Are you using submissive language?

Hey, everyone.

هی همه.

In today's lesson we're looking at submissive language.

در درس امروز ما به زبان تسلیم نگاه می کنیم.

"Submissive language" is when you speak in a way that makes you really, really small

"زبان مطیع" زمانی است که به گونه ای صحبت می کنید که شما را واقعاً کوچک می کند

and not important, and the person to whom you're speaking is all so special and so amazing,

و مهم نیست و شخصی که با او صحبت می کنید بسیار خاص و شگفت انگیز است

and much more important than you.

و بسیار مهمتر از شما.

An example of a character who uses submissive language is Dobby the House-Elf.

نمونه ای از شخصیت هایی که از زبان مطیع استفاده می کند ، دابی الف خانه است.

Dobby the House-Elf is in all the Harry Potter films.

Dobby the House-Elf در تمام فیلم های هری پاتر حضور دارد.

Here is one of Dobby's quotes, and this is from Harry Potter and the Half-Blood Prince.

در اینجا یکی از نقل قول های دابی است، و این از هری پاتر و شاهزاده دورگه است.

"Dobby is a free house-elf and he can obey anyone he likes, and Dobby will do whatever

دابی یک جن خانگی آزاد است و می تواند از هر کسی که دوست دارد اطاعت کند و دابی هر کاری که

Harry Potter wants him to do!"

هری پاتر بخواهد انجام می دهد!

So, what's interesting about this quote in terms of submissive language is: "Dobby is

بنابراین، آنچه در مورد این نقل قول از نظر زبان مطیع جالب است این است: "دابی

a free house-elf", and the thing about the house-elves in Harry Potter is they are like

یک جن خانه آزاد است" و چیزی که در مورد الف های خانه در هری پاتر وجود دارد این است که آنها

the slaves of some of the wizards; the bad kind of wizards in Harry Potter have house-elves

مانند برده های برخی از جادوگران هستند. جادوگران بد هری پاتر، الف های خانه

as slaves and they do everything for them.

را برده دارند و هر کاری برای آنها انجام می دهند.

But Dobby is a house-elf who won his...

اما دابی یک جن خانه است که برنده اش شده است...

Who considers himself to be free; but yet, if we look at his language, he says: "He can

که خود را آزاد می داند. اما اگر به زبان او نگاه کنیم می گوید: «

obey anyone".

از هرکسی می تواند اطاعت کند».

When you obey someone, it means you do what they tell you.

وقتی از کسی اطاعت می کنید به این معنی است که آنچه را که به شما می گوید انجام می دهید.

So, he's free; but yet, he obeys anyone.

بنابراین، او آزاد است. اما با این حال، او از هر کسی اطاعت می کند.

So it's a...

بنابراین یک ...

It's a contradiction.

این یک تناقض است.

"And Dobby will do whatever Harry Potter wants him to do".

"و دابی هر کاری را که هری پاتر بخواهد انجام می دهد."

So, although he's a free house-elf now, I guess Dobby hasn't changed that much because

بنابراین، اگرچه او اکنون یک جن خانه آزاد است، من حدس می‌زنم دابی آنقدر تغییر نکرده است، زیرا

he's happy to do whatever Harry Potter wants him to do, because Dobby is very grateful

او از انجام هر کاری که هری پاتر می‌خواهد خوشحال است، زیرا دابی

to Harry Potter and he respects him very much, so we see it in the language that he uses.

از هری پاتر بسیار سپاسگزار است و به او بسیار احترام می‌گذارد، بنابراین ما آن را به زبانی که او استفاده می کند ببینید.

So, most of us, we aren't going to use submissive language in such an obvious way like Dobby

بنابراین، بسیاری از ما، قرار نیست از زبان تسلیم‌آمیز به شیوه‌ای آشکار مانند

the House-Elf, but there might be signs of it in our speech, and that's what we're going

دابی جن خانه استفاده کنیم، اما ممکن است نشانه‌هایی از آن در گفتارمان وجود داشته باشد ، و این چیزی است که در این مقاله

to look at in this lesson.

به آن می‌پردازیم. درس

I'm going to give lots of examples where, without realizing it, we might speak a little

من قصد دارم مثال‌های زیادی بزنم که در آن‌ها، بدون اینکه متوجه باشیم، ممکن است

bit like Dobby the House-Elf.

کمی شبیه به Dobby the House-Elf صحبت کنیم.

Okay, first, before we get there, I want to talk about what this kind of language shows

خوب، اول، قبل از اینکه به آنجا برسیم، می خواهم در مورد آنچه این نوع زبان

about us as a person.

در مورد ما به عنوان یک شخص نشان می دهد صحبت کنم.

Some of it's good, and in some situations we might look at it as...

