5 English grammar myths you need to stop believing RIGHT NOW

Hey, everyone.

هی همه.

I'm Alex.

من الکس هستم

Thanks for clicking, and welcome to this lesson on "5 English Grammar Myths".

با تشکر از کلیک کردن، و به این درس در مورد "5 اسطوره گرامر انگلیسی" خوش آمدید.

So, these are five things that, if you went to an English-speaking high school, college,

بنابراین، اینها پنج چیز هستند که اگر به دبیرستان، کالج،

university, elementary school - you probably heard at some point from an English teacher

دانشگاه، مدرسه ابتدایی انگلیسی زبان رفتید - احتمالاً در مقطعی از یک معلم انگلیسی

or someone else, or your friends who heard it from an English teacher.

یا شخص دیگری، یا دوستانتان که آن را از یک معلم انگلیسی شنیده‌اند، شنیده‌اید. .

So, today we are going to break down some of those things that you were told, and we

بنابراین، امروز می‌خواهیم برخی از مواردی را که به شما گفته شده است، تجزیه و تحلیل کنیم و

will unlearn what you have learned.

آنچه را که شما آموخته‌اید حذف خواهیم کرد.

So, let's begin with number one.

بنابراین، بیایید با شماره یک شروع کنیم.

Never start a sentence with "But" or "And", or other coordinating conjunctions you can

هرگز یک جمله را با "اما" یا "و" یا سایر حروف ربط هماهنگ کننده که می توانید

extend this to.

این را به آنها تعمیم دهید شروع نکنید.

But why not?

اما چرا نه؟

Or what?

یا چی؟

There are numerous examples in popular literature and even Holy Scripture where this rule is

نمونه های متعددی در ادبیات عامه و حتی کتاب مقدس وجود دارد که این قاعده

broken again and again and again.

بارها و بارها و بارها شکسته می شود.

For example, in the story, The Emperor's New Clothes by Hans C.A. (Christian Andersen):

به عنوان مثال، در داستان، لباس های جدید امپراطور اثر Hans C.A. (کریستین اندرسن):

"But the emperor has nothing at all!"

"اما امپراتور اصلاً چیزی ندارد!"

Here you have a story by Francis Bacon in Of Death: "And what are you reading, Miss?"

در اینجا شما داستانی از فرانسیس بیکن در فیلم مرگ دارید: "و چه می خوانی، خانم؟"

And, here, in the King James Bible: "Injustice, poverty, slavery, ignorance - these may be

و در اینجا، در کتاب مقدس کینگ جیمز: "بی عدالتی، فقر، بردگی، جهل - اینها ممکن است

cured by reform or revolution.

با اصلاحات یا انقلاب درمان شوند.

But men do not live only by fighting evils."

اما انسانها فقط با مبارزه با بدی ها زندگی نمی کنند."

So, as you can see, it is totally possible and it's unrealistic to expect people, especially

بنابراین، همانطور که می بینید، این کاملاً ممکن است و غیرواقعی است که از مردم، به خصوص

in conversation, not to start sentences with "But" or "And" sometimes.

در مکالمه، انتظار داشته باشیم که گاهی جملات را با «اما» یا «و» شروع نکنند.

Okay?

باشه؟

It's a decent guideline for essay writing, but for speech, and for writing fiction and

این یک دستورالعمل مناسب برای مقاله نویسی است، اما برای گفتار، و برای نوشتن داستان و

literature, it's...

ادبیات، این است

It just...

... فقط...

It just doesn't happen.

این اتفاق نمی افتد.

All right.

خیلی خوب.

Number two: Don't end a sentence with a preposition.

شماره دو: جمله را با حرف اضافه تمام نکنید.

Now, a "preposition" is a word like: "at", "on", "in", "for", "by", "with", "against",

حال حرف اضافه کلمه ای است مانند: «در»، «روی»، «در»، «برای»، «با»، «با»، «علیه

and it shows a relationship of time or place between words.

» و رابطه زمانی یا مکانی بین کلمات را نشان می دهد. .

