That & Which

Hey, guys.

سلام بچه ها.

This is Alex.

این الکس است.

Thanks for clicking, and welcome to this lesson on "that" and "which."

با تشکر از کلیک کردن، و به این درس در مورد "آن" و "کدام" خوش آمدید.

Now, "that" and "which" we use often in relative clauses.

اکنون، «آن» و «که» اغلب در بندهای نسبی استفاده می کنیم.

So if you look at earlier on the website, we have a lesson on relative clauses that

بنابراین اگر قبلاً در وب سایت نگاه کنید، درسی در مورد بندهای نسبی داریم که

gives a general overview.

یک نمای کلی ارائه می دهد.

This lesson will give you a little bit more detail on how to use "that" and "which" when

این درس کمی جزئیات بیشتر در مورد نحوه استفاده از "that" و "which" در

you're writing relative clauses.

هنگام نوشتن بندهای نسبی به شما می دهد.

So just as a bit of a review, on the board I have four sentences, and we're going to

بنابراین، فقط به عنوان یک مرور، روی تابلو چهار جمله دارم، و ما

give you a little bit more detail in this lesson about when to use "that" and when to

در این درس کمی جزئیات بیشتر در مورد اینکه چه زمانی از "that" و چه زمانی

use "which."

از "which" استفاده کنید، به شما ارائه می کنیم.

And is there a difference between the two?

و آیا تفاوتی بین این دو وجود دارد؟

So for example, the first sentence that I have here is, "The movie that we saw last

به عنوان مثال، اولین جمله ای که در اینجا دارم این است: "فیلمی که

weekend was really good."

آخر هفته گذشته دیدیم واقعاً خوب بود."

Now the relative clause here is, "that we saw last weekend."

اکنون بند نسبی در اینجا این است، "که آخر هفته گذشته دیدیم."

Again, a relative clause is an adjective clause, so what it does is it gives more information

باز هم، یک بند نسبی یک بند صفت است، بنابراین کاری که انجام می دهد این است که اطلاعات بیشتری

about a subject.

در مورد یک موضوع می دهد.

So the subject in this sentence is "the movie."

بنابراین موضوع در این جمله «فیلم» است.

Okay.

باشه.

So with the movie being the subject, we're giving more information, okay, which movie,

بنابراین با توجه به موضوع فیلم، اطلاعات بیشتری ارائه می‌دهیم، خوب، کدام فیلم

the movie that we saw last weekend, and we're saying that it was really good.

، فیلمی که آخر هفته گذشته دیدیم، و می‌گوییم که واقعاً خوب بود.

So this is an identifying clause.

بنابراین این یک بند شناسایی است.

We call this an identifying clause because it specifically identifies the subject.

ما این را یک بند شناسایی می نامیم زیرا به طور خاص موضوع را مشخص می کند.

So we cannot just say, "The movie was really good."

بنابراین نمی توانیم فقط بگوییم "فیلم واقعاً خوب بود."

Which movie?

کدوم فیلم؟

If you need extra information or essential information that will add to the meaning of

اگر به اطلاعات اضافی یا اطلاعات ضروری نیاز دارید که به

the sentence, this is called an identifying clause because we are identifying which movie

معنای جمله اضافه شود، به این بند شناسایی می گویند، زیرا ما در حال شناسایی فیلمی

we're talking about, okay?

هستیم که در مورد آن صحبت می کنیم، خوب؟

So "The movie that we saw last weekend was really good."

بنابراین "فیلمی که آخر هفته گذشته دیدیم واقعا خوب بود."

Same thing with the second sentence.

جمله دوم هم همینطور.

So the second sentence, "The table which I bought from Ikea was cheap."

بنابراین جمله دوم، "میزی که از Ikea خریدم ارزان بود."

First of all, identify the subject.

اول از همه، موضوع را مشخص کنید.

What is the subject in this sentence?

موضوع در این جمله چیست؟

All right, "the table."

بسیار خوب، "میز."

Now what is the relative clause here?

حالا بند نسبی در اینجا چیست؟

What is the adjective clause?

بند صفت چیست؟

Well, what about the table?

خوب، میز چطور؟ در مورد جدول اینجا

Give me more information about the table here.

اطلاعات بیشتری به من بدهید .

"The table which I bought from Ikea was cheap."

میزی که از ایکیا خریدم ارزان بود.

So maybe you bought multiple tables, and you want to specify that, "Well, the one that

بنابراین شاید شما چندین میز خریده اید و می خواهید مشخص کنید که "خب، میزهایی که

I got from Ikea was cheap," okay?

من از Ikea گرفتم ارزان بود"، خوب؟

So these are both examples of identifying clauses.

بنابراین این هر دو نمونه ای از بندهای شناسایی هستند.

Now, as you can see, we use "that" and "which" for both of them.

اکنون همانطور که می بینید برای هر دوی آنها از "that" و "which" استفاده می کنیم.

So when you create a relative clause or an adjective clause, the same thing, different

بنابراین وقتی یک بند نسبی یا یک بند صفت، همان چیز، نام های مختلف ایجاد

names, you can use "that" and "which" to give more information about things.

می کنید، می توانید از "that" و "which" برای دادن اطلاعات بیشتر در مورد چیزها استفاده کنید.

So they can begin a clause which has, again, this is a subordinating conjunction plus a

بنابراین آنها می توانند جمله ای را شروع کنند که باز هم این یک ربط فرعی به اضافه ساختار

subject-verb-object structure, and you will get an identifying clause because you're giving

فاعل-فعل-مفعول است، و شما یک بند شناسایی دریافت خواهید کرد زیرا

more information that's essential to the understanding of the sentence.

