English Topics - Questions We've Been Asked

Alisha: Hi everybody! Welcome back to English Topics.

علیشا: سلام به همه! به مباحث انگلیسی بازگردید.

My name is Alisha and I'm here today again with…

اسم من آلیشا است و امروز دوباره اینجا هستم با...

Michael: Michael. Hello!

مایکل: مایکل. سلام!

Alisha: And today, we're going to be talking about, “Questions that We Have Been Asked.”

علیشا: و امروز، ما در مورد "سوالاتی که از ما پرسیده شده" صحبت خواهیم کرد.

So, let's begin.

بنابراین، بیایید شروع کنیم.

What is the first question that you would like to discuss today, Michael?

مایکل اولین سوالی که دوست دارید امروز درباره آن صحبت کنید چیست؟

Michael: I would like to discuss, “What's the main difference between British and American

مایکل: می‌خواهم در مورد این موضوع بحث کنم: «تفاوت اصلی بین انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی

English?”

چیست؟»

So, for me, I'd like to get this out of the way.

بنابراین، برای من، من می خواهم این را از سر راه خود حذف کنم.

Canadians and Americans sound pretty much the same.

کانادایی ها و آمریکایی ها تقریباً شبیه هم هستند.

It's hard for us to tell the difference.

تشخیص تفاوت برای ما سخت است.

Even native English speakers--there's a couple of telltale signs--say some things but it's

حتی انگلیسی زبانان مادری - چند علامت مشخص وجود دارد - چیزهایی می گویند اما

usually regional.

معمولاً منطقه ای است.

So, I guess North Americans, and then like UK English and again, there's a lot of different

بنابراین، حدس می‌زنم آمریکایی‌های شمالی، و سپس مانند انگلیسی بریتانیایی و دوباره، لهجه‌ها و لهجه‌های مختلف زیادی وجود دارد

accents and dialects, it all depends.

، همه چیز بستگی دارد.

But for me, the easiest way is Americans enunciate every word.

اما برای من، ساده ترین راه این است که آمریکایی ها هر کلمه ای را بیان کنند.

We're very loud and we open our mouths a lot.

ما خیلی صدا داریم و دهانمان را زیاد باز می کنیم.

“Hello.”

"سلام."

“How are you?”

"چطور هستید؟"

“Where are you from?”

"شما اهل کجا هستید؟"

“Teacher…”

"معلم..."

“Water…”

"آب..."

We enunciate every sound.

ما هر صدا را بیان می کنیم.

So, for me, a dead giveaway is that “R,” that end “R.”

بنابراین، برای من، یک هدیه مرده همان "R" است که " R" انتهای آن است.

Alisha: Right, it's tough.

علیشا: درسته، سخته.

I listen for vowel sounds and try to guess based on that.

من به صداهای مصوت گوش می دهم و سعی می کنم بر اساس آن حدس بزنم.

So, your question is about British English and American English.

بنابراین، سوال شما در مورد انگلیسی بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی است.

There's also Australian English, there Scottish English, there's Irish English, there are

همچنین انگلیسی استرالیایی، انگلیسی اسکاتلندی ، انگلیسی ایرلندی وجود دارد،

so many different English-speaking dialects.

گویش های مختلف انگلیسی زبان وجود دارد.

Honestly, sometimes it's hard for us to understand.

راستش را بخواهید، گاهی اوقات درک آن برای ما سخت است.

We're both from relatively the same part of America so we have the same speaking style.

ما هر دوی نسبتاً یک منطقه از آمریکا هستیم، بنابراین سبک صحبت کردنمان یکسان است.

Our accents are the same.

لهجه های ما یکی است.

But to go through all of the different dialects and others to try and approximate-- to try

اما اگر همه لهجه‌ها و گویش‌های مختلف را امتحان کنید و تقریبی کنید - سعی کنید

and say them badly, it would probably just be a waste of time.

آنها را بد بگویید، احتمالاً فقط وقت تلف کردن خواهد بود.

But you're on the Internet, look it up.

اما شما در اینترنت هستید، آن را جستجو کنید.

Okay.

باشه.

I guess we'll go to the next one.

فک کنم بریم سراغ بعدی

Let's see.

اجازه بدید ببینم.

My question is--I'm going to start with a grammar question that I get a lot.

سوال من این است که با یک سوال گرامری شروع می کنم که زیاد متوجه شدم.