برخی از آن خوب است، و در برخی موقعیت ها ممکن است به آن نگاه کنیم

We might see it as a negative thing in some situations.

... ممکن است در برخی موقعیت ها آن را یک چیز منفی ببینیم.

It might be good for us sometimes, but if we use it too much and we make ourselves small

شاید گاهی اوقات برای ما خوب باشد، اما اگر زیاد از آن استفاده کنیم و در آن موقعیت خودمان را کوچک کنیم

in that situation, maybe it's not helpful for us.

، شاید برایمان مفید نباشد.

So, first of all, when we talk in this way, sometimes it has the appearance of being very

پس اولاً وقتی اینطور صحبت می کنیم، گاهی ظاهر خیلی

polite language.

مودبانه است.

And that's good in a way-isn't it?-because it seems that we have good manners, and we

و این از یک جهت خوب است - اینطور نیست؟ - چون به نظر می رسد ما اخلاق خوبی داریم و

are...

...

We are a charming person because we're being very polite.

ما آدم جذابی هستیم چون خیلی مودب هستیم.

But then if we go too polite, sometimes it doesn't seem that genuine or authentic, perhaps.

اما اگر بیش از حد مؤدبانه رفتار کنیم، گاهی اوقات شاید آنقدرها هم واقعی یا معتبر به نظر نمی رسد.

So, when we use this kind of language as well, it shows that we're considerate people; we're

بنابراین، هنگامی که ما از این نوع زبان نیز استفاده می کنیم، نشان می دهد که ما مردمی با ملاحظه هستیم. ما

people that think about the needs of others first.

افرادی هستیم که ابتدا به نیازهای دیگران فکر می کنیم.

The people we like especially, we make them very, very important and we care about what

افرادی که به خصوص آنها را دوست داریم، آنها را بسیار بسیار مهم می کنیم و به

they think.

آنچه فکر می کنند اهمیت می دهیم.

So, this shows that we think of other people and not just of ourselves.

بنابراین، این نشان می دهد که ما به دیگران فکر می کنیم نه فقط به خودمان.

This kind of language also shows that we're conscientious people.

این نوع زبان همچنین نشان می دهد که ما مردمی وظیفه شناس هستیم.

It means that we...

این بدان معناست که ما ...

We have a...

ما یک ...

We care what other people think of us, and we want other people to think that we're kind

داریم که اهمیت می دهیم دیگران در مورد ما چه فکری می کنند و می خواهیم دیگران فکر کنند که ما آدم های خوبی

of people, and good people, and helpful people.

هستیم و انسان های خوب و مفیدی هستیم.

And then the next thing this kind of language shows about us is low status.

و سپس چیزی که این نوع زبان در مورد ما نشان می دهد، وضعیت پایین است.

That's another way of saying: "Oh, I'm...

این یک راه دیگر برای گفتن است: "اوه، من ...

I'm not very important; you're more important than I am."

من خیلی مهم نیستم، شما مهمتر از من هستید."

Or: "You're more important than I will ever be."

یا: "تو مهمتر از من هستی ."

So it's not very helpful to use that kind of speech in many life situations, for example,

بنابراین استفاده از این نوع گفتار در بسیاری از موقعیت های زندگی، به عنوان مثال،

in many jobs; but then on the other hand, in some jobs if you have a big boss, your

در بسیاری از مشاغل، چندان مفید نیست. اما از سوی دیگر، در برخی از مشاغل، اگر رئیس بزرگی دارید، رئیس بزرگ شما

big boss is probably really happy if you make yourself small and look up to them.

احتمالاً واقعاً خوشحال می شود اگر خودتان را کوچک کنید و به آنها نگاه کنید.

So it really depends on...

بنابراین واقعاً به ...

On the job that you do.

به کاری که انجام می دهید بستگی دارد.

And lastly, using this kind of speech shows that you're deferential.

و در نهایت، استفاده از این نوع گفتار نشان می‌دهد که شما دارای احترام هستید.

It means that in the way that you deal with other people, you show a lot of respect towards

یعنی در رفتاری که با دیگران دارید، احترام زیادی نسبت به

them and you show a lot of reverence.

آنها قائل هستید و احترام زیادی از خود نشان می دهید.

And "reverence" is a word that we would usually use in relation to God - to revere something

و "احترام" کلمه ای است که ما معمولاً در رابطه با خدا از آن استفاده می کنیم - برای احترام به چیزی

that's so...

که چنین است ...

So...

پس ...

So grand above us.

خیلی عالی بالاتر از ما.

So, in that sense, if we're differential to other people by using submissive language,

بنابراین، از این نظر، اگر با استفاده از زبان تسلیمانه با دیگران تفاوت داشته

we're making them god-like.

باشیم، آنها را خداگونه می کنیم.

