Present and Future Real Conditionals: IF-clauses in English

[title]

[title]

Let’s go over your answers to the tasks from our previous lesson. Okay?

بیایید پاسخ های شما را به وظایف درس قبلی خود مرور کنیم. باشه؟

I asked you to look at three statements. Are the verb forms correct in the conditional sentences?

من از شما خواستم به سه بیانیه نگاه کنید. آیا شکل های فعل در جملات شرطی صحیح است؟

These three statements share three conversational expressions that use with real conditionals.

این سه عبارت سه عبارت محاوره ای را به اشتراک می گذارند که با شرط های واقعی استفاده می شود.

The expressions are: [reads]

عبارات عبارتند از: [خوانده]

So that first sentence doesn’t need that progressive verb.

بنابراین جمله اول به آن فعل پیشرونده نیاز ندارد.

We say “Correct me if I’m wrong…” when we’re almost certain we have the correct information,

وقتی تقریباً مطمئن هستیم که اطلاعات درستی داریم، می‌گوییم «اگر اشتباه می‌کنم، مرا تصحیح کن»،

but we’re giving our listener a chance to tell us we’ve made a mistake or misunderstood.

اما به شنونده‌مان این فرصت را می‌دهیم که به ما بگوید اشتباه کرده‌ایم یا اشتباه متوجه شده‌ایم.

What follows can be in the past, present, or future. Look at these examples.

آنچه در ادامه می آید می تواند در گذشته، حال یا آینده باشد. به این نمونه ها نگاه کنید.

The second sentence uses the simple past “mistook,” but we need the past participle. “Mistaken.”

جمله دوم از گذشته ساده “mistook” استفاده می کند، اما ما به فعل ماضی نیاز داریم. "اشتباه شده."

This second expression is similar to our first. We say, “If I’m not mistaken” when we’re quite certain we have the correct information.

این عبارت دوم شبیه اولی ماست. وقتی کاملاً مطمئن هستیم که اطلاعات درستی داریم، می‌گوییم «اگر اشتباه نکنم».

But there is room for just a little doubt.

اما جای کمی شک وجود دارد.

So you see that the information we have can be about any time period.

بنابراین می بینید که اطلاعاتی که ما داریم می تواند در مورد هر دوره زمانی باشد.

The third expression also uses the simple present in the if-clause:

عبارت سوم نیز از حال ساده در if-clause استفاده می کند:

not "if you were so smart," but "if you are so smart."

نه «اگر خیلی باهوش بودی»، «اگر اینقدر باهوش هستی».

The contraction YOU'RE. "If you're so smart, then..."

انقباض شما. "اگر خیلی باهوشی، پس..."

Note, this one can sound rude. It’s basically an accusation that someone doesn’t have the skill or knowledge to do something.

توجه داشته باشید، این یکی می تواند بی ادب به نظر برسد. اساساً این اتهام است که کسی مهارت یا دانش انجام کاری را ندارد.

This means that I don’t really think you’re that smart. In fact, you’re no smarter than me.

این بدان معنی است که من واقعاً فکر نمی کنم شما آنقدر باهوش باشید. در واقع، تو از من باهوش تر نیستی.

A question or a demand follows in the result clause:

یک سوال یا یک تقاضا در بند نتیجه آمده است:

Now let’s talk at the bonus question: [reads]

اکنون اجازه دهید در مورد سوال پاداش صحبت کنیم: [خوانده می شود]

This is another type of real conditional, but what’s the time frame? Will happen…?

این نوع دیگری از شرطی واقعی است، اما چارچوب زمانی چیست؟ اتفاق خواهد افتاد…؟

The future, right?

آینده، درست است؟

So we’re now talking about real or likely situations in the future. If a condition is met, something will likely happen.

بنابراین ما اکنون در مورد موقعیت های واقعی یا احتمالی در آینده صحبت می کنیم. اگر شرطی برآورده شود، احتمالاً اتفاقی خواهد افتاد. می

We can use WILL or BE GOING TO in the main clause, the result clause.

توانیم از WILL یا BE GOING TO در عبارت اصلی یعنی عبارت نتیجه استفاده کنیم.

In our IF-clause, we use the present tense, even though we’re talking about the future.

در IF-بند ما از زمان حال استفاده می کنیم، حتی اگر در مورد آینده صحبت می کنیم.

Let’s see if you used the correct verb forms in your future conditionals.

بیایید ببینیم آیا از فرم‌های فعل صحیح در شرطی‌های آینده خود استفاده کرده‌اید یا خیر.

Let's look at your answers to my question: What will happen if you don't charge your cell phone?

بیایید به پاسخ شما به سوال من نگاه کنیم: اگر تلفن همراه خود را شارژ نکنید چه اتفاقی می افتد؟

A true possibility.

یک احتمال واقعی

I'm glad that's one of your concerns.

خوشحالم که این یکی از دغدغه های شماست.

Lucas responded and the first time he wrote:

لوکاس پاسخ داد و بار اول نوشت:

...And I said that that his example should be either entirely real or entirely unreal (hypothetical).

... و من گفتم که مثال او باید یا کاملا واقعی باشد یا کاملا غیر واقعی (فرضی).

So Lucas self-corrected and did a great job. He rewrote it as:

بنابراین لوکاس خود را اصلاح کرد و کار بزرگی انجام داد. او آن را بازنویسی کرد:

Now it makes sense. It's all real, and depending on the context the grammar works for either

حالا منطقی است. این همه واقعی است، و بسته به زمینه، گرامر یا برای

a real situation, like a general truth, or a likely situation in the future.

