'will' & 'would' | Future simple tense, Reported speech, Conditionals | English Grammar Lesson

Hello and welcome everyone, this is Minoo at Anglo-Link.

سلام و خوش آمدید به همه، این Minoo در Anglo-Link است.

I often get asked about the difference between 'will' and 'would'.

اغلب از من درباره تفاوت بین «اراده» و «میل» سؤال می‌شود.

So, in this lesson, we're going to compare the usage of 'will' and 'would' in different contexts.

بنابراین، در این درس، استفاده از «اراده» و «میل» را در زمینه‌های مختلف مقایسه می‌کنیم.

Some of you have asked to have PDFs of my YouTube lessons.

برخی از شما درخواست کرده‌اید که فایل‌های PDF درس‌های YouTube من را داشته باشند.

If you'd like access to the Anglo-Link PDF library,  please use the link in the description box.

اگر می‌خواهید به کتابخانه PDF Anglo-Link دسترسی داشته باشید، لطفاً از پیوند موجود در کادر توضیحات استفاده کنید.

Now, let's begin our lesson by looking at the five common uses of 'will'.

اکنون، بیایید درس خود را با نگاهی به پنج کاربرد رایج «اراده» آغاز کنیم.

The first use of 'will' is for future possibility. For example:

اولین استفاده از «اراده» برای امکان آینده است. به عنوان مثال:

Perhaps we will meet again.

شاید دوباره ملاقات کنیم.

Make sure when you speak that you use the contraction:

هنگام صحبت مطمئن شوید که از انقباض استفاده می کنید:

Perhaps we'll meet again.

شاید دوباره همدیگر را ملاقات کنیم.

The second use of 'will' is for future prediction. For example:

دومین استفاده از «اراده» برای پیش‌بینی آینده است. به عنوان مثال:

I think she'll be pleased with the results.

من فکر می کنم او از نتایج راضی خواهد بود.

The third use of 'will' is for making an instant decision, usually in a dialogue.

استفاده سوم از «اراده» برای تصمیم گیری فوری، معمولاً در یک گفتگو است.

For example, someone says: I'm too tired to cook tonight. Don't worry! I'll put something together.

برای مثال، یکی می‌گوید: امشب برای آشپزی خیلی خسته هستم. نگران نباش! یه چیزی جمع میکنم

Notice that again the contraction is the most appropriate in a conversation.

توجه داشته باشید که دوباره انقباض در مکالمه مناسب‌ترین حالت است.

The fourth use of 'will' is for promising. For example:

چهارمین کاربرد «اراده» برای قول دادن است. به عنوان مثال:

I assure you this will never happen again.

من به شما اطمینان می‌دهم که دیگر هرگز این اتفاق نخواهد افتاد.

In this situation, we usually use the full form because we want to stress.

در این شرایط، معمولاً از فرم کامل استفاده می‌کنیم زیرا می‌خواهیم استرس داشته باشیم.

This will never happen again. Or: I will never do this again.

این هرگز دوباره تکرار نخواهد شد. یا: دیگر هرگز این کار را انجام نخواهم داد.

For these four functions 'would' never replaces 'will'.

برای این چهار تابع، «would» هرگز جایگزین «will» نمی‌شود.

Except in the reported or indirect speech. For example, we would say:

به جز در گفتار گزارش‌شده یا غیرمستقیم. به عنوان مثال، می‌گوییم:

He reassured me that that would never happen again.

او به من اطمینان داد که دیگر چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

And the fifth use of 'will' is for making a request.

و پنجمین استفاده از «اراده» برای درخواست است.

For example: Will you open the window please?

برای مثال: لطفاً پنجره را باز می‌کنید؟

Notice that this is an informal request.

توجه داشته باشید که این یک درخواست غیر رسمی است.

In this case, you can use 'would' instead of 'will' to make it a more formal request.

در این مورد، می‌توانید از «wild» به جای «will» استفاده کنید تا آن را به یک درخواست رسمی‌تر تبدیل کنید.

Would you open the window please?

لطفاً پنجره را باز کنید؟

So, that's the first use of 'would'.

بنابراین، این اولین استفاده از «would» است.

Now, let's look at the second use of 'would'.

اکنون، بیایید به دومین استفاده از «would» نگاه کنیم.

It's again in the context of politeness.

باز هم در چارچوب ادب است.

For example, instead of saying: I want.

مثلاً به جای اینکه بگوییم: می خواهم.

Like: I want a glass of water.

مثل: من یک لیوان آب می خواهم.

You should say: I'd like or even I'd love a glass of water.

شما باید بگویید: من یک لیوان آب را دوست دارم یا حتی دوست دارم.

Instead of I recommend, you could say: I'd recommend.

به جای توصیه، می توانید بگویید: توصیه می کنم.

Or instead of I prefer, you could say: I'd prefer or even I'd rather.

یا به جای ترجیح می دهم، می توانید بگویید: ترجیح می دهم یا حتی ترجیح می دهم.

Make sure you use the contraction when you speak.

هنگام صحبت کردن، مطمئن شوید که از انقباض استفاده می‌کنید.

And the third use of 'would' is an alternative to the expression 'used to'

و سومین استفاده از «would» جایگزینی برای عبارت «استفاده‌شده»

for habits and repetitive actions in the past.

برای عادت‌ها و اعمال تکراری در گذشته است.

For example, you can say: When I was growing up we would go to Spain every summer.

برای مثال، می‌توانید بگویید: وقتی بزرگ شدم، هر تابستان به اسپانیا می‌رفتیم.

That means we used to go to Spain every summer.

یعنی هر تابستان به اسپانیا می رفتیم.

Now, make sure you don't use 'would' for a fact in the past.

اکنون، مطمئن شوید که در گذشته از «wild» برای یک واقعیت استفاده نکرده‌اید.

