Conditionals 0, 1, 2, 3 & Mixed Conditionals | English Grammar Lesson | B2-Upper Intermediate

[Music]

[موسیقی]

Hello and welcome everyone to this presentation  which is about Conditional sentences. Let me  

با سلام و خوش آمدگویی به همه به این ارائه که درباره جملات شرطی است. اجازه دهید

share my screen with you and show you what  we'll be doing in this lesson. We're going  

صفحه نمایشم را با شما به اشتراک بگذارم و به شما نشان دهم که در این درس چه خواهیم کرد. ما

to look at some common mistakes with Conditionals.  There are five mistakes that I often come across  

به برخی از اشتباهات رایج با Conditional نگاه می کنیم. پنج اشتباه وجود دارد که اغلب

when I read things you write or listen to you  speak, and these are: 1) using 'when' instead  

هنگام خواندن مطالبی که می‌نویسید یا به صحبت‌های شما گوش می‌دهم با آن‌ها مواجه می‌شوم، و اینها عبارتند از: 1) استفاده از «وقتی» به جای

of 'if', 2) using 'will' or 'would' in the 'if'  Clause, 3) mixing conditionals 1 and 2, 4) not  

«اگر»، 2) استفاده از «اراده» یا «می‌خواهد» در « if' بند، 3) اختلاط شرطی‌های 1 و 2، 4) عدم

mixing conditionals 2 and 3 when needed, and 5)  using 'was' instead of 'were' in Conditional 2.  

ترکیب شرطی‌های 2 و 3 در صورت نیاز، و 5) استفاده از «بود» به جای «بود» در شرطی 2.

But before we get round to looking at these  mistakes, let's do a little revision of the  

اما قبل از اینکه به بررسی این اشتباهات بپردازیم، بیایید یک بازنگری کوچک در

four types of conditional sentences that you are  familiar with, starting with conditional 0. First,  

چهار نوع جملات شرطی که با آنها آشنا هستید، با 0 شرطی شروع کنیم. ابتدا،

looking at the formulation: in the 'if' clause,  you put Present Simple, so if + Present Simple,  

به فرمول نگاه می کنیم: در عبارت «if»، Present Simple را قرار می دهید، بنابراین اگر + Present Simple،

and Present Simple again in the 'consequence'  clause. Now Conditional 0 is about something,  

و Present دوباره در بند «نتیجه» ساده است . اکنون شرطی 0 در مورد چیزی است،

a situation, which is always true. It's not about  a specific situation now or in the past. For  

وضعیتی که همیشه درست است. این در مورد وضعیت خاصی در حال حاضر یا در گذشته نیست. برای

example, here's a very funny and common saying:  If you pay peanuts, you get monkeys. This is true  

مثال، در اینجا یک ضرب المثل بسیار خنده دار و رایج وجود دارد: اگر بادام زمینی بپردازید، میمون خواهید داشت. این

for everyone all the time. It's a general fact.  That's conditional 0. Let's look at conditional  

برای همه همیشه صادق است. این یک واقعیت کلی است. این 0 مشروط است. بیایید به شرطی

1 and see what's the difference. Conditional 1 for  formulation is again: if + Present Simple and then  

1 نگاه کنیم و ببینیم تفاوت چیست. شرط 1 برای فرمول‌بندی دوباره به این صورت است: if + Present Simple و سپس

Future Simple usually in the 'consequence' clause.  The difference is that Conditional 1 refers to a  

Future Simple معمولاً در عبارت «نتیجه» وجود دارد. تفاوت در این است که شرط 1 به یک

specific real and current situation, and when  it's conditional 1, there is a high probability  

وضعیت واقعی و فعلی اشاره دارد، و زمانی که آن 1 شرطی است، احتمال زیاد

of the action in the 'if' clause. For example: If  I need money next year, I will sell my car.' So,  

عمل در بند «اگر» وجود دارد. برای مثال: اگر سال آینده به پول نیاز داشته باشم، ماشینم را می فروشم.' بنابراین،

there is a good chance, there is maybe a 50/50  or more probability, that you will need money  

شانس خوبی وجود دارد، احتمالاً 50/50 یا بیشتر احتمال دارد که سال آینده به پول نیاز داشته باشید

next year. That's number 1. Now, what's the  difference with conditional 2? First of all,  

