Can’t remember new words? Try this

Hey, everyone.

What's up?

هی همه.

چه خبر؟

Today we're going to talk about something very, very important.

امروز در مورد یک موضوع بسیار بسیار مهم صحبت خواهیم کرد.

And that is how technology screws up your English.

و اینگونه است که تکنولوژی زبان انگلیسی شما را خراب می کند.

Okay.

باشه.

Just a sec.

فقط یک ثانیه.

Let's all agree that we love technology.

بیایید همه قبول کنیم که عاشق فناوری هستیم.

Let's all agree that technology has made English more accessible.

بیایید همه قبول کنیم که تکنولوژی زبان انگلیسی را در دسترس‌تر کرده است.

Otherwise, you wouldn't be here watching this and I wouldn't be

در غیر این صورت، شما اینجا نبودید و این ویدیو را تماشا می‌کردید و من هم نمی‌توانستم

here making this video for you.

این ویدیو را برای شما بسازم.

And imagine like a world where we would have never met.

و دنیایی را تصور کنید که هرگز در آن ملاقات نکرده بودیم.

That would be a horrible world.

این یک دنیای وحشتناک خواهد بود.

So thank God for technology, because it's such a incredible

پس خدا را به خاطر فناوری شکر کنید، زیرا

tool for learning languages.

ابزاری باورنکردنی برای یادگیری زبان است.

However, it can also make you very, very lazy.

با این حال، می تواند شما را بسیار بسیار تنبل کند.

Actually, not you because I know you're a hard worker.

در واقع، شما نه چون می دانم که شما فردی سخت کوش هستید.

I know it.

I see you.

من آن را می دانم.

میبینمت.

I see you every day.

هر روز میبینمت

Here, watching my videos, practicing with me.

اینجا، ویدیوهای من را تماشا می کنم، با من تمرین می کنم.

I get it.

من آن را دریافت می کنم.

You are not lazy.

شما تنبل نیستید.

But your brain can be a little lazy.

اما مغز شما ممکن است کمی تنبل باشد.

So we're going to talk about that.

بنابراین ما قصد داریم در مورد آن صحبت کنیم.

But before we talk about English, let me tell you a little story that will

اما قبل از اینکه در مورد انگلیسی صحبت کنیم، اجازه دهید داستان کوچکی را برای شما تعریف کنم که

illustrate what I'm trying to say here.

آنچه را که می‌خواهم در اینجا بگویم، نشان می‌دهد.

When I was 17 and a half, I got my driver's license.

وقتی 17 سال و نیم بودم گواهینامه رانندگی ام را گرفتم.

And at first I just drove around town.

و در ابتدا فقط در شهر رانندگی کردم.

And then I started driving to my friends that lived outside of

و بعد شروع کردم به رانندگی برای دوستانم که خارج از

the city that I used to live in.

شهری زندگی می کردند.

And I didn't have a phone, didn't have a cell phone.

و من نه تلفن داشتم و نه تلفن همراه.

Yes, I'm that old.

بله، من آنقدر پیر هستم.

And no GPS.

و بدون جی پی اس.

I don't want to put any labels or anything, but let's just say that when

من نمی خواهم هیچ برچسب یا چیز دیگری بگذارم، اما اجازه دهید بگوییم که وقتی نوبت

it comes to navigating through space, I'm not the most oriented person.

به پیمایش در فضا می شود، من طرفدارترین فرد نیستم.

Okay?

باشه؟

I'm not going to be the one that you put in the desert telling her.

من اونی نمیشم که تو بیابان گذاشتی و بهش گفتی.

"Okay.

"باشه.

Find home."

خانه را پیدا کن."

It's just not going to work for me.

این فقط برای من کار نمی کند.

I mean, I'm much better with speaking to you right now.

منظورم این است که در حال حاضر با شما خیلی بهتر صحبت می کنم.

Right?

درست؟

Every person has their own strengths.

هر فردی نقاط قوت خود را دارد.

This is not my strength.

این قدرت من نیست.

So, when I had to learn how to navigate through the roads and the

بنابراین، وقتی باید یاد می‌گرفتم که چگونه در جاده‌ها،

streets and the cities, I had this really big book, spiral book, with

خیابان‌ها و شهرها پیمایش کنم، این کتاب واقعاً بزرگ، کتاب مارپیچ، با

lots of maps of all the area, right.

