VERBS - Basic English Grammar - What is a VERB? - Types of VERBS - Regular/Irregular - State, Action

Hi and welcome back to our series of lessons on the parts of speech

سلام و خوش آمدید به مجموعه دروس ما در مورد بخش های گفتار

My name is Ganesh and this lesson is all about verbs. In this lesson I will teach

نام من گانش است و این درس تماماً در مورد افعال است. در این

you the different types of verbs that we have in English and I'll also show you how to

درس انواع مختلف افعالی را که در زبان انگلیسی داریم به شما آموزش می دهم و همچنین به شما نشان خواهم داد که چگونه

avoid some common mistakes that students make with verbs. We will start with state

از برخی اشتباهات رایجی که دانش آموزان با افعال مرتکب می شوند اجتناب کنید . با

and action verbs, and then we'll look at main and helping verbs, and then we'll

افعال حالت و عمل شروع می کنیم و سپس به افعال اصلی و کمکی می پردازیم و سپس به افعال

turn to regular and irregular verbs, and finally we'll discuss transitive and

منظم و بی قاعده می پردازیم و در نهایت به افعال متعدی و غیر متعدی می پردازیم

intransitive verbs. Now before we begin as always if you have any questions at

. حالا قبل از شروع مثل همیشه، اگر اصلاً سؤالی

all you just have to let me know in the comments section and I'll talk to you

دارید، فقط باید در بخش نظرات به من بگویید و من در آنجا با شما صحبت خواهم

there.

OK so first of all what is a verb?

کرد.

خوب پس اول از همه فعل چیست؟

Well a verb is just a word that shows an action or a state - state means a

خوب یک فعل فقط یک کلمه است که یک عمل یا یک حالت را نشان می دهد - حالت به معنای یک

situation. And actually those are the two types of verbs - we call them state verbs

موقعیت است. و در واقع این دو نوع افعال هستند - ما آنها را افعال حالت

and action verbs. Sometimes they're called stative and dynamic verbs but the

و افعال عمل می نامیم. گاهی اوقات آنها را افعال ثابت و پویا می نامند اما

meaning is the same.

معنی یکسان است.

OK what's the difference between these two? The difference is that action verbs

خوب تفاوت این دو در چیست؟ تفاوت این است که افعال کنشی

express physical activities or processes. For example verbs like kick, shout, run,

فعالیت ها یا فرآیندهای فیزیکی را بیان می کنند. برای مثال افعالی مانند لگد زدن، فریاد زدن، دویدن،

climb, stand, sit, grow - all of these show us physical activities or processes. But

بالا رفتن، ایستادن، نشستن، رشد کردن - همه اینها فعالیت‌ها یا فرآیندهای فیزیکی را به ما نشان می‌دهند.

a state verb is a verb that expresses a situation - for example, verbs like be, have,

اما فعل حالت فعلي است كه يك موقعيت را بيان مي كند - مثلاً افعالي مانند be، have،

think, like and own are all state verbs. Now when I say "I have a large family" - here

think، like و milk همگي افعال حالت هستند. حالا وقتی می گویم "من یک خانواده پرجمعیت دارم" - در اینجا

I'm using the state verb 'have'. That means I'm not talking about doing any physical

از فعل حالت "دارم" استفاده می کنم. یعنی من در مورد انجام هیچ عمل فیزیکی صحبت نمی کنم

action.

.

I'm just telling you about a situation - in this case about my family. Or if I

من فقط در مورد یک وضعیت به شما می گویم - در این مورد در مورد خانواده ام. یا اگر

said "Julia likes chocolate ice cream." Is Julia doing any action in that

گفتم "جولیا بستنی شکلاتی دوست دارد." آیا جولیا در آن جمله اقدامی انجام می دهد

sentence?No, that sentence just gives you some information about Julia. We're

؟ نه، این جمله فقط اطلاعاتی درباره جولیا به شما می دهد. ما

still using a verb - like - but it's a state verb

هنوز از یک فعل استفاده می کنیم - مانند - اما این یک فعل حالت است

Why is this difference important? And is it important at all? It is.

چرا این تفاوت مهم است؟ و آیا اصلا مهم است؟ این است.

