Phrases and Clauses - What's the Difference?

Today I want to talk about something that's a little bit, you know, I might say upper

امروز می خواهم در مورد چیزی صحبت کنم که کمی است، می دانید، ممکن است بگویم

intermediate.

متوسط ​​بالا.

Don't be scared.

نترس

If you've been with me before, you'll love it.

اگر قبلا با من بوده اید، آن را دوست خواهید داشت.

I'm also going to speak a little bit faster today.

امروز هم کمی سریعتر صحبت می کنم.

That's right.

درست است.

Upper intermediate, you should be able to listen at a faster speed, okay?

متوسط ​​بالا، باید بتوانید با سرعت بیشتری گوش کنید، خوب؟

This isn't the speed at which I'll be speaking with my students at my school.

این سرعتی نیست که من با دانش آموزانم در مدرسه صحبت می کنم.

So let's do it.

خب بیا انجام بدیمش.

Today I want to talk about phrases and clauses and what the difference is between them, alright?

امروز می خواهم در مورد عبارات و بندها صحبت کنم و اینکه تفاوت آنها چیست، خوب؟

So we have a phrase and we have a clause, sort of like Superman and Batman.

بنابراین ما یک عبارت داریم و یک بند، به نوعی مانند سوپرمن و بتمن.

Okay, why?

باشه چرا؟

Well Batman's pretty good, he's very useful, alright?

خب بتمن خیلی خوبه، خیلی مفیده، باشه؟

But he doesn't have superpowers.

اما او قدرت های فوق العاده ای ندارد.

Now you're going to say, "Which one is Superman and which one is Batman?"

حالا شما می خواهید بگویید: " کدام سوپرمن است و کدام یک بتمن؟"

Let's go to the board.

بریم سراغ هیئت.

So phrase, well one common phrase people know are phrasal verbs.

بنابراین عبارت، خوب یک عبارت رایج که مردم می دانند افعال عبارتی هستند.

These tend to be two to three word verbs, okay?

این افعال دو تا سه کلمه ای هستند، خوب؟

So you've got a two to three word verb and you might say, for instance, "Pick it up."

بنابراین شما یک فعل دو تا سه کلمه ای دارید و برای مثال ممکن است بگویید "آن را بردارید".

Or more commonly, "Move out, show off," okay?

یا به طور معمول، "بیرون برو، خودنمایی کن"، خوب؟

Now when we usually do that, with the exception of, let's just get, let's pretend I didn't

حالا وقتی ما معمولاً این کار را می کنیم، به استثنای، بیایید فقط بگیریم، بیایید وانمود

say that, I said, "Pick up."

کنیم که من آن را نگفتم، گفتم: "بردار."

Let's just say I said, "Pick up" instead, okay?

بیایید بگوییم من به جای آن گفتم "بردار"، باشه؟

You'll notice something.

متوجه چیزی خواهید شد

We have a preposition plus a verb, but there are no subjects.

ما یک حرف اضافه به اضافه یک فعل داریم، اما فاعل وجود ندارد.

That is usually what a phrase is.

معمولاً یک عبارت همین است.

A phrase usually is a sentence fragment with a verb or a noun, okay?

یک عبارت معمولاً یک قطعه جمله با یک فعل یا یک اسم است، خوب؟

So it's usually a sentence fragment with a verb or a noun, but nothing else.

بنابراین معمولاً یک قطعه جمله با فعل یا اسم است، اما هیچ چیز دیگری.

So you might say, "Pick up."

بنابراین ممکن است بگویید، "بردار".

"Up" is a preposition, "pick" is the verb, no noun.

"بالا" حرف اضافه است، "انتخاب" فعل است، بدون اسم.

Or "show off."

یا "خودنمایی".

"Show" is the verb, preposition is "off."

"نمایش" فعل است، حرف اضافه "خاموش" است.

And "make out."

و «دریافت کن».

Yeah, "make out."

آره، "دریاب کن."

Anyway, so, I should put that on the board.

به هر حال، من باید آن را روی تابلو بگذارم.

At the end of the lesson, I'll show you "make out," especially if you're cute.

در پایان درس، من به شما نشان می دهم که "مشکل کردن"، به خصوص اگر شما بامزه هستید.

Anyway, so, that's our phrasal verb, it is a sentence fragment with a verb or a noun,

به هر حال، این فعل عبارتی ماست، یک قطعه جمله با یک فعل یا یک اسم است،

but not both.

