Learning English as an Adult┃Learn American English Pronunciation On the Go

Rachel: You're listening to the Rachel's English podcast,  

راشل: شما در حال گوش دادن به پادکست انگلیسی راشل هستید،   که

made especially for non-native speakers, where  we study the way Americans really speak. My goal  

مخصوصاً برای افراد غیر بومی ساخته شده است، جایی که ما نحوه صحبت واقعی آمریکایی‌ها را مطالعه می‌کنیم. هدف من

is for you to listen to this podcast every week  and sound more natural when speaking English and  

این است که شما هر هفته به این پادکست گوش دهید و هنگام صحبت کردن به زبان انگلیسی طبیعی‌تر به نظر برسید و

improve your listening comprehension. If you need  a transcript of this podcast, it's absolutely free  

درک شنیداری خود را بهبود بخشید. اگر به رونوشت این پادکست نیاز دارید، دانلود آن کاملاً رایگان است

to download. Visit Rachelsenglish.com/podcast  and look for this episode. In today’s episode,  

. از Rachelsenglish.com/podcast دیدن کنید و این قسمت را جستجو کنید. در اپیزود امروز،

we're speaking with an American about  how he learned to speak English. Now,  

ما با یک آمریکایی در مورد نحوه یادگیری انگلیسی صحبت می کنیم. اکنون،

most Americans don’t know how they learned,  because they learned when they were kids and it  

اکثر آمریکایی‌ها نمی‌دانند چگونه یاد گرفته‌اند، زیرا در کودکی یاد گرفته‌اند و این به‌طور

happens naturally by immersion. Dave learned that  way, but when he suffered a stroke as an adult,  

طبیعی با غوطه‌ور شدن اتفاق می‌افتد. دیو اینطور یاد گرفت ، اما وقتی در بزرگسالی دچار سکته شد،

he had to relearn how to speak. He has some great  insight into how an adult can train to sound more  

مجبور شد دوباره یاد بگیرد که چگونه صحبت کند. او بینش فوق‌العاده‌ای در مورد اینکه چگونه یک بزرگسال می‌تواند تمرین کند تا بیشتر

like an American and to participate in  American English conversation. Let's  

شبیه یک آمریکایی باشد و در مکالمه انگلیسی آمریکایی شرکت کند، دارد. بیایید

take a listen. I'm here with my friend Dave. Dave and I met only online, but several years ago,  

گوش کنیم. من اینجا با دوستم دیو هستم. من و دیو فقط به صورت آنلاین با هم آشنا شدیم، اما چندین سال پیش،

we had a Skype call. I want to say  that was five or six years ago.

تماسی با اسکایپ داشتیم. می‌خواهم بگویم که پنج یا شش سال پیش بود.

Dave: Yeah. I think so.

دیو: آره. من اینطور فکر می کنم.

Rachel: Dave contacted me because he  

ریچل: دیو با من تماس گرفت زیرا از

had been using my videos to practice his English,  and he was using them in a way that I had not  

ویدیوهای من برای تمرین انگلیسی خود استفاده می کرد، و از آنها به گونه ای استفاده می کرد که من

thought about before, and that was as a native  speaker who had suffered a stroke and needed to  

قبلاً به آن فکر نمی کردم، و این به عنوان یک زبان مادری بود که دچار سکته مغزی شده بود و باید

relearn speaking. I thought, whoa. I'm making  these videos for non-native English speakers,  

صحبت کردن را دوباره یاد بگیرد. . فکر کردم، اوه من این ویدیوها را برای غیر انگلیسی‌زبان‌های بومی می‌سازم،

but this is an obvious application as well. So,  welcome Dave. Thank you for coming on my podcast.

اما این یک برنامه واضح نیز هست. بنابراین، به دیو خوش آمدید. ممنون که به پادکست من آمدید.

Dave: Thank you for having me.

دیو: از اینکه من را در اختیار دارید متشکرم.

Rachel: I've actually made  

راشل: من در واقع

a video that has a little bit of video with Dave  in it as well, so if you want to check out Dave,  

ویدیویی ساخته‌ام که کمی ویدیو با دیو در آن وجود دارد، بنابراین اگر می‌خواهید دیو را بررسی کنید،

go to Rachels English on YouTube or on my website  and search the word squirrel. Such a tough word.

به ریچلز انگلیسی در YouTube یا وب‌سایت من بروید و کلمه سنجاب را جستجو کنید. چنین کلمه سختی

Dave: You know I still can't pronounce that, squirrel.

دیو: میدونی که من هنوز نمیتونم اینو تلفظ کنم، سنجاب.

Rachel: Yeah. It's hard.

راشل: آره. سخت است.

Dave: That's the best I can do.

دیو: این بهترین کاری است که می توانم انجام دهم.

Rachel: It's hard,  

because it has S, K, and W all at the beginning.  Dave, can you tell me a little bit about yourself?  

راشل: سخت است،

زیرا در ابتدا S، K و W دارد. دیو، میشه کمی در مورد خودت به من بگی؟

How old were you when you had your stroke?  And what were you doing up to that point?

چند ساله بودی که سکته کردی؟ و تا آن لحظه چه کار می کردید؟

Dave: I had my stroke when I was 58,  

دیو: من در 58 سالگی سکته کردم

and at the time, I was working for a software  company as a technical writer. My job was  

و در آن زمان برای یک شرکت نرم افزاری به عنوان نویسنده فنی کار می کردم. کار من

working with words and language. I even had people  reporting to me who were not native speakers,  

کار کردن با کلمات و زبان بود. حتی افرادی را داشتم که به من گزارش می‌دادند که زبان مادری نبودند،

and they would always come to me and say,  what is the best way to say this or that?

و همیشه پیش من می‌آمدند و می‌گفتند، بهترین راه برای گفتن این یا آن چیست؟

Rachel: Okay. You were an expert  

راشل: باشه. شما

there on English, on the language.  It was your work, writing in it.

در آنجا در زبان انگلیسی، در زبان متخصص بودید. این کار شما بود که در آن نوشتید.

