید

all the rules associated with that variety. So don't think: "Oh, I like the rule for collective

همه قوانین مرتبط با آن تنوع را رعایت کنید. بنابراین فکر نکنید: "اوه، من قانون

nouns in American English, that's easier, I'll do that but for British English, it's

اسامی جمعی در انگلیسی آمریکایی را دوست دارم، این آسان تر است، من این کار را انجام خواهم داد، اما برای انگلیسی بریتانیایی،

easier to spell like that". Don't do that. Just keep it standard. Pick one, learn the

املای آن آسان تر است". این کار را نکن فقط آن را استاندارد نگه دارید. یکی را انتخاب کنید، قوانین را یاد بگیرید

rules, keep it standard that way. I also think this will be interesting to you if you're

، آن را استاندارد نگه دارید. همچنین فکر می‌کنم اگر یک زبان مادری هستید، این برای شما جالب خواهد بود

a native speaker, so if you're an American, you're a British person and you just want

، بنابراین اگر آمریکایی هستید، یک فرد بریتانیایی هستید و

to compare just for interest's sake.

فقط به خاطر علاقه می‌خواهید مقایسه کنید.

So, let's get started. Number one: collective nouns. A collective noun represents a noun

بنابراین، بیایید شروع کنیم. شماره یک: اسامی جمعی. یک اسم جمعی نشان دهنده اسمی است

standing for a collection of individuals or not necessarily individuals, but within one

که برای مجموعه ای از افراد یا نه لزوما افراد، اما در یک

bigger thing. So, a good example is government. Government, do you see it as one thing making

چیز بزرگتر قرار دارد. بنابراین، یک مثال خوب دولت است. آیا دولت را به عنوان یک چیز در تصمیم گیری می بینید

decisions as the government speaking as one voice, or do you see it as a collection of

که دولت به عنوان یک صدا صحبت می کند یا آن را مجموعه ای از

different political parties, or even different individuals within one thing - the government?

احزاب مختلف سیاسی یا حتی افراد مختلف در یک چیز - دولت می بینید؟

In British English, we can make our collective nouns singular or plural to reflect the fact

در انگلیسی بریتانیایی، می‌توانیم اسم‌های جمعی خود را مفرد یا جمع کنیم تا این واقعیت را منعکس کنیم

that just because one thing is a group, it doesn't necessarily mean that they're speaking

که فقط به این دلیل که یک چیز یک گروه است، لزوماً به این معنی نیست که آنها

with one voice or one vision. So we can say: "Tom's family is", or: "are coming to visit."

با یک صدا یا یک دید صحبت می‌کنند. بنابراین می توان گفت: "خانواده تام هستند"، یا: "برای دیدار می آیند."

In British English. It just depends. Do you have a happy family? Are you one family happy

در انگلیسی بریتانیایی. فقط بستگی داره آیا خانواده خوشبختی دارید؟ آیا شما یک واحد شاد خانوادگی

unit or are you a collection of different individuals making up that family; mom, dad,

هستید یا مجموعه ای از افراد مختلف هستید که آن خانواده را تشکیل می دهند. مامان، بابا،

your brothers, your sisters? In which case, you can use: "are". In British English, we

برادرت، خواهرت؟ در این صورت می توانید از: "are" استفاده کنید. در انگلیسی بریتانیایی

can say that, whereas in American English, we have to just use the singular verb. Here's

می توان گفت که در حالی که در انگلیسی آمریکایی فقط باید از فعل مفرد استفاده کنیم. این

an example: "The government have cut spending". Government is seen as one thing, so we use

یک مثال است: "دولت هزینه ها را کاهش داده است". حکومت به عنوان یک چیز دیده می شود، بنابراین از فعل مفرد استفاده می کنیم

the singular verb.

.

