Advanced English Grammar: Dependent Clauses

Hi. Welcome back to www.engvid.com. I'm Adam, and today's lesson is a special lesson. It's

سلام. به www.engvid.com بازگردید. من آدم هستم و درس امروز یک درس ویژه است.

an introduction to dependent clauses. Now, before I begin, I want you to understand I'm

این مقدمه ای برای بندهای وابسته است. اکنون، قبل از شروع، می‌خواهم بدانید که امروز

only going to look at the functions of the dependent clauses today. I'm not going to

فقط به کارکردهای بندهای وابسته نگاه می‌کنم. من قصد

look at how they're built, how to structure them, the conjunctions they use, the relative

ندارم به نحوه ساخت آنها، نحوه ساختار آنها، حروف ربط که استفاده می کنند،

pronouns they use; only about the functions, because it's very important that you are able

ضمایر نسبی که استفاده می کنند نگاه کنم. فقط در مورد توابع، زیرا بسیار مهم است که بتوانید

to recognize the different types of dependent clauses. Once you recognize the function of

انواع مختلف بندهای وابسته را تشخیص دهید. هنگامی که عملکرد

a clause, you know how it's built, you know what it's doing in the sentence, you can understand

یک بند را تشخیص دادید، می دانید که چگونه ساخته شده است، می دانید که در جمله چه کاری انجام می دهد، می توانید

the sentence better, you can write better sentences.

جمله را بهتر درک کنید، می توانید جملات بهتری بنویسید.

So, dependent clauses, what are they? First of all, they're also called subordinate clauses.

بنابراین، بندهای وابسته، آنها چه هستند؟ اول از همه، به آنها بندهای فرعی نیز می گویند.

You might see "subordinate", you might see "dependent". They're very different from the

ممکن است "فرع" را ببینید، ممکن است "وابسته" را ببینید. آنها با بند مستقل بسیار متفاوت هستند

independent clause. The independent clause is a clause that can stand by itself, and

. بند مستقل عبارتی است که می تواند به تنهایی بایستد

has a complete meaning. It doesn't have... It doesn't need any other information. A "clause"

و معنای کاملی دارد. ندارد... به اطلاعات دیگری نیاز ندارد. "بند"

is a collection of words-sorry-that must include a subject and a verb.

مجموعه ای از کلمات است - متاسفم - که باید شامل یک فاعل و یک فعل باشد.

Okay, we have basically four types. Technically, we think of three types, but there's one extra

خوب، ما اساساً چهار نوع داریم. از نظر فنی، ما به سه نوع فکر می کنیم، اما یک نوع اضافی وجود

one that we're going to look at today. We have "noun clauses", we have "adjective clauses"-adjective

دارد که امروز به بررسی آن خواهیم پرداخت. ما " بندهای اسمی" داریم، "بندهای صفت" داریم - بندهای صفت

clauses" are also called "relative clauses"-we have "adverb clauses", and we have something

"بندهای نسبی" هم نامیده می شوند - "بندهای قید" داریم و چیزی

called a "that clause", which is really none of these three. It's closest to the noun clause,

به نام "آن جمله" داریم که واقعاً هیچ کدام از این سه نیست. نزدیکترین بند اسمی است،

but it doesn't function like a noun clause.

اما مانند یک بند اسمی عمل نمی کند

We're going to start with the noun clause, then. What is a noun clause? First of all,

، سپس با بند اسمی شروع می کنیم.

a noun clause has a specific function in a sentence. It is used, just like it's called,

یک جمله استفاده می‌شود، درست مثل اسمش،

it's used like a noun. You think of a noun clause as you would a noun, except that it's

مثل اسم به کار می‌رود. شما یک جمله اسمی را مثل اسم فکر می‌کنید، با این

a clause. There's a subject, there's a verb, there's other pieces to it. We can use it

تفاوت که یک جمله است . ما می توانیم آن را

as a subject of a sentence, we can use it as a subject of an otherwise independent clause.

به عنوان موضوع یک جمله استفاده کنیم، می توانیم از آن به عنوان موضوع یک بند مستقل استفاده کنیم.

"What you do in your free time is your business." So, look... Let's, first of all, look at all

"آنچه در اوقات فراغت انجام می دهی به خودت مربوط می شود." در

the verbs, here. We have "do" and we have "is". We have two verbs. The subject for "you"...

تمام افعال، اینجا. ما "do" داریم و "is" داریم. دو فعل داریم. فاعل برای "تو"...

For "do" is "you". Okay? What is the subject for "is"? Well, if you look around, it's not

برای "do" "تو" است. خوب؟ فاعل برای "تو" چیست؟ خوب، اگر به اطراف نگاه کنید، این

"time", it's not "your", and it's not "you" because "you" is already being used. So the

"زمان" نیست، "شما" نیست، و "شما" نیست زیرا "شما" در حال حاضر استفاده می شود. پس

whole thing: "What you do in your free time", this is the subject, this is the verb, this

کل مطلب: «آنچه در اوقات فراغت انجام می دهی»، این موضوع است، این فعل است، این

is the subject complement. Okay?

