Go from BORING to INTERESTING with English rhythm

Hi, everyone. I am Jade. Today we are talking about the rhythm of English. And that's not

سلام به همه. من جید هستم. امروز در مورد ریتم انگلیسی صحبت می کنیم. و این

my normal voice. I'm showing you that because rhythm is really important when you're speaking

صدای عادی من نیست. من این را به شما نشان می دهم زیرا وقتی به

a different language, and every language has its own rhythm. So, I thought today, I'll

زبان دیگری صحبت می کنید، ریتم واقعا مهم است و هر زبانی ریتم خاص خود را دارد. بنابراین، امروز فکر کردم،

tell you a little bit about the rhythm of English. What does English actually sound

کمی در مورد ریتم انگلیسی به شما بگویم .

like if we break it down?

اگر آن را بشکنیم واقعاً زبان انگلیسی چگونه به نظر می رسد؟

It's really important to improve the rhythm of your English speech, because we try to

این واقعاً مهم است که ریتم گفتار انگلیسی خود را بهبود بخشید، زیرا ما سعی می کنیم

avoid what's called monotone. Monotone voices are... Well, it's a big subject, but one thing

از چیزی که یکنواخت نامیده می شود اجتناب کنیم. صداهای یکنواخت هستند... خب، موضوع بزرگی است، اما یک چیز

about monotone voices is they don't go up or down, and they're not very expressive.

در مورد صداهای یکنواخت این است که آنها بالا یا پایین نمی روند و خیلی رسا نیستند.

So we try to avoid that, and we can see that actually in English poetry. And I think in...

بنابراین ما سعی می کنیم از آن اجتناب کنیم، و می توانیم آن را در واقع در شعر انگلیسی ببینیم. و من فکر می کنم ... به نظر

I think poetry in general is one way that you can develop your rhythm in English, because

من شعر به طور کلی یکی از راه هایی است که می توانید ریتم خود را در انگلیسی توسعه دهید، زیرا

poetry is written in a way that calls attention to rhythm of English.

شعر به گونه ای سروده شده است که توجه را به ریتم انگلیسی جلب می کند.

So here's a little bit of a famous poem in English. Don't worry if you don't know what

بنابراین در اینجا کمی از یک شعر معروف به زبان انگلیسی آورده شده است. اگر معنی کلمات را نمی دانید، نگران نباشید

the words mean, because it's quite an interesting poem in that the words are invented words

، زیرا این شعر کاملاً جالب است زیرا کلمات کلمات اختراعی

for this poem. Like it's... They're not real things, but when we hear it, we get a sense

برای این شعر هستند. مثل اینکه... آنها چیزهای واقعی نیستند ، اما وقتی آن را می شنویم،

of what it means. But in terms of rhythm, it's interesting because so much of English

معنای آن را درک می کنیم. اما از نظر ریتم، جالب است زیرا بسیاری از

poetry is written in what's called iambs, which is basically an unstressed followed

اشعار انگلیسی با چیزی به نام iambs سروده شده است که اساساً یک هجای تاکیدی است که به دنبال آن تاکیدی

by a stressed syllable. So I'll write that down for you. Iamb, stressed followed by...

ندارد. بنابراین من آن را برای شما می نویسم. Iamb، استرس و به دنبال آن...

Ohp, wrong way around. Unstressed followed by a stressed syllable and repeated like that.

اوه، راه اشتباه است. بدون تاکید و به دنبال آن یک هجای تاکید شده و تکرار شده است.

And you've heard of Shakespeare, right? You have heard of Shakespeare, that famous poet?