نقشه‌های زیادی از تمام منطقه را داشتم، درست است.

Because it wasn't just in the city, it was all around the area where I lived.

چون فقط در شهر نبود، در اطراف منطقه ای بود که من زندگی می کردم.

And I remember that I had to kind of like find where I am and then to find

و یادم می‌آید که باید دوست داشتم جایی که هستم را پیدا کنم و بعد

that place exactly, to see what street that is, to look it up, and then to try

دقیقاً آن مکان را پیدا کنم، ببینم آن خیابان کدام است، آن را جستجو کنم، و سپس سعی کنم

to figure out how to go from point A to point B simply by looking at the map.

بفهمم چگونه از نقطه A به نقطه B بروم. به سادگی با نگاه کردن به نقشه

Now, doing it again and again and again, I had to figure it out, so my brain

حالا، بارها و بارها و بارها این کار را انجام می‌دادم، باید آن را کشف می‌کردم، بنابراین مغزم

had to work really hard to kind of like wire all those connections and to figure

باید واقعاً سخت کار می‌کرد تا همه آن اتصالات را سیم‌کشی کند و

out how to navigate through my area.

بفهمد که چگونه در منطقه‌ام پیمایش کنم.

And soon enough, I really got familiar with the roads and the streets, and I

و خیلی زود با جاده ها و خیابان ها آشنا شدم و

didn't have to use the map all the time.

مجبور نبودم همیشه از نقشه استفاده کنم.

And then we have reached the era of the GPS.

و سپس به دوران GPS رسیده ایم.

And, even more so, Waze.

و حتی بیشتر از آن، Waze.

Now, Waze is my best friend, honestly.

حالا، صادقانه، ویز بهترین دوست من است.

I get in the car and no matter where I go, I use Waze.

سوار ماشین می شوم و هرجا می روم از ویز استفاده می کنم.

I have gotten so dependent on Waze and Google maps or GPS, that I

من آنقدر به نقشه های Waze و Google یا GPS وابسته شده ام که

don't think for myself anymore.

دیگر برای خودم فکر نمی کنم.

I don't try to figure out the roads.

من سعی نمی کنم جاده ها را کشف کنم.

I don't try to figure out, you know, how should I get from

من سعی نمی کنم بفهمم، می دانید، چگونه باید از

point A to point B, right?

نقطه A به نقطه B برسم، درست است؟

Like what I used to do before technology.

مثل کاری که قبل از تکنولوژی انجام می دادم.

Right now, I don't do that anymore.

در حال حاضر، من دیگر این کار را نمی کنم.

So that muscle in my brain has become so weak.

به طوری که آن ماهیچه در مغز من بسیار ضعیف شده است.

And I'm taking care of that I feel helpless when I'm without my phone.

و من مراقب این هستم که وقتی بدون تلفنم هستم احساس درماندگی می کنم.

So, because I don't have that skill of remembering roads or streets

بنابراین، چون من آن مهارت در به خاطر سپردن جاده ها یا خیابان ها را ندارم،

because I haven't been practicing it, then I have become really

زیرا آن را تمرین نکرده ام ، پس

bad at navigating without a GPS.

در جهت یابی بدون GPS واقعاً بد شده ام.

So, technology has simplified my life significantly.

بنابراین، تکنولوژی زندگی من را به طور قابل توجهی ساده کرده است.

Believe me, I do not want to go back to that map book that I had

باور کنید، نمی‌خواهم به آن کتاب نقشه‌ای برگردم که

to look into every time I got lost.

هر بار که گم می‌شدم باید به آن نگاه می‌کردم.

No, I don't want that.

نه، من آن را نمی خواهم.

However, at the same time, it would be nice to have the

با این حال، در عین حال، خوب است که آزادی داشته باشیم

freedom, to know the roads.

، جاده ها را بشناسیم.

Because once I get directed by Waze, my brain is like, "Okay,

چون وقتی توسط Waze کارگردانی می‌شوم، مغزم اینگونه می‌شود، "باشه،

I'm not responsible anymore.

من دیگر مسئول نیستم.

I don't have to think, I'm on autopilot."

لازم نیست فکر کنم، من در خلبان خودکار هستم."

And when your brain is on autopilot, you're not creating new connections.

و هنگامی که مغز شما روی خلبان خودکار است، اتصالات جدیدی ایجاد نمی کنید.