مکمل فاعل است. باشه؟

Now, very rarely do people actually use noun clauses as subjects, especially in writing.

در حال حاضر، به ندرت مردم واقعاً از جملات اسمی به عنوان موضوع استفاده می کنند، به خصوص در نوشتن.

What they might say is "it": "It is your business what you do in your free time." Okay? We call

چیزی که آنها ممکن است بگویند "آن" است: "این کار شماست که در اوقات فراغت خود چه می کنید." باشه؟ ما

this a "preparatory 'it'". It means we prepare you for the subject that's going to come later.

این را "آن" مقدماتی می نامیم. یعنی ما شما را برای موضوعی که قرار است بعداً بیاید آماده می کنیم.

Why do we do this? Because it's more... It's a bit awkward to do it like this. It's more

چرا این کار را می کنیم؟ چون بیشتر... اینجوری انجام دادنش کمی ناجوره.

convenient to begin with "it", get to the verb, and get to whatever comes after the

راحت‌تر است که با «آن» شروع کنید، به فعل برسید و به هر چیزی که بعد از

verb, and put the subject later because it's long. Okay? "What you do in your free time",

فعل می‌آید برسید و فاعل را بعداً بگذارید زیرا طولانی است. باشه؟ «آنچه در اوقات فراغت خود انجام می دهید»،

subject, "is", verb.

فاعل، «است»، فعل.

Now, we can use it as a subject complement. A subject complement looks like an object,

اکنون می توانیم از آن به عنوان مکمل موضوعی استفاده کنیم. مکمل موضوعی شبیه یک شی است،

but it is not. It comes after a "be" verb. It comes after a "be" verb, okay? And it completes

اما اینطور نیست. بعد از فعل "be" آمده است. بعد از فعل "be" می آید، خوب؟ و

the meaning of the subject. So, Tom, what do we know about Tom? "Tom isn't"... Isn't

معنای موضوع را کامل می کند. بنابراین، تام، ما در مورد تام چه می دانیم؟ "تام نیست"... اینطور نیست

what? He "isn't what you would call friendly." This is the noun clause. There is the subject,

؟ او "آن چیزی نیست که شما می گویید دوستانه." این بند اسمی است. فاعل

there is the verb. These, by the way, these are just called the pronouns or the conjunctions,

هست، فعل هست. اتفاقاً اینها را فقط ضمایر یا حروف ربط می نامند،

whatever you want to call them. They begin the clause. Now, as we know from other lessons,

هر چه می خواهید نامشان را بگذارید. بند را شروع می کنند. اکنون، همانطور که از دروس دیگر می دانیم،

"is" works like an equal sign. Tom, not really friendly. That's basically what this sentence

"is" مانند یک علامت مساوی عمل می کند. تام، واقعاً دوستانه نیست. اساساً این جمله

means. This is the subject complement to Tom, noun clause. Notice the conjunction "what"

به این معنی است. این مکمل موضوع تام، بند اسمی است. توجه کنید که حرف ربط "چه

can only be used in a noun clause; not in an adjective clause, not in an adverb clause.

" فقط در یک جمله اسمی قابل استفاده است. نه در یک بند صفت، نه در یک بند قید.

Okay, we can also use a noun clause as the object of the sentence. "She said she was sorry."

خوب، ما همچنین می توانیم از یک بند اسمی به عنوان مفعول جمله استفاده کنیم. او گفت که متاسفم.

So, what do we have, here? We have the subject, we have the verb. She said what?

بنابراین ما اینجا چی داریم؟ ما فاعل داریم، فعل داریم. گفت چی؟

What did she say? That "she was sorry". Subject, verb. Okay? I put "that" in brackets because

چی گفت؟ که "او متاسف بود". فاعل، فعل باشه؟ من "آن" را در پرانتز قرار می دهم زیرا

"that" is a conjunction that we can often take out. You have the subject, here; we don't

"آن" یک حرف ربط است که اغلب می توانیم آن را خارج کنیم. شما موضوع را در اینجا دارید. ما

need this. This is only used to introduce the noun clause. We can take it out, we can

به این نیاز نداریم این فقط برای معرفی بند اسمی استفاده می شود. ما می توانیم آن را بیرون بیاوریم، می توانیم

leave it in. Up to you. Some sentences, it is necessary to keep "that" in the sentence

آن را بگذاریم. به شما بستگی دارد. بعضی از جملات، اگر بدون آن واضح نیست، باید «آن» را در جمله نگه داشت

if it's not clear without it. If it's very clear without it, take it out. So, she said what?

. اگر بدون آن خیلی واضح است ، آن را بیرون بیاورید. خب اون گفت چیه؟

This is the object, this whole thing. Actually, I'll put it here. Object to "said".

این شیء است، این همه چیز است. در واقع، من آن را اینجا قرار می دهم. اعتراض به «گفت».

This is the subject complement to "Tom", this is the subject to "is".

این مکمل موضوع «تام» است، این موضوع «است».

