Essential English Grammar: WILL or WOULD?

Hi, everybody.

سلام به همه.

Welcome to www.engvid.com.

به www.engvid.com خوش آمدید.

I'm Adam.

من آدام هستم.

In today's video, we're going to look at a little bit of grammar, and more specifically,

در ویدیوی امروز، کمی به گرامر و به طور خاص تر،

we're going to look at the two verbs "will" and "would".

دو فعل "will" و "wild" را بررسی خواهیم کرد.

And the reason I'm focusing only on these two verbs is because people often mix up when

و دلیل تمرکز من فقط بر روی این دو فعل این است که مردم اغلب زمان

to use one or the other.

استفاده از یکی یا دیگری را با هم مخلوط می کنند.

So, it's very important that you understand the function, the functions of each word,

بنابراین، بسیار مهم است که عملکرد، کارکردهای هر کلمه را درک کنید

and see how they're used in actual sentences to understand why you choose one and not the

و ببینید که چگونه در جملات واقعی استفاده می شود تا بفهمید چرا یکی را انتخاب می کنید و دیگری را انتخاب نمی کنید

other.

.

Okay?

باشه؟

So, let's look at, first of all, the actual functions of these words.

بنابراین، بیایید ابتدا به عملکرد واقعی این کلمات نگاه کنیم.

And keep in mind that in some cases, "would" is actually the past tense of "will", but

و به خاطر داشته باشید که در برخی موارد، "wild" در واقع زمان گذشته "will" است، اما

I'll get into that in a moment.

من در یک لحظه به آن خواهم پرداخت.

So, first of all, when we use "will", we're talking about the future, always, and we're

بنابراین، اول از همه، وقتی از "اراده" استفاده می کنیم، همیشه در مورد آینده صحبت می کنیم و

looking at something that's either a fact, although technically you can't say anything

به چیزی نگاه می کنیم که یا یک واقعیت است، اگرچه از نظر فنی نمی توانید چیزی

about the future as fact because we don't know.

در مورد آینده به عنوان واقعیت بگویید زیرا ما نمی دانم

So, more...

بنابراین، بیشتر...

The better way to think of it is it's a real possibility, right?

راه بهتر برای فکر کردن به آن این است که یک امکان واقعی است، درست است؟

Facts, until they actually happen, you don't know.

حقایق، تا زمانی که واقعاً اتفاق نیفتند، شما نمی دانید.

So, a real possibility.

بنابراین، یک احتمال واقعی.

"Would", on the other hand, is we use to...

از سوی دیگر، آیا ما عادت داریم...

When we talk about an unreal past, so something in the past that could have been different,

وقتی در مورد گذشته ای غیر واقعی صحبت می کنیم، چیزی در گذشته که می توانست متفاوت باشد،

but wasn't.

اما اینطور نبود.

And you'll...

و شما...

When I give you the example sentence, you'll understand what I mean.

وقتی جمله مثالی را به شما می زنم، متوجه منظور من خواهید شد.

But it's not real, that's the key, and it's in the past, not the future.

اما واقعی نیست، این کلید است، و در گذشته است، نه آینده.

So, that's very important to remember.

بنابراین، یادآوری آن بسیار مهم است.

Mostly, the most common use of "would" is to talk about something that is hypothetical.

بیشتر، رایج ترین استفاده از "ویل" صحبت کردن در مورد چیزی است که فرضی است.

Hypothetical basically means it's not real, it's imaginary.

فرضی اساساً به این معنی است که واقعی نیست، خیالی است.

You're talking about, basically, if a situation could happen, right?

شما اساساً در مورد این صحبت می کنید که اگر موقعیتی ممکن است اتفاق بیفتد، درست است؟

You're talking about... that's the key word there, "if", "maybe".

شما در مورد ... این کلمه کلیدی است، "اگر"، "شاید".

Probably not, but maybe, right?

احتمالا نه، اما شاید، درست است؟

And again, when we see examples, you'll understand.

و دوباره، وقتی نمونه هایی را می بینیم، متوجه خواهید شد.

And we also use it to report speech, so we call this indirect reported speech.

و همچنین از آن برای گزارش گفتار استفاده می کنیم، بنابراین به این گفتار گزارش شده غیرمستقیم می گوییم.

I am saying what somebody else said.

من همان چیزی را می گویم که یکی دیگر گفته است.

So, I'm...

بنابراین، من...

Somebody said something to me, I'm telling you what that person said.

یکی به من چیزی گفت، من به شما می گویم که آن شخص چه گفته است.