So we can see that if we do a lot of this language it can be quite an extreme effect

بنابراین می‌توانیم ببینیم که اگر این زبان را زیاد انجام دهیم، می‌تواند تأثیر بسیار زیادی

in the way we deal with other people.

در نحوه برخورد ما با افراد دیگر داشته باشد.

We make them so big and ourselves so small, and that's what...

ما آنها را خیلی بزرگ و خودمان را خیلی کوچک می کنیم، و این چیزی است که...

That's what Dobby the House-Elf does.

این کاری است که دابی جن خانه انجام می دهد.

So, here is some examples of ways that we probably don't realize we're using submissive language.

بنابراین، در اینجا چند نمونه از راه‌هایی است که احتمالاً متوجه نمی‌شویم که از زبان تسلیم‌کننده استفاده می‌کنیم.

We might look at these...

ما ممکن است به اینها نگاه کنیم...

These phrases and these sentences as if they're polite things to say, but then we've probably

این عبارات و این جملات را طوری نگاه کنیم که گویی چیزهای مؤدبانه‌ای برای گفتن هستند، اما احتمالاً

not stopped to ever think about it.

هرگز به این موضوع فکر نکرده‌ایم.

Okay, so here's the...

خوب، پس این ...

In this example, it's like: "I must ask you for permission for everything.

در این مثال، اینطور است: " برای همه

Even small things I must ask your permission first; I can't just do it."

چیز باید از شما اجازه بگیرم. حتی برای کارهای کوچک، ابتدا باید از شما اجازه بگیرم؛ من نمی توانم آن را انجام دهم."

So, let's imagine you are in a new place or you're at somebody's house, and you've never

بنابراین، بیایید تصور کنیم که در یک مکان جدید هستید یا در خانه کسی هستید، و هرگز

used the toilet there in their house or the loo, you've never used it, so you would say

از توالت در خانه یا توالت استفاده نکرده‌اید، هرگز از آن استفاده نکرده‌اید، بنابراین

to the person: "Do you mind if I use your toilet?" or "Do you mind if I use your loo?"

به آن شخص بگویید: اشکالی نداره از توالت استفاده کنم؟" یا "آیا برایتان مهم نیست که از سرویس بهداشتی شما استفاده کنم؟"

Now, someone who spoke in a more direct way or a way where they didn't use this kind of

حالا یکی که مستقیم‌تر صحبت می‌کند یا این‌گونه

politeness about: "Is it...?

ادب را به کار نمی‌برد: "آیا...؟

Can I have permission?" they would just say: "Where's the toilet?"

اجازه دارم؟" فقط می گفتند: توالت کجاست؟

There's no: "Is it okay"?

وجود ندارد: "اشکالی ندارد"؟

"Where is it?

"کجاست؟

I'm going there - just give me the information."

من به آنجا می روم - فقط اطلاعات را به من بدهید."

Another example: "Is it okay if I use the toilet?

مثال دیگر: "اگر از توالت استفاده کنم

Is it okay?"

اشکالی ندارد؟ اشکالی ندارد؟"

Well, why wouldn't it be okay?

خوب، چرا خوب نیست؟

Maybe if the toilet was all...

شاید اگر توالت همه چیز بود...

All overflowing and there was a...

همه چیز پر از آب بود و یک

There was a problem with the plumbing that day, maybe then it wouldn't be okay, but 99

... آن روز لوله کشی مشکل داشت ، شاید آن موقع مشکلی نداشت، اما 99

times out of 100, it usually is okay if you use the toilet somewhere.

بار از 100، معمولاً مشکلی ندارد اگر شما در جایی از توالت استفاده کنید

"Would it be okay if I used the toilet?"

"آیا اشکالی ندارد اگر از توالت استفاده کنم؟"

Same example.

همین مثال

And: "Would it be okay with you if I were to use the toilet?"

و: "آیا برای شما مشکلی نیست اگر من از توالت استفاده کنم؟"

When we make the sentence longer like that by adding in more polite words, then we become

وقتی با اضافه کردن کلمات مودبانه تر جمله را آنطور طولانی تر می کنیم، آن وقت

more and more like Dobby the House-Elf, because all of these are asking for permission, but

بیشتر و بیشتر شبیه دابی جن خانه می شویم، زیرا همه اینها اجازه می خواهند، اما

when we put in polite...

وقتی مودبانه می گذاریم ...

Extra polite words, like...

کلمات اضافی مودبانه، مثل...

Here we're basically repeating...

اینجا اساساً داریم تکرار می

We're repeating: "Would it be okay with you" and then to say: "if I were to" - we're repeating.

کنیم... تکرار می کنیم: «آیا اشکالی ندارد» و بعد می گوییم: «اگر می خواستم» - تکرار می کنیم.