We can also use noun clauses as objects of prepositions. "I don't worry." is a complete

همچنین می توانیم از جملات اسمی به عنوان مفعول حرف اضافه استفاده کنیم. "نگران نیستم." یک

sentence. This is an independent clause; I don't actually need anymore. But I want to

جمله کامل است این یک بند مستقل است. در واقع دیگر نیازی ندارم اما من می خواهم به

tell you specifically what I don't worry about. So I use the proposition "about", and now,

طور خاص به شما بگویم که در مورد چه چیزی نگران نیستم. بنابراین من از گزاره «درباره» استفاده می‌کنم و حالا

"what others think", again, you have the conjunction, you have your subject, you have your verb.

«آنچه دیگران فکر می‌کنند»، دوباره، شما حرف ربط دارید، فاعل خود را دارید، فعل خود را دارید.

This whole thing is now the object of "about". About what? "What others think". The whole

کل این موضوع اکنون موضوع «درباره» است. در مورد چی؟ "آنچه دیگران فکر می کنند".

thing, this whole thing: "about what others think", this whole thing is a complement to

کل چیز، این کل: «درباره آنچه دیگران فکر می کنند»، تمام این چیز مکمل

this sentence. Okay.

این جمله است. باشه.

Now, we can also have an object of a verb that is not the main verb.

حال می توانیم مفعولی از یک فعل هم داشته باشیم که فعل اصلی نباشد.

"I really want to believe." this is a complete sentence.

"من واقعاً می خواهم باور کنم." این یک جمله کامل است

I have here a subject, verb, object. I don't

من در اینجا یک فاعل، فعل، مفعول دارم. من

need anything else, but I want to add some more information. I want to add a complement.

به چیز دیگری نیاز ندارم، اما می خواهم اطلاعات بیشتری اضافه کنم . من می خواهم یک مکمل اضافه کنم.

So: "that tomorrow will be better", I have my subject, I have my verb. This whole thing

پس: «که فردا بهتر خواهد بود»، فاعل خود را دارم، فعل خود را دارم. کل این

is a noun clause, acting as an object to "believe". But "believe" is not the main verb of the

چیز یک بند اسمی است که به عنوان یک مفعول برای "باور" عمل می کند. اما «باور» فعل اصلی

sentence. It is just... It is part of the object, the infinitive object. And I have...

جمله نیست. فقط... بخشی از مفعول است، مفعول مصدر. و من دارم...

But it's a transitive verb, means it can take an object, so I give it an object. This object

اما فعل متعدی است، یعنی می تواند مفعول بگیرد، پس به آن مفعول می دهم. این مفعول

now acts as a complement to the word, to the verb "believe". So here is basically the noun

اکنون به عنوان مکمل کلمه، برای فعل "باور" عمل می کند. بنابراین در اینجا اساساً

clauses that you will find in your readings, the noun clauses that you should use in your

جمله‌های اسمی هستند که در خواندن‌های خود پیدا خواهید کرد ، جمله‌های اسمی که باید در نوشتار خود استفاده کنید

writing, and we're going to move now to the adjective clauses.

، و ما اکنون به سمت بندهای صفت می‌رویم.

Okay, so now we're going to look at the adjective clauses or the relative clauses. Just like

بسیار خوب، حالا ما به بند های صفت یا بند های نسبی نگاه می کنیم. درست

the nouns, the adjective clauses work as adjectives. They are modifying a noun, usually one that

مانند اسم ها، بند های صفت به عنوان صفت کار می کنند. آنها در حال تغییر یک اسم هستند، معمولاً اسمی

comes before it. Okay? We're going to look at three types. It's not really three types;

که قبل از آن آمده است. باشه؟ ما سه نوع را بررسی خواهیم کرد. در واقع سه نوع نیست.

there's only two types, but one of them is a little bit different, so we look at it separately.

فقط دو نوع وجود دارد، اما یکی از آنها کمی متفاوت است، بنابراین ما آن را جداگانه بررسی می کنیم.

You have identifying adjective clauses in which case you do not use commas. What does

شما بندهای صفت شناسایی دارید که در این موارد از کاما استفاده نمی کنید.

"identifying" mean? It means that you're pointing to this noun and you're telling me what it

"شناسایی" به چه معناست؟ یعنی شما به این اسم اشاره می کنید و به من می گویید

is, or who it is, or where it is. It has to be specific, because otherwise, I don't know.

که چیست یا کیست یا کجاست. باید مشخص باشد، زیرا در غیر این صورت، من نمی دانم.

The noun is too general. You need to identify it so there's no commas.

اسم خیلی کلی است. باید آن را شناسایی کنید تا کاما نباشد.

On the other hand, we have the non-identifying one. If you're giving me a noun and I know

از سوی دیگر، غیر شناسایی را داریم. اگر اسمی به من می‌دهید و من می‌دانم

what the noun is, maybe it's a name, maybe you've already mentioned it in a previous

اسم چیست، شاید اسم باشد، شاید قبلاً در جمله قبلی آن را ذکر کرده‌اید

sentence, so I already know who, what, where this noun is. So, now, anything that you tell

، بنابراین من قبلاً می‌دانم این اسم کیست، چیست، کجاست. بنابراین، اکنون، هر چیزی که

me about it is extra information. You're still modifying the same thing, but you're giving

در مورد آن به من بگویید، اطلاعات اضافی است. شما هنوز همان چیزی را اصلاح می کنید، اما به

me extra. In this case, you're going to use commas before and after the adjective clause.

