What Capitalism Gets Right – and Governments Get Wrong | Katherine Mangu-Ward | TED

Translator: Aliye Fateminezhad Reviewer: shirin etebar

Hi, I'm Katherine,

سلام، من کترین هستم،

and I like capitalism,

و نظام سرمایه‌داری را دوست دارم،

a lot.

خیلی زیاد.

But in my 20 years as a libertarian journalist,

اما در طول ۲۰ سالی که به عنوان روزنامه‌نگاری آزادی‌خواه فعالیت کردم،

I have started to pick up

متوجه شده‌ام که برخی از افراد به اندازه‌ی من به نظام سرمایه‌داری علاقه‌مند نیستند.

that some people aren't as fond of capitalism as I am.

That's fine, but here's the thing.

من مشکلی با این موضوع ندارم، ولی یک نکته اینجا وجود دارد.

I think a lot of the stuff that you think you hate about capitalism

فکر می‌کنم خیلی از مسائلی که شما به خاطر آن‌ها از نظام سرمایه‌داری بیزار هستید،

is actually stuff to hate about government.

مسائلی هستند که در واقع به دولت‌ مربوط می‌شوند.

Before we get started kvetching, though,

اما قبل از این که شروع به شکایت کنیم،

I want to sing you a little song, and you've probably heard it before,

دوست دارم که یک آهنگ کوتاه که احتمالاً قبلاً هم آن را شنیده‌اید برای شما بخوانم،

so feel free to sing along, if you like.

پس اگر دوست دارید می‌توانید همراه با من بخوانید.

Don’t worry, I’m not actually going to sing. It’s fine.

البته نگران نباشید، من در واقع قرار نیست شروع به خواندن کنم، مشکلی وجود ندارد.

200 years ago, in 1820, the global rate of absolute poverty --

حدود ۲۰۰ سال پیش، در سال ۱۸۲۰، نرخ جهانی فقر مطلق

which is defined, imperfectly,

که به طور ناقص و به عنوان زندگی روزانه با کمتر از ۱ دلار و ۹۰ سنت تعریف شده،

as living on less than one dollar and 90 cents a day --

was 84 percent.

۸۴ درصد بود.

That's enormous.

این خیلی عظیم است.

Today, the World Bank puts that number at nine percent.

و امروز، بانک جهانی، عدد ۹ درصد را برای این نرخ ارائه داده است.

Over the same period,

در طول همین بازه‌ی زمانی،

life expectancy went from less than 30 years to 72,

امید به زندگی از ۳۳ سال به ۷۲ سال تغییر کرد،

and there were similarly remarkable gains

و به طور مشابه تغییرات چشمگیری در زمینه‌ی دسترسی به آب، غذا، مسکن و تحصیل ایجاد شدند

in access to food, water, housing, education

during that period.

در طول این بازه زمانی.

That period coincides so neatly with the rise of global capitalism

این بازه زمانی به طور دقیق با ظهور نظام سرمایه‌داری جهانی هم‌زمان است.

that I flatly refuse to believe it's a coincidence.

به طوری که من قاطعانه اتفاقی بودن این هم‌زمانی را رد می‌کنم.

من فکر می‌کنم ما گاهی اسیر این که این نظام چه چیزی باید یا می‌توانست باشد می‌شویم

I think sometimes, we get so caught up

in talking about what capitalism could or should be

that we forget what it has been and what it is.

و فراموش می‌کنیم که نظام سرمایه‌داری چه چیزی بوده است و هست.

So I wanted to just take a minute to do some,

پس من خواستم که یک دقیقه وقت بگذارم،

like, greatest hits of capitalism.

و برای مثال به مهم‌ترین دستاورهای سرمایه‌داری بپردازم.

They include electric light, personal mobile phones,

این دستاوردها شامل چراغ برق، تلفن های همراه شخصی،

cheap fertilizer, commercial aviation.

کود ارزان قیمت و هوانوردی تجاری هستند.

And current capitalists are working on cool stuff

و سرمایه‌داران کنونی بر روی موارد بسیار جالبی کار می‌کنند،

like cryptocurrencies and geoengineering

مانند رمزارزها و مهندسی زمین

and plant-based meat.

و گوشت‌هایی با پایه‌ی گیاهی.

I also recently learned that there is a zero-sugar, alcoholic version

و البته من اخیراً متوجه شدم که یک نسخه بدون قند و الکلی

of Taco Bell's Baja Blast Mountain Dew.

