The Secret to Making New Friends as an Adult | Marisa G. Franco | TED

Translator: Sadegh Vahdati Nia Reviewer: Pedram Pourasgari

Marisa Franco: Now, as an expert on friendship,

ماریسا فرانکو: اکنون، من به عنوان یک متخصص در زمینه دوستی،

I'm up against a lot because of the hierarchy

با سلسله مراتبی که خیلی از فرهنگ‌های ما

that a lot of our cultures place on love, right?

در خصوص عشق وضع کرده‌اند بسیار مخالفم، خب؟

With familial love at the top, with romantic love at the top,

در درجه اول با عشق خویشاوندی و عشق رمانتیک

and with platonic love, friendship love, really at the bottom.

و با عشق افلاطونی وعشق دوستی که در رده پایین‌تر قرار دارند.

And with so many countries,

و همچنین با بسیاری از کشورها،

people feeling so lonely and so disconnected,

که مردم‌شان احساس تنهایی می‌کنند و جدا افتاده‌اند،

I believe that if we leave friendship at the bottom of this hierarchy,

من معتقدم که اگر ما به دوستی که در انتهای این لیست است بی‌توجهی کنیم،

it's like there's gold at our feet that we're treating as concrete.

مثل این می‌ماند که زیر پایمان طلا باشد و به جای بتن ما از آن استفاده کنیم.

And so why are friendships so key?

و خب چرا روابط دوستانه اینقدر نقش کلیدی دارند؟

Well, our bodies have always known

خب، بدن ما همیشه بر این واقف بوده است

that we need an entire community to feel whole.

که ما برای احساس کامل بودن، نیازمند یک اجتماع بزرگ هستیم.

And just being around a spouse, for example,

و برای مثال، فقط دور و بر همسر بودن،

only surfaces one side of ourselves.

فقط یک وجه از ما را نمایان می‌کند.

So maybe the part of me that likes to garden or do yoga

پس شاید بخشی از من که دوست دارد باغبانی کند یا یوگا انجام دهد،

will begin to wither away if my spouse, for example,

در صورتی که مثلاً همسرم از این فعالیت‌ها خوشش نیاید،

doesn't like these activities.

شروع به پژمرده شدن خواهد کرد.

But then when I'm around a friend,

اما وقتی در کنار یک دوست هستم،

I can garden and plant my pothos with them

می‌توانم باغبانی کنم و گل پتوس را با او بکارم.

or around another friend that I can [do] downward facing dog with.

یا با دوست دیگری می‌توانم حرکت سگ سر پایین (یوگا) را انجام دهم.

And I feel my entire identity, accordion outward,

و من احساس می‌کنم که هویت حقیقی‌ام، مانند آکاردئونی که نواخته می‌شود،

unfold and fan out.

باز شده و پر از هوا می‌شود.

And I experience the full richness and complexities of who I am

و من غنای کامل و پیچیدگی‌های کسی که هستم را تجربه می‌کنم،

when I have an entire community to bring that out in me.

زمانی که یک اجتماع بزرگ داشته باشم تا آنها را از درون من آشکار کند.

And so that's one of the reasons why friendship is really important.

و خب، این یکی از دلایلی است که چرا دوستی واقعا اهمیت دارد.

But I think there's two reasons why we tend to really devalue it.

اما من فکر می‌کنم که ما به دو دلیل تمایل پیدا کردیم تا آن را بسیار کم ارزش بشماریم.

One reason is because we just don't know how to make friends.

دلیل اول این است که ما فقط بلد نیستیم چگونه دوست پیدا کنیم.

So luckily, I am going to help you with that a little bit today.

خب خوشبختانه، من قصد دارم که امروز در این مورد مقداری به شما کمک کنم.

But the other reason has to do with something I like to call

اما دلیل بعدی چیزی است که من دوست دارم آن را

the “paradox of people.”

«تناقض مردم» بنامم.

That on the one hand we need people,

این یعنی از یک طرف ما به مردم نیاز داریم،

they make us feel healthy, they make us feel connected,

آنها به ما احساس سلامتی می‌دهند، آنها به ما احساس اجتماعی بودن می‌دهند،

they make us feel like our very selves, right?

آنها باعث می‌شوند که خیلی به خود واقعی‌مان نزدیک شویم، درسته؟

But on the other hand, people are really scary.

اما از سوی دیگر، مردم واقعا ترسناک هستند.

They can dismiss us,

می‌توانند ما را نادیده بگیرند،

they can reject us, they can actively harm us.

آنها می‌توانند ما را طرد کنند، آنها می‌توانند به شدت به ما آسیب بزنند.

And so this sort of dilemma that we face,

و بنابراین این نوع معضلی که ما با آن روبه‌رو هستیم،

the sort of entity that we need the most

نوعی موجودیت است که ما نیازمند‌ترین آن هستیم

is also the entity that can harm us the most.

که این موجودیت در عین حال می‌تواند بیشترین ضرر را به ما بزند.

And how we walk across this tightrope handling this paradox of people

و نحوه گذر کردن از روی این طناب و برخورد کردن با این تناقض مردم، یک‌عالمه در مورد

says a lot about our ability to make and keep friends.

توانایی ما در پیدا کردن و حفظ دوستان نشان می‌دهد.

Because if we find ourselves stuck in the place

چون اگر خودمان را طوری ببینیم که در جایی گیر کرده،

where we see people as --

جایی که مردم را به صورت --

we mistrust people,

ما به مردم اعتماد نداریم،

or we see people as potentially rejecting us and harming us,

یا آنها را افرادی می‌بینیم که ما را نمی‌پذیرند و آسیب می‌زنند،

it's really hard to foster connection.

حفظ روابط واقعاً سخت است.

And this really materialized for me one day when I had bought an apartment,

و این واقعاً در روزی پس از خرید آپارتمانم، برایم اتفاق افتاد،

و برای برقراری دوستی با همسایه‌هایم بسیار هیجان‌زده بودم

and I was really excited to make friends with my neighbors

because I'm like, "I'm going to be here for a while."

چون اینجوری بودم که «من قرار است برای مدتی اینجا زندگی کنم»

And I see a couple of my neighbors in the hallway,

و یک زوج از همسایه‌هایم را در راهرو می‌بینم،

when I'm walking home into my apartment with my ex at the time

در حالی که داشتم با شریک عاطفی قبلی‌ام که با من زندگی می کرد،

who was living with me.

به خانه برمی‌گشتم.

و من فقط از کنارشان رد شدم، خب؟

And I walk right past them, right?

Because paradox of people, I'm scared of them,

به خاطر تناقض مردم، من از آنها ترسیدم

که مبادا مرا نپذیرند.

they might reject me.

اگرهم خودم را معرفی کنم، شاید با خود فکر کنند که من عجیبم.

They might see me as weird if I try to introduce myself.

