What’s the Future of Food? A Chef + a Cardiologist Answer | @jonkung + Uma Valeti | Intersections

Uma Valeti: I'm an optimist,

Translator: Simin Kazemi Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

اُما وَلِتی: من از خوش‌بین‌ها هستم

and I think in order for us to be able to solve

و به نظرم برای این که بتوانیم

these immense challenges ahead of us,

این چالش‌های پیش رویمان را حل کنیم،

it's going to require

به جهان‌بینی‌ای از خوش‌بینی نیاز پیدا خواهیم کرد

the worldview of optimism,

but a very pragmatic view of solutions.

اما به نگاه بسیار واقع‌بینانه‌ای به راهکارها نیاز خواهیم داشت.

And going at it over and over again.

و به این که چندین و چند بار ‫دور بزنیم و برگردیم و به آن بپردازیم،‬

Because what might not have worked a month ago or a week

چون کاری که شاید یک ماه یا یک هفته پیش جواب نداده بود

or even a year ago or a decade ago, would work now.

یا حتی یک سال پیش یا یک دهه‌ی پیش، شاید الان جواب بدهد.

Jon Kung: A focus on the optimism is, I think,

جان کونگ: تمرکز بر خوش‌بینی، به نظر من،

what we need for like younger generations.

چیزی است که برای مثلاً نسل‌های جوان‌تر نیاز داریم.

And I do think, like, your work is one of those examples of good things.

‫و من واقعاً فکر می‌کنم کار شما یکی از‬‫ آن نمونه‌های چیزهای خوب است.

[Intersections]

[تقاطع]

[Uma Valeti: Food pioneer]

[اُما وَلِتی: از پیشگامان صنایع غذایی]

[Jon Kung: Chef, content creator]

[جان کونگ: سرآشپز، تولیدکننده‌ی محتوا]

UV: The connection with food, it always goes back to childhood for me.

وَلِتی: ارتباط با غذا، برای من همیشه به کودکی برمی‌گردد.

And I grew up in the kitchen, so to speak, with my mom,

و من، به‌نوعی، در آشپزخانه بزرگ شدم، با مادرم،

trying to cook everything she did.

و تلاش می‌کردم هر غذایی او می‌پخت، بپزم.

I used to watch her, tried to help her chop vegetables,

تماشایش می‌کردم، تلاش می‌کردم کمکش کنم سبزیجات را خُرد کند،

or go to the Sunday market with my dad and bring back meat and slice meat.

یا با پدرم به یکشنبه‌بازار بروم و گوشت را بیاورم خانه و تکه‌تکه کنم.

And kind of wanted to cook from day one,

و یک‌جورهایی از روز اول می‌خواستم غذا بپزم

but I realized some of my skills weren't great.

اما متوجه شدم که بعضی از مهارت‌هایم عالی نبودند.

So I went to school in India,

پس در هند به مدرسه رفتم

and there was this hawker who was right outside our school.

و آنجا یک دست‌فروشی بود که درست جلوی مدرسه‌ی ما بساط داشت.

And I was fascinated with his work

و من مجذوب کارش می‌شدم

because he used to sell the fast foods of India

چون فست‌فودهای هندی می‌فروخت

called bhaji and things like that.

ما به آن غذا می‌گوییم باجی و چیزهایی مثل آن.

But the way he chopped onions, just, I was hooked onto it

اما طوری که او پیازها را خُرد می‌کرد، اصلاً میخکوبش می‌شدم

because he would slice them up like, he'll take an onion,

چون پیازها را طوری خُرد می‌کرد که انگار، مثلاً یک پیاز را برمی‌داشت،

and in 10 seconds, the whole thing will be sliced and diced like, finely.

و در ۱۰ ثانیه، کل آن پیاز خوب خُرد و ریز شده بود.

I'm like, I'm going to master that.

و من با خودم گفتم که من هم در این کار استاد می‌شوم.

So I became the master slicer-dicer of onions in my house.

پس من تبدیل شدم به استاد تکه‌کردن-خُردکردن پیاز در خانه‌مان.

And later on in food, obviously,

و بعدتر در غذا، معلوم است،

look, it's the most creative expression of anything you can do in a daily life.

خب غذا خلاقانه‌ترین روش بیان هر چیزی است که می‌توان در زندگی روزانه داشت.

And, I love to cook with my wife and kids,

و من عاشق آشپزی با همسر و فرزندانم هستم

and it's just became part of my life.

و دقیقاً شده بخشی از زندگی من.

And I feel like it's also a way to fiercely express your creativity

و احساس می‌کنم روشی است برای بیان مشتاقانه‌ی خلاقیت‌تان

or independence and what you want that creation to be.

یا استقلال‌تان یا چیزی که می‌خواهید آن خلاقیت به آن تبدیل شود.

So yeah, it's just deeply, deeply connected to food.

پس بله، دقیقاً عمیقاً عمیقاً به غذا مرتبط است.

JK: Wonderful.

کونگ: معرکه است!

UV: What about yours?

وَلِتی: شما چطور؟ ارتباط شخصی شما با غذا چیست؟

What's your personal connection to food?

کونگ: ارتباط شخصی من با غذا،

JK: My personal connection to food,

as you had said, it is an expression of my creativity,

همان طور که شما گفتید، بیان خلاقیتم است،

but it is also a way that we express our culture

اما راهی هم هست برای این که فرهنگمان را بیان کنیم

and the way that we pass down our cultures.

و راهی است که با آن فرهنگمان را به نسل‌ها بعدی منتقل کنیم.

So growing up in Hong Kong as well as Toronto,

خب وقتی در هنگ‌کنگ و تورنتو بزرگ می‌شدم،

food was very much a way that I was attached to the things

غذا بسیار شبیه راهی بود که من را متصل کرده بود به چیزهایی

that my parents loved as well as my grandparents.

که والدینم و همین طور پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایم دوست داشتند.

My own grasp on Cantonese language is very, very weak,

درک من از زبان کانتونی چینی خیلی خیلی ضعیف است،

because of all the traveling that we did when I was younger.

به‌خاطر تمام سفرهایی که وقتی کوچک‌تر بودم داشتیم.

So I felt like relearning cultural dishes was a way

پس احساس می‌کردم یادگیری دوباره‌ی غذاهای فرهنگی، راهی است برای

that I would easily get in contact with my roots.

این که به‌راحتی بتوانم با ریشه‌هایم ارتباط بگیرم.

(با صدای آرام می‌گوید:) بدون این که مجبور باشم زبان یاد بگیرم.

(Whispers) Without having to learn a language.

