Speak English FAST, like a native speaker: 3 methods

Hi, everyone. In this lesson we’re going to learn how to speak fast like a native speaker.

سلام به همه. در این درس می خواهیم یاد بگیریم که چگونه مانند یک زبان مادری سریع صحبت کنیم.

When you’re learning English and you hear native speakers, why is it that they sound

وقتی در حال یادگیری زبان انگلیسی هستید و زبان مادری را می شنوید ، چرا اینقدر سریع صدا می

so fast and it’s hard for them to understand? Are they really talking like: “Blub-blub-blub-blub-blub-blub-blub”,

کنند و درک آن برایشان سخت است؟ آیا آنها واقعاً اینگونه صحبت می کنند: "Blub-blub-blub-blub-blub-blub-blub"

or is it something that they’re doing when they pronounce sentences that makes it seem

یا این کاری است که هنگام تلفظ جملات انجام می دهند که سریع به نظر می رسد

fast, but it’s not really? Let’s look at some example sentences, and I’ll teach

، اما واقعاً اینطور نیست؟ بیایید به چند جمله مثال نگاه کنیم، و من به شما یاد خواهم داد

you how to speak fast like a native English speaker.

که چگونه مانند یک انگلیسی زبان مادری سریع صحبت کنید .

All my question phrases are questions with “Do” or “Did”, and this is them written

تمام عبارات سوال من سوالاتی با "Do" یا "Did" هستند، و این آنها

out in the full sentence, then I have in this column what the sentence sounds like. If we

در جمله کامل نوشته شده است، سپس در این ستون دارم که جمله چگونه به نظر می رسد. اگر

don’t know how to read IPA transcription, here, this is very useful for us. But the

نمی دانیم چگونه رونویسی IPA را بخوانیم، در اینجا، این برای ما بسیار مفید است. اما

problem, when we write out the pronunciation in this way, is we don’t have letters for

مشکل، وقتی تلفظ را به این شکل می نویسیم، این است که برای

all the sounds. We don’t have letters from the English alphabet for all the sounds in

همه صداها حروف نداریم. ما حروفی از الفبای انگلیسی برای همه صداهای

English, so it’s helpful, but we can still sound slightly wrong if this is all we know

انگلیسی نداریم، بنابراین مفید است، اما اگر این تنها چیزی است که در مورد تلفظ می دانیم، می توانیم کمی اشتباه به نظر برسیم

about the pronunciation. That’s why I’m going to teach you little bits that we need

. به همین دلیل است که من می‌خواهم نکات کوچکی را که باید

to know from here, so that you get the correct pronunciation. And this is what, altogether,

از اینجا بدانیم، به شما آموزش دهم تا تلفظ صحیح را به دست آورید . و این چیزی است که در مجموع

will help you speak fast like a native speaker. So, let’s start here, question phrase: “Do

به شما کمک می کند تا مانند یک زبان مادری سریع صحبت کنید. بنابراین، بیایید از اینجا شروع کنیم، عبارت سوال: "آیا

you like it?” That’s really slow. If you’re a beginner in English, you can understand

آن را دوست دارید؟" این واقعا کند است. اگر در زبان انگلیسی مبتدی هستید، می توانید

it. “Do you like it?” But this is not how native speakers actually speak. It sounds

آن را درک کنید. "دوست داری؟" اما گویشوران بومی واقعاً اینگونه صحبت نمی کنند. چیزی شبیه این به نظر

something like: “D-you lie-kit? D-you lie-kit?” What happens is the “Do” and “you”

می رسد: "د-تو دروغ می گویی؟ د-تو کیت دروغ میگی؟» آنچه اتفاق می‌افتد، پیوستن «Do» و «شما» است

join: “D-you”, “Do you”, and the “like” and the “it” change. The “k” goes

: «D-you»، «Do you» و «مانند» و «آن» تغییر می‌کنند. "ک"

to the second… The “k” joins “it”. “D-you lie-kit? D-you lie-kit?” And we

به دومی می رود... "ک" به "آن" می پیوندد. «د-تو کیت دروغ میگی؟ د-تو کیت دروغ میگی؟» و ما

can see this also in the IPA transcription. “Ii: kIt”, “də.ju: Ii: kIt”.