از «تاکو بلز باها بلست مونتن دو» وجود دارد

(Laughter)

(خنده)

And I don't actually know

و در واقع نمی‌دانم

if that's a point for or against my argument,

نکته‌ی اخیر حرف‌های من را تأیید یا رد می‌کند،

but I did feel like you should know.

ولی حس کردم که بهتر است شما این مورد را بدانید.

(Laughter)

(خنده)

So, amongst all of this miraculous market activity,

پس، در میان همه‌ی این فعالیت‌های معجزه‌آسای بازار،

we also have government,

ما دولت را هم داریم،

and that means we have two problems.

و این یعنی ما با دو مشکل مواجه هستیم.

The first problem is that governments don't love it

اولین مشکل این است که دولت‌ها

when weird new stuff gets born.

به ظهور چیزهای عجیب و جدید علاقه‌مند نیستند.

Second problem is that governments also don't love it

و مشکل دوم هم این است که دولت‌ها

when familiar old stuff dies.

دوست ندارند که چیزهای قدیمی از بین بروند.

So let's talk about the new stuff first.

پس بیایید اول در مورد چیزهای جدید صحبت کنیم.

The thing about capitalism is that it is an emergent system.

یک خصوصیت نظام‌ سرمایه‌‌‌داری نوظهوری آن است.

It's, like all evolutionary mechanisms, powered by mutations.

این نظام، مانند همه‌ی مکانیزم‌‌های تکاملی، از جهش‌ها و تحولات نیرو می‌گیرد.

And in this case, what the mutations are

و در این مورد جهش‌ها همان انسان‌های عجیبی هستند که

are very weird people trying new stuff.

چیزهای جدید را امتحان می‌کنند.

And when we need really big progress, big new stuff,

و وقتی که ما به پیشرفت‌های عظیم و چیزهای بزرگ و جدید نیاز داریم،

that means we need really, really weird people.

نتیجتاً به افراد بسیار بسیار عجیب هم نیازمند هستیم.

Elon, looking at you, buddy. I don't know where you are today.

ایلان، به تو نگاه می‌کنم رفیق. نمی‌دانم امروز کجا هستی.

(Laughter)

(خنده)

Prior to the rise of modern capitalism, it absolutely sucked to be weird.

قبل از ظهور نظام سرمایه‌داری مدرن، عجیب بودن اصلاً جالب نبود.

Best-case scenario -- a new idea ended up kind of dying on the vine

یک ایده‌ی جدید در بهترین حالت ممکن، در مراحل اولیه‎‌ی ظهور خود از بین می‌رفت،

for lack of opportunities or resources to go forward.

به خاطر نبود فرصت‌ها یا منابع لازم برای پیشروی.

Worst-case scenario, trying something heroic and new

در بدترین حالت ممکن هم در صورت امتحان کردن چیزی قهرمانانه و جدید

could put you at odds with the powers that be

می‌توانست شما را در تضاد با قدرت‌های مطلق وقت قرار دهد.

in times and places when those powers were absolute.

So imagine you have a great plan to open up a new trade route

پس تصور کنید که شما یک برنامه‌ی عالی برای افتتاح یک مسیر تجاری جدید

between Europe and Asia during the Anglo-Dutch Wars.

بین اروپا و آسیا، در طول جنگ‌های انگلیسی-هلندی دارید.

That is a brilliant way to get a face full of cannonballs.

این یک راه عالی برای دستیابی به صورتی پر از گلوله‌‌های توپ است.

I'm not saying that every weirdo has a brilliant apocalypse-averting idea

من نمی‌گویم که هر فرد عجیبی ایده‌ بی‌نظیری دارد که از آخرالزمان جلوگیری می‌کند

that also happens to be a viable commercial enterprise.

و این ایده اغلب عبارت است از یک شرکت تجاری بادوام .

Most new ideas are bad.

اغلب ایده‌‌‌‌های جدید بد هستند.

There’s a reason people haven’t done it before.

انجام نشدن این کار در گذشته توسط مردم دلیلی دارد.

Just like most mutations are evolutionary dead ends.

درست مانند اکثر جهش‌ها، این‌ها نیز بن‌بست‌های تکاملی هستند.

But that's OK, because high-functioning capitalism

اما مشکلی وجود ندارد، چون از ویژگی‌‌های یک نظام سرمایه‌داری بسیار کارا

is characterized by a tremendous amount of corporate failure.

میزان عظیمی از شکست شرکت‌‌‌ها است.

Governments don't actually like it when familiar old corporations fail.

