What decides our taste? ⏲️ 6 Minute English

Hello, this is 6 Minute English from BBC Learning English.

سلام، این 6 دقیقه انگلیسی از BBC Learning English است.

I'm Phil. And I'm Beth.

من فیل هستم. و من بث هستم.

Now, let's talk about food.

حالا بیایید در مورد غذا صحبت کنیم.

OK. What food do you love?

باشه چه غذایی دوست داری؟ از

What food do you hate?

چه غذایی متنفری؟

If you ask around, you'll soon see there's no right or wrong answer.

اگر از اطراف بپرسید، به زودی خواهید دید که هیچ پاسخ درست یا غلطی وجود ندارد.

It's all a question of taste.

همه چیز سلیقه ای است.

But our taste, it turns out, isn't simply a matter of opinion.

اما به نظر می رسد سلیقه ما صرفاً یک نظر نیست.

Rather, scientists have discovered that taste

در عوض، دانشمندان کشف کرده‌اند که مزه

is influenced by our genes and DNA.

تحت تأثیر ژن‌ها و DNA ماست.

So, in this programme, we'll be asking, what is taste?

بنابراین، در این برنامه، ما می‌پرسیم که سلیقه چیست؟

Why can't we agree on it?

چرا نمی توانیم در مورد آن به توافق برسیم؟

And is it worth listening to experts whose job

و آیا ارزش گوش دادن به کارشناسانی را دارد که کارشان این

is to tell us what to eat and drink?

است که به ما بگویند چه بخوریم و چه بنوشیم؟

And as usual, we'll be learning some useful new vocabulary as well.

و طبق معمول، واژگان مفید جدید را نیز یاد خواهیم گرفت.

Great. But first, I have a question for you, Beth.

عالیه اما اول، من یک سوال از شما دارم، بث.

A good way of finding out about British tastes

یک راه خوب برای شناخت ذائقه بریتانیایی،

is with the nation's best-loved snack, crisps.

استفاده از محبوب ترین میان وعده این کشور، چیپس است.

So, what is the most popular flavour of crisps in the UK?

بنابراین، محبوب ترین طعم چیپس در بریتانیا چیست؟

Is it: a) salt and vinegar?

آیا عبارت است از: الف) نمک و سرکه؟

b) cheese and onion? or c) prawn cocktail?

ب) پنیر و پیاز؟ یا ج) کوکتل میگو؟

I'm going to guess cheese and onion.

من می خواهم پنیر و پیاز را حدس بزنم.

OK, Beth, I'll reveal the answer later in the programme.

باشه، بث، جواب را بعداً در برنامه فاش خواهم کرد.

Science's understanding of how taste works started only 25 years ago

درک علم از نحوه عملکرد چشایی تنها 25 سال پیش

with the discovery of taste receptors,

با کشف گیرنده های چشایی،

cells located in the taste buds on your tongue.

سلول هایی که در جوانه های چشایی زبان شما قرار دارند، آغاز شد.

But people's taste is unique to them.

اما ذائقه مردم مختص خودشان است.

What tastes sweet to me might taste sour or salty to someone else,

چیزی که برای من شیرین است ممکن است برای شخص دیگری طعم ترش یا شور داشته باشد

and this is because of differences in the receptors we're born with.

و این به دلیل تفاوت در گیرنده هایی است که ما با آنها متولد می شویم.

In other words, taste is partly genetic.

به عبارت دیگر، طعم تا حدی ژنتیکی است.

Here's Danielle Reid, researcher at the Monell Chemical Senses Center

در اینجا دانیل رید، محقق مرکز حواس شیمیایی مونل

in Philadelphia, explaining more to BBC World Service programme,

در فیلادلفیا، به برنامه سرویس جهانی بی‌بی‌سی،

'The Food Chain'.

«زنجیره غذایی» توضیح بیشتری می‌دهد.

