Learn Punctuation: period, exclamation mark, question mark

Hi. Welcome to www.engvid.com again. My name's Adam. Today, I'm responding to some requests

سلام. دوباره به www.engvid.com خوش آمدید. اسم من آدم است امروز به برخی از درخواست ها

for punctuation lessons. So, today's lesson is about punctuation. I'm going to focus on

برای درس نقطه گذاری پاسخ می دهم. بنابراین، درس امروز در مورد نقطه گذاری است. من روی

the period, the exclamation mark, and the question mark. Now, you're thinking: why am

نقطه، علامت تعجب و علامت سوال تمرکز خواهم کرد. اکنون، شما فکر می کنید: چرا

I beginning with these three? Because these are the ends of sentences. Right? These always

من با این سه شروع می کنم؟ زیرا اینها انتهای جملات است. درست؟ اینها

come at a very specific point in the sentence, always at the end, always with a clear purpose.

همیشه در یک نقطه بسیار خاص از جمله می آیند، همیشه در پایان، همیشه با یک هدف روشن.

What is the purpose? A period ends a sentence. Seems simple enough, everybody knows this.

هدف چیست؟ یک نقطه به یک جمله پایان می دهد. به اندازه کافی ساده به نظر می رسد، همه این را می دانند.

Correct? But it's not that simple. Many, many times I've seen students writing and not putting

درست؟ اما به این سادگی نیست. بارها و بارها دیده ام که دانشجویان می نویسند و

the period in the correct place. What...

دوره را در جای درست قرار نمی دهند.

Another thing you have to remember about the period is what comes after it is always a

چیز دیگری که باید در مورد دوره به خاطر بسپارید این است که بعد از آن همیشه یک

capital letter. Okay? Many people forget the capital after a period. A period ends a sentence

حرف بزرگ است. باشه؟ بسیاری از مردم پس از یک دوره، پایتخت را فراموش می کنند. یک نقطه به یک جمله پایان می دهد

which means it ends a complete idea. Whatever comes after the period is already a new idea.

که به معنای پایان دادن به یک ایده کامل است. هر چیزی که بعد از این دوره بیاید از قبل یک ایده جدید است.

Of course, one idea flows to the next idea; one idea builds on the previous idea, but

البته، یک ایده به ایده بعدی سرازیر می شود. یک ایده بر اساس ایده قبلی است، اما

they are two separate ideas. When you have completed your sentence, when you have completed

آنها دو ایده جداگانه هستند. وقتی جمله خود را کامل کردید، وقتی

your idea - put a period. And British people call this: "a full stop". Same idea, means:

ایده خود را کامل کردید - یک نقطه بگذارید. و مردم بریتانیا به این می گویند: "ایستگاه". همان ایده، یعنی: نقطه

full stop, done, next idea. Okay? With a capital letter. Always don't forget the capital letter.

پایان، انجام شده، ایده بعدی. باشه؟ با حرف بزرگ. همیشه حرف بزرگ را فراموش نکنید.

Or never forget the capital letter. Okay?

یا هرگز حرف بزرگ را فراموش نکنید. باشه؟

Another thing to remember about the period is that once you have a sentence with a complete

نکته دیگری که باید در مورد دوره به خاطر بسپارید این است که وقتی یک جمله با یک

independent clause and you don't have another independent clause with a conjunction, "and",

بند مستقل کامل دارید و بند مستقل دیگری با حرف ربط "و"،

"but", "so", "or", etcetera or a semi-colon-this is a semi-colon-that means your sentence is

"اما"، "پس"، "یا"، و غیره ندارید. نیم دونقطه- این یک نیمه ویرگول است-یعنی جمله شما

finished. If you have two independent clauses in a sentence and you don't have the conjunction,

تمام شده است. اگر در یک جمله دو بند مستقل دارید و حرف ربط

you don't have the semi-colon, means you have a run-on sentence. Okay? A "run-on sentence"

را ندارید، نقطه ویرگول ندارید، به این معنی است که یک جمله اجرا شده دارید. باشه؟ "جمله اجرا

is a sentence that has two subjects, two verbs, no spacing, no conjunction, no period. Okay?