You're not wiring all those new, you know, streets that you're seeing or

شما تمام آن خیابان‌های جدیدی را که می‌بینید یا

new ways that you're taking and paths.

راه‌ها و مسیرهای جدیدی که در پیش می‌گیرید، سیم‌کشی نمی‌کنید.

So, there is a positive aspect to simplifying your life through technology,

بنابراین، یک جنبه مثبت برای ساده کردن زندگی شما از طریق فناوری وجود دارد،

but there is also a negative aspect.

اما یک جنبه منفی نیز وجود دارد.

Because it doesn't matter how many times I would go to a place, if I don't

از آنجا که مهم نیست که چند بار به یک مکان می روم، اگر

navigate there on my own - I am very likely to forget how to get there.

به تنهایی در آنجا حرکت نکنم - احتمالاً فراموش می کنم که چگونه به آنجا برسم.

Now, why am I telling you all this?

حالا چرا این همه را به شما می گویم؟

Because when it comes to learning a language, technology has made it

زیرا وقتی نوبت به یادگیری زبان می‌رسد، فناوری

really easy for us to learn or to search for things that we don't know.

یادگیری یا جستجوی چیزهایی را که نمی‌دانیم برای ما بسیار آسان کرده است.

In particular, words.

به طور خاص، کلمات.

Right?

So when you want to come up with a word or when you write an email and you need

درست؟

بنابراین وقتی می‌خواهید کلمه‌ای پیدا کنید یا وقتی ایمیلی می‌نویسید و باید

to think of a word, you go to Google translate, or you go to your favorite

به کلمه‌ای فکر کنید، به مترجم گوگل می‌روید یا به مترجم مورد علاقه‌تان می‌روید

translator, and you look a word up.

و یک کلمه را جستجو می‌کنید.

And then you put it in the email, or then you might even use it.

و سپس آن را در ایمیل قرار می دهید، یا حتی ممکن است از آن استفاده کنید.

But just like with the GPS, because your brain is like, "I

اما درست مانند GPS، چون مغز شما اینگونه است که "من

don't need to work hard here.

نیازی به کار سخت اینجا ندارم.

We can access Google anytime", the brain is less likely to remember it.

ما می توانیم در هر زمان به گوگل دسترسی داشته باشیم"، مغز کمتر آن را به خاطر می آورد.

So you're not creating those new connections in your brain.

بنابراین شما آن ارتباطات جدید را در مغز خود ایجاد نمی کنید.

Because it doesn't sync, it just floats through your brain.

چون همگام نمی شود، فقط در مغز شما شناور می شود.

It goes from your eyes to your brain, and then it goes out through the ears

از چشمان شما به مغز شما می رود، و سپس از طریق گوش ها

or something, or the nose, maybe.

یا چیزی، یا شاید از بینی خارج می شود.

But it doesn't stay because you haven't branded it in your brain.

اما نمی ماند زیرا شما آن را در مغز خود علامت گذاری نکرده اید.

So while it's easy to retrieve information, it's hard to retain it.

بنابراین در حالی که بازیابی اطلاعات آسان است، حفظ آن دشوار است.

Because your brain is not used to it, there is no need.

چون مغز شما به آن عادت ندارد، نیازی نیست.

Right?

درست؟

So even if you think that you got it, you're less likely to remember it.

بنابراین حتی اگر فکر می کنید که آن را به دست آورده اید، کمتر احتمال دارد آن را به خاطر بسپارید.

And then starts the frustration: "I've looked up this word before,

و سپس ناامیدی را شروع می کند: "من قبلاً این کلمه را جستجو کرده ام،

how come I can't remember it?

چطور یادم نمی آید؟

How come I can't use it?"

چطور نمی توانم از آن استفاده کنم؟"

I mean, your inner critic is just sitting there waiting for an opportunity to get

منظورم این است که منتقد درونی شما فقط نشسته است و منتظر فرصتی است تا

all judgmental and annoying, and to say all those negative things about you.

تمام قضاوت‌کننده‌ها و آزاردهنده‌ها را به دست بیاورد و همه چیزهای منفی را در مورد شما بگوید.

Right?

درست؟

So, here's a good reason.

بنابراین، در اینجا یک دلیل خوب است.

You didn't remember something that you looked up just yesterday.

چیزی را که همین دیروز جست و جو کرده بودید به خاطر نیاوردید.

But again, your brain is not trained to remember those words.