Because there's an important rule in English that you should know and that

زیرا یک قانون مهم در زبان انگلیسی وجود دارد که باید آن را بدانید و

rule is state verbs cannot be used in -ing forms. When you want to use a

قانون این است که افعال حالت را نمی توان در اشکال -ing استفاده کرد. هنگامی که می خواهید از یک

continuous form, you can only do that with action verbs. Let's look at a couple

فرم پیوسته استفاده کنید، فقط با افعال عمل می توانید این کار را انجام دهید . بیایید به

of examples. Now we can say "The children are playing in the park" or "Who's shouting?"

چند نمونه نگاه کنیم. حالا می‌توانیم بگوییم «بچه‌ها در پارک بازی می‌کنند» یا «کی فریاد می‌زند؟»

Both of these sentences are correct because the verbs play and shout are

هر دوی این جملات صحیح هستند زیرا افعال play و shout

physical actions, so we can use -ing forms. But we cannot say "I'm having a large

اعمال فیزیکی هستند، بنابراین می توانیم از فرم های -ing استفاده کنیم. اما نمی توانیم بگوییم "من خانواده بزرگی دارم

family." or "Julia is liking chocolate ice cream." Both of those sentences are wrong

." یا "جولیا بستنی شکلاتی دوست دارد ." هر دوی این جملات اشتباه هستند.

They're common mistakes that some students make - some students use -ing forms with

آنها اشتباهات رایجی هستند که برخی از دانش آموزان مرتکب می شوند - برخی از دانش آموزان از فرم های -ing با

state verbs. Please don't make that mistake, and remember: no continuous forms

افعال حالت استفاده می کنند. لطفاً این اشتباه را مرتکب نشوید و به یاد داشته باشید: هیچ شکل استمراری

with state verbs.

با افعال حالت وجود ندارد.

OK let's now move on and talk about main and helping verbs. These are

خوب اجازه دهید اکنون به ادامه مطلب برویم و در مورد افعال اصلی و کمکی صحبت کنیم.

sometimes called auxiliary verbs as well. When a verb is used in a sentence,

گاهی اوقات به آنها افعال کمکی نیز می گویند. وقتی از یک فعل در جمله

it can be used in two ways - it can either be used as the main verb of the sentence

استفاده می شود، می توان از آن به دو صورت استفاده کرد - می تواند به عنوان فعل اصلی جمله استفاده شود

or it can be a helping verb - that is it can help the main verb. The most

یا می تواند یک فعل کمک کننده باشد - یعنی می تواند به فعل اصلی کمک کند.

important helping verbs are be, do and have. Let's look at some examples with

مهمترین افعال کمکی be، do و have هستند. بیایید به چند نمونه با این موارد نگاه

these: "Luciano is working now." In this sentence there are two verbs - can you tell me

کنیم: "لوسیانو اکنون کار می کند." در این جمله دو فعل وجود دارد - می توانید بگویید

which are the two verbs? 'Is' and 'working' are the two verbs. Which is the main verb?

این دو فعل کدامند؟ "است" و "کار کردن" دو فعل هستند. فعل اصلی کدام است؟

The main verb is 'working' because that shows the action that is happening. Wo

فعل اصلی "کار کردن" است زیرا عملی را که در حال وقوع است را نشان می دهد.

what about 'is'? What is it doing? 'Is' is a helping verb - that shows the tense of

وای "است" چطور؟ اون داره چی کار میکنه؟ "Is" یک فعل کمکی است - که زمان جمله را نشان می دهد

sentence. We know that Luciano is working now because we said 'is'. If I said

. ما می دانیم که لوسیانو اکنون کار می کند زیرا ما گفتیم "هست". اگر گفتم

"Luciano was working", you know I'm talking about the past. So that helping verb is

"لوسیانو کار می کرد"، می دانید که من در مورد گذشته صحبت می کنم . بنابراین آن فعل کمکی

showing the tense, and that's one of the things that helping verbs can do. They

نشان دادن زمان است و این یکی از کارهایی است که افعال کمکی می توانند انجام دهند. آنها

can also help us to form negative sentences. For example "Luciano isn't

همچنین می توانند به ما در ایجاد جملات منفی کمک کنند . به عنوان مثال "لوسیانو

working now" or questions - "I Is Luciano working now?" In all three of these

اکنون کار نمی کند" یا سوالات - "آیا لوسیانو اکنون کار می کند؟" در هر سه این

sentences, the helping verb is 'be' or 'to be'. We're saying 'is' but that's just a form