من اضافه می کنید. در این مورد، شما از کاما قبل و بعد از صفت استفاده می کنید.

If the adjective clause ends the sentence, then of course, there's a period, not a second comma.

اگر بند صفت جمله را به پایان برساند ، مطمئناً یک نقطه وجود دارد، نه کاما دوم.

And we have situational adjective clauses. Now, technically, they work the same way except

و بندهای صفت وضعی داریم. اکنون، از نظر فنی، آنها به همان روش کار می کنند با این تفاوت

that they're not modifying a noun. They're modifying an entire phrase or clause that

که اسمی را تغییر نمی دهند. آنها در حال اصلاح یک عبارت یا بند کامل هستند

came before it. We're going to look at examples.

که قبل از آن آمده است. ما قصد داریم به نمونه هایی نگاه کنیم.

So number one, identifying. "The girl who sold me the car said it was hers." Now, if

بنابراین شماره یک، شناسایی. دختری که ماشین را به من فروخت گفت مال اوست. حالا

you ask: Who is this girl? I don't know. Lots of girls out there, so you need to tell me

اگر بپرسید: این دختر کیست؟ من نمی دانم. دختران زیادی وجود دارند، بنابراین شما باید به من بگویید

specifically which girl we're talking about. So that's why we have "who sold me the car".

که در مورد کدام دختر صحبت می کنیم. بنابراین به همین دلیل است که "چه کسی ماشین را به من فروخت" داریم.

Oh, sorry.

اوه ببخشید.

This is an adjective clause. We have the subject. So in adjective clauses,

این یک بند صفت است. ما موضوع را داریم. بنابراین در بندهای صفت،

this can also be the subject and the verb. Okay? It is telling you something about the

این نیز می تواند فاعل و فعل باشد. باشه؟ داره یه چیزی در مورد

girl. It is telling you specifically which girl you're talking about. So now I know.

دختر بهت میگه این دقیقاً به شما می گوید که در مورد کدام دختر صحبت می کنید. پس الان می دانم.

In the next sentence, when you say "the girl", if you're still talking about the same girl

در جمله بعد وقتی می گویید «دختر»، اگر هنوز در مورد همان دختر

and the same situation, in the next sentence, you don't need to give me an identifying clause.

و همان وضعیت صحبت می کنید، در جمله بعدی، نیازی به ذکر بند شناسایی ندارید.

In the next sentence, if you want to give me more information about her, then you're

در جمله بعدی، اگر می خواهید اطلاعات بیشتری در مورد او

giving me a non-identifying, because here, you've identified her. Next sentence, I know

به من بدهید، به من یک غیر هویت می دهید، زیرا در اینجا، شما او را شناسایی کرده اید. جمله بعدی، من می

who she is; it's all extra information. Okay? Just a little bit of a refresher: "said" is

دانم او کیست. این همه اطلاعات اضافی است. باشه؟ فقط کمی تازه کردن: "گفت"

a verb. What is this? This is a little bit of review. It's a noun clause, of course.

یک فعل است. این چیه؟ این کمی بررسی است. البته این یک بند اسمی است.

It's an object to "said". We took the "that" out.

این یک شیء برای "گفته" است. ما "آن" را بیرون آوردیم.

Okay, let's look at the non-identifying clause. "My high school English teacher". Now, we're

خوب، بیایید به بند غیر شناسایی نگاه کنیم. "معلم انگلیسی دبیرستان من". در حال حاضر، ما در

talking about my high school, so I went to one high school and we're talking about one

مورد دبیرستان من صحبت می کنیم، بنابراین من به یک دبیرستان رفتم و ما در مورد یک

specific class, and therefore, one specific teacher. So she's already been identified.

کلاس خاص، و بنابراین، یک معلم خاص صحبت می کنیم. بنابراین او قبلاً شناسایی شده است.

"My high school English teacher", that's a very specific person. So I don't need to identify

«معلم زبان انگلیسی من در دبیرستان»، آن شخص بسیار خاصی است. بنابراین من دیگر نیازی به شناسایی

her anymore; I've already identified her. So, now, I'm going to give you some information

او ندارم. من قبلاً او را شناسایی کرده ام. بنابراین، در حال حاضر، من قصد دارم اطلاعاتی

about her, but it's all extra. If I take this clause out... It actually starts here. Oh.

در مورد او به شما بدهم، اما همه چیز اضافی است. اگر این بند را حذف کنم... در واقع از اینجا شروع می شود. اوه

This is the adjective clause. If I take it out, my sentence is still okay.

این بند صفت است. اگر آن را بیرون بیاورم، هنوز حکمم اوکی است.

"My high school English teacher sends me a postcard." No problem.

"معلم انگلیسی دبیرستانم برایم کارت پستال می فرستد." مشکلی نیست

Good sentence. Complete idea. I know who she

جمله خوبی ایده کامل من می دانم او کیست

is, I know what she did. No problem. So this is extra, and so I put it between commas.

