English Conversation Tips | Wish & Hope

Hello and welcome everyone, this is Minoo at  Anglo-Link.

سلام و خوش آمدگویی به همه، این Minoo در Anglo-Link است.

Is the difference between 'hope' and 'wish' clear to you?

آیا تفاوت بین «امید» و «آرزو» برای شما واضح است؟

Do you hope to know the difference by the end of this lesson?

آیا امیدوارید تا پایان این درس تفاوت را بدانید؟

Do you wish I would stop asking so many questions?

آیا دوست دارید از پرسیدن این همه سؤال دست بردارم؟

Great!

عالی!

Then let's get on with the lesson.

سپس بیایید درس را ادامه دهیم.

But, make sure you  watch the lesson till the end to see how these two verbs are used in a typical conversation.

اما، مطمئن شوید که درس را تا آخر تماشا کرده‌اید تا ببینید چگونه این دو فعل در یک مکالمه معمولی استفاده می‌شوند.

Okay! Hope and wish.

باشه! امید و آرزو.

We use both verbs when we want something to happen.

وقتی می‌خواهیم اتفاقی بیفتد، از هر دو فعل استفاده می‌کنیم.

If this thing is possible and likely, we use 'hope'.

اگر این مورد ممکن و محتمل باشد، از «امید» استفاده می‌کنیم.

For example, speaking to your school friend you will say:

برای مثال، وقتی با دوست مدرسه‌ای خود صحبت می‌کنید، خواهید گفت

It's my birthday next week. I hope you're free and can come to my party.

: هفته آینده تولد من است. امیدوارم آزاد باشید و بتوانید به مهمانی من بیایید.

So, if this thing that we want to happen is impossible or unlikely, we use 'wish'.

بنابراین، اگر این چیزی که می‌خواهیم اتفاق بیفتد غیرممکن یا بعید باشد، از «آرزو» استفاده می‌کنیم.

For example, if you're speaking to your sister who is abroad at the moment we would say:

برای مثال، اگر با خواهرتان که در حال حاضر در خارج از کشور است صحبت می‌کنید ، می‌گوییم

It's my birthday next week. I wish you were here and could come to my party.

: هفته آینده تولد من است. کاش اینجا بودی و می توانستی به مهمانی من بیایی.

Okay! Now let's have a look at what tenses we use after 'hope'.

باشه! اکنون بیایید نگاهی بیندازیم که بعد از "hope" از چه زمان هایی استفاده می کنیم.

If we're talking about a future situation, the best tense to use actually is the Present Simple.

اگر در مورد وضعیت آینده صحبت می کنیم ، بهترین زمان برای استفاده در واقع Present Simple است.

For example, as we said: I hope you are free and can come to my party.

به عنوان مثال، همانطور که گفتیم: امیدوارم آزاد باشید و بتوانید به مهمانی من بیایید.

But, you can also use the Future Simple if you want. You can say: I hope you will be free and will be able to come to my party.

اما در صورت تمایل می‌توانید از Future Simple نیز استفاده کنید. می توانید بگویید: امیدوارم آزاد باشید و بتوانید به مهمانی من بیایید.

You can use 'that' to connect 'hope' to the next sentence, but we often drop 'that'.

می‌توانید از «that» برای اتصال «hope» به جمله بعدی استفاده کنید، اما اغلب «that» را حذف می‌کنیم.

Now, if the situation you're talking about is in the present  or in the past, you can use any appropriate tense.

اکنون، اگر موقعیتی که در مورد آن صحبت می‌کنید در زمان حال یا گذشته است، می‌توانید از هر زمان مناسبی استفاده کنید.

For example, you can say:

برای مثال، می‌توانید بگویید:

I hope you know the answer now.

امیدوارم اکنون پاسخ را بدانید.

I hope you're listening carefully now.

امیدوارم الان با دقت گوش کنید

I hope she hasn't forgotten.

امیدوارم فراموش نکرده باشد

I hope he got the job last week.

امیدوارم او هفته گذشته این شغل را پیدا کرده باشد.

I hope he wasn't lying to us when he said that.

امیدوارم وقتی این را گفت به ما دروغ نگفته باشد.

So, you can use any tense depending on the present or past situation.

بنابراین، بسته به وضعیت حال یا گذشته، می‌توانید از هر زمانی استفاده کنید.

Now,  if you're expressing a hope for a past situation that didn't happen, you should use 'would'.

اکنون،  اگر برای وضعیت گذشته ابراز امیدواری می‌کنید که اتفاق نیفتاده است ، باید از «ویلد» استفاده کنید.

For example: I hoped he would call me, but he didn't.

مثلاً: امیدوار بودم با من تماس بگیرد، اما نشد.