(Laughter)

(صدای خنده)

But yeah, yeah.

اما بله، بله.

UV: What did food mean to you when you were growing up in Hong Kong?

وَلِتی: وقتی داشتید در هنگ‌کنگ بزرگ می‌شدید، غذا برایتان چه معنایی داشت؟

JK: I mean, food, I was very, very blessed.

کونگ: خب، غذا، من موهبت بسیار بسیار بزرگی داشتم.

Hong Kong, as is India, has a very rich culinary history

هنگ‌کنگ، شبیه هند، فرهنگ غذایی بسیار بسیار غنی‌ای دارد

and actually shares a little similar ones in terms of, I would guess --

و در واقع، بخش‌های کمی مشابهی هم دارد، از نظر، حدس می‌زنم،

UV: Is it the spices?

وَلِتی: از نظر ادویه‌ها؟

JK: Well, imperialism.

کونگ: خب، جهان‌سالاری.

UV: Yes.

وَلِتی: بله.

JK: But yeah, our appreciation for spices and flavor.

کونگ: اما بله، ارزشی که برای ادویه‌ها و طعم‌ها قائلیم.

There's an internationality that was brought into there.

پای بین‌المللی‌بودن را هم به آنجا باز کردند.

So I was very spoiled for choice.

پس من آنقدر گزینه‌های خوب برای انتخاب داشتم که نمی‌دانستم کدام را انتخاب کنم.

In terms of what good food is,

از این نظر که غذای خوب چیست

and I used that memory to kind of like,

و من آن خاطرات را تا حدودی طوری استفاده کردم که

craft my entire skill set.

تمام مجموعه‌مهارت‌هایم را بسازم.

Because I’m self-taught,

چون خودآموز یاد گرفته‌ام

and I had nothing to go off of except my earlier experiences with food.

و هیچ چیزی نداشتم که بر اساس آن یاد بگیرم به‌جز اولین خاطراتم از غذاها.

So luckily, like, Hong Kong taught me how to eat.

پس خوشبختانه، در واقع، هنگ‌کنگ به من غذاخوردن را یاد داد.

And by that, I taught myself how to cook.

و بر همین اساس، من به خودم آشپزی یاد دادم.

UV: So was that experience one of those formative ones that made you say,

وَلِتی: پس آیا آن تجربه از آن تجربه‌های سازنده بود که باعث شود به خودت بگویی:

"I want to cook in America"?

«من می‌خواهم در آمریکا آشپزی کنم»؟

JK: Yeah.

کونگ: بله.

The biggest reason was because where I was living,

بزرگ‌ترین دلیل این بود که داشتم در دیترویت زندگی می‌کردم،

where I do live now, Detroit,

الان هم دیترویت هستم،

at the time didn't have a lot of options for traditional Cantonese food

در آن زمان گزینه‌های زیادی برای غذای سنتی کانتونی وجود نداشت

that I missed.

که من دلم هوس کرده بود.

So out of necessity, which, as I think like,

پس از سر نیاز، که به نظرم انگار

is a very common thread

رشته‌نخ بسیار مشابهی بین بسیاری از دانشجویان آسیایی باشد،

among a lot of students from Asia,

که در واقع خودشان خودآموز یاد می‌گیرند که چگونه آشپزی کنند

is like they teach themselves how to cook

because where they end up for school

چون جایی که در نهایت دانشجو می‌شوند غذاهای کشورشان که هوس می‌کنند را ندارد.

doesn't offer the food that they miss from home.

UV: That's right.

وَلِتی: درست است.

JK: And yeah, that was pretty much the basis of it.

کونگ: و بله، اصل ماجرا بیشتر همین بود.

It just so happened that it turned into my career

خیلی اتفاقی پیش آمد و به شغل من تبدیل شد

as opposed to just a hobby.

در عوض این که صرفاً سرگرمی باشد.

What made you want to be a cardiologist, then?

چه چیزی باعث شد شما متخصص قلب شوید؟

UV: Look, I grew up watching my grandfather,

وَلِتی: ببینید، من بزرگ که می‌شدم پدربزرگم را می‌دیدم،

who had been taking care of patients all his life.

که تمام عمرش از بیماران مراقبت می‌کرد.

JK: So he was a doctor as well?

کونگ: پس او هم پزشک بود؟

UV: He was a physician.

وَلِتی: او پزشک عمومی بود.

I loved it when he would take care of people,

عاشق وقت‌هایی بودم که او از مردم مراقبت می‌کرد

and there would be this expression of, I think, gratitude.

و این بیان قدردانی پیش می‌آمد.

And my grandfather would not expect anything in return.

و پدربزرگم هیچ چیزی در عوض انتظار نداشت.

He never charged a dollar for anyone.

هیچ‌وقت حتی یک دلار هم از کسی نگرفت.

He was in the Gandhian movement and the freedom movement for India.

او در جنبش گاندی مشارکت داشت و در جنبش آزادی برای هند.

And I just grew up adoring him.

و من همیشه او را تحسین می‌کردم.

I'm like, "Ah, that would be cool."

با خودم می‌گفتم: «وای، چقدر باید معرکه باشد.»

And then as I started learning more about medicine,

و بعد وقتی بیشتر درباره‌ی پزشکی آموختم،

I went to one of the medical schools in India,

به یکی از دانشگاه‌های پزشکی در هند رفتم

and realized very quickly that cardiology is one thing

و خیلی سریع متوجه شدم که تخصص قلب یکی از کارهایی است

where you would get to save patients' lives,

که با آن می‌توانید جان بیماران را نجات دهید،

literally resuscitate patients who were dead in the field,

به‌نوعی به بیمارانی که در این حوزه مُرده بودند، جان دوباره ببخشی،

resuscitate them and bring them back to life.

جان دوباره ببخشی و به زندگی برشان گردانی.

And I found nothing more gratifying than being able to save someone's life.

و هیچ چیزی را رضایت‌بخش‌تر از این نیافتم که بتوانی جان کسی را نجات بدهی.

And then that relationship continues afterwards,

و بعد آن رابطه ادامه می‌یابد

because then there's a bond between you and the patient

چون پیوندی بین تو و بیمار هست

who now is not a patient anymore,

که حالا دیگر بیمار حساب نمی‌شود

back to living his own life or her own life.

و به زندگی خودش بازگشته است.

And then this bond with that person and their family kind of continues on.

و بعد این پیوند با آن فرد و خانواده‌اش به‌نوعی ادامه می‌یابد.

So I was really like, this is what I want to be in my life.

پس واقعاً این طور بودم که این همان چیزی است که می‌خواهم در زندگی‌ام بشوم.