So I scurry into my apartment

بنابراین، سریعاً وارد آپارتمانم شدم

and my ex, he pushes me back into the hallway

و شریک عاطفی قبلی‌ام مرا به سمت راهرو هل داد

to talk to my neighbors and says to me, you know,

تا با همسایه‌ها صحبت کنم و به من گفت که، می‌دانی،

"You're writing this book on friends.

«تو داری یک کتاب در مورد دوستان می‌نویسی.

What would you tell other people who are in your situation?"

تو به افرادی که در موقعیت الان تو هستند چه خواهی گفت؟»

And so as I'm sort of stumbling back into the hallway,

و همانطور که داشتم تلو تلو خوران وارد راهرو می‌شدم،

I'm thinking about a few things that I have learned

درباره یک‌سری چیزهایی که با مطالعه سنگین

through studying friendship so intensely.

بر روی روابط دوستی یاد گرفته بودم فکر می‌کردم.

And so two observations that I have on friendship

و خب من دو نگرش در زمینه روابط دوستانه

and two takeaways for what we can do to make and keep friends.

و دو نکته مهم برای چگونه دوست پیدا کردن و حفظ کردن آنها دارم.

First observation,

نگرش اول:

friendship does not happen organically in adulthood, right?

در بزرگسالی، دوستی به خودی خود شکل نمی‌گیرد، خب؟

And in fact, one study found

و خب، پژوهشی در این باره انجام شده که نشان می‌دهد

that people that think that it happens based on luck

افرادی که شکل‌گیری دوستی را بسته به شانس می‌دانستند،

are actually lonelier five years later,

در واقعاً پنج سال بعد تنهاتر شده بودند.

whereas people that see it as happening based on effort

در حالی که افرادی که فکر می‌کردند دوستی با تلاش بدست می‌آید،

are less lonely five years later.

میزان تنهایی‌شان در پنج سال بعد کمتر بود.

So what does that tell me?

خب،این چه می‌خواهد به ما بگوید؟

That if I was just there

اینکه اگر من جزو آنهایی باشم که

hoping that my neighbors would someday try to be my friends,

به این امید بستم که همسایه‌ام یک روزی تلاش کند تا دوست من شود،

it probably wouldn't happen, right?

احتمالاً چنین اتفاقی نخواهد افتاد، درسته؟

And so I would need to make that effort

و بنابراین برای دوست پیدا کردن،

in order to be able to make friends.

باید خودم قدمی بردارم.

But second observation that I have,

اما نگرش دوم من که بعد از

based on reading all the research on friendship,

خواندن تمام مقاله‌های در زمینه دوستی شکل گرفته،

is something called the “liking gap,”

مقوله‌ای به نام «شکاف مِهر و میل» است.

which is a phenomenon wherein when strangers interact and predict

این پدیده به این معناست که وقتی غریبه‌ها با یکدیگر تعامل می‌کنند

how likely the other person is to like them,

و میزان علاقه احتمالی طرف مقابل نسبت به خودشان را تخمین می‌زنند،

they underestimate how much the other person likes them.

این مقدار را خیلی خیلی دست‌کم می‌گیرند.

So this research really suggests that we're less likely to be rejected

بنابراین براساس این تحقیق، ما خیلی کمتر از آنچه که فکر می‌کنیم،

than we think.

توسط دیگران رد می‌شویم.

Which leads me to my first takeaway for making friends.

همین مرا به اولین نکته‌ام برای دوست پیدا کردن رساند.

If you want to make friends,

اگر می‌خواهید دوست پیدا کنید،

you have to assume that people like you, right?

باید دیگران را هم شبیه به خودتان در نظر بگیرید، خب؟

The reason is, when researchers told people,

یکی از دلایلش این است که در این پژوهش، محققان به افراد گفتند که

“Hey, you’re going to go into this group, and based on your personality profile,

«هی، شما قرار است که عضو گروهی شوید که براساس ویژگی‌های شخصیتی‌تان انتخاب شده

که پیش‌بینی می‌کنیم دوست داشته خواهید شد.»

we predict that you will be liked."

This was completely bogus, a total lie.

این حرف کاملاً من‌در‌آوردی و دروغ بود.

But they found that when people went into this group of people,

اما آن‌ها دریافتند که وقتی افراد وارد این گروه‌ها شدند،

they became warmer, open, more friendly, because they made this assumption.

بخاطر فرض ذهنی‌شان به آدم‌هایی خوش‌مشرب‌تر ارتباطی‌تر و دوستانه‌تر تبدیل شدند.

And so indeed, it became this self-fulfilling prophecy

و در واقع، این پیش‌گویی خودشکوفا،

called the “acceptance prophecy”.

«پیش‌گویی پذیرش» نام گرفت.

و وقتی فرض کنیم که دوست داشته خواهیم شد

And when we assume we'll be liked,

we make it more likely that we actually will be liked.

احتمال اینکه واقعاً دوست داشته شویم هم بالا خواهد رفت.

Whereas other research finds that people that tend to assume that they're rejected,

در عین حال تحقیقات دیگر نشان می‌دهند افرادی که تمایل دارند رد شدن را تصور کنند،

even when the circumstance is ambiguous,

حتی در شرایط مبهم، مثلاً

like, my friend, maybe they're just, like, hungry or something,

ممکن است دوستم فقط گرسنه باشد یا مشکل دیگری داشته باشد، اما من

rather than that they hate me, right?

فکر کنم که او از من متنفر است، خب؟

Those people that go straight to "maybe they don't like me,"

این افراد یک‌راست می‌گویند شاید آنها مرا دوست ندارند

در واقع در دوستی سردتر می‌شوند،

they actually become cold,

they actually become withdrawn and they reject people.

آنها درواقع گوشه‌گیر می‌شوند و از دیگران فاصله می‌گیرند.

و خب در مقابل، از سمت دیگران طرد می‌شوند.

And then they get rejected in return.

So I'm thinking of these things in the hallway, you know,

خب، من در راهرو به این چیزها، می‌دانید، دقیقاً از دید همسایه‌هایم

right by my neighbors.

فکر می‌کنم.

I'm thinking that, you know,

خب، نظر من این است که من

I can't wait for this to happen organically.

نمی‌توانم منتظر بمانم تا خودش اتفاق بیفتد.

OK, I'm afraid they're going to reject me,

درسته، می‌ترسم از اینکه توسط آنها رد شوم،

اما احتمالش از فکر من خیلی کمتر است.

but that's less likely to happen than I actually think.

من باید ذهنیت دوست داشته شدن داشته باشم.

I should assume that they're going to like me.

و حالا آخرین چیزی که باید به خودم یادآوری کنم،

And then one last thing I have to remind myself of

غلبه بر چیزی به نام «اجتناب نهان» است.

was to overcome something called “covert avoidance,”

which is our tendency to show up around other people physically,

که به معنای تمایل به ظاهر شدن در کنار بقیه از نظر فیزیکی،

but check out mentally, right?