دولت‌‌ها از شکست شرکت‌‌های قدیمی و آشنا لذت نمی‌برند.

They prefer to do business

آن‌ها تجارت با

with the taxable, already regulated devils that they know.

شرکت‌های شیطانی مشمول مالیات و مقرراتی شده‌ای که می‌شناسند را ترجیح می‌‌هند.

But that's too bad,

اما این خیلی بد است،

because my personal favorite thing about companies

چون چیزی که من بیشتر از هر چیز دیگری در مورد شرکت‌ها دوست دارم

is that they can die.

ویژگی فانی بودن آن‌ها است.

When companies die, of course,

وقتی که شرکت‌ها از بین می‌روند،

that imposes a hardship on customers, on employees, on communities,

قطعاً برای مشتریان و کارمندان خود و جوامع مشکل ایجاد می‌‌کنند،

on your 401(k).

و همچنین برای برنامه‌ بازنشستگی شما.

My family wasn't allowed to set foot in a Walmart for a generation,

خانواده من تا نسل‌ها اجازه‌ی ورود به والمارت را نداشتند،

after Walmart put my granddaddy's general store out of business,

چون والمارت باعث ورشکستگی خواروبار فروشی پدربزرگ‌ام شد.

so I get it.

پس من این را می‌فهمم.

At the same time, failure is the fate of nearly every company,

به طور هم‌زمان، شکست سرگذشت نهایی همه‌ی شرکت‌ها است،

and that is why capitalism works.

و هم این موضوع از دلایل کارایی نظام سرمایه‌داری است.

Imagine, if you will, when a company fails,

تصور کنید، زمانی که یک شرکت شکست می‌خورد،

it releases into the market labor and resources,

نیروها و منابع خود را وارد بازار می‌کند،

و استعدادهایی را که می‌توانند در معرض استفاده‌های بهتر قرار بگیرند.

talent that can be better used elsewhere.

Imagine a tree falling in the forest and rotting and fueling new growth.

درختی را تصور کنید که در جنگل سقوط می‌کند، پوسیده شده و زمینه‌‌ی یک رشد جدید می‌شود.

Good news, though, for fans of corporate death like myself:

با این حال، خبر خوب بری افرادی که مثل من طرفدار نابودی شرکت‌ها هستند این است که:

the original Fortune 500 list, in 1955 --

از میان شرکت‌های لیست فورچون ۵۰۰ در سال ۱۹۹۵،

of the companies on that list, only 52 are still on the list.

امروز تنها ۵۲ شرکت هستند که همچنان در لیست حضور دارند.

That means 90 percent of those companies either went under, or merged,

یعنی ۹۰ درصد از این شرکت‌ها یا شکست خورده‌اند، یا ادغام شده‌اند،

or fell off the list altogether.

یا در مجموع از لیست خارج شده‌اند.

And corporate death does seem to be accelerating.

و شکست شرکت‌ها امری شتاب‌دهنده به نظر می‌رسد.

The life span of a company on the S and P 500

طول عمر یک شرکت در شاخص اس‌‌اندپی ۵۰۰

was 61 years in the late '50s;

در اواخر دهه‌ی ۵۰ برابر با ۶۱ سال بود.

today, it's less than 18.

امروزه، این عدد کمتر از ۱۸ سال است.

To better understand this corporate birth-and-death dynamic,

برای درک بهتر پویایی مرگ و تولد شرکت‌‌ها،

I’m going to tell you two wildly oversimplified stories.

من دو داستان بسیار ساده شده برای شما تعریف می‌کنم.

The first is about General Motors, and the second is about Facebook.

اولین داستان در مورد جنرال‌موتوز و دومین در مورد فیسبوک است.

Now, I didn't pick these companies because I think they are particularly evil

حال، من این دو شرکت را به واسطه‌ی داشتن دیدگاهی منفی در مورد آن‌ها انتخاب نکرده‌ام

or even terribly unusual.

یا به واسطه‌ی غیرمعمول دانستن آن‌ها.

They're doing stuff that makes sense

این دو مشغول به انجام کارهای معقولی هستند،

in a system that's a little bit broken.

در سیستمی که تا حدودی نقص دارد.

So let's start by talking about General Motors.

خب، بیایید با صحبت در مورد جنرال‌‌‌موتورز شروع کنیم.

General Motors is actually one of the tiny number of companies

جنرال‌‌‌موتورز در حقیقت یکی از معدود شرکت‌هایی است که

from that original Fortune 500 list in 1955

در لیست فورچون ۵۰۰ در سال ۱۹۹۵ وجود داشته

that's still hanging out near the top.