JK: Would you say that intersectionality

کونگ: آیا به نظرتان می‌شود گفت که

of like being able to tend and care for people

این فصل مشترکِ توانایی در رسیدگی و مراقبت از دیگران

is like, what crossed you over into this food space then?

در واقع همان چیزی است که بعداً شما را به موفقیت در این فضای صنایع غذایی رساند؟

UV: You know, I didn't know back in 2015, 2016,

وَلِتی: راستش، قبل‌تر نمی‌دانستم در سال ۲۰۱۵، ۲۰۱۶

when I was thinking of quitting cardiology

وقتی که داشتم به رهاکردن تخصص قلب

and starting off on this crazy journey that I'm on right now,

و شروع این سفر دیوانه‌واری که الان در آن هستم فکر می‌کردم،

but looking back and reflecting on it,

اما وقتی به عقب برمی‌گردم و فکرش را می‌کنم

there is a lot of common threads

رشته‌نخ‌های مشابه بسیاری هست

where both are bound

که هر دوی این حوزه‌ها با حس عمیقی از هدف، پیوند خورده‌اند

by a deep sense of purpose

and a deep sense of building relationships

و حس عمیقی از ساختن روابط

and defying some of the things

و مقابله‌کردن با بعضی چیزها

where people keep telling you it's impossible to do this.

وقتی مردم مدام به شما می‌گویند که انجام این کار غیرممکن است.

غیرممکن است که زندگی کسی را نجات دهی.

It's impossible to save someone's life.

دیگر در این حوزه مُرده به حساب می‌آیند.

They're already dead in the field.

You can't resuscitate them back.

نمی‌توانی به آن‌ها جان دوباره ببخشی و برشان گردانی.

And here, we are looking at a ...

و اینجا، داریم به چیزی نگاه می‌کنیم که...

داریم بحران غذایی قریب‌الوقوع را می‌بینیم، بحران آب‌وهوایی‌ای با ابعادی چنان بزرگ را.

Impending food crisis, climate crisis of such large proportions.

And people keep saying it's impossible to do this.

و مردم مدام می‌گویند که انجام چنین کاری غیرممکن است.

We cannot do this, we will not do this,

نمی‌توانیم این کار را بکنیم، این کار را نخواهیم کرد،

people will not change, countries won't change.

مردم تغییر نمی‌کنند، کشورها تغییر نمی‌کنند.

And I think this is a much bigger fight than saving an individual patient's life.

و به نظرم این مبارزه‌ای بسیار بزرگ‌تر است در مقایسه با نجات‌دادن زندگی فقط یک بیمار.

But I think those common threads of saying, yes,

اما به نظرم آن رشته‌نخ‌های مشابه مثل گفتن این که بله

these are possible by putting one foot in front of the other

این کارها ممکن‌اند وقتی که یک‌قدم یک‌قدم پیش بروی

and starting to slowly make these things go away,

و آهسته شروع کنی به دورکردن این چیزها

and you climb one mountain,

و یک کوه را بالا می‌روی

celebrate the victory for a moment,

یک لحظه پیروزی‌ات را جشن می‌گیری،

and then the next mountain is in front of you.

و بعد کوه بعد روبه‌روی توست.

JK: So that was your, kind of inspiration to start Upside?

کونگ: پس این به‌نوعی الهام‌بخش شما بود برای شروع کار شرکت آپساید؟

UV: Yeah, yeah.

وَلِتی: بله، بله.

Upside Foods is a company that I started in late 2015.

آپساید فودز شرکتی است که من در اواخر سال ۲۰۱۵ کارش را آغاز کردم.

And the idea is, you know,

و ایده‌اش این است که، خب،

the most delicious product in the world that we've known as humans is meat.

خوشمزه‌ترین محصولی که ما به‌عنوان انسان در دنیا می‌شناسیم، گوشت است.

JK: Yeah, I will agree with you.

کونگ: بله، با شما موافقم.

UV: No disrespect to salads or greens or beans,

وَلِتی: نمی‌خواهم به سالادها یا سبزیجات یا حبوبات بی‌احترامی کنم،

but meat is the center of plate for almost every tradition in the world.

اما گوشت در مرکز بشقاب است برای تقریباً تمام سنت‌ها موجود در دنیا.

And a lot of our memories growing up

و بسیاری از خاطرات کودکی ما

and also with our families now are tied to cooking meat.

و خاطرات امروز ما با خانواده‌هایمان به پختن گوشت پیوند خورده است.

And while it's the most beloved food,

و با این که محبوب‌ترین غذاست،

there's also this incredible challenge

چالشی باورنکردنی هم وجود دارد

where we ignore how it comes to the plate.

وقتی این موضوع را نادیده می‌گیریم که چگونه گوشت به بشقاب ما می‌رسد.

And we all know there's a troubling story of how meat comes to the plate.

و همه‌ی ما می‌دانیم که این که گوشت چگونه به بشقاب می‌رسد، داستان دردسرسازی است.

But we love it so much.

اما حسابی عاشقش هستیم.

We love the product so much, not the process so much,

ما حسابی عاشق این محصولیم، اما از فرایند چندان خوشمان نمی‌آید

and there hasn't been a real solution for it until now.

و تاکنون راهکاری واقعی برای آن نبوده است.

So we've continued our journey as being conflicted carnivores, let's say.

پس سفرمان را به‌عنوان، مثلاً، گوشت‌خوارهای با کشمکش درونی ادامه داده‌ایم.

And I thought it would be really cool

و من فکر کردم که واقعاً معرکه خواهد شد

if we can actually try to work on a solution

اگر بتوانیم واقعاً روی راهکاری کار کنیم

where we can bring meat grown from animal cells

که بتوانیم گوشت را از سلول‌های حیوانی رشد بدهیم

directly to the plate.

و مستقیم به بشقاب بیاوریم.

So we're not asking people to give up animal-based products,

پس ما از مردم نمی‌خواهیم که دیگر محصولات حیوانی مصرف نکنند،

but incorporate that in the future.

بلکه آن را با آینده درمی‌آمیزیم.

So the traditions can continue, the culture can continue.

پس سنت‌ها می‌توانند ادامه یابند، فرهنگ می‌تواند ادامه یابد.

It's a big-tent solution where nearly people from all stripes can come together.

این راهکار، چتر بزرگی است که مردمِ تقریباً همه‌ی طبقه‌ها می‌توانند زیر آن گرد آیند.

And I've thought it will be a win-win, but this was at the time of an idea stage.

