Conversation Skills - How to STEAL a conversation

That's a really good point. And did you consider -- hey, listen. Hi. James, from EngVid. A

این واقعاً نکته خوبی است. و آیا در نظر گرفتید -- هی، گوش کنید. سلام. جیمز، از EngVid.

lot of times, students want to learn conversational skills so they can start a conversation. But

اغلب اوقات، دانش‌آموزان می‌خواهند مهارت‌های مکالمه را بیاموزند تا بتوانند مکالمه را شروع کنند. اما

when they do start these conversations, they tend to find that they're not included. Today's

وقتی این مکالمات را شروع می کنند، متوجه می شوند که شامل آنها نمی شود. درس امروز این

lesson is how to include yourself. So it's a conversational skill about how to take a

است که چگونه خود را درگیر کنید. بنابراین این یک مهارت مکالمه در مورد نحوه انجام یک

conversation or -- yeah. Take your part in a conversation. Are you ready? It's going

مکالمه است یا -- بله. در یک مکالمه شرکت کنید اماده ای؟

to be fun. I'm going to teach you two techniques that have two different uses, all right? So

قرار است سرگرم کننده باشد. من قصد دارم دو تکنیک را به شما آموزش دهم که دو کاربرد متفاوت دارند، خوب است؟ بنابراین

you can see here, E is saying, "Wow, Bob. That's a good point, but --". And the second

می توانید اینجا را ببینید که E می گوید: "وای باب. این نکته خوبی است، اما --". و

point he says is just, "Listen!" All right? Let's go to the board.

نکته دومی که می گوید فقط «گوش کن» است! خیلی خوب؟ بریم سراغ هیئت.

The "listen" one is called a "single-word imperative". All right? Why do we use it?

«گوش کن» را «واجب تک کلمه ای» می گویند. خیلی خوب؟ چرا از آن استفاده می کنیم؟

Well, you're in a conversation with somebody, and they're saying things you don't necessarily

خوب، شما در حال مکالمه با یک نفر هستید، و آنها چیزهایی می گویند که لزوماً

like, and they're talking, and they're talking fast and loud and being, you know, very demonstrative

دوست ندارید، و دارند صحبت می کنند، و سریع و بلند صحبت می کنند و می دانید، بسیار متظاهرانه هستند

and showing their hands and talking. And you want to get in there, but you don't know how

و دست های خود را نشان می دهند. و صحبت کردن و شما می خواهید وارد آن شوید، اما نمی دانید چگونه

you can break into the conversation to say something or comment because maybe you don't

می توانید وارد گفتگو شوید و چیزی بگویید یا نظر بدهید، زیرا شاید از

like what they're saying. You do something like this: [snaps fingers] "Stop." What did

آنچه آنها می گویند خوشتان نیاید. شما چیزی شبیه به این انجام می دهید: [انگشتان را به هم می زند] «ایست». چه

I do? I just said, "Stop." One-word imperative. An "imperative" is an order. And the funny

کار کردم؟ فقط گفتم: بس کن. امری تک کلمه ای. «واجب» دستور است. و

thing about the human brain is we've been trained since we were children to listen.

نکته جالب در مورد مغز انسان این است که ما از کودکی برای گوش دادن آموزش دیده ایم.

Remember when you were running, and your parents would go, "Stop!" Or they would go, "Listen!"

به یاد داشته باشید زمانی که می دویدید و والدینتان می گفتند: "بس کن!" یا می گفتند گوش کن!