So, that's indirect reported speech.

بنابراین، این سخنرانی غیرمستقیم گزارش شده است.

And in this case, "would" acts as the past tense of "will", and we're going to see examples

و در این مورد، "wild" به عنوان زمان گذشته "will" عمل می کند و نمونه هایی

of that as well.

از آن را نیز خواهیم دید.

So, let's start with a couple of sentences, here.

بنابراین، در اینجا با چند جمله شروع می کنیم .

He will make new friend...

او دوست جدیدی پیدا خواهد کرد...

He will make many new friends at school.

او در مدرسه دوستان جدید زیادی پیدا خواهد کرد.

So, my wife and I are talking, we're worried about our son.

بنابراین، من و همسرم در حال صحبت هستیم، ما نگران پسرمان هستیم.

Our son is going to university in a different city, and my wife is worried that he'll be

پسر ما در شهر دیگری به دانشگاه می رود و همسرم نگران است که او

very lonely.

خیلی تنها باشد.

And I say, "Don't worry.

و من می گویم: "نگران نباش،

He will make many new friends at school."

او در مدرسه دوستان جدیدی پیدا می کند."

Now, is that a fact?

حالا آیا این یک واقعیت است؟

No, because I don't know.

نه، چون نمی دانم.

Maybe he won't make many new friends at school.

شاید او در مدرسه دوستان جدیدی پیدا نکند.

Maybe everybody will hate him.

شاید همه از او متنفر باشند.

It's unlikely, but it's definitely a real possibility.

بعید است، اما قطعا یک احتمال واقعی است. بر

Based on his character, based on his history, most likely this is what will happen, so future

اساس شخصیت او، بر اساس تاریخچه او، به احتمال زیاد این چیزی است که اتفاق خواهد افتاد، بنابراین آینده

real.

واقعی است.

He would make new friends at school.

او در مدرسه دوستان جدیدی پیدا می کرد.

Now, there's two ways I need to complete this sentence.

اکنون، دو راه برای تکمیل این جمله وجود دارد.

He would make new friends at school is not a complete sentence because of this word "would".

او در مدرسه دوستان جدیدی پیدا می کند به دلیل این کلمه "do" جمله کاملی نیست.

As soon as you see this word, you know that something is not true, is not real.

به محض دیدن این کلمه، می دانید که چیزی درست نیست، واقعی نیست.

So, "He would make new friends" means now no new friends.

بنابراین، "او دوستان جدید پیدا می کرد " به این معنی است که اکنون دوستان جدیدی وجود ندارد.

So, whenever you see a sentence that uses "would" as the helping verb to the main verb,

بنابراین، هر زمان که جمله‌ای را می‌بینید که از "would" به عنوان فعل کمکی برای فعل اصلی استفاده می‌کند،

right away you understand that now whatever follows is actually not true, is not the case.

فوراً متوجه می‌شوید که اکنون آنچه در ادامه می‌آید در واقع درست نیست، اینطور نیست.

Okay?

باشه؟

He would make new friends if he went out more.

اگر بیشتر بیرون می رفت دوستان جدیدی پیدا می کرد.

So, right now he just sits in his room, he goes to class and then goes and sits in his

خب الان فقط تو اتاقش می نشیند، می رود کلاس و بعد می رود

dorm room all day and doesn't come out.

تمام روز در اتاق خوابگاهش می نشیند و بیرون نمی آید.

So, obviously he's not making new friends.

بنابراین، بدیهی است که او دوستان جدیدی پیدا نمی کند.

So, if he went out, and I'm using an unreal conditional here, "if" plus simple past verb.

بنابراین، اگر او بیرون رفت، و من در اینجا از یک شرط غیر واقعی استفاده می‌کنم ، «اگر» به اضافه فعل گذشته ساده.

If he went out, he would make new friends.

اگر بیرون می رفت دوستان جدیدی پیدا می کرد.

Or, he would make new friends at school, comma, but he doesn't go out much.

یا در مدرسه دوستان جدیدی پیدا می‌کند، با ویرگول، اما زیاد بیرون نمی‌رود.

Here, I'm using the "but" to show a contrast, and I'm using the present verb to show you

در اینجا، من از "اما" برای نشان دادن تضاد استفاده می کنم، و از فعل حال استفاده می کنم تا به شما نشان دهم که

what the actual situation is now.

اکنون وضعیت واقعی چگونه است.