A grammar question that I come across--students asked me this question.

یک سوال گرامری که من با آن برخورد کردم - دانش آموزان این سوال را از من پرسیدند.

“The present tense versus the progressive tense.”

«زمان حال در مقابل زمان پیشرونده ».

What is the difference?

تفاوت در چیست؟

When should I use present tense versus progressive tense?

چه زمانی باید از زمان حال در مقابل زمان پیش رونده استفاده کنم؟

So, by this, I mean of verbs.

بنابراین، منظور من از افعال است.

The present tense is used for facts, things which are always true, things which are part

زمان حال برای حقایق استفاده می شود، چیزهایی که همیشه درست هستند، چیزهایی که بخشی

of your regular schedule.

از برنامه منظم شما هستند.

The progressive tense has a few different meanings to it, a few different uses to it.

زمان پیشرونده چند معانی مختلف دارد، چند کاربرد متفاوت برای آن.

But, one of the meanings or one of the uses is to express something which is temporary.

اما یکی از معانی یا یکی از کاربردها بیان امری است که موقتی است.

which is not part of your regular schedule or another use is to describe a trend.

که بخشی از برنامه منظم شما نیست یا استفاده دیگری برای توصیف یک روند است.

To use a very common mistake, as an example, if I ask the question, “Where do you work?”

برای استفاده از یک اشتباه بسیار رایج، به عنوان مثال، اگر این سوال را بپرسم، "کجا کار می کنی؟"

A lot of times the response I get from my students is, “I am working in America.”

اغلب اوقات پاسخی که از دانشجویانم می‌گیرم این است: «من در آمریکا کار می‌کنم».

Depending on the situation, that sentence could be correct.

بسته به موقعیت، آن جمله می تواند صحیح باشد.

But, if you're talking about the place where you work always, every day you go to that

اما، اگر در مورد جایی که همیشه در آن کار می کنید صحبت می کنید، هر روز به آن شغل می روید

job.

.

It could be the location of your office, it could be the country or the city where you

این می تواند محل دفتر شما باشد، می تواند کشور یا شهری باشد که در آن

work.

کار می کنید.

If it's a part of your regular schedule, you want to explain a fact that is true about

اگر بخشی از برنامه منظم شماست، می خواهید واقعیتی را توضیح دهید که در مورد

your life.

زندگی شما صادق است.

You should use the present tense, not the progressive tense.

شما باید از زمان حال استفاده کنید نه از زمان پیشرونده.

So, the correct version of that sentence should be “I work in America.”

بنابراین، نسخه صحیح آن جمله باید "من در آمریکا کار می کنم" باشد.

That's part of my regular schedule.

این بخشی از برنامه منظم من است.

If, however, you're only in America for the week, for example.

اگر، برای مثال، فقط یک هفته در آمریکا هستید .

you can use the progressive tense, but it's more natural to say for example, “This week

می‌توانید از زمان پیشرونده استفاده کنید، اما طبیعی‌تر است که بگویید، «این هفته

I'm working in America.”

در آمریکا کار می‌کنم».

That's a much more natural sentence to use.”

این جمله بسیار طبیعی تری برای استفاده است.»

Michael: “How do I pronounce the “TH” sound?”

مایکل: "چگونه صدای "TH" را تلفظ کنم ؟"

So, depending on who I'm teaching English to, they'll have problems with different pronunciation

بنابراین، بسته به اینکه به چه کسی انگلیسی آموزش می‌دهم ، آنها با صداهای مختلف تلفظ مشکل

sounds.

خواهند داشت.

But, for me, I think one that's common with a lot of different cultures is the “TH”

اما، برای من، فکر می‌کنم صدایی که با بسیاری از فرهنگ‌های مختلف مشترک است، صدای «TH»

sound and again, this goes back to like the different ways of speaking and how Americans

است و باز هم، این به روش‌های مختلف صحبت کردن و اینکه آمریکایی‌ها

enunciate every word and push our way to speak to the very tip of our mouth.

هر کلمه‌ای را تلفظ می‌کنند و راه ما را برای صحبت کردن با آن سوق می‌دهند، برمی‌گردد. نوک دهان ما

That's the “TH” sound.

این صدای "TH" است.