و شما نام شکسپیر را شنیده اید، درست است؟ نام شکسپیر، آن شاعر معروف را شنیده اید؟

Well, he wrote in iambic pentameter, which means five of those repeated. So, one, two,

خوب، او با پنتامتر ایامبیک نوشته است، یعنی پنج تای تکرار شده. بنابراین، یک، دو،

three, four, five. Shakespeare wrote in iambic pentameter. Not continuously always through

سه، چهار، پنج. شکسپیر با پنج متری آمبیک نوشت. نه به طور پیوسته همیشه در طول

everything he ever wrote, but if there was ever an important character in one of his

همه چیزهایی که او تا به حال نوشته است، اما اگر در یکی از نمایشنامه های او شخصیت مهمی وجود داشته باشد

plays, that was in iambic pentameter.

، آن هم در پنج متری آمبیک.

This poem is not in iambic pentameter, because we don't have five. I'll show you. So, when

این شعر در پنج متری آمبیک نیست، چون پنج نداریم. بهت نشون میدم. بنابراین، وقتی

we read the poem... Well, when I read the poem, I want you just to listen to the rhythm,

شعر را می خوانیم... خوب، وقتی شعر را می خوانم، از شما می خواهم که فقط به ریتم آن گوش دهید

and then I'll talk a little bit about it because it's one thing for me to tell you the rhythm

و سپس کمی در مورد آن صحبت می کنم زیرا این یک چیز است که من ریتم را به شما بگویم.

of English is iambs; unstressed, stressed, unstressed, stressed, unstressed, stressed,

از انگلیسی iambs است. بدون استرس، استرس، بدون استرس، استرس، بدون استرس، استرس،

but what does that actually mean? So, here we go, I'll read it to you.

اما واقعا به چه معناست؟ بنابراین، در اینجا می رویم، آن را برای شما می خوانم.

"Beware the Jabberwock, my son! The jaws that bite, the claws that catch.

"مراقب جابرووک باش، پسرم! آرواره هایی که گاز می گیرند، پنجه هایی که می گیرند.

Beware the Jubjub bird, and shun The frumious bandersnatch!"

مراقب پرنده جوبجو باش، و از بندبازهای وحشتناک دوری کن!"

So, poetry is more rhythmic and elegant than just our normal speech, but our normal speech

بنابراین، شعر از گفتار معمولی ما موزون تر و شیک تر است ، اما گفتار عادی ما

likes this unstressed, stressed, unstressed, stressed rhythm, so there is similarity.

این ریتم بدون تاکید، تاکید، بدون تاکید و تاکید را می پسندد، بنابراین شباهت وجود دارد.

So let's find where the stresses are here, so that when I read it again, you can follow

پس بیایید اینجا استرس ها را پیدا کنیم تا وقتی دوباره آن را خواندم، آن را دنبال

it. So, because it's unstressed, stressed, here is the first stressed. And, did you notice

کنید. بنابراین، به دلیل اینکه بدون استرس، تاکید شده است، در اینجا اولین مورد تأکید قرار گرفته است. و، آیا

when I read it, it was "behware", not "be-ware"? It's "behware". Our connecting words are not

وقتی آن را خواندم، متوجه شدید «بهور» بود، نه «مراقب باشید»؟ این "به ور" است. کلمات ارتباطی ما

so important. You can see here, unstressed words: articles, "the", "a", they're not so

چندان مهم نیستند. در اینجا می توانید کلمات بدون تاکید را مشاهده کنید : مقالات، "the"، "a"، آنها چندان

important so we don't stress them. We can stress them but that's a different point.

مهم نیستند، بنابراین ما به آنها استرس ندهیم. ما می توانیم آنها را تحت فشار قرار دهیم اما این یک نکته متفاوت است.

Names, usually stressed. We had an unstressed there, so we're going to stressed again. Unstressed,

اسامی، معمولا تاکید می شود. ما در آنجا استرس نداشتیم، بنابراین دوباره استرس داریم.

secondary stress.

استرس بدون استرس، استرس ثانویه.