" جمله ای است که دارای دو موضوع، دو فعل، بدون فاصله، بدون ربط، بدون نقطه است. باشه؟

Let's look at an example of a run-on sentence. "Stacey and Claire went shopping at the mall

بیایید به مثالی از جمله اجرا شده نگاه کنیم. استیسی و کلر با تد و الکس برای خرید به مرکز خرید

with Ted and Alex they bought new clothes." Does this sentence seem okay to you? If it

رفتند و لباس‌های جدیدی خریدند. آیا این جمله به نظر شما خوب است؟ اگه

does, there's a problem. Okay? We have "Stacey and Claire" as your subject-sorry, this is

بشه مشکل داره باشه؟ ما "استیسی و کلر" را به عنوان موضوع شما داریم-با عرض پوزش، این

a "v" actually-"went shopping at the mall". Where? "With Ted and Alex". With who? This

یک "v" است که در واقع "رفته‌ایم از مرکز خرید خرید". جایی که؟ "با تد و الکس". با چه کسی؟

is a complete idea. "Stacey and Claire went shopping at the mall with Ted and Alex." Your

این یک ایده کامل است. استیسی و کلر با تد و الکس به خرید رفتند.

idea is complete, this is what they did.

ایده شما کامل است، این کاری است که آنها انجام دادند.

Now, at the mall, what did they do? "They bought new clothes." I put a period, I put

حالا در مرکز خرید چه کردند؟ آنها لباس نو خریدند. دوره گذاشتم

a capital. I have to separate ideas, therefore, two separate sentences. Now, is there any

، سرمایه گذاشتم. من باید ایده ها را از هم جدا کنم، بنابراین، دو جمله جداگانه. حالا

other way I can fix this? Of course. I can put a comma after: "Alex," I could put the

راه دیگه ای هست که بتونم درستش کنم؟ البته. می توانم بعد از "الکس" کاما بگذارم، می توانم

word: "and they bought", in which case, that sentence is fine. "And" joins two independent.

کلمه "و خریدند" را بگذارم، در این صورت، آن جمله خوب است. «و» به دو مستقل می پیوندد.

So, every time you're writing... Punctuation, of course, is for writing, not for speaking;

بنابراین، هر بار که می نویسید... البته نشانه گذاری برای نوشتن است، نه برای صحبت کردن.

we don't see punctuation in speaking. Every time you write, check your sentences. If you

ما در صحبت کردن علائم نگارشی نمی بینیم. هر بار که می نویسید، جملات خود را بررسی کنید.

have two independent clauses, means two subject, subject, verb, and then subject, verb. If

اگر دو بند مستقل دارید به معنای دو فاعل، فاعل، فعل و سپس فاعل، فعل است.

you have two of these, two combinations of subject and verb without a period between

اگر دو تا از اینها داشته باشید، دو ترکیب فاعل و فعل بدون نقطه بین

them, without a conjunction, without a semi-colon - you have a run-on sentence. Okay?

آنها، بدون حرف ربط، بدون نقطه ویرگول - یک جمله اجرا شده دارید. باشه؟

Just to make sure, here's another sentence. I'll take this away. Something came before.

فقط برای اطمینان، این یک جمله دیگر است. اینو بردارم یه چیزی قبلا اومده بود

"As a result," -of whatever came before-"the police evacuated the tenants of the building

"در نتیجه" - از هر آنچه قبلاً آمده - " پلیس مستاجران ساختمانی را

they thought this would be safer." Oh. "The tenants of the building they thought

که فکر می کردند امن تر است تخلیه کرد." اوه "مستاجرین ساختمان فکر می کردند که

this would be safer." Wait a minute. What's going on? Where does the sentence end? Where

این امن تر است." یک دقیقه صبر کن. چه خبر است؟ جمله به کجا ختم می شود؟

does the idea end? What's the next part of the sentence? Okay? "The police evacuated".

این ایده به کجا ختم می شود؟ قسمت بعدی جمله چیست؟ باشه؟ «پلیس تخلیه شد».