Moving on now, rule number two. We have different spelling rules also. Here's one to consider:

در حال حاضر، قانون شماره دو. قوانین املایی متفاوتی نیز داریم. در اینجا یکی از مواردی است که باید در نظر بگیرید:

spelling for "ed" words. In American English, it's generally preferred to spell with "ed".

املای کلمات "ed". در انگلیسی آمریکایی، به طور کلی ترجیح داده می شود که با "ed" املا شود.

Let me tell you a story about something on my other YouTube channel. I have a video there

اجازه دهید در کانال دیگر یوتیوب خود داستانی در مورد چیزی به شما بگویم . من یک ویدیو در آنجا دارم

that generates quite a lot of negative comments sometimes because I say something about Americans

که گاهی اوقات نظرات منفی زیادی ایجاد می کند زیرا من چیزی در مورد آمریکایی ها می گویم

and they're not very, very happy when they watch it and sometimes people get really angry.

و آنها از تماشای آن خیلی خوشحال نمی شوند و گاهی اوقات مردم واقعاً عصبانی می شوند.

And in a comment, somebody was like: "Hey, you can't even spell! You should spell 'learned'

و در یک کامنت، یکی اینگونه بود: "هی، شما حتی نمی توانید املا کنید! شما باید "یاد گرفتم" را

with 'ed', not a 't'". And she was like really angry, said all this stuff in there; taking

با "اد" بنویسید، نه با "t". و او واقعاً عصبانی بود، همه این چیزها را در آنجا گفت.

the video way too seriously. And then, it started a bit of a comment thread, and people

خیلی جدی گرفتن ویدیو و سپس، کمی تاپیک نظرات شروع شد، و

were like: "Hey, you're embarrassing Americans - you can spell it that way" and things like

مردم می گفتند: "هی، شما آمریکایی ها را شرمنده می کنید - می توانید آن را به این شکل بنویسید" و چیزهایی مانند

this. So, that's a good example of how when you... When you're used to your variety...

این. بنابراین، این مثال خوبی است از اینکه چگونه وقتی شما... وقتی به تنوع خود

I'm used to British English mainly, I'll sometimes see something in the American variety that

عادت دارید... من عمدتاً به انگلیسی بریتانیایی عادت دارم، گاهی اوقات چیزی در انواع آمریکایی می بینم که

confuses me. So obviously that girl hadn't seen "learnt" spelt with a "t" before which

من را گیج می کند. پس بدیهی است که آن دختر ندیده بود "یاد گرفتم" با یک "t" که قبل از

is okay in British English.

آن در انگلیسی بریتانیایی اشکالی ندارد.

So, in American English, you have a couple of exceptions. You would spell: "dreamt" and

بنابراین، در انگلیسی آمریکایی، شما چند استثنا دارید. شما می توانید: "خواب" و

"smelt" with a "t". I guess because these words sound like they've got "t" endings,

"بوی" را با "ت" بنویسید. حدس می‌زنم چون این کلمات به نظر می‌رسند که پایان‌های «t» دارند،

whereas in British English, we have an option; we can spell words with a "t" or "ed" in a

در حالی که در انگلیسی بریتانیایی، ما یک گزینه داریم. ما می توانیم کلمات را با یک "t" یا "ed" در

lot of cases. Like: "learnt/learned", "burned/burnt", "dreamed/dreamt", and they actually have a

بسیاری از موارد املا کنیم. مانند: "یادگرفت / آموخت"، "سوخت/سوخت"، "خواب / خواب"، و در واقع

different pronunciation as well. We have a couple of exceptions too. We don't say: "smelt"

تلفظ متفاوتی نیز دارند. ما چند تا استثنا هم داریم. نمی گوییم: «بویید»

and we don't say: "leapt" - we spell these with "ed". So those are our little spelling

و نمی گوییم: «پرید» - اینها را با «اد» می گوییم. بنابراین این تفاوت‌های کوچک املایی ما

differences for you.

برای شما هستند.