Now, technically I can go straight from school to "but", but even if I do this, this is where

اکنون، از نظر فنی می توانم مستقیماً از مدرسه به «اما» بروم، اما حتی اگر این کار را انجام دهم، اینجاست که

it gets a little confusing.

کمی گیج کننده می شود.

This is understood, I just don't need to say it.

این قابل درک است، فقط نیازی به گفتن آن نیست.

So, bear with me.

پس تحمل کن

I'm going to give you the whole full sentence.

من تمام جمله را به شما می گویم .

He would make many new friends at school if he went out more, but he doesn't go out much,

او اگر بیشتر بیرون می رفت در مدرسه دوستان جدید زیادی پیدا می کرد ، اما زیاد بیرون نمی رود،

so he doesn't make new friends.

بنابراین دوستان جدیدی پیدا نمی کند.

That's the full thing.

این همه چیز است.

I don't want to say all that.

من نمی خواهم همه اینها را بگویم.

That's a lot of words that don't all need to be expressed.

اینها کلمات زیادی هستند که همه نیازی به بیان ندارند.

I can just take this out completely, and just go to this conclusion, right?

من فقط می توانم این را به طور کامل حذف کنم، و فقط به این نتیجه برسم، درست است؟

"But he doesn't go out much."

اما او زیاد بیرون نمی رود.

So, now, not making friends, why?

خب، حالا، دوست نداشتن، چرا؟

He doesn't go out.

او بیرون نمی رود.

But the key here is I'm talking about unreal situation, hypothetical situation, now.

اما نکته کلیدی در اینجا این است که من در مورد وضعیت غیر واقعی ، وضعیت فرضی، در حال حاضر صحبت می کنم.

Okay.

باشه.

We're going to look at some other examples to understand the other functions.

ما قصد داریم به چند مثال دیگر برای درک سایر عملکردها نگاه کنیم.

Okay, so now I have a few more examples for you.

خوب، حالا من چند مثال دیگر برای شما دارم.

They're not in any particular order, but I'll explain each one as we go.

ترتیب خاصی ندارند، اما در حین رفتن هر کدام را توضیح خواهم داد.

So, now we're going to look at reported speech.

بنابراین، اکنون به سخنرانی گزارش شده نگاه می کنیم.

There are two types.

دو نوع وجود دارد.

There's direct, and then there's indirect.

مستقیم وجود دارد، و سپس غیر مستقیم وجود دارد.

Direct reported speech will be inside quotation marks.

سخنرانی مستقیم گزارش شده در داخل گیومه خواهد بود.

They could be happy, too, if you want them to be, but anyway.

آنها نیز می توانند خوشحال باشند، اگر شما بخواهید، اما به هر حال.

Quotation marks means this is exactly the words that the person used when he spoke to

علامت نقل قول به این معنی است که این دقیقاً همان کلماتی است که شخص هنگام صحبت با

me.

من استفاده می کند.

And now I'm telling it to somebody else, right?

و الان دارم به یکی دیگه میگم، درسته؟

I'm reporting to a third person.

من به شخص سومی گزارش می دهم.

So, if I'm using a direct with the quote, I don't change anything.

بنابراین، اگر از دایرکت با نقل قول استفاده می کنم، چیزی را تغییر نمی دهم.

I take exactly the words that were given to me.

من دقیقاً از کلماتی که به من گفته شده است استفاده می کنم.

Now, in writing, you will notice there's a comma, quotation mark, everything, period,

اکنون، در نوشتن، متوجه خواهید شد که یک کاما، علامت نقل قول، همه چیز، نقطه،

quotation mark.

علامت نقل قول وجود دارد.

Then there is indirect reported speech.

سپس گفتار غیر مستقیم گزارش شده است.

So, this person said the words to me, and I'm more or less paraphrasing to the next

بنابراین، این شخص کلمات را به من گفت و من کم و بیش دارم به نفر بعدی تعبیر می کنم

person.

.

So, I would say, "He said he would call."

بنابراین، من می گویم: "او گفت که تماس می گیرد."

Now, that, because technically this is a noun clause, but most people just drop that.

حالا، این، چون از نظر فنی این یک بند اسمی است، اما بیشتر مردم فقط آن را کنار می گذارند.

You don't need it.

شما به آن نیاز ندارید. به

That's why I put it in bracket.

همین دلیل آن را در پرانتز قرار دادم. می

You can put it, you can take it out, both okay.

توانید آن را بگذارید، می توانید آن را بیرون بیاورید، هر دو خوب است.

"He said he would call."

گفت که زنگ می زند.

