Grammar that you don’t need to worry about!

Hello, everyone. Let me read an excerpt for you from my book. "We shall soon see

سلام به همه بگذارید گزیده ای از کتابم را برایتان بخوانم. «به زودی خواهیم دید

that the hand is divided into three zones or parts, which are bound by

که دست به سه ناحیه یا قسمت تقسیم می‌شود که با

certain lines to be hereafter... hereafter explained." Huh? Did you

خطوط خاصی محدود شده است که بعداً توضیح داده می‌شود». متعجب؟

understand any of that? I didn't. So, one of my things that I like to do is

آیا چیزی از آن را فهمیدید؟ من این کار را نکردم. بنابراین، یکی از کارهایی که دوست دارم انجام دهم این است

really, really get you out of your textbook, and get you into speaking

که واقعاً شما را از کتاب درسی خود خارج می کند و شما را به صحبت کردن

real-life English. And we can do this with private lessons. I have a website,

در زندگی واقعی انگلیسی وادار می کند. و ما می توانیم این کار را با دروس خصوصی انجام دهیم. من یک وب سایت دارم،

www.englishwithronnie.com, where I teach you all the proper things, all the fun

www.englishwithronnie.com، که در آن همه چیزهای مناسب، همه چیزهای سرگرم

things, and how to speak naturally; not like a person from — oh, I don't know —

کننده و نحوه صحبت کردن به طور طبیعی را به شما آموزش می دهم. نه مانند فردی از - اوه، نمی دانم -

the 1800s. And in today's lesson, we're going to go through some of these

دهه 1800. و در درس امروز، برخی از این موارد را مرور خواهیم کرد

things; things that you've learned in grammar books — oh, god — things that

. چیزهایی که در کتاب های دستور زبان آموخته اید - اوه، خدایا - چیزهایی که

you've learned in your classes or from people. And, honestly, we just don't use

در کلاس های خود یا از مردم یاد گرفته اید. و صادقانه بگوییم،

them when we speak normally to people. Idioms. That's number two. But let's

وقتی به طور معمول با مردم صحبت می کنیم از آنها استفاده نمی کنیم. اصطلاحات این شماره دو است. اما بیایید

start with number two. I'm never going to go to a shopping center or the

با شماره دو شروع کنیم. من هرگز به یک مرکز خرید یا

grocery store, and use idioms when I'm speaking to people. Nowhere would I use

خواربار فروشی نمی روم و وقتی با مردم صحبت می کنم از اصطلاحات استفاده می کنم . در هیچ کجا از اصطلاح استفاده نمی کنم

an idiom. And to prove my theory, I spent two hours listening to the radio.

. و برای اثبات نظریه ام، دو ساعت وقت صرف گوش دادن به رادیو کردم.

More than that. And nobody in the land of radio used an idiom. So, take your

بیشتر از آن. و هیچ کس در سرزمین رادیو از اصطلاح استفاده نکرد. بنابراین، اصطلاحات خود را بردارید

idioms, throw them away. Okay? Just learn to speak normally. But we're going

، آنها را دور بریزید. باشه؟ فقط یاد بگیرید که عادی صحبت کنید. اما ما

to get back to those.

به آنها برمی گردیم.

Let's look with the first one. Look at the first one. "Who" and "whom". Wow.

بیایید با اولی نگاه کنیم. اولی رو نگاه کن "چه کسی" و "چه کسی". وای.

So: "Whom do you trust?" Mm, unless you're living in the 1800s, we would

بنابراین: "به چه کسی اعتماد دارید؟" مام، مگر اینکه در دهه 1800 زندگی می کنید،

just never use the word: "whom". Okay? So, take it out of your vocabulary; you

ما هرگز از کلمه "چه کسی" استفاده نمی کنیم. باشه؟ بنابراین، آن را از دایره لغات خود خارج کنید. شما به

don't need that. Just put: "who". We would say: "Who do you trust?" You can

آن نیاز ندارید فقط بگذارید: "چه کسی". می گفتیم: به کی اعتماد داری؟ تو

trust me. But this word: "whom" — take it out; we never say it. But there's one

میتوانی به من اعتماد کنی. اما این کلمه: "چه کسی" - آن را بیرون بیاور. ما هرگز آن را نمی گوییم اما یک

thing you have to know when you're learning English: You have to know your

چیز وجود دارد که هنگام یادگیری زبان انگلیسی باید بدانید: شما باید هدف خود را بدانید

purpose. Are you learning English because you'd like to be a creative

. آیا به این دلیل انگلیسی را یاد می گیرید که دوست دارید یک نویسنده خلاق باشید

writer? Hey, if you want to be a creative writer, maybe you want to learn

؟ سلام، اگر می خواهید یک نویسنده خلاق باشید، شاید می خواهید یاد بگیرید

to use "whom", but this is all about speaking and communicating with people.