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

Rachel: Okay. I was going to ask you,  

راشل: باشه. می خواستم از شما بپرسم،

what was your relationship to language like  before the stroke? It sounds like not just the  

رابطه شما با زبان قبل از سکته چگونه بود؟ به نظر می رسد نه فقط

average relationship that your average American  would have, because it was in fact your work.

رابطه متوسطی که آمریکایی معمولی شما خواهد داشت، زیرا در واقع کار شما بوده است.

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

I love language and words already,  but in 2008, I had a stroke in my  

من قبلاً عاشق زبان و کلمات هستم، اما در سال 2008، در خواب سکته کردم

sleep. I woke up and I couldn't move my  right side and I couldn't speak at all.

. از خواب بیدار شدم و نمی‌توانستم سمت راستم را تکان دهم و اصلاً نمی‌توانستم صحبت کنم.

Rachel: That sounds terrifying.

راشل: وحشتناک به نظر می رسد.

Dave: Yeah, it was. After a while, I relearned how  

دیو: آره، همینطور بود. پس از مدتی، دوباره یاد گرفتم که چگونه

to move and I relearned how to walk, and my hand  and arm got better. My main thing was speaking.

حرکت کنم و راه رفتن را دوباره یاد گرفتم و دست و بازویم بهتر شد. حرف اصلی من حرف زدن بود

Rachel: Was speaking harder  

راشل: آیا کار کردن با صحبت کردن سخت‌تر بود

to work on, harder to gain ground with  than the physical with the arm and such?

، به دست آوردن زمین سخت‌تر از صحبت کردن با بازو و این‌ها؟

Dave: Yeah. Yes and no. No, because walking  

دیو: آره. بله و خیر. نه، چون راه رفتن

came back quickly. My arm came back so-so quickly,  but my language was very gradual. As you can hear,  

سریع برگشت. بازویم خیلی سریع برگشت، اما زبانم خیلی تدریجی بود. همانطور که می شنوید،

my voice sounds, it sounds odd. Many people say,  do you have an accent? I say, well, I do now.

صدای من به نظر می رسد، عجیب به نظر می رسد. بسیاری از مردم می گویند، آیا شما لهجه دارید؟ من می گویم، خوب، من در حال حاضر.

Rachel: Right. Do you know,  

راشل: درسته آیا می‌دانید،

is there research to say why the language  takes more time to come back than walking,  

آیا تحقیقاتی وجود دارد که بگوییم چرا برای مثال، این زبان بیشتر از راه رفتن زمان می‌برد

for example? Does it have to do with  the smaller and more subtle movements?

؟ آیا به حرکات کوچک‌تر و ظریف‌تر مربوط می‌شود؟

Dave: Well,  

دیو: خب،

every stroke is different. Some people  are not affected, some people with speech.  

هر ضربه ای متفاوت است. برخی افراد تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند، برخی افراد دارای گفتار هستند.

Some people never get it back. I am lucky  that I can speak at all. I don’t know. My  

برخی از مردم هرگز آن را پس نمی گیرند. من خوش شانس هستم که اصلاً می توانم صحبت کنم. من نمی دانم.

stroke affected my left side of my brain,  and that is where the speech centers are.

سکته مغزی من سمت چپ مغزم را تحت تأثیر قرار داد، و مراکز گفتار در آنجاست.

Rachel: Right. You said when you realized  

راشل: درسته وقتی فهمیدی

you were having a stroke that you couldn't  speak. When were you able to start speaking?

سکته می‌کنی، گفتی نمی‌توانی حرف بزنی. از چه زمانی توانستید شروع به صحبت کنید؟

Dave: As I said, it was very gradual.  

دیو: همانطور که گفتم، خیلی تدریجی بود.

About one or two weeks, the speech therapist  would work on my being able to imitate sounds  

حدود یک یا دو هفته، گفتاردرمانگر روی توانایی من در تقلید صداها

and words, but I couldn't come up with them  by myself, because I had aphasia and apraxia.  

و کلمات کار می‌کرد، اما من خودم نمی‌توانستم آن‌ها را پیدا کنم ، زیرا آفازی و آپراکسی داشتم.

Rachel: Okay. So, two  

راشل: باشه. بنابراین، دو

different speech issues. Aphasia and apraxia. What  would be the definition of those two conditions?

مشکل گفتاری متفاوت. آفازی و آپراکسی. تعریف آن دو شرط چیست؟

Dave: For me,  

دیو: برای من،

aphasia is word finding. At first,  every word I wanted to say, I couldn't  

آفازی کلمه یابی است. در ابتدا، هر کلمه ای که می خواستم بگویم، نمی توانستم

come up with a word for it. Every concept I wanted  to say. I knew what I wanted to say conceptually,  

کلمه ای برای آن بیاورم. هر مفهومی که می خواستم بگویم. می‌دانستم از نظر مفهومی چه می‌خواهم بگویم،

but not the individual words. Every word  was at the tip of my tongue, but I couldn't—

اما نه تک تک کلمات. هر کلمه در نوک زبانم بود، اما نمی‌توانستم-

Rachel: You couldn't recall, yeah.

ریچل: نمی‌توانی به خاطر بیاوری، بله.

Dave: Yeah.

دیو: آره.

Rachel: How do you work on  

راشل: چگونه روی

that? That seems like something that I wouldn't  even know how to practice remembering the words.

آن کار می‌کنی؟ این چیزی به نظر می رسد که من حتی نمی دانم چگونه به خاطر سپردن کلمات آن را تمرین کنم.

Dave: Yeah. In my case,  

دیو: آره. در مورد من،

the speech therapists have lots of tricks to  get that to help me. In my case, aphasia was  

گفتاردرمانگرها ترفندهای زیادی برای کمک به من دارند. در مورد من، آفازی

only about two years. It got better and better,  and now, I mostly can get the words. I know what  

فقط حدود دو سال بود. بهتر و بهتر شد، و اکنون، بیشتر می‌توانم کلمات را دریافت کنم. من می‌دانم که

the words I want to say, but apraxia is now my  main problem. Apraxia, as opposed to aphasia,  

می‌خواهم چه کلماتی بگویم، اما آپراکسی اکنون مشکل اصلی من است. آپراکسی، برخلاف آفازی،

apraxia means I have the concept of what I  want to say. I have the words I want to say it,  

آپراکسی به این معناست که من مفهوم چیزی را که می‌خواهم بگویم، دارم. من کلماتی را دارم که می‌خواهم آن را بگویم،

but I can't remember how to make those words.  The muscles and the tongue and the palette,  

اما یادم نمی‌آید چگونه آن کلمات را بسازم. ماهیچه‌ها و زبان و پالت،

I have forgotten how to make the words.  That's why your videos were so good for me.