یک موقعیت واقعی، مانند یک حقیقت کلی، یا یک موقعیت احتمالی در آینده کار می کند.

We just need more context, but the grammar now is correct. Good job.

ما فقط به زمینه بیشتری نیاز داریم، اما دستور زبان اکنون درست است. آفرین.

True. We do so much digital communication. If you don't charge your phone, you won't be able to do that.

درست است، واقعی. ما ارتباطات دیجیتالی زیادی انجام می دهیم. اگر گوشی خود را شارژ نکنید، نمی توانید این کار را انجام دهید.

Right? In your Contacts. Good point.

درست؟ در مخاطبین شما نکته خوبیه

This is like Lucas's example. The grammar is correct, and we would need more context

این مثل مثال لوکاس است. دستور زبان درست است، و ما به زمینه بیشتری نیاز داریم

to understand if this is a general truth, a fact about the present, or if this is a likely situation. Something that will happen in the future

تا بفهمیم آیا این یک حقیقت کلی است، یک واقعیت در مورد زمان حال است، یا این یک وضعیت محتمل است. اتفاقی که اگر گوشی را شارژ نکنیم در آینده اتفاق خواهد افتاد

if we don't charge the phone.

.

But the grammar is correct.

اما گرامر درست است.

All right. Good job.

خیلی خوب. آفرین.

Susana, your example is:

سوزانا، مثال شما این است:

True. It's not just for personal use. Right? We need our cell phones for business, too.

درست است. این فقط برای استفاده شخصی نیست. درست؟ ما به تلفن های همراه خود برای تجارت نیز نیاز داریم.

Let's look at Gabriel's example. He wrote:

بیایید به مثال جبرئیل نگاه کنیم. او نوشت:

Good example. The grammar is correct, and I'm glad you thought of that.

نمونه خوب. گرامر درست است و خوشحالم که به آن فکر کردید.

We would not want that situation to happen, so thank you for charging your cell phone.

ما نمی خواهیم چنین وضعیتی اتفاق بیفتد، بنابراین از شما برای شارژ تلفن همراه خود متشکریم.

Marcelo shared an example. He wrote:

مارسلو یک مثال را به اشتراک گذاشت. او نوشت:

Yes, that is a tip for tourists. And this is a real possibility.

بله، این یک نکته برای گردشگران است. و این یک احتمال واقعی است.

You could have problems. You will have problems at the airport if you don't charge your phone

ممکنه مشکل داشته باشی اگر گوشی خود را شارژ نکنید

and they can't check it to see if it's functioning correctly and normally.

و نتوانند آن را بررسی کنند تا ببینند درست و نرمال کار می کند یا خیر در فرودگاه دچار مشکل می شوید.

Yeah. I would change this last part, Marcelo, and make it a little less wordy.

آره من این قسمت آخر را تغییر می دهم، مارسلو، و آن را کمی کم حرف تر می کنم.

The grammar is correct, but let's say...

گرامر درست است، اما بیایید بگوییم ...

How about "they need"?

"آنها نیاز دارند" چطور؟

And in our last example, Bahar wrote:

و در آخرین مثال ما، بهار نوشت:

Maybe that's a good possibility to consider.

شاید این یک امکان خوب برای بررسی باشد.

Great job, everyone.

کار عالی، همه

As you saw, we can use modal verbs in the result clause as well.

همانطور که دیدید می توانیم از افعال مدال در عبارت نتیجه نیز استفاده کنیم.

Modal verbs like MAY and MIGHT help us refer to future possibilities.

افعال معین مانند MAY و MIGHT به ما کمک می کنند به احتمالات آینده اشاره کنیم.

CAN and CAN’T allow us to talk about what we’ll be able to do or what we won’t be able to do.

CAN و CAN'T به ما اجازه می دهند در مورد آنچه که قادر به انجام آن هستیم یا آنچه که نمی توانیم انجام دهیم صحبت کنیم.

When we make predictions about the future, we sometimes base our guess on a present situation.

وقتی درباره آینده پیش‌بینی می‌کنیم، گاهی اوقات حدس‌هایمان را بر اساس وضعیت فعلی می‌دانیم.

So the condition is in the present, and the result is in the future.

پس شرط در حال است و نتیجه در آینده است.

In that case, you may see different present tense verb forms in the if-clause.

در آن صورت، ممکن است اشکال مختلف فعل زمان حال را در if-clause ببینید.

Consider all these examples.

همه این مثال ها را در نظر بگیرید.

In our next lesson, we’ll finish talking about real conditionals. Here’s your next task.

در درس بعدی، صحبت در مورد شرایط واقعی را به پایان خواهیم رساند. این کار بعدی شماست.

We'll go over the answers in the next lesson.

در درس بعدی به پاسخ‌ها می‌پردازیم. به

Answer my questions.

سوالات من جواب بده

And here's the bonus task, the one you can answer in the comments.

و این وظیفه پاداش است، کاری که می توانید در نظرات به آن پاسخ دهید.

Remember if you post your examples, I'll likely use them in my next video.

به خاطر داشته باشید که اگر نمونه های خود را ارسال کنید، احتمالاً در ویدیوی بعدی خود از آنها استفاده خواهم کرد.

You're bonus task is to complete these sentences with your own ideas.

وظیفه شما این است که این جملات را با ایده های خود کامل کنید.

I'll see you again soon for our next lesson on conditionals

به زودی دوباره شما را برای درس بعدی ما در مورد شرطی ها می بینم

Please remember to like this video and subscribe.

لطفاً این ویدیو را لایک کنید و مشترک شوید.

That's all for now. Thanks for watching and happy studies!

فعلاً همین است. با تشکر برای تماشا و مطالعات شاد!