Who? "The tenants". Which tenants? "Of the building". Okay? "The building they thought

سازمان بهداشت جهانی؟ "مستاجرین". کدام مستاجران؟ "از ساختمان". باشه؟ "ساختمانی که آنها فکر می کردند

this", no. Okay, "The building that they thought this", no, doesn't make sense. So this must

این است"، نه. خوب، "ساختمانی که آنها این فکر را کردند "، نه، معنی ندارد. پس این

be the next subject, "they thought". Who are "they"? The police. "They thought". What?

باید موضوع بعدی باشد، «فکر کردند». "آنها" چه کسانی هستند؟ پلیس. "آنها فکر". چی؟

"This would be safer." So now, I need to put something here. I need to break up these two

"این امن تر خواهد بود." خب حالا باید یه چیزی اینجا بذارم من باید این دو

sentences because they're two separate ideas. This sentence explains why they did the action

جمله را جدا کنم زیرا آنها دو ایده جداگانه هستند. این جمله توضیح می دهد که چرا آنها عمل را

in the first sentence.

در جمله اول انجام دادند.

So, how can I do it? One way, I could put the period. Put a period, the idea ends, it's

بنابراین، چگونه می توانم آن را انجام دهم؟ یک راه، می توانم دوره را قرار دهم. یک دوره بگذارید، ایده تمام می شود،

complete. I'm going to the next idea, beginning with a capital "T" for "They". Another way

کامل است. من به ایده بعدی می روم که با یک "T" بزرگ برای "آنها" شروع می شود. راه دیگری

I can do is put this. I'm not... Don't worry about a semi-colon today; I'll explain that

که می توانم انجام دهم این است که این را قرار دهم. من نیستم... امروز نگران یک نقطه دو نقطه نباشید. یه وقت دیگه توضیح میدم

another time. But this is one other way to split up two sentences, "; they thought",

اما این یک راه دیگر برای تقسیم دو جمله است، "؛ آنها فکر کردند"،

because it's a direct connection, "; they thought this would be safer." Another way

زیرا این یک ارتباط مستقیم است، "؛ آنها فکر می کردند که این امن تر است." راه دیگر

is to put "because". "Because they thought this would be safer." "This" being evacuated

قرار دادن «چون» است. زیرا آنها فکر می کردند که این امن تر است." "این"

the tenants. Right? The situation. Okay, so there are three ways you can fix this. Okay?

تخلیه مستاجران. درست؟ موقعیت. خوب، پس سه راه برای رفع این مشکل وجود دارد. باشه؟

So you don't have a run-on sentence.

بنابراین شما حکم اجرائی ندارید.

So that's the whole idea of the period. Make sure when your idea is complete, when your

پس این کل ایده این دوره است. اطمینان حاصل کنید که زمانی که ایده شما کامل شد، زمانی که

independent clause is complete and finished, and you're starting a new independent clause,

بند مستقل شما کامل و تمام شد، و در حال شروع یک بند مستقل جدید هستید

put a period to finish the first one. The reader understands: "Okay, this idea is finished.

، برای اتمام اولین بند یک نقطه بگذارید. خواننده می فهمد: "باشه، این ایده تمام شد.

I'm getting ready. Okay, give me the next idea. I'm ready for that." Okay? Or join them.

من آماده می شوم. خوب، ایده بعدی را به من بدهید. من برای آن آماده هستم." باشه؟ یا به آنها بپیوندید.

Okay? To get one full compound sentence which we'll talk about another time as well.

باشه؟ برای به دست آوردن یک جمله مرکب کامل که در زمان دیگری نیز درباره آن صحبت خواهیم کرد.

Let's look at the exclamation mark. Okay? Okay, so now we're going to look at the exclamation

بیایید به علامت تعجب نگاه کنیم. باشه؟ خوب ، حالا ما به علامت تعجب

mark and the question mark. The thing to remember about these: they work just like the period,

و علامت سوال نگاه می کنیم. نکته ای که باید در مورد اینها به خاطر بسپارید: آنها دقیقاً مانند دوره کار می کنند،

meaning that they end the sentence, they end the idea. Question mark I think is pretty

یعنی جمله را تمام می کنند، ایده را تمام می کنند. علامت سوال من فکر می کنم کاملا

clear; everybody knows this. There must be a question involved. We're going to look at

واضح است. همه این را می دانند باید یک سوال در میان باشد. ما در یک ثانیه به آن نگاه خواهیم کرد

that in one second.

