Advanced English Grammar: Participles

Hi.

Welcome to www.engvid.com. I'm Adam.

سلام.

به www.engvid.com خوش آمدید. من آدام هستم.

In today's video we're going to look at participles.

در ویدیوی امروز ما به بررسی مشارکت‌ها می‌پردازیم.

Now, this is a little bit more advanced grammar, but it's very useful and it's used in everyday

حالا، این گرامر کمی پیشرفته‌تر است، اما بسیار مفید است و در صحبت کردن روزمره استفاده می‌شود

speaking, but especially for writing and reading because you're going to see participles everywhere.

، مخصوصاً برای نوشتن و خواندن، زیرا در همه جا پارتیپل‌ها را خواهید دید.

What participles do is they help you get sentence variety, they help you make your sentences

کاری که مشارکت‌کنندگان انجام می‌دهند این است که به شما کمک می‌کنند تا تنوع جملات را پیدا کنید ، به شما کمک می‌کنند جملات خود را

shorter, if necessary, they give you a little bit of style.

کوتاه‌تر کنید، در صورت لزوم، کمی سبک به شما می‌دهند.

Okay?

باشه؟

There are two participles that we need to look at, they are called the active or passive participle.

دو فاعل وجود دارد که باید به آنها نگاه کنیم که به آنها فعل یا مفعول می گویند.

Sometimes you'll see them as present or past participle.

گاهی اوقات آنها را به صورت فعلی یا گذشته می بینید.

Past participles, you're familiar with.

ماضی که با آن ها آشنا هستید.

Sometimes they're called the verb three, so: "eat", past tense "ate", past participle is "eaten".

گاهی به آنها فعل سه می گویند، بنابراین: "خوردن"، زمان گذشته "خورد"، فعل ماضی "خورده" است.

Right?

درست؟

So that's the participle.

پس جزء این است.

Now, especially with the "ing" you have to be careful because "ing" words, although they

در حال حاضر، به خصوص در مورد "ing" باید مراقب باشید زیرا کلمات "ing"،

are verbs with "ing", they can be pretty much anything.

اگرچه افعال با "ing" هستند، اما می توانند تقریباً هر چیزی باشند.

They could be a gerund, as you know, so they're nouns; they could be part of the continuous

همانطور که می دانید آنها می توانند یک گروند باشند، بنابراین آنها اسم هستند. آنها می توانند بخشی از فعل استمراری باشند

verb, so "be going", so: "I am going", it's a continuous action; but "ing" words can also

، بنابراین "be going"، بنابراین: "من می روم"، این یک عمل استمراری است. اما کلمات "ing" می

be adjectives and adverbs.

توانند صفت و قید نیز باشند.

When they are adjectives and adverbs they are actually participles.

وقتی آنها صفت و قید هستند در واقع مضارع هستند.

So it's very important to recognize them and know how to use them.

بنابراین بسیار مهم است که آنها را بشناسید و بدانید چگونه از آنها استفاده کنید.

So what I want to do first is I want to look at the adjective participles.

بنابراین اولین کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که می‌خواهم به اجزای صفت نگاه کنم.

Now, what you have to remember about adjective participles, they are...

حال آنچه که باید در مورد صفت ها به خاطر بسپارید ، عبارتند از ...

They are reduced adjective clauses.

آنها بند های صفت کاهش یافته هستند.

You know an adjective clause, it's meant to modify a noun.

شما یک بند صفت را می شناسید، برای تغییر یک اسم است.

It identifies it or gives extra information about a noun.

آن را شناسایی می کند یا اطلاعات اضافی در مورد یک اسم می دهد.

A participle, an adjective participle is that adjective clause minus the subject and the verb.

یک مضارع، یک مضارع صفت آن بند صفت منهای فاعل و فعل است.

Okay? But we're going to look at that in a second.

باشه؟ اما ما در یک ثانیه به آن نگاه خواهیم کرد.

So let's look at this sentence first.

پس بیایید ابتدا به این جمله نگاه کنیم.

Oh, sorry, let me...

I made a little mistake here.

اوه، ببخشید، اجازه دهید ...

من اینجا یک اشتباه کوچک کردم.

"Dressed in his class-A uniform, the marine looked like a recruitment poster."

این تفنگدار در حالی که لباس کلاس A خود را پوشیده بود، شبیه یک پوستر استخدام بود.