So, ideally, I think whoever came up with this myth thinks that, you know, you need

بنابراین، در حالت ایده‌آل، فکر می‌کنم هرکسی که این افسانه را مطرح کرده است، فکر می‌کند که، می‌دانید،

another word after the preposition to show the relationship between the words.

برای نشان دادن رابطه بین کلمات به کلمه دیگری بعد از حرف اضافه نیاز دارید .

For example: "I'm excited about your birthday party", "I'm interested in music/video games",

به عنوان مثال: "من در مورد جشن تولد شما هیجان زده هستم "، "من به بازی های موسیقی/ویدیویی علاقه مند هستم"،

so you need something after that "in", you need something after that "about"; you can't

بنابراین شما به چیزی بعد از "in" نیاز دارید، شما به چیزی بعد از "درباره" نیاز دارید. شما نمی

just leave it just dangling at the end of a sentence.

توانید آن را فقط در انتهای یک جمله آویزان کنید.

Or can you?

یا می توانید؟

Let's look at some sentences where we do this all the time.

بیایید به چند جمله نگاه کنیم که در آن همیشه این کار را انجام می دهیم.

So: "There's something I'd like to talk to you about."

بنابراین: "چیزی وجود دارد که می خواهم در مورد آن با شما صحبت کنم."

How about: "What kind of music do you listen to"?

چطور: "چه نوع موسیقی گوش می دهی"؟

"To what kind of music do you listen?"

"به چه نوع موسیقی گوش می دهی؟"

- that's ridiculous.

- مسخره است.

"What kind of music do you listen to"?

"چه نوع موسیقی گوش می دهی"؟

"Which school do you go to?"

"کدام مدرسه می روی؟"

I think you can see, here, that: "This is a rule you should be cautious of", you should

فکر می‌کنم می‌توانید در اینجا ببینید که: " این قانونی است که باید مراقب آن باشید"، باید

be wary of, and maybe this is a rule you shouldn't care about.

مراقب آن باشید، و شاید این قانونی است که نباید به آن اهمیت دهید.

So let's continue to number three.

پس بیایید به شماره سه ادامه دهیم.

Double negatives are always wrong.

منفی های دوگانه همیشه اشتباه هستند.

Now, I kind of agree and I'm on board with the idea that we need to be careful when we

در حال حاضر، من به نوعی موافقم و با این ایده موافقم که باید در

use double negatives; the problem is when we say that they are always wrong.

استفاده از نگاتیوهای مضاعف مراقب باشیم. مشکل زمانی است که می گوییم آنها همیشه اشتباه می کنند.

Now, in this case, if you have a phrase, a sentence, like: "I don't have nothing!"

حالا در این مورد، اگر عبارتی، جمله ای دارید، مانند: «چیزی ندارم!»

I agree; this is a bad sentence because it literally means: "I have something.

موافقم؛ این جمله بدی است زیرا در لغت به این معنی است: "من چیزی دارم.

I don't have nothing; I have something."

من چیزی ندارم، من چیزی دارم."

So, if your meaning-your intended meaning-here, is that you have nothing, just say: "I have

بنابراین، اگر منظور شما - معنای مورد نظر شما - در اینجا این است که شما چیزی ندارید، فقط بگویید: "من

nothing."

چیزی ندارم."

Okay?

باشه؟

In that case, I agree, double negatives - not cool.

در آن صورت، من موافقم، منفی دوگانه - جالب نیست.

However, you can use double negatives if you want to emphasize something, like: "I can't

با این حال، اگر می‌خواهید روی چیزی تأکید کنید، می‌توانید از منفی‌های دوگانه استفاده کنید، مانند: «نمی‌توانم

not help people."

به مردم کمک نکنم».

So, imagine in...

بنابراین، تصور کنید در ...

Maybe in a comic book, you have a superhero and they have these powers, and they need

شاید در یک کتاب کمیک، شما یک ابرقهرمان داشته باشید و آنها این قدرت ها را دارند و باید

to help people, so they say: "I can't not help; I must help."