اما نه هر دو.

That's why it's Batman.

به همین دلیل بتمن است.

It's really kind of cool, but it's nothing special.

واقعا یه جورایی باحاله ولی چیز خاصی نیست

Now if we want to add more information, now we're going to go over here, ready?

حالا اگر بخواهیم اطلاعات بیشتری اضافه کنیم، حالا می‌خواهیم به اینجا برویم، آماده‌ای؟

Okay, let's go.

باشه، بزن بریم.

We're going to go to a clause.

ما به یک بند می رویم.

What is a clause?

بند چیست؟

A clause is a sentence fragment with, with a, guess what?

یک بند یک قطعه جمله با، با a، حدس بزنید چیست؟

Well, if one has only one, Superman is everything, right?

خوب، اگر کسی فقط یکی داشته باشد، سوپرمن همه چیز است، درست است؟

He's super strong, super fast, and you know, like me, super, oh, nothing.

او فوق العاده قوی است، فوق العاده سریع، و می دانید، مثل من، فوق العاده، اوه، هیچ چیز.

But anyway, we've got work to do.

اما به هر حال ما کار داریم.

So a fragment, so a sentence fragment with what?

پس یک قطعه، پس یک قطعه جمله با چه؟

With a verb and a noun, okay?

با یک فعل و یک اسم، باشه؟

So it's a little bit more powerful because we can start making fuller sentences.

بنابراین کمی قدرتمندتر است زیرا می توانیم شروع به ساختن جملات کامل کنیم.

Why am I teaching you this?

چرا این را به شما یاد می دهم؟

Well, because there's something called clauses, when we have clausal sentences, and what I

خوب، چون چیزی به نام بند وجود دارد، وقتی جملات بند داریم، و

mean by a clause sentence, there's different ones.

منظور من از جمله بندی، جملات متفاوتی وجود دارد.

There's an adjective clause sentence, adverb clause sentence, or adverbial clause sentence,

یک جمله بند صفت، جمله بند قید ، یا جمله بند قید،

time clause sentences.

جملات بند زمانی وجود دارد.

And these are important to learn because, well, I'll show you why.

و اینها برای یادگیری مهم هستند زیرا، خوب، من به شما نشان خواهم داد که چرا.

I'm going to give you a basic lesson on clauses, a clause, or a clause sentence, and you can

من قصد دارم به شما یک درس اساسی در مورد بندها، یک بند یا یک جمله بندی بدهم، و شما می توانید

start applying this to your time clauses, adverbial clauses, or your adjective clauses,

شروع به استفاده از آن در بند های زمانی ، بندهای قید یا بند های صفتی خود کنید،

okay?

خوب؟

Let's go.

بیا بریم.

So, we've done this one, it's kind of boring, okay?

بنابراین، ما این یکی را انجام دادیم، به نوعی خسته کننده است، خوب؟

I mean, one more final example we could do here is what?

منظورم این است که یک مثال نهایی دیگر که می توانیم در اینجا انجام دهیم این است که چیست؟

Just to make sure you're clear on it, you could say, "A black cat."

فقط برای اینکه مطمئن شوید در مورد آن واضح هستید، می توانید بگویید: "یک گربه سیاه."

See, yeah, I know, boring, but Batman's not boring, don't mess with the bat.

ببینید، بله، می دانم، خسته کننده است، اما بتمن خسته کننده نیست، خفاش را درگیر نکنید.

Okay, so, I'll get rid of this, and we're going to talk and specialize right now on,

خوب، پس من از شر این موضوع خلاص می شوم، و فعلاً با هم صحبت می کنیم و تخصصی می کنیم،

we're going to go to clauses.

می رویم سراغ بندها.

So, you ready?

پس آماده ای؟

We just done Batman, and we're going to do Superman.

ما به تازگی بتمن را انجام دادیم و سوپرمن را نیز انجام خواهیم داد.

Superman was a clause, and remember what we said about clauses, we said a clause is a

سوپرمن یک بند بود، و به یاد داشته باشید که ما در مورد بندها گفتیم، ما گفتیم که یک بند یک

sentence fragment, alright, that has a verb and a noun.

قطعه جمله است، خوب، که یک فعل و یک اسم دارد.