یادم رفته چگونه کلمات را بسازم.  به همین دلیل ویدیوهای شما برای من خیلی خوب بود.

Rachel: So, apraxia is, you can  

راشل: بنابراین، آپراکسی است، شما می توانید

hear the word in your head. You know the word,  but getting it out of your mouth is a struggle.

این کلمه را در ذهن خود بشنوید. شما این کلمه را می‌دانید، اما بیرون آوردن آن از دهانتان سخت است.

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

I had to relearn how to make all  the sounds in the English language.

باید دوباره یاد می‌گرفتم که چگونه همه صداها را به زبان انگلیسی بسازم.

Rachel: Wow. Then, also, how to put them all together.

راشل: وای. سپس، همچنین نحوه قرار دادن همه آنها در کنار هم.

Dave: Yeah, yeah, yeah.

دیو: آره، آره، آره.

Rachel: Would you say that now,  

راشل: آیا اکنون می‌گویید،

do you think more in terms of sound units?  Or have words themselves become a unit?  

بیشتر در مورد واحدهای صدا فکر می‌کنید؟ یا خود کلمات تبدیل به یک واحد شده اند؟

Maybe even common phrases have become a unit.

شاید حتی عبارات رایج تبدیل به یک واحد شده باشد.

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

I am working on that. Many  phrases come out naturally now.  

من روی آن کار می کنم. بسیاری از عبارات اکنون به طور طبیعی ظاهر می شوند.

Rachel: That's great.

راشل: عالی است.

Dave: But not all of them.

دیو: اما نه همه آنها.

Rachel: Yeah. That's one  

راشل: آره. این یکی از

thing I try to encourage my students to do, is to  identify phrases that they're using all the time  

کارهایی است که من سعی می‌کنم دانش‌آموزانم را به انجام آن تشویق کنم، این است که عباراتی را شناسایی کنم که همیشه از آنها استفاده می‌کنند

or hearing all the time, like, I don't know. And  to think of that as one thing rather than three  

یا همیشه می‌شنوند، مثلاً من نمی‌دانم. و به جای سه کلمه مجزا به آن به عنوان یک چیز فکر کنید

separate words. Dave, before we talk a little  bit more about apraxia, which I definitely want  

. دیو، قبل از اینکه کمی بیشتر در مورد آپراکسی صحبت کنیم، کاری که من قطعاً می‌خواهم

to do because I think that's really connected to  learning the language, you had mentioned that with  

انجام دهم، زیرا فکر می‌کنم این واقعاً با یادگیری زبان مرتبط است، شما به این نکته اشاره کرده‌اید که با

aphasia, with recalling the word, that your speech  therapists gave you some tips. Do you remember any  

آفازی، با یادآوری این کلمه، گفتاردرمانگرها نکاتی را به شما ارائه کرده‌اند. آیا

of those tips that they gave you that you used  to actually actively work on your word recall?

نکاتی را که به شما داده اند و برای کار فعالانه روی یادآوری کلمات خود استفاده کرده اید، به خاطر دارید؟

Dave: Yeah. One of  

دیو: آره. یکی از

those tips that therapists  would give a cue. C-U-E.

آن نکاتی که درمانگران به آن اشاره می‌کنند. C-U-E.

Rachel: C-U-E. Cue.

راشل: C-U-E. نشانه.

Dave: Cue, yeah.

دیو: کیو، آره.

Rachel: Cue. Uh-huh.

Dave: They will give a  

راشل: نشانه. اوه ها

دیو: آنها

cue like a cup of tea. A cup of, and  I say coffee. Saying the word coffee,  

نشانه ای مانند یک فنجان چای خواهند داد. یک فنجان قهوه و می گویم. گفتن کلمه قهوه،

it's hard, but saying it with  filling in the blank, it's easy.

سخت است، اما گفتن آن با پر کردن جای خالی، آسان است.

Rachel: Okay. Again,  

راشل: باشه. باز هم،

that relates to thinking of language  units of being these common phrases.  

مربوط به تفکر واحدهای زبانی این عبارات رایج است.

That's interesting. I think that's a great  tip just for people to think about. When  

این جالب است. من فکر می‌کنم این نکته‌ای عالی است که مردم به آن فکر کنند. وقتی

you're learning English, you have the  building bocks of sounds and then words,  

انگلیسی را یاد می‌گیرید، اصوات و سپس کلمات را در اختیار دارید،

but not to stop there. To look beyond that to  the common phrases, idioms, etc. that we use.

اما در اینجا متوقف نمی‌شوید. نگاهی فراتر از آن به عبارات رایج، اصطلاحات، و غیره که استفاده می کنیم.

Dave: Mm-hmm.

دیو: مم-هوم.

Rachel: I think I know the  

راشل: فکر می‌کنم

answer to this. Is your listening comprehension  completely intact? Did you ever have problems  

جواب این را می‌دانم. آیا درک شنیداری شما کاملاً سالم است؟ آیا تا به حال در

post-stroke understanding people? Or was that  part of the language center not affected?  

درک افراد پس از سکته با مشکل مواجه شدید؟ یا آن بخشی از مرکز زبان تحت تأثیر قرار نگرفت؟

Dave: Not for me. It is for some people, but not for me.

دیو: برای من نیست. برای برخی افراد است، اما برای من نه.

Rachel: Okay. So,  

that was one less thing that you had to work on.

راشل: باشه. بنابراین،

این یک چیز کمتر بود که باید روی آن کار می‌کردید.