بدون حضور ذهنی است، خب؟

Like, you’re hanging out with people and you’re on your phone,

مثلاً هنگام معاشرت با بقیه، سرتان داخل گوشی است،

or that would look like me just standing in the hallway

یا مثل من که در راهرو ایستاده بودم، به این امید که

hoping that my neighbors talk to me.

همسایه‌هایم با من حرف بزنند.

And so to make friends, you have to overcome covert avoidance

و خب، برای دوست پیدا کردن، شما باید بر اجتناب نهان خود غلبه کنید،

by not just showing up,

نه صرفاً با حضور پیدا کردن،

I showed up in that hallway, right,

من در آن راهرو حضور داشتم، درسته،

but you also have to engage with people when you get there.

اما شما باید همچنین با افراد آنجا ارتباط بگیرید.

So I ended up approaching my neighbors and saying,

بنابراین من بالاخره به همسایه‌هایم نزدیک شدم و گفتم:

"Hi, I'm Marisa,

«سلام، من ماریسا هستم،

I just moved into 103, It's really great to meet you."

به تازگی به واحد ۱۰۳ نقل مکان کرده‌ام. از ملاقات با شما بسیار خوشحالم»

And we start chatting.

و مکالمه را شروع کردیم.

And at some point, you know, I asked them, like,

کمی بعدتر، من از آنها پرسیدم که

"Is there a group where we can keep in touch?

«آیا گروهی وجودی دارد که ما بتوانیم بیشتر با هم در ارتباط باشیم؟

I’d love to, you know, chat further.”

من مایلم که، می‌دانی، بیشتر با شما حرف بزنم.»

And they tell me about their cat group

و آنها در مورد گروه چت گربه‌هایشان به من گفتند؛

that they have for cat parents in the Drew.

گروهی که در آن صاحبان گربه‌ها حضور داشتند.

And I don't have a cat, but like,

من که گربه‌ای نداشتم اما مایل بودم

I'll take connection when I can find it.

که عضو این گروه شوم.

So the cat group became half cat group, half social group.

بنابراین این گروه، به گروهی نصف گربه‌ای و نصف اجتماعی تبدیل شد.

And I think sometimes we think that you know, a tiny act,

و به نظرم گاهی اوقات ما به این می‌رسیم که یک حرکت کوچک،

something small like saying hello can have colossal consequences for our life.

یک کار کوچولو مثل سلام کردن می‌تواند نتایج بزرگی را در زندگی ما بدنبال داشته باشد.

But when we can lean into the sort of positive side of the paradox of people,

اما وقتی بتوانیم به جنبه مثبت تناقض مردم بنگریم،

when we can initiate and assume people like us, right,

مثلاً بتوانیم پیش‌قدم شویم و دیگران را مثل خودمان ببینیم، خب،

it can have colossal consequences.

نتایج بسیار بزرگی به وجود خواهد آمد.

Because since I said that "hello," me and my neighbors,

من به خاطر همان سلامی که به همسایه‌هایم کردم،

we met up and we hung out every Friday,

آنها را می‌بینم و جمعه‌ها در باغ پشت آپارتمان‌مان

socially distanced of the pandemic in the garden behind our apartment, right?

با رعایت فاصله اجتماعی به خاطر همه‌گیری با آنها وقت می‌گذرانم،خب؟

And so I think that this experience really taught me

و خب به نظرم این تجربه به من اهمیت این را آموخت که

the importance that while we all face this paradox of people,

وقتی با این تناقض مردم روبه‌رو می‌شویم،

while we all face this dilemma,

وقتی در این موقعیت دشوار قرار می‌گیریم،

that, if we want to make friends,

اگر بخواهیم دوست پیدا کنیم،

if we want to connect with people,

اگر بخواهیم با مردم ارتباط برقرار کنیم،

we have to be able to move away

ما باید قادر باشیم تا از آن بخش خودمان

from the part of ourselves that is fearful, that is mistrustful,

که ترسو و بدگمان است و فکر می‌کند دیگران قرار است

that assumes people will harm or reject us

به ما آسیب بزنند یا ما را طرد کنند فاصله بگیریم،

and turn towards the part of ourselves

و به سمت آن بخش از خودمان برویم

that simply wants to love and connect with people

که صادقانه بدنبال عشق ورزیدن و ارتباط برقرار کردن با مردم است

and can ready ourselves to engage in these new connections with optimism

و می‌تواند ما را با خوش‌بینی و امید، آماده تعامل با

and with hope.

ارتباطات جدید کند.

You know, my niece read my book "Platonic,"

خواهرزاده‌ام کتابم(عشق افلاطونی) را خواند،

and one thing that she took away from it was that for friendship to happen,

و یکی از برداشت‌هایش از آن این بود که برای شکل گرفتن دوستی،

someone has to be brave.

افراد باید شجاع باشند.

So be brave.

پس شجاعت به خرج دهید.

Thank you.

متشکرم.

Whitney Pennington Rodgers: Thank you, Marisa.

ویتنی پنینگتون راجرز: خیلی ممنونم، ماریسا.

I loved all of that.

شخصاً بسیار لذت بردم.

And I could see in the chat

و می‌توانم در چت ببینم

that a lot of the members also really love some of the things you shared there.

که بسیاری از اعضا از حرف‌هایی که با ما به اشتراک گذاشتی واقعاً خوششان آمده است.

So thank you so much for that wonderful talk

بنابراین به خاطر این سخنرانی فوق‌العاده

and for those tips which we will dive into in this conversation.

و نکاتی که در ادامه گفت‌وگو خواهیم شنید، از تو ممنونم.

And, you know, I think just to sort of start,

و می‌دانی، برای شروع می‌خواهم بگویم که به نظرم

your line of work is just so interesting.

حوزه فعالیت تو خیلی جالب است.

Friendship is, it seems such a unique area to research.

دوستی، زمینه منحصربه‌فردی برای تحقیق کردن به نظر می‌رسد.

And I actually want to read something back to you from your book

و من الان می‌خواهم جمله‌ای از کتابت را بخوانم

to help us understand a little bit more

تا به ما کمک کند یک ذره بیشتر

about just the importance of this type of relationship.

اهمیت این نوع از روابط را درک کنیم.

تو گفتی که «دوستی، در هنگام باز کردن شیر فشار و سختی‌ها (بازکردن سفره دل)،

You say, “Friendship, in releasing the relationship pressure valve,

infuses us with joy like no other relationship.

برخلاف دیگر روابط، ما را غرق در خوشی و لذت می‌کند.

Without needing to plan for retirement,

بدون نیاز به برنامه‌ریزی برای پایان آن،

fulfill each other's sexual needs

برآورده کردن نیازهای جنسی یکدیگر

and work out who should be scrubbing the shower grime,

و مشخص کردن اینکه چه کسی باید کف سرویس بهداشتی را بسابد،

we are free to make friendship territories of pleasure."