We're...

ما ...

We're so nervous about saying what we want to say that we add in more words and we take

ما آنقدر از گفتن آنچه می خواهیم بگوییم عصبی هستیم که کلمات بیشتری را اضافه می کنیم و

longer about it, so that's another sign that we are making ourselves...

در مورد آن زمان بیشتری می گیریم ، بنابراین این نشانه دیگری است که ما خودمان را می سازیم ...

We're being so polite that we're making ourselves small in language.

ما آنقدر مودب هستیم که ما خودمان را در زبان کوچک می کنیم.

Okay, so another thing that people do that's similar to Dobby the House-Elf is that sometimes

بسیار خوب، پس یکی دیگر از کارهایی که مردم انجام می دهند مشابه دابی جن خانه است این است که گاهی اوقات

we don't trust our own judgment and our ability to make decisions, so we ask other people

ما به قضاوت خود و توانایی خود در تصمیم گیری اعتماد نداریم، بنابراین از دیگران می پرسیم

what we should do.

که چه کاری باید انجام دهیم.

So, Dobby, he's a free house-elf now, but perhaps he's not good at making decisions;

بنابراین، دابی، او اکنون یک جن خانه آزاد است، اما شاید او در تصمیم گیری خوب نیست.

he wants to know what other people would do first.

او می خواهد بداند که دیگران در ابتدا چه کاری انجام می دهند .

And then when they tell him, he'll make the decision.

و وقتی به او می گویند، او تصمیم می گیرد.

But, really, he's not making the decision because he's asking everybody else first,

اما، در واقع، او تصمیم نمی گیرد، زیرا او اول از همه از دیگران می پرسد،

rather than asking himself.

نه از خودش.

So, let's give an example for these sentences.

پس بیایید برای این جملات مثالی بزنیم.

Imagine you live in England.

تصور کنید در انگلستان زندگی می کنید.

It rains quite a lot in England, but the rain can be unpredictable.

در انگلستان باران بسیار زیاد می بارد، اما باران می تواند غیرقابل پیش بینی باشد.

You don't know necessarily it's going to rain in the morning when you leave your house.

شما نمی دانید که حتما صبح وقتی از خانه خود بیرون می روید باران خواهد بارید.

You might look up at the clouds, and it's a little bit cloudy, but it might rain, it

ممکن است به ابرها نگاه کنید، و هوا کمی ابری است، اما ممکن است باران ببارد،

might not.

ممکن است نه.

So, because you're not sure, you might ask your mom or somebody you live with, your housemate

بنابراین، چون مطمئن نیستید، ممکن است از مادرتان یا کسی که با او زندگی می‌کنید، از هم خانه‌تان

or something, you might ask what they think about the weather and the situation for rain,

یا چیز دیگری بپرسید، ممکن است بپرسید در مورد آب و هوا و وضعیت باران چه فکری می‌کنند،

and that way you don't make this big decision by yourself of whether you bring an umbrella

و به این ترتیب اینقدر بزرگ نمی‌شوید. خودتان تصمیم بگیرید

out with you that day or you don't.

که آن روز چتر با خود بیاورید یا نه.

So, really, you want to know: Is it going to rain today?

بنابراین، واقعاً می خواهید بدانید: آیا امروز باران خواهد بارید؟

If the answer is yes, you'll bring an umbrella and you won't get wet, but you say it like

اگه جوابت مثبته چتر میاری و خیس نمیشی ولی اینجوری میگی

this: "Do you think I should take an umbrella today?" which means: Do you think it will rain?

: به نظرت امروز چتر بردارم؟ یعنی: فکر میکنی بارون میاد؟

"Do you think it's better to take an umbrella today or wear a rain jacket?"

"به نظر شما بهتر است امروز یک چتر بردارید یا یک کت بارانی بپوشید؟"

What...

چه ...

I've written "bowl" there, but we can change it for "jacket"; that would make more sense.

من آنجا نوشته ام "کاسه"، اما می توانیم آن را با "ژاکت" تغییر دهیم. که منطقی تر خواهد بود.

"What jacket do you think is better?"

"به نظر شما چه ژاکتی بهتر است؟"

So, maybe I've got a jacket that's really warm that I want to wear for a really cold

بنابراین، شاید من یک کت واقعا گرم داشته باشم که می خواهم برای یک روز واقعا سرد بپوشم

day or I've got my rain jacket, and I'm asking: "What jacket do you think is better?" for

یا کت بارانی ام را گرفته ام، و می پرسم: به نظر شما چه کتی بهتر است؟ تا

them to decide to me...

آنها برای من تصمیم بگیرند...

For me by thinking about the weather.

برای من با فکر کردن به آب و هوا.