و به نظرم آمد که راهکاری برد-برد است، اما این موضوع برای مرحله‌ی ایده‌پردازی بود.

It is really, really hard to do it.

انجام این کار واقعاً واقعاً سخت است.

JK: To put it to practice.

کونگ: برای عملی‌کردنش.

What's been the biggest challenge so far

تا اینجا بزرگ‌ترین چالش چه بوده است

in getting people to, like, accept this kind of like new way of --

در راضی‌کردن مردم به این که این نوع روش جدید را بپذیرند --

it's not even like a product in a way,

حتی به‌نوعی شبیه محصول هم نیست،

but it's like a new way of accepting what meat is

اما شبیه روش جدیدی است برای این که بپذیریم گوشت چیست

and what meat could be.

و گوشت چه چیزی می‌تواند باشد.

UV: Yeah, there have been challenges along the way,

وَلِتی: بله، چالش‌هایی در مسیر بوده است،

but this is unfolding in multiple chapters.

اما دارد در چندین مرحله آشکار می‌شود.

So the challenges in the first chapter were,

خب چالش‌های مرحله‌ی اول این بود که

people loved the idea

مردم عاشق این ایده بودند

but did not believe that the science would work.

اما باور نداشتند که علم می‌تواند این کار را بکند.

So the first chapter was all about proof of science,

پس اولین مرحله تماماً برای ثابت‌کردن علم بود،

نشان‌دادن این که علم می‌تواند این کار را بکند

showing that the science can work

and that we can take cells from an egg or a chicken or a cow

و ما می‌توانیم سلول‌ها را از تخم‌مرغ یا جوجه یا گاو بگیریم

and grow meat directly from those cells.

و گوشت را مستقیماً از این سلول‌ها پرورش دهیم.

و وقتی شروع کردیم این کار را بکنیم،

And once we started doing it,

we started showing these products and cooking it in front of people

شروع کردیم این محصولات را نشان بدهیم و جلوی مردم آن‌ها را بپزیم

and having hardcore meat eaters and chefs come and cook it.

و از گوشت‌خورها و سرآشپزهای قهار بخواهیم که بیایند و آن را بپزند.

And it just melts, the disbelief melts

و واقعاً محو می‌شود، آن ناباوری محو می‌شود

into like, "Wow, this is possible."

و تبدیل می‌شود به چیزی مثل: «وای، این کار ممکن است.»

And then when they taste it,

و بعد وقتی مزه‌اش را می‌چشند،

it just demystifies a lot of things

خیلی چیزها را ابهام‌زدایی می‌کند

because all the neurons that have been programmed

چون همه‌ی نورون‌هایی که برنامه‌ریزی شده بودند

که به‌نحوی گوشت را تشخیص دهند شروع می‌کنند در مغزتان برانگیخته شوند.

to kind of recognize as meat will start firing in your brain.

JK: Which I think is so interesting because like, a lot of people

کونگ: که به نظر من خیلی جالب است چون، در واقع، خیلی از مردم

that would probably be like, your greatest detractors

که شاید بزرگ‌ترین بدگویان شما باشند،

are like, the same type of person

در واقع، همان نوع افرادی هستند

that would be uncomfortable eating chicken wings

که خوششان نمی‌آید بال مرغ را وقتی هنوز استخوانش در آن است، بخورند.

with bones in it still.

Our perceptions of like, from animal to meat

از تعبیرمان از حیوان گرفته تا گوشت

have been so far removed from what it actually is

حسابی از واقعیت این چیزها دور شده است

or where it actually comes from,

یا از جایی که این‌ها از آن آمده‌اند،

that this does not seem like that much of a leap,

که چندان شبیه جهش به نظر نمی‌رسد،

considering how much we process the meat that we eat already.

با توجه به این که گوشتی که الان می‌خوریم را چقدر فرآوری می‌کنیم.

Like, it is unrecognizable once it comes to your grocery store anyway,

در واقع، وقتی گوشت به فروشگاه می‌رسد دیگر غیرقابل‌تشخیص شده است،

compared to what it was when it was on the farm.

در مقایسه با چیزی که در مزرعه بود.

So like, what's the difference here?

پس اینجا تفاوت چیست؟

Or like, why is this such a stretch?

یا چرا انقدر کار دشواری است؟

UV: Well, yeah, I mean,

وَلِتی: خب، بله، منظورم این است که

I think, I'd say this.

به نظرم این طور می‌گویم.

I think nearly all major or transformative innovations

به نظرم تقریباً همه‌ی نوآوری‌های برتر یا انقلابی

that have happened in the world

که در دنیا رخ داده‌اند

eventually triumphed despite formidable opposition.

در نهایت پیروز شده‌اند، فارغ از مخالفت‌های رعب‌انگیز.

And the opposition here is,

و در اینجا مخالفتی که هست،

I think the fear of the unknown

به نظرم ترس از ناشناخته‌ها بیشتر است

is actually higher

than all the risks we are taking right now

از تمام ریسک‌هایی که الان داریم می‌کنیم

with the amount of animals we are raising in intense,

با توجه به حجم عظیمی از حیواناتی که داریم پرورش می‌دهیم،

confined places,

جای محدودی که داریم،

that can increase the risk of pandemics or zoonotics

که می‌تواند ریسک همه‌گیری‌ها یا بیماری‌های مشترک انسان و دام را افزایش دهد

or things just like food poisoning.

یا چیزهایی درست مثل مسمومیت غذایی را.

Or draining ecosystems to feed the crops to the animals.

یا تحلیل‌بردن اکوسیستم‌ها برای این که غذای حیوانات را با محصولات کشاورزی تامین کنیم.

Or even simply just like, what about animal welfare?

یا حتی چیز ساده‌ای مثل پس رفاه حیوانات چه می‌شود؟

Things of that nature.

چیزهایی از این نوع.

So that's the part that has been really interesting for us to learn

پس این بخشی است که برای ما واقعاً جذاب بوده که یاد بگیریم

that the fear of the unknown

که آن ترس از ناشناخته‌ها

is more than the fear of what we are actually living with

بیشتر از ترس چیزهایی است که واقعاً داریم هر لحظه از عمرمان با آن‌ها زندگی می‌کنیم.

every second in our lives.

And part of this is communicating better, demystifying it.

و بخشی از این موضوع، برقراری ارتباط بهتر است، ابهام‌زدایی است.

And I think demystification should be very simple.

و به نظر من، ابهام‌زدایی باید خیلی ساده باشد.

Tasting the product, magical experience.

مزه‌ی این محصول را بچشیم، تجربه‌ای جادویی است.

