Reducing Adverb Clauses to Phrases (3 of 4) - Advanced English Grammar-

In the first part of this lesson,

در قسمت اول این درس،

we looked at adverb clauses of time,

قیدهای زمان را بررسی کردیم

and I showed you how to reduce them.

و من به شما نشان دادم که چگونه آنها را کاهش دهید.

How to shorten the clauses to phrases.

نحوه کوتاه کردن بندها به عبارات

We can also reduce adverb clauses of reason.

همچنین می توانیم قیدهای دلیل را کاهش دهیم.

These clauses begin with words like because, as, since.

این بندها با کلماتی مانند چون، as، آغاز می شوند.

They answer the question why?

آنها به این سوال پاسخ می دهند که چرا؟

Again, we mostly use a present participle

باز هم، ما بیشتر از یک فعل فعلی

(the -ing form of a verb)

(شکل -ing یک فعل)

to form these phrases.

برای تشکیل این عبارات استفاده می کنیم.

That's because most of the time

دلیلش این است که بیشتر اوقات از

we use active verbs.

افعال فعال استفاده می کنیم.

Here's an example.

در اینجا یک مثال است.

"Heard" is an active verb.

"شنیده" یک فعل فاعلی است.

The mother did something.

مادر کاری کرد.

She heard strange sounds.

صداهای عجیبی شنید.

"Because the mother heard strange sounds"

«چون مادر صداهای عجیب شنیده است» را

can be reduced.

می توان کاهش داد.

Hearing strange sounds, the mother grew worried.

مادر با شنیدن صداهای عجیب نگران شد.

The steps should be familiar.

مراحل باید آشنا باشد.

We don't need these subordinating conjunctions in the phrases.

ما در عبارات به این ربط های فرعی نیاز نداریم.

They're understood.

آنها درک می شوند.

Our new sentence:

جمله جدید ما:

Note how we use negative words

توجه داشته باشید که چگونه از کلمات منفی استفاده می کنیم

when we shorten adverb clauses to phrases.

وقتی که قیدها را به عبارات کوتاه می کنیم.

It's quite simple.

این کاملا ساده است.

Here's an example from the story.

در اینجا یک نمونه از داستان است. روی

Focus on the phrase.

عبارت تمرکز کنید.

Do you see the word order?

آیا ترتیب کلمات را می بینید؟

We put the negative word before the present participle.

کلمه منفی را قبل از فعل قرار می دهیم.

It's that simple.

ساده است.

Now, can you understand what the full adverb clause would be?

حالا، آیا می توانید بفهمید که قید کامل چه خواهد بود؟

If we wanted to change that phrase back to a full adverb clause of reason,

اگر بخواهیم آن عبارت را به یک قید کامل دلیل برگردانیم، به

We need a subordinating conjunction.

یک ربط فرعی نیاز داریم.

- A word that expresses a reason.

- کلمه ای که دلیلی را بیان می کند.

Let's use BECAUSE.

بیایید استفاده کنیم زیرا.

Subject: she.

موضوع: او

And a verb.

و یک فعل

In this case, complete with a helping verb in the past tense.

در این مورد، با یک فعل کمکی در زمان گذشته کامل کنید.

Didn't feel.

احساس نکرد

Is that clear?

روشنه؟

Up to now, I've only mentioned use of the present participle.

تا به حال، من فقط استفاده از فعل را ذکر کرده ام.

When we change an adverb clause to a phrase,

وقتی یک بند قید را به یک عبارت تغییر می دهیم،

we sometimes need to use a past participle.

گاهی اوقات نیاز به استفاده از فعل ماضی داریم.

The -ed form of a regular verb.

شکل -ed یک فعل منظم.

It's that third form:

این شکل سوم است:

Do - did - done.

انجام - انجام داد - انجام شد.

The third form.

شکل سوم.

And we'll do this for two reasons.

و ما این کار را به دو دلیل انجام خواهیم داد.

We may need to show an earlier time.

شاید لازم باشد زمان قبلی را نشان دهیم.

Or we may need to express a passive meaning.

یا ممکن است نیاز به بیان معنای منفعل داشته باشیم.

Passive verbs emphasize that the subject is receiving an action.

افعال مفعول تاکید می کنند که فاعل در حال دریافت عمل است.

Let me give you some examples.

اجازه بدهید به شما چند مثال بزنم.

Here's a line from the story.

در اینجا یک خط از داستان است.