. این عدد 1 است. حالا، چه تفاوتی با 2 شرطی دارد؟ اول از همه،

the formulation is very different. it's: if + Past  Subjunctive and then in the 'consequence' clause,  

فرمولاسیون بسیار متفاوت است. این است: if + Past Subjunctive و سپس در عبارت «نتیجه»،   به

you need 'would do'. Here again, this is  a specific situation. It's not general  

«do do» نیاز دارید. در اینجا دوباره، این یک وضعیت خاص است.

like Conditional 0, but it's hypothetical. It's  not real, and the very big difference between 2  

مانند شرطی 0 عمومی نیست، اما فرضی است. این واقعی نیست، و تفاوت بسیار بزرگ بین 2

and 1 is that the probability of the action in  the 'if' clause is zero or very very low. So,  

و 1 این است که احتمال عمل در بند «اگر» صفر یا بسیار بسیار کم است. بنابراین،

if you say 'if I needed money next year, I would  sell my car.', the listener understands that  

اگر بگویید «اگر سال بعد به پول نیاز داشتم، ماشینم را می‌فروشم».

there is a very low or almost zero probability  that you will need money next year. That's the  

این

very important difference between 1 and  2. And finally, coming to Conditional 3,  

تفاوت بسیار مهم بین 1 و 2 است. و در نهایت، با آمدن به شرطی 3،

the formulation is if + Past Perfect (had done)  and then the 'consequence' clause is 'would have  

فرمول بندی به این صورت است که اگر + گذشته کامل (انجام شده بود) و سپس بند «نتیجه» «می‌شد

done'. Again, this is a specific situation, but  now it's completely in the past. There is zero  

انجام می‌شد» است. باز هم، این یک وضعیت خاص است، اما اکنون کاملاً در گذشته است.

possibility of the action in the 'if' clause.  For example: If I had needed money last year,  

امکان انجام عمل در بند «اگر» صفر است. به عنوان مثال: اگر سال گذشته به پول نیاز داشتم،

I would have sold my car.' You didn't need  money, and you didn't sell your car. It's  

ماشینم را می فروختم. شما به پول نیاز نداشتید و ماشینتان را نفروختید.

completely hypothetical, and it's over. It's in  the past. Right, so before we look at the five  

کاملاً فرضی است و تمام شده است. در گذشته است. درست است، بنابراین قبل از اینکه به پنج

common mistakes I mentioned earlier, there are two  notes to make that you have to be careful of. The  

اشتباه رایجی که قبلاً اشاره کردم نگاه کنیم، دو نکته وجود دارد که باید مراقب آنها باشید.

first one is that the 'if' clause can be in the  first or second part of the sentence. So, make  

اولین مورد این است که عبارت "اگر" می تواند در قسمت اول یا دوم جمله باشد. بنابراین، مطمئن شوید که

sure you identify which one is the 'if' clause and  which one is the 'consequence' clause correctly,  

کدام یک عبارت «اگر» و کدام عبارت «نتیجه» است،

because sometimes I notice that you get the ...  or some students have got the idea that, the first  

زیرا گاهی اوقات متوجه می‌شوید که ... یا برخی از دانش‌آموزان این ایده را دارند که

part is always with Present Simple and the second  part with 'will'. No! make sure you find out where  

قسمت اول همیشه این است. با Present Simple و قسمت دوم با «will». نه! مطمئن شوید که

the 'if' clause is and then apply the correct  tense or form to the 'if' clause and then the  

بند «اگر» کجاست و سپس زمان یا شکل صحیح را به عبارت «اگر» و سپس

'consequence' clause. For example: If I need money  next year, I will sell my car. You can also say:  

عبارت «نتیجه» را اعمال کنید. به عنوان مثال: اگر سال آینده به پول نیاز داشته باشم، ماشینم را می فروشم. همچنین می توانید بگویید:

I will sell my car if I need money next year.  And notice that for spelling, for punctuation,  

اگر سال آینده به پول نیاز داشته باشم، ماشینم را می فروشم. و توجه داشته باشید که برای املا، برای علامت گذاری،

if you start with the 'if' clause you need a comma  between the two clauses, but if you start with the  