When we first started doing genetic studies,

زمانی که ما برای اولین بار انجام مطالعات ژنتیکی را شروع کردیم،

we really just confined ourselves to looking at a few Europeans, people

واقعاً خودمان را محدود به بررسی چند اروپایی، افرادی

of European ancestry.

با اصل و نسب اروپایی کردیم.

And so our understanding of the broad diversity of humans

و بنابراین درک ما از تنوع گسترده انسان

on the planet was extremely limited.

در این سیاره بسیار محدود بود.

We are broadening our horizons and studying people of Asian

ما در حال گسترش افق‌های خود و مطالعه افراد با اصل و

and African ancestry, and that has really opened up

نسب آسیایی و آفریقایی هستیم، و این واقعاً این دانش را باز کرده است

the knowledge that people are much more diverse than we ever realised.

که مردم بسیار متنوع‌تر از آن چیزی هستند که ما تصور می‌کردیم.

And what you're saying is, no, taste isn't a matter of opinion.

و آنچه شما می گویید این است که نه، سلیقه یک موضوع نظر نیست.

It's a matter of biology.

موضوع زیست شناسی است.

Exactly. And we wouldn't, you know,

دقیقا. و ما نمی‌خواهیم،

for our friends who are colour-blind, we wouldn't chastise them

برای دوستانمان که کوررنگ هستند، آنها را

for not being able to see red or for dressing in colours we don't appreciate.

به خاطر اینکه نمی‌توانند قرمز ببینند یا به خاطر لباس پوشیدن به رنگ‌هایی که ما قدردانشان نیستیم، تنبیه نمی‌کنیم.

But we feel very free to criticise our friends' sense of taste.

اما ما خیلی آزادیم که حس سلیقه دوستانمان را نقد کنیم.

It was only when scientists looked outside Europe to the rest

تنها زمانی که دانشمندان به خارج از اروپا به سایر نقاط

of the world that they realised the diversity of human taste.

جهان نگاه کردند، متوجه تنوع ذائقه انسان شدند.

Danielle says they broadened their horizons.

دانیل می گوید که آنها افق دید خود را گسترش دادند.

They investigated something in a new way to increase their knowledge

آنها چیزی را به روشی جدید بررسی کردند تا دانش

and understanding of it.

و درک خود را از آن افزایش دهند.

Danielle compares taste to another genetically controlled condition -

دانیل طعم را با شرایط ژنتیکی کنترل شده دیگری مقایسه می کند -

being colour-blind or unable to see the difference between certain colours

کوررنگ بودن یا ناتوانی در تشخیص تفاوت بین رنگ های خاص

like green and red.

مانند سبز و قرمز.

You wouldn't chastise, criticise, or punish someone for being colour-blind,

شما نمی توانید کسی را به دلیل کوررنگی تنبیه، انتقاد یا تنبیه کنید،

so why criticise someone's taste?

پس چرا از سلیقه کسی انتقاد کنید؟

But, if scientists are telling us taste is largely genetic,

اما، اگر دانشمندان به ما می گویند طعم تا حد زیادی ژنتیکی است،

what about restaurant critics and wine connoisseurs?

منتقدان رستوران و خبره های شراب چطور؟

People whose job it is to tell us what to eat and drink.

افرادی که وظیفه آنها این است که به ما بگویند چه بخوریم و چه بنوشیم.

Are their opinions any better than our own?

آیا نظرات آنها بهتر از نظر ماست؟

Here's David Kermode, wine judge for the International Wine

در اینجا دیوید کرمود، داور شراب برای مسابقه بین المللی شراب

and Spirits competition,

و ارواح است که

speaking with Ruth Alexander for BBC World Service's

با روث الکساندر برای «زنجیره غذایی» سرویس جهانی بی بی سی صحبت می کند

'The Food Chain'.

.

Scientists have established that taste is individual,

دانشمندان ثابت کرده اند که طعم فردی است

and to a large extent actually genetic.

و تا حد زیادی در واقع ژنتیکی است.

So I wonder, does that render the wine competition a pointless exercise?