We have one... Oo, it's not... You cannot see what I'm doing here. I'm going to put

ما یکی داریم... اوه، اینطور نیست... شما نمی توانید ببینید که من اینجا چه کار می کنم. من می خواهم

it down a little bit for you. Stressed, unstressed, secondary stress. There's always one main

آن را کمی برای شما بگذارم. استرس بدون استرس، استرس ثانویه. همیشه یک

stress in a word, but if there's an extra stress, it's not as... Not as much as the

استرس اصلی در یک کلمه وجود دارد، اما اگر استرس اضافی وجود داشته باشد، به اندازه

first. Unstressed, "my" is a pronoun. Pronouns: "he", "she", "it", "my", "his", unstressed.

اولی نیست. بدون تاکید، "من" یک ضمیر است. ضمایر: "او"، "او"، "آن"، "من"، "او"، بدون تاکید.

Noun, stress again. And this is going to repeat throughout the poem, so I'm just going to

اسم، دوباره استرس. و این قرار است در طول شعر تکرار شود، بنابراین من فقط

go a little bit quickly this... A little bit more quickly this time. Unstressed, stressed,

می‌خواهم کمی سریعتر این را ادامه دهم... این بار کمی سریع‌تر. بدون استرس، استرس،

unstressed, stressed, unstressed, stressed, unstressed, stressed. Again, we've got "beware",

بدون استرس، استرس، بدون استرس، استرس، بدون استرس، استرس. باز هم، ما "مراقب باش"،

unstressed, stressed, unstressed, name. And the last line, again, unstress, stress, unstress,

بدون استرس، استرس، بدون استرس، نام داریم. و سطر آخر باز هم unstress، stress، unstress

and the word "bandersnatch" has two stresses, but the first... The main stress is on the

و کلمه "bandersnatch" دو تاکید دارد اما اولی... تاکید اصلی روی

first syllable.

هجای اول است.

So, as I read it this time, try to follow... I dropped my pen lid. I don't need it. Try

بنابراین، همانطور که این بار آن را خواندم، سعی کنید دنبال کنید ... درب قلمم را انداختم. من به آن نیازی ندارم. سعی

to follow the notation of the stresses. So as I'm reading it, see if you can hear that

کنید از نماد تنش ها پیروی کنید. بنابراین در حالی که دارم آن را می خوانم، ببینید آیا می توانید

that sound, that syllable is harder, stronger. Some people see it as louder, some people

آن صدا، آن هجا سخت تر و قوی تر را بشنوید. برخی از مردم آن را بلندتر و برخی

see it as stronger. For some people, it's like the stress is the hill, and the unstress

آن را قوی تر می بینند. برای برخی افراد، مانند استرس تپه است و استرس

is the valley. So, yeah, just have a listen and see what it feels like to you.

ناپذیر دره است. بنابراین، بله، فقط یک گوش کنید و ببینید چه احساسی برای شما دارد.

"Beware the Jabberwock, my son! The jaws that bite, the claws that catch.

"مراقب جابرووک باش، پسرم! آرواره هایی که گاز می گیرند، پنجه هایی که می گیرند.

Beware the Jubjub bird, and shun The frumious bandersnatch!"

مراقب پرنده جوبجو باش، و از بندبازهای وحشتناک دوری کن!"

And I had an invisible pause, there. We do that quite a lot in poetry. It's one sentence

و من یک مکث نامرئی در آنجا داشتم. ما در شعر این کار را بسیار انجام می دهیم. این یک جمله

or line, but quite often, we'll have invisible pauses there, and we'll say... Do that in

یا خط است، اما اغلب اوقات، ما مکث های نامرئی در آنجا خواهیم داشت، و می گوییم... این کار را

our normal speech as well. It's not always at the same rhythm. Did you notice, as well,

در گفتار عادی خود نیز انجام دهید. همیشه در یک ریتم نیست. آیا متوجه شده

that unstressed words do not sound the same way as when we just read the word? That word

اید که کلمات بدون تاکید مانند زمانی که ما فقط کلمه را می خوانیم صدا ندارند؟ آن

is "that", but when I read that line, it's quite different. "The jaws that bite, the