به مردم کمک کنند، بنابراین آنها می گویند: "من نمی توانم کمک نکنم، باید کمک کنم."

It really makes it that much stronger to have the double negative there.

واقعاً داشتن منفی دوگانه در آنجا بسیار قوی تر می شود .

"We couldn't not pay attention."

"ما نمی توانستیم توجه نکنیم."

Maybe the talk was very captivating or maybe it was very loud, so you were forced to pay

شاید صحبت خیلی گیرا بود یا شاید خیلی بلند بود، بنابراین مجبور شدید

attention.

توجه کنید.

"We couldn't not pay attention; we had to pay attention."

ما نمی توانستیم توجه نکنیم، باید توجه می کردیم.

Also, double negatives are very often used in pop culture, specifically pop music, like

همچنین، نگاتیوهای دوتایی اغلب در فرهنگ پاپ، به‌ویژه موسیقی پاپ استفاده می‌شوند، مانند

this song here: "Ain't no sunshine when she's gone", something.

این آهنگ در اینجا: "Ain't no sunshine when she's gone"، چیزی.

Those are the only words I know, and I can't even sing them very well, so I'm going to

اینها تنها کلماتی هستند که می دانم و حتی نمی توانم آنها را خیلی خوب بخوانم، بنابراین

continue to number four.

تا شماره چهار ادامه خواهم داد.

Never split infinitives - angry face.

هرگز مصدرها را تقسیم نکنید - چهره عصبانی.

Now, for some reason, I guess people think that "to" plus base verb should always be

حالا، بنا به دلایلی، حدس می‌زنم مردم فکر می‌کنند که "to" به علاوه فعل پایه همیشه باید

together, and you cannot separate them because they're a compound unit of language that just

با هم باشند، و شما نمی‌توانید آنها را از هم جدا کنید زیرا آنها یک واحد ترکیبی از زبان هستند که فقط

sticks.

می‌چسبند.

However, here we have an example where you see this working in two ways.

با این حال، در اینجا مثالی داریم که در آن می بینید این کار به دو صورت کار می کند.

So: "I really wanted to help her!"

بنابراین: "من واقعاً می خواستم به او کمک کنم!"

So, we have "to" plus "help", this is the "to" infinitive that people say you should

بنابراین، ما باید "به" به علاوه "کمک"، این مصدر "به" است که مردم می گویند هرگز نباید

never split.

آن را تقسیم کنید.

Let's look at this sentence: "I wanted to really help her!"

بیایید به این جمله نگاه کنیم: "من واقعاً می خواستم به او کمک کنم!"

So, here you can see that the meaning of the sentence changes based on the fact that you

بنابراین، در اینجا می توانید ببینید که معنای جمله بر اساس این واقعیت تغییر می کند

moved the adverb really between "to" and "help", and it gives it an extra emphasis.

که قید را واقعاً بین "به" و "کمک" منتقل کرده اید، و تاکید بیشتری به آن می دهد.

"I didn't only want to help her; I wanted to really help her.

"من نه تنها می خواستم به او کمک کنم، بلکه می خواستم واقعاً به او کمک کنم. به طور

Legitimately help her."

قانونی به او کمک کنید."

Okay?

باشه؟

I guess you could say: "I wanted to help her really", but it sounds kind of ridiculous.

حدس می‌زنم می‌توانید بگویید: «من واقعاً می‌خواستم به او کمک کنم»، اما به نظر مسخره می‌آید.

So, it works better if you put the adverb between "to" and the base verb.

بنابراین، اگر قید را بین "to" و فعل پایه قرار دهید بهتر کار می کند.

And, by the way, it is typically adverbs that people oppose when you're splitting infinitives.

و به هر حال، این قیدهایی هستند که وقتی شما مصدرها را تقسیم می کنید، مردم با آنها مخالفت می کنند.

So, here: "They plan to completely destroy the planet."

بنابراین، اینجا: "آنها قصد دارند سیاره را به طور کامل نابود کنند."