می توانیم این را در رونویسی IPA نیز ببینیم. «Ii: kIt»، «də.ju: Ii: kIt».

What’s also happening, here, in the IPA transcription, if you look here, this is “də.

آنچه که در اینجا، در رونویسی IPA نیز اتفاق می افتد ، اگر به اینجا نگاه کنید، این «də» است.

ju”, “də. ju”. This is schwa. “də. ju”. When I write it here, we don’t have

ju»، «də. جو». این شوا است. "د. جو». وقتی آن را اینجا می نویسم،

any letter in English that can… In the English alphabet that can represent schwa, so that’s

هیچ حرفی در انگلیسی نداریم که بتواند ... در الفبای انگلیسی که بتواند نشان دهنده schwa باشد، به

why I just put the “d” consonant: “D-you”, “D-you”, “D-you”.

همین دلیل است که من فقط حرف "d" را گذاشتم: "D-you", "D-you" ، "دی-تو".

Another… Now, you have to listen really, really, really carefully to hear the difference.

دیگر... حالا، شما باید واقعاً، واقعاً، واقعاً با دقت گوش دهید تا تفاوت را بشنوید.

“Do you like it?” can also sound like: “Jew lie-kit? Jew lie-kit?” I’m going

"دوست داری؟" همچنین می تواند اینگونه باشد: «یهودی دروغگو؟ کیت دروغ یهودی؟»

to say the first one, then the second one: “D-you lie-kit? D-you lie-kit? Jew lie-kit?”

اولی را می‌گویم، بعد دومی را: «دروغ می‌زنی؟ د-کیت دروغ میگی؟ کیت دروغ یهودی؟»

You have to listen really, really carefully. So, I suggest you watch this video a few times

شما باید واقعاً با دقت گوش دهید. بنابراین، پیشنهاد می کنم این ویدیو را چند بار تماشا کنید

so that you can start to hear the difference between very similar pronunciations. Here’s

تا بتوانید تفاوت بین تلفظ های بسیار مشابه را بشنوید.

the transcription: “dʒU: li: kIt”. The same thing is happening, here, in the two

این رونویسی است: "dʒU: li: kIt". در اینجا، در دو مثال، همین اتفاق می افتد

examples: “li: kIt”, but the first part is different. “də.ju”, “dʒU”, “də.ju:”,

: "li: kIt"، اما قسمت اول متفاوت است. «də.ju»، «dʒU»، «də.ju:»،

“dʒU”. “dʒU: li: kIt”. Let’s look at the next example: “Did you

«dʒU». "dʒU: li: kit". بیایید به مثال بعدی نگاه کنیم: "آیا

see that?” That’s how a beginner would say it. “Did you see that?” What does

آن را دیدی؟" این طوری است که یک مبتدی آن را می گوید. "اون رو دیدی؟"

it sound like? “Did-yah see that? Did-yah see that?” Am I speaking fast now—“Did-yah

آن شبیه چه صدایی است؟ "آیا این را دیدی؟ آیا آن را دیدی؟» آیا من الان سریع صحبت می‌کنم - "آیا

see that?”—or am I just joining up the words so that they flow? “Did-yah see that?”

این را دیدی؟" - یا فقط کلمات را به هم می‌پیوندم تا جاری شوند؟ "آیا این را دیدی؟"

If we look at the IPA transcription: “you” becomes “jə”. Although it’s… It looks

اگر به رونویسی IPA نگاه کنیم: "شما" به "jə" تبدیل می شود. اگرچه این ... به نظر می

like the letter “j”, this is the sound for “yah”, together with the schwa. “jə”.

رسد حرف "j"، این صدای "yah" همراه با schwa است. "jə".

“did.jə si: đaet”. Don’t be scared by this; we don’t use this IPA symbol that

“did.jə si: đaet”. از این نترسید؛ ما اغلب از این نماد IPA استفاده نمی

often, and this is the word “that”. “did.jə si: đaet”. “Did-yah see that?”