، می دانم چه کار کرده است. مشکلی نیست بنابراین این اضافی است، و بنابراین آن را بین کاما قرار می دهم.

Okay? "Who is retired", so again, I have my subject and my verb, and "who now lives in

باشه؟ "چه کسی بازنشسته است"، بنابراین دوباره، من فاعل و فعل خود را دارم، و "چه کسی اکنون در فلوریدا زندگی می کند

Florida". Because of the "and", I don't need to say this again. This just carries over

". به دلیل "و"، نیازی نیست که دوباره این را بگویم. این فقط

to here. ", who is retired and who now lives in Florida, sends me a postcard". Between

به اینجا منتقل می شود. "که بازنشسته است و اکنون در فلوریدا زندگی می کند ، برای من یک کارت پستال می فرستد." بین

commas. Just extra information. Okay? But it is still telling you something about my

کاما فقط اطلاعات اضافی باشه؟ اما هنوز چیزی در مورد معلم انگلیسی من به شما می گوید

English teacher. It is still giving you information about the noun that came before it. Just like

. هنوز در مورد اسمی که قبل از آن آمده است به شما اطلاعات می دهد. درست مثل

this one tells you something about the noun that came before it.

این که چیزی در مورد اسم قبل از آن به شما می گوید.

Now, although it's not very common, you could have an adjective clause that doesn't modify

حالا، اگرچه خیلی رایج نیست، می توانید یک بند صفتی داشته باشید

the noun right before it. "I bought myself a motorcycle for my birthday." This is an

که اسم قبل از آن را تغییر نمی دهد. برای تولدم برای خودم موتور سیکلت خریدم. این یک

independent clause. It is fine. You don't need any more information. I could put a period,

بند مستقل است. خوب است. شما به اطلاعات بیشتری نیاز ندارید من می توانم یک نقطه،

here, and be finished with this sentence. But I want to give you some more information,

اینجا، و با این جمله تمام شود. اما من می خواهم اطلاعات

I want to give you my wife's reaction. Okay? "Which made my wife crazy". Now, you're thinking

بیشتری به شما بدهم، می خواهم واکنش همسرم را به شما بگویم. باشه؟ "که همسرم را دیوانه کرد". حالا، شما به

"which", are we talking about birthday? My birthday made her crazy? That doesn't make

"کدام" فکر می کنید، آیا ما در مورد تولد صحبت می کنیم؟ تولد من او را دیوانه کرد؟ این معنا ندارد

sense. She's my wife, she loves me, she loves my birthday, she wants to buy me a cake, she

. او همسر من است، او من را دوست دارد، او عاشق تولد من است، او می خواهد برای من کیک بخرد، او

wants to make me a cake, but that's not what made her crazy. What made her crazy is that

می خواهد برای من کیک درست کند، اما این چیزی نیست که او را دیوانه کرده است. چیزی که او را دیوانه کرد این بود که

I bought myself a motorcycle. This situation, that's why I called it a situational, this

برای خودم موتور سیکلت خریدم. این وضعیت، به همین دلیل است که من آن را موقعیتی نامیدم، این

situation is what I am describing. This situation made my wife crazy. So, we don't modify the

وضعیت چیزی است که من توصیف می کنم. این وضعیت همسرم را دیوانه کرد. بنابراین، ما اسم آخر را تغییر نمی دهیم

last noun. We actually modify the whole situation and we use a comma. We end the sentence with

. ما در واقع کل وضعیت را اصلاح می کنیم و از کاما استفاده می کنیم. جمله را با

it, so we use a period. If it was in the middle of a sentence, of course, comma and continue

آن تمام می کنیم، بنابراین از نقطه استفاده می کنیم. اگر وسط جمله بود البته کاما و

the sentence. So there you have three adjective clauses.

جمله را ادامه دهید. بنابراین شما سه بند صفت دارید.

And again, just like with the noun clauses, sometimes you can take out the relative pronoun.

و دوباره، درست مانند جمله های اسمی، گاهی اوقات می توانید ضمیر نسبی را خارج کنید.

In this case, you can't because it is also the subject. But we will do... I will do another

در این صورت نمی توانید چون موضوع هم هست. اما ما انجام خواهیم داد... من یک

video lesson about how to construct all the different types of adjective clauses, noun

درس ویدیویی دیگر در مورد نحوه ساخت انواع مختلف جملات صفت،

clauses, etc. The only thing I will mention right away today: We use "that" with identifying

بند اسمی و غیره انجام خواهم داد. تنها چیزی که امروز به آن اشاره می کنم: ما از "that" برای شناسایی

adjective clauses. So if you're identifying a thing, use "that". If you're modifying...

بند های صفت استفاده می کنیم. بنابراین اگر چیزی را شناسایی می کنید، از "آن" استفاده کنید. اگر در حال اصلاح...