اما باز هم مغز شما برای به خاطر سپردن آن کلمات آموزش ندیده است.

So, what you need to remember is, first: to become aware that that's the situation

بنابراین، چیزی که باید به خاطر بسپارید این است که اولاً: آگاه باشید که وضعیت همین است

and not to get pissed off at yourself, but to be patient and to understand

و از دست خود عصبانی نشوید، بلکه صبور باشید و درک کنید

that if you truly want to remember, you need to create those connections.

که اگر واقعاً می‌خواهید به خاطر بسپارید، باید آن ارتباطات را ایجاد کنید.

So this is what we're doing here, we are raising this issue.

بنابراین این کاری است که ما اینجا انجام می دهیم، ما این موضوع را مطرح می کنیم.

And to recognize that, every time you go and look up a certain word,

و تشخیص این موضوع، هر بار که می روید و کلمه خاصی را جستجو می کنید،

right, it's not going to stick unless you do something active with it.

درست است، تا زمانی که کار فعالی با آن انجام ندهید، باقی نمی ماند.

Okay?

باشه؟ قرار

It's not going to stick.

Your brain is not capable of retaining it, if you've looked it up and

نیست بچسبد.

مغز شما قادر به نگه داشتن آن نیست، اگر آن را جستجو کرده باشید و

you kind of like moved it along.

به نوعی دوست دارید آن را به سمت جلو حرکت دهید.

Same thing with grammar, right?

در مورد گرامر هم همینطور، درست است؟

Sometimes, you're like, "Oh, 'open doors to' or 'open doors for'?

گاهی اوقات می‌گویید: "اوه، " درها را به روی" یا "درها را برای" باز کن؟

To or for?"

به یا برای؟"

And you can't decide on the preposition, so you go to an English

و شما نمی توانید در مورد حرف اضافه تصمیم بگیرید، بنابراین به یک انجمن انگلیسی می روید

forum and you find the answer.

و پاسخ را پیدا می کنید.

And you're like, "Great, I'm going to use it."

و شما مانند "عالی است، من از آن استفاده خواهم کرد."

And then you forget it next time.

و بعد دفعه بعد فراموشش می کنی

Right?

درست؟

Because something in the process of receiving that information

چون چیزی در فرآیند دریافت آن اطلاعات

has not registered, right?

ثبت نشده است، درست است؟

The part where it registers and sinks in, we skip it because we move it forward.

قسمتی که ثبت می شود و در آن فرو می رود، از آن می گذریم زیرا آن را به جلو می بریم.

And also, we haven't built that muscle, the brain is a muscle.

و همچنین، ما آن عضله را نساخته ایم، مغز یک عضله است.

So we haven't built that muscle to help you understand how to take that

بنابراین ما آن عضله را ایجاد نکرده‌ایم تا به شما در درک نحوه استفاده از آن

information and to make it useful.

اطلاعات و مفید کردن آن کمک کنیم.

So, developing awareness.

بنابراین، توسعه آگاهی.

Now you're aware.

حالا شما آگاه هستید

And you're welcome.

و شما خوش آمدید.

The second thing is to recognize if there is something that you truly

نکته دوم این است که تشخیص دهید آیا چیزی وجود دارد که واقعاً

need to retain, to remember, that you want to use in the future.

باید آن را حفظ کنید، به خاطر بسپارید و می خواهید در آینده از آن استفاده کنید.

Because sometimes it's okay to look up for a word and to be like, "I

زیرا گاهی اوقات بد نیست به دنبال کلمه ای بگردیم و اینطور بگویم: "

mean, it's not a word that I would use every single day or once a week.

یعنی این کلمه ای نیست که من هر روز یا هفته ای یک بار استفاده کنم.

It's a word that I might use, you know, when I write emails every six months."

این کلمه ای است که ممکن است هنگام نوشتن ایمیل استفاده کنم. هر شش ماه."

Then you can be like, "Okay, I don't have to do the whole learning process

سپس می توانید مانند "خوب، من مجبور نیستم کل فرآیند یادگیری را

with this word", but words that you need or grammar structures that you

با این کلمه انجام دهم"، اما کلماتی که به آنها نیاز دارید یا ساختارهای دستور زبانی که

need, and you keep looking up for them.

نیاز دارید و به دنبال آنها هستید.

And even though you know them, you need to understand that you need to

و حتی اگر آنها را می شناسید، باید درک کنید که باید

do something differently with them.