Or they would say, "No!" They didn't say sentences; they said one word. So we've been trained

یا می گفتند نه! جمله نمی گفتند. یک کلمه گفتند بنابراین ما

for this. But it's very blunt, and we use for children or even dogs. Okay? I'm not saying

برای این کار آموزش دیده ایم. اما خیلی صریح است و ما برای کودکان یا حتی سگ ها استفاده می کنیم. باشه؟ من نمی گویم

people are dogs. They're children. But it's very effective because we're conditioned for

مردم سگ هستند. اونا بچه هستن اما بسیار مؤثر است زیرا ما برای

one-word imperatives. As you get older, we learn to be more polite. So you say, "Listen

الزامات یک کلمه ای شرطی شده ایم. با بزرگتر شدن، یاد می گیریم مودب تر باشیم. بنابراین شما می گویید: "

to me, please. Can you stop saying that, please?" We add politeness. But in a situation where

لطفا به من گوش کن. می توانی از گفتن آن دست بردار، لطفا؟" ادب را اضافه می کنیم. اما در شرایطی

you need to stop someone immediately, the one-word imperative works because it gets

که باید فوراً کسی را متوقف کنید، امر یک کلمه ای کار می کند زیرا

right to the point; it gets directly to the person. And what it does is -- look. It draws

به اصل مطلب می رسد. مستقیماً به شخص می رسد. و کاری که انجام می دهد این است که -- نگاه کنید.

attention to the intended action. "I don't want you to stop talking. I want the conversation

توجه را به عمل مورد نظر جلب می کند. "

to go, but I want you to stop." Got it? So when I say "stop", you will stop speaking

من نمی‌خواهم صحبت را متوقف کنی. فهمیدم؟ بنابراین وقتی من می گویم "ایست"، شما دیگر

because you're going to be, in your brain, "Stop what? What am I doing?" And that gives

صحبت نمی کنید، زیرا در مغز خود خواهید گفت: "بس کن چی؟ من چه کار می کنم؟" و این به من فرصتی می دهد

an opening for me to come into the conversation. Or, "No." People are like, "No? No what?"

تا وارد گفتگو شوم. یا نه." مردم مثل "نه؟ نه چی؟"

Because you don't explain, it raises their curiosity, and they're like, "Why did you

چون توضیح نمی دهید، کنجکاوی آنها را افزایش می دهد و آنها می گویند: "چرا می

want them to stop? Why did you say 'listen'? Why did you say 'no'?" That stop in the conversation

خواستی آنها را متوقف کنند؟ چرا گفتی "گوش کن"؟ چرا گفتی "نه"؟ این توقف در مکالمه

allows you to step into the conversation and say what you need to say, okay? See? Stops

به شما امکان می دهد وارد گفتگو شوید و آنچه را که باید بگویید، بگویید، خوب؟ دیدن؟

conversation. Words you can use as examples are "no", "stop", and "listen". And don't

مکالمه را متوقف می کند کلماتی که می توانید به عنوان مثال استفاده کنید عبارتند از "نه"، "ایست" و "گوش دادن". و

explain it. Because when you do say, "Listen to me, please. Listen to me", it's almost

توضیح نده چون وقتی می گویید "به من گوش کن، لطفا.

like you're saying, "You're not listening. It's not fair" and you're being a baby.

Now, I'm telling you; this is kind of rude. So don't think I'm telling you this is a good

حالا من به شما می گویم؛ این یک جور بی ادبی است بنابراین فکر نکنید که من به شما می گویم این راه خوبی

way to start friends. That's why I said when you're in a situation where the person saying

برای شروع دوستان است. به همین دلیل است که گفتم وقتی در موقعیتی قرار می گیرید که فردی

something you may not agree, like, "All women should not work", you might say, "Excuse me?"

چیزی می گوید که ممکن است موافق نباشید، مثلاً «همه خانم ها نباید کار کنند»، ممکن است بگویید «ببخشید؟»

Don't say "excuse me"; just say, "Stop." They'll go, "What?" And then you go "boom". You say

نگویید «ببخشید»؛ فقط بگویید "ایست کن" آنها خواهند گفت: "چی؟" و سپس به "بوم" می روید. شما

your part right there. Right? You can say it for almost anything. It's immediate, and

همان جا سهم خود را بگویید. درست؟ تقریباً برای هر چیزی می توانید آن را بگویید. آنی است و

it stops action. But it might be considered rude.