Touring the place where it's made in clean production facilities,

بازدید از جایی که این محصول در امکانات تولیدی پاک ساخته می‌شود،

جایی که می‌توانید گشتی بزنید و قدمی بزنید و بگویید:

where you can just go around and walk around and say,

«اِ، سلول‌های حیوانی دارند اینجا رشد می‌کنند.»

"Hey, here's animal cells growing."

And then the last thing is just meeting the people that are making it.

و بعد آخرین برنامه‌ی بازدیدتان، دیدار با کسانی باشد که دارند آن محصول را می‌سازند.

آن‌ها هم درست مثل همان‌هایی هستند که در محله‌ی شما کار می‌کنند، کشاورزی می‌کنند،

You know, they're just like people in your neighborhood working, farming,

the people that are working behind it.

کسانی که دارند پشت‌صحنه کار می‌کنند،

Like there’s Gen Z’s and millennials

از نسل زِد و نسل هزاره داریم

and people of all generations that are part of our team.

و افرادی از همه‌ی نسل‌ها که عضو تیم ما هستند.

Just talking to them, like, these are real people

فقط با آن‌ها حرف بزنید، این‌ها هم آدم‌های واقعی هستند

working on making real products and solutions.

برای تولید محصولات و راهکارهای واقعی کار می‌کنند.

JK: I feel like if you demystified the traditional way of processing meat,

کونگ: حس می‌کنم اگر از روش سنتی فرآوری گوشت ابهام‌زدایی کنید،

they would all come flocking to this as well.

دیگر همه به‌سمت این روش می‌شتابند.

I think so much of people’s acceptance of traditional meat

به نظرم این که خیلی از مردم گوشت سنتی را پذیرفته‌اند

is like rooted in what they don't know

در واقع در چیزهایی ریشه دارد که درباره‌ی این فرآیند نمی‌دانند،

about the process of like,

not just the cost of cruelty to animals or the environmental costs,

نه فقط درباره‌ی بهای ظلم به حیوانات یا بهای محیط‌زیستی،

but like the human cost of it as well.

بلکه درباره‌ی بهای انسانی آن هم نمی‌دانند.

Like, these processing facilities are extremely harsh on like, the body.

مثلاً این امکانات فرآوری برای بدن به‌شدت بی‌رحمانه و خشن هستند.

And I guess the wages are probably not very good as well.

و حدس می‌زنم حقوق‌ها هم شاید چندان خوب نباشند.

UV: Yeah, but coming back to you, I mean,

وَلِتی: بله، اما بازگردیم به شما، یعنی،

you have been known to be creating a revolution in Detroit

شما به این مشهورید که دارید در دیترویت انقلاب می‌کنید

as a third-culture cook.

به‌عنوان سرآشپز فرهنگ‌سومی.

And I would love to hear about your philosophy.

و من خیلی دوست دارم که از فلسفه‌ی کاری شما بشنوم.

What is that? What's your philosophy?

کار شما و شما چه فلسفه‌ای دارید؟

JK: So when it comes, like, third-culture cooking

کونگ: خب، وقتی حرف از مثلاً آشپزی فرهنگ‌سومی می‌شود

or being a person of third culture is,

یا از این که فرهنگ‌سومی هستی،

actually you have the exact lived experience,

در واقع، شما هم دقیقاً همان تجربه‌ی زنده را داشتید،

is growing up with a predominant culture in your household,

یعنی از کودکی‌ات یک فرهنگ در خانه‌تان غالب بوده،

but your household just happens to be

اما تصادفاً خانه‌تان در فرهنگی کاملاً متفاوت با فرهنگ غالب درون خانه قرار داشته.

in a completely different culture altogether.

So in my case, growing up Chinese in a North American household,

پس در مورد من، در خانه‌ای با فرهنگ چینی بزرگ شده‌ام که خانه در آمریکای شمالی بود،

crossing the cultural threshold every time you like, step out the door.

انگار هر بار پا از در خانه بیرون می‌گذاری، پایت را از مرز فرهنگی فراتر گذاشته باشی.

I've been pushing this idea

من بر این ایده اصرار می‌کردم که

that like, that access to daily nuance in two different cultures

مثلاً دسترسی به ریزه‌کاری‌های روزانه‌ی دو فرهنگ متفاوت

gives you kind of like an in-depth knowledge on both

به تو نوعی دانش عمیق از هر دوی آن فرهنگ‌ها را می‌دهد،

in a way that somebody who just studies one

آن هم به شکلی که اگر یک نفر فقط یکی از آن فرهنگ‌ها را مطالعه کند

or just like lived in one doesn't really have.

یا فقط در یکی از آن‌ها زندگی کند، واقعاً چنین دانشی نخواهد داشت.

And you see examples of this, like, all over the country,

و نمونه‌هایی از آن را هم می‌بینی، در سرتاسر کشور،

like, Koreatown in Los Angeles or Queens out here in New York.

مثلاً محله‌ی کره‌ای‌ها در لس‌آنجلس یا همین کویینز در نیویورک.

Just places where people are used to like, complete immersion

درست همان جاهایی که مردم عادت کرده‌اند برای زندگی هرروزه‌شان

in more than one culture on their day-to-day life.

در بیش از یک فرهنگ، کامل غرق شوند.

And that produces, creatively speaking,

و محصول این شرایط، اگر خلاقانه نگاه کنیم،

like a completely different kind of output.

خروجی کاملاً متفاوتی است.

In my case, it's food.

در مورد من غذاست.

And it is like people will say, "Well, isn't that just fusion?"

و خب مردم مثلاً می‌گوید: «این صرفاً همان تلفیق‌کردن نیست؟»

Which I don't believe should be considered a dirty word

که به باور من نباید دیگر واژه‌ی زشتی در آشپزی تلقی شود.

in culinary anymore.

اما بله، به نظر من اگر به گذشته‌ای که به‌اندازه‌ی کافی دور است نگاه کنید،

But yes, I think if you look back far enough,

all food and all cooked food is fusion.

همه‌ی خوردنی‌ها و غذاها تلفیقی هستند.

UV: It is the melding of cultures as the communities grow

وَلِتی: این کار، ادغام فرهنگ‌هاست وقتی که جوامع رشد می‌کنند

and become more diverse.

و متنوع‌تر می‌شوند.

And so it's a beautiful expression.

و بنابراین، اصطلاح زیبایی است.

JK: Yes, and I was like, it's either rooted in creativity

کونگ: بله و من این طور بودم که این موضوع یا در خلاقیت ریشه دارد

or cultural exchange, or even just adaptation.