کاری متفاوت با آنها انجام دهید.

And that is where the whole idea of building pronunciation

و اینجاست که کل ایده ایجاد

confidence comes into play.

اعتماد به نفس در تلفظ مطرح می شود.

So, I've told you before - when it comes to speaking, it's basically,

بنابراین، قبلاً به شما گفته‌ام - وقتی صحبت از صحبت می‌شود، اساساً

speaking is just a collection of habits: pronunciation habits, the words you use,

صحبت کردن فقط مجموعه‌ای از عادات است: عادات تلفظ، کلماتی که استفاده می‌کنید،

the grammar structures that you use.

ساختارهای دستور زبانی که استفاده می‌کنید.

So, if you want to take a word, a new word, and make it more available, you

بنابراین، اگر می خواهید یک کلمه، یک کلمه جدید را انتخاب کنید و آن را بیشتر در دسترس قرار دهید،

need to get into the habit of using it consistently and confidently.

باید عادت کنید که به طور مداوم و با اطمینان از آن استفاده کنید.

So, confidently, confidence comes from the ability to pronounce it clearly, right?

بنابراین، با اطمینان، اعتماد به نفس از توانایی تلفظ آن به وضوح ناشی می شود، درست است؟

Like first you need to know that you know how to say the word, so your brain is

مانند ابتدا باید بدانید که می دانید چگونه کلمه را بگویید، بنابراین مغزتان

not tricking you because you're afraid that you might mispronounce the word.

شما را فریب نمی دهد زیرا می ترسید کلمه را اشتباه تلفظ کنید.

So your brain is like, "Don't, don't use this word, don't use this word.

بنابراین مغز شما شبیه این است: "نباید، از این کلمه استفاده نکنید، از این کلمه استفاده نکنید.

You don't know how to pronounce it.

شما نمی دانید چگونه آن را تلفظ کنید. از

Don't use it."

آن استفاده نکنید."

Right?

درست؟

Sometimes the subconscious brain will tell you that.

گاهی اوقات مغز ناخودآگاه این را به شما می گوید.

And this is why the word is not going to be available.

و به همین دلیل است که این کلمه در دسترس نیست.

So you want to have the confidence that you know how to say the word clearly.

بنابراین شما می خواهید این اطمینان را داشته باشید که می دانید چگونه کلمه را به وضوح بیان کنید.

Okay?

باشه؟

That is the first step.

این اولین گام است.

So learn how to pronounce the word.

بنابراین یاد بگیرید که چگونه کلمه را تلفظ کنید.

A simple Google search.

یک جستجوی ساده در گوگل

You've already looked up for this word, right?

شما قبلاً برای این کلمه جستجو کرده اید، درست است؟

So, look up at how to pronounce it - 'how to pronounce X', just google it.

بنابراین، به نحوه تلفظ آن نگاه کنید - "چگونه X را تلفظ کنیم"، فقط آن را در گوگل جستجو کنید.

You'll see it.

And then you repeat it 10, 20, 30 times.

شما آن را خواهید دید.

و سپس آن را 10، 20، 30 بار تکرار می کنید.

Now, I've outlined this process in this video right here.

اکنون، من این روند را در این ویدیو دقیقاً در اینجا شرح داده ام.

And you can watch it there.

و شما می توانید آن را در آنجا تماشا کنید.

I'm just going to do a little recap here for those of you who haven't

من فقط می‌خواهم برای کسانی از شما که

watched it or have forgotten about it.

آن را تماشا نکرده‌اند یا فراموش کرده‌اند، در اینجا خلاصه‌ای کوتاه بنویسم.

Okay.

So, you have to learn how to say it.

باشه.

بنابراین، شما باید یاد بگیرید که چگونه آن را بیان کنید.

So you learn how to pronounce it again and again and again, and again and again.

بنابراین یاد می گیرید که چگونه آن را بارها و بارها و بارها و بارها و بارها تلفظ کنید.

Right?

Just the word, again and again, and again.

درست؟

فقط کلمه، دوباره و دوباره، و دوباره.

Develop the pronunciation confidence of saying the word.

اعتماد به نفس تلفظ را در گفتن کلمه ایجاد کنید.

Okay?

باشه؟

So, it starts, you say it, you hear it, you see it.

بنابراین، شروع می شود، می گویید، می شنوید، می بینید.

Okay.