عمل را متوقف می کند. اما ممکن است بی ادبی تلقی شود.

So what's an alternative? You don't want to be rude, but you want to be heard, and you

پس جایگزین چیست؟ شما نمی خواهید بی ادب باشید، اما می خواهید شنیده شوید، و می خواهید

wanted people to come to your side, maybe agree with you. I've got another way of doing

مردم به سمت شما بیایند، شاید با شما موافق باشند. من راه دیگری برای انجام

it. This is called the "compliment and steal", okay? We use a compliment and a conjunction.

آن دارم. به این می گویند "تحسین و دزدی"، باشه؟ ما از تعارف و ربط استفاده می کنیم.

Notice I said "imperative" here. Well, we use a conjunction. What does a conjunction

توجه کنید که اینجا گفتم "ضروری". خوب، ما از یک ربط استفاده می کنیم. یک ربط

do? It brings two statements together, right, and joins them. So the ideas are kind of linked

چه کاری انجام می دهد؟ این دو عبارت را با هم می آورد، درست، و به آنها می پیوندد. بنابراین ایده ها به نوعی به هم مرتبط هستند

together. "I am happy, and I am nice." "And" makes the two come together. "I'm happy, and

. "من خوشحالم و خوبم." «و» باعث می شود این دو به هم برسند. "من خوشحالم و

I'm nice." Well, we're going to use this method to take the conversation from someone. Well,

خوبم." خوب، ما از این روش برای گرفتن مکالمه از کسی استفاده می کنیم. خب

why? People love compliments. Have you ever had someone say to you, "You look nice today,

چرا؟ مردم تعارف را دوست دارند. آیا تا به حال برای شما پیش آمده است که کسی به شما بگوید: "امروز زیبا به نظر می آیی

and --"? And then you wait. "And what? And what? I look nice and what?" Or, you know,

و --"؟ و سپس شما صبر کنید. "و چی؟ و چی ؟ ظاهرم خوبه و چی؟" یا، می دانید،

"And I really love your car, and --." It grabs your attention, right? So when someone gives

"و من واقعا ماشین شما را دوست دارم، و --." توجه شما را جلب می کند، درست است؟ بنابراین وقتی کسی

you a compliment about you, naturally, you like it, so you listen, you focus. And when

درباره شما تعریفی از شما می کند، طبیعتاً شما آن را دوست دارید، بنابراین گوش می دهید، تمرکز می کنید. و وقتی

they say "and", usually, we're waiting for more of a compliment. Right? This is why it's

آنها می گویند "و" معمولاً ما منتظر یک تعریف و تمجید بیشتر هستیم. درست؟ به همین دلیل است

kind of a bit sneaky.

که کمی یواشکی است.

So when you use the compliment, it draws attention from the speaker. So the speaker goes, "Huh?

بنابراین وقتی از تعارف استفاده می کنید، توجه گوینده را جلب می کند. پس گوینده می گوید: "ها؟

What did you say about me? Aw, that's so nice." Right? But it also draws the attention of

در مورد من چه گفتی؟ اوه، خیلی خوب است." درست؟ اما توجه مخاطب را نیز به خود جلب

the audience. Remember: Whoever's speaking, people are listening to. So if the speaker

می کند. به یاد داشته باشید: هر کسی که صحبت می کند، مردم به آن گوش می دهند. بنابراین اگر گوینده

stops speak and looks at you to say, "Thank you", then everybody else will look to see,

صحبت را متوقف کند و به شما نگاه کند تا بگوید " متشکرم"، آنگاه بقیه نگاه خواهند کرد تا ببینند

"Who are you talking to? Who is the speaker speaking to?" So now, you have the speaker

"با چه کسی صحبت می کنید؟ گوینده با چه کسی صحبت می کند؟" بنابراین اکنون، گوینده

and the audience looking at you. Now it's time to lower the boom, as we say. Hit 'em.

