Wish and Hope - Past Situations (Part two)

If you’re taking a Cambridge exam like IELTS or First Certificate, or if you’re taking

اگر در امتحان کمبریج مانند IELTS یا First Certificate شرکت می کنید، یا اگر در حال شرکت در

TOEFL, this is an important lesson because they often set questions about these verbs.

تافل هستید، این درس مهمی است زیرا آنها اغلب در مورد این افعال سوالاتی را مطرح می کنند.

I think they do it because the grammar’s tricky.

من فکر می کنم آنها این کار را انجام می دهند زیرا دستور زبان مشکل است.

So let’s work on it and take your English up a level.

پس بیایید روی آن کار کنیم و زبان انگلیسی خود را یک سطح بالا ببریم.

This is the second part of our video on wish and hope.

این قسمت دوم ویدیوی ما در مورد آرزو و امید است.

In part one, we looked at how we use these verbs to talk about present situations.

در بخش اول، نحوه استفاده از این افعال را برای صحبت در مورد موقعیت های فعلی بررسی کردیم.

If you haven’t seen it, you might want to watch that video before you watch this one.

اگر آن را ندیده اید، ممکن است بخواهید قبل از تماشای این ویدیو، آن ویدیو را تماشا کنید.

In this video we’re going to look at how we talk about hopes and wishes in the past.

در این ویدیو می خواهیم نحوه صحبت درباره امیدها و آرزوها در گذشته را بررسی کنیم.

Let’s start with hope.

با امید شروع کنیم

How’s it going?

اوضاع چطوره؟

Oh OK.

آهان باشه.

But I’ve got so much to do.

اما من کارهای زیادی برای انجام دادن دارم.

Do you want a hand?

دست میخواهی؟

Oh thank you.

اوه ممنون

I hoped he’d say that.

امیدوارم او این را بگوید.

So before Jay arrived, I was thinking ‘I hope Jay can help me’.

بنابراین قبل از آمدن جی، به این فکر می کردم که " امیدوارم جی بتواند به من کمک کند".

And I’m talking about a hope I had in the past here.

و من در مورد امیدی که در گذشته داشتم در اینجا صحبت می کنم.

Notice I said 'would'.

توجه کنید که گفتم "می شود".

So the past tense of hope and then 'would'.

بنابراین زمان گذشته امید و سپس «می‌شود».

We often use the contracted form of 'would', so it can be difficult to spot.

ما اغلب از شکل انقباضی "wild" استفاده می کنیم، بنابراین تشخیص آن دشوار است.

In this example, we have the simple past form of hope, but we can use other past forms.

در این مثال، شکل گذشته ساده امید را داریم، اما می توانیم از اشکال گذشته دیگر استفاده کنیم.

Let’s see some.

برخی را ببینیم

This is our dog Carter.

این سگ ما کارتر است.

We adopted him six years ago.

شش سال پیش او را به فرزندی پذیرفتیم.

Now he’s eight years old and he’s a wonderful dog.

حالا او هشت ساله است و سگ فوق العاده ای است.

He drives me crazy because he barks a lot when people come to the door.

او مرا دیوانه می کند چون وقتی مردم به در می آیند زیاد پارس می کند.

He does get a little excited.

او کمی هیجان زده می شود.

We were hoping he’d calm down as he got older.

ما امیدوار بودیم که او با بزرگتر شدن آرام شود .

And that’s what happened.

و این چیزی است که اتفاق افتاد.

No, it didn’t.

نه، نشد.

Yes, it did.

بله، این کار را انجام داد.

He still goes crazy when the postman comes.

هنوز وقتی پستچی می آید دیوانه می شود.

Yeah.

آره

We had hoped that he’d stop barking at the mailman, but that didn’t happen.

ما امیدوار بودیم که او از پارس کردن به پستچی دست بردارد، اما این اتفاق نیفتاد.

Well, he doesn’t like the mailman.

خوب، او پستچی را دوست ندارد.

Do you?

آیا تو؟

So in the past we thought it was possible that Carter would calm down as he got older.

بنابراین در گذشته فکر می کردیم که ممکن است کارتر با افزایش سن آرام شود.

Jay thinks he has calmed down, but I don’t.

جی فکر می کند که آرام شده است، اما من نه.

I said ‘we were hoping he’d calm down’.

گفتم: امیدوار بودیم آرام شود.

I could also say ‘we hoped he’d calm down’.

همچنین می‌توانم بگویم «امیدوار بودیم او آرام شود».

That works too.

این هم کار می کند.

And you heard another past form of hope.

و شکل دیگری از امید را در گذشته شنیدی.

He still goes crazy when the postman comes.

هنوز وقتی پستچی می آید دیوانه می شود.

Yeah.

آره

We had hoped that he’d stop barking at the mailman, but that didn’t happen.

ما امیدوار بودیم که او از پارس کردن به پستچی دست بردارد، اما این اتفاق نیفتاد.

Jay used the past perfect - had hoped.

جی از گذشته بی نقص استفاده کرد - امیدوار بود.