اگر با عبارت «اگر» شروع کنید، بین دو جمله باید کاما بگذارید، اما اگر با

'consequence' clause, you don't. That's Note 1.  Note 2: also very important! When we talk about  

عبارت «نتیجه» شروع کنید، این کار را نمی کنید. این نکته 1 است. نکته 2: همچنین بسیار مهم است! وقتی

high, low, or zero probability in Conditional  sentences 1, 2, and 3, we're talking about the  

در جملات شرطی 1، 2 و 3 از احتمال زیاد، کم یا صفر صحبت می‌کنیم، در مورد

probability of the action in the 'if' clause: how  possible or likely or probable the 'if' action  

احتمال عمل در بند «اگر» صحبت می‌کنیم: عمل «اگر» چقدر امکان‌پذیر یا محتمل یا محتمل

is. If you want to change the probability  of the action in the 'consequence' clause,  

است. . اگر می‌خواهید احتمال عمل در عبارت «نتیجه» را تغییر دهید،

you need to use modal verbs of possibility instead  of 'will' and 'would'. Let's take our examples and  

باید از افعال امکانی به جای «ویل» و «می‌خواهد» استفاده کنید. بیایید مثال‌هایمان را بیاوریم و

change 'will' and 'would' to 'may', 'might', or  'could'. For example: If I need money next year,  

«اراده» و «می‌خواهد» را به «ممکن»، «ممکن است» یا «می‌تواند» تغییر دهیم. به عنوان مثال: اگر سال آینده به پول نیاز داشته باشم،

maybe I will, maybe I won't (50/50 chance): I may  sell my car, I might sell my car, I could sell my  

شاید داشته باشم، شاید نخواهم (احتمال 50/50): ممکن است ماشینم را بفروشم، ممکن است ماشینم را بفروشم، می توانم ماشینم را بفروشم

car. The consequence is now not 100% sure. It's  a possibility. We can do the same with the Second  

. نتیجه اکنون 100٪ مطمئن نیست. این یک امکان است. ما می‌توانیم همین کار را با شرط دوم انجام دهیم

Conditional: I might or could sell my car if I  needed money next year. Same with Conditional 3:  

: اگر سال آینده به پول نیاز داشتم، ممکن است یا می‌توانم ماشینم را بفروشم. وضعیت مشروط 3 نیز مشابه است:

I might or could have sold my car if I had needed  money last year. Notice one important thing is  

اگر سال گذشته به پول نیاز داشتم، ممکن بود یا می توانستم ماشینم را بفروشم . به یک چیز مهم توجه کنید

that 'may' is only used in Conditional 1. And, as  you can see, we can only use might and could in  

اینکه «ممکن است» فقط در شرطی 1 استفاده می‌شود. و همانطور که می‌بینید، ما فقط می‌توانیم در

conditionals 2 and 3 in the consequence clause.  Okay. That's the revision of the most important  

شرط‌های 2 و 3 در بند پیامد استفاده کنیم. باشه. این بازبینی مهم‌ترین

points about Conditionals in general. Let's look  at, now, the common mistakes. The first one is  

نکات درباره شرایط به طور کلی است. بیایید اکنون به اشتباهات رایج نگاه کنیم. اولین مورد از

using 'when' instead of 'if'. Remember that we can  only use 'when' instead of 'if' in a conditional  

«وقتی» به جای «اگر» استفاده می‌کند. به یاد داشته باشید که ما فقط می‌توانیم از «وقتی» به جای «اگر» در یک

0 sentence. So, you can say: If you pay peanuts  you get monkeys. Or: When you pay peanuts, you get  

جمله شرطی 0 استفاده کنیم. بنابراین، می‌توانید بگویید: اگر بادام زمینی بپردازید، میمون خواهید داشت. یا: وقتی بادام زمینی می پردازید، میمون دریافت می کنید

monkeys.' because it's always true. But, please  be sure not to use 'when' instead of 'if' in  

. چون همیشه درست است اما، لطفاً مطمئن شوید که از «وقتی» به جای «اگر» در

other Conditional sentences because this changes  the idea completely. For example, when you, in  