یا در تبادل فرهنگی یا فقط در سازگارشدن.

Necessity.

نیاز.

یکی از بزرگ‌ترین چیزهایی که من همین الان با آن دست‌به‌گریبان‌ام

One of the biggest things that I'm tackling right now

is trying to get people to accept electricity into their home kitchens

تلاش برای این است که مردم برق را در آشپزخانه‌ی خانه‌شان بپذیرند

in lieu of, like, gas ranges.

به‌جای انواعی از گازها.

And I've been having a lot of pushback from a lot of Chinese community

و خیلی از جوامع چینی واکنش‌های منفی زیادی به من داده‌اند

because of the way that we cook with woks.

به‌خاطر روش آشپزی ما با ماهیتابه‌های ووک.

UV: I see.

وَلِتی: متوجه‌ام.

JK: They want that high BTU, high-powered thing,

کونگ: آن‌ها دنبال همان دمای بالا هستند، چیزی با قدرت بالا،

high-powered output to come out through the wok cooking.

خروجی‌ای در نتیجه‌ی قدرت گرمایی بالا که در آشپزی با ووک داریم.

And I've been trying to explain it's like, it's just energy.

و من در تلاش بوده‌ام تا توضیح دهم که این صرفاً انرژی است.

Like, you can get that in a way,

مثلاً می‌توانید به روشی به آن برسید

without having all these toxic fumes and using all this fuel.

که آن همه شعله‌ی سمّی نداشته باشید و آن همه سوخت استفاده نکنید.

You can get that with induction now.

می‌توانید آن جریان القایی را الان داشته باشید.

And it's just a focused energy into the same pan

و این صرفاً یک انرژی متمرکزشده به درون همان ماهیتابه است

that you've always been using.

که همیشه از آن استفاده می‌کرده‌اید.

And in that, I do believe like, that's the adaptation element

و در این موضوع، باور دارم که عنصر سازگارشدن است

where it's like, we have to do better

که در واقع، باید بهتر عمل کنیم

for not just, you know, the planet,

نه فقط به‌خاطر این سیاره

but ourselves and our own personal health.

بلکه به‌خاطر خودمان و سلامتی شخصی خودمان.

And I think that's like where a lot of our missions intersect.

و به نظر من مثل وقتی است که خیلی از ماموریت‌هایمان با هم تقاطع دارند.

UV: Yeah, I mean, I'm curious, what's your favorite food to cook?

وَلِتی: بله، یعنی کنجکاوم بدانم که غذای محبوب شما برای پختن چیست؟

JK: Oh, me?

کونگ: من؟

UV: Using this type of ...

وَلِتی: با استفاده از این نوع...

JK: Chefy-chef answers, like, I like to cook eggs in it

کونگ: سرآشپزطور بخواهم پاسخ بدهم، دوست دارم در آن تخم‌مرغ بپزم

because, like, eggs give you such an immediate response

چون، در واقع، تخم‌مرغ واکنش بسیار سریعی به شما می‌دهد

and a visual cue in, like, their level of doneness.

و نشانه‌های بصری هم دارد، مثلاً از نظر میزان پختگی.

And that kind of allows you to match --

و چنین چیزی تا حدودی به شما اجازه می‌دهد که آن را تطابق بدهید --

because with flame, you have a visual cue.

چون با شعله، نشانه‌ای بصری دارید.

With induction, it’s just numbers, and it’s hard to quantify that.

با استفاده از جریان القایی صرفاً عدد هستند و کمیت‌سازی این نشانه‌های بصری سخت است.

So an egg can give you that like, immediate visual feedback

پس تخم‌مرغ می‌تواند به شما آن بازخورد بصری فوری را بدهد

on like what that energy is doing.

در این باره که آن انرژی دارد چه کار می‌کند.

And by that, it's pretty much

و با همین موضوع بود که من تا حد زیادی

how I learned to cook traditional Chinese food in a wok

یاد گرفتم چگونه در ماهیتابه‌ی ووک غذاهای سنتی چینی بپزم

بدون این که از شعله کمک بگیرم.

without the help of a flame.

UV: I see, OK.

وَلِتی: متوجه‌ام، اوکی.

What's your take

نظر شما چیست درباره‌ی این که آشپزیمان چگونه می‌تواند تکامل یابد

on how our cooking can evolve

and our choice of foods can evolve

و گزینه‌های غذاییمان تکامل یابد

to meet the crisis of climate?

تا با بحران اقلیمی مقابله کنیم؟

JK: I mean, if your project goes off the ground

کونگ: خب، اگر پروژه‌ی شما واقعاً راه بیفتد

and gets into everyone's homes,

و به خانه‌ی همه برسد،

I feel like that would be a big one.

حس می‌کنم این گام بزرگی باشد.

But I think ultimately we have to meet humans

اما به نظرم در نهایت باید امیال انسان‌ها را بپذیریم.

at where their desires are.

We've tried very hard, since our generations were very young,

از وقتی نسل ما خیلی جوان بود، سخت تلاش کرده‌ایم

to appeal to like, this is what we have to do.

تا دیگران را قانع کنیم که این کار را باید انجام دهیم.

We have to be stewards of the planet and stuff.

باید این سیاره را پاس بداریم و این چیزها.

And yes, that is very much true.

و بله، حقیقتاً حرف درستی است.

But on an individual level, humans are beings of desire,

اما در سطح فردی، انسان‌ها بنده‌ی امیال هستند،

for better or for worse.

چه خوب و چه بد.

And I think that is one of the problems

و به نظرم این یکی از مشکلاتی است

that you are tackling, is meeting them at their desires

که شما با آن دست‌به‌گریبانید، که امیال انسان‌ها را بپذیرید

and at their wants and at their comforts.

و خواسته‌هایشان را بپذیرید و چیزهایی که برایشان راحت‌تر است را.

We've tried with alternatives already,

ما همین الان هم راه‌های جایگزین را امتحان کرده‌ایم

and I think like, this is probably the best way to do it.

و به نظرم، در واقع، این بهترین راه برای انجام این کار است.

If we're going to tackle the climate crisis together, it's just like,

اگر قرار است با هم با بحران اقلیمی مقابله کنیم، فقط باید خواسته‌هایشان را بپذیریم.

meet them where their wants are.

وَلِتی: من مدام این موضوع را به‌عنوان موقعیت تناقض‌آمیز «تبصره‌ی ۲۲» وصف می‌کنم

UV: I keep describing this as the catch-22,

where we would want to have the solutions that preserve our choice.

یعنی وقتی می‌خواهیم راهکارهایی داشته باشیم که انتخابمان حفظ شود

And we also do not want to have downsides to the choices we make.