Dave: Yeah.

دیو: آره.

Rachel: I just read an  

راشل: من همین الان

article that you wrote that you sent me, and  there were some really interesting things in  

مقاله‌ای را خواندم که نوشتی و برایم فرستادی، و چیزهای واقعاً جالبی در

there. You talked about filler and how much  of what we say isn't just the actual content,  

آنجا بود. شما در مورد پرکننده صحبت کردید و اینکه چقدر از آنچه می‌گوییم فقط محتوای واقعی نیست،

but filler phrases, filler words.  Can you talk about that a little bit?

بلکه عبارت‌های پرکننده، کلمات پرکننده است. می توانید کمی در مورد آن صحبت کنید؟

Dave: Well, yeah. As I was relearning my speech,  

دیو: خب، آره. وقتی داشتم صحبتم را دوباره یاد می‌گرفتم،

I found that so many things I wanted to say and so  many things that people say were throwaway words,  

متوجه شدم که خیلی از چیزهایی که می‌خواهم بگویم و خیلی چیزهایی که مردم می‌گویند، کلمات دور ریختنی هستند،

like a person might say instead of yes, they might  say, well, I think that it is necessarily so.

مثل اینکه ممکن است شخصی به جای بله بگوید، ممکن است بگوید، خوب، فکر می‌کنم لزوماً اینطور است. .

Rachel: Okay. So,  

راشل: باشه. بنابراین،

by throwaway, you mean words that are  extra to just conveying the actual meaning.

منظور شما از دور انداختن، کلماتی است که فقط برای انتقال معنای واقعی اضافی هستند.

Dave: Yeah. Or sometimes, they are um and uh.

دیو: آره. یا گاهی اوقات، اوم و اوه هستند.

Rachel: Right. Thinking.

راشل: درسته فکر کردن

Dave: I mean and all those little throwaway words, too.

دیو: منظورم و تمام آن کلمات دور ریختنی کوچک است.

Rachel: 

راشل:

I record myself a lot in conversation and  go back and use it for videos and such. I've  

من خودم را در مکالمه زیاد ضبط می‌کنم و برمی‌گردم و از آن برای ویدیوها و این‌ها استفاده می‌کنم.

noticed that I do use the filler word like  quite a bit. It doesn't have any meaning,  

متوجه شده‌ام که از کلمه پرکننده تقریباً استفاده می‌کنم. هیچ معنایی ندارد،

and there, I just had, and it doesn't, you know.  You know. There, also being a little filler phrase  

و آنجا، من فقط داشتم، و ندارد، می دانید. شما می دانید. در آنجا، یک عبارت پرکننده کوچک   بدون معنی نیز وجود دارد

without meaning. What is your advice for dealing  with that? Coming from where you were, did you  

. توصیه شما برای مقابله با آن چیست؟ از جایی که بودید، آیا

just find the most direct way to say something  because it required the least amount of work?

مستقیم ترین راه را برای گفتن چیزی پیدا کردید، زیرا کمترین میزان کار را می طلبید؟

Dave: Yeah. At first,  

دیو: آره. در ابتدا،   در

I would think of what I wanted to say in my head,  and it was things like, well, I don't know if you  

ذهنم به آنچه می‌خواهم بگویم فکر می‌کردم، و چیزهایی مانند، خوب، نمی‌دانم شما

are right or something, and that was too many  words for me. So, I edited in my mind to maybe.

درست می‌گویید یا چیز دیگری بود، و این برای من کلمات زیادی بود. بنابراین، من در ذهن خود ویرایش کردم تا شاید.

Rachel: 

راشل:

I love it. Your mind still worked the way it  always did with coming up with that phrase,  

من آن را دوست دارم. ذهن شما هنوز به همان روشی کار می‌کرد که همیشه با این عبارت کار می‌کرد،

but you just simplified. Dave: 

اما شما آن را ساده‌سازی کردید. دیو:

Yeah. Now, I am getting back in  the habit to say unnecessary words.

آره. اکنون، عادت به گفتن کلمات غیرضروری دارم.

Rachel: And you're  

راشل: و شما

adding them back in now because they  have a subtle meaning or because they  

اکنون آنها را دوباره اضافه می‌کنید زیرا معنای ظریفی دارند یا به این دلیل که

change the way something would be perceived?  Or, why are you adding them back in now?

روش درک چیزی را تغییر می‌دهند؟ یا، چرا اکنون آنها را دوباره به آن اضافه می کنید؟

Dave: Well,  

دیو: خب،

I think it was because I used to speak  like that, and it sounds natural to me.

فکر می‌کنم به این دلیل بود که قبلاً اینطور صحبت می‌کردم، و برای من طبیعی به نظر می‌رسد.

Rachel: Yeah. That makes sense,  

راشل: آره. این منطقی است،

because that's what Americans  around you are also doing.

زیرا این همان کاری است که آمریکایی‌های اطراف شما نیز انجام می‌دهند.

Dave: Yeah.

دیو: آره.

Rachel: 

راشل:

Back to apraxia and this concept of, you know the  word in your head, but you have to think through  

بازگشت به آپراکسی و این مفهوم، شما کلمه‌ای را در ذهن خود می‌دانید، اما

every mouth position in order to say it. How did  you work on that? What processes did you have?

برای بیان آن باید در هر موقعیت دهان فکر کنید. چگونه روی آن کار کردید؟ چه فرآیندهایی داشتید؟

Dave: At first, me and my speech therapist worked on  

دیو: در ابتدا، من و گفتار درمانگرم روی

the letters of—

حروف-

Rachel: The alphabet.

ریچل: الفبا کار کردیم.

Dave: Yeah.

Rachel: Yes.

Dave: The alphabet,  

دیو: آره.

راشل: بله.

دیو: الفبا،

yeah, and the letters and  the individual sounds. Then,  

بله، و حروف و صداهای فردی. سپس،

we worked on putting those sounds into words and  then into phrases. It is a very hard process.

روی تبدیل آن صداها به کلمات و سپس در عبارات کار کردیم. این یک فرآیند بسیار سخت است.

Rachel: Yeah, I bet. Very tedious.