ما آزادیم تا دوستی را به سرزمین‌های لذت تبدیل کنیم.

ممنون می‌شوم که در این مورد یک مقدار بیشتر صحبت کنی

So can you talk a little bit more about this

and just why friendship holds such an important role

و اینکه بگویی چرا دوستی نقش به این مهمی را

in all of our lives?

در زندگی همه ما ایفا می‌کند؟

MF: Yeah, yeah.

م ف: بله، بله.

Well, first of all, I'll take a step back and say, like, clearly,

خب، اول از همه، من می‌خواهم یک قدم عقب‌تر بیایم و بگویم که مسلماً

connection is so central to all of us.

روابط، ماهیت همه ما را می‌سازند.

You know, the research finds that, for example,

می‌دانید، پژوهشی صورت گرفته که نشان می‌دهد، برای مثال،

loneliness is more toxic for your body than having a poor diet or not exercising.

تنهایی بیشتر از یک رژیم غذایی ناسالم و یا ورزش نکردن، به بدن شما آسیب می‌زند.

And these are things that we talk about in the public health conscious,

ما این اطلاعات را در خصوص حساسیت به سلامت جمعی مطرح کرده‌ایم،

but we don't talk about social connection enough.

اما در حوزه ارتباط اجتماعی به حد کافی در موردش حرف نزدیم.

Maybe for our UK folks, you all have a prime minister of loneliness.

شاید نه در مورد بریتانیا، شما حتی یک وزیر تنهایی دارید.

So it's a little bit different, right?

پس آنجا کمی متفاوت است، درسته؟

But when we talk about the impact of loneliness,

اما وقتی درمورد اثرات تنهایی حرف می‌زنیم،

there's actually three different dimensions of loneliness.

درواقع سه بعد متفاوت از تنهایی پیش‌روی ماست.

There is intimate loneliness,

اولی تنهایی صمیمانه است،

which is the desire for someone to be very intimate with.

که به معنای میل شدید داشتن به کسی است که خیلی با فرد صمیمی باشد.

There's also relational loneliness,

دیگری تنهایی رابطه‌ای است

which is the desire for someone that feels as close to us as a friend might.

که به معنای میل شدید داشتن به کسی برای نزدیک شدن به ما است. مثلاً مثل یک دوست.

And then there's collective loneliness,

و آخری تنهایی جمعی است

which means I desire to be part of a group working towards a common goal.

که یعنی من می‌خواهم بخشی از یک گروه باشم که برای رسیدن به هدف مشترکی تلاش می‌کنند.

And this research on loneliness really suggests that, just like I said,

و این پژوهش در مورد تنهایی، همانطور که گفتم، نشان می‌دهد که

we really do need an entire community to feel whole.

ما برای داشتن احساس کامل بودن به یک اجتماع بزرگ نیاز داریم.

Because if we just focus on being very nuclear, you know,

چون اگر فقط دید محدودی داشته باشیم، می‌دانی،

just having a spouse

فقط تنها همسرمان

and that being the center of all of our connections, right,

مرکز تمام ارتباطات‌ما باشد، خب،

that’s maybe touching on our intimate loneliness,

ممکن است در ما به تنهایی صمیمانه بینجامد،

but not our relational, not our collective, right?

اما از لحاظ رابطه‌ای و جمعی مشکلی وجود نداشته باشد، خب؟

And so I think a lot of us found this in the pandemic that,

و به نظرم خیلی از ما در همه‌گیری این را تجربه کردیم که

we may have been home with the spouse or partner that we really loved a lot,

به همراه همسر یا شریک عاطفی که خیلی دوستش داشتیم، در خانه بودیم،

but we still ended up feeling lonely.

اما هنوز هم احساس تنهایی می‌کردیم.

And that's because as social species, as social creatures,

به این خاطر است که ما به عنوان یک گونه اجتماعی، یک موجود اجتماعی،

like, we just need an entire community to fulfill us.

برای برآورده کردن نیازهایمان به یک اجتماع بزرگ نیاز داریم.

WPR: You touched on this a little bit in the talk,

و پ ر: تو در صحبت‌ها و کتابت به این اشاره کردی

and in the book, you separate, sort of,

که به نوعی طرز فکرت در مورد دوستی

the way you think about friendship to two categories.

به دو دسته تقسیم می‌شود.

You talk about, you know, sort of a backward look

تو در مورد، می‌دانی، نوعی نگاه رو به عقب نسبت به

at how we've traditionally experienced friendship,

اینکه ما معمولاً چگونه دوستی را تجربه می‌کنیم،

and then you look forward at how we could build better relationships,

و سپس نگاه رو به جلویی که ما چگونه می‌توانیم روابط بهتر،

روابط افلاطونی بهتری بسازیم، حرف زدی.

better platonic relationships.

And so if we could just talk a little bit about sort of that first section,

و خب بیا کمی درباره بخش اول صحبت کنیم،

just diving into how we as a culture tend to think about friendship

اینکه ما به عنوان یک فرهنگ تمایل داریم چگونه به دوستی فکر می‌کنیم

و این درنهایت چه تأثیری بر روشی که ما برای برقراری این رابطه استفاده می‌کنیم دارد؟

and how does this really impact the way that we actually approach it?

MF: Yeah, so I'm reading all the research on friendship,

م ف: خب، من تمام پژوهش‌های انجام شده در زمینه دوستی را مطالعه می‌کنم،

and what sort of materializes before my eyes

و چیزی که به آن رسیدم این است که

is that our personalities are fundamentally a reflection

شخصیت‌های ما اساساً بازتابی از

of our experiences of connection or disconnection, right?

تجربه‌های ما از روابطی است که شکل گرفته‌اند و یا شکل نگرفته‌اند، خب؟

Like, in some ways our personalities are coping mechanisms

به نوعی، شخصیت‌های ما به مقابله با مکانیسم‌هایی که بر اساس

from the experiences of connection or disconnection we've received.

تجربیات ما در برقراری یا قطع رابطه‌ شکل گرفته‌اند، می‌پردازد.

So whether you are friendly, open, warm,

بنابراین چه شما فردی مهربان، خوش‌صحبت، خونگرم،

vulnerable, trusting, cynical, aggressive, even violent,

آسیب‌پذیر، قابل اعتماد، بدبین، پرخاشگر و حتی تندخو باشید،

all of this is predicted by what your history of connection

همه اینها با وجود سابقه ارتباطات شما

or lack thereof looks like.

قابل پیش‌بینی است.

So how we've connected really affects who we are.

بنابراین نحوه ارتباط برقرار کردن ما بر شخصیت ما اثرگذار است.

But not only that,

اما فقط این نیست.

who we are really affects how we connect, right?