و در عین حال نمی‌خواهیم انتخاب‌هایی که می‌کنیم، عواقب منفی‌ای داشته باشند.

But there is a fair amount of wishful or magical thinking on our part,

اما مقدار خوبی هم خیال واهی و انتظار جادو داریم،

it’s just humanity, that if we ignore the downsides,

این اقتضای انسان است که فکر کند اگر عواقب منفی را نادیده بگیریم

they'll go away.

از بین می‌روند.

But the debt is building up enormously,

اما بدهی عظیم ما دارد شدیداً افزایش می‌یابد

and it is striking at unexpected,

و دارد از روش‌های غیرمنتظره‌ای به ما ضربه می‌زند.

you know in unexpected ways.

And I mean, look at how we’re coming out of the pandemic,

و منظورم این است که ببینید چگونه از همه‌گیری کرونا بیرون آمدیم،

100-year pandemic.

بدترین همه‌گیری در ۱۰۰ سال اخیر.

And we still do not know exactly how that took off like it.

و هنوز هم دقیقاً نمی‌دانیم چگونه به آن شکل در آمد.

And millions of people died, millions of people.

و میلیون‌ها نفر کشته شدند، میلیون‌ها نفر.

My father died.

پدر من کشته شد.

A healthy man running around, happy, veterinarian.

مرد سالمی که می‌دوید، یک دام‌‌پزشک خوشحال.

In two weeks.

طی دو هفته.

And I think all of us are having more and more of these experiences.

و به نظرم همه‌ی ما داریم تجربه‌های بیشتر و بیشتری از این دست پیدا می‌کنیم.

I think that is part of the debt that we’re building up.

به نظرم این بخشی از بدهی‌ای است که داریم افزایشش می‌دهیم.

And I’m hoping that the catch-22 will get resolved

و امیدوارم که «تبصره‌ی ۲۲» حل شود

by a lot more innovators

با همکاری تعداد بسیار بیشتری از نوآوران با صنعت موجود

and incumbent industry coming together,

a lot more people crossing party lines,

و با همکاری افراد بسیار بیشتری که پا را از مرزهای حزبی فراتر بگذارند،

lots of businesses saying this is relevant for us,

کسب‌وکارهای بیشتری که بگویند این موضوع به ما هم مربوط است

and just letting these conversations like this happen

و بگذاریم گفت‌وگوهایی این‌چنینی شکل بگیرند

and showing people what's possible.

و به مردم نشان دهیم چه چیزی ممکن است.

And I'm really, you know, I'm an optimist.

و من واقعاً، راستش، من از خوش‌بین‌ها هستم.

And I think in order for us to be able to solve

‫و به نظرم برای این که بتوانیم‬

these immense challenges ahead of us,

‫این چالش‌های پیش رویمان را حل کنیم،‬

it's going to require

‫به جهان‌بینی‌ای از خوش‌بینی نیاز پیدا خواهیم کرد‬

the worldview of optimism,

but a very pragmatic view of solutions.

اما به نگاه بسیار واقع‌بینانه‌ای‬‫ به راهکارها نیاز خواهیم داشت.

And going at it over and over again,

‫و به این که چندین و چند بار‬‫ دور بزنیم و برگردیم و به آن بپردازیم،

because what might not have worked a month ago or a week

چون کاری که شاید یک ماه یا یک هفته پیش‬‫ جواب نداده بود

or even a year ago or a decade ago would work now.

یا حتی یک سال پیش یا یک دهه‌ی پیش،‬‫ شاید الان جواب بدهد.

JK: I think that optimism is very, very important

کونگ: به نظر من خوش‌بینی خیلی خیلی مهم است

because it seems like with the younger generations,

چون به نظر می‌رسد انگار برای نسل‌های جوان‌تر،

at least like, what I see on TikTok and Shorts and all and Reels,

حداقل چیزی که من در تیک‌تاک و ویدئوهای کوتاه یوتیوب و اینستاگرام می‌بینم،

is that the fatalistic doom and gloom messaging

پیام‌هایی است با این مضمون که سرنوشتی سیاه و تاریک در انتظارمان است

has been very, very effective.

و این‌ها بسیار بسیار تاثیرگذار بوده‌اند.

To the point where young people almost feel -- not almost,

تا آنجایی که جوانان تقریباً -- تقریباً نه،

they do feel helpless.

واقعاً ناامید شده‌اند.

And there was not enough of a focus

و به اندازه‌ی کافی بر کارهای خوبی که داریم انجام می‌دهیم متمرکز نبوده‌ایم.

to like, the good things that we were doing.

Not in a sense that we need to, like, pat ourselves on the back,

نه به این معنا که لازم است، مثلاً، به خودمان آفرین بگوییم،

but like, you know, progress is happening.

بلکه، در واقع، می‌دانید، داریم پیشرفت می‌کنیم.

Technology is advancing, and people are doing work to prevent disaster

تکنولوژی در حال پیشرفت است و مردم دارند کارهایی می‌کنند تا از فاجعه جلوگیری کنند

or further disaster from happening.

یا از رخ‌دادن فاجعه‌های بیشتر.

And we need to focus on those stories

و لازم است که ما روی این داستان‌ها متمرکز شویم

just so that we can encourage people to like, continue,

فقط به این خاطر که می‌توانیم مردم را تشویق کنیم که ادامه دهند

like, doing what they can.

به انجام کاری که می‌توانند بکنند.

Voting in a way that benefits the planet and humanity.

مثلاً رای‌دادن به روشی که به نفعِ این سیاره و انسان‌ها باشد.

And yeah, a focus on the optimism is, I think,

و بله، تمرکز بر خوش‌بینی، به نظر من،

‫چیزی است که برای ‬‫نسل‌های جوان‌تر نیاز داریم.

what we need for younger generations.

And I do think, like, your work is one of those examples of good things.

‫و من واقعاً فکر می‌کنم کار شما یکی از‬‫ آن نمونه‌های چیزهای خوب است.

UV: Yeah, we are in the intersection of an enormous amount of support

وَلِتی: بله، ما در تقاطع حجم عظیمی از حمایت هستیم

but also enormous amount of resistance.

و در عین حال، حجم عظیمی از مقاومت.

Places like Florida and Alabama and Italy

جاهایی مثل فلوریدا و آلاباما و ایتالیا

have banned

ساخت گوشت کِشت‌شده را ممنوع و جرم اعلام کرده‌اند.

and criminalized making cultivated meat.

And it's all fresh in the last few weeks, months.