راشل: آره، شرط می بندم. خیلی خسته کننده

Dave: Yeah. It took me years, yeah.  

دیو: آره. سالها طول کشید، آره

Rachel: Yeah. When you  

راشل: آره. وقتی

were doing this, I imagine that you started out  going very slowly, and then the more you did it,  

این کار را انجام می‌دادید، تصور می‌کنم که خیلی آهسته شروع کرده‌اید، و هرچه بیشتر این کار را انجام دهید،

the more your mouth was able to do things  more quickly with less thought. Is that right?

دهانتان بیشتر می‌تواند کارها را سریع‌تر با فکر کمتر انجام دهد. درست است؟

Dave: Mm-hmm. Yeah.

دیو: مم-هوم. آره

Rachel: So,  

it was just slow, intentional  practice. Slow, intentional work.

راشل: بنابراین،   تمرین

آهسته و عمدی بود . کار آهسته و عمدی.

Dave: Mm-hmm. Yeah,  

دیو: مم-هوم. بله،

because my brain unlocks the muscle memories.

زیرا مغز من قفل خاطرات ماهیچه‌ای را باز می‌کند.

Rachel: Yes. This is something I'm always  

راشل: بله. این چیزی است که من همیشه به

telling my students is, they want a shortcut. They  want to know, okay, I get the concept. How do I  

دانش‌آموزانم می‌گویم، آنها یک میانبر می‌خواهند. آن‌ها می‌خواهند بدانند، خوب، من این مفهوم را درک می‌کنم. چگونه می‌توانم

just make it happen? I tell them, there's  no making it happen other than the slow,  

آن را انجام دهم؟ من به آنها می گویم، جز تمرین آهسته و عمدی، هیچ کاری نمی تواند اتفاق بیفتد

intentional practice. You start slowly and you do  it as correctly as you can, as slowly as possible,  

. شما به آرامی شروع می‌کنید و آن را تا جایی که می‌توانید به‌درستی، تا جایی که ممکن است آهسته انجام می‌دهید،

and then you build from there. Then, your muscles  will start to do some of the work for you,  

و سپس از آنجا می‌سازید. سپس، عضلات شما شروع به انجام برخی از کارها برای شما خواهند کرد،

but as a teacher, I'm not giving knowledge.  I'm giving people tools to train themselves.  

اما من به عنوان یک معلم، دانشی ارائه نمی‌دهم. من به مردم ابزاری می دهم تا خودشان را تربیت کنند.

If they don’t feel like they have the time  train themselves, then the tools I'm giving  

اگر آن‌ها احساس نمی‌کنند که زمان کافی برای آموزش خودشان ندارند، ابزارهایی که در

them mean absolutely nothing. Of course,  for you, you were in a situation where  

اختیارشان قرار می‌دهم مطلقاً هیچ معنایی ندارند. البته، برای شما، شما در موقعیتی بودید که

I'm sure you were willing despite the  tediousness of it, to put in that time.

مطمئنم علیرغم خسته‌کننده بودن آن، حاضر بودید آن زمان را صرف کنید.

Dave: Yeah, because I had to. What choice did I have?

دیو: آره، چون مجبور بودم. چه انتخابی داشتم؟

Rachel: Right. You said it took  

راشل: درسته گفتی سالها طول کشید

you years to get to where you are. How much time  did you work on speech a day? Is it the kind of  

تا به جایی که هستی رسیدی. چقدر در روز روی سخنرانی کار می‌کردید؟ آیا این

thing where you work for a half-hour and would  just need a break? How did you structure that?

چیزی است که نیم ساعت کار می کنید و فقط به استراحت نیاز دارید؟ چگونه آن را ساختار دادید؟

Dave: For two years,  

دیو: به مدت دو سال،

I went to speech therapy three times a week, but  after that, I kept working on reading aloud and  

هفته‌ای سه بار به گفتار درمانی می‌رفتم، اما پس از آن، به خواندن با صدای بلند و

working on my speeches. I give sometimes talks to  students and the like. That helped me a lot, too.

کار کردن روی سخنرانی‌هایم ادامه دادم. من گاهی با دانش‌آموزان و مواردی از این دست سخنرانی می‌کنم. این هم خیلی به من کمک کرد.

Rachel: You mean  

having something to work on  that you were presenting?

راشل: منظورتان این است که

چیزی برای کار کردن دارید که ارائه می‌کردید؟

Dave: Yeah.

دیو: آره.

Rachel: That's a good  

point. That's something that I  think my students could think  

راشل: این یک نکته خوب است

. این چیزی است که من فکر می‌کنم دانش‌آموزانم می‌توانند

about, is come up with a presentation to do or  a video to make, and then work towards that.  

درباره آن فکر کنند، ارائه‌ای برای انجام دادن یا ویدیویی برای ساختن، و سپس تلاش برای آن است.

Dave: Mm-hmm.

دیو: مم-هوم.

Rachel: You also mentioned in this article the musicality  

راشل: شما همچنین در این مقاله به موزیکال بودن

of language and how it was activating a different  part of your brain. Can you talk about that some?

زبان و نحوه فعال کردن بخش متفاوتی از مغزتان اشاره کردید. می توانید کمی در مورد آن صحبت کنید؟

Dave: Yeah. As I said,  

دیو: آره. همانطور که گفتم،

my stroke had affected my left side of my  brain, but music is mostly on the right  

سکته مغزی سمت چپ مغزم را تحت تاثیر قرار داده بود ، اما موسیقی بیشتر در سمت راست است

side. It is all over the brain, but mostly  on the right side. Many people are amazed  

. در سراسر مغز است، اما بیشتر در سمت راست. بسیاری از مردم شگفت زده می شوند

that people who can't speak because of a  stroke can sing almost perfectly. In fact,  

که افرادی که به دلیل سکته مغزی نمی توانند صحبت کنند، می توانند تقریباً عالی بخوانند. در واقع،

I sang Happy Birthday in the hospital when I  had my stroke. That was amazing to me, too.

هنگام سکته مغزی، تولدت مبارک را در بیمارستان خواندم . این برای من هم شگفت انگیز بود.