جمله، فعل کمکی «بودن» یا «بودن» است. ما می گوییم "است" اما این فقط شکلی

of the verb 'to be' - we say 'I am', 'you are', 'he is', 'she is, etc. The verbs 'do' and 'have' can

از فعل "بودن" است - ما می گوییم "من هستم"، "تو هستی"، "او هست"، "او هست" و غیره. افعال "do" و " have'

also be helping verbs. For example, "I don't play golf every weekend" - maybe I'm

همچنین می تواند افعال کمک کننده باشد. به عنوان مثال، "من هر آخر هفته گلف بازی نمی‌کنم" - شاید دارم با دوستانم

talking to my friends and my friends say "Hey you play golf every weekend right?"

صحبت می‌کنم و دوستانم می‌گویند: "هی، تو هر آخر هفته گلف بازی می‌کنی درست است؟"

and I say "No I don't play golf every weekend - I play tennis" for example, so

و به عنوان مثال می گویم "نه من هر آخر هفته گلف بازی نمی کنم - من تنیس بازی می کنم" ، بنابراین

'don't' is 'do not'

"نرو" "نکن" است

That's the negative form of the verb 'do' and it helps me to make a negative, or my

این شکل منفی فعل "do" است و به من کمک می کند تا یک منفی بسازم. ، یا

friends could ask 'Do you play golf every weekend?"

دوستان من می توانند بپرسند "آیا شما هر آخر هفته گلف بازی می کنید ؟"

That's a question. Let's look at an example with the verb 'have' - "We have

این یک سوال است. بیایید به مثالی با فعل "داشتن" نگاه کنیم - "ما

visited the UK four times" - here we know that the main verb is 'visited' but can

چهار بار از بریتانیا بازدید کرده ایم" - در اینجا می دانیم که فعل اصلی این است " بازدید شده است، اما می

you tell me what is the purpose of using 'have' in this sentence? Now if I told you

توانید به من بگویید که هدف از استفاده از "have" در این جمله چیست؟ حالا اگر به شما بگویم

"We visited the UK last year" - in that sentence, I'm talking about one single

"ما سال گذشته از بریتانیا بازدید کردیم" - در آن جمله، من در مورد یک تجربه واحد صحبت می کنم

experience - that is my visit last year. But when I say "We have visited the UK

- این همان تجربه من است. از سال گذشته بازدید کنید. اما وقتی می گویم "ما چهار بار از بریتانیا بازدید کرده ایم"،

four times" then I'm not talking about any single experience but I'm talking

در مورد هیچ تجربه واحدی صحبت نمی کنم، بلکه در مورد تجربه زندگی صحبت می کنم

about life experience - that is in our lives we have visited the UK four times.

- یعنی در زندگی خود ما چهار بار از بریتانیا بازدید کرده ایم

That's what the verb 'have' helps us to do in this sentence.

. فعل 'have' به ما کمک می کند تا در این جمله انجام دهیم.

OK so that's how 'be', 'do' and 'have' are used as helping verbs but take a look at

بسیار خوب، بنابراین اینگونه است که 'be'، 'do' و 'have' به عنوان افعال کمکی استفاده می شود، اما به

this next sentence - "We have a car."

جمله بعدی نگاهی بیندازید - "We have a car."

Now both of these sentences use the verb 'have' but do you notice a difference

حالا هر دوی این ها محکوم شده اند ces از فعل 'have' استفاده می کند اما آیا تفاوتی

between them?

بین آنها مشاهده می کنید؟

The difference is that the first sentence uses 'have' as a helping verb but

تفاوت این است که جمله اول از 'have' به عنوان فعل کمکی استفاده می کند

the second sentence uses 'have' as the main verb. You might be thinking how is

اما جمله دوم از 'have' به عنوان فعل اصلی استفاده می کند. شاید فکر کنید

that possible? Because 'have' is a helping verb right?

چطور ممکن است؟ چون "داشتن" یک فعل کمکی است درست است؟

True but in some cases 'be', 'do' and 'have' can be used as main verbs. Now in this

درست است اما در برخی موارد «be»، «do» و «have» را می توان به عنوان افعال اصلی استفاده کرد. حالا در این

sentence 'have' is used to mean 'own' - "We own a car" is what I'm saying.