کنیم و این کلمه "آن" است. “did.jə si: đaet”. "آیا این را دیدی؟"

Can you hear the difference between the first example and the second example? “Di-jah

آیا می توانید تفاوت بین مثال اول و مثال دوم را بشنوید؟ "دی جاه می

see that? Di-jah see that?”, “Did-yah see that?”, “Di-jah see that?”, “Did-yah

بینید که؟ دی جاه آن را دید؟»، «آیا آن را دید؟»، «دی جاه آن را دید؟»، «آیا

see that?”, “Di-jah see that?” “di.dʒə si: đaet”. “jə”, “dʒə”, “jə”,

آن را دید؟»، «دی جاه آن را دید؟» “di.dʒə si: đaet”. «jə»، «dʒə»، «jə»،

“dʒə”. “Di-jah see that?”, “Did-yah see that?”, “Di-jah see that?” You have

«dʒə». «دی جاه آن را دید؟»، «آیا آن را دید؟»، «دی جاه آن را دید؟» شما باید

to listen really, really carefully. This is advanced-level hearing. If you don’t hear

واقعاً با دقت گوش دهید. این شنوایی در سطح پیشرفته است. اگر آن را نمی

it, you haven’t listened to enough native speaker pronunciation. What’s happening

شنوید، به اندازه کافی به تلفظ زبان مادری گوش نکرده اید . آنچه در اینجا اتفاق می افتد

here is we are losing the letter “d” and changing it to a “jah” sound instead.

این است که ما حرف "d" را از دست می دهیم و به جای آن به صدای "jah" تغییر می دهیم.

“jah”. “Di-jah see that?” Next we’ve got a question and answer. -“I

"جا". "دیجه می بینید؟" بعد ما یک سوال و جواب داریم. -"

saw Jack last night.” -“Did you?” -“I saw Jack last night.” -“Did you?” We’re

دیشب جک را دیدم." -"آیا تو؟" -" دیشب جک را دیدم." -"آیا تو؟" ما در

actually just looking at: “Did you?” “Did-yah? Did-yah? Did-yah?”, “did. jə”, “jə”.

واقع فقط به این نگاه می کنیم: "آیا شما؟" "آه؟ آیا؟ آیا؟»، «کرد. jə، "jə".

“you” becomes “jə”. “did. jə”. Or I could also say… Here… Here, the emphasis

"شما" به "jə" تبدیل می شود. "کرد. jə". یا می‌توانم بگویم... در اینجا... در اینجا،

is on “did”. -“I saw Jack last night.” -“Did-yah? Did-yah?” “Did” is the

تأکید بر «کرد» است. -"دیشب جک را دیدم." -"آه؟ آره؟" "کرد"

bigger word. “Did-yah?” I’m surprised. I can also answer the question like this:

کلمه بزرگتر است. "آه؟" من شگفت زده ام. من همچنین می توانم به این سؤال پاسخ دهم:

-“I saw Jack last night. I saw Jack last night.” -“Di-jew? Di-jew?” There, “dʒu”

-«دیشب جک را دیدم. دیشب جک را دیدم .» -«دی-یهودی؟ دی یهودی؟» در آنجا، "dʒu

is the bigger word. What we’re doing here, when I underline this part, is I’m showing

" کلمه بزرگتر است. کاری که ما اینجا انجام می دهیم، وقتی زیر این قسمت خط می کشم، این است که نشان می دهم

where the main stress is. Here, “did” is the main stress: “did. jə”. Here,

استرس اصلی کجاست. در اینجا، "کرد" استرس اصلی است: "کرد. jə". در اینجا،

“dʒu” is the main stress: “di. dʒu”. It gives us a different meaning when we change

"dʒu" تاکید اصلی است: "di. dʒu». وقتی استرس یک جمله را تغییر می دهیم، معنای دیگری به ما می دهد

the stress in a sentence. Another example: “Did you go?” Very slow:

. مثال دیگر: "رفتی؟" خیلی آهسته:

“Did you go?” All the words are very clear and separate. “Did you go?”, “Did-yah

"رفتی؟" همه کلمات بسیار واضح و جدا هستند. "رفتی؟"، "

go? Did-yah go?”, “did… did. jə gəʊ, did. jə gəʊ”. “you” becomes “jə”:

رفتی؟" آیا رفت؟»، «آیا... کرد. jə gəʊ، انجام داد. jə gəʊ”. «تو» به «jə» می شود:

“did. jə gəʊ”. Another example: “Di-jah go? Di-jah go?”, “di. dʒə gaʊ”. “dʒə”,

«کردم. jə gəʊ”. مثال دیگر: «دی جاه برو؟ دی جاه برو؟»، «دی. dʒə gaʊ». "dʒə"،

“di. dʒə gaʊ”. More examples coming up.