Rachel: Yeah.

راشل: آره.

Dave: There is an amazing  

دیو: یک ویدیوی شگفت انگیز

YouTube video by a guy who is giving a talk who  had severe aphasia. He didn't speak at all for two  

YouTube توسط مردی وجود دارد که در حال سخنرانی است که آفازی شدید داشت. او دو سال اصلا صحبت نکرد

years. Now, he speaks fluenty, and he says there  is a therapy called melodic intonation therapy.

. حالا، او روان صحبت می‌کند و می‌گوید درمانی وجود دارد به نام درمان با آهنگ ملودیک.

Rachel: Melodic intonation therapy.

راشل: آهنگ درمانی آهنگین.

Dave: 

دیو:

That saved his life, because now, when he  wants to talk, in his brain he translates  

این زندگی او را نجات داد، زیرا اکنون، وقتی می خواهد صحبت کند، در مغزش

the words to singing. He said, every  time I talk, I am singing to you.

کلمات را به آواز ترجمه می کند. او گفت، هر وقت صحبت می‌کنم، برایت آواز می‌خوانم.

Rachel: Yeah. You showed me that video, actually.  

راشل: آره. در واقع آن ویدیو را به من نشان دادی.

You sent me that clip. I watched it years ago.  It's amazing. Is that something you've done?

اون کلیپ رو برام فرستادی سالها پیش تماشا کردم. شگفت انگیز است. آیا این کاری است که شما انجام داده اید؟

Dave: Not as quickly, but that guy was an  

دیو: نه به این سرعت، اما آن مرد

inspiration to me, and he, MIT therapy, and you,  too. You guys are reminding me that music is a  

برای من الهام بخش بود، او، درمان MIT، و شما نیز. شما بچه ها به من یادآوری می کنید که موسیقی

lot like singing. When I get trouble with a word,  I tap my pinky finger and that helps me, because  

بسیار شبیه به آواز خواندن است. وقتی با یک کلمه مشکل پیدا می‌کنم، به انگشت کوچکم ضربه می‌زنم و این به من کمک می‌کند، زیرا

finger tapping is also a trick of therapists  to remind the brain to keep the rhythm going.

ضربه زدن با انگشت نیز ترفندی از درمانگران است تا به مغز یادآوری کنند که ریتم را ادامه دهد.

Rachel: Yeah. When  

راشل: آره. وقتی روی

you're tapping your finger, it's bringing in  a musical element. That makes a lot of sense.

انگشتتان ضربه می‌زنید، یک عنصر موسیقی وارد می‌شود. این خیلی منطقی است.

Dave: Yeah. It reminds the brain, also, to keep going.  

دیو: آره. همچنین به مغز یادآوری می کند که به راه خود ادامه دهد.

Aphasia and apraxia are not helped by stopping  on a word. They are helped with going on and on.  

آفازی و آپراکسی با توقف روی یک کلمه کمک نمی کند. در ادامه و ادامه دادن به آنها کمک می شود.

Rachel: That's interesting. I didn't know that,  

راشل: جالب است. من این را نمی‌دانستم،

but that actually rings true to something I'm  doing with my students. I have this online school,  

اما در واقع به کاری که با دانش‌آموزانم انجام می‌دهم صدق می‌کند. من این مدرسه آنلاین،

Rachel's English Academy, and in the opening  weeks there, I have people work on this concept  

آکادمی انگلیسی راشل را دارم، و در هفته‌های آغازین آنجا، من افرادی را دارم که روی این مفهوم کار می‌کنند

of singing their phrases and singing their  English. I wonder how many people want to  

که عبارت‌هایشان را بخوانند و انگلیسی‌شان را بخوانند. من تعجب می کنم که چند نفر می خواهند

drop out immediately, because it just seems too  strange. Then, I've also found that when I'm  

فوراً ترک تحصیل کنند، زیرا خیلی عجیب به نظر می رسد . سپس، همچنین متوجه شده‌ام که وقتی

working with students, I set up the material in  there for them to study on their own, and I break  

با دانش‌آموزان کار می‌کنم، مطالب را در آنجا تنظیم می‌کنم تا خودشان مطالعه کنند، و

it down into these little phrases, and there's a  button they can press to play that over and over.

آن‌ها را به این عبارات کوچک تقسیم می‌کنم، و دکمه‌ای وجود دارد که می‌توانند برای پخش آن را فشار دهند. که بارها و بارها به

I tell them to play it, say it, play it, say it.  Right away, 10, 20 times. I say, if you mess up,  

آنها می گویم بازی کن، بگو، پخش کن، بگو. بلافاصله، 10، 20 بار. من می‌گویم، اگر مشکلتان را خراب کردید،

don’t stop and try to go back and fix it, because  you're just going to play it and say it again.  

متوقف نشوید و سعی کنید به عقب برگردید و آن را درست کنید، زیرا فقط می‌خواهید آن را پخش کنید و دوباره بگویید.

Just keep thinking forward and I found that  when they do that, that I don’t have to tell  

فقط به آینده فکر کنید و متوجه شدم وقتی آنها این کار را انجام می دهند، مجبور نیستم به

them what's wrong. They somehow figure out how  to sound more American and they're able to do  

آنها بگویم چه مشکلی دارد. آنها به نوعی متوجه می‌شوند که چگونه آمریکایی‌تر به نظر می‌رسند و می‌توانند

it without me giving them any coaching, just  by playing it and repeating it 10 or 20 times  

این کار را بدون اینکه من به آنها مربی بدهم انجام دهند، فقط با پخش آن و تکرار آن 10 یا 20 بار پشت سر

in a row. It's really mind-blowing to see them  make these corrections without me doing a thing.

هم. واقعاً حیرت‌آور است که می‌بینیم آن‌ها این اصلاحات را بدون انجام کاری انجام می‌دهند.

