Using PASSIVE in English to avoid responsibility

Hi, my name is Emma, and today we will be talking about using the passive voice and

سلام نام من اِما است و امروز در مورد استفاده از صدای غیرفعال و

the active voice.

صدای فعال صحبت خواهیم کرد.

So what this lesson is going to do is it's going to look at, first of all, what is the

بنابراین آنچه که این درس قرار است انجام دهد این است که اول از همه به این می پردازیم که

difference between the passive and the active voice, something that a lot of ESL students

تفاوت بین صدای غیرفعال و فعال چیست ، چیزی که بسیاری از دانش آموزان ESL

do have problems with, and then we're going to look at how they are used, and when to

با آن مشکل دارند، و سپس به بررسی آن می پردازیم. به نحوه استفاده و زمان

use them.

استفاده از آنها نگاه کنید.

So this lesson is really going to focus on how businesses can use the active and passive

بنابراین این درس واقعاً بر این تمرکز خواهد داشت که چگونه کسب و کارها می توانند از صداهای فعال و منفعل استفاده

voices, how governments use them, and which ones will your teachers prefer when you write

کنند، چگونه دولت ها از آنها استفاده می کنند، و معلمان شما کدام یک را

essays or when you write different written assignments.

هنگام نوشتن مقاله یا نوشتن تکالیف نوشتاری مختلف ترجیح می دهند.

Okay, so let's get started.

خوب، پس بیایید شروع کنیم.

So first of all, I have here a sentence, "I ate cake."

بنابراین اول از همه، من اینجا یک جمله دارم، "من کیک خوردم."

"I ate cake" is an example of the active voice.

"من کیک خوردم" نمونه ای از صدای فعال است.

Most sentences you see are examples of the active voice.

بیشتر جملاتی که می بینید نمونه هایی از صدای فعال هستند.

What it is, is you have a subject, "I", you have the verb, the action, "ate", and then

چیزی که هست، آیا فاعل دارید، «من» ، فعل، فعل، «خورد» و سپس

for a lot of sentences, you have the object, in this case, "cake".

برای بسیاری از جمله ها، مفعول دارید، در این مورد، «کیک».

So what is an active voice?

پس صدای فعال چیست؟

What does it do?

چه کار میکند؟

Well, it's where the subject does the action.

خوب، این جایی است که سوژه عمل را انجام می دهد.

Who ate the cake?

کی کیک رو خورده؟

I ate the cake.

کیک رو خوردم

Who did the action?

چه کسی این عمل را انجام داد؟

I did the action, okay?

من عمل کردم، باشه؟

So now let's compare this to the passive voice.

خب حالا بیایید این را با صدای غیرفعال مقایسه کنیم.

So here in this example, we have most of the same structures.

بنابراین در اینجا در این مثال، ما اکثر ساختارهای مشابه را داریم.

We have the "cake", so "cake, cake".

ما "کیک" را داریم، بنابراین "کیک، کیک".

We have the verb, "to eat", but now we have the verb, "to be", "was".

ما فعل "خوردن" را داریم، اما اکنون فعل "بودن"، "بود" را داریم.

So this is an example of the passive voice, okay?

پس این یک مثال از صدای منفعل است، خوب؟

So the cake was eaten.

بنابراین کیک خورده شد.

Now how do we make the passive voice?

حال چگونه صدای منفعل را بسازیم؟

Well, we take the passive subject.

خوب، ما موضوع مفعول را می گیریم.

What does that mean?

معنی آن چیست؟

Well, in this case, the cake is not doing the action.

خوب، در این مورد ، کیک عمل نمی کند.

In the first case, we say, "I am doing the action."

در حالت اول می گوییم من عمل را انجام می دهم.

In the second sentence, we don't know who's doing the action.

در جمله دوم، ما نمی دانیم چه کسی این عمل را انجام می دهد.

We just know that the object of the action, the cake, is being eaten.

فقط می دانیم که هدف عمل ، کیک، در حال خوردن است.

So we've sort of taken away the subject.

بنابراین ما به نوعی موضوع را حذف کرده ایم. در این جمله

There is no "I" in this sentence.

"من" وجود ندارد .

You don't know who's eating the cake.

نمیدونی کی کیک رو میخوره

So in order to make the passive, here is our formula.

بنابراین برای اینکه منفعل را بسازیم، فرمول ما اینجاست.

We take the passive subject, so in this case, that's the cake, the cake in the first sentence.

ما موضوع مفعول را می گیریم، بنابراین در این مورد ، کیک، کیک در جمله اول است.

We take "to be", so "was", and the past participle, which in this case is "eaten".

«بودن» را می گیریم، پس «بود» و ماضی که در این صورت «خورده» است.

Now for the active voice and the passive voice, it's very important to remember that we can

اکنون برای صدای فعال و صدای غیرفعال ، بسیار مهم است که به یاد داشته باشیم که می‌توانیم

use this with so many different tenses.

از آن با زمان‌های مختلف استفاده کنیم.