اطلاعات بیشتری را ارائه می دهید که برای درک جمله ضروری است.

In these next two sentences, what you'll notice, first of all, is that we're not using

در این دو جمله بعدی، چیزی که متوجه خواهید شد، اول از همه، این است که ما از

"that," okay?

"آن" استفاده نمی کنیم، خوب است؟

So first, we have a comma here, and we have a comma here, and next sentence, we have a

بنابراین ابتدا، ما اینجا یک کاما داریم، و اینجا یک کاما داریم، و جمله بعدی، اینجا یک

comma here, and we have a comma here.

کاما داریم، و اینجا یک کاما داریم.

So if you watched the previous lesson, you will know that these two sentences, for example,

بنابراین اگر درس قبلی را تماشا کرده باشید، می‌دانید که این دو جمله، مثلاً

"Harry Potter," which I finished last week, was an excellent book, and "Toronto," which

«هری پاتر» که هفته گذشته تمام کردم ، کتاب بسیار خوبی بود و «تورنتو»

is heavily populated, is a multicultural city, these are non-identifying clauses.

که پرجمعیت است، یک شهر چند فرهنگی است. اینها بندهای غیر شناسایی هستند.

So let's write that on the board.

پس بیایید آن را روی تخته بنویسیم.

And now let's underline the non-identifying clauses.

و حالا بیایید زیر بندهای غیر شناسایی خط بکشیم.

We're going to talk about why these are non-identifying clauses.

ما در مورد اینکه چرا این بندهای غیر شناسایی هستند صحبت خواهیم کرد.

Okay, so imagine this sentence here, "Harry Potter," which I finished last week, was an

خوب، پس این جمله را در اینجا تصور کنید، «هری پاتر» که هفته گذشته تمامش کردم،

excellent book.

کتاب بسیار خوبی بود.

Do you lose any meaning if you keep the sentence, "Harry Potter was an excellent book"?

آیا اگر جمله "هری پاتر کتاب عالی بود" را حفظ کنید، معنای خود را از دست می دهید؟

Not really.

نه واقعا.

So what this does, what a non-identifying clause is, is something that gives you more

بنابراین آنچه که این کار انجام می دهد، عبارت غیرشناسایی چیست، چیزی است که به شما

information, extra information about a subject.

اطلاعات بیشتر، اطلاعات اضافی در مورد یک موضوع می دهد.

So your subject here is "Harry Potter."

بنابراین موضوع شما در اینجا "هری پاتر" است.

Your subject here, "Toronto," which is heavily populated, is a multicultural city.

موضوع شما در اینجا، «تورنتو»، که پرجمعیت است، شهری چند فرهنگی است.

You have a subject.

سوژه ای داری

And you don't really lose any meaning if you take out the non-identifying clause.

و اگر بند غیر شناسایی را بردارید واقعاً هیچ معنایی را از دست نمی دهید .

So "Harry Potter was an excellent book."

بنابراین "هری پاتر یک کتاب عالی بود."

You still understand my meaning exactly.

شما هنوز دقیقاً منظور من را درک می کنید.

"Toronto" is a multicultural city.

"تورنتو" یک شهر چند فرهنگی است.

You understand my meaning.

منظورم را میفهمی

What I'm doing here in the non-identifying clause is giving extra information, non-essential,

کاری که من در اینجا در بند غیر شناسایی انجام می‌دهم ، دادن اطلاعات اضافی، اطلاعات غیر ضروری و

not necessary information, but it is information that can give you a little bit of a richer

نه ضروری است، اما این اطلاعاتی است که می‌تواند کمی معنای غنی‌تری

meaning to a sentence, okay?

به یک جمله بدهد، خوب؟

Now, the key thing when you're using "that" and "which" is, first of all, we use them

در حال حاضر، نکته کلیدی هنگامی که از "that" و "which" استفاده می کنید، اول از همه، ما از آنها

to give more information about things, okay?

برای ارائه اطلاعات بیشتر در مورد چیزها استفاده می کنیم، خوب؟

So computers, movies, tables, desks, books, anything you can think of.

بنابراین کامپیوتر، فیلم، میز، میز، کتاب، هر چیزی که فکرش را بکنید.

Now, where they differ, you can use both, first of all, when you're doing an identifying

اکنون، جایی که آنها متفاوت هستند، می توانید از هر دو استفاده کنید، اول از همه، زمانی که در حال انجام یک بند شناسایی هستید

clause, "that" and "which."

، "که" و "که".

So for example, I could also say, "The movie which we saw last weekend was really good.

برای مثال، می‌توانم بگویم: «فیلمی که آخر هفته گذشته دیدیم واقعاً خوب بود.

I can also say, "The table that I bought from Ikea was cheap."

می‌توانم بگویم: «میزی که از ایکیا خریدم ارزان بود.»

But here, if you're doing a non-identifying clause, if you're writing one, you can only

اما در اینجا، اگر در حال انجام یک غیرشناسایی هستید. بند، اگر در حال نوشتن یکی هستید، فقط می توانید

use "which" inside the non-identifying clause.

از "which" در داخل عبارت غیر شناسایی استفاده کنید.

You cannot say, "Harry Potter, that I finished last week, was an excellent book."

You cannot say, "Toronto, that is heavily populated, is a multicultural city."

که پرجمعیت است، یک شهر چندفرهنگی است."

You must use "which."

Okay, so if you'd like to test your understanding of "that," "which," identifying and non-identifying

clauses and test out your writing skills, check out the quiz under this video on www.engvid.com.

skills، امتحان زیر این ویدیو را در www.engvid.com بررسی کنید

Good luck, guys, and take care.

، موفق باشید، بچه ها، و مراقب باشید.