Dave: That's brings up another therapy that I had,  

دیو: این روش درمانی دیگری را نشان می دهد که من داشتم،

MLG. MLG is what it stands for. I can't remember  what it stands for. MLG. You take a word or a  

MLG. MLG همان چیزی است که مخفف آن است. من نمی توانم به خاطر بیاورم که به چه معناست. MLG. شما یک کلمه یا یک

phrase, and you just power through it and say it,  and you wait four seconds. One, two, three, four.  

عبارت را می‌گیرید، و فقط از آن استفاده می‌کنید و می‌گویید، و چهار ثانیه صبر می‌کنید. یک، دو، سه، چهار.

You say it again and you wait four seconds. One,  two, three, four. You say it again. Four times.  

دوباره می گویی و چهار ثانیه صبر می کنی. یک، دو، سه، چهار. بازم میگی چهار بار

After the fourth time, it's amazing how much  improved the fourth time is from the first time.

بعد از بار چهارم، شگفت‌انگیز است که دفعه چهارم چقدر نسبت به دفعه اول بهبود یافته است.

Rachel: Yeah. That's so  

راشل: آره. خیلی

cool. I guess that has something  to do with the muscle memory.

جالب است. من حدس می‌زنم که ربطی به حافظه عضلانی دارد.

Dave: Yeah. I don't know. It's like magic or something.

دیو: آره. من نمی دانم. این مثل جادو یا چیزی است.

Rachel: Yeah. It is magic. I  

راشل: آره. جادو است. من

often compare working on your accent with being  a musician practicing a tricky passage. You slow  

اغلب کار بر روی لهجه شما را با موسیقیدانی که یک قطعه دشوار را تمرین می کند مقایسه می کنم. سرعت

it down. You do it so many times, and your  body starts to take it in, and that's how you  

آن را کم می‌کنید. شما این کار را چندین بار انجام می‌دهید، و بدن شما شروع به پذیرش آن می‌کند، و اینگونه است که

work it into what you're doing. You've said  that R versus W can be pretty hard for you,  

آن را به کاری که انجام می‌دهید، تبدیل می‌کنید. شما گفته‌اید که R در مقابل W می‌تواند برای شما بسیار سخت باشد،

like quest-crest. Quest-west. Is there  anything that you do in particular to  

مانند quest-crest. کوئست-غرب. آیا کاری وجود دارد که بخصوص

work on that? Or is it just the same  method that you use for everything?

روی آن کار کنید؟ یا این همان روشی است که برای همه چیز استفاده می کنید؟

Dave: I have a book of minimal pairs  

دیو: من یک کتاب از حداقل جفت‌ها دارم

that I work on. Working on the minimal pairs helps  a little bit, but working on the phrases for the  

که روی آن کار می‌کنم. کار بر روی جفت‌های مینیمال کمی کمک می‌کند ، اما کار کردن روی عبارات برای

minimal pairs helps a lot, because rest and west  don’t sound a lot different to me. But go west,  

جفت‌های مینیمال کمک زیادی می‌کند، زیرا استراحت و غرب برای من خیلی متفاوت به نظر نمی‌رسند. اما به غرب برو، به

young man sounds very good, I think. That's when  I get stuck, but I try to use it in a phrase.

نظر من، مرد جوان خیلی خوب به نظر می رسد. آن موقع است که گیر می‌کنم، اما سعی می‌کنم از آن در یک عبارت استفاده کنم.

Rachel: Again, coming back to the idea of phrases and not  

راشل: باز هم، به ایده عبارات برمی گردم و نه اینکه

just breaking it down to the teeniest, tiniest,  smallest part. That's a great idea for my students  

آن را به کوچکترین، کوچکترین و کوچکترین قسمت تقسیم کنیم. این یک ایده عالی برای دانش‌آموزان من

with tricky sounds or a minimal pair that they mess up. R versus W. Maybe don’t just think  

با صداهای پیچیده یا یک جفت حداقلی است که آنها به هم می‌ریزند. R در مقابل W. شاید فقط

of a word that you're going to use to remind  yourself, but think of a small phrase like go  

به کلمه ای فکر نکنید که قرار است از آن برای یادآوری به خود استفاده کنید، بلکه به عبارت کوچکی مانند رفتن به

west or something like that, that can somehow  bring up the sound in a cleaner, clearer way.

غرب یا چیزی شبیه به آن فکر نکنید، که می تواند به نحوی صدا را تمیزتر و واضح تر نشان دهد. راه

Dave: Or link it to the previous word.

دیو: یا آن را به کلمه قبلی پیوند دهید.

Rachel: Oh, I love linking. You're speaking my language.

راشل: اوه، من عاشق لینک کردن هستم. تو داری به زبان من حرف میزنی

Dave: Yeah, I know you do.

دیو: آره، میدونم که این کار رو میکنی.

Rachel: So, you would say  

راشل: بنابراین، شما می‌گویید

that linking one of those tricky words to the  word before helps you with that opening sound?

که پیوند دادن یکی از آن کلمات پیچیده به کلمه قبل، به شما در شنیدن آن صدای آغازین کمک می‌کند؟

Dave: Yeah, because it's no longer opening.

دیو: آره، چون دیگه باز نمیشه.

Rachel: Okay. If you think  

راشل: باشه. اگر به عبارتی فکر می‌کنید

of a phrase that starts with R, then you just  think of a filler word to put in front of it?

که با R شروع می‌شود، فقط به یک کلمه پرکننده فکر می‌کنید که در مقابل آن قرار دهید؟

Dave: Yeah,  

دیو: بله،

but it's hard to think of  filler words all the time.

اما سخت است که همیشه به کلمات پرکننده فکر کنید.

Rachel: Yeah. It's hard to do that on  

راشل: آره. انجام این کار در

the spot in the moment. Speaking of on the spot in  the moment, there's one other thing that I wanted  

لحظه در لحظه سخت است. وقتی در لحظه صحبت می‌کنیم، یک چیز دیگر وجود دارد که می‌خواستم

to ask you about from this article, where you  talk about being in a group conversation and how  

از این مقاله از شما بپرسم، جایی که شما درباره حضور در یک مکالمه گروهی صحبت می‌کنید و این که چگونه

there are just these little pauses and otherwise,  the conversation just keeps going and it's hard  

این مکث‌های کوچک وجود دارد و در غیر این صورت، مکالمه ادامه می‌یابد و

to chime in. Can you tell me a little bit about  what you've discovered about what works for that?

