Why I Built My Own Time Machine | Lucas Rizzotto | TED

Translator: ss T. Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So a couple of years ago,

ประมาณสองสามปีก่อน

I went through a pretty brutal breakup,

ผมเผชิญหน้ากับการจบความสัมพันธ์ที่เจ็บปวด

and to keep myself distracted,

และเพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจ

I decided to set myself a ridiculous art challenge:

ผมตัดสินใจที่จะสร้างงานศิลปะ ที่ท้าทายตัวเอง:

o create the closest thing to a real-life time machine

จะสร้างสิ่งที่ใกล้เคียงไทม์แมชชีนมากที่สุด

with very little technical experience

ด้วยทักษะประสบการณ์อันเล็กน้อย

and the bank account of a college graduate.

และด้วยงบของคนที่เพิ่งจบมหาวิทยาลัย

Now, I know this sounds crazy,

เอาล่ะ ผมรู้ว่ามันฟังดูบ้า

but avoiding your feelings is a very powerful force.

แต่การหลบหลีกความรู้สึกของตัวเอง

เป็นพลังที่พิเศษมาก

And I had a plan.

และผมก็มีแผน

You see, all I had to do

พวกคุณเข้าใจไหม ผมเพียงแค่ต้อง

was to spend an entire year wearing 3D cameras on my face,

ใช้เวลาทั้งปีสวมใส่กล้องสามมิติไว้บนหน้า

record my life in first person for 365 days,

บันทึกชีวิตจากมุมมองของผมทั้งหมด 365 วัน

transfer that into a series of hard drives

ถ่ายชุดข้อมูลเข้าฮาร์ดไดร์ฟ

and then build a virtual reality simulation

แล้วก็สร้างโลกเสมือนจำลอง

that will let me experience those memories in 3D.

ที่จะทำให้ผมพบความทรงจำพวกนั้นในสามมิติได้

That's all I had to do.

นั่นคือทั้งหมดที่ผมต้องทำ

In other words, I was going to create a personal time machine,

พูดอีกอย่างคือ ผมจะสร้างไทม์แมชชีนส่วนตัว

a virtual-reality invention that will let me go back in time

สิ่งประดิษฐ์โลกเสมือนที่ผมจะย้อนเวลา

and experience moments from my past.

และพบเจอกับช่วงเวลาในอดีตได้

And building this was pretty insane.

การสร้างสิ่งนี้มันบ้าพอสมควร

I had to learn a lot of technical skills in a really short span of time,

ผมต้องเรียนรู้ทักษะมากมายภายในเวลาอันสั้น

and for an entire year, my Tinder profile looked like this.

และตลอดทั้งปีโปรไฟล์ทินเดอร์ผมเป็นแบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But in the end, it was all worth it

แต่ท้ายที่สุด ทุกอย่างมันก็คุ้มค่า

because the final result was so much cooler

เพราะผลลัพธ์สุดท้ายมันเจ๋งกว่า

than I could have ever imagined.

ที่ผมจินตนาการเอาไว้มากๆ

So this is how it works.

และนี่คือวิธีการใช้งาน

You put on a VR headset, you select a date and time you’d like to go back to,

คุณสวมใส่เครื่องหัว ความจริงเสมือน

เลือกวันที่และเวลาที่อยากจะย้อนกลับไป

you pull a lever and then, bam.

คุณดึงคันโยกและหลังจากนั้น ตู้ม

I got to see exactly what I saw at that given point in time.

ผมจะเห็นสิ่งที่ผมเคยเห็น ณ ตอนนั้นเป๊ะๆ

And in this case, I was eating a bagel in a tree,

และในกรณีนี้ ผมกำลังกินบีเกิลอยู่บนต้นไม้

which was the thing that I used to do.

ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ผมเคยทำเป็นประจำ

And now I could go back in time and re-experience a past trip,

และตอนนี้ผมสามารถท่องเวลากลับไป

และพบเหตุการ์ณที่ผ่านมาได้อีกครั้ง

try a meal again for the first time

ลองกินมื้ออาหารครั้งแรกอีกครั้ง

and even hang out with a friend who is no longer with us.