و مخاطب به شما نگاه می کنند. حالا وقت آن است که به قول ما رونق را کاهش دهیم. آنها را بزن

Because of this, they've got all their focus on you. They're focusing on your conjunction.

به همین دلیل، آنها تمام تمرکز خود را روی شما معطوف کرده اند. آنها روی ارتباط شما تمرکز می کنند.

So you could say something like, "Gee, Bob. That's a good point." He'll go, "Yes." "But

بنابراین می‌توانید چیزی شبیه این بگویید: "باب. این نکته خوبی است." او می رود، "بله." "اما

did you consider --." Now, they're focused. They have to respond to what you said. And

آیا شما در نظر گرفتید ..." اکنون، آنها تمرکز کرده اند. آنها باید به آنچه شما گفتید پاسخ دهند.

the audience is looking because he gave you it. So you've taken -- you didn't even take

و مخاطب به دنبال این است که او آن را به شما داده است. بنابراین شما آن را گرفتید - حتی

it. The speaker gives you the conversation, okay? Because when they give you attention,

آن را نگرفتید. گوینده مکالمه را به شما می دهد، باشه؟ چون وقتی به شما توجه می کنند،

they give you the conversation for you to do what you like. And because you gave them

به شما صحبت می کنند تا کاری را که دوست دارید انجام دهید. و چون به

a compliment, they open the door with a smile and wait. And then, when you hit them, they

آنها تعارف کردی با لبخند در را باز می کنند و منتظر می مانند. و بعد، وقتی آنها را می زنید، آنها

have to respond to that. Cool, huh? You get to say your piece, and everybody's looking,

باید به آن پاسخ دهند. باحال، ها؟ شما می توانید قطعه خود را بگویید، و همه به دنبال آن هستند،

and you've been nice about it. Over here, you're just saying, "Stop". They stop. You

و شما در مورد آن خوب عمل کرده اید. در اینجا، شما فقط می گویید "ایست کن". آنها متوقف می شوند.

have to go.

باید بروی.

Now, we're going to take a second. And in the next point, I'm going to finish off what

حالا، یک ثانیه را می گیریم. و در نکته بعدی، من کاری را

we're doing here, okay? Ready?

که در اینجا انجام می دهیم، تمام می کنم، باشه؟ آماده؟

So we talked about the two techniques. They seem very simple, but I'm telling you, they're

بنابراین ما در مورد این دو تکنیک صحبت کردیم. آنها بسیار ساده به نظر می رسند، اما من به شما می گویم، آنها

powerful. Because one, you might want to use it to demonstrate that you're an individual,

قدرتمند هستند. از آنجا که یکی، ممکن است بخواهید از آن برای نشان دادن اینکه یک فرد

you have opinions, and you want to be respected; or -- sounds bad, but you don't respect the

هستید، نظرات دارید و می خواهید مورد احترام قرار بگیرید استفاده کنید. یا - بد به نظر می رسد، اما به

person who's speaking; you don't want to give them -- you know, be polite.

فردی که صحبت می کند احترام نمی گذارید. شما نمی خواهید به آنها بدهید -- می دانید، مودب باشید.

The second one is a bit more polite, showing respect. So when we look here, okay, the single-word

دومی کمی مودب تر است و احترام می گذارد. بنابراین، وقتی به اینجا نگاه می‌کنیم، بسیار خوب،

imperative -- it's a pro: It's direct. "Listen" "stop." "No." It's direct, and it's honest.

تک‌کلمه‌ای ضروری است - یک حرفه‌ای است: مستقیم است. "گوش کن" "ایست کن." "نه." مستقیم است و صادقانه است.