و همه‌ی این‌ها تازه است، در همین چند هفته یا چند ماه اخیر.

But I do think cultivated meat offers a really big win for people

اما واقعاً فکر می‌کنم که گوشت کِشت‌شده پیروزی بسیار بزرگی برای مردم است

and businesses and communities in these places

و برای کسب‌وکارها و جوامعی که در این سه جا هستند

and also across the world,

و در سرتاسر دنیا هم،

because it is the one single thing

چون این تنها چیزی است

that can bring people of multiple stripes under the big tent.

که می‌تواند مردمِ همه‌ی طبقه‌ها را زیر یک چتر بزرگ گرد آورد.

در واقع، کسانی را که برای نوآوری ارزش قائل می‌شوند،

You know, people who prize innovation,

people who prize tradition,

کسانی را که برای سُنت ارزش قائل می‌شوند،

people who love eating meat

کسانی که دوست دارند گوشت بخورند

and those who object to animal slaughter.

و کسانی که مخالف کشتار حیوانات هستند.

And basically to simplify,

و در اصل، ساده بگویم،

کسانی که انتخاب‌داشتن را دوست دارند و کسانی که زندگی را دوست دارند.

people who love choice and people who love life.

I think it's one of those things where we can bring people together

به نظرم این یکی از آن چیزهایی است که می‌توانیم با آن مردم را دور هم بیاوریم

and hopefully, eventually I think we’ll overcome these bans.

و امیدوارم که در نهایت، به نظرم، بتوانیم بر این ممنوعیت‌ها غلبه کنیم.

JK: Yeah, I'm about to say like, hopefully through acceptance in other states

کونگ: بله، من هم می‌خواهم بگویم که امیدوارم با پذیرش آن در باقی ایالت‌ها

and like, through examples and popularity that other places will show

و در واقع، با نمونه‌ها و شهرتی که در باقی جاها نشان داده خواهد شد

that this is a good product,

که این محصول خوبی است،

this is a delicious product,

این محصول خوشمزه‌ای است،

that those bans would ultimately be lifted

که آن ممنوعیت‌ها در نهایت برداشته شوند

because they do seem like they were enacted out of ignorance and fear.

چون واقعاً به نظر می‌رسد که از سرِ ترس و بی‌توجهی اِعمال شده باشند.

And let's face it, protectionism.

و بیایید با حقیقت روبه‌رو شویم، از سر حمایت‌گرایی.

UV: There is a fair amount of that.

وَلِتی: حجم قابل‌قبولی این چنین است.

And I think part of our work is to reach out

و به نظرم بخشی از کار ما این است که برای گفت‌وگوکردن تلاش کنیم

as opposed to, you know,

بر عکس این که، می‌دانید،

picking up and trying to just create more polarization.

نقد کنیم و تلاش کنیم صرفاً چندقطبی بیشتری بیافرینیم.

Our goal is to reach out and let those communities

هدف ما این است که برای گفت‌وگوکردن تلاش کنیم و بگذاریم آن جوامع

and the people who wanted us to earn our right,

و افراد که می‌خواستند ما به حقمان برسیم،

see how we're going to earn our right by bringing people together.

ببینند که داریم با دورهم‌آوردن مردم، حقمان را می‌گیریم.

So that's part of my personal goal.

پس این بخشی از هدف شخصی من است.

So we'll be doing more work in Florida, Alabama and if needed to be, in Italy.

پس کار بیشتری در فلوریدا و آلاباما خواهیم کرد و اگر لازم شد، در ایتالیا.

JK: Well, if I can help in any way, I'd be happy to.

کونگ: اگر من می‌توانم کمکی کنم، به هر نوعی، خوشحال می‌شوم.

UV: Well, thank you, Jon, I really appreciate it.

وَلِتی: خب، ممنونم جان، واقعاً متشکرم.

Well, Jon, it's really been fun to talk to you

خب، جان، گفت‌وگو با شما واقعاً خوش گذشت

and a cool fact was, I got my start in Detroit.

و یک حقیقت جذاب این که من از دیترویت کارم را شروع کردم.

And I think of the Motor City

و این «شهر موتورها» را به‌عنوان شهری می‌بینم که موتور نوآوری من را راه انداخت

as the one that got my motor going on innovation,

and I'm so glad that we intersect.

و بسیار خوشحالم که با هم تقاطع داریم

And the fact that we both have connections to Detroit.

و از این حقیقت که هر دوی ما ارتباطاتی با دیترویت داریم.

پس خیلی دوست دارم که به رستوران شما بیایم.

So I'd love to come and visit your restaurant.

JK: I would love for you to come.

کونگ: من هم خیلی دوست دارم که بیایید.

Detroit really has always been a city of innovation

دیترویت همیشه شهر نوآوری بوده است

whether it comes to like, entrepreneurship or creativity.

فرقی ندارد که حرف از کارآفرینی باشد یا خلاقیت.

I think it's been an underdog for far too long

به نظرم برای مدت خیلی زیادی مظلوم بوده است

and really deserves its flowers.

و واقعاً شایستگی‌اش را دارد که از آن تقدیر شود.

But the fact that it managed to produce both of us and we ended up here.

اما این حقیقت که توانسته است هر دوی ما را بیافریند و کارمان به اینجا کشیده.

I mean ...

منظورم این است که ...

UV: Look, Detroit has been the heart of the automotive transformation.

وَلِتی: ببینید، دیترویت قلبِ دگرگونیِ صنعت خودرو بوده است.

And I keep telling: there’s a food transformation happening,

و من همیشه می‌گویم: غذا دارد دگرگون می‌شود

and I'm happy to draw my roots from having an experience in Detroit

و من خوشحالم که ریشه‌هایم را به داشتن تجربه‌ای در دیترویت برسانم،

that kind of influenced me

تجربه‌ای که برایم تاثیرگذار بود

تا به‌دنبال رسیدن به تخصص قلب ادامه دهم

to keep going on in search of cardiology

و بعد ادامه دهم به‌دنبال این بروم که تلاش کنم بگویم

and then going on in search of trying to say,

can we make meat better and bring cultivated meat into the world?

آیا ما می‌توانیم گوشت بهتری بسازیم و گوشت کِشت‌شده را به دنیا بیاوریم؟

So I love Detroit, so I'm going to come and visit your restaurant.

پس من عاشق دیتروت هستم، پس به رستوران شما می‌آیم.

JK: We will be happy to have you back.

کونگ: از بازگشت شما خوشحال خواهیم شد.

UV: Thank you Jon. JK: Thank you.

وَلِتی: ممنونم جان. کونگ: ممنونم.