รวมถึงได้ไปเที่ยวกับเพื่อน

ที่ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว

And the longer I spent with this time machine,

และยิ่งนานที่ผมใช้เวลากับไทม์แมชชีนนี้

the more I realized that I had accidentally built something

ผมยิ่งตระหนักได้ว่าผมบังเอิญสร้างบางอย่าง

that was much more meaningful than I initially imagined.

ที่มีความหมายมากกว่าที่ผมได้จินตนาการไว้

Because this wasn't just an entirely new way for you to experience your memories.

เพราะนี่ไม่ใช่แค่วิถีทางใหม่สำหรับพวกคุณ

ที่จะย้อนกลับไปหาความทรงจำมากมาย

This was an entirely new way for you to understand yourself.

นี่คือวิธีใหม่ที่คุณจะสามารถเข้าใจตัวเอง

As I used the time machine,

พอผมได้ใช้ไทม์แมชชีนเรื่อยๆ

I started to become hyper aware of how much of our lives we forget

ผมเริ่มตระหนักได้ว่าเรา

หลงลืมช่วงชีวิตของเราไปมากแค่ไหน

over the years

เมื่อเวลาผ่านไป

and how important it is for us to enjoy the moments we have

และมันสำคัญสำหรับเราขนาดไหน ที่จะสนุกไปกับช่วงเวลาที่มี

before our minds inevitably forget them.

ก่อนที่สมองจะหลงลืมมันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

I learned to be kinder to myself,

ผมเรียนรู้ที่ใจดีกับตัวเองมากขึ้น

as watching myself wander through life in third person

ขณะที่มองดูตัวเองใช้ชีวิตในฐานะบุคคลที่สาม

kind of taught me how much of a dick I am to myself

ก็แอบรู้สึกว่าผมทำอุบาทกับตัวเองไว้ขนาดไหน

when things get rough.

ตอนที่สถานการณ์มันลำบาก

And I even started to have an active friendship with myself,

ผมถึงขนาดที่จะเป็นเพื่อนกับตัวเองแล้ว

as in many of my recordings, you find me talking to future me,

เพราะในหลายๆบันทึก คุณจะเห็นผมคุยกับผมในอนาคตด้วย

sending thoughts, hopes and feelings across time.

แชร์ความคิด ให้ความหวัง แบ่งปันความรู้สึก ผ่านกาลเวลา

And this was really cool.

และมันก็เจ๋งมากๆ

And it was also really confusing.

แถมมันยังน่าสับสนมากอีกด้วย

Because I was just trying to get over my ex with some art.

เพราะผมแค่จะใช้ศิลปะช่วยมูฟออนจากแฟนเก่า

But somehow by mixing art and technology,

แต่ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

การผสานศิลปะกับเทคโนโลยี

we ended up in a really interesting place.

ทำให้พวกเราจบสิ่งต่างๆลงอย่างสวยงาม

And the world agreed.

และทั้งโลกก็เห็นด้วย

The time machine went super viral,

เครื่องไทม์แมชชีนดังระเบิดมาก

50 million people saw it,

คนกว่าห้าสิบล้านคนเห็นมัน

and it even inspired people to start entire companies

แถมยังเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนเริ่มทำบริษัท

based off this concept.

โดยอิงจากคอนเซ็ปท์นี้

So it seemed that by mixing art and tech,

เพราะงั้นมันเลยกลายเป็นว่า

ด้วยการผสานศิลปะและเทคโนโลยี

I created something innovative by accident.

ผมได้บังเอิญสร้างนวัตกรรมบางสิ่ง

And because that made me feel pretty good,

และเพราะเช่นนั้น มันทำให้ผมรู้สึกดีมากล่ะ

I was like, can we do that again?

ผมรู้สึกแบบ “เราทำมันอีกครั้งได้ไหมนะ?”

Could I just take emerging technology,

ผมสามารถเอาเทคโนโลยีนี้ไปเลยได้ไหม

you know, the stuff that's weird, the stuff that we don't understand,

คุณเข้าใจไหม แบบ

ของที่แปลก ของเราไม่เข้าใจ

do some art and just accidentally innovate?

สร้างงานศิลปะและก็บังเอิญกลายเป็นนวัตกรรม?

And so our journey begins.

แล้วการเดินทางของพวกเราก็เริ่มต้นขึ้น

A couple of months go by, and ladies and gentlemen,

สองสามเดือนผ่านไปครับ

คุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี

I was back in the game.