Now we're starting to do something there, in the brain, right?

باشه.

حالا ما شروع به انجام کاری در مغز می کنیم، درست است؟

What fires together, wires together.

آنچه با هم آتش می گیرد، سیم ها با هم.

And when you say the word and you don't just read it on Google and then, you

و وقتی کلمه را می گویید و فقط آن را در گوگل نمی خوانید و سپس، می

know, move it along to your email or to your Google doc, and you think about

دانید، آن را به ایمیل خود یا به سند Google خود منتقل می کنید، و به

it, right, and you see it and you say it and you hear yourself saying it.

آن فکر می کنید، درست است، و آن را می بینید و می گویید و شما می شنوید که آن را می گویید.

And you hear maybe someone else saying it, whether it's Google translate

و شاید می شنوید که شخص دیگری آن را می گوید ، خواه ترجمه گوگل باشد

or you look it up on YouGlish.

یا آن را در YouGlish جستجو کنید.

Whatever that is.

هر چه که باشد.

But you make it a fuller experience of you using the word.

اما شما آن را به تجربه کامل تری از استفاده از کلمه تبدیل می کنید.

But then it's not enough.

اما پس از آن کافی نیست.

Okay?

باشه؟

So, if you know how to use the word, great.

بنابراین، اگر می دانید چگونه از این کلمه استفاده کنید، عالی است.

The next step would be to put it in context.

گام بعدی قرار دادن آن در زمینه خواهد بود.

Always put it in context.

همیشه آن را در زمینه قرار دهید.

Words never come alone.

کلمات هرگز به تنهایی نمی آیند.

You cannot remember a word alone.

شما نمی توانید یک کلمه را به تنهایی به خاطر بسپارید.

I mean, you could, but it's not going to be as effective.

منظورم این است که شما می توانید، اما آنقدرها موثر نخواهد بود.

But if you think of this word and you think of the context that this word might

اما اگر به این کلمه فکر می کنید و به زمینه ای فکر می کنید که این کلمه ممکن است

appear in, and you make it personal, right, context that you might actually

در آن ظاهر شود، و آن را شخصی، درست، زمینه ای می کنید که ممکن است در واقع از

use it: context, I mean a sentence - you would use it in a certain sentence that

آن استفاده کنید: متن، منظور من یک جمله است - شما آن را در یک جمله خاص استفاده خواهید کرد. جمله ای که

you might actually say it to a friend, to a colleague, to a student, to a teacher.

ممکن است در واقع آن را به یک دوست، به یک همکار، به یک دانش آموز، به یک معلم بگویید.

So, you want to use it in the right context, and something that

بنابراین، شما می خواهید از آن در زمینه مناسب و چیزی که

is very personal and relevant.

بسیار شخصی و مرتبط است استفاده کنید.

And even visualize it, right?

و حتی آن را تجسم کنید، درست است؟

Because the subconscious brain works on feelings and imageries,

زیرا مغز ناخودآگاه روی احساسات و تصاویر درست کار می کند،

right, not logic, not words.

نه منطق، نه کلمات.

So the words alone are not enough, but if you think of the word and you put

بنابراین کلمات به تنهایی کافی نیستند، اما اگر به کلمه فکر می کنید و

it in context and you visualize that context and maybe that generates positive

آن را در متن قرار می دهید و آن زمینه را تجسم می کنید و شاید احساسات مثبت ایجاد می کند

feelings - try to keep it positive, right - then all of that together is going to

- سعی کنید آن را مثبت نگه دارید، درست است - همه اینها با هم

help you retain this new information.

کمک خواهند کرد. شما این اطلاعات جدید را حفظ می کنید.

Okay?

Remember the word.

باشه؟

کلمه را به خاطر بسپار

Because it's not just the word, it's the word after you have learned

زیرا این فقط کلمه نیست، پس از اینکه یاد گرفتید

how to pronounce it confidently.

چگونه آن را با اطمینان تلفظ کنید، کلمه است.

So, you know you're good.

بنابراین، می دانید که خوب هستید.

And then you put it in context that is not like someone else's sentence

و سپس آن را در متنی قرار می دهید که شبیه جمله دیگری نیست

that has invented it and you have no idea what that even means.

که آن را ابداع کرده است و شما اصلاً نمی دانید که چه معنایی دارد.

No, you put it in certain context that works for you, right.