People know that you're not happy or you don't agree, and you're saying it directly. You're

مردم می دانند که شما خوشحال نیستید یا موافق نیستید و مستقیماً این را می گویید. شما در

not trying to make friends; you're trying to make a point. So use it when you have to

تلاش برای دوستیابی نیستید. شما سعی می کنید یک نکته را بیان کنید بنابراین زمانی که

be strong in a meeting or something. Right? Even with friends. "Let's go drinking." "No."

باید در یک جلسه یا چیزی قوی باشید از آن استفاده کنید. درست؟ حتی با دوستان. "بیا بریم مشروب بخوریم." "نه."

Don't say, "No. I don't want to." Just say, "No." They will as you questions and give

نگویید، "نه، نمی خواهم." فقط بگو نه." آنها در حین سؤال کردن و

you the attention, all right?

توجه به شما، خوب است؟

Problem, con. It can be seen as rude because you're not the treating them as equals. You're

مشکل، مشکل می‌توان آن را بی‌ادب تلقی کرد، زیرا شما با آنها به عنوان یکسان رفتار نمی‌کنید. شما

treating them as an "I'm stepping away from you. I'm saying this. And that's the way it

با آنها به عنوان یک "من از شما دور می شوم. من این را می گویم. و این

is." The second thing is it takes respect away from the speaker because you're not engaging

طور است" رفتار می کنید. نکته دوم این است که احترام را از گوینده می گیرد زیرا شما درگیر نمی شوید

or you're not speaking to the speaker like, "Hey. You know, I was just they thinking -- you

یا با گوینده مانند "هی. می دانید، من فقط آنها فکر می کردند --

were saying --." No. This is it. It's done. My respect for whatever you said or where

شما می گفتید --". نه. همین است. انجام شد. احترام من به هر چه گفتی یا

you're going: It's not there. So know that you're doing that, okay? It's a fine line

جایی که می روی: آنجا نیست. پس بدان که داری این کار را می کنی، باشه؟ این یک خط

we walk, which means you have to be careful. Okay? You don't want to be rude, but you do

باریک است که ما می رویم، یعنی باید مراقب باشید. باشه؟ شما نمی خواهید بی ادب باشید، اما

want to be honest and direct.

می خواهید صادق و مستقیم باشید.

How about the "compliment and steal"? Using conjunctions with a compliment, remember?

در مورد "تعریف و دزدی" چطور؟ استفاده از حروف ربط با تعارف، یادتان هست؟

"And" or "but" to take a person one way and then take it away. Well, number one, pro:

«و» یا «اما» که آدمی را به یک طرف ببرند و بعد ببرند. خوب، شماره یک، حرفه ای:

gives you the conversation. Literally. The speaker will go, "Oh, thank you. I'm glad

مکالمه را به شما ارائه می دهد. به معنای واقعی کلمه. سخنران خواهد گفت: "اوه، متشکرم. خوشحالم

you appreciate my point. Or you agree with this?" Because I could say something like,

که از نظر من قدردانی کردید. یا با این موافقید؟" چون می‌توانم چیزی شبیه این بگویم:

"Hey. I really like what you said when you said this. However --." And boom, you just

"هی. من واقعاً از چیزی که وقتی این را گفتی دوست دارم. با این حال --." و بوم، شما فقط

hit them. Okay? The audience listens to you. Remember? The audience, it was listening to

به آنها ضربه می زنید. باشه؟ مخاطب به شما گوش می دهد. یاد آوردن؟ حضار، به سخنران گوش می

the speaker. As soon as the speaker addresses you -- which means says, "Really? And what

دادند. به محض اینکه گوینده شما را مورد خطاب قرار می دهد -- که به این معنی است که "واقعا؟ و چه

did you like?" -- as soon as they do that, not only do they give it to you, they bring

چیزی را دوست داشتید؟" -- به محض انجام این کار، نه تنها آن را به شما می دهند،

the audience to you. You don't have to go, "Please, everybody. Listen to me." They give

بلکه مخاطب را نیز به شما می آورند. شما لازم نیست بروید، "لطفا، همه. به من گوش کنید."

it to you. Cool?