ผมเข้าเล่นเกมส์อีกครั้ง

I had a new girlfriend.

ผมมีแฟนสาวคนใหม่

Her name was Max, and things were going well,

เธอชื่อ แม็กซ์ และหลายๆอย่างก็ไปได้ดี

and Valentine's Day was just around the corner.

และวันวาเลนไทน์ก็ใกล้เข้ามาแล้ว

So me being me, I decided to gift her a little bit of an art project.

ผมก็คือผมครับ ผมตัดสินใจจะให้ของขวัญกับเธอ

เป็นงานศิลป์เล็กๆน้อยๆ

So we're about to see is what I can see from my perspective.

ที่เราก็กำลังจะเห็นคือจากมุมมองของผมนะครับ

I'm wearing an AR headset that's tracking her body in real time.

ผมกำลังสวมชุดเครื่องหัว AR ที่ติดตามตัวเธอ ณ เวลาปัจจุบัน

So here we go.

เอาล่ะ เริ่มกันเลย

So love is a really abstract feeling.

ความรักเป็นความรู้สึกเชิงนามธรรม

It's something we all feel but we can't see or hear.

มันคือสิ่งที่เรารู้สึก

แต่ไม่สามารถเห็นหรือได้ยิน

So I created this experience that turned the touch between two lovers

ผมจึงสร้างสิ่งที่เปลี่ยนสัมผัสของคู่รัก

into this visual and auditory symphony,

ให้กลายเป็นรูปธรรม และสามารถได้ยิน,มีทำนอง

basically transforming intimacy into visuals and sounds,

ง่ายๆคือเปลี่ยนความใกล้ชิดเป็นภาพและเสียง

which I thought was pretty cool.

ซึ่งผมคิดว่าเจ๋งเลยนะ

And Max got to play me too, which I think she liked.

และแม็กซ์ก็ได้ลองเล่นมันกับผมด้วย

ซึ่งผมคิดว่าเธอชอบมันนะ

But when I posted this online,

แต่พอผมโพสต์มันลงออนไลน์

people started telling me that I had built something completely different.

ผู้คนบอกผมว่า

ผมได้สร้างสิ่งที่ต่างไปอย่างสิ้นเชิง

And that is when I realized

และนั่นคือตอนที่ผมเข้าใจว่า

that by engaging in this artistic exploration of intimacy,

การไปลองวุ่นวายกับเรื่องของ ความใกล้ชิดในแง่ของศิลปะ

I created a new kind of musical instrument,

ทำให้ผมสร้างเครื่องดนตรีใหม่ขึ้นมา

a particle synthesizer that lets you play complex sounds in midair like this.

เครื่องสังเคราะห์องค์ประกอบที่คุณจะ

สามารถเล่นกลางอากาศได้แบบนี้

(Music)

(เสียงดนตรี)

Pretty cool, right?

เจ๋งเลยใช่ไหมล่ะ?

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Wait, we're not done.

เดี๋ยวก่อน เรายังไม่เสร็จ

Just for good measure,

เพื่อให้เป็นตัวเทียบที่ดี

I took those instruments, and I attached them to a piece of clothing

ผมเอาเครื่องดนตรีเหล่านี้ไปแปะลงบนเสื้อผ้า

so I could now play my own clothes with my hand in mid-air,

เพื่อที่ผมจะเล่นเสื้อผ้าตัวเอง กลางอากาศได้แบบนี้

which is ridiculous.

ซึ่งมันน่าตลกมาก

And I think it's the first example of interactive digital musical fashion.

และผมคิดว่านี่คือตัวอย่างผลงานแรก ของแฟชั่นดนตรีดิจิตอล

So for better or for worse,

สำหรับสิ่งที่ดีขึ้นหรือแย่ลงก็ตาม

art took us to some really interesting ideas.

ศิลปะพาเราไปยังไอเดียต่างๆที่เจ๋งมาก

And at this point, I thought I was onto something.

และณ จุดนี้ ผมคิดว่าผมทำบางอย่างสำเร็จ

But then I had another breakup.

แล้วผมก็พบกับการเลิกลาอีกครั้ง

Audience: Aww.

