Speaking English - Talking about Accidents

Hello, my name is Ronnie and today I'm going to teach you about bad things called accidents.

سلام نام من رونی است و امروز قصد دارم چیزهای بدی به نام تصادف را به شما آموزش دهم.

Accidents happen.

اتفاق پیش می آید.

Oops.

اوه

Accidents are things that you can never plan and they happen not for any reason, maybe,

تصادفات چیزهایی هستند که شما هرگز نمی توانید برای آنها برنامه ریزی کنید و به هر دلیلی اتفاق نمی افتد، شاید،

but you can never plan an accident because it wouldn't be an accident.

اما شما هرگز نمی توانید یک تصادف را برنامه ریزی کنید، زیرا تصادف نخواهد بود.

A lot of people, when they tell me about an accident, get the grammar a little bit wrong

خیلی ها وقتی از تصادف به من می گویند ، گرامر را کمی اشتباه می گیرند

and it's funny.

و خنده دار است.

Some people say, for example, "A car, my car, attacked a tree."

بعضی ها می گویند مثلا ماشین، ماشین من به درخت حمله کرد.

Wow, that tree attacked my car.

وای اون درخت به ماشینم حمله کرد

That's a crazy zombie tree.

این یک درخت زامبی دیوانه است.

You cannot say that.

شما نمی توانید این را بگویید.

A tree cannot get out of its roots and it cannot walk around and move.

درخت نمی تواند از ریشه خود خارج شود و نمی تواند راه برود و حرکت کند.

The top part of the tree can move, but it's not going to attack your car, I promise, unless

قسمت بالای درخت می تواند حرکت کند، اما به ماشین شما حمله نمی کند، قول می دهم، مگر

it's possessed.

اینکه تسخیر شده باشد.

So, today's lesson is accidents.

بنابراین، درس امروز حوادث است.

We have things that happen to you or your body and things that happen in a car when

ما چیزهایی داریم که برای شما یا بدنتان اتفاق می افتد و اتفاقاتی که در ماشین

you are driving carelessly.

هنگام رانندگی بی احتیاطی می افتد.

The first one is about your bones.

مورد اول در مورد استخوان های شماست.

Now, bones or bone are the things in your body that are very hard.

حالا استخوان یا استخوان چیزهایی در بدن شما هستند که بسیار سخت هستند.

Bones are hard and they are very difficult to break.

استخوان ها سخت هستند و شکستن آنها بسیار دشوار است.

You have, I don't know how many bones in your body, lots of bones in your body and they're

شما نمی دانم چند استخوان در بدنتان دارید، تعداد زیادی استخوان در بدنتان وجود دارد و آنها

the hard part inside your body.

قسمت سخت بدن شما هستند.

You can, however, break them with enough force.

با این حال، می توانید آنها را با نیروی کافی بشکنید.

I broke my collarbone, right here, broke it.

استخوان ترقوه ام را شکستم، همین جا، شکست.

I was skiing down a little hill in Japan.

در حال اسکی کردن از تپه کوچکی در ژاپن بودم.

My ski came off and smashed my collarbone into pieces.

اسکی ام جدا شد و استخوان ترقوه ام را تکه تکه کرد.

It hurt.

درد داشت.

It really hurt.

واقعا درد داشت

So, I can say, "I broke my collarbone."

بنابراین، می توانم بگویم، "من استخوان ترقوه ام را شکستم." استخوان

Collarbone is the part of your neck here where your collar is.

ترقوه قسمتی از گردن شماست که در اینجا یقه شما قرار دارد.

You can break any bone in your body.

شما می توانید هر استخوانی را در بدن خود بشکنید.

So, you can say, "I broke," which is the past of "break."

بنابراین، می توانید بگویید: "شکستم" که گذشته "شکستن" است.

You can't say, "I break."

شما نمی توانید بگویید "من می شکنم".

You have to use the past tense.

شما باید از زمان گذشته استفاده کنید.

You can say, "I broke my leg."

می توانید بگویید: "پایم شکست."

This thing's your leg.

این چیز پای توست

I broke my arm.

دستم شکست.

I broke my toe.

انگشت پام شکست

I'm going to draw you a picture of a toe.

من می خواهم برای شما یک نقاشی از یک انگشت پا بکشم.

I can't show you my toe right now.

فعلا نمیتونم انگشت پامو نشونت بدم

Toe are the things, uh-oh, uh-oh, oh, here we go, on your feet.

انگشتان پا چیزهایی هستند، اوه-اوه، اوه-اوه، اوه، اینجا می رویم، روی پاهای شما.

Okay, this is a dinosaur toe.

خوب، این انگشت پا دایناسور است.

It's fine.

خوبه.

The toe are the foot fingers, the things on your feet that have the toes, okay?

انگشت پا انگشتان پا هستند، چیزهایی که روی پاهای شما انگشتان پا هستند، خوب؟

And then, on your hands, there are fingers.

و سپس، روی دستان شما ، انگشتان است.

I know in a lot of languages, you call toes "foot fingers."

من می دانم که در بسیاری از زبان ها، شما به انگشتان پا "انگشت پا" می گویید.

That's so cute, but in English, the things on your feet are called "toe" or "toes."

این خیلی بامزه است، اما در زبان انگلیسی، چیزهایی که روی پاهای شما هستند، "انگشت" یا "انگشت" نامیده می شوند.

The pronunciation is with a Z, but it's spelled with an S, so you say, "toes."

تلفظ با یک Z است، اما با S نوشته می شود، بنابراین شما می گویید "انگشت پا".

And the things on your hands are, one is a finger, in plural, we say, "fingers."

و چیزهایی که روی دست شماست، یکی انگشت است، جمع می گوییم «انگشت».