شخصیت ما هم بر نحوه برقراری ارتباط ما تأثیر می‌گذارد، درست؟

Those people that have that history of healthy relationships,

افرادی که در گذشته روابط سالم را تجربه کرده‌اند،

they have an internal set of beliefs within them

یک‌سری باورهای درونی پیدا کرده‌اند

that allows them to continue to facilitate healthy relationships.

که برقراری ارتباطات سالم را برای آنها ساده‌تر می‌کند.

This is, if people are familiar with “attachment theory,”

در این قضیه، اگر افراد با «تئوری دلبستگی» آشنا باشند می‌دانند که

securely attached people, who think others can be trusted,

افراد با سبک دلبستگی ایمن فکر می‌کنند که دیگران قابل اعتماد هستند،

who think they can be vulnerable,

پس می‌توانند آسیب‌پذیر باشند

who think they can turn to people for support, right?

برای دریافت حمایت به پیش‌شان بروند، خب؟

And they go into new relationships with this set of beliefs

و با این مجموعه باورها شروع به ایجاد ارتباطات جدید می‌کنند

that allows them to continue to create these new relationships.

که در ادامه مسیرشان را برای ایجاد ارتباطات بیشتر هموار می‌کند.

Whereas people who have had difficult previous relationships,

از آن طرف، آنهایی که در گذشته روابط مشکل‌ساز داشتند،

those can be internalized as a belief system

یک نظام باور در ذهنشان نهادینه شده

that then can impede their ability to foster further connections, right?

که می‌تواند مانع از توانایی آنها در بهبود بخشیدن به روابط شود، خب؟

Because they may think "people are going to reject me,"

چون شاید با خود فکر کنند: «بقیه قرار است مرا طرد کنند،

that "I can't be vulnerable,"

پس نمی‌توانم آسیب‌پذیر شوم

that "I can never feel safe around anybody,"

و هرگز کنار آنها احساس امنیت داشته باشم.»

even when someone is safe,

حتی اگر هم همراه فرد امنی باشند

they're still holding that assumption and that judgment, right?

باز هم به این خیالات و قضاوت‌ها می‌چسبند، درست؟

And so what I want "Platonic" to do,

کاری که من از «عشق افلاطونی» می‌خواهم بکند،

because I know some people hear this and they're like,

چون می‌دانم برخی افراد که این را می‌شنوند، می‌گویند:

"Good for those people with healthy childhoods, you know, whatever.

«خوش به حال این افراد با دوران بچگی مناسبشان، می‌دانی، حالا هرچی.

For me, I guess I'm doomed."

من که محکوم به فنا هستم.»

Absolutely not.

قطعاً نه.

و‌ پ ر: کار تو به خصوص متمرکز بر روابط دوستانه میان بزرگسالان است

WPR: Your work is focused specifically on adult friendships,

which, for a lot of the reasons you've already outlined,

که به دلایل زیادی که تو قبلاً اشاره کردی،

seem like are just really challenging for us to develop.

توسعه آنها برای ما واقعاً چالش‌برانگیز است.

But I guess, can you talk about sort of, why this breakdown happens

اما می‌خواهم ببینم که آیا می‌توانیم در مورد اینکه چرا این شکست رخ می‌دهد

and really when we start to see that it becomes more difficult

و از چه زمانی به این پی بردیم که دوست پیدا کردن در بزرگسالی

for people to make friends in the same way

در مقایسه با زمانی که بچه بودیم

as you did when you were kids?

دشوارتر شده است، صحبت کنیم؟

MF: Yeah.

م ف: بله.

So when I say friendship doesn't happen organically in adulthood,

خب وقتی من می‌گویم که دوستی خودبه‌خود در بزرگسالی شکل نمی‌گیرد،

I don't mean that friendship doesn't happen organically in childhood,

منظورم این نیست که در سنین کودکی هم به همین شکل است،

because for children it often does.

چرا که شرایط کودکان اغلب متفاوت است.

And they have certain ingredients in their environment

آن‌ها عناصر خاصی در محیط خود دارند

that really foster friendship.

که در نهایت واقعاً باعث تقویت دوستی می‌شوند.

So Rebecca G. Adams, she's a sociologist,

خب ربکا جی. آدامز که یک جامعه‌شناس است،

and she says, you know, for friendship to be fostered organically,

می‌گوید: «اساساً برای تقویت دوستی،

you need to have this repeated unplanned interaction

شما باید تعامل‌های برنامه‌ریزی نشده مداوم داشته باشید

and the shared vulnerability, right?

و آسیب‌پذیری‌ها را به اشتراک بگذارید، خب؟

And so in school we have that.

در مدرسه این موقعیت‌ها فراهم است.

We have that through our lunch period.

ما این فرصت را در وقت ناهار،

We have that through our gym, we have that through our recess, right,

زمان‌های باشگاه و استراحت داریم

we're seeing people every day,

که آدم‌های زیادی را هر روز می‌بینیم،

we're letting our guard down,

گاردمان را پایین می‌آوریم

we end up sort of just developing these friendships.

و به نوعی به این دوستی‌ها بهبود می‌بخشیم.

But when you think about adults going into the working worlds,

اما وقتی به عنوان یک بزرگسال وارد دنیای کار می‌شوید،

you may have repeated unplanned interaction with your colleagues,

شاید معاشرت‌های برنامه‌ریزی نشده مداومی با همکارانتان داشته باشید

less so now that we're doing more hybrid and remote workplace, right?

که البته با محیط‌های کار هیبریدی(ترکیبی) و ریموت(دورکاری) کمتر هم شده است، خب؟

But we're often not as vulnerable in the workplace.

اما اغلب ما در محیط کار آسیب‌پذیر نمی‌شویم.

And that's why one study, and again, this is caveat, US context,

و در همین مورد، یک پژوهش که زنگ خطری برای ایالات متحده آمریکاست،

نشان می‌دهد که هر چه افراد در محل کار بیشتر با هم وقت می‌گذرانند،

one study found that the more time people spend together at work,

the less close that they feel.

احساس نزدیکی کمتری بین‌شان شکل می‌گیرد.

And so we need to recognize that as adults,

بنابراین ما عنوان بزرگسال باید بدانیم که

we don't have the same infrastructure we had as kids.

دیگر آن زیربنایی را که در کودکی داشتیم دارا نیستیم.

So we can't rely on the same set of assumptions that,

پس نمی‌توانیم صرفاً به این مجموعه فرضیات تکیه کنیم که

oh, this is just going to happen,

اوه، بالاخره خودش اتفاق می‌افتد،

I don't have to try, I don't have to initiate.

نیازی نیست تلاش کنم، مجبور نیستم پیش‌قدم شوم.

Because as I shared from that previous research study, if we think that way,

چرا که بر اساس آن مطالعه پژوهشی که به آن اشاره کردم، اگر ما اینطور فکر کنیم،

for a lot of us, it won't happen.

برای بسیاری از ماها، هیچ اتفاقی قرار نیست رخ دهد.