Yes, you could say: "They plan to destroy the planet completely", but it also works:

بله، می توانید بگویید: "آنها قصد دارند سیاره را به طور کامل نابود کنند"، اما این کار نیز موثر است:

"They plan, not just to destroy it, but to completely destroy it."

"آنها نه فقط برای نابود کردن آن، بلکه برای نابودی کامل آن برنامه ریزی می کنند."

The emphasis right before "destroy" gives it an extra punch.

تاکید درست قبل از "تخریب" به آن ضربه اضافی می دهد.

Next: "We need to carefully map out our strategy."

بعدی: "ما باید استراتژی خود را با دقت ترسیم کنیم."

Okay?

باشه؟

So: "We need to map out our strategy carefully", you can do that, too.

بنابراین: "ما باید استراتژی خود را با دقت ترسیم کنیم"، شما نیز می توانید این کار را انجام دهید.

But, again, that extra punch before the base verb: "We need to carefully map out our strategy."

اما، دوباره، آن ضربه اضافی قبل از فعل پایه : "ما باید استراتژی خود را با دقت ترسیم کنیم."

And finally, Star Trek fans: "The mission of the U.S.S.

و در نهایت، طرفداران Star Trek: " مأموریت U.S.S.

Enterprise is to boldly go where no one has gone before".

Enterprise این است که شجاعانه به جایی برود که قبلاً کسی نرفته است".

"to boldly go".

"جسورانه رفتن".

Not just: "to go", "to go boldly" - "to boldly go".

نه فقط: "رفتن"، "جسورانه رفتن" - "جسورانه رفتن".

All right?

خیلی خوب؟

So, we've done one, two, three, four - I guess that only leaves one.

بنابراین، ما یک، دو، سه، چهار را انجام داده‌ایم - حدس می‌زنم که فقط یکی باقی بماند.

Let's go on to number five.

بیایید به شماره پنج برویم.

Never use the passive voice.

هرگز از صدای منفعل استفاده نکنید.

Now, I get it - teachers don't want to receive a bunch of essays where students write: "School

اکنون، متوجه شدم - معلمان نمی خواهند مجموعه ای از مقاله ها را دریافت کنند که در آن دانش آموزان بنویسند: "مدرسه

was attended by me."

با حضور من بود."

Okay?

باشه؟

Just say: "I attended school."

فقط بگویید: "من در مدرسه شرکت کردم."

Use the active form.

از فرم فعال استفاده کنید.

However, there are some cases where the passive works, and it's used in many contexts; you

با این حال، مواردی وجود دارد که منفعل کار می کند و در بسیاری از زمینه ها استفاده می شود. شما

hear it on the news, you do see it in essays, and in some sentences it's really one of the

آن را در اخبار می شنوید، آن را در مقالات می بینید، و در برخی جملات واقعاً یکی از

only things you can use in certain parts of the sentence.

تنها چیزهایی است که می توانید در قسمت های خاصی از جمله استفاده کنید.

So, let's look at some examples.

بنابراین، اجازه دهید به چند نمونه نگاه کنیم.

Here we have an active sentence and the passive equivalent.

در اینجا یک جمله فاعل و معادل مفعول داریم.

So: "The earthquake toppled the Central Bank."

پس: «زلزله بانک مرکزی را سرنگون کرد».

Here, this is active; the earthquake is the actor so it is doing the action.

در اینجا، این فعال است. زلزله بازیگر است پس عمل می کند.

"The earthquake toppled the Central Bank."

زلزله بانک مرکزی را سرنگون کرد.

You can do this in the passive, and you can read this in a newspaper or hear it on a news

می‌توانید این کار را به صورت غیرفعال انجام دهید، و می‌توانید آن را در روزنامه بخوانید یا آن را در یک

report, on TV, or on your laptop, or whatever screen you're using.

گزارش خبری، تلویزیون یا لپ‌تاپ یا هر صفحه‌ای که استفاده می‌کنید بشنوید.

"The central bank was toppled by the earthquake."