و همچنان در بالای لیست قرار دارد.

And starting a car company is moderately nuts.

بنیان‌‌گذاری یک شرکت خودروسازی تا حدودی دیوانگی به حساب می‌آید،

Really, at any time.

در حقیقت این موضوع همیشه صحیح است.

It's a pretty impressive thing

کار آن‌ها تحسین‌برانگیز است،

that they took what was once a ridiculous luxury

آن‌ها چیزی که زمانی یک وسیله تجملی و مسخره محسوب می‌شد را گرفتند

and turned it into an everyday necessity.

و آن را به یکی از نیازهای اساسی زندگی روزمره تبدیل کردند.

But then, government got used to GM,

اما بعد، دولت به جنرال‌‌‌موتورز عادت کرد،

GM got used to governments.

و جنرال‌‌‌موتورز به دولت.

And by 1981, government is using the power of eminent domain

و در سال ۱۹۸۱، دولت از اختیار خود در خصوص تبدیل اراضی خصوصی به عمومی استفاده می‌کند،

to wipe out an entire working-class neighborhood in Detroit

تا یکی از محلات طبقه‌ی کارگر در دیترویت را از بین ببرد

just because GM wants to build a factory there.

فقط به این دلیل که جنرال‌موتورز می‌خواهد کارخانه‌ای در آن‌جا بسازد

That coddling continues through the 2008 financial crisis,

این رابطه‌ی صمیمانه تا بحران مالی سال ۲۰۰۸ ادامه پیدا می‌کند،

when GM received really quite a massive bailout from the government.

و دولت یک کمک مالی بسیار عظیم به جنرال‌موتورز اعطا می‌کند.

That's not market failure, that's government failure.

این شکست بازار نیست، این شکست دولت است.

Market would have stripped GM for parts a long time ago.

بازار مدت‌ها قبل جنرال‌موتورز را ورشکست و نابود می‌کرد.

Now let's talk about Facebook.

حال بیایید در مورد فیسبوک صحبت کنیم.

Same deal, right?

همان رابطه قبلی، درست است؟

Sort of, wacky people trying something new just to see if it'll work.

تا حدودی، افراد دیوانه چیزی جدید را امتحان می‌کنند تا ببینند آیا جواب می‌دهد یا خیر؟

And at first, Facebook was fun, remember?

در شروع، فیسبوک خیلی جالب بود، به یاد دارید؟

We got hot dates and we found lost dogs,

ما قرار گذاشتن‌ها را داشتیم و پیدا کردن سگ‌های گمشده را

and college reunions became totally obsolete, which was awesome.

و تجدید دیدارهای دانشگاه کاملاً منسوخ شد، که بسیار عالی بود.

(Laughter)

(خنده)

A few people made a lot of money,

تعدادی از مردم پول خیلی زیادی به دست آوردند،

and the rest of us were a little bit better off.

و اوضاع باقی مردم مجموعاً کمی بهتر شد.

But, flash forward 14 or 15 years,

اما حال بعد از ۱۵ یا ۱۴ سال،

and Facebook is being called repeatedly to the congressional carpet

فیسبوک به طور مکرر به کنگره فراخوانده می‌شود

to answer for, actually, all the sins of big tech.

تا پاسخگوی تمام گناهان بیگ‌‌تک باشد.

Mark Zuckerberg, though, takes a conciliatory stance.

با این حال، مارک زاکربرگ موضعی آشتی‌جویانه دارد.

He asks only to be allowed to help write the regulations that will govern his firm,

تنها درخواست او اجازه‌‌ی نگارش قوانینی است که قرار است شرکت‌اش را اداره کنند،

and, coincidentally, those of his competitors.

و به طور کاملاً اتفاقی، قوانینی که مربوط به رقبای‌اش هستند.

Here's where it gets a little complicated, though,

با این حال این‌جا مسئله کمی پیچیده می‌شود،

because even as some legislators are working with Facebook lobbyists

در حالی که شماری از قانون‌گذاران با لابی‌گران فیسبوک همکاری می‌کنند

to write rules for the industry,

تا قوانین این صنعت را تدوین کنند،

others have introduced a bill to break up Facebook

باقی قانون‌گذارها لایحه‌ای برای شکست دادن فیسبوک ارائه می‌دهند

and punish it for its sheer size.

تا به خاطر اندازه بزرگی که دارد آن را مجازات کنند.