نه، شما آن را در زمینه خاصی قرار می دهید که برای شما کار می کند، درست است.

And you have attached to it an imagery, an image, or you visualize

و شما یک تصویر، یک تصویر را به آن متصل کرده اید، یا چیزی را تجسم می کنید

something that is just yours.

که فقط مال شماست.

It's so personal.

خیلی شخصیه

Maybe you even associate certain feeling to it.

شاید حتی احساس خاصی را با آن مرتبط کنید.

And all of that together makes it a lot more probable that

و همه اینها با هم باعث می شود که

you'll remember the word.

این کلمه را به خاطر بسپارید.

Instead of, you know, googling a word saying, "Okay, how do you say the word?

به جای اینکه، می دانید، یک کلمه را در گوگل جستجو کنید و بگویید: "خوب، چطور این کلمه را می گویی؟

Oh, okay.

اوه، باشه.

'Diligent'.

That's the word I need to learn - 'diligent'.

"

Okay."

کوشا".

How are you expected to remember that next time?

چگونه انتظار می رود دفعه بعد آن را به خاطر بسپارید؟

But if you take the word 'diligent' and you say it 10 times: diligent,

اما اگر کلمه کوشا را بگیرید و 10 مرتبه بگویید: کوشا،

diligent - this is the meaning - diligent, diligent, diligent, diligent,

کوشا - این معنی است - کوشا، کوشا، کوشا، کوشا، کوشا، کوشا، کوشا، کوشا، کوشا

diligent, diligent, diligent, diligent, diligent, diligent, diligent, diligent.

، کوشا.

And you think about, "Okay, what can I say about my experience that

و به این فکر می کنید، "خوب، چه چیزی می توانم در مورد تجربه خود بگویم که

would like, how can I use the word 'diligent' when I talk about myself?"

دوست دارم، چگونه می توانم از کلمه "کوشا" استفاده کنم وقتی در مورد خودم صحبت می کنم؟

"I'm such a diligent English learner because I do the work, and

من یک زبان آموز کوشا انگلیسی هستم زیرا کار را انجام می دهم و

I listen to what Hadar has to say."

به حرف هادار گوش می دهم.

Right?

درست؟

"I'm a diligent English learner."

"من یک زبان آموز سخت کوش انگلیسی هستم."

And you say it again.

و تو بازم میگی

"I'm a diligent English learner."

"من یک زبان آموز سخت کوش انگلیسی هستم."

"I'm a diligent and proud English learner."

"من زبان آموزی کوشا و مغرور انگلیسی هستم."

And you say it again: "I'm a diligent and proud."

و شما دوباره می گویید: "من فردی کوشا و مغرور هستم."

Okay, so 'proud' starts to give you like this good, positive feeling, right?

خوب، پس "غرور" شروع به ایجاد این احساس خوب و مثبت به شما می کند، درست است؟

"I'm a diligent and proud English learner."

"من زبان آموزی کوشا و مغرور انگلیسی هستم."

And then you think to yourself, "What does it look like?"

و بعد با خودت فکر میکنی "چه شکلی است؟"

And you see yourself like sitting and speaking to people because

و شما خودتان را دوست دارید که بنشینید و با مردم صحبت کنید زیرا

that's the result of you being a diligent and proud English learner.

این نتیجه این است که شما یک زبان آموز کوشا و مغرور انگلیسی هستید.

"I'm a diligent and proud English learner."

"من زبان آموزی کوشا و مغرور انگلیسی هستم."

So now you have that visualization of, you know, the result of

بنابراین اکنون شما این تجسم را دارید، می دانید، نتیجه آنچه می

what it is that you're saying.

گویید.

And you're saying it, and the emotion is positive.

و شما آن را می گویید و این احساس مثبت است.

Say it a few times.

چند بار بگو

And then tomorrow, try to remember this word and see if you remember

و فردا سعی کنید این کلمه را به خاطر بسپارید و ببینید که آیا آن را به خاطر می آورید

it, and see if you can use it.

و ببینید آیا می توانید از آن استفاده کنید. به

You are more likely to remember it that way.

احتمال زیاد شما آن را به این صورت به خاطر خواهید آورد.

Okay?

باشه؟

Now.

اکنون.

I'm going to pass it on to you.

من آن را به شما منتقل می کنم.

First of all: do you relate, does that make sense to you?