If you're describing a noun that's a thing, but it's non-identifying, use "which". "That",

اگر اسمی را توصیف می کنید که یک چیز است، اما غیرقابل شناسایی است، از "which" استفاده کنید. "آن"،

no comma; "which", with comma. Okay? Identifying, non-identifying, in case you're wondering:

بدون کاما؛ "که"، با کاما. باشه؟ شناسایی، عدم شناسایی، در صورتی که از خود می پرسید:

"What's the difference between 'that' and 'which'?" Now, some teachers will tell you

"تفاوت بین "آن" و "کدام" چیست؟ اکنون، برخی از معلمان به شما می

they're both the same, you can use either one. You can. If you're going to write an

گویند که هر دو یکسان هستند، می توانید از یکی از آنها استفاده کنید. تو می توانی. اگر قصد دارید یک

IELTS test, a TOEFL test, an SAT test, a GRE/GMAT test, not okay. Identifying, non-identifying

آزمون آیلتس، یک آزمون تافل، یک آزمون SAT، یک آزمون GRE/GMAT بنویسید، اشکالی ندارد. شناسایی، عدم

is the correct distinction between these two. Okay, let's look at adverb clauses now.

شناسایی وجه تمایز صحیح این دو است. خوب، بیایید اکنون به جملات قید نگاه کنیم.

Okay, so now we're going to look at adverb clauses. And just like noun clauses and adjective

خوب، حالا ما به بند قید نگاه می کنیم. و درست مانند جملات اسمی و جملات صفتی

clauses, what does an adverb clause do or how does it work? It works like an adverb.

، یک بند قید چه کاری انجام می دهد یا چگونه کار می کند؟ مانند یک قید کار می کند.

And what does it do? It shows our relationship. Now, what is the relationship between? It's

و این چیکار میکنه؟ رابطه ما را نشان می دهد. حال، چه رابطه ای وجود دارد؟

very important to remember that a dependent clause is always joined to an independent

بسیار مهم است که به یاد داشته باشید که یک بند وابسته همیشه به یک

clause or to other dependent clauses; it never stands by itself. Right? So an adverb clause

بند مستقل یا به بندهای وابسته دیگر ملحق می شود. هرگز به تنهایی نمی ایستد درست؟ بنابراین یک بند قید

has a relationship with whatever clause it is attached to, usually the independent clause.

با هر جمله ای که به آن ضمیمه می شود رابطه دارد، معمولاً بند مستقل.

What kind of relationships? Well, here are some examples: there's a contrast, there's

چه نوع روابطی؟ خوب، در اینجا چند مثال وجود دارد: یک تضاد وجود دارد،

condition, there's reason, there's time. Okay? There are others as well, but we're just going

شرط وجود دارد، دلیل وجود دارد، زمان وجود دارد. باشه؟ موارد دیگری نیز وجود دارد، اما ما

to look at a few just to get an example of the types of relationships you might have.

فقط به چند مورد نگاه می کنیم تا نمونه ای از انواع روابطی که ممکن است داشته باشید را به دست آوریم.

So, adverb clauses, of course, have their own conjunction. They're not "what", they're

بنابراین، قیدها، البته، پیوند خاص خود را دارند. آنها "چی"

not "that". We don't use "what", we don't use "that". You could use "who", you could

نیستند، "آن" نیستند. ما از "چی" استفاده نمی کنیم، از "آن" استفاده نمی کنیم. می توانید از "who" استفاده کنید، می

use "which". No, we can't use "which", that's for a noun or an adjective. "Although", "if",

توانید از "which" استفاده کنید. نه، ما نمی توانیم از "which" استفاده کنیم، این برای یک اسم یا صفت است. «اگرچه»، «اگر»،

"because", "when". Contrast, condition, reason, time. Okay? So we can use all of these conjunctions

«چون»، «وقتی». تقابل، شرط، دلیل، زمان. باشه؟ بنابراین ما می توانیم از همه این ربط ها

to show all kinds of relationships.

برای نشان دادن انواع روابط استفاده کنیم.

"Although he practiced every day", here's your adverb clause, "he didn't win", here's

«اگرچه او هر روز تمرین می کرد»، این بند قید شما، «برنده نشد»، این

your independent clause. This is a sentence: "He didn't win." But the contrast, though:

بند مستقل شماست. این یک جمله است: "او برنده نشد." اما تضاد، هر چند:

"Although he practiced every day". So, what's the...? What's the relationship of contrast?

"اگرچه او هر روز تمرین می کرد". بنابراین، آن ... چیست؟ رابطه کنتراست چیست؟

It means opposite ideas. Right? Or opposite expectations. You think, he practiced every

یعنی عقاید متضاد. درست؟ یا انتظارات مخالف. شما فکر می کنید، او هر روز تمرین می

day, he should be very good, he should win the contest. But he didn't win. So this is

کرد، باید خیلی خوب باشد، باید مسابقه را برنده شود. اما او برنده نشد. بنابراین این

like "but", although it creates a dependent clause.

مانند "اما" است، اگرچه یک بند وابسته ایجاد می کند.

"If you help me pass this test, I'll buy you lunch." On what condition will I buy you lunch?

"اگر به من کمک کنی در این آزمون قبول شوم، برایت ناهار می خرم." به چه شرطی برایت ناهار می خرم؟

On the condition that you help me pass this test. So if you help me, I will buy. Okay?