Meanwhile, an informal poll of the Gen Zers in my life

در عین حال، به واسطه‌ی یک نظرسنجی غیررسمی از افراد نسل زی اطراف‌ام،

informs me that Facebook is "cringe."

متوجه می‌شوم که فیسبوک «چندش‌آور» محسوب می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

TikTok is eating Facebook’s lunch,

تیک‌تاک در حال برتری یافتن از فیسبوک است،

and the first-quarter earnings report of Meta came with a surprise.

و گزارش درآمد سه ماهه اول متا با یک شگفتی همراه بود.

The market cap of the firm

ارزش بازار شرکت

had actually dropped below the level written into that bill

در واقع به زیر سطحی که در آن لایحه نوشته شده بود رسید،

to punish firms for being too big.

لایحه جریمه شرکت‌ها به خاطر زیاد از حد بزرگ بودن آن‌ها.

So the joke's on Congress.

پس اینجا کنگره مضحکه شده است.

Facebook is going to end up avoiding regulation by shrinking,

فیسبوک قرار است با کوچک‌تر شدن از قانون فرار کند،

but unfortunately, it's going to take its competitors with it.

اما متأسفانه، قرار است رقبای‌اش را هم با خود پایین بکشد.

This is a classic example of politicians being lagging, not leading, indicators.

این یک مثال کلاسیک از عقب‌مانده بودن و پیشرو نبودن سیاست‌مداران است.

We are rich thanks to two centuries of global capitalism,

ما به واسطه‌ی تجربه‌ی نظام سرمایه‌داری جهانی در طول دو قرن ثروتمند هستیم،

but we do still have problems.

اما همچنان مشکلاتی داریم.

As a great sage once observed,

همانطور که یک حکیم بزرگ زمانی مشاهده کرد،

“mo money” may in fact correlate with “mo problems.”

بیشتر شدن پول با افزایش مشکلات همراه است.

(Laughter)

(خنده)

The way forward is to figure out what the public and private sector

راه رو به جلو فهمیدن این مسئله است که بخش‌های خصوصی و عمومی

در چه کاری بهترین هستند

can each do best

and help them figure out how to stay in their lane.

و همچنین کمک به آن‌ها برای تداوم در مسیرشان.

When it comes to government,

وقتی نوبت به دولت می‌رسد،

I am open to the possibility

من در مورد این سؤال که دولت در چه کاری بهترین است؟ پاسخ هیچ چیز را می‌پذیرم.

that the answer to what it can do best is ...

nothing.

(Laughter)

(خنده)

But we don't all have to become anarchists today.

اما قرار نیست امروز همه‌ی ما آنارشیست شویم.

It's clear that liberal institutions, rule of law,

کاملاً مشخص است که نهادهای لیبرال، حاکمیت قانون،

functioning courts, private-property rights

دادگاه‌های فعال و حقوق مالکیت خصوصی

have been very powerful in this project of fostering innovation.

در پروژه‌ی پرورش نوآوری بسیار قدرتمند بوده‌اند.

شما می‌دانید که بازارها چه کاری را به بهترین شکل انجام می‌دهند

You already know what markets do best.

They let people try stuff,

آن‌ها اجازه امتحان چیزها جدیدی به مردم می‌دهند،

they send strong signals when that stuff isn't working,

وقتی این چیزها کار نمی‌کنند سیگنال‌های بسیار قوی می‌فرستند.

and they have fueled an incredible arc of growth

و آن‌ها البته به یک جرقه باورنکردنی از رشد

and poverty eradication.

و ریشه‌کنی فقر دامن زده‌اند.

If we are to have optimism for a radically better world

اگر قرار است به دنیایی کاملاً بهتر خوش‌بین باشیم

to continue this path that capitalism has put us on,

تا بتوانیم مسیری که سرمایه‌داری ما را در آن قرار داده است ادامه دهیم،

we cannot let governments collaborate with business

نمی‌توانیم به دولت‌ها اجازه‌ی همکاری با کسب‌وکارها را بدهیم

to wreck the engine of the market.

چرا که موجب نابودی موتور بازار می‌شود.

Weirdos trying stuff and sometimes being allowed to fail at it

افراد عجیبی که چیزی جدید را امتحان می‌کنند و گاهی اجازه دارند که در آن شکست بخورند؛

are our best hope as a species.

بهترین امید ما به عنوان یک گونه هستند.

Thank you.

از شما ممنونم.

(Cheers and applause)

(تشویق)