So for example, we can use it with the present perfect, the future.

به عنوان مثال، ما می توانیم آن را با زمان حال کامل، آینده استفاده کنیم.

The main thing to remember is the passive voice always has "to be", past participle.

نکته اصلی که باید به خاطر بسپارید این است که صدای مفعول همیشه باید "بودن" باشد، حرف ماضی.

So we're going to go into more detail now about how the passive voice and the active

بنابراین اکنون قصد داریم در مورد نحوه استفاده از صدای غیرفعال و

voice are used, and go through more examples of both voices.

صدای فعال به جزئیات بیشتری بپردازیم و نمونه های بیشتری از هر دو صدا را بررسی کنیم.

Look at how we can use the passive and the active.

ببینید چگونه می توانیم از مفعول و فاعل استفاده کنیم.

So here is a comparison chart.

بنابراین در اینجا یک نمودار مقایسه است.

On the one side, we have the active voice, so notice we have a subject, "I", "we", "we",

از یک طرف، صدای فعال داریم، بنابراین توجه کنید که یک موضوع داریم، "من"، "ما"، "ما"،

whereas on the passive, we have "be", "was", "were", "will be".

در حالی که در سمت منفعل ، "بودن"، "بود"، "بود"، خواهد بود".

So just take a second, look at the differences between these sentences.

پس فقط یک ثانیه وقت بگذارید و به تفاوت این جملات نگاه کنید.

They have the same meaning, it's just the emphasis is on something different.

آنها معنای مشابهی دارند، فقط تاکید بر چیزی متفاوت است.

So read both sides of the chart, and just think about it for a second.

بنابراین هر دو طرف نمودار را بخوانید و فقط یک ثانیه به آن فکر کنید.

Okay, so first of all, like I said before, in the active, we have the subject, "I made

خوب، پس اول از همه، همانطور که قبلاً گفتم، در فعال، موضوع "

a mistake."

اشتباه کردم" را داریم.

So in this case, when I say "I made a mistake", I'm taking responsibility for doing something.

بنابراین در این مورد، وقتی می گویم «اشتباه کردم»، مسئولیت انجام کاری را بر عهده می گیرم.

Now this is a strong sentence, in general, in English, we prefer to use the active.

حالا این یک جمله قوی است، به طور کلی، در انگلیسی، ما ترجیح می دهیم از فعال استفاده کنیم.

So for your teachers, for most essays, for most of your work you're doing, your teacher

بنابراین برای معلمان شما، برای بیشتر مقاله ها، برای بیشتر کارهایی که انجام می دهید، معلم شما

would prefer a strong sentence where you do have a subject and a verb like this.

یک جمله قوی را ترجیح می دهد که در آن شما یک فاعل و یک فعل مانند این داشته باشید.

Now where this is not the case is when we're trying to avoid taking responsibility for

در حال حاضر جایی که این مورد نیست، زمانی است که ما سعی می کنیم از مسئولیت

something, when we don't want to take the blame for something we did.

کاری اجتناب کنیم، زمانی که نمی خواهیم سرزنش کاری را که انجام داده ایم به عهده بگیریم.

So if you think about businesses and governments, this is where this comes in, okay?

بنابراین، اگر به کسب‌وکارها و دولت‌ها فکر می‌کنید ، این همان جایی است که وارد می‌شود، خوب؟

Governments hate saying they did something wrong.

دولت ها از گفتن اینکه کار اشتباهی انجام داده اند متنفرند.

They hate doing that, and so if your president of your country said, "Listen guys, I made

آنها از انجام این کار متنفرند، و بنابراین اگر رئیس جمهور کشور شما گفت: "بچه ها گوش کنید،

a mistake.

من اشتباه

I lost a whole bunch of money."

کردم. کلی پول از دست دادم."

The citizens would be really angry.

شهروندان واقعاً عصبانی خواهند شد.

So instead, what governments do, they change it to the passive.

بنابراین، در عوض، کاری که دولت ها انجام می دهند، آن را به منفعل تغییر می دهند.

Instead of me taking responsibility for making a mistake, now I say simply, "A mistake was

به جای اینکه من مسئولیت اشتباه را به عهده بگیرم، اکنون به سادگی می گویم: "اشتباهی انجام

made."

شد."

Who made the mistake?

چه کسی اشتباه کرد؟

It's unclear.

معلوم نیست.

We haven't said who made the mistake.

ما نگفتیم چه کسی اشتباه کرده است.

In this case, we're trying to shy away from that.

در این مورد، ما سعی می کنیم از آن دوری کنیم.

We don't want to suggest who made that mistake.

ما نمی خواهیم پیشنهاد کنیم که چه کسی این اشتباه را انجام داده است.

"A serious mistake was made."

"یک اشتباه جدی مرتکب شد."

Okay?

باشه؟

Similarly, in war, governments, armies, they often kill a lot of people.

به همین ترتیب، در جنگ، دولت ها، ارتش ها، اغلب افراد زیادی را می کشند.