که از "چه کسی" استفاده کنید، اما این همه در مورد صحبت کردن و برقراری ارتباط با مردم است.

If you're working at a job or you'd like to get a job where they use a very

اگر در شغلی کار می‌کنید یا می‌خواهید شغلی پیدا کنید که در آن از یک

formal 1800 language — maybe you want to learn about "whom", but no. But know who

زبان رسمی 1800 استفاده می‌کنند - شاید بخواهید در مورد "چه کسی" یاد بگیرید، اما نه. اما بدانید که چه

you are, know your audience, know who you're talking to. Old people — they're

کسی هستید، مخاطبان خود را بشناسید، بدانید با چه کسی صحبت می کنید. افراد مسن - آنها

cool to hang out with — they're probably are not going to say: "whom" either. So,

برای معاشرت باحال هستند - احتمالاً نمی‌گویند: "چه کسی". بنابراین

get that out of your brain.

، آن را از مغز خود خارج کنید.

As I said, the wonderful idioms. Here's one: "The grass is always greener on the

همانطور که گفتم، اصطلاحات فوق العاده. یکی از آنها این است: "چمن آن طرف دیگر همیشه سبزتر

other side." You're not gonna have a conversation with this about someone.

است." قرار نیست در مورد کسی با این حرف بزنی

You're not gonna be walking down the street and go: "Wow. There's that really

قرار نیست تو خیابون راه بری و بری: "وای. اون

hot guy I want to talk to. Hey, how's it going? The grass is always"... What? No,

پسره واقعا داغونه که میخوام باهاش ​​حرف بزنم. هی حالش چطوره؟ چمن همیشه"... چی؟ نه،

just talk to the people like normal humans. "Hi. How are you?" This is one

فقط مثل انسان های معمولی با مردم صحبت کنید . "سلام. چطوری؟" این یکی از

thing that I... never ceases to amaze me about high-level English courses. I see

چیزهایی است که من هرگز در مورد دوره های سطح بالای زبان انگلیسی شگفت زده ام نمی کند. من

all these high-level English courses, and people who are advanced in English,

تمام این دوره های انگلیسی سطح بالا و افرادی که در زبان انگلیسی پیشرفته هستند را می بینم

and they're studying idioms. It's like: "Oh my god. There has to be more than

و در حال مطالعه اصطلاحات هستند. مانند: "اوه خدای من. باید بیشتر از

idioms." Don't worry about idioms. If you want to learn idioms, because

اصطلاحات باشد." نگران اصطلاحات نباشید اگر می خواهید اصطلاحات را یاد بگیرید، زیرا

they're fun and clever, go ahead; but we're not going to use them in normal

آنها سرگرم کننده و باهوش هستند، ادامه دهید. اما ما از آنها در گفتار عادی استفاده نمی کنیم

speech. So, be careful what you're studying in your advanced or

. بنابراین، مراقب باشید که در کلاس های پیشرفته یا متوسط ​​خود چه می

intermediate classes.

خوانید.

Oh, everyone hates it. Yes! Present perfect. Guess what? You don't need to

اوه همه ازش متنفرن آره! ماضی نقلی. حدس بزن چی شده؟ شما نیازی به

use it. Now, if you're just beginning to learn to speak English: Just use the

استفاده از آن ندارید. اکنون، اگر تازه شروع به یادگیری صحبت کردن به زبان انگلیسی کرده اید: فقط از

simple past — it's all you need. If you're advancing and you're getting the

گذشته ساده استفاده کنید — این تنها چیزی است که نیاز دارید. اگر در حال پیشروی هستید و

hang of things in English, and you'd like to improve your English, of course,

به زبان انگلیسی هجوم می‌آورید، و می‌خواهید انگلیسی خود را بهبود ببخشید، البته،

you can step into the boundaries of hell with the present perfect. But, as I

می‌توانید با زمان حال کامل قدم به مرزهای جهنم بگذارید . اما، همانطور که

said, if you're just beginning and the present perfect really, really makes you

گفتم، اگر تازه شروع کرده‌اید و حال عالی واقعاً شما را

angry — forget about it. Just use the simple past. An example of the present

عصبانی می‌کند - آن را فراموش کنید. فقط از گذشته ساده استفاده کنید. مصداق حال

perfect is: "I have eaten". Good for you. I can also just say: "Yeah, I ate".