คนดู: โถ…

LR: But it’s OK because an artist can do what an artist does best,

ลูคัส: แต่นั่นก็ไม่เป็นไร เพราะศิลปินจะทำ ในสิ่งที่เค้าทำได้ดีที่สุด

which is to turn heartbreak into art.

นั่นคือการเปลี่ยนการอกหักให้เป็นศิลปะ

So jokes aside, this was actually a really difficult time in my life

ขำๆนะครับ ช่วงเวลานั้นมันยากมากสำหรับผม

because not only I was going through all of that emotional turmoil,

เพราะนั่นไม่ใช่ปัญหาเดียวที่ผมเจอ ในความวุ่นวายนั้น

I was also moving to an entirely new country.

ผมกำลังย้ายไปอยู่ในประเทศที่ไม่เคยไปมาก่อน

I was leaving my hometown from Brazil

ผมกำลังทิ้งบ้านเกิดผม บราซิล

and moving into the United States, thousands of miles away from family,

และย้ายไปสหรัฐอเมริกา พันๆไมล์จากครอบครัว

no friends, didn't know anybody.

ไม่มีเพื่อน ไม่รู้จักใครเลย

So it was probably the loneliest I've been in my entire life.

เพราะงั้นน่าจะเหงาที่สุดเท่าที่เคยในชีวิต

So why not use this opportunity to take my misery and make something cool?

แล้วทำไมจะไม่ใช้โอกาสที่น่าเศร้านั้น

กับการทำอะไรที่เจ๋งๆล่ะ?

What if we use VR to create an experience

ถ้าเราใช้ VR สร้างประสบการณ์

that's specifically designed to foster the connection that I needed

ที่ออกแบบโดยเฉพาะสำหรับ

ส่งเสริมการเชื่อมต่อที่ผมต้องการ

to make me feel closer to strangers?

ให้ผมรู้สึกใกล้ชิดกับคนแปลกหน้ามากขึ้น?

And that was the genesis of "Where Thoughts Go."

และนั่นคือต้นกำเนิดของ “Where Thoughts Go”

So this is how it works.

นี่คือการทำงานของมัน

You enter these virtual worlds

คุณเข้าไปในโลกเสมือนจริง

in which you're surrounded by these sleeping creatures.

ที่ซึ่งคุณจะถูกรายล้อมไปด้วย สิ่งมีชีวิตที่หลับอยู่

Each one of them is a voice message left by another user

แต่ละตัวเป็นข้อความเสียง

ที่ทิ้งไว้โดยผู้ใช้งานคนอื่นก่อนหน้านี้

who was there before you were.

If you raise your fingers and touch them gently,

ถ้าคุณยกนิ้วแตะมันเบาๆ

you can listen to the voice messages that people have left behind.

คุณจะได้ยินเสียงที่คนอื่นอัดทิ้งเอาไว้

And in each one of these worlds,

ในแต่ละโลกนี้

you're asked a different personal question.

คุณจะถูกถามคำถามส่วนตัวแตกต่างกันไป

So by playing this experience,

เพราะงั้นการเล่นสิ่งนี้

you're essentially going down an intimacy funnel

คุณจะดำลึกลงไปในหลุมความใกล้ชิด

in which you're getting to learn about deeply intimate aspects

ที่ซึ่งคุณจะเรียนรู้มุมมองที่ลึกซึ้งมากมาย

of other people's lives.

ของชีวิตคนอื่น

And of course, at the end of each one of these worlds,

และแน่นอน ที่ตอนจบของโลกพวกนี้

you can put your hands together, give birth to your own little creature,

คุณสามารถเอามือมาประกอบกัน และให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตตัวน้อยของคุณเองได้

speak into it, and leave your messages behind for others to find.

พูดใส่และทิ้งข้อความของคุณไว้ให้คนอื่น

It was sweet, beautiful, anonymous.

มันทั้งน่ารัก สวยงาม และยิ่งใหญ่

And people would say things in this experience

ผู้คนมักบอกกล่าวเรื่องราวมากมาย

that they wouldn't share with their closest friends.

ที่พวกเขาไม่แม้จะบอกเพื่อนสนิทด้วยซ้ำ

And when I was making this,

ตอนที่ผมทำสิ่งนี้

everyone told me it was a horrible idea.