This is important for a reason, because we use it for adverbial clauses, adjective clauses,

این به یک دلیل مهم است، زیرا ما از آن برای جملات قید، بندهای صفت

and time clauses, alright?

و بندهای زمانی استفاده می کنیم، درست است؟

So, with a verb and a noun, or a subject, verb and a noun, verb and a subject, okay?

بنابراین، با یک فعل و یک اسم، یا یک فاعل، یک فعل و یک اسم، یک فعل و یک فاعل، خوب است؟

So, why don't you put subjects, because, subject.

بنابراین، چرا موضوعات را قرار نمی دهید، زیرا، موضوع.

So, what are we going to do?

خوب؟ ما می خواهیم چه کار کنیم؟

What we want to do is look at the structure of clauses.

کاری که ما می خواهیم انجام دهیم این است که به ساختار بندها نگاه کنیم.

So, when we're doing this, you'll notice the first thing about a clause is it comes in

بنابراین، وقتی ما این کار را انجام می‌دهیم، متوجه خواهید شد که اولین چیزی که در مورد یک بند وجود دارد این است که

two parts, it's a pair, alright?

دو قسمت است، یک جفت است، خوب؟

So it's a pair, and being a pair, which means two things, we have one part that's called

بنابراین یک جفت است و جفت بودن یعنی دو چیز، یک قسمت داریم که به

the independent clause, and then the second part, which we call the dependent clause.

آن بند مستقل می گویند و سپس قسمت دوم را که آن را بند وابسته می نامیم.

Now, what do they do?

حالا چه کار می کنند؟

Let's take a look.

بیا یک نگاهی بیندازیم.

To be independent is to stand alone, alright?

مستقل بودن یعنی تنها ایستادن، خوب؟

If you're an adult, you're independent, you have your own house, or sorry, you have your

اگر بالغ هستید، مستقل هستید، خانه خود را دارید، یا متاسفم، شما

own apartment, your own house, you have your own car, you have your own job, you live on

آپارتمان خود را دارید، خانه خودتان را دارید، ماشین خود را دارید، شغل خود را دارید، خودتان زندگی می

your own, you're independent, you don't need anybody or anything, alright?

کنید، "مستقل هستی، به کسی یا چیزی نیاز نداری، باشه؟"

That's the independent clause, it can stand alone.

این بند مستقل است ، می تواند به تنهایی باقی بماند.

What about the dependent clause, well it needs something, and what does it need?

در مورد بند وابسته چطور، خوب به چیزی نیاز دارد و به چه چیزی نیاز دارد؟

It needs the independent clause, alright?

به بند مستقل نیاز دارد، خوب؟

So what happens is we actually have a structure that's followed here, because you can actually,

بنابراین آنچه اتفاق می‌افتد این است که ما در واقع ساختاری داریم که در اینجا دنبال می‌شود، زیرا در واقع می‌توانید،

believe it or not, put them either way.

باور کنید یا نه ، آن‌ها را در هر صورت قرار دهید.

You can do a sentence with the independent clause first, or with the dependent clause

شما می توانید یک جمله را ابتدا با بند مستقل یا ابتدا با بند وابسته انجام دهید

first, but there is one rule that goes with this.

، اما یک قانون وجود دارد که با آن مطابقت دارد.

Let's do an example sentence, and I'll let you try and figure out the independent clause

بیایید یک جمله مثال انجام دهیم، و من به شما اجازه می‌دهم که بند مستقل

versus the dependent clause, and I'm going to do this with a time clause, and this specific

در مقابل بند وابسته را بفهمید، و من این کار را با یک بند زمانی انجام می‌دهم، و این مورد

one will be with a past tense, alright?

خاص با زمان گذشته خواهد بود، خوب؟

So I'm going to ask you to spot which is the independent clause and which is the dependent

بنابراین من از شما می خواهم که مشخص کنید کدام بند مستقل و کدام بند وابسته است

clause.

.

Look carefully.

با دقت نگاه کن.

When I got home, I ate dinner, there's something peculiar about this sentence, and this is

وقتی به خانه رسیدم، شام خوردم، یک چیز عجیبی در این جمله وجود دارد، و اینگونه

how I'm going to teach you independent versus dependent clause.

می خواهم به شما بند مستقل در مقابل وابسته را آموزش دهم.

Did you guess?