And this example we can imagine it, like: Let's say you're going...

و این مثال را می‌توانیم تصور کنیم، مانند: فرض کنید می‌روید...

You're going out with someone, you're going to go for a coffee that afternoon, or maybe

شما با کسی بیرون می‌روید، بعدازظهر می‌خواهید قهوه بخورید، یا

it will be something a little bit more special - maybe you'd be going out for dinner or something.

شاید چیز کمی خاص‌تر باشد. - شاید شما برای شام یا چیزی بیرون می روید.

And you say to the other person: "Should I get ready now?"

و شما به طرف مقابل می گویید: "الان باید آماده شوم؟"

Or: "Should I...?

یا: "باید...؟

Should I start getting ready now?"

باید از الان شروع به آماده شدن کنم؟"

Because depending on what they say, that's when you'll change your outfit and get your...

زیرا بسته به آنچه آنها می گویند، در آن زمان است که شما لباس خود را تغییر می دهید و ...

Get your hair ready and your makeup.

موها و آرایش خود را آماده کنید.

So, all of these examples, if they are for small choices, like taking an umbrella out

بنابراین، همه این مثال‌ها، اگر برای انتخاب‌های کوچک باشند، مانند بیرون آوردن چتر

or what jacket to wear, these are signs that we trust other people's judgement more than

یا ژاکتی که بپوشیم، اینها نشانه‌هایی هستند که نشان می‌دهند ما به قضاوت دیگران بیشتر از قضاوت

our own.

خود اعتماد داریم.

It's not necessarily a bad thing, but it depends on the person that we're asking.

لزوماً چیز بدی نیست، اما بستگی به شخصی دارد که از او می‌پرسیم.

If we just ask everybody, you know: "What should I do?

اگر فقط از همه بپرسیم، می دانید: " من باید

What do you think?"

چه کار کنم؟ شما چه فکر می کنید؟"

If we always ask every single person and we don't make decisions for ourselves, that shows

اگر همیشه از تک تک افراد بپرسیم و برای خودمان تصمیم نگیریم، این نشان می‌دهد

that we are a bit like Dobby the House-Elf.

که ما کمی شبیه دوبی جن خانه هستیم.

But if there are some people whose advice or knowledge we really respect, then I don't

اما اگر برخی از افراد هستند که ما واقعاً به نصیحت یا دانش آنها احترام می گذاریم، به نظر من این کار

think it's wrong to ask them for things like this.

اشتباهی نیست که از آنها چنین چیزهایی را بخواهیم .

I'm just showing so that we're aware how...

من فقط نشان می دهم تا ما آگاه باشیم که چگونه ...

How we can build sentences in a way, without realizing it, and never really thinking about it.

چگونه می توانیم جملات را به گونه ای بسازیم، بدون اینکه متوجه شویم، و هرگز واقعاً به آن فکر نکنیم.

Coming next we've got some more examples.

در ادامه چند نمونه دیگر داریم.

The next example is a situation where you hate to impose.

مثال بعدی موقعیتی است که از تحمیل متنفر هستید.

When you impose on someone, you're disturbing them so much.

وقتی به کسی تحمیل می کنید، خیلی اذیتش می کنید.

You're coming to them with your problems, and you...

شما با مشکلات خود به سراغ آنها می آیید و ...

You feel bad about doing that, so you don't really want to impose on someone.

از انجام این کار احساس بدی دارید، بنابراین واقعاً نمی خواهید به کسی تحمیل کنید.

And because of that, the language shows that you're sorry, in a way.

و به همین دلیل، زبان به نوعی نشان می دهد که شما متاسف هستید.

And the language shows a higher level of politeness than we would normally use because we're imposing;

و زبان سطح بالاتری از ادب را نشان می دهد که ما معمولاً استفاده می کنیم، زیرا ما تحمیل می کنیم.

we're really sorry about it.

ما واقعا برای آن متاسفیم.

So let's say you have to go and talk to your boss, and you can see your boss is on the

بنابراین فرض کنید باید بروید و با رئیستان صحبت کنید ، و می‌توانید ببینید که رئیستان در اتاق با

phone in the room and he doesn't like to be disturbed, you might go and knock, open the

تلفن صحبت می‌کند و دوست ندارد مزاحم شود، ممکن است بروید و در بزنید، در را باز کنید

door and say: "Sorry to bother you, but..."

و بگویید: «ببخشید. مزاحم شما شود، اما...»

Or you might say: "Excuse me, Sir" or "Madam" if it's a woman.

یا ممکن است بگویید: «ببخشید آقا» یا «خانم» اگر زن است.

These two words are considered to be honorific language.

این دو کلمه زبان افتخاری محسوب می شوند.

When you call someone a "Sir" or a "Madam", it's showing a lot of respect to them.