ผู้คนบอกผมว่ามันเป็นไอเดียที่แย่มาก

People would tell me that trolls would destroy the entire app,

พวกเขาบอกว่าคนปั่นๆจะมาทำลายแอปนี้

that people would be mean to each other,

ผู้คนจะพูดจาแย่ๆใส่กัน

they would make each other cry.

พวกเขาจะทำกันร้องไห้

And you know what?

และคุณรู้อะไรไหม

They weren't wrong.

พวกเขาพูดไม่ผิดเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So when I started testing "Where Thoughts Go"

ตอนที่ผมเริ่มทดลอง “Where Thoughts Go”

with the first couple of hundred users,

จากผู้ใช้งานร้อยๆคนแรก

I found out that roughly 20 percent of them

ผมค้นพบว่าโดยประมาณ 20%

were crying at least once per session.

จะร้องไห้ในอย่างน้อย1โลกนั้น

This is what I like to call "Where Thoughts Go's" cry rate.

และผมขอเรียกมันว่า เปอร์เซ็นต์ร้องไห้ของ “Where Thoughts Go”

But people weren't crying because they were being bullied.

แต่พวกเขาไม่ได้ร้องไห้เพราะเขาโดนบุลลี่กัน

People were crying because they were feeling emotionally moved

เขาร้องเพราะเขารู้สึกอ่อนไหวทางอารมณ์

by the messages of others.

ด้วยข้อความจากคนอื่นๆ

We had created a system that instilled a deep sense of empathy and connection

เราได้สร้างระบบที่ปลูกฝังการเชื่อมต่อ และความรู้สึกเข้าอกเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

in a really short span of time.

ภายใต้ช่วงเวลาที่น้อยนิดมากๆ

And by making this, not only I was able to get the connection that I was craving,

และการสร้างสิ่งนี้ ไม่ได้ทำให้ผมได้แค่การเชื่อมต่อที่ต้องการ

but I was able to give it to others as well.

แต่ผมกลับได้แบ่งมันให้กับคนอื่นๆด้วย

And because of how this experience was designed,

และด้วยวิธีที่มันถูกสร้าง

there were virtually zero trolls in the system.

เลยทำให้มันมีคนปั่นแทบเป็นศูนย์

It's like people were walking into a church

มันเหมือนผู้คนกำลังเดินเข้าโบสถ์

and instinctively knew to lower their voices,

โดยสัญชาตญาณที่รู้ว่าจะต้องเบาเสียง

treat each other respectfully

ปฏิบัติตัวอย่างเคารพ

and treat the space they were in as sacred,

และให้เกียรติสถานที่ดั่งสถานที่ศักดิ์สิทธิ

which is a cool thing you can only do in VR.

ซึ่งเป็นสิ่งที่เจ๋งมากที่คุณทำได้แค่ใน VR

And when I put things that way,

และพอผมพูดอย่างนี้

it's clear that there's something interesting here.

แน่นอนว่ามันมีบางอย่างที่น่าสนใจแน่นอน

Some innovative ideas that could be used,

ไอเดียสิ่งประดิษฐ์บางอันที่น่าเอามาใช้ได้

designs and lessons and approach that could be applied

การออกแบบและบทเรียนและการประยุกต์ ที่สามารถนำมาปรับ

towards the entire internet.

ให้ใช้ได้กับทั้งอินเทอร์เน็ต

But at this point, you might go like, Lucas,

แต่ณ จุดนี้ คุณอาจจะพูดว่า

you're not really innovating anymore.

“ลูคัส คุณไม่ได้ทำสิ่งประดิษฐ์แล้ว”

There's a lot of thought behind this.

เบื้องหลังมันมีความคิดหลายอย่างเลย

And yes, but no, because a year after I launched this,

และใช่ แต่ไม่ เพราะหนึ่งปี หลังจากที่ผมปล่อยสิ่งนี้

medical doctors contacted me and told me I invented a new form of group therapy.

คุณหมอติดต่อผมมา บอกว่าผมได้คิดค้น การบำบัดแบบกลุ่มขึ้นมาใหม่

And now this art piece is being used in a medical trial

และตอนนี้งานศิลปะได้ถูกใช้ เป็นอุปกรณ์การแพทย์

as an anxiety treatment tool.

