Relative Pronouns and Omitting Pronouns in Adjective Clauses in English

Hi everyone. It’s Jennifer and I’m here with our next lesson on adjective clauses.

سلام به همه. این جنیفر است و من با درس بعدی ما در مورد بند های صفت اینجا هستم.

There’s always a day when we realize we didn’t know as much as we thought we did.

همیشه روزی هست که متوجه می شویم آنقدر که فکر می کردیم نمی دانستیم.

That’s true about almost anything, right? Whether we’re talking about English grammar or your friend’s personal interests, there’s always more to discover.

این تقریباً در مورد هر چیزی صادق است، درست است؟ چه در مورد دستور زبان انگلیسی صحبت کنیم و چه در مورد علایق شخصی دوست شما، همیشه چیزهای بیشتری برای کشف وجود دارد.

Maybe the reason why we didn’t know everything before is because we didn’t ask enough questions!

شاید دلیل اینکه ما قبلاً همه چیز را نمی دانستیم این باشد که به اندازه کافی سؤال نپرسیدیم!

Well, let’s start asking more questions about adjective clauses. We’ll start with this question:

خب، بیایید شروع کنیم به پرسیدن سوالات بیشتر در مورد بند های صفت. ما با این سوال شروع می کنیم: آیا

Are WHICH, THAT, and WHO the only relative pronouns we can use to form adjective clauses?

WHICH، THAT و WHO تنها ضمایر نسبی هستند که می توانیم برای تشکیل جملات صفتی استفاده کنیم؟

No, they're not. So it’s time to learn about other relative pronouns.

نه، نیستند. پس وقت آن است که در مورد ضمایر نسبی دیگر بیاموزیم.

First, WHO vs. WHOM. Does anyone use WHOM anymore?

اول، WHO در مقابل WHOM. آیا کسی دیگر از WHOM استفاده می کند؟

Yes, but we mostly see it in writing. That's because WHOM is rather formal.

بله، اما ما بیشتر آن را به صورت مکتوب می بینیم. این به این دلیل است که WHOM نسبتا رسمی است.

We can only use WHOM to refer to people and only when it’s an object.

ما فقط می‌توانیم از WHOM برای ارجاع به افراد و فقط زمانی استفاده کنیم که یک شی باشد.

That’s correct, but it sounds rather formal.

این درست است، اما به نظر رسمی می رسد.

In everyday English, most speakers would prefer alternative wording:

در زبان انگلیسی روزمره، اکثر سخنرانان عبارت جایگزین را ترجیح می دهند:

That's a little more natural, but it still sounds quite formal.

این کمی طبیعی تر است، اما هنوز کاملا رسمی به نظر می رسد.

Here are some less formal variations.

در اینجا برخی از تغییرات کمتر رسمی وجود دارد.

So notice that the sentence automatically becomes less formal when we move the preposition to the end.

بنابراین توجه داشته باشید که وقتی حرف اضافه را به آخر می بریم، جمله به طور خودکار رسمیت کمتری پیدا می کند.

That last sentence is the one I’d use in everyday English. Do you see the relative pronoun?

جمله آخر همان جمله ای است که من در انگلیسی روزمره استفاده می کنم. آیا ضمیر نسبی را می بینید؟

You don’t, do you? That’s because we can omit the relative pronoun when it’s an object (not a subject)

شما اینطور نیستید؟ این به این دلیل است که ما می توانیم ضمیر نسبی را وقتی مفعول است (نه فاعل)

and when the adjective clause is necessary to identify the head noun.

و زمانی که بند صفت برای شناسایی اسم سر لازم است حذف کنیم.

In other words, we have an identify, defining, or restrictive clause.

به عبارت دیگر، ما یک بند شناسایی، تعریف یا محدود کننده داریم.

Let's do a quick check.

بیایید یک بررسی سریع انجام دهیم.

We can omit these relative pronouns and only these two.

ما می توانیم این ضمایر نسبی و فقط این دو را حذف کنیم.

Why? Because they function as objects.

چرا؟ زیرا آنها به عنوان اشیا عمل می کنند.

And they're in identifying clauses. We need those adjective clauses to identify the head noun.

و آنها در بندهای شناسایی هستند. برای شناسایی اسم سر به آن بندهای صفت نیاز داریم.

So they're identifying, defining, or restrictive clauses.

بنابراین آنها در حال شناسایی، تعریف یا بندهای محدود کننده هستند.

If we take out those relative pronouns, the sentences sound less formal (even more informal).

اگر آن ضمایر نسبی را برداریم، جملات کمتر رسمی به نظر می رسند (حتی غیر رسمی تر).

What about WHO vs. WHOSE?

در مورد WHO در مقابل WHOSE چطور؟

Look at this example.

به این مثال نگاه کنید.

No other relative pronoun would work in that sentence.

هیچ ضمیر نسبی دیگری در آن جمله کار نمی کند.

WHOSE can’t be replaced by another pronoun because WHOSE is possessive.

WHOSE را نمی توان با ضمیر دیگری جایگزین کرد زیرا WHOSE ملکی است.

Whose advice? My friend’s. My friend’s advice is valuable.

نصیحت چه کسی؟ دوستان من. توصیه دوست من ارزشمند است.

We can use WHOSE + noun as the subject or object in an adjective clause.