So, most people are capable of making the “TH” sound but they're just a little shy

بنابراین، اکثر مردم قادر به ایجاد صدای "TH" هستند، اما آنها فقط کمی خجالتی هستند

and it just doesn't seem natural.

و به نظر طبیعی نمی رسد.

It's almost as if you can bite the tip of your tongue off when you say the sound.

تقریباً مثل این است که وقتی صدا را می گویید می توانید نوک زبان خود را گاز بگیرید.

Right?

درست؟

And then, just another thing to note is that “TH” can have a hard or a soft or voiced

و سپس، فقط نکته دیگری که باید به آن توجه کرد این است که "TH" می تواند یک صدای سخت یا نرم

or unvoiced sound.

یا صدادار یا بدون صدا داشته باشد.

So, “the” is hard or voiced.

بنابراین، "the" سخت یا صدادار است.

You hum, “the.”

تو زمزمه می کنی، "The."

And then with “think,” it's a soft or unvoiced.

و سپس با «فکر کن»، نرم یا بی صدا است.

You don't hum, you don't vibrate, you just say “think.”

شما زمزمه نمی کنید، نمی لرزید، فقط می گویید "فکر کن".

But it's still the tongue goes touches your teeth, “think.”

اما هنوز هم زبان به دندان‌های شما دست می‌زند ، «فکر کنید».

“That…”

«این…»

Alisha: This is another grammar point that I get questions about from time to time.

علیشاه: این یکی دیگر از نکات گرامری است که هر از گاهی در مورد آن سؤالاتی برای من وجود دارد.

It is the “present perfect tense versus the simple past tense.”

این "زمان حال کامل در مقابل زمان گذشته ساده" است.

The question is “When do I use them?”

سوال این است که "چه زمانی از آنها استفاده کنم؟"

So present perfect tense--let's see, an example of present perfect tense would be, “I have

بنابراین زمان حال کامل - بیایید ببینیم، یک مثال از زمان حال کامل این خواهد بود: "من در

been to Paris.”

پاریس بوده ام."

A simple past tense would be, “I went to Paris.”

یک زمان گذشته ساده می تواند این باشد: "من به پاریس رفتم."

What is the difference?

تفاوت در چیست؟

We use the present perfect tense to talk about a life experience or something which occurred

ما از زمان حال کامل برای صحبت در مورد یک تجربه زندگی یا چیزی که

in the past but which still affects the present.

در گذشته رخ داده اما هنوز بر زمان حال تأثیر می گذارد استفاده می کنیم.

So, in this case, in my Paris example sentence, it's something that happened in the past but

بنابراین، در این مورد، در جمله مثال پاریس من، این چیزی است که در گذشته اتفاق افتاده است اما

exactly “when” is not important.

دقیقاً «چه زمانی» مهم نیست.

We just want to say, “I have had the life experience of going to Paris.”

ما فقط می خواهیم بگوییم: "من تجربه زندگی از رفتن به پاریس را داشته ام."

Simple past, however, is used to refer to a specific point in time in the past.

با این حال، گذشته ساده برای اشاره به نقطه خاصی از زمان در گذشته استفاده می شود.

So, for example, “I went to Paris last summer.”

بنابراین، برای مثال، "من تابستان گذشته به پاریس رفتم."

It's important that you know I went last summer.

مهم این است که بدانید تابستان گذشته رفتم.

If the time point when you went to Paris is not important, use the present perfect tense.

اگر نقطه زمانی که به پاریس رفتید مهم نیست، از زمان حال کامل استفاده کنید.

So, this is really useful for talking about your travel experiences, for talking about

بنابراین، این برای صحبت در مورد تجربیات سفر، صحبت کردن در

your study experiences, foods you have and have not eaten.

مورد تجربیات تحصیلی، غذاهایی که دارید و نخورده اید، واقعا مفید است.

So, just try to keep in mind when you should use these two.

بنابراین، فقط سعی کنید به خاطر داشته باشید که چه زمانی باید از این دو استفاده کنید.

They're very commonly used together.

آنها بسیار رایج با هم استفاده می شوند.

For example, you might use the present perfect tense to introduce a question, “Have you

به عنوان مثال، ممکن است از زمان حال کامل برای معرفی یک سوال استفاده کنید: "آیا

ever been to Paris?”

تا به حال به پاریس رفته اید؟"

And the follow-up answer, “Oh yes, I have been to Paris,” using the present perfect

و پاسخ بعدی، "اوه بله، من در پاریس بوده ام"، با استفاده از زمان حال کامل

tense again.

