English Vocabulary - Listen & Hear - What's the difference?

Hello there, my name is Ronnie, I'm going to teach you English, I'm going to teach you

سلام، اسم من رونی است ، قصد دارم به شما انگلیسی آموزش دهم، در مورد دو کلمه به شما آموزش می دهم

about two words that are very easily confused when speaking English, when hearing English,

که به راحتی هنگام صحبت کردن، هنگام شنیدن انگلیسی

and when listening to English at the same time.

و هنگام گوش دادن به انگلیسی به راحتی اشتباه گرفته می شوند.

These two words are, ta-da, "listen" versus "hear".

این دو کلمه عبارتند از، تا-دا، «شنود» در مقابل «شنیدن».

These words have very similar meanings, it's the thing you do with your ears when you're

این کلمات معانی بسیار مشابهی دارند، این کاری است که وقتی می خواهید اطلاعات به دست آورید با گوش خود انجام می دهید

wanting to get information.

.

There's one major difference, two maybe, but the first major difference is how much attention

یک تفاوت عمده وجود دارد، دو تا شاید، اما اولین تفاوت عمده این است که چقدر

we have to give for each of the words.

باید به هر یک از کلمات توجه کنیم.

When you listen to something or someone, you are paying attention.

وقتی به چیزی یا کسی گوش می دهید ، به آن توجه می کنید.

You're actually concentrating on what the person is speaking about.

شما در واقع روی چیزی که شخص در مورد آن صحبت می کند تمرکز می کنید.

Paying attention or concentrating.

توجه یا تمرکز.

Now if you're sitting in front of your computer, which I'm sure you are, and you're looking

حالا اگر جلوی کامپیوترت نشسته ای، که مطمئنم هستی، و

at the computer and you're taking notes, and you're very attentive to what I'm saying,

به کامپیوتر نگاه می کنی و یادداشت می کنی، و به حرف های من خیلی توجه می کنی،

you're actually listening to me.

واقعا به من گوش می دهی

If you're at the computer, you're running this program and you sneak away to get a snack

اگر پشت کامپیوتر هستید، این برنامه را اجرا می‌کنید و یواشکی دور می‌شوید تا یک میان وعده بخورید

or someone talks to you, you are still hearing what I'm telling you, but you're not paying

یا کسی با شما صحبت می‌کند، هنوز حرف‌های من را می‌شنوید، اما به آن توجه نمی‌کنید

attention to it.

.

We have an expression that it goes in one ear and out the other.

ما یک بیان داریم که در یک گوش می رود و از گوش دیگر خارج می شود.

It doesn't remain in your brain.

در مغز شما باقی نمی ماند.

So if something doesn't remain in your brain, you're only hearing it.

بنابراین اگر چیزی در مغز شما باقی نماند، شما فقط آن را می شنوید.

Listen, you pay attention, and you're concentrating on it, hearing, it's like a sound.

گوش کن، توجه می‌کنی، و روی آن تمرکز می‌کنی، می‌شنوی، مثل یک صداست.

You don't care.

شما اهمیتی نمی دهید.

Another way to think about this is, we say in English, background noise.

راه دیگری برای فکر کردن در مورد این است که به زبان انگلیسی می گوییم صدای پس زمینه.

Background noise is noise that you don't care about and you don't pay attention to.

نویز پس زمینه نویزهایی است که شما به آن اهمیت نمی دهید و به آن توجه نمی کنید.

It's not important.

مهم نیست.

So, any of you that are students and you go to school and your teacher talks, sometimes

بنابراین، هر یک از شما که دانش‌آموز هستید و به مدرسه می‌روید و معلمتان صحبت می‌کند، گاهی

your teacher says things that are really interesting, like wow, listening, and sometimes, like math

معلمتان چیزهایی می‌گوید که واقعاً جالب هستند، مثل وای، گوش دادن، و گاهی اوقات،

class for example, your teacher is just opening his or her mouth and talking.

مثلاً کلاس ریاضی، معلم شما فقط دارد حرفش را باز می‌کند. دهان و صحبت کردن

You're hearing it, you're picking up the sounds, but you don't care and you're not interested.

شما آن را می شنوید، صداها را می گیرید، اما اهمیتی نمی دهید و علاقه ای ندارید.

That's the difference between listen and hear.

این تفاوت بین گوش دادن و شنیدن است.

The other major difference is, of course, the grammar.

تفاوت عمده دیگر ، البته گرامر است.

It's easy.

آسان است.

Don't worry.

نگران نباشید.

When we listen, we always must use the verb "to".

وقتی گوش می دهیم، همیشه باید از فعل "to" استفاده کنیم.

Here, we don't need another verb, so your mother will say, "Listen to me!"

در اینجا ما به فعل دیگری نیاز نداریم که مادرت بگوید "به من گوش کن!"

Or your teacher will say, "Are you listening to me?"

یا معلم شما می گوید: "به من گوش می دهی؟"

This is a question.

این یک سوال است.

We never say, "Are you here to me?"

ما هرگز نمی گوییم "آیا اینجا پیش من هستی؟"

It's just weird.

این فقط عجیب است.

"Are you hearing to me?"

"به من می شنوی؟"

Strange again.

بازم عجیبه

So, the grammar, you need to listen to someone or something.

بنابراین، دستور زبان، شما باید به کسی یا چیزی گوش دهید.

We listen to the radio.

ما به رادیو گوش می دهیم.

You can hear the radio.

می توانید رادیو را بشنوید.

It's in the background.

در پس زمینه است.

It's background noise, but if it's your favorite song, you're listening to it.

این نویز پس زمینه است، اما اگر آهنگ مورد علاقه شماست، در حال گوش دادن به آن هستید.

You're dancing around your room.

دور اتاقت می رقصی

Okay?

باشه؟

So, we can listen to either a person or a thing, and that's the difference in English

بنابراین، ما می توانیم به یک شخص یا یک چیز گوش دهیم، و این تفاوت در زبان انگلیسی

between listen and hear.

بین گوش دادن و شنیدن است.

Thank you all for listening to this, and we'll see you next time.

از همه شما برای گوش دادن به این مطلب متشکرم و دفعه بعد شما را خواهیم دید.

Bye.

خدا حافظ.