کامل این است: «من خوردم». خوش به حالت . همچنین می توانم فقط بگویم: "آره، خوردم".

Uh-huh. It's the same idea. Nobody's gonna be confused and go: "Oh, hold on.

آهان. همین ایده است. هیچ کس گیج نمی شود و می گوید: "اوه، صبر کن.

That was the simple past." But it doesn't matter. Just use the simple

این گذشته ساده بود." اما مهم نیست. فقط از گذشته ساده استفاده کنید

past. Bye-bye present perfect. Toilet. See ya.

. خداحافظ حاضر کامل. توالت. می بینمت.

Oh, this is a fun one: Reported speech. Now, grammar textbooks love to teach you

اوه، این جالب است: سخنرانی گزارش شده. اکنون، کتاب های درسی گرامر دوست دارند

the reported speech. And you gotta change the grammar around and make sure

گفتار گزارش شده را به شما آموزش دهند. و شما باید دستور زبان را تغییر دهید و مطمئن شوید

the time reflects in the day. (blows tongue). Ronnie says: (blows tongue).

که زمان در روز منعکس می شود. ( زبان می زند). رونی می گوید: (زبان می زند).

This is how we say these in normal English. And if you don't believe me,

در انگلیسی معمولی اینطور می گوییم . و اگر باور

watch a video. Not only this one. Watch a movie, listen to people speak, go on

ندارید یک ویدیو ببینید. نه فقط این یکی یک فیلم تماشا کنید، به صحبت‌های مردم گوش دهید، به

all those social media things that you're so addicted to, and listen to how

همه چیزهایی که در شبکه‌های اجتماعی به آن‌ها معتاد شده‌اید بروید، و به نحوه

real people actually talk about something that's reported. "She said

صحبت مردم واقعی در مورد چیزی که گزارش شده است گوش دهید. گفتار "او گفت

that she had eaten already" is reported speech. Yeah, we don't say that. We use:

که قبلاً خورده بود" گزارش شده است . بله، ما این را نمی گوییم. ما از:

"went" and "goes". Let me show you how. "She goes: 'I ate already'. Or: "He

"رفت" و "رفت" استفاده می کنیم. اجازه دهید به شما نشان دهم چگونه. "او می گوید: "من قبلاً خوردم". یا: "او

went: 'Oh my god'". So, instead of having to change all the grammar around

رفت: "اوه خدای من"".

in the sentence, all you have to do is put: "goes", instead of: "said"; and you

به جای: "گفت"؛ و

can also use "went". I can say: "She went: 'I ate already'". It doesn't

همچنین می توانید از "رفت" استفاده کنید. می توانم بگویم: "او رفت: "من قبلاً خوردم".

matter. You can use: "went" and "goes". Doesn't matter the grammar; it doesn't

گرامر مهم نیست؛

matter the time. You don't have to change anything. Reported speech,

زمان مهم نیست. لازم نیست چیزی را تغییر دهید. سخنرانی گزارش شده،

bye-bye. If you're writing as a creative writer, you can use reported speech, but

خداحافظ. اگر به عنوان یک نویسنده خلاق می نویسید ، می توانید از گفتار گزارش شده استفاده کنید، اما

we never use it when we speak.

ما هرگز از آن استفاده نمی کنیم. وقتی صحبت می کنیم.

Next one. This is fun. Fuji, this for you. "Who" in relative clauses. So,

یکی بعد. این سرگرم کننده است. فوجی، این برای شما. "Who" در بندهای نسبی. بنابراین،

you've learned in your textbook; it's very proper grammar. Okay? "She is the

شما در کتاب درسی خود یاد گرفته اید؛ گرامر بسیار مناسبی است. باشه؟ "او

one who ate it." By the way, a "relative clause" is giving more information about

است که آن را خورده است. ." ضمناً یک " بند نسبی" اطلاعات بیشتری در

the subject. So, I'm giving you more information about the subject: "she".