به شرطی که در قبولی در این آزمون به من کمک کنید. پس اگه کمکم کنی میخرم باشه؟

"I lent her my notes"-why?-"because she missed too many classes". So I'm showing you the

"من یادداشت هایم را به او قرض دادم" - چرا؟ - "چون او کلاس های زیادی را از دست داد". بنابراین من دلیلی را به شما نشان می

reason that I lent her my notes. Independent clause, adverb clause, showing reason.

دهم که یادداشت هایم را به او قرض دادم. بند مستقل، قید قید، دلیل نشان می دهد.

Now, this sentence I made a little bit more complicated. I put in a few dependent clauses,

حالا این جمله را کمی پیچیده تر کردم. من چند بند وابسته گذاشتم،

because you remember at the beginning I said there's a fourth type, "that" clause? We're

چون یادتان هست در ابتدا گفتم یک بند نوع چهارم وجود دارد، «آن»؟ ما

going to see that now, too. "When my mother, who was only 18 when she had me, told me I

هم اکنون آن را خواهیم دید. زمانی که مادرم که تنها 18 سال داشت، به من گفت

should wait until I got older to marry Lucy, I knew she was really happy I met the right

که برای ازدواج با لوسی باید صبر کنم تا بزرگتر شوم، می‌دانستم که او واقعاً خوشحال است که با

person." Wow, that's a very complex sentence, you're thinking that, right? Too many things

فرد مناسبی آشنا شدم. وای، این یک جمله بسیار پیچیده است، شما به این فکر می کنید، درست است؟ خیلی

going on. Well, not so complicated. "When my mother", okay? Where's the main verb?

چیزها در جریان است خوب، چندان پیچیده نیست. "وقتی مادرم"، باشه؟ فعل اصلی کجاست؟

"Told me", "When my mother told me", that's your first adverb clause.

«به من گفت»، «وقتی مادرم به من گفت» این اولین قید شماست.

Here, we have a comma and a comma. Here, we have an adjective clause.

در اینجا، ما یک کاما و یک کاما داریم. در اینجا، ما یک بند صفت داریم.

Here, we have an adverb clause. An adjective

در اینجا، ما یک بند قید داریم. یک

clause is telling me something about my mother, but commas tell me it's not identifying. I

بند صفت به من چیزی در مورد مادرم می گوید، اما ویرگول به من می گوید که شناسایی نیست. من

only have one mother. She's already been identified, she's my mother. Not your mother, not his

فقط یک مادر دارم. او قبلاً شناسایی شده است، او مادر من است. نه مادرت، نه

mother, not her mother. My mother. There's only one. So this is non-identifying adjective

مادرش، نه مادرش. مادرم. فقط یکی هست بنابراین این بند صفت غیر شناسایی است

clause. "When my mother told me", told me what? "I should wait",

. "وقتی مادرم به من گفت" به من گفت چه چیزی؟ «باید صبر کنم»،

noun clause, object to "told". "Told me I should wait until I got older".

بند اسمی، شیء به «گفت». "به من گفت که باید صبر کنم تا بزرگتر شوم".

Until when should I wait? Here,

تا کی باید صبر کنم؟ در اینجا،

we have another adverb clause, with time. Right? This relationship of this clause is

یک قید دیگر داریم، با زمان. درست؟ این رابطه این بند

to this clause. I should wait until a specific time. This is a noun clause. "To marry Lucy",

با این بند است. باید تا زمان مشخصی صبر کنم. این یک بند اسمی است. "برای ازدواج با لوسی"،

this is just a complement. "I knew she was really happy", what's the relationship? There's

این فقط یک مکمل است. "من می دانستم که او واقعا خوشحال است"، چه رابطه ای است؟

no conjunction. This is a complete idea by itself. This sentence can stand by itself.

هیچ ارتباطی وجود ندارد این به خودی خود یک ایده کامل است. این جمله می تواند به تنهایی باقی بماند.

This is your independent clause. Now, remember the "that" clause that I told you about? So,

این بند مستقل شماست. حالا بند "آن" را که به شما گفتم به خاطر دارید؟ بنابراین، از نظر

technically, there is a "that" here. But I took it out because I don't need it, I have

فنی، در اینجا یک "که" وجود دارد. ولی چون بهش نیاز ندارم بیرونش آوردم

a subject. Remember "that"... We generally use "that" just to introduce a clause. It

سوژه دارم. «آن» را به خاطر بسپار... ما معمولاً از «آن» فقط برای معرفی یک بند استفاده می کنیم.

doesn't have any particular function other than to introduce the clause.

کارکرد خاصی جز معرفی بند ندارد.

So "I met the right person".

بنابراین "من شخص مناسب را ملاقات کردم".

Now, is this modifying, "happy" or "she" or anything? No. So it's not an adjective

حالا آیا این اصلاح کننده است، «شاد» یا «او» یا هر چیز دیگری؟ نه. پس این یک بند صفت نیست

clause. There's no relationship of any kind, here, so it's not an adverb clause. There's

. در اینجا هیچ رابطه ای وجود ندارد، بنابراین یک بند قید نیست.

no noun and there's no situation, so it's not a noun clause.