کلمه "آن" است، اما وقتی آن خط را می خوانم، کاملاً متفاوت است. آرواره هایی که گاز می گیرند،

claws that catch." It becomes "thut" rather than "that". So an unstressed syllable loses

پنجه هایی که می گیرند. به جای «آن» به «همین» تبدیل می شود . بنابراین می توان گفت که یک هجای بدون تاکید

its full definition, you could say, and it's something that we pass over quickly and it

تعریف کامل خود را از دست می دهد، و این چیزی است که ما به سرعت از آن عبور می کنیم و

can often join the words next to it, because it's not so important. And similar with "and".

اغلب می تواند کلمات کنار آن را به هم بپیوندد، زیرا چندان مهم نیست. و مشابه با «و»

I'll read this again. "Beware the Jubjub bird, and shun". "Un", "un" or "und", not "and".

من دوباره این را می خوانم. «پرهیز از پرنده ججب و بپرهیز». "Un"، "un" یا "und"، نه "and".

Could be "and", but saying "and" makes it sound more stressed.

می‌تواند «و» باشد، اما گفتن «و» باعث می‌شود استرس بیشتری به نظر برسد.

So, what is rhythm? Rhythm is sentence stress, plus word stress and syllable stress. So we

بنابراین، ریتم چیست؟ ریتم عبارت است از تاکید جمله، به اضافه تاکید کلمه و تاکید هجا. بنابراین

look to word stress here on the individual words. Sentence stress is the... Some words

ما در اینجا به تک تک کلمات تاکید می کنیم. استرس جمله ... برخی از کلمات

in the sentence overall are more important, so those are the ones with the biggest stress

در جمله به طور کلی مهم تر هستند، بنابراین آنهایی هستند که بیشترین استرس را

or they're said the loudest, or is the clearest definition. For example, Jabberwock. "Beware

دارند یا بلندترین تعریف را دارند یا واضح ترین تعریف را دارند. مثلا Jabberwock. "

the Jabberwock, my son!" So this is where the stress most of all is there because language

پسر من مراقب جابرواک باش!" بنابراین این جایی است که بیشتر از همه استرس وجود دارد زیرا زبان

flows. You can... Again, it's like hills and valleys, each line goes up to pitch.

جریان دارد. می‌توانی... باز هم مثل تپه‌ها و دره‌هاست، هر خط به زمین می‌رود.

And as a side note: "rhythm", possibly the hardest word to spell in English. This is

و به عنوان یک نکته جانبی: "ریتم"، احتمالاً سخت ترین کلمه برای املا در انگلیسی.

how I remember it: "Remember How You Told His Mum". That's two words, there. So that's

اینطوری یادم می‌آید: "به یاد بیاور که چطور به مامانش گفتی". این دو کلمه است.

how I remember to spell that word, and now you can remember how to spell that word.

بنابراین من یادم می‌آید که آن کلمه را املا کنم، و حالا شما می‌توانید به یاد بیاورید که چگونه آن کلمه را املا کنید.

Okay, so you're probably thinking: "Okay, I see in these lines where the stress is,

خوب، پس احتمالاً فکر می کنید: "خوب، من در این خطوط می بینم که استرس کجاست،

but how do I apply that?" And maybe you want some rules or some guidance about that. So,

اما چگونه می توانم آن را اعمال کنم؟" و شاید در مورد آن قوانین یا راهنمایی بخواهید. بنابراین،

in general, the stress words are the important words that carry the actual meaning. The verbs,

به طور کلی، کلمات استرس زا کلمات مهمی هستند که معنای واقعی را حمل می کنند. افعال

the nouns, the adjectives, the adverbs, and the question words - these are where we like

، اسم ها، صفت ها، قیدها و کلمات پرسشی - اینها جایی هستند که ما دوست

you to find our stress. Whereas the grammar words, the words that sort of sew and link