"di. dʒə gaʊ». نمونه های بیشتری در راه است.

Let’s look now at: “Do you want to go?” I should have put a bit more space, there;

بیایید اکنون نگاه کنیم: "آیا می‌خواهی بروی؟" من باید فضای بیشتری را در آنجا می گذاشتم.

a separate word. “Do you want to go?” So slow, taking me forever to say it. Oh,

یک کلمه جداگانه "می خواهی بروی؟" خیلی آهسته، من را برای همیشه می برد تا آن را بگویم. اوه،

let’s count the syllables. “Do you want to go?” Five. “Jew wanna go? Jew wanna

بیایید هجاها را بشماریم. "می خواهی بروی؟" پنج. «یهودی می‌خواهد برود؟ یهودی میخواهد

go? Jew wanna go? Jew wanna go?” If I say this one really fast: “Jew wanna go? Jew

برود؟ یهودی میخواهد برود؟ یهودی می‌خواهد برود؟» اگر این یکی را خیلی سریع بگویم: «یهودی می‌خواهد برود؟ یهودی

wanna go? Jew wanna go?” So, there’s four syllables here, but there’s five here, so

میخواهد برود؟ یهودی می‌خواهد برود؟» بنابراین، اینجا چهار هجا وجود دارد، اما اینجا پنج هجا وجود دارد، بنابراین

I’m losing one of the sounds. “Jew wanna go?”, “dʒu: wɒnnə gəʊ”. This symbol,

من یکی از صداها را از دست می دهم. «یهودی می‌خواهد برود؟»، «dʒu: wɒnnə gəʊ». این نماد،

here, which is like a backwards “a”, is “ɒ”, “ɒ”. “wɒnnə, wɒnnə”.

در اینجا، که مانند یک "a" به عقب است، "ɒ"، "ɒ" است. “wɒnnə, wɒnnə”.

“Jew wanna go?”, “dʒu: wɒnnə gəʊ”. Now, I can also say it a different way: “Juh-wanna

«یهودی می‌خواهد برود؟»، «dʒu: wɒnnə gəʊ». حالا، می‌توانم آن را به شکل دیگری هم بگویم: «جوه می‌خواهی

go? Juh-wanna go?”, “Jew wanna go?”, “Juh-wanna go?”, “Jew”, “Juh”,

بروی؟ جوه می خواهی بروی؟»، «یهودی می خواهد برود؟»، «جوه می خواهی برود؟»، «یهودی»، «جوه»،

“Jew”, “Juh”. “Jew wanna go?”, “Juh-wanna go?”, “dʒe wɒnnə gəʊ”.

«یهودی»، «جوه». "یهودی می‌خواهد برود؟"، "Juh-wanna go?"، "dʒe wɒnnə gəʊ".

This part is all the same. The only different was: “dʒu”, “dʒe”, “dʒu”, “dʒe”.

این قسمت همش همینه تنها تفاوت این بود: "dʒu"، "dʒe"، "dʒu"، "dʒe".

Another example, here: “Do you know her?” We’re talking about her. “Do you know

مثال دیگر، در اینجا: "آیا او را می شناسید؟" ما در مورد او صحبت می کنیم. "

her?” “Da-jah knowa? Da-jah knowa? Da-jah knowa?” “də. jə nəʊ. ə”, “Da-jah

او را می شناسی؟" "داجا میدونی؟ دا جاه میدونی؟ داجا میدونی؟" "د. jə nəʊ. ə، «

knowa?” Schwa is here, here, and here. Here, I’ve spelt it with “a”: “Da-jah knowa”,