WPR: And I think also just in thinking

و‌ پ ر: و یادم می‌آید

about what friendship brings to the table for you,

در مورد اینکه دوستی چه چیزی برای ما به ارمغان می‌آورد

how it benefits you,

و چه سودی برایمان دارد،

you have this phrase in your book

تو جمله‌ای در کتابت داشتی که می‌گفتی:

where you say, “Connecting to others makes us ourselves.”

«برقراری ارتباط با دیگران خود واقعی‌مان را بیرون می‌کشد.»

And it's about much more than just the pleasure of connection there.

و این چیزی فراتر از لذت ارتباط داشتن است.

Can you explain a little bit about that?

می‌توانی کمی بیشتر در این باره توضیح دهی؟

MF: Yeah. So Harry Stack Sullivan, he's a psychiatrist,

م ف: بله. هری استک سالیوان که یک روانپزشک است،

and he has this theory called the “theory of chums,”

نظریه‌ای دارد به نام «تئوری دوستان»

which is basically that our chums or our friends earlier in life,

که اساساً رفقا و دوستانمان در زندگی

they provide us with the sort of relationship template

به ما نوعی الگوی رابطه می‌دهند

that we take on into our future.

که ما آن را در آینده خود می‌گنجانیم.

So it allows us to continue to connect throughout life, right?

به ما اجازه می‌دهد تا در طول زندگی به ارتباط ادامه دهیم، خب؟

And there is some research that finds that if we connect in childhood,

و چند پژوهش نشان می‌دهند که اگر ما در بچگی ارتباطات خوبی شکل دهیم،

we have good friends in childhood,

دوستان خوبی بسازیم،

we have higher self-esteem in adulthood,

عزت نفس بالاتر و همدلی بیشتری در بزرگسالی خواهیم داشت، خب؟

we're more empathic in adulthood, right?

و او این‌چنین استدلال می‌کرد که تجربه درمان

And so he kind of argues that the therapy experience

is similar to the chumship experience,

مشابه تجربه دوستی است؛

in that with your friends,

چرا که در آن، شما با دوستانتان

you share things that you feel like you should be ashamed of, right?

چیزهایی را به اشتراک می‌گذارید که احساس می‌کنید برایتان خجالت‌آور هستند، خب؟

And when you are ashamed of something,

و وقتی از چیزی خجالت می‌کشید،

you're not integrating it into your entire personality.

آن را با تمام شخصیت خود یکی نمی‌دانید.

تلاش می‌کنید تا آن را از خود دور کرده و سرکوبش کنید

You're trying to push it away and suppress it

and not make it who you are.

و شخصیتتان را به آن نسبت ندهید.

And the shame can really take over your whole personality

و شرم واقعاً می‌تواند کل شخصیت شما را تحت تأثیر قرار دهد

because you're pushing away this part of who you are that you think is shameful.

برای همین است که آن بخش از خود را که فکر می‌کنیم خجالت‌آور است مدام پس می‌زنیم.

But then so much of your personality is spent

اما سپس بیشتر شخصیت شما

focusing on making sure nobody finds out this thing, right?

بر روی اینکه کسی از آن چیز بویی نبرد متمرکز می‌شود، درسته؟

And so that's why shame can be so encompassing and enveloping.

برای همین است که شرم می‌تواند دربرگیرنده و پوشاننده عمل کند.

But what Stack Sullivan argues,

اما استدلال استک سالیوان این بود که

is that when kids share this shame with their friends

وقتی کودکان این شرم را با دوستانشان به اشتراک می‌گذارند،

and their friends are like, you know, we still love you.

آنها اینطوری هستند که خب می‌دانی، ما هنوز هم دوستت داریم.

You know, this isn't a big deal for us, right?

می‌دانی، از نظر ما این چندان مهم نیست، خب؟

And we still think you're amazing and we accept that about you, right?

و تو همچنان از نظر ما فوق‌العاده هستی و آن را در تو می‌پذیریم، خب؟

We begin to be able to accept it in ourselves

ما توانایی پذیرش آن را در خود پیدا می‌کنیم

و هر چیزی را که نسبت به آن احساس شرم داریم، بیان می‌کنیم

and to bring whatever we felt shame about,

to see it as just part of our personalities

و به جای یک نقطه متضاد با شخصیتی که می‌خواهیم داشته باشیم،

rather than antithetical to the personality that we want to have.

به آن به عنوان بخشی از شخصیت وجودی خود می‌نگریم.

And we are able to sort of relinquish all of the energies

و دیگر نیازی نیست که ما این‌همه انرژی را

that we spend trying to push this thing away.

صرف جلوگیری از این چیز کنیم.

And so in that way,

و خب در همین راستا،

the experience of experiencing that platonic love from our friends,

در تجربه تجربه کردن عشق افلاطونی از سوی دوستانمان،

especially at that time in childhood, teenagers,

بخصوص در زمان کودکی، نوجوانی،

میزان زیادی از شرم را تجربه می‌کنیم،

where we're very high in shame,

we're like highest in shame

مثلاً به بالاترین میزان شرم

than throughout our whole lifespan, right?

در طول عمرمان می‌رسیم، خب؟

That our friends are there at that time when we're so high in shame,

و در آن زمان سرشار از شرم و خجالت، دوستانمان آنجا هستند

to help us integrate that and to help us connect to all sides of ourselves

تا به ما در درست کردن شرایط و متصل کردن تمام بخش‌های خودمان بهم کمک کنند،

so that we sort of begin to become who we fully are.

پس به نوعی از اینجاست که خود واقعی بودن برای ما آغاز می‌شود.

WPR: It's just so interesting how much vulnerability and shame play into this.

و پ ر: اینکه آسیب‌پذیری و شرم چقدر در اینجا نقش دارند، خیلی جالب است.

And in a way, it seems like on the one hand,

و به نوعی، به نظر می‌رسد از یک طرف،

as you get more confident,

هرچه اعتماد به نفس فرد بالا می‌رود،

you start to lose some of the ability to make new friends,

از قابلیت‌های دوست جدید پیدا کردن او کاسته می‌شود،

but also using that confidence,

اما همچنین استفاده از اعتماد به نفس،

leaning into it to actually make the friends is what you need.

فرد را به سمتی می‌برد که دوست پیدا کردن را به شکل یک نیاز برای خود می‌بیند.

So it's fascinating.

خیلی جالب است.

Well, I want to dive into some of the member questions we're receiving

خب، من می‌خواهم به سراغ چندتا از سؤالات اعضا که دریافت کردیم برویم،

because they're also really interesting.

چرا که آنها هم سؤالات خیلی جالبی هستند.

So TED member Arnoldo, they ask,

خب آرنولدو، یکی از اعضای TED، می‌پرسد:

"Married people often complain about lack of time

«افراد متأهل اغلب از نداشتن وقت کافی برای ایجاد

to cultivate friendships outside of the marital circle.

روابط دوستانه در خارج از چرخه زناشویی گلایه دارند.