The third rule now is the past participle of "get". The rule generally... The basic

قاعده سوم در حال حاضر فعل ماضی «دریافت» است. قانون به طور کلی ... قانون اساسی این

rule is: in British English, we can't say: "gotten". To say: "gotten" is wrong in British

است: در انگلیسی بریتانیایی، نمی توانیم بگوییم: "gotten". گفتن: "gotten" در انگلیسی بریتانیایی اشتباه است

English. We use "got" as past participle. Now, I'm observing that people are starting

. ما از "got" به عنوان ماضی استفاده می کنیم. اکنون، من مشاهده می کنم که مردم شروع

to use "gotten" in British English. It's not considered standard or grammatically correct,

به استفاده از "gotten" در انگلیسی بریتانیایی کرده اند. این استاندارد یا از نظر گرامری صحیح در نظر گرفته نمی‌شود،

but people around my age and people younger than me, they're using "gotten" now and I

اما افراد اطراف من و افراد جوان‌تر از من، اکنون از "gotten" استفاده می‌کنند و من

think that's surely the internet surf; American culture, American film and that kind of thing,

فکر می‌کنم که مطمئناً گشت و گذار در اینترنت همین است. فرهنگ آمریکایی، فیلم آمریکایی و این جور چیزها،

and TV series on British people in there for a British language.

و سریال های تلویزیونی درباره مردم بریتانیا در آنجا به زبان انگلیسی.

So, how are we using the past participle of "get" in sentences? You could say... In American

بنابراین، چگونه از فعل ماضی «دریافت» در جمله ها استفاده می کنیم؟ می توان گفت... در

English, you could say: "I've gotten a headache". And that sentence means talking about the

انگلیسی آمریکایی می توان گفت: «سر درد گرفتم». و آن جمله به معنای صحبت از

past and in general. Before, at some point in time, I've gotten a headache. We can't

گذشته و به طور کلی است. قبلاً، در مقطعی از زمان، سردرد گرفتم. ما نمی

use "gotten" in British English, so what do we say? If we're talking about the past and

توانیم در انگلیسی بریتانیایی از "gotten" استفاده کنیم، پس چه می گوییم؟ اگر در مورد گذشته

the same general meaning, we'd need to say: "I've had a headache." At some point in my

و همان معنای کلی صحبت می کنیم، باید بگوییم: "سردرد داشتم." در مقطعی از

life, I have had a headache. But what if we want to talk about now, what do we say? In

زندگی ام سردرد داشتم. اما اگر بخواهیم الان صحبت کنیم چه می گوییم؟ در

fact, we can use the same sentence. In American English and British English, if we're talking

واقع می توانیم از همین جمله استفاده کنیم. در انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی، اگر

about now, we can simply say: "I've got a headache." And what's important to notice

در حال حاضر صحبت می کنیم، می توانیم به سادگی بگوییم: " سردرد دارم." و آنچه که توجه به آن مهم

there is we're not using "gotten" as past participle; we're just using "got". The same

است این است که ما از "به دست آمده" به عنوان ماضی استفاده نمی کنیم . ما فقط از "got" استفاده می کنیم.

as British English.

همان انگلیسی بریتانیایی.

And point number four, if we're talking about dates, we have different conventions about

و نکته شماره چهار، اگر در مورد تاریخ صحبت می کنیم، قراردادهای مختلفی در

the date. So in American English, they don't use an article. They would say: "My birthday...

مورد تاریخ داریم. بنابراین در انگلیسی آمریکایی از مقاله استفاده نمی کنند. می گفتند: «تولد

My birthday..." I can't say that sound. "My birthday is September the 9th". Sorry, I did

من... تولدم...» این صدا را نمی توانم بگویم. " تولد من 9 سپتامبر است". ببخشید، من کار

my British English thing, I put "the" in there where it doesn't belong in the American English.

انگلیسی بریتانیایی خود را انجام دادم، "the" را در جایی که به انگلیسی آمریکایی تعلق ندارد، در آنجا قرار دادم.