به شما می دهند. سرد؟

Here's what we call a "con". A "con" means "not good". It can be seen as manipulative

در اینجا چیزی است که ما آن را "محرم" می نامیم. "con" به معنای "خوب نیست". می توان آن را دستکاری تلقی کرد

because you're giving a compliment just to take the conversation. So as much as this

زیرا شما فقط برای اینکه مکالمه را قبول کنید تعریف می کنید. بنابراین به همان اندازه که

is rude, you have to be careful how you use this. Some people think, "Oh, you didn't really

این بی ادبی است، باید مراقب نحوه استفاده از آن باشید. برخی از مردم فکر می کنند، "اوه، شما

mean what you said. You just wanted to --." "No. I meant it. That was a good point." So be

واقعاً منظوری را که گفتید نداشتید. فقط می خواستید ...." "نه. منظورم این بود. این نکته خوبی بود." پس

honest when you say it if you do like something they're saying. Or my favorite is to say this.

اگر چیزی را که آنها می گویند دوست دارید، وقتی می گویید صادق باشید . یا مورد علاقه من این است که این را بگویم.

"I agree that you said that." And if you listen carefully, I didn't say anything. All I said

"من موافقم که این را گفتی." و اگر با دقت گوش کنید ، من چیزی نگفتم. تنها چیزی که گفتم این بود

is "I agree that you said this statement." It doesn't mean I agree with anything you

که "من موافقم که این جمله را گفتی." این به این معنی نیست که من با هر چیزی که شما

said, okay? And I can say that. "Hey. I didn't say I liked that. I just agree that you said

گفتید موافقم، باشه؟ و من می توانم این را بگویم. "هی. من نگفتم که دوستش دارم. فقط موافقم که تو این را

that, and you think it's true. It had nothing to do with me. However --." All right?

گفتی، و فکر می کنی درست است. به من ربطی نداشت. با این حال --." خیلی خوب؟

So on that note, I've given you two powerful techniques for conversation. You can try it

بنابراین در این یادداشت، من دو تکنیک قدرتمند برای مکالمه به شما ارائه کرده ام . می توانید آن را

at work or at play with your friends or at home with your mom, all right? "Mom, dinner's

در محل کار یا در بازی با دوستان خود یا در خانه با مادرتان امتحان کنید، خوب است؟ "مامان، شام

really good. However, portion size is not to my liking." All right? Anyway, look. Have

واقعا خوب است. با این حال، اندازه سهم به میل من نیست." خیلی خوب؟ به هر حال نگاه کن

a great day. Listen. We have to go. See? That was wrong. I should just say, "Listen." And

روز خوبی داشته باشی. گوش بده. ما باید بریم. دیدن؟ این اشتباه بود. فقط باید بگویم "گوش کن." و

then he stops. "We must go. We must go." See? Use those imperatives, people. Also, there's

سپس می ایستد. "ما باید برویم. باید برویم." دیدن؟ مردم از این الزامات استفاده کنید. همچنین،

another lesson on how to make imperatives nice. We really work with you at -- where?

درس دیگری در مورد چگونگی زیبا ساختن دستورات وجود دارد. ما واقعاً در کجا با شما کار می کنیم؟

Www.engvid.com, "eng" as in "English", "vid" as in "video", where you can take this lesson,

Www.engvid.com، "eng" در "انگلیسی"، "vid" به عنوان در "ویدئو"، که در آن شما می توانید این درس،

take the test, right, and other lessons. Fantastic teachers -- we have Ronnie, and we have Valen

شرکت در آزمون، حق، و دروس دیگر. معلمان خارق العاده -- ما رونی را داریم و والن

and Alex, and -- I can't remember them all. Have a good one.

و الکس را داریم و -- نمی توانم همه آنها را به خاطر بسپارم. یک خوب.