صدا زدن سخت است. می‌توانید کمی در مورد چیزهایی که در مورد آنچه برای آن کار می‌کند، به من بگویید؟

Dave: In my case, saying something  

دیو: در مورد من، گفتن چیزی

like um or something loud draws attention to me.  Then, I can formulate the words I wanted to say,  

مثل اوم یا چیزی با صدای بلند توجه من را جلب می کند. سپس، می‌توانم کلماتی را که می‌خواستم بگویم، فرمول‌بندی کنم،

because it takes me a little bit of time, and  more time than a normal person is given to speak.  

زیرا کمی زمان می‌برد، و بیشتر از زمانی که یک فرد عادی برای صحبت کردن در نظر گرفته می‌شود.

Another way to interrupt this conversation  is to put up their finger, saying, me, too.

راه دیگر برای قطع این مکالمه این است که انگشت خود را بالا ببرند و بگویند «من هم».

Rachel: Yeah. A visual clue.

راشل: آره. یک سرنخ بصری

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

Rachel: Yeah. I like that idea. I also  

راشل: آره. من آن ایده را دوست دارم. همچنین

like your idea of, you don’t have to formulate  your whole sentence in order to break into a  

ایده شما را دوست دارم، لازم نیست برای وارد شدن به یک مکالمه، کل جمله خود را فرموله کنید

conversation. Native speakers speak very fast. If  you just have one word that will direct attention  

. سخنرانان بومی خیلی سریع صحبت می کنند. اگر فقط یک کلمه دارید که توجه را

to you, then you can take that second to formulate  your sentence and your idea. Dave suggested um,  

به شما معطوف می‌کند، می‌توانید آن ثانیه را برای فرمول‌بندی جمله و ایده‌تان اختصاص دهید. دیو اوم را پیشنهاد داد،

and I think other quick words that you could  use would be something like well or you know.

و فکر می‌کنم کلمات سریع دیگری که می‌توانید استفاده کنید چیزی شبیه به خوب یا می‌دانید.

Dave: Or but.

دیو: یا اما.

Rachel: Or but.

راشل: یا اما.

Dave: But.

دیو: اما.

Rachel: Yes.

راشل: بله.

Dave: 

دیو:

Everyone turns to you and  expects the rest of the sentence.

همه به شما روی می‌آورند و منتظر بقیه جمله هستند.

Rachel: Right. To listen to your opinion. This  

راشل: درسته برای شنیدن نظر شما این

is something that my students who are intimidated  by group conversation can think about. One or  

چیزی است که دانش‌آموزان من که از مکالمه گروهی مرعوب می‌شوند، می‌توانند درباره آن فکر کنند. یک یا

two words that they will get very comfortable  with that they can use as their break-in words.

دو کلمه که با آن خیلی راحت می‌شوند و می‌توانند از آن به‌عنوان کلمات شکسته استفاده کنند.

Dave: Yeah.

دیو: آره.

Rachel: Dave,  

is there anything else that you wanted to  talk about with your experience with speech?

راشل: دیو،

آیا چیز دیگری وجود دارد که بخواهید با تجربه خود در مورد سخنرانی صحبت کنید؟

Dave: Well, keep at it.

دیو: خوب، ادامه بده.

Rachel: That's right. If you had  

راشل: درست است. اگر در

decided back when you had your stroke that it was  too hard, then you would be in the same position  

زمان سکته مغزی خود تصمیم می گرفتید که خیلی سخت است، امروز در همان موقعیتی قرار می گرفتید

today that you were then, but instead, here you  are, interviewed for a podcast, speaking English.

که در آن زمان بودید، اما در عوض، در اینجا برای یک پادکست مصاحبه می کنید و انگلیسی صحبت می کنید.

Dave: Yeah.  

دیو: آره.

Thanks. Rachel: 

با تشکر راشل:

I love that advice. Like I said, I think  a lot of people want a quick fix. It does  

من این توصیه را دوست دارم. همانطور که گفتم، فکر می‌کنم بسیاری از مردم یک راه حل سریع می‌خواهند.

take some time and some dedication to make a  change and to retrain these very fine muscles.

ایجاد تغییر و بازآموزی این ماهیچه‌های بسیار ظریف به زمان و مقداری وقف نیاز دارد.

Dave: Mm-hmm. It does.

دیو: مم-هوم. این کار را انجام می دهد.

Rachel: Well, Dave,  

ریچل: خب، دیو،

thank you so much for taking the time out  of your day to come onto this call with  

خیلی ممنون که وقت گذاشتی و با من به این تماس رفتی

me. I know that the people listening  really appreciate it, and I do, too.

. می‌دانم که افرادی که گوش می‌دهند واقعاً از آن قدردانی می‌کنند، و من هم همینطور.

Dave: No problem. Thank you.

دیو: مشکلی نیست. متشکرم.

Rachel: What a hardworking  

راشل: چه سختکوشی در

learner of English. Thanks for listening. To  see the show notes and links to related topics,  

یادگیری زبان انگلیسی. ممنون که گوش دادید برای دیدن یادداشت‌های نمایش و پیوندها به موضوعات مرتبط،

including Dave’s YouTube channel, which has  all sorts of resources for stroke survivors,  

از جمله کانال YouTube دیو، که دارای انواع منابع برای بازماندگان سکته مغزی است،

visit Rachelsenglish.com/podcast, and look for  this episode. New podcasts are released every  

به Rachelsenglish.com/podcast مراجعه کنید و به دنبال این قسمت بگردید. پادکست های جدید هر چهارشنبه منتشر می شود

Wednesday. Be sure to go to the iTunes store  and subscribe. Also, please consider leaving  

. حتماً به فروشگاه iTunes بروید و مشترک شوید. همچنین، لطفاً

a review in the iTunes store. I'd love  to hear what you think of the podcast.

نظر خود را در فروشگاه iTunes بگذارید. دوست دارم نظر شما را درباره پادکست بشنوم.