وقتی کسی را «آقا» یا «خانم» خطاب می‌کنید ، احترام زیادی به او نشان می‌دهید.

When I was at school, we always called the male teachers "Sir", and we called the female

زمانی که من در مدرسه بودم، همیشه معلمان مرد را «آقا» و معلمان زن را

teachers "Miss"; we didn't use the word "Madam".

«خانم» صدا می‌زدیم. ما از کلمه "خانم" استفاده نکردیم.

I'm not really sure if schools still use...

من واقعاً مطمئن نیستم که آیا مدارس هنوز استفاده می کنند یا نه...

Schools in England still use the word "Sir", because in a lot of ways we've lost so many

مدارس در انگلستان هنوز از کلمه "آقا" استفاده می کنند، زیرا از بسیاری جهات ما بسیاری

of these traditions of showing a lot of respect to people.

از این سنت های احترام زیادی را به مردم از دست داده ایم.

So, let me know in a comment if you know what people use at school, whether they're still

بنابراین، اگر می‌دانید مردم در مدرسه از چه چیزی استفاده می‌کنند، در یک نظر به من اطلاع دهید ، آیا هنوز هم

saying "Sir".

می‌گویند «آقا».

So, if you say...

بنابراین، اگر بگویید ...

In this example sentence: "Excuse me, Sir", the fact that we're using "Sir" or "Madam"

در این جمله مثال: "ببخشید، آقا"، این واقعیت که ما از "آقا" یا "خانم" استفاده

shows a lot more respect than if we just say: "Excuse me."

می کنیم، احترام بیشتری نسبت به این موضوع نشان می دهد که فقط بگوییم: "ببخشید".

Next, knock on the door: "Sorry to disturb you" or "Sorry for intruding" when you disturb

بعد، در را بکوبید: «متاسفم که مزاحم شما شدم» یا «ببخشید که مزاحم شدم» وقتی مزاحم

someone, you've ruined their...

کسی می‌شوید، او را خراب کرده‌اید

The situation they were in before.

... وضعیتی که قبلاً در آن بودند.

Perhaps it was all very calm before, and now you've disturbed them with your big problem.

شاید قبلاً همه چیز بسیار آرام بود و اکنون با مشکل بزرگ خود آنها را آزار داده اید.

And when you intrude on someone...

و هنگامی که شما به کسی نفوذ می کنید...

We call a burglar an intruder, so for you to intrude on someone is...

ما به سارق می گوییم مزاحم، بنابراین برای اینکه شما به کسی نفوذ کنید، ...

Is not considered to be a positive thing, much like how the burglar intrudes in your house.

چیز مثبتی تلقی نمی شود، دقیقاً مانند نحوه نفوذ سارق در خانه شما.

If you're intruding on someone, it's very much disturbing them and not desirable at all.

اگر به کسی نفوذ می‌کنید، بسیار آزاردهنده است و اصلاً مطلوب نیست.

Next situation - this one is more...

وضعیت بعدی - این یکی بیشتر است...

I think we can use this one in a different situation.

من فکر می کنم ما می توانیم این یکی را در یک موقعیت متفاوت استفاده کنیم.

This one is perhaps you've heard...

این یکی شاید شنیده باشید...

There was some people talking, they're having a conversation, and perhaps you want to interrupt

عده ای صحبت می کردند، دارند صحبت می کنند و شاید بخواهید

their conversation to say something, you might say: "Don't mind me, but..." and then say

صحبت آنها را قطع کنید تا چیزی بگویید، ممکن است بگویید: "به من اهمیت نده، اما... و سپس

whatever it is you were going to say.

هر چه می خواهید بگویید.

It's not...

این نیست...

It's not such a huge thing as some of these other examples.

این چیز بزرگی مانند برخی از این نمونه های دیگر نیست.

And this other example could be you just have something very, very quick to say, and perhaps

و این مثال دیگر می تواند این باشد که شما فقط چیزی خیلی خیلی سریع برای گفتن دارید، و شاید

it's been...

هم همینطور بوده است...

You've been waiting for a moment to say, but the people keep talking and it feels like

شما برای یک لحظه منتظر بوده اید که بگویید، اما مردم به صحبت کردن ادامه می دهند و احساس می کند

there's not a good moment, but if you don't speak now you'll be standing there all day,

لحظه خوبی وجود ندارد، اما اگر اکنون صحبت نکنید، تمام روز را در آنجا خواهید ایستاد،

so you say: "Sorry, just one moment", and you try and say what it is you want to say

بنابراین می گویید: "ببخشید، فقط یک لحظه" و سعی می کنید خیلی سریع آنچه را که می خواهید بگویید

quite quickly.

.