What insights have you gained in your research

تو در پژوهش‌هایت به چه بینش‌هایی در خصوص

about the effects of outside friendships in a couple's relationship?"

اثرات روابط دوستانه بر روابط زوجین رسیدی؟»

MF: Oh, I love this question.

م ف: اوه، از این سؤال خوشم آمد.

(Laughs)

(خنده)

I think that having outside friendships

به نظرم داشتن دوستانی خارج از رابطه،

is necessary for having a healthy marriage.

برای داشتن یک ازدواج سالم ضروری است.

I do.

خیلی هم هست.

And this is where I'm coming from with that.

و این چیزی‌ست که خودم هم تجربه‌اش کردم.

The research basically finds that if I make a friend,

تحقیقات اساساً نشان می‌دهند که اگر من یک دوست پیدا کنم،

I'm not only less depressed, but my spouse is too.

نه تنها من، بلکه شریک عاطفی‌ام هم کمتر افسرده می‌شود.

It also finds that when you get into conflict with your spouse,

همچنین دیده شده که به تعارض برخوردن شما با شریک عاطفی‌تان،

it negatively impacts your release of a stress hormone cortisol, right?

بر ترشح هورمون استرس (کورتیزول) در بدن شما اثر منفی می‌گذارد، خب؟

But if you have quality connection outside of that marriage,

اما اگر روابط با کیفیتی در خارج از ازدواج داشته باشید،

that doesn't happen.

این اتفاق برایتان نمی‌افتد.

Your cortisol release is normal, right?

سطح کورتیزول شما نرمال می‌ماند، خب؟

Other research that finds that, particularly for women

تحقیقات دیگر حاکی از آن هستند که بخصوص در زنانی که

who tend to have more close intimate relationships,

تمایل به داشتن روابط صمیمانه‌تری دارند،

when they go through difficulties within that partnership,

هنگام به مشکل برخوردن با عشق‌شان،

they are more resilient to it when they have this outside support, right?

اگر از بیرون حمایت دریافت کنند، تاب‌آوری بیشتری از خود نشان خواهند داد، خب؟

And so it's just like, if I can access this other person

و اگر من افرادی را داشته باشم

to center me during times of stress in my marriage,

که در مواقع استرس‌زا در ازدواج دور و برم باشند،

I can return to that marriage in a centered and grounded way.

آن‌وقت می‌توانم متمرکزتر بر روی مسائل زندگی‌ام تمرکز کنم.

And that's a resource for me, and it's a resource for my spouse.

و این یک منبع برای من است و یک منبع برای شریک زندگی‌ام.

Where we see that people

ما شاهد این هستیم که افرادی که

that only have that close connection with their spouse,

فقط با همسر خود ارتباط نزدیک دارند،

they have high rates of what's called concordance, which means that,

میزان بالایی از چیزی به نام همخوانی را تجربه می‌کنند

however your spouse feels is kind of how you feel.

که یعنی هر احساسی همسرتان دارد تقریباً همانی است که شما دارید.

Their, sort of, energy affects you a lot more

به نوعی وقتی آنها تنها کسانی هستند که برای حمایت پیششان می‌روید،

when they're the only person that you're looking to for support.

انرژی‌شان بیشتر بر شما اثر می‌گذارد.

And so what happens is like,

و چیزی که اتفاق می‌افتد این است که

the natural ebbs and flows that can happen in a marriage,

فراز و نشیب‌های نرمالی که در ازدواج پیش می‌آیند،

they’re so much more impacted,

پررنگ و پررنگ‌تر می‌شوند،

and there's so much more devastated during those times of ebbs

و خرابی‌های بیشتری در طول این نشیب‌ها پدید می‌آید،

because they don't have that support outside of the relationship.

چرا که آنها پشتیبانی در خارج از رابطه ندارند.

So I think sometimes we see, we think of like,

بنابراین گاهی ما می‌بینیم، ما فکر می‌کنیم که

"Oh, are my friends a threat to my spouse?

«آیا دوستانم برای شریک عاطفی‌ام تهدیدی به شمار می‌آیند؟

My spouse is spending time with their friends,

نامزدم با دوستانش وقت می‌گذراند،

they're not spending time with me."

اما آنها با من وقت نمی‌گذرانند.»

But if we understand more broadly the importance of friendship

اما اگر ما به درک وسیع‌تری از اهمیت دوستی

and how it makes every other relationship in our life better,

و نقش آن در بهتر شدن هر رابطه دیگری در زندگی‌مان برسیم،

we will see that there's actually synergy between these relationships.

متوجه نوعی هم‌افزایی بین این روابط خواهیم شد.

That my spouse having friends outside of this relationship

اینکه شریک عاطفی‌ام در خارج از این رابطه دوستانی دارد،

is what makes them a better spouse for me.

از او یک شریک عاطفی بهتر برای من می‌سازد.

WPR: So, so much of it has to do with the way we just think

و‌ پ ر: بنابراین، بیشتر قضیه به طرز فکر ما نسبت به

about the role friendships play in our lives.

نقش دوستی در زندگی‌مان مربوط می‌شود.

We have lots of questions that are coming in

ما یک عالمه سؤال داریم که

about, sort of, the steps to actually making friends.

درباره مراحل واقعاً دوست پیدا کردن مطرح می‌شوند.

And I think before we get into some of those specific questions,

و به نظرم قبل از اینکه به سراغ این سؤالات خاص برویم،

I know you, in the talk, sort of shared --

می‌دانم که تو این گفت‌وگو را

you started with two tips,

با دو نکته آغاز کردی:

this idea of first, assuming that people like you

نکته اول، داشتن این فرض است که دیگران مثل ما هستند

and then overcoming what you call covert avoidance

و سپس غلبه بر اجتناب نهان خود

or that urge to sort of mentally check out when you're meeting someone new.

و اصرار بر نوعی بررسی ذهنی در زمانی است که فرد جدیدی را ملاقات می‌کنیم.

What are some of the other ways that you recommend people try to use

چه راه‌های دیگری به مردم پیشنهاد می‌کنی

tools that people use to build new friendships?

تا برای تشکیل دوستی‌های جدید از آنها بهره ببرند؟

MF: So I can walk through my own experience of making a bunch of friends

م ف: خب من می‌توانم به سراغ تجربه شخصی خودم از دوست پیدا کردن بروم

and share this in a story.

و در غالب یک داستان آن را به اشتراک بگذارم.

I went to Mexico City alone and was there for 10 days

من تنهایی به مکزیکو سیتی رفتم و ده روز آنجا ماندم

and was like, OK, if I spend ten days here and don't make any friends,

و اینطوری بود که گفتم باشه اگر ده روز اینجا باشم و دوستی پیدا نکنم،

I'm going to be very lonely.

قرار است که خیلی تنها باشم.

So how did I make friends when I was there?

خب در آنجا من چگونه دوست پیدا کردم؟

First I went to a coffee shop.