جمله 'دار' به معنای 'خود' استفاده می شود - "ما صاحب ماشین هستیم" چیزی است که می گویم.

So in that way in some cases these can be used as main verbs but most of the

بنابراین در برخی موارد از اینها می توان به عنوان افعال اصلی استفاده کرد اما بیشتر

time they're used as helping verbs. Another type of helping verb is modals.

اوقات آنها به عنوان افعال کمکی استفاده می شوند. نوع دیگری از فعل کمکی مدال است.

Modals are these words - can, could, may, might, will, would, shall, should and must.

مدال ها این واژه ها هستند - می توان، می توانست، می، ممکن، اراده، اراده، باید، باید و باید.

I'm sure you know these words and I'm sure you use these a lot too. Modals help

مطمئنم که شما این کلمات را می دانید و مطمئنم که از این کلمات نیز زیاد استفاده می کنید. مدال ها به

us to express mood in a sentence.

ما کمک می کنند تا حالت را در یک جمله بیان کنیم.

What is mood? In grammar, mood means the attitude of the speaker - that is the

خلق و خو چیست؟ در گرامر، حالت به معنای نگرش گوینده است - این

feeling I want to convey to you.

احساسی است که می خواهم به شما منتقل کنم.

For example, if I said "The Patriots might win the super bowl this year." If you don't

به عنوان مثال، اگر من بگویم "میهن پرستان ممکن است امسال برنده سوپر کاسه شود." اگر

know what that means the Super Bowl is an American football tournament in the

نمی‌دانید این به چه معناست Super Bowl یک تورنمنت فوتبال آمریکایی در

US and the New England Patriots are a team - so I'm making a prediction about

ایالات متحده است و نیوانگلند پاتریوتز یک تیم است - بنابراین من در

the future and I'm using modal verb 'might' to do that. Try to read that

مورد آینده پیش‌بینی می‌کنم و از فعل معین «ممکن» استفاده می‌کنم. انجام این کار سعی کنید آن

sentence without 'might' - "The Patriots win the super bowl this year."

جمله را بدون «ممکن» بخوانید - «میهن پرستان امسال سوپر کاسه را بردند».

It sounds like I'm 100% sure. But that's not what I want to say - I want to

به نظر می رسد که من 100٪ مطمئن هستم. اما این چیزی نیست که من می خواهم بگویم - می خواهم

say that I maybe 70% sure.

بگویم که شاید 70٪ مطمئن هستم.

OK so I'm using 'might'. So 'might' adds that mood to the sentence - that I'm talking about

خوب پس من از "ممکن" استفاده می کنم. بنابراین "ممکن است" این حالت را به جمله اضافه می کند - که من در مورد

possibility in the future. 'Modals' can also express ability, like "My sister can

امکان در آینده صحبت می کنم. "Modals" همچنین می تواند توانایی را بیان کند، مانند "خواهرم می تواند

play the guitar." In that sentence 'play' is

گیتار بزند." در آن جمله "بازی"

the main verb and 'can' shows ability. Or if I said "You mustn't smoke here" - what's

فعل اصلی است و "can" توانایی را نشان می دهد. یا اگر گفتم "اینجا نباید سیگار بکشی" -

the mood I'm trying to convey? I'm using the modal verb 'must' in the negative - must

چه حالتی را می‌خواهم منتقل کنم؟ من از فعل معین "باید" به صورت منفی استفاده می کنم -

not - to show that you don't have permission

نباید - برای نشان دادن اینکه شما مجوز

"You mustn't smoke here." So in that way modals help us to express mood in a

"اینجا نباید سیگار بکشید" را ندارید. بنابراین مدال ها به ما کمک می کنند تا حالت را در یک

sentence.

جمله بیان کنیم.

Alright so that's our discussion of main and helping verbs. Let's now move on and

خوب پس بحث ما در مورد افعال اصلی و کمک کننده است. حالا بیایید جلو برویم و

talk about regular and irregular verbs. To understand these you need to know a

در مورد افعال منظم و بی قاعده صحبت کنیم. برای درک این موارد باید

little bit of background information, and that is that in English only verbs can

کمی اطلاعات پس زمینه بدانید و آن این است که در زبان انگلیسی فقط افعال می

have tenses. Of course you know about past tense, present tense and future tense but

توانند زمان داشته باشند. البته شما در مورد زمان گذشته، زمان حال و آینده می دانید اما

to make tenses, we change the forms of verbs.