بنابراین من تعجب می کنم، آیا این مسابقه شراب را به یک تمرین بیهوده تبدیل می کند؟

No, I mean, I would say that, wouldn't I?

نه، یعنی این را می گویم، اینطور نیست؟

But of course, individual taste is subjective.

اما البته سلیقه فردی ذهنی است.

We all have our own personal prejudices in whatever sphere

همه ما در هر حوزه ای

of life you want to go into.

از زندگی که بخواهید وارد آن شوید، تعصبات شخصی خود را داریم.

But we are encouraged,

اما ما تشویق شده ایم،

I mean ordered almost, to park those prejudices.

منظورم تقریباً دستور داده شده است، تا این تعصبات را پارک کنیم.

Since people's tastes are naturally different,

از آنجایی که ذائقه مردم به طور طبیعی متفاوت است،

Ruth asks if wine competitions are pointless without purpose and

روت می پرسد که آیا مسابقات شراب بدون هدف و

a waste of time.

اتلاف وقت بیهوده است؟

Being a wine judge, David, of course, disagrees, using the phrase

دیوید که یک قاضی شراب است، البته با استفاده از عبارت

'but I would say that, wouldn't I?'

"اما من می گویم، اینطور نیست؟" مخالف است؟

This phrase means something like,

این عبارت به معنای چیزی شبیه به

'of course I would say that'.

"البته من می گویم" است.

It implies there's some reason

این نشان می دهد که دلایلی وجود دارد

that what the speaker is saying is obviously biased towards them.

که آنچه گوینده می گوید آشکارا نسبت به آنها مغرضانه است.

David admits that taste is subjective - based on personal opinions

دیوید اعتراف می کند که سلیقه ذهنی است - بر اساس نظرات

and feelings rather than on facts.

و احساسات شخصی به جای واقعیات.

And I think it's time to reveal the answer to your question, Phil.

و من فکر می کنم زمان آن رسیده است که پاسخ سؤال خود را فاش کنم، فیل.

Right. I asked for Britain's most popular flavor of crisp,

درسته من محبوب ترین طعم ترد بریتانیا را پرسیدم

and you said cheese and onion, which was the correct answer.

و شما گفتید پنیر و پیاز که پاسخ درست بود.

OK, let's recap the vocabulary we've learned in this program,

خوب، بیایید واژگانی را که در این برنامه یاد گرفته‌ایم،

starting with the phrase 'to broaden', or 'expand your horizons',

با عبارت «گسترش دادن» یا «افق‌های خود را گسترش دهید»، به

meaning 'to explore something in a new way which increases your knowledge

معنای «کاوش کردن چیزی به روشی جدید که دانش

and understanding of it'.

و درک شما از آن را افزایش می‌دهد» را بازنویسی کنیم.

'To chastise' means to strongly punish or criticise.

تنبیه کردن به معنای شدیداً تنبیه یا انتقاد کردن است.

A colour-blind person is unable to distinguish certain colours,

یک فرد کوررنگ قادر به تشخیص رنگ های خاص به

especially greens and reds.

خصوص سبز و قرمز نیست.

Something which is pointless, has no purpose or meaning,

چیزی که بیهوده است، هدف و معنا ندارد

and is a waste of time.

و اتلاف وقت است.

The phrase 'I would say that, wouldn't I?',

عبارت «من می‌گفتم، اینطور نیست؟»

is a tag question,

یک سؤال برچسب است،

meaning, 'of course I would say that'.

به این معنی که «البته من می‌گویم که».

And finally, if something is subjective, it's influenced by personal beliefs

و در نهایت، اگر چیزی ذهنی است،

or feelings rather than based on facts.

به جای اینکه مبتنی بر واقعیات باشد، تحت تأثیر باورها یا احساسات شخصی است.

Once again, our six minutes are up.

یک بار دیگر، شش دقیقه ما تمام شد.

Goodbye for now. Bye.

فعلا خداحافظ خداحافظ