حدس زدی؟

Well, first of all, you would notice there's two parts to the sentence, how do you know?

خوب، اول از همه، متوجه خواهید شد که جمله دو بخش دارد، از کجا می دانید؟

Well there's this little mark here, that tells you, there seems to be two things brought

خوب این علامت کوچک در اینجا وجود دارد، که به شما می گوید ، به نظر می رسد دو چیز در

together.

کنار هم قرار دارند.

In both cases, I here, I there, we have a subject and a verb, subject and a verb.

در هر دو صورت من اینجا، من آنجا ، فاعل و فعل، فاعل و فعل داریم.

So we've got our clause, right?

پس ما بند خود را داریم، درست است؟

But one of them is independent and one is dependent.

اما یکی از آنها مستقل است و یکی وابسته.

If I say to you, I ate dinner, you know what that means, right?

اگر به شما بگویم شام خوردم، می دانید یعنی چه، درست است؟

I ate dinner, McDonald's, maybe some pizza, maybe I'm from Italy, I ate some pizza for

من شام خوردم، مک دونالد، شاید کمی پیتزا، شاید من از ایتالیا هستم، برای شام کمی پیتزا خوردم

dinner.

.

But I mean, maybe I ate dinner, but you know, you're clear about that.

اما منظورم این است که شاید من شام خوردم، اما می دانید، شما در این مورد واضح هستید.

If you said that's the independent clause, bravo, yes, that's the independent clause,

اگر گفتید این بند مستقل است، براوو، بله، این بند مستقل است،

because it stands alone, remember the rule we talked about, you can say it, you don't

زیرا به تنهایی می ماند، قاعده ای را که در مورد آن صحبت کردیم به خاطر بسپارید، می توانید آن را بگویید،

have to ask questions about it.

لازم نیست در مورد آن سؤال بپرسید.

Now here's the dependent clause.

حالا این بند وابسته است.

The dependent clause doesn't quite make sense without the independent clause.

بند وابسته بدون بند مستقل کاملاً معنی ندارد.

When I got home, now I'm sure if you hear me say that sentence again, when I got home,

وقتی رسیدم خونه الان مطمئنم اگه دوباره اون جمله رو شنیدی وقتی رسیدم خونه

you're going, tell me, right?

میری بگو درسته؟

That's why it's the dependent clause, because it leads you somewhere, but it doesn't finish

به همین دلیل است که بند وابسته است، زیرا شما را به جایی می رساند، اما آن را تمام

it off.

نمی کند.

It's the independent clause that gives you the meat, or it tells you, boom, this is what

این بند مستقل است که گوشت را به شما می دهد ، یا به شما می گوید، بوم، این چیزی است

you need to know.

که باید بدانید.

That's why we call it, also, in other words, the main clause.

به همین دلیل است که ما آن را، همچنین، به عبارت دیگر، بند اصلی می نامیم.

When we deal with different clauses, like the time clause, we call it the main clause,

وقتی با بندهای مختلف سر و کار داریم، مانند بند زمانی، آن را بند اصلی می نامیم،

because it's where the meat is, where what the information we need is, okay?

چون گوشت در آن جاست، اطلاعات مورد نیاز ما کجاست، خوب؟

So whether it be adjective, adverbial, or time, the independent clause is the main clause,

پس چه صفت باشد، چه قید یا زمان، بند مستقل، جمله اصلی است،

okay?

خوب؟

Now, the dependent clause, as we noticed, needs it here.

حال، بند وابسته، همانطور که متوجه شدیم، در اینجا به آن نیاز دارد.

Here's the hint, though.

با این حال، نکته اینجاست.

If you have a sentence like this, and you see this comma, you always know that the dependent

اگر جمله ای مانند این دارید و این کاما را می بینید، همیشه می دانید که بند وابسته

clause comes first.

اول است.

Now you know, right?

حالا می دانید، درست است؟

Dependent clause comes first if you see a comma.

اگر کاما می بینید اولین بند وابسته می آید.

If there isn't a comma, this is bad grammar.

اگر کاما نباشد، این دستور زبان بد است.

What you have to do now is you actually have to erase the whole thing.

کاری که اکنون باید انجام دهید این است که در واقع باید همه چیز را پاک کنید.

The magic of film.

جادوی فیلم

See that?

می بینیم که؟

I erased the board.

تابلو رو پاک کردم

It's clean.