The past perfect indicates that this action didn’t happen.

گذشته کامل نشان می دهد که این عمل اتفاق نیفتاده است.

Carter still barks at the mail man.

کارتر هنوز به سمت مرد پست پارس می کند.

If we say 'hoped' or was 'hoping', the action might have happened or might not.

اگر بگوییم "امید" یا "امید" بود، ممکن است عمل اتفاق افتاده باشد یا نه.

It’s not specific.

مشخص نیست

But if we say 'had hoped', it means the action didn’t happen.

اما اگر بگوییم "امید داشت"، به این معنی است که عمل اتفاق نیفتاده است.

So use these structures to talk about past hopes.

بنابراین از این ساختارها برای صحبت در مورد امیدهای گذشته استفاده کنید .

And if you want to make it clear that an action didn’t happen, use the past perfect.

و اگر می خواهید روشن کنید که یک عمل اتفاق نیفتاده است، از گذشته بی نقص استفاده کنید.

That’s the verb 'hope', but what about 'wish'?

این فعل "امید" است، اما "آرزو" چطور؟

We use 'wish' to talk about imaginary situations - improbable or impossible things.

ما از "آرزو" برای صحبت در مورد موقعیت های خیالی - چیزهای غیرممکن یا غیرممکن - استفاده می کنیم.

Let’s see how that works in the past.

بیایید ببینیم که در گذشته چگونه کار می کند.

You’re in a good mood.

شما در روحیه خوبی هستید.

Yes, I’m playing tennis this afternoon.

بله، من امروز بعدازظهر دارم تنیس بازی می کنم.

Oh, what about the sales meeting?

اوه، جلسه فروش چطور؟

What sales meeting?

چه جلسه فروش؟

Did I forget to tell you?

یادم رفت بهت بگم؟

There’s a sales meeting this afternoon and Kathy wants everyone there.

امروز بعد از ظهر یک جلسه فروش برگزار می شود و کتی همه را می خواهد.

But I’ve booked a tennis court and everyone’s coming.

اما من یک زمین تنیس رزرو کرده ام و همه می آیند.

Oh, that’s a shame.

اوه، این شرم آور است.

I wish you’d told me.

کاش به من میگفتی

I didn’t tell Jay about the meeting and he’s unhappy about that.

من به جی درباره ملاقات چیزی نگفتم و او از این موضوع ناراضی است.

He says 'I wish you’d told me'.

او می گوید "کاش به من می گفتی".

Now, what’s that contraction?

حالا، آن انقباض چیست؟ می

Is it would or had?

شد یا داشت؟

It’s had.

داشته است.

We’re using the past perfect again.

ما دوباره از گذشته بی نقص استفاده می کنیم.

We use wish and the past perfect to express regrets about the past – to talk about things

ما از آرزو و گذشته کامل برای ابراز پشیمانی از گذشته استفاده می کنیم - برای صحبت در مورد چیزهایی

that didn’t happen, but we wish they had happened.

که اتفاق نیفتاده اند، اما آرزو می کنیم که ای کاش اتفاق می افتادند.

I wish Vicki had told me about the sales meeting.

ای کاش ویکی درباره جلسه فروش به من می گفت.

I’m so tired.

من خیلی خسته ام.

I wish I'd gone to bed earlier last night.

کاش دیشب زودتر می خوابیدم

I wish we hadn’t eaten all those cookies.

کاش این همه کلوچه را نخورده بودیم.

Yeah, I'm feeling a little sick now.

آره الان یه کم احساس بیماری میکنم

These are all things that didn’t happen and we regret them now.

اینها همه چیزهایی است که اتفاق نیفتاده است و ما اکنون پشیمان هستیم.

We’re not happy about them.

ما از آنها خوشحال نیستیم.

I didn’t tell Jay about the sales meeting.

من در مورد جلسه فروش به جی نگفتم.

I went to bed late last night and we ate all those cookies.

دیشب دیر به رختخواب رفتم و همه آن کلوچه ها را خوردیم.

So if you wish something had happened, it didn’t happen.

بنابراین اگر آرزو می کنید که چیزی اتفاق افتاده باشد، آن اتفاق نیفتاده است.

And if wish something hadn't happened, it did happen.

و اگر ای کاش اتفاقی نمی افتاد، اتفاق افتاد. برای تصور چیزی غیر واقعی

You have to switch positives to negatives, and vice versa, to imagine something unreal.

باید نکات مثبت را به منفی تغییر دهید و بالعکس.

And remember the verb form here.

و شکل فعل را در اینجا به خاطر بسپارید.

It’s the past perfect.

این گذشته کامل است.

Do these structures remind you of anything?

آیا این سازه ها شما را به یاد چیزی می اندازند؟

They’re similar to third conditional structures – the conditionals we use for unreal and

آنها شبیه به ساختارهای شرطی سوم هستند - شرطی هایی که برای موقعیت های غیر واقعی و

imaginary situations in the past.

خیالی در گذشته استفاده می کنیم.

Now you have to make a wish and blow out all the candles with one breath.