So this is the passive or the past participle ending in "ed", it's a regular verb, so: "dressed".

پس این مفعول یا مضارع است که به "ed" ختم می شود، این یک فعل منظم است، بنابراین: "dressed".

"Dressed in his class-A uniform".

"در لباس کلاس A خود".

Now, if I rearrange the sentence, really, it says:

حالا اگر این جمله را دوباره تنظیم کنم ، واقعاً می‌گوید:

"The marine, who was dressed in his class-A uniform, looked like a recruitment poster."

"پیر دریایی که لباس کلاس A خود را پوشیده بود، شبیه پوستر استخدام بود."

Okay?

باشه؟

Like a poster that wants people to join the marines, etc.

مثل پوستری که می‌خواهد مردم به تفنگداران دریایی بپیوندند و غیره.

But I can take that adjective clause, I get rid of the "who was" or "who is", depending

اما من می‌توانم آن بند صفت را بگیرم، بسته به زمان، از شر "who was" یا " who is" خلاص می‌شوم

on the tense.

.

Get rid of that, and I'm left with a participle phrase.

از شر آن خلاص شوید و من با یک عبارت جزئی مانده ام.

Now, I can take that participle phrase and move it to the beginning of the sentence,

حالا می‌توانم آن عبارت فاعل را بردارم و به ابتدای جمله منتقل کنم،

just like I have here.

درست مانند آنچه اینجا دارم.

The key when you're using participles at the beginning...

کلید زمانی که شما در ابتدا از پارتیپ ها استفاده می کنید ...

A participle phrase at the beginning of a sentence, you must make sure that the subject,

یک عبارت جزئی در ابتدای جمله باید مطمئن شوید که موضوعی

which is not there but it is understood: who was, who is the marine,

که آنجا نیست اما فهمیده می شود: who was, who is the marine,

so the marine who was dressed in his class-A,

so تفنگدار دریایی که در کلاس A خود لباس پوشیده بود،

and then the subject of the independent clause must be the same subject.

و سپس موضوع بند مستقل باید همان موضوع باشد.

Okay?

باشه؟

We're going to look at a couple more examples.

ما قصد داریم به چند نمونه دیگر نگاه کنیم.

"Standing near the window, Marie could see the entire village."

"ماری که نزدیک پنجره ایستاده بود، می توانست کل دهکده را ببیند."

Look at the other example: "Standing near the window, the entire village was in view."

به مثال دیگر نگاه کنید: "در نزدیکی پنجره ایستاده بودیم ، تمام دهکده در دید بود."

Now, many people will look at both sentences and think:

اکنون، بسیاری از مردم به هر دو جمله نگاه می کنند و فکر می کنند:

"Yeah, okay, I understand them. They're both correct."

"آره، باشه، من آنها را درک می کنم. هر دو درست هستند."

This sentence is incorrect.

این جمله نادرست است.

Why?

چرا؟

Because the subject here is "the village".

چون موضوع اینجا «روستا» است.

Can the village stand near the window?

آیا روستا می تواند نزدیک پنجره بایستد؟

No, it can't.

نه، نمی تواند.

So: "Standing near the window" means Marie.

پس: «ایستادن نزدیک پنجره» یعنی ماری.

"Marie, who was standing near the window, could see the entire village."

ماری که نزدیک پنجره ایستاده بود ، می‌توانست کل روستا را ببیند.»

This subject cannot do this action, so you have to make sure that the implied or the

این فاعل نمی تواند این عمل را انجام دهد، بنابراین باید مطمئن شوید که موضوع ضمنی یا

understood subject in the participle is the exact same as the subject of the independent

فهمیده در مضارع دقیقاً همان موضوع بند مستقلی است

clause that follows it.

که به دنبال آن است.

Okay?

That's very, very important.

باشه؟

این خیلی خیلی مهم است.

So now what we're going to do, I'm going to look at a few more examples and I want to

حالا کاری که می‌خواهیم انجام دهیم، چند مثال دیگر را بررسی می‌کنم و می‌خواهم به

show you that you can start the sentence with a participle phrase, but you can also leave

شما نشان دهم که می‌توانید جمله را با یک عبارت جزئی شروع کنید، اما همچنین می‌توانید

it in the middle of the sentence.

آن را در وسط جمله بگذارید. .

Okay? Let's look at that.

باشه؟ بیایید به آن نگاه کنیم.