برای ساخت زمان، فرم افعال را تغییر می دهیم .

Do you know how many forms of verbs are in English? There are five forms - we call

آیا می دانید چند شکل از افعال در زبان انگلیسی وجود دارد؟ پنج شکل وجود دارد -

these the infinitive or the base form, the present tense form, the past tense

اینها را مصدر یا قاعده می گوییم ، صورت زمان حال، حالت ماضی

form, the past participle form - this form is used in some tenses and it's also

، شکل ماضی - این شکل در برخی زمان ها به کار می رود و

used in conditionals, and in the passive voice, so it's an important form. And then

در حالت های شرطی نیز به کار می رود و در صدای مفعول ، بنابراین یک فرم مهم است. و

we have the -ing or the continuous form. Let's take the example of a regular verb

سپس شکل -ing یا پیوسته را داریم. بیایید مثالی از یک فعل معمولی

'to cook' - its present tense forms are 'cook' and 'cooks' - that's because we say I, you, we,

«پخت کردن» را در نظر بگیریم - شکل‌های زمان حال آن «پخت» و «آشپزی» هستند - به این دلیل است که می‌گوییم من، شما، ما،

they cook but he, she or it cooks. The past tense form is 'cooked', the past

آنها آشپزی می‌کنند اما او، او یا آن غذا می‌پزد. شکل ماضی «پخته»، شکل فعل ماضی

participle form is also 'cooked' and the -ing form is 'cooking'. We say that this is

نیز «پخته» و شکل -ing «پختن» است. ما می گوییم که این

a regular verb because both the past tense form and the past participle forms

یک فعل منظم است زیرا هم فرم زمان گذشته و هم شکل

are just -ed endings - cooked. But you cannot do that with an irregular verb like the

های ماضی فقط پایان های -ed - پخته شده اند. اما شما نمی توانید این کار را با یک فعل نامنظم مانند

verb 'to go' - the present tense forms are 'go' and 'goes' but the past tense form is

فعل "go" انجام دهید - اشکال زمان حال "go" و "goes" هستند اما شکل زمان گذشته

not goed - it's 'went'. The past participle form is 'gone'. Or take the verb 'to be'

رفته نیست - "رفت" است. شکل ماضی «رفته» است. یا فعل "بودن" را در نظر بگیرید

It has three present tense forms - 'am', 'is' and 'are'. 'I am', 'you are' 'he is', 'she is'. And two past

این سه شکل زمان حال دارد - "am"، "is" و "are". "من هستم"، "تو هستی" "او هست"، "او هست". و دو حالت

tense forms - 'was' and 'were' and the past participle form is 'been'. Here's one last

ماضی - «بود» و «بود» و شکل فعل ماضی «بوده» است. در اینجا آخرین

example - the verb 'to read'. Its past tense and past participle forms are spelled read

مثال است - فعل "خواندن". حالت ماضی و ماضی آن خوانده می شود

but pronounced red like the color red.

اما مانند رنگ قرمز قرمز تلفظ می شود.

So you might be thinking - how can I guess the past and past participle forms

بنابراین ممکن است فکر کنید - چگونه می توانم شکل

of irregular verbs?

ماضی و ماضی افعال بی قاعده را حدس بزنم؟

Well the answer is you cannot and that's what it means when we say that a verb is

خوب پاسخ این است که شما نمی توانید و وقتی می گوییم یک فعل نامنظم است به این معنی است

irregular - there's no rule for making the two past and past participle forms. You

- هیچ قانونی برای ساخت دو شکل ماضی و ماضی وجود ندارد. شما

just have to learn them through experience. So it's a good idea for you

فقط باید آنها را از طریق تجربه یاد بگیرید . بنابراین بهتر است

to go to your dictionary or to your coursebook and try to learn as many

به فرهنگ لغت یا کتاب درسی خود بروید و سعی کنید تا

irregular verbs as you can. Because that will help you to use English without

جایی که می توانید افعال بی قاعده را یاد بگیرید. زیرا این به شما کمک می کند تا بدون اشتباه از زبان انگلیسی استفاده کنید

making mistakes.