داریم استرس ما را پیدا کنید. در حالی که کلمات دستوری، کلماتی که به نوعی

these other words together, these are the unstressed words that will join the words

این کلمات دیگر را به هم می دوزند و پیوند می دهند، این ها کلمات بدون تاکید هستند که کلمات

next to them; not be said with so much definition. There will be exceptions, but in general,

کنار خود را به هم می پیوندند. با این همه تعریف نمی توان گفت. استثناهایی وجود خواهد داشت، اما به طور کلی،

unstressed. When we come back, we'll look at how to apply sentence stress rules just

بدون تاکید. وقتی برگردیم، به نحوه اعمال قوانین استرس جمله فقط

in... Sentence word stress rules just in our normal speech.

در... نگاهی خواهیم داشت که استرس کلمه جمله فقط در گفتار عادی ما حاکم است.

Let's have a look at how to apply sentence stress, word stress rules in our normal speech.

بیایید نگاهی به نحوه اعمال استرس جمله، قوانین استرس کلمه در گفتار عادی خود بیندازیم.

So I was thinking about greetings. "Greetings." And in English English, if you say to someone:

پس داشتم به احوالپرسی فکر می کردم. "با درود." و در انگلیسی انگلیسی، اگر به کسی بگویید:

"Hi, how are you?" It feels impolite if the other person just says: "Fine." Something

"سلام، چطوری؟" اگر طرف مقابل فقط بگوید: "خوب" احساس بی ادبی می کند. چیزی

is wrong about it. And I was thinking about that. It's not just in the word. It's not

در مورد آن اشتباه است. و من به این فکر می کردم . فقط در کلمه نیست. این در

really just the word "fine", it's in the rhythm, because we expect the reply to have an unstress

واقع فقط کلمه "خوب" نیست، بلکه در ریتم است، زیرا ما انتظار داریم که پاسخ یک استرس

and a stress. So if you change "fine" to: "Fine thanks"... "Fine thanks", it sounds

و استرس داشته باشد. بنابراین اگر "خوب" را به: "خوب متشکرم"... "خوب ممنون" تغییر دهید، خوب به نظر می رسد

fine. It sounds polite. Or if you... Most of our replies are two... Two syllables. -"Hi,

. مودبانه به نظر می رسد. یا اگر شما ... اکثر پاسخ های ما دو ... دو هجا هستند. -"سلام.

how are you?" -"I'm well.", "Good thanks."

چطوری؟" -" خوبم."، "خوب ممنون."

-"How are you?" -"I'm well.", "Good thanks.",

-"چطور هستید؟" -" خوبم."، "خوب ممنون."،

"Fine thanks." Yeah, they're the main ones. But if you... The point to consider here is

"خوب ممنون." بله، آنها اصلی ترین هستند. اما اگر شما... نکته قابل تامل در اینجا

just saying: "Fine." or: "Good." something feels a bit wrong about it, and I think that's

فقط گفتن است: "بسیار خوب." یا: "خوب." چیزی در مورد آن کمی اشتباه به نظر می رسد، و من فکر می کنم این به

because of the rhythm, because we're expecting stressed, unstressed.

دلیل ریتم است، زیرا ما منتظر استرس و استرس هستیم.

Moving on from that, talking about having a cup of tea. English people like to have

بعد از آن، صحبت کردن در مورد نوشیدن یک فنجان چای. انگلیسی ها دوست دارند

a cup of tea. "Cuppa" is a colloquial word for "cup of tea". So here we have a statement.

یک فنجان چای بنوشند. "Cuppa" یک کلمه عامیانه برای "فنجان چای" است. بنابراین در اینجا ما یک بیانیه داریم.