But in other situations, if we use that, if we say: "Sorry, just one moment" it's because

اما در موقعیت‌های دیگر، اگر از آن استفاده می‌کنیم، اگر می‌گوییم: «متاسفم، فقط یک لحظه» به این دلیل است

we feel we can only take one moment of that person's time.

که احساس می‌کنیم فقط می‌توانیم یک لحظه از وقت آن شخص را بگیریم.

If we take more than one moment, it's too much.

اگر بیش از یک لحظه وقت بگذاریم، خیلی زیاد است.

You know?

میدونی؟

You don't deserve it.

تو لیاقتش رو نداری

And lastly, instead of just asking a question when we want to know something, some people

و در آخر، بعضی ها به جای اینکه فقط یک سوال بپرسیم وقتی می خواهیم چیزی بدانیم،

say: "May I ask you a question?" or "Can I ask you a question?" first so they get that

می گویند: ممکن است از شما یک سوال بپرسم؟ یا "میتونم یه سوال ازت بپرسم؟" اول تا آنها این

permission.

مجوز را بگیرند.

"May" is generally considered even more polite than saying "Can".

«مه» را عموماً حتی مؤدبانه‌تر از گفتن «می‌توانم» می‌دانند.

All right, so now I thought we'd go back to Dobby the House-Elf and look at some of his

خیلی خب، حالا فکر کردم به دابی جن خانه برگردیم و به برخی از بهترین نقل قول های او نگاه کنیم

best quotes.

.

And we're going to look at House-Elf speak - that's a way of saying how house-elves speak:

و ما قصد داریم به صحبت کردن جن های خانگی نگاه کنیم - این راهی برای گفتن نحوه صحبت الف های خانگی است:

What kind of language do they use?

آنها از چه زبانی استفاده می کنند؟

So, let's start with this one: "Dobby is very sorry, Dobby had to iron his hands", and he

بنابراین، بیایید با این یکی شروع کنیم: "دابی خیلی متاسف است، دابی مجبور شد دست هایش را اتو کند" و

gets so cross with himself; he hates himself so much for making a mistake that to punish

او خیلی با خودش مخالفت می کند. آنقدر از خودش بدش می‌آید که مرتکب اشتباهی می‌شود که برای تنبیه

himself he'll iron his hands; he'll burn his hands to show how very sorry he is.

خودش دست‌هایش را اتو می‌کند. او دستانش را می سوزاند تا نشان دهد که چقدر متاسف است.

And what's interesting about Dobby's language, here, is Dobby is speaking about himself using

و آنچه در مورد زبان دابی جالب است ، اینجاست که دابی با استفاده از زبان خود در مورد خودش صحبت می کند

his...

...

He refers to himself as "Dobby", so it would be like me talking about myself, and saying:

او از خود به عنوان "دابی" یاد می کند، بنابراین مانند این است که من در مورد خودم صحبت کنم و بگویم:

"Jade does this".

"جید این کار را می کند".

When somebody...

وقتی کسی

It's really unusual language, actually, because we call it speaking in the third-person, and

... واقعاً زبان غیرمعمولی است، زیرا ما آن را صحبت کردن به صورت سوم شخص می‌نامیم، و

in British English the only person who's really known for doing that is the Queen.

در انگلیسی بریتانیایی تنها کسی که واقعاً به این کار معروف است ملکه است.

So, it's a bit...

بنابراین، کمی...

It's a bit unusual to get a house-elf doing it, but I suppose it just gives the...

این کمی غیرعادی است که یک جن خانگی این کار را انجام دهد، اما من فکر می‌کنم این کار را انجام می‌دهد...

When he talks about himself that way, it gives an unusual quality to his...

وقتی او درباره خودش اینطور صحبت می‌کند، کیفیت غیرعادی به او می‌دهد

To his speech and his character that most other characters don't do, so that's why it

... گفتار و شخصیت او که اکثر شخصیت های دیگر انجام نمی دهند، به همین

sticks in our minds.

دلیل در ذهن ما می ماند.

Or maybe it could be, just thinking about it now, that Dobby has no sense of self.

یا شاید، فقط با فکر کردن به آن، دابی هیچ احساسی از خود ندارد.

In a way, he has no... because he's so much about other people, he has no personality

یه جورایی نداره... چون خیلی به آدمای دیگه علاقه داره

that he...

In a way, he doesn't... he doesn't have a "me"; he's just...

، شخصیتی نداره که... یه جورایی نداره... "من" نداره. او فقط ...

He's just the name.

او فقط نام است.

And he...

و او...

He looks at himself from the outside.

از بیرون به خودش نگاه می کند.

Maybe I'm going a bit deep, there, but it just came to me.

شاید من دارم کمی عمیق تر می شوم، اما این به من رسید.