เป็นเครื่องมือบำบัดความวิตกกังวล

And shortly after that,

หลังจากนั้นไม่นาน

I got to collaborate with SpaceX and St Jude's

ผมได้โอกาสร่วมงานกับ SpaceX และ St Jude’s

to make a version of this that astronauts could use

ที่จะสร้างสิ่งนี้ในเวอร์ชั่นของนักบินอวกาศ

so they could emotionally connect with kids on Earth.

เพื่อที่พวกเขาจะได้เชื่อมต่อ กับเด็กๆบนโลกได้ทางจิตใจ

This is not what I was trying to do.

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมพยายามจะทำนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But that's when it started to make sense.

แต่นั่นคือเมื่อทุกอย่าง เริ่มจะสมเหตุสมผล

And it's really simple.

และมันง่ายเพียงนิดเดียว

When you take technology that we don't understand

เมื่อคุณนำเทคโนโลยีที่เราไม่เข้าใจมา

and you approach it as an artist,

แล้วคุณเข้าหามันในฐานะศิลปิน

you do things that the conventional engineer would never think of doing.

คุณจะได้ในสิ่งที่ แม้แต่นักวิศวกรยังคิดไม่ถึง

And when you do that in a space brimming with possibility, like emerging tech,

พอคุณทำในพื้นที่ๆ ท่วมด้วยความเป็นไปได้

ก็เหมือนกับการขยายตัวเทคโนโลยี

it's only a matter of time before you stumble upon something of value.

เพียงแค่เสี้ยวเวลาก่อนที่คุณ จะพบกับสิ่งที่มีค่า

That is why mixing art and tech is a great way to accidentally innovate.

เป็นเหตุว่าพอผสมศิลปะกับเทคโนโลยี

จะกลายเป็นวิธีบังเอิญประดิษฐ์ที่ดี

It takes you off the beaten path, it removes creative constraints,

มันจะพาคุณออกนอกเส้นทางเก่าๆ ลบข้อจำกัดต่างๆ

and it allows you to approach technology in a way that's unique to you,

มันจะสามารถทำให้คุณเข้าถึงเทคโนโลยี ในแบบที่ต่างไปของคุณ

that leverages your passions and your interests

ที่จะงัดกับแรงบันดาลใจและความสนใจของคุณ

and your life events and breakups.

และกิจกรรมต่างๆของคุณและการบอกเลิกราของคุณ

And all of this just comes together and gives you a unique angle of approach.

ทุกอย่างนี้จะมาพร้อมกันและ มอบมุมมองที่แตกต่าง

And that unique angle is everything.

และมุมมองที่แตกต่างนั้นคือทุกอย่าง

Because here's the thing about emerging technology,

เพราะว่าเทคโนโลยีเนี่ย

and this applies to everything, VR, AI, brain computers and whatever’s next.

สามารถปรับใช้ได้กับทุกอย่าง VR, AI, คอมพิวเตอร์ และอีกหลายๆอย่าง

No one knows what they're doing.

ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่หรอก

Everyone is just following blind hunches.

ทุกคนแค่กำลังทำตามลางสังหรณ์เฉยๆ

It's too early in a technology's life cycle

มันเร็วเกินไปในวงจรของเทคโนโลยี

for anyone to have a comprehensive view of what it's good for.

เพื่อให้ใครก็ตามมีมุมมอง ที่ครอบคลุมว่าอะไรเหมาะกับอะไร

And in a world where no one knows what they're doing,

และในโลกนี้ไม่มีใครรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่

just following your gut is a really great thing to do.

แค่ทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง เป็นสิ่งที่ดีที่จะทำ

Because what we have here is unlimited creative potential.

เพราะสิ่งที่เรามีคือ ความสามารถคิดสร้างสรรค์ที่ไม่สิ้นสุด

It's the ability to create impossible objects out of thin air

ความสามารถที่จะสร้างสิ่งของ ที่เป็นไปไม่ได้ขึ้นมาทันทีอย่างไม่คาดคิด

at no carbon costs,

และไม่เสียหายด้วย

the ability to connect people in ways never possible before.