مورد موضوع می دهد. بنابراین، من اطلاعات بیشتری در مورد موضوع به شما می دهم : "او".

So, the rule is: If it's a person, you have to use: "who". You have to say:

بنابراین، قانون این است: اگر یک شخص است، باید استفاده کنید: "کی". باید بگی:

"She's the one who ate it." Do you know what? When we speak, we don't say that.

"اون که خورده." میدونی چیه؟ وقتی حرف میزنیم اینو

We just say: "that". Because in the relative clause, without a human... with

نمیگیم فقط میگیم: "آن". زیرا در بند نسبی بدون انسان...

a person, we use: "that". I can say: "Oh, this is the book that my great

با شخص از: «آن» استفاده می کنیم. می توانم بگویم : آه، این کتابی است که

grandmother gave me." I can say: "She is the person that gave me the book." So,

مادربزرگم به من داده است. می توانم بگویم: " او کسی است که کتاب را به من داده است." بنابراین،

when you're using relative clauses, even if it's a person — ignore the grammar

هنگامی که از بندهای نسبی استفاده می کنید، حتی اگر یک شخص باشد - قانون دستور زبان را نادیده بگیرید

rule. You don't need that rule. Rules are (blows tongue).

. شما به آن قانون نیاز ندارید. قوانین هستند (ضربان به زبان).

Number seven. Number five. Number seven, yes. Stative verbs. Yeah. Yeah, these

شماره هفت. شماره پنج. شماره هفت، بله. افعال ثابت آره آره،

are fun. Right? So, you've learned about stative verbs. "Stative verbs" are verbs

اینها سرگرم کننده هستند. درست؟ بنابراین، شما در مورد افعال ثابت یاد گرفته اید . "افعال ثابت" افعالی هستند

you cannot use with: "i–n–⁠g"⁠. Example: "I'm having a car". No, that's wrong.

که نمی توانید با آنها استفاده کنید: "i–n–⁠g"⁠. مثال: "من ماشین دارم". نه، این اشتباه است.

You can say: "I'm having a baby", but you can't say: "I'm having a car". And

شما می توانید بگویید: "من بچه دار می شوم"، اما نمی توانید بگویید: "من یک ماشین دارم". و

these are rules of stative verbs. You must say: "I have a car". If you're

اینها قواعد افعال ثابت هستند. شما باید بگویید: "من یک ماشین دارم". اگر

talking about possession — things that you buy; not babies — you can say: "I

در مورد مالکیت صحبت می کنید - چیزهایی که می خرید. نه نوزادان - می توانید بگویید: "

have a car", not: "I'm having a car". But thanks to our modern society,

من یک ماشین دارم" نه: "من ماشین دارم". اما به لطف جامعه مدرن ما، به

specifically, a restaurant that serves millions and billions of people; has

طور خاص، رستورانی که به میلیون ها و میلیاردها نفر خدمات ارائه می دهد.

some golden arches over there. Their slogan is wrong. Their slogan is: "I'm

چند طاق طلایی در آنجا دارد. شعارشان اشتباه است. شعار آنها این است: "من

lovin' it". Hey, guess what? "Lovin'" or "love" is a stative verb, but doesn't

عاشق آن هستم". هی، حدس بزن چیه؟ "Lovin'" یا "Love" یک فعل ثابت است، اما

matter. We don't care anymore. We say: "Wow. I'm loving your new car."

مهم نیست. دیگه برامون مهم نیست ما می گوییم: "وای، من عاشق ماشین جدید شما هستم."