Okay, let's look at these examples now and you'll see the different positions the participles

خوب، بیایید اکنون به این مثال‌ها نگاه کنیم و موقعیت‌های مختلفی را که مشارکت‌کنندگان

can take.

می‌توانند اتخاذ کنند، مشاهده خواهید کرد.

And again, we're talking about participle phrases for the most part.

و دوباره، ما در بیشتر موارد در مورد عبارات جزئی صحبت می کنیم.

"The jazz musician, known for his tendency to daydream, got into a zone and played for an hour straight."

"نوازنده جاز که به خاطر گرایش به رویاپردازی معروف بود ، وارد منطقه شد و یک ساعت متوالی نواخت."

Okay?

باشه؟

So what we're doing here, we're giving you a little bit more information about the musician.

بنابراین کاری که ما در اینجا انجام می دهیم، اطلاعات کمی در مورد نوازنده به شما می دهیم.

We're not identifying him.

ما او را شناسایی نمی کنیم.

We're giving you extra information, which is why we have the commas.

ما به شما اطلاعات اضافی می دهیم، به همین دلیل است که کاما داریم.

Because if this was a...

چون اگر این یک ... بود

If this were a regular adjective clause, it would be a non-identifying adjective clause

اگر این یک بند صفت با قاعده بود، یک بند صفت غیرمشخص می شد

and I would have...

و من داشتم

The tense is not important.

... زمان مهم نیست.

It can be both.

می تواند هر دو باشد.

"He is known" or "He was known", depending on the situation.

«او شناخته شده است» یا «او شناخته شده بود»، بسته به موقعیت.

"Who was known", but whenever I have the relative pronoun of the adjective clause working also

«چه کسی شناخته شد»، اما هر گاه ضمیر نسبی بند صفت را به

as the subject, and I have a "be" verb, I can take them both out and leave only the

عنوان فاعل هم داشته باشم و فعل «بودن» داشته باشم، می‌توانم هر دو را بیرون بیاورم و

participle and whatever else comes with it.

فقط مضارع و هر چیز دیگری را که همراه آن است بگذارم.

If we have a participle and it's only the participle with nothing else after it, that

اگر مضارع داشته باشیم و آن فقط مضارع باشد که بعد از آن چیز دیگری نباشد،

becomes the adjective and it goes before the noun, but I'll show you that after.

این صفت می شود و قبل از اسم می رود، اما من بعد از آن به شما نشان می دهم.

So this basically is telling you something about the musician, so it comes in the middle.

بنابراین این اساساً چیزی در مورد نوازنده به شما می گوید، بنابراین در وسط قرار می گیرد.

Now, in this sentence: "The woman talking to Jeff is his sister."

حال در این جمله: "زنی که با جف صحبت می کند خواهر اوست."

The woman who is talking to Jeff is his sister.

زنی که با جف صحبت می کند خواهر اوست.

Now I'm identifying the woman, so I don't have a comma here because it's an identifying

حالا من زن را شناسایی می کنم، بنابراین اینجا کاما ندارم چون یک

adjective clause and I take out the relative pronoun subject, and again, the "be" verb.

بند صفت شناسایی است و فاعل ضمیر نسبی را بیرون می آورم و دوباره فعل "be" را.

Now, don't get me wrong.

حالا اشتباه نکن

You can make participles with other verbs beside the "be" verb, but we're going to look

شما می‌توانید با افعال دیگری در کنار فعل «be»، فاعل بسازید، اما ما

at that another time.

در فرصتی دیگر به آن خواهیم پرداخت.

For now this is just the basic structure, the basic way to make participles.

در حال حاضر این فقط ساختار اصلی است، روش اساسی برای ایجاد مشارکت.

And again, identifying the woman.

و باز هم شناسایی زن

Remember, when we're...

به یاد داشته باشید، هنگامی که ما ...

When we leave the participle inside a sentence then it's going to come right after the noun

وقتی جزء را در یک جمله رها می کنیم، دقیقاً بعد از اسمی

it's modifying.

که در حال تغییر است می آید.

So you don't have to worry too much about making sure the subjects agree.

بنابراین لازم نیست خیلی نگران این باشید که سوژه ها موافق باشند.

When you put it at the beginning make sure that the subjects agree,

هنگامی که آن را در ابتدا قرار می دهید، مطمئن شوید که سوژه ها

with the implied subject, anyway.

با موضوع ضمنی موافق هستند.