اول از همه: آیا با شما ارتباط برقرار می کنید، آیا این برای شما منطقی است؟

Do you feel that you have become more dependent on technology, and as a

آیا احساس می‌کنید که بیشتر به فناوری وابسته شده‌اید و در

result, you feel a little less in control when it comes to your language skills?

نتیجه، در مورد مهارت‌های زبانی خود کمی کمتر احساس کنترل می‌کنید؟

That is the first question.

این اولین سوال است.

You can totally say, "Hadar, you are talking bull@#$%".

شما کاملاً می توانید بگویید "هادر ، تو داری گاو نر می گویی @#$%".

Right?

درست؟

I can take it, don't worry.

من می توانم آن را تحمل کنم، نگران نباشید.

But I want to hear.

اما من می خواهم بشنوم.

So that's the first thing I want you to add.

بنابراین این اولین چیزی است که می خواهم اضافه کنید.

The second thing is, what is one word that you are going to try to

نکته دوم این است که یک کلمه چیست که شما سعی می کنید آن را به

practice the way I've taught you?

روشی که من به شما یاد داده ام تمرین کنید؟

So, your job now is to think of a word in your native language, and then to

بنابراین، اکنون وظیفه شما این است که به یک کلمه در زبان مادری خود فکر کنید، و سپس

look it up - a word that you don't know how to say - and then to look it

آن را جستجو کنید - کلمه ای که نمی دانید چگونه بگویید - و سپس آن را جستجو کنید

up and then write it in the comments.

و سپس آن را در نظرات بنویسید.

And then do the process that I've taught you.

و سپس فرآیندی را که به شما آموزش دادم انجام دهید.

Okay?

باشه؟

Also, check out the other video I have about building pronunciation

همچنین، ویدیوی دیگری را که در مورد ایجاد

confidence to build your vocabulary.

اعتماد به نفس تلفظ برای ایجاد دایره لغات شما دارم، بررسی کنید.

And if you're really into vocabulary, there is also my philosophy around

و اگر واقعاً به واژگان علاقه دارید، فلسفه من نیز در مورد

what you should even focus on when it comes to building your vocabulary, or

چیزی است که هنگام ایجاد دایره لغات یا

expanding your speaking vocabulary.

گسترش دایره لغات خود باید روی آن تمرکز کنید.

Cause let me tell you this - it is not about learning new words.

اجازه دهید این را به شما بگویم - این در مورد یادگیری کلمات جدید نیست.

I'm going to say it as it is.

من می خواهم آن را همانطور که هست بگویم.

It's not about learning words that you don't know.

این در مورد یادگیری کلماتی نیست که شما نمی دانید.

And part of what I'm talking about is the reason why.

و بخشی از آنچه من در مورد آن صحبت می کنم دلیل آن است.

But you'll have to go and watch it.

اما شما باید بروید و آن را تماشا کنید.

I'm going to put all the links in the description below.

من قصد دارم تمام لینک ها را در توضیحات زیر قرار دهم.

And finally, if you love that idea of building pronunciation confidence,

و در نهایت، اگر به ایده ایجاد اعتماد به نفس در تلفظ علاقه دارید، به

check out my sprint master, which is a 10-minute drill for 30 days.

استاد سرعت من مراجعه کنید، که یک تمرین 10 دقیقه ای برای 30 روز است.

So these are 30 drills - I call them sprints - of building

بنابراین اینها 30 تمرین - من آنها را دوی سرعت می نامم - برای ایجاد

pronunciation confidence of words, sounds, and grammatical structures.

اعتماد به نفس تلفظ کلمات، صداها و ساختارهای دستوری هستند.

Highly effective and a lot of fun.

بسیار موثر و بسیار سرگرم کننده است.

So, you can check it out as well in the description.

بنابراین، می توانید آن را در توضیحات نیز بررسی کنید.

Thank you so much for being here.

از اینکه اینجایی نهایت تشکر رو دارم.

I really appreciate you and your work.

من واقعا از شما و کار شما قدردانی می کنم.

I know you're a diligent student and I respect you for that so very much.

من می دانم که شما یک دانش آموز کوشا هستید و به خاطر آن بسیار به شما احترام می گذارم.

Have a beautiful, beautiful week, and day, an hour.

هفته و روز و یک ساعت زیبا و زیبا داشته باشید.

And I'll see you next week in the next video.

و هفته آینده در ویدیوی بعدی شما را می بینم.

Bye.

خدا حافظ.