Or: She was hoping they could help her, but they didn't or they couldn't.

یا: او امیدوار بود که بتوانند به او کمک کنند، اما نکردند یا نتوانستند.

We had hoped things would improve, but they didn't.

امیدوار بودیم اوضاع بهتر شود، اما نشد.

So, that's all for 'hope'. Let's look at the tenses we use after 'wish'.

بنابراین، این همه برای "امید" است. بیایید به زمان‌هایی که بعد از «خواست» استفاده می‌کنیم نگاهی بیندازیم.

Again, let's say it's a present or future situation.

مجدداً، بیایید بگوییم که وضعیت فعلی یا آینده است.

Remember we said: I wish you were here and could come to my party next week.

به یاد داشته باشید که گفتیم: ای کاش اینجا بودید و هفته آینده به مهمانی من می آمدید.

Now, when we look at this sentence and see 'were' and 'could', we think this is the Past Simple tense.

حالا، وقتی به این جمله نگاه می‌کنیم و «بودند» و «می‌توانست» را می‌بینیم، فکر می‌کنیم این زمان گذشته ساده است.

Well actually, it isn't. Actually, it is the Past Subjunctive.

خوب در واقع، اینطور نیست. در واقع، این فاعل گذشته است.

It's the same form that we use in Conditional 2 sentences.

این همان شکلی است که در جملات شرطی ۲ استفاده می‌کنیم.

Now, you can see that this is the Past Subjunctive better if we change the pronoun.

اکنون، اگر ضمیر را تغییر دهیم، می‌توانید ببینید که این Past Subjunctive بهتر است.

For example, if you're speaking to your friend about your sister.

برای مثال، اگر با دوستتان درباره خواهرتان صحبت می‌کنید.

We would  say:

می گفتیم:

My sister is abroad and won't be back next week.

خواهرم خارج از کشور است و هفته آینده برنمی گردد.

I wish she were here and could come to my party.

ای کاش او اینجا بود و می توانست به مهمانی من بیاید.

Or: I wish she hadn't gone abroad.

یا: ای کاش به خارج از کشور نمی رفت.

Now, you can see that the tense is not Past Simple,  but the Past Subjunctive.

اکنون، می‌توانید ببینید که زمان گذشته ساده نیست، بلکه ماضی فاعلی است.

Having said that, don't be surprised if you don't hear the Subjunctive.

با این حال، اگر Subjunctive را نمی شنوید، تعجب نکنید.

Most native speakers just use the Simple tense.

اکثر سخنرانان بومی فقط از زمان ساده استفاده می کنند.

So, in everyday spoken English, it's much more common to hear:

بنابراین، در زبان انگلیسی گفتاری روزمره، شنیدن این جمله بسیار رایج است:

I wish my sister was here.

ای کاش خواهرم اینجا بود.

Using the Past Simple tense, not the Subjunctive.

استفاده از زمان Past Simple، نه Subjunctive.

Now, one other tense that is quite common with 'wish' is 'would'.

اکنون، یک زمان دیگر که با «آرزو» کاملاً رایج است «wild» است.

And you would use this in a present situation  that's annoying you, and you want it to stop.

و از این در موقعیت فعلی استفاده می‌کنید که شما را آزار می‌دهد و می‌خواهید متوقف شود.

For example, someone keeps calling you, and you want them to stop.

به عنوان مثال، شخصی مدام با شما تماس می‌گیرد و شما می‌خواهید متوقف شود.

You would say: I wish he would stop calling me.

می گفتی: ای کاش دیگر با من تماس نمی گرفت.

Or someone is eating next to you very noisily and this is annoying you. You would say:

یا شخصی در کنار شما با سروصدا غذا می خورد و این شما را آزار می دهد. می گفتی:

I wish you wouldn't eat like that.

کاش اینطوری نمی خوردی.

We can also use the infinitive with 'hope' and 'wish'.

همچنین می‌توانیم از مصدر با «امید» و «آرزو» استفاده کنیم.

With 'hope' it's quite straightforward. If you have the same pronoun, for example: I hope I will get a promotion.

با "امید" کاملاً ساده است. اگر ضمیر مشابهی دارید، برای مثال: امیدوارم ارتقا پیدا کنم.

You can just simply go to the infinitive:

می‌توانید به سادگی به مصدر بروید:

I hope to get a promotion.

امیدوارم ارتقا پیدا کنم.

Okay, but be careful with using 'wish' with the infinitive.

بسیار خوب، اما در استفاده از «آرزو» با مصدر مراقب باشید.

So, for example, if the context is you're wishing you were younger:

بنابراین، برای مثال، اگر زمینه این است که آرزو می‌کنید جوان‌تر بودید:

I wish I were younger.