جملات شرطی دیگر استفاده نکنید زیرا این ایده را کاملاً تغییر می‌دهد. برای مثال، وقتی در

conditional 1, when you say 'if I need money', you  are not sure you will need money, maybe you will,  

شرطی 1، وقتی می‌گویید «اگر به پول نیاز دارم»، مطمئن نیستید که به پول نیاز دارید، شاید نیاز داشته باشید،

maybe you won't. Whereas, if you say 'when I  need money', you are sure that you will soon  

شاید هم نخواهید. در حالی که، اگر بگویید «وقتی به پول نیاز دارم»، مطمئن هستید که به زودی به

need money. Same with conditional 2. If you say  'if I needed money', actually you're saying at the  

پول نیاز خواهید داشت. در مورد 2 مشروط هم همینطور. اگر بگویید «اگر به پول نیاز داشتم»، در واقع در حال حاضر می‌گویید،

moment, now, I don't, and I don't think I will  in the future. I'm hypothesizing: 'if I needed  

اکنون، نه، و فکر نمی‌کنم در آینده چنین کنم. من این فرضیه را مطرح می کنم: "اگر به پول نیاز داشتم

money'. But, when you say 'when I needed money',  you're actually referring to a time in the past  

". اما، وقتی می‌گویید «زمانی که به پول نیاز داشتم»، در واقع به زمانی در گذشته اشاره می‌کنید

when you needed money. So the difference is huge  and can be confusing to your listener if you mix  

که به پول نیاز داشتید. بنابراین تفاوت بسیار زیاد است و اگر «اگر» و «وقتی» را با هم ترکیب کنید، می‌تواند برای شنونده گیج‌کننده باشد

'if' and 'when'. Only in conditional zero! Right,  number 2: That's a very common one, and it's for  

. فقط در صفر شرطی! درست است، شماره 2: این یک مورد بسیار رایج است و برای

formulation. It's a formulation mistake, and that  is using 'will' or 'would' in the 'if' clause. I  

فرمولاسیون است. این یک اشتباه فرمول‌بندی است، و آن استفاده از «اراده» یا «می‌خواهد» در عبارت «اگر» است.

often hear: If I will need money next year, I will  sell my car. Make sure that you do not use 'will'  

اغلب می‌شنوم: اگر سال آینده به پول نیاز داشته باشم، ماشینم را می‌فروشم. مطمئن شوید که از «will»

in the 'if' clause for the First Conditional. The  mistake for the Second Conditional would be to  

در بند «اگر» برای شرط اول استفاده نمی‌کنید. اشتباه شرط دوم این است که می‌گوییم

say: If I would need money next year, I would ...  So two 'would's or two 'will's. Avoid that! It's,  

: اگر سال آینده به پول نیاز داشتم، ... بنابراین دو «ویل» یا دو «اراده» خواهم داشت. از آن اجتناب کنید! این،

in conditional 2: if I needed (Past Subjunctive)  money next year, I would sell my car. And the same  

در شرط 2 است: اگر سال آینده به پول (Past Subjunctive)  نیاز داشتم ، ماشینم را می فروختم. و همین

for Conditional 3: I would have sold my car if  I, NOT 'would have needed' but 'if I had needed'  

برای شرطی 3: اگر سال گذشته، نه "نیاز داشتم" بلکه "اگر به پول نیاز داشتم"، ماشینم را می‌فروختم

money last year. So, avoid two ''will's or two  would's on both sides of the sentence. Okay! Now:  

. بنابراین، از دو اراده یا دو اراده در دو طرف جمله اجتناب کنید. باشه! اکنون:

two notes on this common mistake. It's important  for you to know so you don't get confused. Note 1:  

دو نکته در مورد این اشتباه رایج. برای شما مهم است که بدانید تا گیج نشوید. نکته 1:

In American English, you may occasionally hear  'would' in the 'if' clause in Conditionals 2  

در انگلیسی آمریکایی، ممکن است گهگاه در شرط 2   و 3 «wild» را در بند «اگر» بشنوید.

and 3. This is not Standard English, and, it's  a mistake, a grammatical mistake,. But, some  

این انگلیسی استاندارد نیست، و یک اشتباه است، یک اشتباه گرامری است. اما، برخی از

American speakers do it. So, don't be surprised,  but I'd recommend you avoid it. Follow the rules  