"The station chief was fired, meaning there's an open position."

رئیس ایستگاه برکنار شد، یعنی یک موقعیت باز وجود دارد.

Open position means, like, a job you can apply for.

موقعیت باز به معنای شغلی است که می توانید برای آن درخواست دهید.

Now, here, again: "which means".

حالا، اینجا، دوباره: "که به معنی".

Basically, again, I have the relative pronoun, that's also the subject.

اصولا باز من ضمیر نسبی دارم ، موضوع هم همین است.

I have an active verb.

من یک فعل فعال دارم.

I squeeze them both together and I get a participle.

هر دو را به هم فشار می دهم و یک مضارع می گیرم.

The "which" refers to the entire independent clause.

«که» به کل بند مستقل اشاره دارد.

Okay?

باشه؟

So it doesn't have to be a "be" verb, it can be other verbs, too.

بنابراین لازم نیست که فعل "be" باشد، می تواند افعال دیگری نیز باشد.

But, again, I'll show you construction in another time because it's a little bit more tricky.

اما، دوباره، من ساخت و ساز را در زمان دیگری به شما نشان خواهم داد زیرا کمی مشکل تر است.

You can't do it with every adjective clause.

شما نمی توانید آن را با هر بند صفت انجام دهید.

You can't do it.

شما نمی توانید آن را انجام دهید.

But this "meaning" is about the entire independent clause and it comes after the comma, because

اما این "معنا" در مورد کل بند مستقل است و بعد از کاما می آید

again, it's not an identifying adjective clause and it ends the sentence.

، زیرا باز هم یک بند صفت شناسایی نیست و جمله را تمام می کند.

Now, before I mentioned that if you don't have anything after...

حالا قبلش گفتم اگه بعدش چیزی نداری...

Right.

درسته.

So if I have, for example: "The broken window".

بنابراین اگر مثلاً داشته باشم: «پنجره شکسته».

"The broken window was fixed."

پنجره شکسته تعمیر شد.

So imagine the window that was broken, "that" out, "was" out, all I have is "broken".

پس تصور کنید پنجره شکسته، "آن" بیرون، "بود" بیرون، تمام چیزی که دارم "شکسته" است.

I don't have a whole phrase.

من یک عبارت کامل ندارم.

So when I have only one-word participle, when I only have the one word left over after the

بنابراین زمانی که من فقط یک کلمه ای دارم، وقتی فقط یک کلمه را پس از کاهش باقی می ماند

reduction, then I just treat it like a regular adjective and I put it before the noun.

، آن را مانند یک صفت منظم رفتار می کنم و آن را قبل از اسم قرار می دهم.

Okay.

باشه.

And I can do it with an "ing" as well.

و من می توانم آن را با یک "ing" نیز انجام دهم.

Okay.

باشه.

So far so good.

تا اینجای کار خیلی خوبه.

Now we're going to look at adverbs where it gets a little bit more confusing.

اکنون می خواهیم به قیدهایی که کمی گیج کننده تر می شوند نگاه کنیم.

Okay, so now we're going to look at participles used as adverbs.

بسیار خب، حالا ما به مواردی که به عنوان قید استفاده می شوند نگاه می کنیم.

So, again, it's very important to understand: What's the difference between an adjective

بنابراین، دوباره، بسیار مهم است که بفهمیم : تفاوت بین یک

clause and an adverb clause?

بند صفت و یک بند قید چیست؟

An adjective clause modifies a noun, it gives you extra information about it or it identifies it.

یک بند صفت یک اسم را تغییر می دهد، اطلاعات اضافی در مورد آن به شما می دهد یا آن را شناسایی می کند.

An adverb clause shows you a relationship between the adverb clause itself and the independent clause.

یک بند قید رابطه بین خود بند قید و جمله مستقل را به شما نشان می دهد.

Same thing with the participle because an adverb participle phrase is also a reduced clause,

همان چیزی که در مورد مضارع وجود دارد زیرا یک عبارت فعل قید نیز یک بند کاهش یافته است،

it's a reduced adverb clause, but it works in the same way which sometimes can

این یک بند قید کاهش یافته است، اما به همان روشی کار می کند که گاهی اوقات می

be a little bit confusing.

تواند کمی گیج کننده باشد.

So let's look at the examples.

پس بیایید به مثال ها نگاه کنیم.

"Given the choice, most people would probably choose good health over good fortune."