ای کاش جوان‌تر بودم.

If you suddenly say: I wish to  be younger.

اگر ناگهان بگویید: آرزو دارم جوانتر باشم.

The meaning has changed from I wish, it's an impossible dream to I want.

معنی از آرزوم تغییر کرده است، رویای غیرممکنی است که می‌خواهم.

For example, you can say:

برای مثال، می‌توانید بگویید:

I want to impress my boss. I wish to impress my boss.

می‌خواهم رئیسم را تحت تأثیر قرار دهم. می‌خواهم رئیسم را تحت تأثیر قرار دهم.

I want to show off my skills. I wish to show off my skills.

من می خواهم مهارت های خود را نشان دهم. من می خواهم مهارت های خود را نشان دهم.

Because these are possible things. They are not unlikely.

زیرا اینها چیزهای ممکنی هستند. بعید نیستند.

But, for a context like:

اما، برای زمینه‌ای مانند:

I wish I were younger. I wish this were different.

ای کاش جوان‌تر بودم. کاش این متفاوت بود.

You can't use 'to' without changing the meaning.

شما نمی توانید بدون تغییر معنی از «به» استفاده کنید.

Right! That's all for the tenses and forms that we use with 'hope' and 'wish'.

درست! این همه برای زمان‌ها و اشکالی است که با «امید» و «آرزو» استفاده می‌کنیم.

Let's look at some common expressions with 'wish'.

بیایید به برخی از عبارات رایج با «آرزو» نگاه کنیم.

These are:

اینها عبارتند از:

I wish you a pleasant trip.

سفر خوشی را برای شما آرزومندم.

I wish you a lovely day.

روز خوبی براتون آرزو میکنم

I wish you a Happy New Year.

آرزو میکنم سال خوبی داشته باشی.

I wish you all the best with your new job.

برای شما در شغل جدیدتان بهترین ها را آرزو می کنم.

I wish you amazing success.

برای شما آرزوی موفقیت شگفت انگیز دارم.

I wish you many happy returns. We usually use this expression

برای شما آرزوی بازگشت شادی زیادی دارم. ما معمولاً زمانی از این عبارت

when it's someone's birthday and we're hoping  that they will have many more birthdays.

استفاده می‌کنیم که تولد کسی است و امیدواریم که تولدهای بیشتری داشته باشد.

Okay, let's end the lesson with a typical conversation  that brings in all of this together:

خوب، بیایید درس را با یک مکالمه معمولی به پایان برسانیم که همه اینها را با هم جمع می کند:

I'd hoped I'd get an A in physics, but I only got a B.

امیدوار بودم در فیزیک نمره A بگیرم، اما فقط B گرفتم.

That's a great mark! I wish I were doing that well in my tests.

این یک نمره عالی است! ای کاش در تست هایم این کار را به خوبی انجام می دادم.

You know I'm hoping to study astrophysics at university,

می دانید که من امیدوار هستم در دانشگاه اخترفیزیک بخوانم،

but I doubt I have the brains.

اما شک دارم که مغزم را داشته باشم.

I wish I were a bit smarter.

کاش کمی باهوش تر بودم.

You are very smart! I wish you would stop putting yourself down all the time.

تو خیلی باهوشی! ای کاش همیشه دست از سر گذاشتن خودت بر نمی داشتی.

Do you really mean it? I hope you're not just flattering me.

واقعا منظورت این بود؟ امیدوارم فقط به من چاپلوسی نکرده باشید.

Of course not! I know you will do well in any subject you wish to study.

البته که نه! من می دانم که در هر موضوعی که بخواهید مطالعه کنید، به خوبی موفق خواهید شد.

Okay! That's the end of this lesson.

باشه! این پایان این درس است.

If you want to learn more about the Subjunctive form,

اگر می‌خواهید درباره فرم Subjunctive بیشتر بدانید،

you can watch this lesson.

می‌توانید این درس را تماشا کنید.

And remember to check out my online course at

و به یاد داشته باشید که دوره آنلاین من را در

Anglo-Link.com for lots of lessons and exercises on many different topics.

Anglo-Link.com برای تعداد زیادی درس و تمرین در مورد موضوعات مختلف بررسی کنید.

And as always, please like, subscribe, and allow notifications.

و مثل همیشه، لطفاً لایک کنید، مشترک شوید و اعلان‌ها را مجاز کنید.

Thanks a lot for watching.

خیلی ممنون که تماشا کردید

I wish you all the best with your studies.

برای شما آرزوی موفقیت در تحصیل دارم.

And I hope to see you again very soon.

و امیدوارم خیلی زود دوباره شما را ببینم.

Goodbye for now.

فعلا خدانگهدار.