سخنرانان آمریکایی این کار را انجام می دهند. بنابراین، تعجب نکنید، اما توصیه می‌کنم از آن اجتناب کنید. قوانین   را

that we have just reviewed. Okay, now one other  note here is that, very rarely, but you will,  

که اخیراً مرور کردیم را دنبال کنید. بسیار خوب، اکنون یک نکته دیگر در اینجا این است که، خیلی به ندرت، اما

you may hear 'will' or 'would' after 'if' to  make a Conditional 1 sentence more polite. It  

ممکن است بعد از «اگر» «will» یا «wild» بشنوید تا جمله شرطی 1 را مؤدبانه‌تر کنید. این

happens only in situations like this: If you will  wait here please, I'll call you taxi. It's a very  

فقط در شرایطی مانند این اتفاق می‌افتد: اگر اینجا منتظر بمانید، لطفاً با شما تاکسی تماس می‌گیرم. این یک

polite invitation to someone to do something.  Actually, it sounds rather formal. So, again,  

دعوت بسیار مودبانه از کسی برای انجام کاری است. در واقع، به نظر رسمی می رسد. بنابراین، دوباره،

I would avoid this structure, or you can hear it,  but don't try and use it. A better alternative in  

من از این ساختار اجتناب می کنم، یا می توانید آن را بشنوید، اما سعی نکنید و از آن استفاده نکنید. یک جایگزین بهتر در

a situation when you want to be polite is to use  'would like': If you'd like to wait here please,  

موقعیتی که می‌خواهید مؤدب باشید، استفاده از «دوست دارم» است: اگر می‌خواهید اینجا منتظر بمانید، لطفاً   با

I'll call you a taxi, because 'would like' means  'want'. It's not the actual use of 'would'. It's  

شما تاکسی تماس می‌گیرم، زیرا «دوست دارم» به معنای «می‌خواهم». این استفاده واقعی از 'would' نیست.

for politeness. Oka, number 3. Number 3 is mixing  Conditionals 1 and 2. Again, I often hear this,  

برای ادب است. خوب، شماره 3. شماره 3 در حال مخلوط کردن شرط‌های 1 و 2 است. باز هم، من اغلب این را می‌شنوم،

and I want to ask you to avoid it because when  you, or if you, mix conditionals 1 and 2, your  

و می‌خواهم از شما بخواهم از آن اجتناب کنید زیرا زمانی که شما یا اگر شرط‌های 1 و 2 را با هم ترکیب کنید،

listener will not know if you're talking about  a real or high probability or a hypothetical or  

شنونده شما نمی‌داند که آیا شما در مورد احتمال واقعی یا زیاد یا فرضی یا

low probability. A typical mistake I hear is: If I  have time, I would join you. Now, if I hear this,  

احتمال کم صحبت می کنید. یک اشتباه معمولی که می‌شنوم این است: اگر وقت داشته باشم، به شما می‌پیوندم. حالا، اگر این را بشنوم،

I'm confused. I have no idea if you are likely to  join me or unlikely. So, be consistent. Be clear:  

گیج شدم. من نمی دانم که آیا احتمال دارد به من بپیوندید یا بعید است. بنابراین، سازگار باشید. شفاف باشید:

If I have time, I will join you. And the  listener understands that there is a high  

اگر وقت داشته باشم، به شما می‌پیوندم. و شنونده می‌فهمد که احتمال زیادی وجود دارد

probability that you will have time to join  them. Or, if the probability is zero or very low,  

که وقت داشته باشید به آنها بپیوندید. یا، اگر احتمال آن صفر یا بسیار کم است،

then stick to the Second Conditional: If I had  time, I would join you.' It means there is zero or  

سپس به شرط دوم پایبند باشید: اگر وقت داشتم، به شما می‌پیوندم. به این معنی است که احتمال صفر یا

low probability. Actually you are saying: I can't  basically join you. The formulation 'if + should  

کم وجود دارد. در واقع شما می گویید: اساساً نمی توانم به شما بپیوندم. فرمول «اگر + باید

do' is an alternative form of conditional 1, not  conditional 2, so make sure you use 'will' not  