Now, a general rule or the rule of indirect reported speech is that the verb goes one

حال، یک قاعده کلی یا قاعده گفتار غیرمستقیم گزارش شده این است که فعل یک

tense back.

زمان به عقب برمی گردد.

So, "will", the only back you can go with "will" is "would".

بنابراین، "اراده"، تنها پشتی که می توانید با "اراده" بروید، "اراده" است.

This is the past tense of "would", and that's why I'm using that in the indirect reported

این زمان گذشته "wild" است، و به همین دلیل است که من از آن در گفتار غیرمستقیم گزارش شده استفاده می کنم

speech.

.

Okay.

باشه.

So, here he's talking about the future, here he's still talking about the future, but I'm

بنابراین، اینجا او درباره آینده صحبت می کند، اینجا او هنوز در مورد آینده صحبت می کند، اما من

reporting it as the past, because he said it to me in the past, "said".

آن را به عنوان گذشته گزارش می کنم، زیرا او آن را در گذشته به من گفته است.

Okay.

باشه.

So, that's reported.

بنابراین، گزارش شده است.

Next.

بعد.

And here we're going to get a little bit tricky, so just prepare yourselves for it.

و در اینجا ما کمی مشکل خواهیم داشت ، پس فقط خود را برای آن آماده کنید.

I'm going to start with one sentence, and I'm going to finish it three different ways.

من با یک جمله شروع می کنم و به سه روش مختلف آن را تمام می کنم.

Three different ways.

سه راه مختلف

"In order to get a promotion, she would need to make more sales."

برای اینکه بتواند ترفیع بگیرد، باید فروش بیشتری داشته باشد.»

"In order to get a promotion, she will need to make more sales."

برای اینکه بتواند ترفیع بگیرد، باید فروش بیشتری داشته باشد.»

Or "In order to get a promotion, she would have needed to make more sales."

یا "برای اینکه ارتقا پیدا کند، او باید فروش بیشتری داشته باشد."

All three sentences are correct.

هر سه جمله صحیح است.

The meaning's slightly different, so let's start.

معنی کمی متفاوت است، پس بیایید شروع کنیم.

"In order to get a promotion at work", she wants to get a higher position, "she would

"برای اینکه در محل کار ارتقا پیدا کند"، او می خواهد موقعیت بالاتری کسب کند، "او

need to make more sales."

باید فروش بیشتری داشته باشد."

Now, we understand that "would" is a hypothetical, it's not real, meaning that she probably won't,

اکنون، ما می‌دانیم که "بخواهد" یک فرضی است، واقعی نیست، به این معنی که او احتمالا این کار را نخواهد کرد،

will not make more sales.

فروش بیشتری نخواهد داشت.

Maybe there's not enough time, maybe she doesn't have enough clients, maybe she's just not

شاید زمان کافی نداشته باشد، شاید او مشتری کافی نداشته باشد، شاید او

very good at sales, so it's very unlikely that she will.

در فروش خیلی خوب نیست، بنابراین بعید است که این کار را انجام دهد.

So, for this situation to be true, this situation would be... need to be true, but it's not,

بنابراین، برای اینکه این وضعیت درست باشد، این وضعیت ... باید درست باشد، اما اینطور نیست،

and I'm using "would".

و من از "wild" استفاده می کنم.

On the other hand, if I say "She will need to make more sales", means she has another

از طرف دیگر، اگر بگویم "او باید فروش بیشتری داشته باشد"، به این معنی است که او

six months, if she works really hard, she can get these sales and she can get her promotion.

شش ماه دیگر فرصت دارد، اگر واقعاً سخت کار کند، می تواند این فروش ها را به دست آورد و می تواند ترفیع خود را کسب کند.

So, this is a real possibility.

بنابراین، این یک احتمال واقعی است.

Unreal possibility, she has no chance.

احتمال غیر واقعی، او هیچ شانسی ندارد.

Real possibility, she has a very good chance of doing it.

احتمال واقعی، او شانس بسیار خوبی برای انجام آن دارد.

And again, both are correct, but you have to pay attention to what the actual...

و باز هم هر دو درست است، اما باید به آنچه واقعی است توجه کنید...

When somebody says this, what are they meaning?

وقتی کسی این را می گوید، منظورشان چیست؟

Here, I know she's not getting the promotion.

اینجا، می دانم که او ترفیع نمی گیرد.

Here, I think she can get the promotion.

در اینجا، من فکر می کنم او می تواند ترفیع را دریافت کند.

Then, in order to get a promotion, she would have needed to make more sales.