And you'll hear when I read this that it has a stilted harsh rhythm. "Stilted" means like

و وقتی من این را می خوانم خواهید شنید که ریتمی خشن دارد. "Stilted" به معنای مانند

something not smooth, not flowing about it. So I'll read it: "You would like a cup of

چیزی است که صاف نیست، در اطراف آن جاری نیست. بنابراین من آن را می خوانم: "شما یک فنجان

tea." It sounds very strong, like a... Like a command. "You would like a cup of tea."

چای می خواهید." خیلی قوی به نظر می رسد، مثل یک ... مثل یک فرمان. "شما یک فنجان چای میل دارید."

And I think the reason is the rhythm isn't off, because in our normal flowing speech,

و من فکر می‌کنم دلیلش این است که ریتم خاموش نیست، زیرا در گفتار عادی

we connect the words. So if we say: "You would", it's giving it a strong impact.

ما، کلمات را به هم وصل می‌کنیم. بنابراین اگر بگوییم: "شما می خواهید"، تأثیری قوی به آن می دهد.

Whereas in normal connected, flowing speech, it would be like this: "You'd like a cup of

در حالی که در گفتار معمولی متصل و روان، اینگونه خواهد بود: "شما یک فنجان

tea." We compress those words into one syllable. So I'll just show you where the syllables

چای می خواهید." ما آن کلمات را در یک هجا فشرده می کنیم. بنابراین من فقط به شما نشان خواهم داد که هجاها

are, where the stresses are. Here, what have we got? Stress. "You would like a cup of tea."

کجا هستند، استرس ها کجا هستند. اینجا، چه داریم؟ فشار. "شما یک فنجان چای میل دارید."

Something wrong about it, because we would actually prefer to stress "would" because

مشکلی در مورد آن وجود دارد، زیرا ما در واقع ترجیح می‌دهیم روی "wild" تاکید کنیم

it's a question word here, but we can't because we can't have the two stresses together, so

زیرا در اینجا یک کلمه سوالی است، اما نمی‌توانیم زیرا نمی‌توانیم این دو استرس را با هم داشته باشیم، بنابراین

something's a bit wrong about it. "You would like a cup of tea." You see, when I'm saying

چیزی در مورد آن کمی اشتباه است. " شما یک فنجان چای میل دارید." ببینید وقتی

it, I'm stressing it. So, anyway. Let's say that's why it's wrong, because it's half and

دارم میگم استرس دارم. بنابراین، به هر حال. بیایید بگوییم به همین دلیل اشتباه است، زیرا نصف است و

it doesn't meet... It doesn't fit what we want to hear; unstress, stress, unstress,

به هم نمی رسد... با آنچه می خواهیم بشنویم جور در نمی آید . بی استرس، استرس، بی

stress, blah, blah.

استرس، استرس، بلا، بلا.

What about the next example? "You'd like a cup of tea." Stress there, let's say unstressed.

در مورد مثال بعدی چطور؟ "شما یک فنجان چای میل دارید." استرس وجود دارد، بیایید بگوییم بدون استرس.

"You'd like a cup of tea." And these connecting words, they become schwas. "You'd like a cup

"شما یک فنجان چای میل دارید." و این کلمات پیوند دهنده تبدیل به شواس می شوند. "شما یک

of tea." Because schwas are the sound in English which really connects between our stress and

فنجان چای میل دارید." از آنجا که schwa ها در زبان انگلیسی صدایی هستند که واقعاً بین استرس و استرس ما ارتباط برقرار می کنند

unstress, so that's why we like them so much, because it gives us that rhythm. Dad, a, da,

، به همین دلیل است که ما آنها را بسیار دوست داریم، زیرا این ریتم را به ما می دهد. بابا،

dum, da dum, da dum. That's why we like them. Many, many schwas in the English language.

آ، دا، دُم، دا دُم، دا دُم. به همین دلیل ما آنها را دوست داریم. بسیاری از schwa ها در زبان انگلیسی.