بانک مرکزی با زلزله سرنگون شد.

You often hear the passive used when people want to, you know, not make the deaths of

شما اغلب می شنوید که وقتی مردم می خواهند مرگ

people in a natural disaster seem as extreme, I guess.

افراد در بلایای طبیعی را شدید جلوه ندهند، استفاده می شود.

I mean, you could say: "Yes, 2,000 people were killed", but this is better than saying,

منظورم این است که شما می توانید بگویید: "بله، 2000 نفر کشته شدند"، اما این بهتر از این است که

like: "The gunman killed 2,000 people", which sounds very, very direct.

بگوییم: "مرد مسلح 2000 نفر را کشت،" که بسیار بسیار مستقیم به نظر می رسد.

The passive takes you away from the event itself a little bit.

منفعل شما را کمی از خود رویداد دور می کند.

We also have sentences, like: "Obama was elected in 2008."

جملاتی هم داریم مثل: "اوباما در سال 2008 انتخاب شد."

Yes, you could say: "The United States of America" or "The people elected Obama to be

بله، می توانید بگویید: "ایالات متحده آمریکا" یا "مردم اوباما را

president in 2008."

در سال 2008 به عنوان رئیس جمهور انتخاب کردند."

That's a mouthful, but why not just say: "Obama was elected in 2008"?

این یک لقمه است، اما چرا فقط نگوییم: "اوباما در سال 2008 انتخاب شد"؟

"Pesos are used in Mexico."

پزو در مکزیک استفاده می شود.

Fact.

حقیقت.

So, you can use the passive to talk about simple facts like this, about which currency

بنابراین، می‌توانید از غیرفعال برای صحبت در مورد حقایق ساده مانند این استفاده کنید، در مورد اینکه کدام

is used in which countries.

ارز در کدام کشورها استفاده می‌شود.

And: "She deserves to be promoted."

و: "او شایسته ترفیع است."

Now, yes, you have "deserves" which is active.

در حال حاضر، بله، شما دارای "شایسته" است که فعال است.

"She deserves".

"او شایسته است".

"...to be promoted", this is a passive construction.

«...ترفیع شوند»، این یک ساخت منفعل است.

"...to be promoted, you know, in her company, by her employer".

"... می دانید، در شرکت او، توسط کارفرمایش ارتقا یابد".

So, if you can say by who, by a person, by someone, by a body of people - you're using

بنابراین، اگر می توانید بگویید که توسط چه کسی، توسط یک شخص، توسط یک نفر، توسط مجموعه ای از مردم - شما از

the passive.

غیرفعال استفاده می کنید.

So: "She deserves to be promoted."

بنابراین: "او شایسته ترفیع است."

What other way are you going to say this sentence?

این جمله را چه راه دیگری می خواهید بگویید؟

All right?

خیلی خوب؟

So, you know, generally it's a decent guideline for fiction writers, you know: Use active

بنابراین، می دانید، به طور کلی این یک دستورالعمل مناسب برای نویسندگان داستان است، می دانید: از

writing, active writing, active writing.

نوشتن فعال، نوشتن فعال، نوشتن فعال استفاده کنید.

Your protagonists should be active protagonists, but there are several contexts that aren't

قهرمانان شما باید قهرمانان فعال باشند، اما چندین زمینه وجود دارد که

even mentioned here that you can use the passive voice in, and I just used a preposition at

حتی در اینجا ذکر نشده است که می توانید از صدای غیرفعال در آن استفاده کنید، و من فقط از یک حرف اضافه

the end of a sentence.

در انتهای جمله استفاده کردم.

Yes.

آره.

Screw you, grammar people.

اهالی گرامر

Yeah, okay.

آره باشه

So, that's it - five grammar myths.

بنابراین، تمام - پنج اسطوره دستور زبان.

I hope after this video you realize that: Yes, we have rules.

امیدوارم بعد از این ویدیو متوجه شوید که: بله، ما قوانینی داریم.