با توجه به این انتخاب، بیشتر مردم احتمالاً سلامتی را به خوش شانسی ترجیح می دهند.»

So right now you can say: "Most people who are given a choice would probably choose",

بنابراین در حال حاضر می توانید بگویید: "بیشتر افرادی که به آنها حق انتخاب داده می شود احتمالاً انتخاب می کنند"،

you could say that.

You could tell me about which people, or you can show me the relationship about when they

می توانید این را بگویید.

شما می توانید به من بگویید در مورد کدام افراد، یا می توانید به من نشان دهید که چه زمانی

would make this choice.

این انتخاب را انجام می دهند.

Now, this would give you a hint: "would choose".

اکنون، این یک اشاره به شما می دهد : "انتخاب می کنم".

It's a hypothetical.

این یک فرضیه است.

So, technically, this is:

بنابراین، از نظر فنی، این چنین است:

"If they were given the choice, most people would probably choose..."

"اگر به آنها اختیار داده می شد، احتمالاً اکثر مردم انتخاب می کردند ..."

So this is a conditional adverb clause reduced to a conditional participle, adverb participle.

بنابراین این یک بند قید شرطی است که به یک مضارع شرطی کاهش می یابد .

So you have your conjunction, your subject, and your verb all squeezed into the participle.

بنابراین، شما باید حرف ربط، فاعل و فعل خود را در حالت فعل فشرده کنید.

But again, the subject must agree.

اما باز هم موضوع باید موافق باشد.

Okay? There must be the same subject.

باشه؟ باید همین موضوع وجود داشته باشد .

Even if you don't see the subject here, even though it's not a clause, there is no subject,

حتی اگر موضوع را اینجا نمی بینید، با اینکه بند نیست، موضوعی وجود ندارد،

it's a phrase, there is an implied...

یک عبارت است ، یک ضمنی است...

An implied or a suggested subject in that participle, and that's the key to remembering

یک موضوع ضمنی یا پیشنهادی در آن مضارع، و این کلید به خاطر سپردن است.

and to using participles.

و به استفاده از اعداد.

Here: "Realizing that the...

اینجا: "متوجه شدن که...

The..." Sorry.

"Realizing that the police were on to him, Bernie quickly moved his millions off shore."

The..." متاسفم.

برنی که متوجه شد پلیس به دنبال او هستند، به سرعت میلیون‌ها دلار خود را از ساحل خارج کرد.

Now, here is where you have a little bit of a problem.

حالا اینجا جایی است که شما کمی مشکل دارید.

This sentence, this participle could be an adjective or it could be an adverb.

این جمله، این مضارع می تواند یک صفت باشد یا می تواند یک قید باشد.

When it's not entirely clear, most people will assume or will think of this as an adjective participle.

وقتی کاملاً مشخص نیست، اکثر مردم این را به عنوان یک صفت فرض می‌کنند یا در نظر می‌گیرند.

So, Bernie who realized that the police were on to him, quickly moved his millions off shore.

بنابراین، برنی که متوجه شد پلیس به دنبال او هستند، به سرعت میلیون‌ها نفر خود را به خارج از ساحل منتقل کرد.

Or as he realized or because he realized that the police were on to him,

یا همان طور که متوجه شد یا چون متوجه شد که پلیس به دنبال او هستند،

Bernie quickly moved his millions off shore.

برنی به سرعت میلیون هاش را به ساحل منتقل کرد.

Both of them are correct, both of them are okay.

هر دوتاشون درسته هر دوتاشون خوبه

But if you ever want to make very sure that your adverb participle is understood as an

اما اگر می خواهید کاملاً مطمئن شوید که مضارع قید شما به عنوان یک قید درک می شود

adverb participle, sometimes add the conjunction.

، گاهی اوقات حرف ربط را اضافه کنید.

You can have the participle, but add the conjunction just to make sure.

شما می توانید جزء را داشته باشید، اما فقط برای اطمینان، ربط را اضافه کنید.

So if I say: "Delivering his speech to the council, Frank had a heart attack."

بنابراین اگر بگویم: "فرانک هنگام ارائه سخنرانی خود در شورا، دچار حمله قلبی شد."

So, Frank, who was delivering his speech to the council, had a heart attack.

بنابراین، فرانک که سخنرانی خود را در شورا ارائه می کرد، دچار حمله قلبی شد.

But I don't want you to understand that I'm saying something about Frank.