Grammatically wrong, but that's how we speak. You're in a restaurant, and the

از نظر گرامری اشتباه است، اما ما اینگونه صحبت می کنیم. تو یه رستوران هستی،

waitress comes by and says: -"Hey. How is everything?" -"Oh, I'm lovin' the

پیشخدمت اومد و گفت: -هی ، همه چی چطوره؟ -"اوه، من عاشق

soup." That's not... that's fine. Hey. People at the table are like: "Oh, you

سوپ هستم." این نیست ... خوب است. سلام. افراد حاضر در میز مانند: "اوه، شما

just used a stative verb wrong." Nobody cares. We don't care about that; stative

فقط یک فعل ثابت را اشتباه استفاده کردید." هیچکس اهمیت نمیدهد. ما به آن اهمیتی نمی دهیم. افعال ثابت

verbs. The next one is, of course, the opposite is: "hating". Okay? "Ah, I'm

مورد بعدی البته برعکس آن است: «نفرت». باشه؟ "آه، من

hating you right now. You've ruined my life!" You can say that — that's fine.

در حال حاضر از شما متنفرم. زندگی من را خراب کردید !" می توانید این را بگویید - خوب است.

We should say: "I hate you." But we have to say: "I'm hating my new job. I... Er.

باید بگوییم: «از تو متنفرم». اما باید بگوییم: "من از شغل جدیدم متنفرم. من... اوه.

It drives me crazy." And notice I don't say: "hating"; I say: "hatin'". "I'm

این مرا دیوانه می کند." و توجه کنید که من نمی گویم: "نفرت". من می گویم: "هتین". "من

lovin'"; "I'm hatin'". Sounds like a country.

عاشق هستم"؛ "من متنفرم". به نظر یک کشور است.

Another verb that we can use in this stative form, but we're not supposed to

فعل دیگری که می توانیم در این شکل ثابت استفاده کنیم، اما قرار

— don't tell my mom — is: "costing". So, if you have to pay a lot of money for

نیست - به مادرم نگو - این است: "هزینه". بنابراین، اگر مجبور هستید برای چیزی پول زیادی بپردازید

something, you can say: "Wow. It's costing me so much." Or you go into

، می توانید بگویید: "وای، این برای من خیلی هزینه دارد." یا وارد

someone's apartment, say: "Wow. How much is this place costing you a month?"

آپارتمان کسی می‌شوید، می‌گویید: "وای ، ماهانه این مکان برای شما چقدر هزینه دارد؟"

Grammatically wrong. Feel free to point that out to them, but it's how we change

از نظر گرامری اشتباه است. به راحتی به آنها اشاره کنید، اما این چگونه زبان را تغییر می دهیم

language. So, I can say: "Well, this must be costing you a pretty penny."

. بنابراین، می توانم بگویم: "خب، این باید یک پنی برای شما هزینه داشته باشد."

See? That one... that idiom is so old. We don't even have pennies anymore, so

دیدن؟ اون یکی... اون اصطلاح خیلی قدیمیه. ما دیگر حتی سکه هم نداریم، پس

come on. Come on. "Understanding". Mm-hmm. Mm-hmm. "Oh, do you know what?

بیا. بیا دیگه. "فهم". مممم مممم "اوه، می دانی چیست؟

I'm not really understanding you." Oh. Grammatically wrong, but: Hey, guess

من واقعا شما را درک نمی کنم." اوه از نظر گرامری اشتباه است، اما: هی، حدس بزن

what? We can say that. "I'm understanding you now! Yeah!" Cool.

چی؟ می توانیم بگوییم که. " الان دارم درکت میکنم! آره!" سرد.

Again, your grammar teacher would faint or roll over in his or her grave. But

باز هم معلم دستور زبان شما غش می‌کرد یا در قبرش غلت می‌خورد. اما

guess what? Rule's off. You can say that. So, I hope that you are

حدس بزنید چی؟ قانون خاموش است شما می توانید این را بگویید. بنابراین، امیدوارم که

understanding all of this lesson, and just be careful about grammar and all

همه این درس را درک کرده باشید و فقط مراقب دستور زبان و تمام

these rules you have. Make sure that what you're learning is actually

این قوانینی که دارید باشید. مطمئن شوید که چیزی که یاد می‌گیرید واقعاً

relevant and up to date, because the last thing you want to do is sound like

مرتبط و به‌روز باشد، زیرا آخرین کاری که می‌خواهید انجام دهید این است که شبیه

someone that came from the 1800s and is hanging out, enjoying life. So, I'm

کسی باشید که از دهه 1800 آمده است و در حال معاشرت است و از زندگی لذت می‌برد. بنابراین، من

Ronnie; and grammar (blows tongue).

رونی هستم. و دستور زبان (زبان می زند).