You'd say: "My birthday is September 9th". In British English, we need to use "the".

شما می گویید: "تولد من 9 سپتامبر است". در انگلیسی بریتانیایی باید از "the" استفاده کنیم.

We say: "My birthday is the 9th of September". Also using a preposition there. So those are

می گوییم: «تولد من نهم شهریور است». همچنین از یک حرف اضافه در آنجا استفاده کنید. بنابراین این

the first four differences. We've got four more differences to look at.

چهار تفاوت اول هستند. ما باید چهار تفاوت دیگر را بررسی کنیم.

Let's go over the last four differences I'm going to talk about between American English

بیایید به چهار تفاوت آخری که قرار است در مورد آن بین انگلیسی آمریکایی

and British English. Number five: talking about recent past events. We have a different

و انگلیسی بریتانیایی صحبت کنم، بپردازیم. شماره پنج: صحبت در مورد وقایع گذشته اخیر. ما

preference on the grammatical form to use. In British English, we like to use the present

ترجیحات متفاوتی در مورد فرم دستوری برای استفاده داریم. در انگلیسی بریتانیایی، ما دوست داریم از حال کامل استفاده کنیم

perfect. So we'd say: "I have just seen her". Talking about something that just happened

. بنابراین ما می گوییم: "من به تازگی او را دیده ام". در مورد چیزی که اخیراً اتفاق افتاده صحبت می کنم

recently, I saw my friend. Then I say: "I have just seen her". Whereas the preferred

، دوستم را دیدم. سپس می گویم: « من تازه او را دیدم». در حالی که

way to say that in American English is with the past simple and using the adverb. So,

روش ترجیحی برای گفتن این که در انگلیسی آمریکایی با گذشته ساده و استفاده از قید است. بنابراین،

you could say in American English: "I just saw her". The adverb here is coming before

می توانید به انگلیسی آمریکایی بگویید: "من فقط او را دیدم". قید اینجا قبل

the verb. And in the present perfect, the adverb is going between the auxiliary verb

از فعل است. و در حال کامل، قید بین فعل کمکی

and the main verb in the sentence. So we say: "I have just seen her".

و فعل اصلی در جمله می رود. پس می گوییم: «من تازه او را دیدم».

We've got two more examples. "He already finished". Compared to: "He has already finished". And

ما دو نمونه دیگر داریم. "او قبلاً تمام شده است". در مقایسه با: «او قبلاً تمام کرده است». و

in the question form: "Did she leave yet?" Compared to: "Has she left yet?" To say about

در فرم سوال: "آیا او هنوز رفت؟" در مقایسه با: "او هنوز رفته است؟" برای گفتن در مورد

these last two, these will be heard and spoken American English, perhaps not really written.

این دو مورد آخر، اینها به زبان انگلیسی آمریکایی شنیده می شود و صحبت می شود ، شاید واقعاً نوشته نشده باشد.

In written English, American, it's also possible to use the present perfect like how we're

در انگلیسی نوشتاری، آمریکایی، همچنین می توان از حال کامل مانند نحوه

using it in British English.

استفاده از آن در انگلیسی بریتانیایی استفاده کرد.

Let's look at number six now, using "got". In informal spoken American English, "got"

اکنون با استفاده از "got" به شماره شش نگاه می کنیم. در گفتار غیررسمی انگلیسی آمریکایی، "got" را

can be used in a different way, in a way that's not really acceptable in British English.

می توان به روشی متفاوت به کار برد، به گونه ای که واقعاً در انگلیسی بریتانیایی قابل قبول نیست.

So "got" can be used for necessity: "I got to go". In British English, we would say the

بنابراین «گرفت» را می توان برای ضرورت استفاده کرد: «من باید بروم». در انگلیسی بریتانیایی، ما

same thing with the present perfect: "I've got to go". Or: "I've got to go". Yeah, so

با حال کامل همین را می گوییم: "من باید بروم". یا: "من باید بروم". بله، بنابراین

our general preference is using the present perfect a bit more than in American English.