This phrase actually expresses both a reason

این عبارت در واقع هم دلیل

and an earlier event.

و هم یک رویداد قبلی را بیان می کند.

The full adverb clause would be:

بند قید کامل این خواهد بود:

So we're changing an adverb clause with a perfect form.

بنابراین ما یک بند قید را با یک فرم کامل تغییر می دهیم.

We need to use HAVING

باید از HAVING

plus a past participle.

به اضافه یک ماضی استفاده کنیم.

This form explains a sequence of events.

این فرم دنباله ای از رویدادها را توضیح می دهد.

So when your adverb clause has a perfect verb form,

بنابراین وقتی بند قید شما دارای فرم فعل کامل،

present or past,

حال یا گذشته است، از

use HAVING + a past participle.

HAVING + یک فعل ماضی استفاده کنید.

This will show that you're referring to an earlier event.

این نشان می دهد که شما به یک رویداد قبلی اشاره می کنید.

Now, if I only wanted to emphasize

حالا اگر بخواهم بر

the order of events and not a reason,

ترتیب وقایع تاکید کنم نه دلیل،

I could just use a time word

فقط می‌توانم از یک کلمه زمانی

and a present participle

و یک حرف فعلی استفاده کنم

and say something like this:

و چیزی شبیه این بگویم:

Compare those two sentences.

آن دو جمله را مقایسه کنید.

In the end, they're not that different.

در نهایت، آنها چندان متفاوت نیستند.

We also need to use a past participle

همچنین

when we have a passive verb in the adverb clause.

زمانی که فعل مفعولی در قید داریم باید از فعل گذشته استفاده کنیم.

Passive means that someone or something is receiving an action.

منفعل یعنی کسی یا چیزی در حال دریافت عملی است.

Here's an example from the story.

در اینجا یک نمونه از داستان است.

What would the full adverb clause be?

بند قید کامل چه خواهد بود؟

It's an adverb clause of time.

این یک قید زمان است.

"Was reassured" is a passive verb.

«اطمینان یافت» یک فعل مفعول است.

It's a form of BE plus a past participle.

این شکلی از BE به اضافه یک فعل ماضی است. با

Changing that to a phrase,

تغییر آن به یک عبارت،

we keep both parts.

هر دو قسمت را حفظ می کنیم.

The form of BE takes the -ing form.

شکل BE به شکل -ing است.

The present participle.

مضارع.

The main verb remains a past participle.

فعل اصلی به صورت ماضی باقی می ماند.

Now here's where it gets a little tricky.

حالا اینجاست که کمی مشکل می شود.

We have variations.

ما تنوع داریم

This sentence could also be written as:

این جمله را می توان اینگونه نیز نوشت:

Why did she decide to investigate?

چرا تصمیم به تحقیق گرفت؟

Some might choose to write:

برخی ممکن است بنویسند:

Personally, I think this is a little too much.

شخصاً فکر می‌کنم این مقدار کمی بیش از حد است.

The time word "after"

کلمه زمانی "بعد"

already establishes the order of events.

از قبل ترتیب وقایع را تعیین می کند.

So the helping verb HAVE is really unnecessary.

بنابراین فعل کمک کننده HAVE واقعا غیر ضروری است.

Concise is usually best.

مختصر معمولا بهترین است.

So consider this last variation.

بنابراین این آخرین تغییر را در نظر بگیرید.

All the sentences basically say the same thing.

همه جملات اساساً یک چیز را می گویند.

But this last one is nice

اما این آخری خوب است

because it's so concise.

زیرا بسیار مختصر است.

We can remove all helping verbs

ما می توانیم تمام افعال کمکی را حذف کنیم

and use only the past participle,

و فقط از فعل ماضی استفاده کنیم و

understanding that it carries a passive meaning.

بفهمیم که معنای مفعولی دارد.

Something affected the mother.

چیزی روی مادر تاثیر گذاشت. به

She was reassured.

او اطمینان داده شد.

So now you know why you might need the help of a past participle.

بنابراین اکنون می دانید که چرا ممکن است به کمک یک فعل گذشته نیاز داشته باشید.

But most of the time when you're changing an adverb clause to a phrase,

اما در بیشتر مواقعی که یک بند قید را به یک عبارت تغییر می دهید،

you'll be working with present participles.

با اعداد فعلی کار می کنید.

You'll be changing clauses with active verbs.

شما در حال تغییر بندهای با افعال فعال خواهید بود.