.

Alright let's now move on to our final type of verb - that is transitive and

خوب اجازه دهید اکنون به نوع نهایی فعل خود بپردازیم - این افعال متعدی و ناگذر است

intransitive verbs. Have you heard of these before?

. آیا قبلا در مورد اینها شنیده اید؟

Well they're actually really easy but they're also important because a lot of

خوب آنها واقعاً آسان هستند اما همچنین مهم هستند زیرا بسیاری از

students make mistakes in this area. A transitive verb is just a verb that

دانش آموزان در این زمینه اشتباه می کنند. فعل متعدی فقط یک فعل است که یک مفعول می

takes an object.

گیرد.

What do I mean by object? Do you know? In grammar the object of a verb is a noun

منظور من از شی چیست؟ میدونی؟ در دستور زبان مفعول فعل اسمی است

that is, a person, place, animal or thing that receives the action of the verb. And a

که عبارت است از شخص، مکان، حیوان یا چیزی که عمل فعل را دریافت می کند. و یک

transitive verb always takes an object.

فعل متعدی همیشه مفعول می گیرد.

OK I know you might be feeling really confused now - what does all this mean?

خوب می دانم که ممکن است اکنون واقعاً گیج شده باشید - همه اینها به چه معناست؟

So I'll show you a couple of examples to help you understand this concept. Now if

بنابراین من به شما چند مثال برای کمک به درک این مفهوم به شما نشان می دهم. حالا اگر

I said "Duncan kicked" - does that sound a little wrong? Because you might ask me

بگویم "دانکن لگد زد" - آیا این کمی اشتباه به نظر می رسد؟ چون ممکن است از من بپرسید که

Duncan kicked what? and I would have to say something like oh sorry "Duncan

دانکن چه چیزی را لگد زد؟ و من باید چیزی مثل اوه متاسفم بگویم "دانکن

kicked the ball" for example. 'The ball' is the object of

به توپ ضربه زد". "توپ " مفعول

verb 'kick' because 'the ball' receives the 'kick' and the verb 'kick' is a transitive

فعل "kick" است زیرا "توپ" "kick" را دریافت می کند و فعل "kick" یک

verb - it always needs an object. Some other common are transitive verbs are

فعل متعدی است - همیشه به یک مفعول نیاز دارد. برخی دیگر از افعال متداول عبارتند از:

hit, give, carry, climb, make, kiss and take. With all of these, if you ask the

ضربه، دادن، حمل، صعود، ساختن، بوسیدن و گرفتن. با همه اینها، اگر

questions 'who' or 'what' you will get an answer.

سؤالات "چه کسی" یا "چه" را بپرسید، پاسخ خواهید گرفت.

Duncan kicked what? The ball. "I made a cake." I made what? A cake. "She kissed Pablo."

دانکن به چی لگد زد؟ توپ. "من کیک درست کردم." من چی ساختم؟ یک کیک. او پابلو را بوسید.

She kissed who?

کی رو بوسید؟

Pablo. So that's how you know that these are all

پابلو پس اینگونه می دانید که اینها همه

transitive verbs. What about intransitive verbs then? Can you tell me what it means

افعال متعدی هستند. آن وقت در مورد افعال ناگذر چطور؟ آیا می توانید به من بگویید که

to be an intransitive verb?

فعل غیر گذرا به چه معناست؟

Well that's a verb that does not take an object. For example, verbs like live, die,

خوب این فعل است که مفعول نمی گیرد . به عنوان مثال، افعالی مانند زندگی کردن، مردن،

laugh, cry, run, sleep, sit, stand - these are all

خنده، گریه کردن، دویدن، خوابیدن، نشستن، ایستادن - اینها همه

intransitive verbs. They don't take objects. For example "The old man laughed

افعال ناگذر هستند. آنها اشیاء را نمی گیرند . به عنوان مثال "پیرمرد

loudly." Notice that in this sentence there is no object.

با صدای بلند خندید." توجه کنید که در این جمله هیچ شیئی وجود ندارد.