ترجیح کلی ما این است که از حال کامل کمی بیشتر از انگلیسی آمریکایی استفاده کنیم.

Let's look at using "got" for possession. "Possession" means something you own, something

بیایید به استفاده از "got" برای مالکیت نگاه کنیم. «تصرف» به معنای چیزی است که شما مالک آن هستید، چیزی

that belongs to you. In American English, informal, spoken - it is possible to say:

که متعلق به شماست. در انگلیسی آمریکایی، غیر رسمی، گفتاری - می توان گفت:

"I got a car". It's not considered correct, but it's said and it's spoken. Whereas in

"من یک ماشین گرفتم". درست شمرده نمی شود، اما گفته شده و گفته می شود. در حالی که در

British English, again, we're using the present perfect, and we say: "I've got a car".

انگلیسی بریتانیایی، ما دوباره از حال کامل استفاده می کنیم و می گوییم: "من ماشین دارم".

Let's look at the next difference now, number seven: compound nouns. A compound noun is

حالا به تفاوت بعدی، شماره هفت نگاه می کنیم: اسم های مرکب. اسم مرکب

when you have two nouns together and the meaning together is one noun. So, here are some examples.

زمانی است که دو اسم با هم داشته باشید و معنی با هم یک اسم باشد. بنابراین، در اینجا چند نمونه آورده شده است.

In American English, this is how they're formed: it's [verb] + [noun], and then you get something

در انگلیسی آمریکایی، آنها به این ترتیب تشکیل می شوند : [فعل] + [اسم]، و سپس چیزی

like this: "jump rope" and "dive board". But compare that to British English where we do

شبیه به این دریافت می کنید: "jump rope" و "dive board". اما آن را با انگلیسی بریتانیایی مقایسه کنید که در

the form of: [gerund] + [noun]. And another way of understanding gerund is [verb] + [ing].

آن شکل: [gerund] + [اسم] را انجام می دهیم. و یکی دیگر از راه های درک جرون، [فعل] + [ing] است.

So our preferred forms have "ing". So we can say: "skipping rope", means the same as "jump

بنابراین فرم های ترجیحی ما "ing" دارند. پس می توان گفت: «طناب زدن» یعنی همان «

rope", when you do that thing and you jump; exercise or in the playground at school. And

طناب پریدن» وقتی آن کار را انجام می دهید و می پرید. ورزش یا در زمین بازی در مدرسه.

the American "dive board" compares to the English "diving board".

و "تیر غواصی" آمریکایی با " برد غواصی" انگلیسی مقایسه می شود.

And that brings us to the last difference that I'm going to talk about today. This is

و این ما را به آخرین تفاوتی می رساند که امروز در مورد آن صحبت خواهم کرد.

the most complicated difference I think because in American English, it's a lot clearer what

این پیچیده‌ترین تفاوت است که فکر می‌کنم، زیرا در انگلیسی آمریکایی، معنی بسیار واضح‌تر

is meant and in British English, this subjunctive mood can be quite hard to grasp what's actually

است و در انگلیسی بریتانیایی، درک این حالت فرعی می‌تواند بسیار سخت باشد که در واقع

being spoken about. So, what is a subjunctive mood? If you want... Here's the situation:

در مورد چه چیزی صحبت می‌شود. بنابراین، حالت فرعی چیست؟ اگر می‌خواهید... وضعیت این است:

your friend wants to find out how to get to Upstate New York, and somebody says to him,

دوست شما می‌خواهد بفهمد چگونه می‌تواند به نیویورک برود، و یکی به او می‌گوید،

the car hire place or whatever, they said: "They suggested he rent a car". And they're

محل کرایه ماشین یا هر چیز دیگری، آنها می‌گویند: "آنها به او پیشنهاد کردند ماشین اجاره کند". و آنها در

talking about now, that meaning is now. They're giving him an option and an option in the

مورد اکنون صحبت می کنند، این معنی اکنون است. آنها به او یک گزینه و یک گزینه در

future. Okay? So it's like a hypothetical, it's in the future.