انجام شود» یک شکل جایگزین از شرطی 1 است، نه شرطی 2، بنابراین مطمئن شوید که از «will» نه «

'would' in the 'consequence' clause. For example,  'if I should need money' is the same as 'if I need  

wild» در عبارت «نتیجه» استفاده می‌کنید. برای مثال، «اگر باید به پول نیاز داشته باشم» با «اگر به پول نیاز دارم» یکسان است

money'. It's just a little more formal, and it's  slightly less probable: If I should need money,  

. این فقط کمی رسمی‌تر است، و احتمال آن کمی کمتر است: اگر به پول نیاز داشته باشم،

I will sell my car, NOT 'I would'. Okay, yes,  finally number 4. We've got two left! Just bear  

ماشینم را می‌فروشم، نه «می‌خواهم». خوب، بله، بالاخره شماره 4. ما دو تا باقی مونده! فقط با من تحمل کن

with me! Number 4: not mixing Conditionals  2 and 3 when needed. Remember that sometimes  

! شماره 4: در صورت نیاز، شرایط 2 و 3 را با هم مخلوط نکنید. به یاد داشته باشید که گاهی

the consequence of a present fact can be in  the past and vice versa. For example ... No,  

پیامد یک واقعیت کنونی می تواند در گذشته باشد و بالعکس. برای مثال... نه،

let's look at the formulation first. So the  consequence of a present fact is in the past.  

اجازه دهید ابتدا به فرمول‌بندی نگاه کنیم. بنابراین پیامد یک واقعیت فعلی در گذشته است.

We need to mix Conditionals 2 and 3. So it's: if +  Past Subjunctive (the if clause of Conditional 2)  

باید شرط‌های 2 و 3 را با هم ترکیب کنیم. بنابراین این‌طور است: if + Past Subjunctive (بند if شرطی 2)

and 'would have done' (the 'consequence' clause  of Conditional 3). Example: She is a liar. So,  

و 'wiuld have done' (بند «نتیجه» شرط 3). مثال: او دروغگو است. بنابراین، یک

someone is a liar. It's a fact, and now we're  imagining, we're hypothesizing: If she were not  

نفر دروغگو است. این یک واقعیت است، و اکنون ما در حال تخیل هستیم، فرضیه می‌کنیم: اگر او

such a big liar, we wouldn't have got into trouble  yesterday. The consequence of her being a liar,  

یک دروغگوی بزرگ نبود، دیروز به مشکل نمی‌خوردیم. پیامد دروغگو بودن او،

which is still true, happened yesterday: they got  into trouble. So, you have this mismatch. Right,  

که هنوز هم درست است، دیروز اتفاق افتاد: آنها به دردسر افتادند. بنابراین، شما این عدم تطابق را دارید. درست است،

and the opposite can happen as well, and that's  when the consequence of a past action is in  

و برعکس آن نیز می‌تواند اتفاق بیفتد، و این زمانی است که پیامد یک عمل گذشته در زمان

the present. So now, we need to use the Past  Perfect, which is Conditional 3, in the 'if'  

حال باشد. بنابراین اکنون، باید از Past Perfect، که شرطی 3 است، در عبارت «if»   استفاده کنیم

clause and then the 'consequence' clause will  be Conditional 2: 'would do'. So, for example:  

و سپس عبارت «نتیجه» شرطی 2 خواهد بود: «do do». بنابراین، برای مثال:

If she had told the truth yesterday, we would  not be in this mess now.' So, it's the other way  

اگر او دیروز حقیقت را گفته بود، ما اکنون در این آشفتگی نبودیم. بنابراین، برعکس است

round. Right, so you do need to always think of  the context as well. I's not always mechanical:  

. درست است، بنابراین باید همیشه به زمینه نیز فکر کنید. من همیشه مکانیکی نیستم:

this > this. This doesn't happen very often,  but you have to be careful if it does: how to  

this > this. این خیلی اوقات اتفاق نمی‌افتد، اما در این صورت باید مراقب باشید: چگونه

mix them correctly. And finally, mistake number  5 is using 'was' instead of 'were' in Conditional  

آنها را به درستی مخلوط کنید. و در نهایت، اشتباه شماره 5 از «بود» به جای «بود» در شرطی