Both of these sound like a Z sound at the end, so we have "toes," which sounds like

هر دوی این صداها در پایان شبیه صدای Z هستند ، بنابراین ما "انگشت" داریم که شبیه

"toes," and the pronunciation, only not the spelling, is "fingers," for plural.

"انگشت پا" به نظر می‌رسد، و تلفظ، فقط نه املا، "انگشت" برای جمع است.

So you can break your fingers, you can break your toes, or you can break one of them.

بنابراین می توانید انگشتان خود را بشکنید، می توانید انگشتان پا را بشکنید یا می توانید یکی از آنها را بشکنید.

And the next one is talking about car accidents, or bicycle, motorcycle accidents.

و مورد بعدی در مورد تصادفات اتومبیل یا تصادفات دوچرخه و موتور سیکلت صحبت می کند.

Please don't have an accident, okay?

لطفا تصادف نکن، باشه؟

So you can say, "I smashed" or "I crashed" into something.

بنابراین می توانید بگویید: "من کوبیدم" یا "تصادف کردم" به چیزی.

I crashed into a tree.

به درختی برخورد کردم.

I did that once.

من یک بار این کار را کردم.

I was driving my parents' car, and I smashed into a tree.

من در حال رانندگی با ماشین پدر و مادرم بودم که با یک درخت برخورد کردم.

"Crashed" and "smashed" are basically the same word.

"خراش" و "شکسته " اساساً یک کلمه هستند.

You can also say "hit."

همچنین می توانید بگویید "ضربه".

So "crashed," "smashed," and "hit" or "collided" means that you hit something.

بنابراین «تصادف»، «شکسته» و «ضربه» یا «برخورد» به این معناست که شما به چیزی برخورد کرده اید.

The pronunciation of these words in the past, because it is a "sh" unvoiced sound, is going

تلفظ این کلمات در گذشته به دلیل اینکه یک صدای بی صدا «ش» است،

to sound like a "t."

قرار است شبیه «ت» باشد.

So "I smashed" or "I crashed" into something, into a building, into a tree, into a house.

بنابراین "من کوبیدم" یا "تصادم کردم" به چیزی، به یک ساختمان، به یک درخت، به یک خانه.

Or you can also say, "I hit."

یا می توانید بگویید "من زدم."

I hit a cat.

من یک گربه زدم.

Maybe you're driving down the street, and you hit a cat.

شاید در حال رانندگی در خیابان هستید و به گربه ای برخورد می کنید.

Don't hit cats.

گربه ها را نزن

It's not very nice.

خیلی قشنگ نیست

You can hit a cat, you can hit a dog, you can hit a squirrel.

می توانی به گربه ضربه بزنی، می توانی سگ را بزنی، می توانی سنجاب را بزنی.

Has anyone ever hit a squirrel?

کسی تا حالا سنجاب رو زده؟

Don't hit the squirrels.

به سنجاب ها نزنید.

The next thing that is very difficult for two reasons, one is a verb and one is a noun.

مورد بعدی که به دو دلیل بسیار مشکل است یکی فعل و یکی اسم است.

The other difficult part is the pronunciation of these words.

قسمت سخت دیگر تلفظ این کلمات است.

So if it is happening now, we're going to use the verb in the present tense, we're going

بنابراین اگر اکنون اتفاق می افتد ، ما از فعل در زمان حال استفاده می کنیم،

to say "I am" or "I'm bleeding."

می گوییم "من" یا "من خونریزی دارم".

So let's say that I cut my arm by mistake, by accident, and blood is dripping out, I

پس فرض کنیم دستم را اشتباهی ، تصادفی بریدم و خون می چکد

would say, "I'm bleeding."

، می گویم خونریزی دارم.

This is only for now.

این فقط فعلا است.

If it was past, if it was yesterday, you can say, "I bled."

اگر گذشته بود، اگر دیروز بود، می توانید بگویید "خونم ریخت".

That's a hard word to say, "bled."

گفتن این کلمه سخت است، "خونریزی".

So this word is "bleeding."

پس این کلمه «خونریزی» است.

In the past tense, it's "bled."

در زمان گذشته «خون» است.

Past tense.

زمان گذشته.

And this, I told you, is now, and it's the present continuous tense.

و این، به شما گفتم، اکنون است، و زمان حال استمراری است.

The noun is very difficult to pronounce as well.

تلفظ اسم نیز بسیار دشوار است.

This is called "blood."

به این می گویند "خون".

It's difficult because you have the "bl" and the "a" and "d."

دشوار است زیرا شما "bl" و "a" و "d" دارید.

So it's not "blood," it looks like it should be "blood," but it's actually, I'd spell it

بنابراین "خون" نیست، به نظر می رسد که باید "خون" باشد، اما در واقع، من آن را اینگونه

like this, "blood."

می نویسم، "خون".

Ding, ding, ding, ding.

دینگ، دینگ، دینگ، دینگ.

So "blood," if you can say, "blood," try "blood," "blood" is the noun.

بنابراین «خون»، اگر می‌توانید بگویید «خون»، «خون» را امتحان کنید، «خون» اسم آن است.

So "blood" is what comes out of your body, and it's red.

بنابراین "خون" چیزی است که از بدن شما بیرون می آید و قرمز است.

Vampires, do we have any vampire viewers out there?

خون‌آشام‌ها، آیا ما بیننده‌های خون‌آشام داریم؟

Do you guys like to drink blood?

بچه ها دوست دارید خون بنوشید؟

All right, have a cup of blood for me.

بسیار خوب ، یک فنجان خون برای من

I'll see you next time, bye-bye.

دفعه بعد می بینمت، خداحافظ.