دوباره.

But then, a common pattern is to follow that answer up with a simple past question “When

اما پس از آن، یک الگوی رایج این است که این پاسخ را با یک سوال ساده گذشته دنبال کنید «

did you go?”

کی رفتی؟»

So, you can see.

بنابراین، شما می توانید ببینید.

it changes from present perfect tense to simple past tense, a larger life experience to a

از زمان حال کامل به زمان گذشته ساده، یک تجربه زندگی بزرگتر به یک

more simple life experience.

تجربه زندگی ساده تر تغییر می کند.

They're used together but just be careful.

آنها با هم استفاده می شوند اما فقط مراقب باشید.

Try to be aware of, “Am I talking about an overall life experience or a very specific

سعی کنید از این موضوع آگاه باشید: "آیا من در مورد یک تجربه کلی زندگی صحبت می کنم یا یک تجربه زندگی بسیار خاص

life experience?”

؟"

This is one that many of my students struggle.

این یکی از مواردی است که بسیاری از دانش آموزان من با آن دست و پنجه نرم می کنند.

Michael: This is more cultural.

مایکل: این بیشتر فرهنگی است.

“Why do Americans wear shoes inside the house, on the bed, etc.?”

چرا آمریکایی ها در داخل خانه، روی تخت و غیره کفش می پوشند؟

I feel like this depends and this is starting to change, I take my shoes off in most houses

من احساس می کنم این بستگی دارد و این در حال تغییر است، من کفش هایم را در اکثر خانه ها در

but I guess it's more so for comfort whereas I feel like, on the east side of the world,

می آورم، اما حدس می زنم این بیشتر برای راحتی است، در حالی که احساس می کنم، در سمت شرق جهان

it's more of like a cleanliness kind of a thing.

، بیشتر شبیه به نوعی تمیزی است. چیز.

And if you do still wear your shoes, it's pretty taboo.

و اگر هنوز کفش‌هایتان را می‌پوشید، بسیار تابو است.

Whereas in the States, I feel like most people, from my experience, anecdotal evidence, just

در حالی که در ایالات متحده، من احساس می کنم اکثر مردم، بر اساس تجربه من، شواهد حکایتی، فقط

personal experience, most places, you take off your shoes.

تجربه شخصی، بیشتر جاها، شما کفش های خود را در می آورید.

But if they have a party, they let people wear shoes inside the house.

اما اگر مهمانی داشته باشند به مردم اجازه می دهند داخل خانه کفش بپوشند.

They don't care.

آنها اهمیتی نمی دهند.

And a lot of my friends will see American movies and they see somebody, the main character,

و بسیاری از دوستان من فیلم های آمریکایی را خواهند دید و می بینند که یک نفر، شخصیت اصلی،

wearing their shoes on the bed, on the couch, something like that.

کفش هایش را روی تخت، روی کاناپه پوشیده است، چیزی شبیه به آن.

Again, from my experience, it's not that big of a deal but typically you wouldn't do that.

باز هم، از تجربه من، آنقدرها هم کار بزرگی نیست، اما معمولاً شما این کار را نمی کنید.

For me, the rule of thumb, the unsaid rule is that you can put your shoes up but you

برای من، قانون سرانگشتی، قانون ناگفته این است که می‌توانید کفش‌هایتان را بالا بیاورید، اما

don't let your shoes touch the couch.

اجازه نمی‌دهید کفش‌هایتان به کاناپه برسد.

You kind of hang off, right.

یه جورایی قطع میکنی، درسته

So, if you want to lay on the couch without taking your shoes off, you let your feet hang

بنابراین، اگر می‌خواهید روی کاناپه دراز بکشید بدون اینکه کفش‌هایتان را در بیاورید، اجازه دهید پاهایتان آویزان

off.

شوند.

Because, of course, they're going to get dirty but it's just not as emphasized as much in

زیرا، مطمئناً، آنها کثیف می شوند، اما در فرهنگ ما چندان مورد تأکید قرار نگرفته

our culture.

است.

I don't know.

من نمی دانم.

Alisha: The last question I have is “Can I ask a question?”

علیشاه: آخرین سوالی که دارم این است که "می توانم یک سوال بپرسم؟"

The answer is “Yes.”