ความสามารถในการเชื่อมต่อผู้คน ในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

And it's the ability to create technology that changes how we look at ourselves

และมันคือความสามารถที่จะสร้างเทคโนโลยี ที่เปลี่ยนมุมมองที่เรามองตัวเอง

and the world around us.

และมุมมองที่โลกมองเรา

We have all the tools we need to create a future

เรามีเครื่องมือที่เราใช้สร้างอนาคต

that's beautiful and human and exciting.

และนั่นมันสวยงามและมนุษย์และน่าตื่นเต้น

And the only thing that threatens this

และอย่างเดียวที่คุกคามมัน

is if we have a massive lapse of imagination.

คือเรามีจินตนาการที่มากเกินล่วงเลยไป

So ...

เพราะงั้น

Today I’m working on a new project called “Pillow,”

วันนี้ผมยังคงดำเนินทำงานโปรเจกต์ ที่เรียกว่า “Pillow”

and I'm trying to turn your bed, the most comfortable place in your home,

และผมกำลังพยายามทำให้เตียงนอนของคุณ ซึ่งเป็นที่ที่สบายที่สุดในบ้าน

into a mixed reality playground of wellness, play and human connection.

กลายเป็นสนามเด็กเล่นจากเทคโนโลยี เสมือนจริง,การเล่นและปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์

And this is an early prototype, but look how beautiful this is.

และนี่เป็นแค่เบื้องต้นเท่านั้น แต่ดูความสวยงามของมันสิ

We're using mixed reality to connect two beds together

เรากำลังใช้เทคโนโลยีเสมือนจริง เชื่อมต่อสองเตียงนอน

and give people a way to engage that's never been possible before.

และสามารถมอบวิธีให้ผู้คนเชื่อมกัน ในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

And even though this is early,

และแม้ว่าจะยังเร็วเกินไป

there's so much that we're learning

แต่ยังมีอีกหลายอย่างให้เราเรียนรู้

about how to create meaningful connections

เกี่ยวกับการสร้างสัมพันธไมตรีที่มีค่า

between people and virtual environments,

ระหว่างผู้คนและสิ่งแวดล้อมเสมือนจริง

how to use artificial intelligence to create immersive experiences

และการใช้ความรู้ AI เพื่อ สร้างสรรค์ประสบการณ์

that really feel personal

ที่มอบความเป็นส่วนตัว

and how to approach products with accessibility in mind

และได้เรียนรู้การเข้าใช้งาน สิ่งเหล่านี้ด้วยความคิด

from the get-go.

จากตอนเริ่มต้น

Things that work just as well lying down on a couch

สิ่งต่างๆผ่านไปได้ง่ายๆ เหมือนการนอนเล่นบนโซฟา

as they do in a hospital bed.

ที่เหมือนที่นอนบนเตียงโรงพยาบาล

And I don't know where this is going to go,

และผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจบที่ตรงไหน

but it's going to be somewhere interesting.

แต่มันคงเป็นที่ที่น่าสนใจเลยทีเดียว

And when I look at this, I just don't see art.

พอผมมองที่สิ่งนี้ ผมไม่ได้เห็นแค่ศิลปะ

I see research.

ผมเห็นโครงงานวิจัย

I see things that could be turned into products and companies.

ผมเห็นสิ่งที่สามารถกลายเป็นชิ้นงานในบริษัท

And I want more artists to start tech companies.

และผมอยากให้ศิลปินริเริ่มทำบริษัทเทคโนโลยี

We need more artists in technology,

เราต้องการศิลปินในวงการเทคโนโลยีมากกว่านี้

but we also just need more technologists to think a little bit like artists.

แต่เราก็ยังต้องการให้นักเทคโนโลยี คิดอย่างศิลปินมากกว่านี้เช่นกัน

Because some of the world's most important ideas,

เพราะไอเดียสำคัญๆบางอย่างบนโลกนี้

you really can't stumble upon them

คุณไม่สามารถแค่พบมันได้โดยบังเอิญ

by just trying to chase the highest valuation.

โดยเพียงแค่พยายามไล่ล่ามูลค่าของมัน

Sometimes you only stumble upon them

บางครั้งคุณพบเจอมันได้โดยบังเอิญ

when you approach technology from a place of truth.