آینده می دهند. باشه؟ بنابراین مانند یک فرضی است، در آینده است.

Compare that to British English. Two options, first option you can say: "They suggested

آن را با انگلیسی بریتانیایی مقایسه کنید. دو گزینه، گزینه اول می توانید بگویید: "پیشنهاد

that he should rent a car". Why is "should" in there? It's a little bit confusing. Okay?

کردند که باید ماشین اجاره کند". چرا «باید» در آن وجود دارد؟ کمی گیج کننده است. باشه؟

My feeling is that "should" is there because we use "should" in like a polite way for making

احساس من این است که "باید" وجود دارد، زیرا ما از "باید" مانند یک روش مؤدبانه برای

offers and that kind of thing, or saying the hypothetical, talking about now. "They suggested

ارائه پیشنهادات و چیزهایی از این دست، یا گفتن فرضیات، در حال صحبت کردن استفاده می کنیم. آنها به

that he should rent a car". And the second way, even more confusing I think because we

او پیشنهاد کردند که باید یک ماشین اجاره کند. و راه دوم ، من فکر می کنم گیج کننده تر است، زیرا

have a backshift in the tense. We say: "They suggested that he rented a car". So we backshift

ما یک تغییر در زمان داریم. می گوییم: « پیشنهاد کردند ماشین کرایه کرده است». بنابراین، ما به عقب برمی

there, even though the meaning is still talking about now and, you know, potentially his future

گردیم، حتی اگر معنای آن هنوز در مورد اکنون و، می دانید، اقدامات بالقوه آینده او صحبت می کند

actions. So yeah, compare this one to... We'll compare these two. "They suggested he rent

. پس بله، این یکی را با... مقایسه می کنیم این دو را. "آنها به او پیشنهاد کردند

a car". Meaning now in American English, compared to: "They suggested he rented a car". Meaning

ماشین اجاره کند." معنی اکنون در انگلیسی آمریکایی، در مقایسه با: "آنها به او پیشنهاد دادند ماشین اجاره کند". به معنای

now also, with the implication of now.

اکنون نیز، با مفهوم اکنون.

So, there are eight grammatical differences for you between American English and English

بنابراین، برای شما هشت تفاوت گرامری بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی

English. If you did like this video, please give it a thumbs up; really appreciate that.

انگلیسی وجود دارد. اگر این ویدیو را دوست داشتید، لطفاً آن را تأیید کنید. واقعا از آن قدردانی می کنم.

And if you like my teaching style, please subscribe to my channel, not only on my engVid

و اگر سبک تدریس من را دوست دارید، لطفا در کانال من عضو شوید، نه تنها در کانال engVid من

channel, but on my other channel as well because I've got two channels. And you can watch all

، بلکه در کانال دیگر من نیز زیرا من دو کانال دارم. و شما می توانید

kinds of lessons on my channel, so I'd really appreciate it. And, oh yes, did I tell you

انواع درس ها را در کانال من تماشا کنید، بنابراین من واقعاً از آن سپاسگزارم. و، اوه بله، آیا به شما

to do the quiz? Go and do the quiz about this because that way, you can exercise your brain

گفتم که آزمون را انجام دهید؟ بروید و در مورد این مسابقه امتحان کنید زیرا از این طریق می توانید مغز خود را تمرین دهید

and learn more about English and American English. So, see you and come back and see

و در مورد انگلیسی و انگلیسی آمریکایی بیشتر بدانید. پس ببینمت و برگرد

me again. There's a big hug for you, and a good-bye from me. Bye.

و دوباره ببینمت. یک آغوش بزرگ برای شما وجود دارد، و یک خداحافظی از طرف من. خدا حافظ.