پاسخ بله است."

In probably 95% of cases the answer to the question, “Can I ask a question?” is “Yes.”

احتمالاً در 95٪ موارد پاسخ به این سوال، "آیا می توانم یک سوال بپرسم؟" "بله" است.

Okay.

باشه.

Why did I choose this question?

چرا این سوال را انتخاب کردم؟

My students sometimes will put their hands up in my lesson and say, “Can I ask a question?”

دانش آموزان من گاهی اوقات در درس من دست خود را بالا می گیرند و می گویند: "می توانم یک سوال بپرسم؟"

One, this is your English class.

یکی، این کلاس انگلیسی شماست.

Yes, please ask questions.

بله لطفا سوال بپرسید

But two, also this is a discussion I've been having with a few people recently.

اما دو، همچنین این بحثی است که اخیراً با چند نفر داشتم.

Just about the mindset that I think is really important when speaking English.

فقط در مورد طرز فکری که فکر می کنم هنگام صحبت کردن به زبان انگلیسی واقعاً مهم است.

We have experience teaching in Asia where maybe there's a different approach to conversations.

ما تجربه تدریس در آسیا را داریم که شاید رویکرد متفاوتی برای مکالمات وجود داشته باشد.

I don't know if this is the same cultural approach to conversations that people from

نمی‌دانم آیا این همان رویکرد فرهنگی به مکالمات است که مردم

other countries have but don't wait for permission to speak.

کشورهای دیگر دارند اما منتظر اجازه صحبت نیستند.

Don't wait to jump into a conversation.

منتظر ورود به یک مکالمه نباشید.

Just go for it.

فقط دنبالش برو

Don't wait for someone to say, “Oh, would you like to speak now?” because that's never

منتظر نمانید تا کسی بگوید، "اوه، دوست دارید الان صحبت کنید؟" زیرا هرگز

going to happen.

این اتفاق نخواهد افتاد

Michael: So, don't be shy.

مایکل: پس خجالتی نباش.

Get your tongue out and say things and don't worry if it sounds rude or too polite or whatever.

زبانتان را بیرون بیاورید و چیزهایی بگویید و اگر بی ادبانه یا خیلی مودبانه یا هر چیز دیگری به نظر می رسد نگران نباشید.

Yeah, I couldn't agree more.

آره نمیتونستم بیشتر موافق باشم

Alisha: Yeah, it's a shift in mindset.

علیشا: بله، این یک تغییر در طرز فکر است.

When you start speaking that second language, like you said, if you just change your mind,

هنگامی که شروع به صحبت کردن به زبان دوم می کنید، همانطور که گفتید، اگر فقط کمی نظر خود را تغییر دهید

just a little bit, just make a small shift in your mindset maybe you'll see, “Ah, that's

، فقط یک تغییر کوچک در طرز فکر خود ایجاد کنید، شاید ببینید، "آه، این

what it takes.”

چیزی است که لازم است."

Just let go a little bit of your home language and see what happens.

فقط کمی زبان مادری خود را رها کنید و ببینید چه اتفاقی می افتد.

Great!

عالی!

So those are some questions that we have been asked about teaching, about English, about

بنابراین اینها سوالاتی هستند که از ما در مورد آموزش، در مورد زبان انگلیسی، در مورد

culture.

فرهنگ پرسیده شده است.

If you have any other questions, by the way, please make sure to leave them in a comment

به هر حال، اگر سؤال دیگری دارید، لطفاً حتماً آنها را در یک نظر

for us or if there's something that you've always wondered about or if there's something

برای ما بنویسید یا اگر چیزی وجود دارد که همیشه در مورد آن فکر کرده اید یا اگر

that you've encountered recently that confused you, whatever.

اخیراً با چیزی روبرو شده اید که شما را گیج کرده است .

leave it in a comment for us and maybe we'll talk about it in the future.

آن را در یک نظر برای ما بگذارید و شاید در آینده در مورد آن صحبت کنیم.

Thanks very much for watching this episode of English Topics.

از تماشای این قسمت از موضوعات انگلیسی بسیار متشکرم.

Please make sure to subscribe to our channel if you haven't already and we will see you

لطفاً اگر قبلاً عضو کانال ما نشده اید حتماً عضو شوید و دفعه بعد دوباره شما را خواهیم دید

again next time. Bye

. خدا حافظ