سپس، برای به دست آوردن ترفیع، او باید فروش بیشتری داشته باشد.

This is the past, but you cannot change the past.

این گذشته است، اما شما نمی توانید گذشته را تغییر دهید.

So, in order to get a promotion...

بنابراین، برای گرفتن ترفیع...

So, right this week, the boss is deciding who is getting promotions.

بنابراین، درست این هفته، رئیس تصمیم می گیرد چه کسی ترفیع بگیرد.

It's too late for her to get more sales.

برای او خیلی دیر است که فروش بیشتری داشته باشد.

The sales needed to be in the past.

فروش باید در گذشته باشد.

It didn't happen.

این اتفاق نیفتاد.

She would have needed to, but she didn't.

او نیاز داشت، اما این کار را نکرد.

That's understood.

این درک شده است.

"But she didn't", "would have", they go together.

"اما او نکرد"، "باید"، آنها با هم می روند.

In the past, you can't change it, it's not real, she's not getting the promotion.

در گذشته، شما نمی توانید آن را تغییر دهید، این واقعی نیست، او ارتقاء نمی یابد.

So, no promotion, yes promotion, no promotion.

بنابراین، بدون ارتقاء، بله ارتقاء، بدون ارتقاء.

If you understand the way things are structured, right?

اگر نحوه ساختاربندی اشیا را درک کنید، درست است؟

And this is what you have to pay close attention to, especially in spoken English.

و این چیزی است که شما باید به آن توجه زیادی داشته باشید، به خصوص در گفتار انگلیسی.

In spoken English, the word "would" or "will", they go by very fast, so you need to pick

در زبان انگلیسی گفتاری، کلمه "would" یا "will" بسیار سریع از بین می رود، بنابراین باید

it up.

آن را بردارید.

A native speaker, for example, if somebody says to me, "Well, she would have needed to

به عنوان مثال، یک زبان مادری، اگر کسی به من بگوید، "خب، او باید

do that", she would have needed.

این کار را می کرد"، او نیاز داشت.

But I can pick up the "would have" and understand that she didn't.

اما من می توانم " باید" را انتخاب کنم و بفهمم که او این کار را نکرده است.

A non-native speaker might not pick that word up and not understand the full context of

یک فرد غیر بومی ممکن است آن کلمه را انتخاب نکند و متن کامل جمله را درک نکند

the sentence.

.

So, you have to pay very close attention to that.

بنابراین، شما باید بسیار به آن توجه کنید.

Okay?

باشه؟

So, that's another use of "will" in "would".

بنابراین، این استفاده دیگری از "اراده" در "اراده" است.

We're going to go to the last sample.

ما به آخرین نمونه می رویم.

Now, this is going to be a little bit more confusing because this is introducing a whole

اکنون، این کمی گیج‌کننده‌تر خواهد بود، زیرا این یک

other grammatical tense.

زمان گرامری دیگر را معرفی می‌کند.

"She will have met her goals by then", "She would have met her goals if she had tried

"او تا آن زمان به اهداف خود رسیده است"، " اگر بیشتر تلاش می کرد به اهداف خود می رسید

harder".

".

So, let's start with the "would".

بنابراین، بیایید با "باید" شروع کنیم.

"She would have met her goals", this is the same as this one.

"او به اهداف خود می رسید"، این همان یکی است.

We're talking about an unreal past.

ما در مورد گذشته ای غیر واقعی صحبت می کنیم.

In the past, this was possible, but now the past is gone, it didn't happen, it's not possible

در گذشته این امکان وجود داشت، اما اکنون گذشته رفته است، این اتفاق نیفتاد، دیگر امکان پذیر نیست

anymore.

.

Can't change the past.

نمی توان گذشته را تغییر داد

And here, it's easier to understand because of the "if".

و در اینجا، به دلیل "اگر" درک آن آسان تر است.

If she had tried, with a past perfect.

اگر او تلاش کرده بود، با گذشته کامل.

So, she...

بنابراین، او...

If she did it, if she had tried harder, she would have met her goals.

اگر این کار را می کرد، اگر بیشتر تلاش می کرد، به اهدافش می رسید.

She didn't try hard enough, she didn't meet her goal.

او به اندازه کافی تلاش نکرد، او به هدف خود نرسید.

Fact.

حقیقت.

Here, "will have met", this is a future perfect.

در اینجا، "باید ملاقات کرده اند"، این یک آینده کامل است.

Future perfect means that then, whatever that future time is, means her goals will be met.