ตอนที่คุณเข้าหาเทคโนโลยีด้วยสถานะจริงๆ

When you build things just because you need to make them

ตอนที่คุณสร้างบางสิ่งขึ้นมา เพียงเพราะคุณต้องการมัน

and you don't know where you're going, but if you follow your gut,

และคุณก็ไม่ได้รู้ว่าคุณทำอะไรอยู่ แต่คุณเพียงแค่ทำตามสัญชาตญาณ

you will be rewarded.

คุณจะได้รับรางวัล

And I don't know how or when,

และคุณก็จะไม่รู้หรอกว่ามันคือเมื่อไหร่

like with anything else that I told you about today,

เหมือนกับทุกๆอย่างที่ผมบอกคุณไปในวันนี้

but you will be rewarded.

แต่คุณจะได้รับรางวัล

We will all be rewarded.

พวกเราจะได้รับรางวัล

And being true to yourself is just a really good long-term strategy.

และการซื่อสัตย์ต่อตัวเองนั้น เป็นกลยุทธ์ในระยะยาวที่ดีมาก

Technology gives us the tools, but art shows us the way.

เทคโนโลยีมอบเครื่องมือ แต่ศิลปะนั้นมอบเส้นทาง

It's always been like this.

มันเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด

It's hard to find a single futuristic startup

มันยากที่จะหาไอเดียนวัตกรรมใหม่ๆหนึ่งงาน

that hasn't been deeply inspired by some kind of science fiction material.

ที่ไม่ได้ลึกๆแอบได้รับแรงบันดาลใจ จากนิยายวิทยาศาสตร์

Engineers have always followed the imaginations of artists,

วิศวกรตามรอยจินตนาการของศิลปินมาโดยตลอด

and that's not going to change anytime soon.

และก็คงไม่เปลี่ยนไปในเร็วๆนี้ด้วย

But what is changing is that technology is becoming easier to use.

แต่สิ่งจะเปลี่ยนคือเทคโนโลยี จะสามารถถูกใช้งานได้ง่ายขึ้น

I didn't know how to do any of this five years ago.

ห้าปีที่แล้วผมก็ทำพวกนี้ไม่เป็นสักอย่างเลย

Artists don't have to be in the background anymore.

ศิลปินไม่จำเป็นต้องอยู่แค่ใน เงาอีกต่อไปแล้ว

We can get our hands dirty and build science nonfiction instead

เราสามารถทำให้มือของพวกเราเปื้อน แล้วสร้างวิทยาศาสตร์ของจริงแทนได้

to create projects and companies

สร้างผลงานและก่อตั้งบริษัท

that challenge the engineer-dominated visions of technology

ที่จะแข่งกับวิศวกรที่มี มุมมองฝั่งเทคโนโลยี

and propose something new,

และเสนอสิ่งใหม่ๆ

something a little weirder with a little more heart.

สิ่งที่แปลกขึ้นนิดๆกับ การใช้ใจเพิ่มอีกหน่อยๆ

And I think in the process, we can unlock new realities

และผมว่าในระหว่างกระบวนการ เราสามารถปลดล็อกความจริงใหม่ๆได้

that not only we are excited to live in,

ว่าพวกเราไม่ได้แค่สนใจโลกที่เราอาศัยอยู่

but that we're excited to see our children grow up in.

แต่เราก็ตื่นเต้นที่จะเห็น ลูกหลานของเราเติบโตเช่นกัน

For the longest time in technology artists imagine so engineers can build.

เป็นระยะเวลามานานมากๆแล้ว ที่ศิลปินจะจินตนาการเพื่อที่วิศวกรจะสร้าง

But I think engineers build, so artists can imagine.

แต่ผมกลับคิดว่าวิศวกรสร้าง เพื่อที่ศิลปินจะได้จินตนาการ

So if you have a crazy project in your back pocket,

เพราะงั้นหากคุณมีไอเดียเจ๋งๆแอบอยู่

something you always wanted to do but never got around to,

บางสิ่งที่คุณอยากจะทำมาโดยตลอด แต่ไม่เคยได้ลอง

you should go for it.

คุณควรจะลองทำนะ

You will never know what you're going to find on the other side.

คุณไม่มีวันรู้หรอกว่า คุณจะได้พบเจอกับอะไรจริงๆ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause and cheers)

(เสียงปรบมือและชื่นชม)