.

Let's look at the exclamation mark, it's short and sweet, to the point. An exclamation mark

بیایید به علامت تعجب نگاه کنیم، این علامت تعجب کوتاه و شیرین است. علامت تعجب

shows emotion. Okay? It could be shock, surprise, etcetera. Could be anger or it could be a

احساسات را نشان می دهد. باشه؟ ممکن است شوک، غافلگیری و غیره باشد. ممکن است عصبانیت باشد یا یک

command. "Stop!" We use an exclamation mark; it's a very strong expression. Subject "you",

فرمان. "متوقف کردن!" ما از علامت تعجب استفاده می کنیم. این یک بیان بسیار قوی است. موضوع "تو"،

verb "stop". "Stop!" Now, sometimes we can use an exclamation mark with a question mark.

فعل "توقف". "متوقف کردن!" حال گاهی اوقات می توانیم از علامت تعجب با علامت سوال استفاده کنیم.

It's called an interrobang, but you don't need to worry about that word. I just like

به آن interrobang می گویند، اما لازم نیست نگران آن کلمه باشید. من فقط دوست دارم

to say it, interrobang, sounds kind of neat.

آن را بگویم، صداهای درونی، یک جورهایی تمیز به نظر می رسد.

"Why are you doing this to me!?" I'm showing... I'm showing emotion; I'm a little bit angry,

"چرا اینکار را با من می کنی!؟" من نشان می دهم... من احساسات را نشان می دهم. من کمی

a little bit upset, but I'm also asking you a question. Like: "Why are you doing this?",

عصبانی هستم، کمی ناراحت، اما یک سوال هم از شما می پرسم. مانند: "چرا این کار را می کنی؟"،

"Why are you doing this to me!?" Angry, shocked. Anyway, you get the point.

"چرا با من این کار را می کنی!" عصبانی، شوکه شده. به هر حال متوجه موضوع شدید.

Now, the thing about the exclamation mark is that you should rarely use it. Many students,

حالا نکته ای که در مورد علامت تعجب وجود دارد این است که به ندرت باید از آن استفاده کنید. بسیاری از دانش آموزان،

many native, non-native English users, they like to use an exclamation mark. They think

بسیاری از کاربران بومی و غیر بومی انگلیسی، دوست دارند از علامت تعجب استفاده کنند. آنها فکر می کنند

every time they're making a strong sentence, they need to show that it's a strong sentence,

هر بار که یک جمله قوی می سازند ، باید نشان دهند که این جمله قوی است،

but you don't. If you write a clear sentence, a very direct statement - that's enough. You

اما شما این کار را نمی کنید. اگر یک جمله واضح بنویسید، یک بیانیه بسیار مستقیم - بس است. می

can use this, but make sure that it is necessary in that situation. Even novelists, creative

توانید از این استفاده کنید، اما مطمئن شوید که در آن شرایط لازم است. حتی رمان نویسان،

writers who have to show emotion in their writing, even they rarely use exclamation

نویسندگان خلاقی که باید احساسات خود را در نوشته های خود نشان دهند ، حتی آنها به ندرت از علامت تعجب استفاده می کنند

marks. And when you do use it, it's that much more powerful. Okay? So try not to use it.

. و وقتی از آن استفاده می کنید، بسیار قدرتمندتر می شود. باشه؟ پس سعی کنید از آن استفاده نکنید.

Especially in academic writing, you have no reason to use it. Okay? You're not showing

به خصوص در نوشتن آکادمیک دلیلی برای استفاده از آن ندارید. باشه؟ شما

emotion in academic writing. In more creative writing, you can use it, but sparingly. Means

در نوشتن آکادمیک احساساتی از خود نشان نمی دهید. در نوشتن خلاقانه تر ، می توانید از آن استفاده کنید، اما کم. یعنی

not very often. "Wow!" Okay, put an exclamation mark. But at the end of a sentence, a period

نه خیلی وقت ها "وای!" باشه یه علامت تعجب بذار اما در پایان یک جمله، نقطه

works just as well.