تمیز است.

You have to erase the whole thing, and you have to say, "I ate dinner when I got home."

شما باید همه چیز را پاک کنید و باید بگویید "وقتی به خانه رسیدم شام خوردم."

Correct grammar.

گرامر صحیح

Notice?

اطلاع؟

No comma.

بدون کاما

As soon as you see there's no comma, you'll go, "Hey, this must be the independent clause,

به محض اینکه دیدید کاما وجود ندارد، خواهید گفت: "هی، این باید بند مستقل باشد

and this is the dependent clause."

و این بند وابسته است."

Cool.

سرد.

Now, I told you this was a time clause for a reason.

حالا من به شما گفتم که این یک بند زمانی به دلیلی است.

I'm going to give you another little hint, because as much as you may know this particular

من قصد دارم یک نکته کوچک دیگر به شما بدهم، زیرا هر اندازه که ممکن است این جمله خاص را بدانید

sentence, it won't help you in the future, but this will.

، در آینده به شما کمکی نخواهد کرد، اما این به شما کمک خواهد کرد.

There are four words that usually go with time clauses.

چهار کلمه وجود دارد که معمولاً با بندهای زمانی همراه هستند.

I'm going to put them up quickly, so you'll remember this, so I'm just giving you, believe

من به سرعت آنها را قرار خواهم داد، بنابراین شما این را به خاطر خواهید آورد، بنابراین من فقط به شما، باور

it or not, a lesson on clauses, phrases, and time clauses in less than 10 minutes.

کنید یا نه، یک درس در مورد بندها، عبارات، و بندهای زمانی در کمتر از 10 دقیقه به شما می دهم.

Let me wrap it up.

بذار جمعش کنم

Notice I'm talking faster.

توجه کنید که من سریعتر صحبت می کنم.

I told you, upper-intermediate.

بهت گفتم، متوسط ​​رو به بالا.

Get used to it.

عادت کن

It's the way we speak around here.

این روشی است که ما در اینجا صحبت می کنیم.

All right?

خیلی خوب؟

What are the four words for the time clause?

چهار کلمه برای بند زمانی چیست؟

See, this is four words.

ببینید، این چهار کلمه است.

These are four main words.

اینها چهار کلمه اصلی هستند.

If I, well, when you come back for future time, I'll teach you the other two.

اگر من، خوب، وقتی برای زمان آینده برگردی، دو تای دیگر را به تو آموزش خواهم داد.

But they go, "when," and these are for the past, specifically for the past, but they're

اما آنها می روند، "وقتی" و اینها برای گذشته هستند، به طور خاص برای گذشته، اما

also used in the future as well, so you go, "when."

در آینده نیز استفاده می شوند، بنابراین شما بروید، "وقتی".

You have, "after."

"بعد" دارید.

You have, "before."

شما "قبل" دارید.

"After," "before."

"بعد"، "قبل".

Uh-oh.

اوه اوه

I forgot the third one.

سومی رو فراموش کردم

Okay.

باشه.

Back.

بازگشت.

It's, "while."

"در حالی که" است.

I hope you were busy while I was doing that.

امیدوارم در زمانی که من این کار را انجام می دادم سرتان شلوغ بود.

Sorry about that.

از این بابت متاسفم.

"While."

"در حالی که."

There you go.

شما بروید.

So those are the four time clause words that we use for the simple past, also used with

بنابراین این چهار واژه بند زمانی هستند که برای گذشته ساده استفاده می کنیم، همچنین

the future.

برای آینده استفاده می شود.

There are a couple ones with the future.

چند مورد با آینده وجود دارد.

Another lesson, we'll get back to that.

یک درس دیگر، ما به آن باز خواهیم گشت.

I'm running out of time.

وقتم داره تموم میشه

So, I'm going to wrap up quickly and say, I've got to go.

بنابراین، من می خواهم به سرعت جمع بندی کنم و بگویم، باید بروم.

Go to engvid.com.

به engvid.com بروید.

You know where that is.

میدونی کجاست

"Eng" is in English, "vid" is in video.

"Eng" به زبان انگلیسی است، "vid" در ویدئو است.

And I'll see you for the next lesson.

و برای درس بعدی می بینمت.

Right?

درست؟

Clauses.

بندها

Phrases.

عبارات.

So, time clause.

بنابراین، بند زمانی.