Next example: "Dobby is used to death threats, Sir.

مثال بعدی: "دابی به تهدید به مرگ عادت دارد، آقا.

Dobby gets them five times a day at home."

دابی آنها را پنج بار در روز در خانه دریافت می کند."

So, poor Dobby, he works as a kind of slave to the wizard family, and they're so horrible

بنابراین، دابی بیچاره، او به‌عنوان برده‌ای برای خانواده جادوگر کار می‌کند، و آن‌ها آنقدر

to him and they treat him so badly that they give him death threats every day of his life.

برایش وحشتناک هستند و با او چنان بد رفتار می‌کنند که هر روز او را به مرگ تهدید می‌کنند.

So, imagine how traumatizing that would be, and how scary it would be, and how abused

بنابراین، تصور کنید که چقدر آسیب زا خواهد بود، و چقدر ترسناک خواهد بود، و چقدر از دابی بیچاره مورد سوء استفاده قرار گرفته

poor Dobby is; but yet, he says: "Oh, I'm used to it."

است. اما با این حال، او می گوید: "اوه، من به آن عادت کرده ام."

Poor, little elf.

بیچاره جن کوچولو

And the next example is: "Dobby is always having to punish himself for something, Sir.

و مثال بعدی این است: "دابی همیشه باید خودش را برای چیزی تنبیه کند، آقا.

They lets Dobby get on with it."

آنها به دابی اجازه می دهند با آن کار کند."

So, he has to give himself his own punishment.

بنابراین، او باید خودش را مجازات کند.

It's a kind of responsibility in a...

این یک نوع مسئولیت است

In a way.

به نوعی.

And for a house-elf, maybe this is seen as a...

و برای یک جن خانگی، شاید این به عنوان یک ...

In a way, it shows how good he is at his job because he's able to punish himself, and he

به نوعی نشان می دهد که او چقدر در کارش خوب است زیرا می تواند خود را تنبیه کند و

doesn't need to be...

نیازی به تنبیه ندارد ... او این کار را نمی کند

He doesn't need the wizards to tell him how to punish himself; they just say: "Get on

. نیازی نیست که جادوگران به او بگویند چگونه خود را تنبیه کند. آنها فقط می گویند: "

with it.

با این کار ادامه بده.

I trust you to do that.

من به تو اعتماد دارم که این کار را انجام

Get on with it."

دهی. ادامه بده."

So, Dobby being a very good house-elf, he knows how to punish himself.

بنابراین، دابی که یک جن خانگی بسیار خوب است، می داند چگونه خود را مجازات کند.

And the last example here is: "Socks are Dobby's favourite clothes, Sir."

و آخرین مثال در اینجا این است: "جوراب لباس مورد علاقه دابی است، آقا."

And here are some socks.

و در اینجا چند جوراب وجود دارد.

So, whereas humans tend to think about socks as...

بنابراین، در حالی که انسان ها تمایل دارند در مورد جوراب ها به عنوان... فکر کنند

In a way, when we find them on the floor, we find them to be dirty even if they're clean

، به نوعی، وقتی آنها را روی زمین می یابیم، حتی اگر جوراب تمیزی باشند، آنها را کثیف می یابیم

socks.

.

Odd socks are never a desirable thing.

جوراب های عجیب و غریب هرگز چیز مطلوبی نیستند.

We especially don't like other people's socks.

ما به خصوص جوراب دیگران را دوست نداریم.

For Dobby, they are outfits, so he takes perhaps the lowliest and least luxurious piece of

برای دابی، آنها لباس هستند، بنابراین او شاید پست ترین و کم لوکس ترین

clothing that many humans have; and to Dobby, they become favourite, special outfits.

لباسی را که بسیاری از انسان ها دارند را برمی دارد. و برای دابی، آنها تبدیل به لباس های مورد علاقه و خاص می شوند.

So, there we...

بنابراین، ما ...

There we know a little bit about Dobby's language.

آنجا ما کمی در مورد زبان دابی می دانیم.

And if we use a lot of effects like Dobby does when he's speaking, calling other people

و اگر ما از افکت‌های زیادی مانند دابی هنگام صحبت کردن استفاده کنیم، دیگران را

"Sir" and making ourselves small, this will show other people that we are less important

«آقا» صدا بزنیم و خودمان را کوچک کنیم، به دیگران نشان می‌دهیم که اهمیت

than them.

کمتری نسبت به آنها داریم.

So, what you can do now is do the quiz on this lesson.

بنابراین، کاری که اکنون می توانید انجام دهید این است که مسابقه این درس را انجام دهید.

And thank you so much for watching, and I'll see you again soon.

و از تماشای شما بسیار سپاسگزارم و به زودی دوباره شما را خواهم دید.

Bye.

خدا حافظ.