And I don't like the word "rule", per se, because these were guidelines that were given

و من کلمه "قاعده" را به خودی خود دوست ندارم، زیرا اینها دستورالعمل هایی

to you by teachers in high school, and elementary school, college, university because they didn't

بود که توسط معلمان دبیرستان و دبستان، کالج، دانشگاه به شما داده شد زیرا آنها نمی

want to read terrible, terrible sentences that, you know, are possible when you don't

خواستند جملات وحشتناک و وحشتناکی را بخوانند. می دانید، زمانی ممکن است

follow some of these rules.

که برخی از این قوانین را رعایت نکنید.

They don't want to see: "I don't got nothing."

آنها نمی خواهند ببینند: "من چیزی ندارم."

Okay?

باشه؟

Like, that's a terrible sentence if your meaning is: "I have something" or you're trying to

مثلاً اگر معنی شما این باشد: "من چیزی دارم" یا سعی

say you don't have anything.

می کنید بگویید چیزی ندارید، این جمله وحشتناکی است.

Okay?

باشه؟

So, that makes sense to me.

بنابراین، این برای من منطقی است.

But these are guidelines, and guidelines do have room to go off the path a little bit.

اما اینها رهنمودهایی هستند و دستورالعمل ها جا دارد تا کمی از مسیر خارج شود.

You have some flexibility.

شما کمی انعطاف دارید.

So, yes, try to follow the rules-"rules"-as best you can.

بنابراین، بله، سعی کنید تا جایی که می توانید از قوانین - "قوانین" پیروی کنید.

Think of them as guidelines - guidelines.

آنها را به عنوان دستورالعمل - دستورالعمل در نظر بگیرید.

But know that you can go off the path a little bit, and that grammar isn't always a fixed

اما بدانید که می توانید کمی از مسیر خارج شوید و گرامر همیشه یک

thing.

چیز ثابت نیست.

I will repeat that: Grammar isn't always a fixed thing.

تکرار می کنم که: گرامر همیشه یک چیز ثابت نیست.

If anyone tells you that, like: "This is the way it must be with prepositions, and double

اگر کسی به شما گفت که مثلاً: " با حروف اضافه و منفی های مضاعف باید اینطور باشد

negatives, and you know, the passive voice", say: "Hey, examples A, B, C" or just direct

و صدای مفعول را می دانید" بگویید: "هی، مثال های A، B، C" یا فقط

them to this video, and say: "There's this guy on YouTube named Alex, and he works for

آنها را به این سمت هدایت کنید. ویدیو، و بگویید: "این مرد در یوتیوب به نام الکس وجود دارد، و او برای

this website called engVid, and he said that your rules are just guidelines that I can

این وب سایت به نام engVid کار می کند، و او گفت که قوانین شما فقط دستورالعمل هایی هستند که من می توانم آنها را زیر پا بگذارم

break because sometimes it makes sense to break rules."

، زیرا گاهی اوقات شکستن قوانین منطقی است."

All right?

خیلی خوب؟

If you want to test your understanding of this material and you want to break some grammar

اگر می‌خواهید درک خود را از این مطالب آزمایش کنید و می‌خواهید برخی از قوانین گرامری را زیر پا بگذارید

rules, check out the quiz on www.engvid.com.

، مسابقه www.engvid.com را بررسی کنید.

Also, subscribe to my channel on YouTube, click that bell, and check me out on Facebook

همچنین، در کانال من در یوتیوب مشترک شوید، روی آن زنگ کلیک کنید و من را در فیس بوک

and Twitter.

و توییتر بررسی کنید.

Also, don't forget you can support what we do here on engVid by donating to the site

همچنین، فراموش نکنید که اگر تمایل دارید، می‌توانید از کارهایی که ما در اینجا در engVid انجام می‌دهیم، با کمک مالی به سایت حمایت

if you feel so inclined.

کنید.

So, till next time, thank you for watching, thanks for clicking, and see you again soon.

بنابراین، تا دفعه بعد، از تماشای شما متشکرم، با تشکر از کلیک کردن، و به زودی دوباره شما را می بینیم.