اما نمی‌خواهم بفهمی که من در مورد فرانک چیزی می‌گویم.

I'm not saying that.

من این را نمی گویم.

I'm talking about what happened during the time.

من در مورد آنچه در آن زمان اتفاق افتاد صحبت می کنم.

So at the same time two things were happening, a longer action and a quick action:

بنابراین در همان زمان دو اتفاق می افتاد، یک اقدام طولانی تر و یک اقدام سریع:

Delivering his speech and had a heart attack.

سخنرانی او و حمله قلبی.

So, I would add the conjunction "while" to make sure you understand that I'm focusing

بنابراین، من ربط "در حالی" را اضافه می کنم تا مطمئن شوم که متوجه شده اید که من

on the adverb relationship, not modifying Frank with an adjective.

روی رابطه قید تمرکز می کنم، نه اینکه فرانک را با یک صفت تغییر دهم.

Okay?

باشه؟

If you're not sure use the conjunction.

اگر مطمئن نیستید از ربط استفاده کنید.

Now: "She refused to cooperate while targeted by the media."

اکنون: "او در حالی که مورد هدف رسانه ها قرار گرفته بود از همکاری امتناع کرد."

In some cases you have to include the conjunction.

در برخی موارد باید ربط را وارد کنید.

"She refused to cooperate targeted by the media" doesn't make sense.

"او از همکاری مورد هدف رسانه ها امتناع کرد" منطقی نیست.

because if you have this as an adjective, then there must be a noun just before it.

زیرا اگر این را به عنوان صفت دارید ، باید یک اسم درست قبل از آن وجود داشته باشد.

But here we don't have a noun, we have a verb.

اما اینجا اسم نداریم، فعل داریم.

So right away we understand that it's an adverb clause, but we have to use the conjunction

بنابراین فوراً می‌فهمیم که این یک بند قید است ، اما باید از حرف ربط استفاده کنیم

because by itself it doesn't work.

زیرا به خودی خود کار نمی‌کند.

It looks like it could be an adjective.

به نظر می رسد می تواند یک صفت باشد.

We want to make sure you understand it's an adverb so we add the conjunction, and then

ما می خواهیم مطمئن شویم که متوجه شده اید که این یک قید است، بنابراین ما حرف ربط را اضافه می کنیم، و سپس

we can use the participle.

می توانیم از جزء استفاده کنیم.

"She refused to cooperate while she was targeted by the media."

او در حالی که مورد هدف رسانه ها قرار گرفت از همکاری امتناع کرد.»

Okay, so there you are, an introduction to participles.

خوب، پس شما اینجا هستید، مقدمه ای برای مشارکت.

I know they're a little bit confusing and a little bit tricky,

من می دانم که آنها کمی گیج کننده و کمی مشکل هستند،

but they're used all the time.

اما همیشه از آنها استفاده می شود.

And especially if you're going to be doing a reading, if you're going to be doing a test,

و به خصوص اگر قرار است مطالعه انجام دهید ، اگر قرار است امتحان بدهید،

if you're in school and you need to read, if you just want to read newspapers because

اگر در مدرسه هستید و نیاز به مطالعه دارید، اگر فقط می خواهید روزنامه بخوانید زیرا

newspapers use them a lot, they can make all their writing shorter, you have to understand

روزنامه ها از آنها بسیار استفاده می کنند، آنها می توانند تمام نوشته های خود را کوتاه تر کنند، شما باید

how participles work and you have to know how to use them yourself.

نحوه کارکرد مشارکت ها را درک کنید و خودتان باید بدانید که چگونه از آنها استفاده کنید.

So, if you have any questions about this, please go to www.engvid.com, you can ask questions

بنابراین، اگر در این مورد سؤالی دارید، لطفاً به www.engvid.com بروید، می توانید در آنجا در انجمن سؤالات خود را مطرح کنید

there in the forum.

.

If you like this video, please subscribe to my YouTube channel.

اگر از این ویدیو خوشتان آمد لطفا کانال یوتیوب من را سابسکرایب کنید.

Don't forget to take the quiz back at www.engvid.com.

فراموش نکنید که آزمون را به www.engvid.com برگردانید.

And come again, see us soon and we'll have more lessons like this for you.

و دوباره بیایید، به زودی ما را ببینید و ما دروس بیشتری از این قبیل برای شما خواهیم داشت.

Thanks.

با تشکر.