2. Remember the formulation of Conditional 2 is  if + Past Subjunctive and then the consequence:  

2 استفاده می‌کند. به یاد داشته باشید که فرمول شرطی 2 به صورت « اگر + گذشته فاعلی» است و سپس نتیجه:

would do. It's really not Past Simple although  we say that sometimes. Why do we say that? It's  

انجام می‌شود. این واقعاً گذشته ساده نیست، اگرچه گاهی اوقات این را می گوییم. چرا چنین می گوییم؟ به این

because the Past Subjunctive in English has the  same form as the Past Simple except for the verb  

دلیل است که Past Subjunctive در انگلیسی به جز فعل «be»، همان شکل Past Simple را دارد

'be'. The Past Subjunctive of 'be' is 'were' for  all pronouns, and that's where we notice that  

. فاعل گذشته «be» برای همه ضمایر «were» است، و اینجاست که متوجه می‌شویم

Conditional 2 is not if + Past Simple. It's if +  Past Subjunctive. But, they're the same, exactly  

شرطی 2 اگر + گذشته ساده نیست. اگر + Past Subjunctive باشد. اما، آنها یکسان هستند، دقیقاً

the same, form except the verb 'be'. So, that's  why a sentence would be: 'if I were younger',  

یکسان هستند، به جز فعل "be". بنابراین، به همین دلیل است که یک جمله این خواهد بود: «اگر جوانتر بودم»،

not 'if I was younger': If I were younger, I  would climb the Himalayas. And the same goes  

نه «اگر جوانتر بودم»: اگر جوانتر بودم، هیمالیا را صعود می کردم. و همین امر در

for the alternative form of Conditional 2, which  is: If she were to climb the Himalayas, she would  

مورد شکل جایگزین Conditional 2 نیز صدق می کند، که این است: اگر او می خواست از هیمالیا صعود کند، به

need a good guide. So basically, we're saying:  Don't use 'was' in Conditional 2 sentences. But,  

یک راهنمای خوب نیاز داشت. بنابراین، اساساً می‌گوییم: در جمله‌های شرطی ۲ از «بود» استفاده نکنید. اما،

don't be surprised if you hear this mistake  from many native speakers because, as you know,  

اگر این اشتباه را از زبان بسیاری از افراد بومی شنیدید، تعجب نکنید، زیرا همانطور که می‌دانید،

they don't study grammar, as we are at the moment  together. They just go by ear, and it is becoming  

آن‌ها مانند ما در حال حاضر، دستور زبان نمی‌خوانند . آنها فقط از روی گوش می روند، و

a common mistake in both British and American  English to use 'was' instead of 'were', but again,  

استفاده از "was" به جای "wee" به یک اشتباه رایج در انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی تبدیل می شود، اما دوباره،

I would recommend that you avoid it. Stick to the  rules. You will always be correct and confident  

توصیه می کنم از آن اجتناب کنید. به قوانین پایبند باشید . شما همیشه در جملات خود صحیح و مطمئن خواهید بود،

in your sentences, but don't be surprised if  you occasionally hear these varieties. Right,  

اما اگر گهگاه این انواع را بشنوید تعجب نکنید. درست است،

that's the end of the presentation. I hope it  has helped you get a better grasp of Conditional  

این پایان ارائه است. امیدوارم به شما کمک کرده باشد تا جملات شرطی را بهتر درک کنید

sentences. You may need to watch this presentation  a few times and make some notes for yourself for  

. ممکن است لازم باشد این ارائه را چند بار تماشا کنید و برای خود یادداشت برداری کنید تا

everything to get assimilated. Thanks a lot for  watching. I hope you've enjoyed this lesson.  

همه چیز شبیه سازی شود. از تماشای شما بسیار سپاسگزاریم . امیدوارم از این درس لذت برده باشید.

For more on this topic, click here. Remember  to also check out my complete online course,  

برای اطلاعات بیشتر در مورد این موضوع، اینجا را کلیک کنید. فراموش نکنید که دوره آنلاین کامل من را نیز بررسی کنید،

and don't forget to like and subscribe.  Thank you for watching, and happy studies!

و فراموش نکنید که لایک کنید و مشترک شوید. از تماشای شما متشکریم، و مطالعه مبارک!