حالا باید یک آرزو بکنید و همه شمع ها را با یک نفس فوت کنید.

Now take a big breath.

حالا یه نفس بزرگ بکش

The idea of wishing is if you imagine something enough it will come true by magic.

ایده آرزو کردن این است که اگر چیزی را به اندازه کافی تصور کنید با سحر و جادو محقق می شود.

But of course magic isn’t real.

اما البته جادو واقعی نیست.

When we say ‘I wish… ', we distance ourselves from reality and we do that grammatically

وقتی می گوییم «کاش…»، از واقعیت فاصله می گیریم و این کار را از نظر دستوری

by shifting back a tense.

با جابجایی زمان به عقب انجام می دهیم.

The same thing happens in 2nd and 3rd conditionals.

در شرایط 2 و 3 نیز همین اتفاق می افتد.

They’re unreal too.

آنها هم غیر واقعی هستند

OK, one more thing before we stop, do you remember this phrase?

خوب، یک چیز دیگر قبل از توقف، آیا این عبارت را به خاطر دارید؟

‘If only’ is like ‘I wish’, but it’s more emphatic.

«اگر فقط» مانند «کاش» است، اما تاکید بیشتری دارد.

It means ‘I really wish’.

این به معنای "من واقعا آرزو دارم".

We can use it to talk about present and past situations.

می توانیم از آن برای صحبت در مورد موقعیت های حال و گذشته استفاده کنیم .

Let’s see some past examples.

بیایید چند نمونه گذشته را ببینیم.

If only we hadn’t eaten all those cookies.

فقط اگر همه آن کلوچه ها را نخورده بودیم.

If only I’d studied harder at school.

اگر فقط در مدرسه سخت تر درس می خواندم.

If only I’d invested in Apple twenty years ago.

اگر بیست سال پیش روی اپل سرمایه گذاری می کردم .

I’d be rich now.

الان پولدار میشدم

So again, these things didn’t happen.

پس باز هم این چیزها اتفاق نیفتاد.

Jay ate the cookies.

جی کوکی ها را خورد.

He didn’t study harder and he didn’t invest in Apple.

او سخت تر مطالعه نکرد و در اپل سرمایه گذاری نکرد .

But he’s wishing things were different.

اما او آرزو می کند که ای کاش همه چیز متفاوت بود.

'If only' means it’s a strong wish.

"اگر فقط" به این معنی است که این یک آرزو قوی است.

And that’s it.

و همین است.

It was a lot of grammar so let’s review.

گرامر زیادی بود پس بیایید مرور کنیم.

We use 'hope' with 'would' to talk about past hopes.

برای صحبت در مورد امیدهای گذشته از «امید» با «میل» استفاده می‌کنیم .

You can use different past forms of hope.

می توانید از اشکال مختلف امید گذشته استفاده کنید.

‘Hoped’ and ‘was hoping’ aren’t specific.

«امید بود» و «امید بود» مشخص نیستند.

You can use them for things that happened or things that didn’t happen.

شما می توانید از آنها برای چیزهایی که اتفاق افتاده یا اتفاق نیفتاده استفاده کنید.

If something didn’t happen and you want to be specific, use the past perfect form

اگر اتفاقی نیفتاد و می‌خواهید مشخص باشید، از شکل گذشته کامل

of 'hope'.

«امید» استفاده کنید.

If you’re talking about past wishes, use 'wish' and the past perfect.

اگر در مورد آرزوهای گذشته صحبت می کنید، از "آرزو" و گذشته کامل استفاده کنید. برای غیرواقعی کردن چیزها،

Switch positives to negatives and vice versa, to make things unreal

نکات مثبت را به منفی و برعکس تغییر دهید

And if you want to add emphasis, use 'if only'.

و اگر می‌خواهید تأکید کنید، از «اگر فقط» استفاده کنید.

'If only' is followed by the same structures as ‘I wish...'

"If only" با همان ساختارهای "I wish..." دنبال می شود،

So now you know how we use the verbs 'wish' and 'hope' in English.

بنابراین اکنون می دانید که چگونه از افعال "wish" و "hope" در انگلیسی استفاده می کنیم.

Please share this lesson with a friend if you found it useful.

لطفاً اگر این درس را مفید دانستید با دوستان خود به اشتراک بگذارید .

Subscribe to our channel and click the notification bell so you don’t miss our future videos.

در کانال ما عضو شوید و روی زنگ اعلان کلیک کنید تا ویدیوهای بعدی ما را از دست ندهید.

Bye now.

حالا خداحافظ

This is Carter.

این کارتر است.

We adopted him when he was six years old.

وقتی شش ساله بود او را به فرزندی پذیرفتیم.

Now he's eight.

حالا او هشت ساله است.

He barks a lot when people come to the door.

وقتی مردم دم در می آیند زیاد پارس می کند.

He gets a little excited.

او کمی هیجان زده می شود.

This is Carter.

این کارتر است.

We adopted him six years ago.

شش سال پیش او را به فرزندی پذیرفتیم.