آینده کامل به این معنی است که در آن صورت، زمان آینده هر چه باشد، به این معنی است که اهداف او برآورده خواهند شد.

But again, future perfect, I'm not going to really get into now, that's a whole other

اما باز هم، آینده عالی، من واقعاً در حال حاضر وارد آن نمی شوم، این

video by itself.

به خودی خود یک ویدیوی دیگر است.

But just so you can compare, "will have", "would have", both of them can be used with

اما فقط برای اینکه بتوانید مقایسه کنید، "will have"، "wid have" هر دوی آنها را می توان با

a perfect.

یک کامل استفاده کرد.

The meanings are very, very different.

معانی بسیار بسیار متفاوت است.

Future real, past unreal, and it's very important that you learn to pay attention to "will"

آینده واقعی، گذشته غیر واقعی، و بسیار مهم است که یاد بگیرید به "اراده"

and "would", because A, they're spoken very quickly, and B, they sound not that far from

و "اراده" توجه کنید، زیرا A، آنها خیلی سریع بیان می شوند، و B، آنها چندان دور از یکدیگر به نظر نمی رسند

each other, because "would", "would".

، زیرا "باید" "، "می شود".

In writing, obviously, much easier, you'll see it.

در نوشتن، بدیهی است که خیلی راحت تر، آن را خواهید دید.

But in writing, you have to be careful to use the correct version.

اما در نوشتن باید دقت کنید که از نسخه صحیح استفاده کنید.

And for example, let's say we're talking about IELTS or TOEFL essays, very, very often I

و برای مثال، فرض کنید در مورد مقاله‌های آیلتس یا تافل صحبت می‌کنیم، خیلی خیلی اوقات می‌بینم که

see people using "would" when they should be using "will".

افرادی از "wild" استفاده می‌کنند، در حالی که باید از "will" استفاده کنند.

Not so much the other way around.

نه خیلی برعکس.

And I think the reason is people think that "would" is a more formal verb.

و من فکر می کنم دلیل آن این است که مردم فکر می کنند که "wild" یک فعل رسمی تر است.

It's not.

این نیست.

"Will" has a function, "would" has a function, use them correctly.

"Will" یک تابع دارد، "wild" یک عملکرد دارد، آنها را به درستی استفاده کنید.

There's no such thing as formal or informal verbs in terms of usage.

از نظر کاربرد چیزی به نام افعال رسمی یا غیر رسمی وجود ندارد.

Formal and informal vocabulary does not formal or informal grammar, so be careful about that

واژگان رسمی و غیررسمی گرامر رسمی یا غیررسمی نیست، بنابراین

in your writing.

در نوشتن خود مراقب آن باشید.

And I hope...

و امیدوارم...

That's it.

همین.

I hope that all made sense to you.

امیدوارم همه چیز برای شما منطقی بوده باشد.

Of course, you may have to watch the video again to get all the little details, but if

البته ممکن است مجبور شوید دوباره ویدیو را تماشا کنید تا تمام جزئیات کوچک را دریافت کنید، اما اگر

you have any questions, go to www.engvid.com and ask me in the comments section.

سوالی دارید، به www.engvid.com بروید و در قسمت نظرات از من بپرسید.

I'll be happy to help you out some more there.

من خوشحال خواهم شد که در آنجا بیشتر به شما کمک کنم.

There's also a quiz at www.engvid.com.

همچنین یک مسابقه در www.engvid.com وجود دارد. در

Take the quiz, make sure you can understand all the different subtleties, all the slight

آزمون شرکت کنید، مطمئن شوید که می‌توانید تمام ظرافت‌های مختلف، همه

differences between the two uses, and test yourself and take the quiz, and hopefully

تفاوت‌های جزئی بین این دو کاربرد را درک کنید، و خودتان را امتحان کنید و در مسابقه شرکت کنید، و امیدوارم

get a 10 out of 10.

از ۱۰ نمره ۱۰ بگیرید.

Okay?

خوب؟

If you like the video, please give me a like.

اگه از ویدیو خوشتون اومد لطفا لایکم کنید

Don't forget to subscribe to my channel and ring that little bell up top there so you

فراموش نکنید که در کانال من مشترک شوید و آن زنگ کوچک را در بالای صفحه به صدا درآورید تا

get notifications of new videos, and come back for more grammar, vocab, and other interesting

از ویدیوهای جدید اعلان دریافت کنید و برای گرامر، واژگان و سایر

English things.

موارد جالب انگلیسی برگردید.

See you again soon.

به زودی میبینمت.

Bye-bye.

خداحافظ.