هیچ اسمی وجود ندارد و هیچ موقعیتی وجود ندارد، بنابراین یک بند اسمی نیست.

Basically, this is called a complement.

اصولاً به این می گویند مکمل.

Complement.

متمم.

It is just completing this idea. It's just a "that clause" we call

این فقط تکمیل این ایده است. این فقط یک "آن بند" است که ما

it. It doesn't really have any type of a noun, adjective, adverb, but it just gives you a

آن را می نامیم. در واقع هیچ نوع اسم، صفت، قید ندارد، اما فقط

little bit of extra information to complete the idea. "She was really happy that I met somebody",

کمی اطلاعات اضافی برای تکمیل ایده به شما می دهد. "او واقعا خوشحال بود که من با کسی آشنا شدم"،

this completes the idea of basically happiness. So there you go, adverb clause,

این ایده اساساً خوشبختی را کامل می کند. بنابراین، بند قید،

adjective clause, noun clause, adverb clause, independent clause, and a "that" clause all

بند صفت، بند اسمی، بند قید ، بند مستقل و یک جمله «آن» همه

in one sentence.

در یک جمله هستند.

Now, why did we learn all this stuff today? Why did we have this introduction to dependent

حالا چرا ما امروز این همه چیز را یاد گرفتیم؟ چرا ما این مقدمه را برای بندهای وابسته داشتیم

clauses? So that when you see a sentence like this and it looks very complicated to you,

؟ به طوری که وقتی جمله ای مانند این را می بینید و برای شما بسیار پیچیده به نظر می رسد،

understand that all you have to do is pick out all the different clauses, find out what

بفهمید که تنها کاری که باید انجام دهید این است که تمام بند های مختلف را انتخاب کنید، بفهمید

is their function, what are they doing in this sentence. If you understand what they

که عملکرد آنها چیست، آنها در این جمله چه می کنند. اگر بفهمید که آنها

are doing, what they are modifying, what they are explaining, what relationship they're

چه کار می‌کنند، چه چیزی را اصلاح می‌کنند، چه چیزی را توضیح می‌دهند، چه رابطه‌ای را

showing, then you know what the sentence means. When you know the independent clause, that's

نشان می‌دهند، پس می‌دانید که این جمله به چه معناست. وقتی بند مستقل را می دانید، این

your main idea. "I knew she was really happy", this is the main idea. This is the most important

ایده اصلی شماست. "می دانستم که او واقعا خوشحال است"، این ایده اصلی است. این

piece of information. All this other stuff just gives you more information; it just modifies

مهمترین اطلاعات است. همه این چیزهای دیگر فقط به شما اطلاعات بیشتری می دهد. فقط

the main idea. Know the function, know the type of clause, know how everything is working.

ایده اصلی را اصلاح می کند. عملکرد را بدانید، نوع بند را بدانید، بدانید همه چیز چگونه کار می کند.

Now, if you understand all this, do keep in mind I will make other videos, as I said.

حالا اگر همه اینها را فهمیدید، به خاطر داشته باشید که همانطور که گفتم ویدیوهای دیگری خواهم ساخت.

I will show you how to construct a noun clause, an adjective clause, and an adverb clause.

من به شما نشان خواهم داد که چگونه یک بند اسمی، یک بند صفت و یک بند قید بسازید.

Okay? I will show you how to make them, I will show you how to analyze them. They come

باشه؟ من به شما نشان خواهم داد که چگونه آنها را بسازید، به شما نشان خواهم داد که چگونه آنها را تجزیه و تحلیل کنید. آنها

in different structures, they can be played around with. You need to know... You need

در ساختارهای مختلف هستند، می توان با آنها بازی کرد. شما باید بدانید... شما باید

to know all the different conjunctions; "who", "until", "when", "that", etc. But for now,

تمام حروف ربط مختلف را بدانید. "چه کسی"، "تا"، "وقتی"، "آن"، و غیره. اما در حال حاضر،

make sure you know what you're looking at, identify it, and work from there.

مطمئن شوید که به چه چیزی نگاه می کنید، آن را شناسایی کنید و از آنجا کار کنید.

Now, if you want to practice this a little bit, if you want to come and look at sentences

حالا اگر می خواهید کمی تمرین کنید ، اگر می خواهید بیایید و جملات را نگاه کنید

and identify the clauses, go to www.engvid.com. There's a quiz there that I put up there.

و بندها را شناسایی کنید، به www.engvid.com بروید. یک مسابقه در آنجا وجود دارد که من در آنجا قرار دادم.

You can practice, you can ask me questions in the comment section, and that's it.

می توانید تمرین کنید، می توانید در قسمت نظرات از من سؤال بپرسید و تمام.

It's all good.

همه چیز خوبه.

Don't forget to subscribe to my YouTube channel, and I'll see you again soon. Bye.

فراموش نکنید که در کانال یوتیوب من مشترک شوید و به زودی شما را دوباره می بینم. خدا حافظ.