به همان اندازه کار می کند.

Now, the thing about a question mark: make sure there's a question. Okay? Let's look

حالا نکته در مورد علامت سوال: مطمئن شوید که یک سوال وجود دارد. باشه؟ بیایید به

at this example here: "What happened last night?"

این مثال در اینجا نگاه کنیم: " دیشب چه اتفاقی افتاد؟"

This is a question. First of all, if you hear it, it goes up at the end. You're asking a

این یک سوال است. اولا اگه بشنوی آخرش بالا میره. شما یک

question: "What happened last night?"

سوال میپرسید: "دیشب چه اتفاقی افتاد؟"

"What happened last night should not have happened."

اتفاقی که دیشب افتاد نباید می افتاد.

Okay? So be careful. This, what we have here... What is this? This is a noun clause, this

باشه؟ خیلی مراقب باش. این، آنچه ما اینجا داریم... این چیست؟ این یک بند اسمی است،

is the whole thing is the subject to the verb: "should not have happened". Okay? Make sure

این کل موضوع فاعل فعل است: "نباید اتفاق می افتاد". باشه؟ مطمئن

that you understand. Even if it looks like a question, make sure there is actually a

شوید که متوجه شده اید. حتی اگر به نظر سؤال می رسد، مطمئن شوید که واقعاً

question there.

سؤالی در آنجا وجود دارد.

How do you know there's a question? The subject and verb will be inverted. Right? As in here:

از کجا میدونی سوالی هست؟ فاعل و فعل وارونه خواهند شد. درست؟ مثل اینجا:

"Are you coming?" This is a question. The verb comes before the subject and there's

"آیا می آیی؟" این یک سوال است. فعل قبل از فاعل می آید و

going to be a question. So let's look at this sentence:

یک سوال وجود دارد. پس بیایید به این جمله نگاه کنیم:

"Are you coming to the Party at Linda's house, it'll be fun."

"آیا به مهمانی در خانه لیندا می آیی، سرگرم کننده خواهد بود."

Okay? If I'm speaking, maybe the question mark, you might not hear it because I want

باشه؟ اگر من صحبت می کنم، شاید علامت سوال باشد ، ممکن است آن را نشنوی زیرا می خواهم بیشتر

to stress this point more. But is there a question here: "Are you coming to the party

روی این نکته تأکید کنم. اما آیا در اینجا یک سوال وجود دارد: "آیا به مهمانی

at Linda's house"? Yes. So this, again, is what we call a run-on sentence. I don't want

در خانه لیندا می آیی"؟ آره. بنابراین، این همان چیزی است که ما آن را یک جمله اجرا شده می نامیم. من

a comma here, I want the question mark. There's a question, the sentence is pretty much finished.

اینجا کاما نمی خواهم، علامت سوال را می خواهم. یک سوال وجود دارد ، جمله تقریباً تمام شده است.

Interrogative sentence, it's a question, but it's still a sentence. And here, I want the

جمله استفهامی، سوالی است، اما همچنان یک جمله است. و در اینجا، من

capital "I": "It will be fun. Are you coming to the party? Come, come. It'll be fun." Right?

"من" پایتخت را می خواهم: "خوشحال خواهد شد. آیا به مهمانی می آیی؟ بیا، بیا. سرگرم کننده خواهد بود." درست؟

Two separate ideas, each has its own punctuation.

دو ایده مجزا که هرکدام نشانه های نگارشی خاص خود را دارند.

So there you have it. Period, exclamation mark, question mark for punctuation, for writing.

خب! حالا شما مالک آن هستید. نقطه، علامت تعجب، علامت سوال برای نقطه گذاری، برای نوشتن.

If you're not clear about all of this, come to www.engvid.com; there's a quiz, you can

اگر در مورد همه اینها واضح نیستید، به www.engvid.com بیایید. یک مسابقه وجود دارد، می توانید

practice this a little bit more and ask all the questions you need. Okay? See you again soon.

این را کمی بیشتر تمرین کنید و تمام سوالات مورد نیاز خود را بپرسید. باشه؟ به زودی میبینمت.