So if a government said, "We killed a lot of people today," they probably would not

بنابراین اگر دولتی می گفت: "ما امروز بسیاری از مردم را کشتیم" احتمالاً

be re-elected.

آنها دوباره انتخاب نمی شدند.

It would not be something nice for them to say.

گفتن آنها برایشان خوب نیست.

They would become unpopular.

آنها نامحبوب می شدند.

So how do they change this around?

پس چگونه این موضوع را تغییر می دهند؟

Well, they take away their responsibility.

خب مسئولیتشون رو برمیدارن

They say, "A lot of people were killed."

می گویند: «خیلی ها کشته شدند».

Who killed them?

چه کسی آنها را کشت؟

We don't know.

ما نمی دانیم.

Just, "A lot of people were killed."

فقط "مردم زیادی کشته شدند."

So you see, again, we're taking away the responsibility, the blame of someone.

پس می بینید، باز هم ما مسئولیت، سرزنش یک نفر را برمی داریم.

Businesses also love to use this.

کسب و کارها نیز عاشق استفاده از این هستند.

Any time a business is going to do something that's probably going to anger you, they don't

هر زمانی که یک کسب و کار قرار است کاری انجام دهد که احتمالاً شما را عصبانی می کند، آنها نمی

want to take responsibility for it.

خواهند مسئولیت آن را به عهده بگیرند.

So for example, maybe you didn't pay your bills, and so as a result of that, you owe

به عنوان مثال، شاید شما قبض های خود را پرداخت نکرده اید ، و در نتیجه، به

the hydro company a lot of money, and they want to tell you they're going to shut off

شرکت برق بدهکار هستید و آنها می خواهند به شما بگویند که

your electricity.

برق شما را قطع می کنند.

Instead of saying, "We will turn off your electricity", if you say that "we", you're

به جای اینکه بگویید «برق شما را قطع می کنیم »، اگر بگویید «ما»،

going to get angry at the company.

از دست شرکت عصبانی می شوید .

They avoid the "we".

آنها از "ما" دوری می کنند.

Instead, they say, "Your electricity will be turned off."

در عوض می گویند: "برق شما قطع می شود."

Who turned it off?

کی خاموشش کرد؟

I don't know.

من نمی دانم.

It's just going to be turned off.

فقط قراره خاموش بشه

So again, in terms of the passive, we're focused on the actual action itself.

بنابراین، از نظر منفعل، ما بر خود کنش واقعی متمرکز شده‌ایم.

We're not focused on who did the action.

ما روی اینکه چه کسی این عمل را انجام داده تمرکز نداریم.

Who did the action, we're either trying to hide who did the action, or it doesn't matter.

چه کسی این عمل را انجام داده است، ما یا می خواهیم پنهان کنیم که چه کسی این عمل را انجام داده است، یا مهم نیست.

Or, alternatively, oftentimes with newspapers, we use the passive, and the reason is sometimes

یا به جای آن، اغلب با روزنامه ها، از مفعول استفاده می کنیم، و دلیل آن این است که گاهی اوقات

when crimes are committed, you don't know who did the crime.

وقتی جنایت انجام می شود، نمی دانید چه کسی جرم را انجام داده است.

So if you don't really know who did something, the passive is the way to go.

بنابراین اگر واقعاً نمی دانید چه کسی کاری را انجام داده است، منفعل راهی برای رفتن است.

So maybe in this case, there was a murderer who murdered a lot of people, they don't know

بنابراین شاید در این مورد، یک قاتل بوده است که افراد زیادی را به قتل رسانده است، آنها نمی دانند چه

who did it, a newspaper might use this as well.

کسی این کار را کرده است، ممکن است یک روزنامه نیز از این کار استفاده کند.

A lot of people were killed.

افراد زیادی کشته شدند.

Who killed the people?

چه کسی مردم را کشت؟

We don't know.

ما نمی دانیم.

So to sum up, active voice is better for essays, for regular writing, because it's stronger,

بنابراین به طور خلاصه، صدای فعال برای مقاله، برای نوشتن معمولی بهتر است، زیرا قوی تر است،

it's not vague, it's not unclear, and you're saying specifically who did something.

مبهم نیست، نامشخص نیست، و شما به طور خاص می گویید چه کسی کاری را انجام داده است.

The subject is important, whereas with the passive, this is the tricky one.

موضوع مهم است، در حالی که در مورد منفعل، این موضوع مشکل است.

This is the one that governments love to use, and business people like to use.

این همان چیزی است که دولت ها دوست دارند از آن استفاده کنند و افراد تجاری دوست دارند از آن استفاده کنند.

So for more practice on this, I invite you to come visit our site at www.engvid.com.

بنابراین برای تمرین بیشتر در این مورد، از شما دعوت می کنم که از سایت ما در www.engvid.com دیدن کنید.

We have a quiz there.

ما آنجا یک مسابقه داریم.

I invite you to do this quiz.

من شما را به انجام این مسابقه دعوت می کنم.

So until next time, take care.

پس تا دفعه بعد مراقب باشید.