And then something else to mention is how we reverse the expected rhythm when we're

و سپس نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که چگونه ریتم مورد انتظار را هنگام پرسیدن سوال معکوس می کنیم

asking questions. And I think this is important because when we're just listening to someone,

. و من فکر می‌کنم این مهم است، زیرا وقتی ما فقط به صحبت‌های کسی گوش

maybe we're like paying half attention most of the time. But when a question comes, we

می‌دهیم، شاید بیشتر اوقات مانند نیمی از حواس‌مان باشد. اما وقتی سوالی مطرح می شود، می

know that we need to pay attention because we're being asked something. One of the ways

دانیم که باید توجه کنیم زیرا چیزی از ما پرسیده می شود. یکی از راه

we know that is because the rhythm changes. That's a really good way to get somebody's

هایی که می دانیم این است که ریتم تغییر می کند. این روش واقعاً خوبی برای

attention, changing the rhythm of how you're speaking. So, how does it go then? "Would

جلب توجه دیگران است و ریتم نحوه صحبت کردن را تغییر می دهد. خب پس چطور پیش میره؟ "

you like"? "Would you like a cup of tea?" Would you like? Would you like? And I connect

دوست داری"؟ "یک فنجان چای میل دارید؟" دوست داری؟ دوست داری؟ و من

it, and the sounds flow together: "Would you like a cup of tea?"

آن را وصل می کنم و صداها با هم جاری می شوند: "یک فنجان چای می خواهی؟"

So, yeah, sentence stress and word stress, it... Together, is the music of the English

بنابراین، بله، استرس جمله و تاکید کلمه، آن... با هم، موسیقی زبان انگلیسی

language. It'd be different in your native language, because we all have different rhythms

است. در زبان مادری شما متفاوت است، زیرا همه ما ریتم های متفاوتی

for our languages. One way to passively develop this is through reading English poetry. No,

برای زبان خود داریم. یکی از راه های توسعه منفعلانه این از طریق خواندن شعر انگلیسی است.

not reading. Listening to English poetry, or also music, because music in hip-hop style

نه نمیخوان گوش دادن به شعر انگلیسی یا موسیقی، چون موسیقی به سبک هیپ هاپ

or something like that is in this rhythm, iambs; unstress, stress, unstress, stress.

یا چیزی شبیه به این در این ریتم است، ایامبس; استرس، استرس، استرس، استرس.

So just pay attention to it, be aware of it. Don't feel that you need to say every word

پس فقط به آن توجه کنید، از آن آگاه باشید. احساس نکنید که لازم است

correctly like a robot, because it's not... It's not musical. It doesn't sound nice to us.

مانند یک ربات هر کلمه را به درستی بگویید، زیرا اینطور نیست... این موسیقی نیست. به نظر ما قشنگ نیست

So, yeah, what you can do now is go to the engVid website, do a quiz on this, and you

بنابراین، بله، کاری که اکنون می توانید انجام دهید این است که به وب سایت engVid بروید، یک مسابقه در این مورد انجام دهید، و می

can subscribe here on my engVid channel and on my personal channel. I sometimes talk about

توانید در اینجا در کانال engVid من و در کانال شخصی من مشترک شوید. من گاهی در مورد

aspects of language like this, like not only what we do with language, but why we do it.

جنبه‌هایی از زبان مانند این صحبت می‌کنم، مثلاً نه تنها کاری که با زبان انجام می‌دهیم، بلکه چرا آن را انجام می‌دهیم.

I look at some of those ideas, I share my thoughts with you. So, yeah, come and see

من به برخی از آن ایده ها نگاه می کنم، افکارم را با شما در میان می گذارم. خب، آره، بیا و ببین در

what I'm doing at my channel. And have I said everything now? Subscribe in two places, do

کانالم چه کار می کنم. و آیا الان همه چیز را گفتم؟ در دو مکان مشترک شوید،

the quiz. Yes, I have. So I'm going to go now. I'm going to go now. See you later.

مسابقه را انجام دهید. بله دارم. پس الان میرم . الان میرم برم بعدا میبینمت.