For example, don't say: When I was growing up we would live in a flat.

برای مثال، نگویید: وقتی بزرگ می‌شدم، در یک آپارتمان زندگی می‌کردیم.

In this situation, you can only use 'used to'.

در این شرایط، فقط می‌توانید از «استفاده به» استفاده کنید.

When I was growing up we used to live in a flat.

وقتی بزرگ شدم، در یک آپارتمان زندگی می کردیم.

Right! Let's now look at 'will' and 'would' in conditional sentences.

درست! اکنون بیایید به «will» و «wild» در جملات شرطی نگاه کنیم.

This is where things can start to get a little confusing.

اینجاست که ممکن است همه چیز کمی گیج کننده شود.

In conditional 1 we use 'will'. For example: If I have time tonight, I will finish my assignment.

در شرطی 1 از "will" استفاده می کنیم. برای مثال: اگر امشب وقت داشته باشم، تکلیفم را تمام می کنم.

There is a high probability that you will have time.

احتمال زیادی وجود دارد که شما وقت داشته باشید.

Now, in conditional 2 sentences, where the situation is hypothetical, we use 'would':

اکنون، در 2 جمله شرطی، جایی که وضعیت فرضی است، از «wild» استفاده می‌کنیم:

If I had time tonight, I would finish my assignment.

اگر امشب وقت داشتم، تکلیفم را تمام می‌کردم.

This means that you have a low probability to have time tonight.

این به این معنی است که احتمال کمی دارید که امشب وقت داشته باشید.

We also use 'would' in the third conditional, which is the impossible conditional.

ما همچنین از «would» در شرطی سوم استفاده می‌کنیم، که شرطی غیرممکن است.

If I had had time last night, I would have finished my assignment.

اگر دیشب وقت داشتم، تکلیفم را تمام می کردم.

So let's look at a couple of common mistakes that happen with these conditional sentences.

بنابراین بیایید به چند اشتباه رایج که با این جملات شرطی روی می‌دهد نگاهی بیندازیم.

The first one is starting with a conditional 1 if clause,

اولین مورد با یک بند شرطی 1 if شروع می‌شود

and then using 'would' in the consequence clause.

و سپس از «would» در بند پیامد استفاده می‌کند.

For example, saying: If I have time tonight, I would finish my assignment.

مثلاً گفتن: اگر امشب وقت داشته باشم، تکلیفم را تمام می‌کنم.

Because you're mixing the two conditionals, your listener will be confused.

از آنجایی که شما این دو شرط را با هم ترکیب می‌کنید، شنونده شما گیج می‌شود.

Is it likely that you will have time tonight or is it unlikely?

آیا احتمال دارد که امشب وقت داشته باشید یا بعید است؟

So, if you say: If I have time tonight, which means it is likely  it is probable that you will have time tonight,

بنابراین، اگر بگویید: اگر امشب وقت داشته باشم، به این معنی که احتمالاً امشب وقت دارید،

make sure you will finish with 'will'.

مطمئن شوید که با «اراده» تمام می‌کنید.

I will finish my assignment.

من تکلیفم را تمام خواهم کرد.

The second mistake is to use 'will' or 'would' in the 'if clause'.

اشتباه دوم استفاده از "will" یا "wild" در "if clause" است.

After 'if'.

بعد از "اگر".

For example, saying: If I will have time tonight, I will finish my assignment.

مثلاً گفتن: اگر امشب وقت داشته باشم، تکلیفم را تمام می‌کنم.

Make sure you don't use 'will' in the first part.

اطمینان حاصل کنید که در قسمت اول از "will" استفاده نکنید.

Or, you may make  the mistake of saying: If I would have time tonight, I would finish my assignment.

یا ممکن است اشتباه کنید و بگویید: اگر امشب وقت داشتم، تکلیفم را تمام می‌کردم.

Again, do not use 'would' after 'if'.

باز هم، از «wild» بعد از «if» استفاده نکنید.

The correct second conditional sentence is: If I had time tonight, I would finish my assignment.

جمله شرطی دوم صحیح این است: اگر امشب وقت داشتم، تکلیفم را تمام می‌کردم.

But, as always, there is one exception.

اما، مثل همیشه، یک استثنا وجود دارد.

And that is if you want to be polite when you're using a conditional 1 sentence.

و این در صورتی است که وقتی از جمله شرطی 1 استفاده می‌کنید، می‌خواهید مودب باشید.

For example, you can say to someone who's visiting you:

به عنوان مثال، می‌توانید به فردی که از شما بازدید می‌کند بگویید:

If you would like to take a seat, I'll let my colleague know you're here.

اگر می‌خواهید روی صندلی بنشینید، به همکارم اطلاع می‌دهم که اینجا هستید.

Or, you can say: If you'll follow me please, I'll show you around the premises.

یا، می‌توانید بگویید: لطفاً اگر مرا دنبال می‌کنید، اطراف محل را به شما نشان خواهم داد.

Right! That brings us to the end of this lesson.

درست! این ما را به پایان این درس می رساند.

For more practice with 'will' and 'would', you can watch this lesson.

برای تمرین بیشتر با «اراده» و «میل»، می‌توانید این درس را تماشا کنید.

And remember to check out my complete online course at Anglo-Link.com.

و به یاد داشته باشید که دوره کامل آنلاین من را در Anglo-Link.com بررسی کنید.

And as always, please subscribe, like, and allow notifications.

و مثل همیشه، لطفاً مشترک شوید، لایک کنید و اعلان‌ها را مجاز کنید.

Thanks a lot for watching, and I'll see you soon in my next lesson.

از تماشای شما بسیار سپاسگزارم، و به زودی در درس بعدی شما را خواهم دید.

Goodbye for now.

فعلا خدانگهدار.