We're saying the old man laughed but then 'loudly' is not a person or thing

ما می گوییم پیرمرد خندید، اما «بلند» شخص یا چیزی نیست

receiving the action - that's just an adverb that gives us information about

که عمل را دریافت کند - این فقط یک قید است که اطلاعاتی درباره «خندید» به ما می دهد

'laughed'. So if you ask the questions 'The old man laughed who" or "The old man laughed

. بنابراین اگر سؤالات « پیرمرد کی خندید» یا «پیرمرد به

what?" - you will get no answer.

چه چیزی خندید؟» بپرسید، هیچ پاسخی

That's how you know that that verb is intransitive. OK I told you that students make

نخواهید گرفت. اینطوری می‌دانید که آن فعل غیرقابل انتقال است. خوب من به شما گفتم که دانش‌آموزان

mistakes with these. What kinds of mistakes do they make? Well the most common

با اینها اشتباه می‌کنند. چه نوع اشتباهاتی مرتکب می شوند؟ خب رایج ترین

mistake is that students often leave out the object with a transitive verb. For

اشتباه این است که دانش آموزان اغلب مفعول را با یک فعل متعدی کنار می گذارند. به

example students say "The thief climbed and then escaped." Can you identify the error

عنوان مثال دانش آموزان می گویند "دزد بالا رفت و سپس فرار کرد." آیا می توانید

in that sentence? Well, the mistake is that the verb 'climb' is a transitive verb and

خطای آن جمله را شناسایی کنید؟ خوب، اشتباه این است که فعل 'slimb' یک فعل متعدی است و

you need to say climbed what? You need to say an object. Now in your mind you might

شما باید بگویید climbed what؟ باید یک مفعول را بگویید. اکنون در ذهن خود ممکن

have a picture

است تصویری

of a thief climbing over a wall and then running away but you need to say

از یک دزد داشته باشید که از دیوار بالا می رود و سپس فرار می کند اما شما

that. You need to say "The thief climbed over the wall and then escaped." So don't

شما باید بگویید "دزد از دیوار بالا رفت و سپس فرار کرد." بنابراین

make that mistake of leaving out the object after a transitive verb

این اشتباه را مرتکب نشوید که بعد از یک فعل متعدی

OK let's now quickly recap what we've learned today. We started with state and

OK را کنار بگذارید، بیایید اکنون به سرعت آنچه را که امروز آموخته ایم مرور کنیم. با افعال حالت و

action verbs - remember that state verbs show situations and you don't use -ing

عمل شروع شد - به یاد داشته باشید که افعال حالت موقعیت ها را نشان می دهند و شما این کار را نمی کنید از

forms with state verbs. Then we spoke about main and helping verbs.. 'Be', 'do'

فرم های -ing با افعال حالت استفاده کنید. سپس در مورد افعال اصلی و کمکی صحبت کردیم. «Be»، «do»

and 'have' are the most important helping or auxiliary verbs but sometimes they can

و «داشتن» مهمترین افعال کمکی یا کمکی هستند اما گاهی اوقات می

be used as main verbs in a sentence. Modals are another type of helping verb

توان از آنها به عنوان افعال اصلی در جمله استفاده کرد. مدال ها نوع دیگری از فعل

and they help us to show mood - that's things like possibility, ability or

کمکی هستند و به ما کمک می کنند حالت را نشان دهیم - این موارد مانند امکان، توانایی یا

permission. Then we turned to regular and irregular verbs. The past and past

اجازه است. سپس به افعال منظم و بی قاعده روی آوردیم. حالت گذشته و

participle forms of irregular verbs cannot be guessed, so you have to learn

ماضی افعال بی قاعده را نمی توان حدس زد، بنابراین باید

them through experience. And finally we spoke about

آنها را از طریق تجربه یاد بگیرید. و در نهایت در مورد

transitive verbs which take an object and intransitive verbs which do not take

افعال متعدی که مفعول می گیرند و افعال ناگذری که مفعول نمی

an object. Do you remember the common mistake that I shared with you? The

گیرند صحبت کردیم. آیا اشتباه رایجی را که با شما در میان گذاشتم به یاد دارید؟

common mistake is leaving out objects with transitive verbs - don't make that

اشتباه رایج این است که اشیاء با افعال متعدی را کنار بگذارید - این

mistake.

اشتباه را نکنید.

Alright I hope you enjoyed this lesson. I'll see you in the next lesson.

بسیار خوب امیدوارم از این درس لذت برده باشید. در درس بعدی می بینمت.