داجاه می‌دانی؟» شوا اینجا، اینجا و اینجاست. در اینجا من آن را با "الف" نوشتم: "دا جاه می دانم"،

but if I wanted to, I could also spell it like “duh”: “Duh-jah knowa?” The thing

اما اگر بخواهم، می توانم آن را مانند "دُح" هم بنویسم: "دوه جاه می دانم؟" چیزی که

about schwa, although we have one symbol for it here, here, and here, it slightly changes

در مورد schwa وجود دارد، اگرچه ما در اینجا، اینجا و اینجا یک نماد برای آن داریم

sound every time, depending on the letters next to it. So, it’s a bit… If you’ve

، بسته به حروف کنار آن، هر بار کمی صدا را تغییر می دهد. بنابراین، کمی… اگر

got a very sensitive ear, it can be really hard to learn, because it always slightly

گوش بسیار حساسی دارید، یادگیری آن می تواند واقعاً سخت باشد، زیرا همیشه کمی

changes. So, I spelt it with “a”, there, but I could also spell with “u”; depends

تغییر می کند. بنابراین، من آن را با "a" املا کردم، اما می توانم با "u" نیز املا کنم. بستگی

what you hear more. “Duh-jah knowa?”, “də. jə nəʊ. ə”, “Duh-jah knowa?”

داره بیشتر چی بشنوی «Duh-jah knowa؟»، «də. jə nəʊ. ə، "Duh-jah knowa؟"

Or I could say: “Jew knowa? Jew knowa? Jew knowa?”, “dʒu: nəʊ. ə”. This part’s

یا می‌توانم بگویم: «یهودی می‌داند؟ یهود میدونه؟ یهودی می دانم؟»، «dʒu: nəʊ. ə». این

the same again. Difference is here: “də.jə”, two syllables, “də.jə”; here, only one

قسمت دوباره همان است تفاوت اینجاست: "də.jə"، دو هجا، "də.jə". در اینجا فقط یک

syllable: “dʒu”, “dʒu: nəʊ. ə”. So, here I get three sounds: “dʒu: nəʊ.

هجا: "dʒu"، "dʒu: nəʊ. ə». بنابراین، در اینجا من سه صدا دریافت می کنم: "dʒu: nəʊ.

ə”. Here, I have: “də. jə nəʊ. ə”, four sounds. “də. jə nəʊ. ə”, “də.

ə». در اینجا، من دارم: "də. jə nəʊ. ə، چهار صدا. "د. jə nəʊ. ə»، «də.

jə nəʊ. ə”. So, this explains why when native speakers

jə nəʊ. ə». بنابراین، این توضیح می‌دهد که چرا وقتی سخنرانان

are speaking, it seems like they’re talking so fast, but actually what’s happening is

بومی صحبت می‌کنند، به نظر می‌رسد که آن‌ها خیلی سریع صحبت می‌کنند، اما در واقع اتفاقی که می‌افتد این است

the words are joining up in ways so that we can pronounce them smoothly, and so our sentences

که کلمات به روش‌هایی به هم می‌پیوندند تا بتوانیم آن‌ها را به آرامی تلفظ کنیم، و بنابراین

can flow. And what this also shows you is that there are so many differences in pronunciation;

جملات‌مان جاری می‌شوند. و آنچه این نیز به شما نشان می دهد این است که تفاوت های زیادی در تلفظ وجود دارد.

one person says this way, another person says something different, which is why we can take

یک نفر اینطور می گوید، یک نفر دیگر چیز دیگری می گوید ، به همین دلیل است که می توانیم یک جمله را در نظر بگیریم

one sentence: “Do you know her?” and we get something completely different. One says

: "آیا او را می شناسید؟" و ما چیزی کاملا متفاوت دریافت می کنیم. یکی

this with four syllables, and the other says with three syllables. So, this explains also

این را با چهار هجا می گوید و دیگری با سه هجا. بنابراین، این توضیح می دهد

why native speakers are so hard to understand sometimes.

که چرا درک سخنوران بومی گاهی اوقات بسیار سخت است .

What you can do now is the quiz on this lesson, and I’ll see you again soon. Thanks for

کاری که اکنون می توانید انجام دهید مسابقه این درس است و من به زودی شما را دوباره می بینم. ممنون از

watching. Bye.

ملاحظه تان. خدا حافظ.