می توانیم از WHOSE + noun به عنوان فاعل یا مفعول در یک جمله صفت استفاده کنیم.

Do you remember what I said at the beginning of this lesson...about not knowing everything?

یادت هست در ابتدای این درس چه گفتم...در مورد ندانستن همه چیز؟

I said:

گفتم:

There’s a relative pronoun in that sentence.

در آن جمله یک ضمیر نسبی هست.

The relative pronoun is WHEN.

ضمیر نسبی WHEN است.

Which day was I referring to? The day when you realize you didn’t know as much as you thought you did.

منظورم کدوم روز بود؟ روزی که متوجه می شوید آنقدر که فکر می کردید نمی دانستید.

We can also use WHEN, WHERE, and WHY as relative pronouns (also called "relative adverbs") in adjective clauses.

همچنین می‌توانیم از WHEN، WHERE و WHY به عنوان ضمایر نسبی (همچنین به آنها «قید نسبی» نیز گفته می‌شود) در بندهای صفت استفاده کنیم.

WHEN, WHERE, and WHY have limited use, of course.

WHEN، WHERE، و WHY البته استفاده محدودی دارند.

WHEN is for time periods. Possible head nouns are day, moment, season...

WHEN برای دوره های زمانی است. اسم های سر ممکن روز، لحظه، فصل...

WHERE is for places. Possible head nouns are place, point, room...

WHERE برای مکان ها هستند. اسم‌های احتمالی سر عبارتند از مکان، نقطه، اتاق...

WHY is for reasons, so a very common head noun is "reason." A reason why... The reason why...

WHY به دلایلی است، بنابراین یک اسم سر بسیار رایج «عقل» است. یک دلیل... دلیل اینکه...

Let me share some examples of adjective clauses with the relative pronouns (adverbs) WHEN, WHERE, and WHY.

اجازه دهید چند نمونه از جملات صفت را با ضمایر نسبی (قید) WHEN، WHERE و WHY به اشتراک بگذارم.

Here's an example with WHEN.

در اینجا یک مثال با WHEN آورده شده است.

Note we often drop the relative pronouns WHEN, WHERE, and WHY in identifying clauses.

توجه داشته باشید که ما اغلب ضمایر نسبی WHEN، WHERE و WHY را در تعیین بند حذف می کنیم.

Next, let's look at an example of WHERE.

بعد، بیایید به یک مثال از WHERE نگاه کنیم.

Note that it's possible to replace WHERE with another relative pronoun.

توجه داشته باشید که امکان جایگزینی WHERE با ضمیر نسبی دیگری وجود دارد.

A place is a thing, so we could say: Everyone needs a place in which they can relax.

مکان یک چیز است، پس می‌توان گفت: همه به مکانی نیاز دارند که در آن استراحت کنند.

OR: Everyone needs a place which they can relax in.

یا: همه به مکانی نیاز دارند که بتوانند در آن استراحت کنند.

But WHERE is the preferred choice in everyday English. It's also more concise.

اما WHERE در زبان انگلیسی روزمره ترجیح داده می شود. همچنین مختصرتر است.

This is very important to note: you can't always use WHERE every time you'r referring to a place.

توجه به این نکته بسیار مهم است: همیشه نمی توانید از WHERE هر بار که به مکانی اشاره می کنید استفاده کنید.

You can only use the relative pronoun WHERE when you can rewrite the idea using THERE.

فقط زمانی می توانید از ضمیر نسبی WHERE استفاده کنید که بتوانید ایده را با استفاده از THERE بازنویسی کنید.

So let's look at our original example.

بنابراین بیایید به مثال اصلی خود نگاه کنیم.

We can restate this idea and say: Everyone needs a place. They can relax THERE...meaning in that place.

می‌توانیم این ایده را مجدداً بیان کنیم و بگوییم: همه به مکانی نیاز دارند. آنها می توانند آنجا استراحت کنند...یعنی در آن مکان.

So consider this next example.

بنابراین این مثال بعدی را در نظر بگیرید. آیا

Can we easily restate this idea with THERE?

می توانیم به راحتی این ایده را با THERE بازگو کنیم؟

No. So it's best to keep the relative pronoun THAT in this sentence.

خیر. پس بهتر است ضمیر نسبی THAT را در این جمله حفظ کنید. در

Here's an example with the relative pronoun WHY.

اینجا یک مثال با ضمیر نسبی WHY آورده شده است.

Here we can drop the relative pronoun WHY. The head noun is clear and the sentence makes sense without it.

در اینجا می توانیم ضمیر نسبی WHY را رها کنیم. اسم سر واضح است و جمله بدون آن معنا پیدا می کند.

Why don't you create some examples?

چرا چند نمونه ایجاد نمی کنید؟

I’ll offer some corrections as time allows, but please help one another. Read other people's comments.

من برخی از اصلاحات را تا زمانی که زمان اجازه دهد ارائه خواهم کرد، اما لطفاً به یکدیگر کمک کنید. نظرات دیگران را بخوانید.

You can finish these sentences:

می توانید این جملات را تمام کنید:

That's all for now. If you found this lesson helpful, please remember to like this video.

فعلاً همین. اگر این درس برای شما مفید بود، لطفاً به یاد داشته باشید که این ویدیو را لایک کنید.

As always, thanks for watching and happy studies!

مثل همیشه، برای تماشا و مطالعات شاد متشکریم!