اول به کافی شاپ رفتم.

I heard another American there and I knew, you know,

صدای یک آمریکایی را شنیدم و با خودم گفتم

احتمال اینکه مرا نپذیرد کمتر از چیزی است که فکر می‌کنم.

he's less likely to reject me than I think.

I also knew the research on transitioners, right?

من همچنین از پژوهش‌های در مورد رابط‌ها خبر داشتم، خب؟

People that are in times of transition are most open to friendship.

افرادی که در دوران گذار قرار دارند، راحت‌تر از همه دوست می‌شوند.

So people that are traveling, people that have just moved to the city,

مثل افرادی که در مسافرت‌اند، افرادی که تازه به شهری نقل مکان کرده‌اند،

people that have just started school, people that have just retired, right?

افرادی که تازه وارد مدرسه شده‌اند و افرادی که تازه بازنشسته شده‌اند، درست؟

Those are the people to try to connect with versus, you know,

این‌ها افرادی هستند که شما در مقابل باید سعی کنید با آنها ارتباط برقرار کنید،

someone who's been here for a while and already has an established network.

در مقایسه با افرادی که برای مدتی در اینجا حضور داشتند و حلقه ارتباطی مستحکمی دارند.

So I knew this guy's a transitioner

خب من فهمیدم این مرد یک رابط است

and he's less likely to reject me than I think.

احتمال اینکه مرا نپذیرد کمتر از چیزی است که فکر می‌کنم.

So I'm going to engage with him.

پس تصمیم گرفتم با او ارتباط بگیرم.

And I asked, you know, where are you from?

و از او پرسیدم که «اهل کجایی؟»

Like, I'm from the US too.

او هم مثل من اهل آمریکا بود.

We start chatting and I end up inviting him to a meetup that night,

ما شروع به گپ زدن با یکدیگر کردیم و در آخر او را به یک جلسه در آن شب دعوت کردم،

and it’s like a language exchange meetup.

جلسه تبادل زبان.

And at that language exchange meetup,

و من در آن جلسه تبادل زبان،

I meet someone else who's cool, and I say, you know,

با یک نفر دیگر که آدم باحالی بود آشنا شدم و به او گفتم:

“Do you want to come to this Lucha Libre wrestling match with me?”

«آیا می‌خواهی همراه من به این مسابقه کشتی مکزیکی بیایی؟»

Then he said, yes, and I think ...

سپس او گفت: «باشه» به نظرم ...

You know what I realized, too, from the research on friendship,

چیزی که من از پژوهش‌های انجام شده بر روی دوستی متوجه شدم این است که

I used to think that making friends was about being interesting, being smart,

من در گذشته فکر می‌کردم که برای دوست پیدا کردن باید بامزه، باهوش،

being insightful, being charismatic, being entertaining.

خردمند، کاریزماتیک و سرگرم کننده بود.

But in fact, people report that this entertainment factor

اما در واقع، افراد گزارش داده‌اند که این فاکتور سرگرم کننده بودن

is the least important quality they look for in a friend.

برایشان کمترین اهمیت را در یک دوست دارد.

And the most important quality that they look for

و مهم‌ترین چیزی که آنها به دنبالش هستند،

is someone who makes them feel like they matter.

این است که طرف مقابل فردی باشد که به آنها اهمیت می‌دهد.

So for me, if I want to connect with someone,

مثلاً در مورد من، اگر بخواهم با کسی ارتباط بگیرم،

it's not about me trying to impress them.

سعی نمی‌کنم آنها را تحت تأثیر قرار دهم.

It's about me trying to make them feel valued and, you know,

سعی می‌کنم که احساس ارزشمند بودن را در آنها به وجود آورم.

say hello to them and engage with them and tell them what I like about them

سلام می‌کنم و وارد صحبت می‌شوم و می‌گویم از چه چیزی در موردشان خوشم می‌آید

and tell them what I appreciate about them, right?

و به خاطر چه چیزی از آنها قدردانم، خب؟

There’s this study that looked at friendship,

مطالعه‌ای وجود دارد که به مدت ۱۲ هفته

budding friendship groups, for like 12 weeks,

به گروه‌های دوستی و دوستی‌های تازه در حال شکل گرفتن پرداخته است

which of these pairs ended up becoming friends.

که در آخر افرادی در این گروه‌ها با هم دوست شدند.

And it was the ones that shared the most affirmation

و اینها کسانی بودند که بیشترین محبت

and affection towards each other, right?

و عاطفه را بین هم رد و بدل کردند، خب؟

And so, just to go even deeper into the research rabbit hole,

و خب در ادامه بیشتر پیش رفتن در این پژوهش،

there’s a theory called “risk regulation theory,”

تئوری‌ای به نام «تئوری تعدیل ریسک» شکل گرفت

which indicates that we decide how much to invest in a relationship

که نشان می‌داد ما بر اساس فکرمان درباره احتمال پذیرفته نشدن‌مان

based on our view of how likely we are to get rejected.

چقدر تصمیم می‌گیریم تا بر روی یک رابطه سرمایه گذاری کنیم.

So when we show people "I like you," we're telling them,

بنابراین وقتی می‌خواهیم به کسی نشان دهیم که از او خوشمان می‌آید، به او می‌گوییم:

"Hey, you're not going to get rejected if you try to be friends with me."

«ببین، اگر بخواهی با من دوست شوی، من تو را خواهم پذیرفت.»

And that makes people really feel safe connecting with us, right?

و این واقعاً به افرادی که با ما ارتباط می‌گیرند حس امنیت می‌دهد، درست؟

So I was both engaging with these people

من خودم با هر دو گروه از این افراد برخورد داشتم

and I was trying to make them feel loved

و تلاش می‌کردم که احساس دوست داشته شدن بکنند

and tell them how great I thought they were

و به آنها می‌گفتم که چقدر بنظرم عالی هستند

and how happy I am to meet them as I reached out to them.

و از ملاقات با آنها خوشحال هستم.

And then I went to my Spanish class,

و بعد از آن، من به کلاس اسپانیایی رفتم.

which, if you don't have any friends,

به شما پیشنهاد می‌کنم که اگر

what I recommend is that you join something that's repeated over time.

هیچ دوستی ندارید، به یک برنامه طولانی‌مدت مستمر بپیوندید.

And remember,

و به یاد داشته باشید که

قبلاً گفتم که تعاملات پیش‌بینی نشده مستمر و اشتراک گذاشتن آسیب‌پذیری

I said repeated unplanned interaction and shared vulnerability

is that infrastructure that kids have for friends

زیربنای دوستی در بین کودکان هستند

that we lack as adults.

که ما بزرگسالان فراموششان کرده‌ایم.

So as adults, we really need to recreate that infrastructure.

بنابراین ما به عنوان یک بزرگسال، باید این زیربنا را دوباره از نو بسازیم.

And so if you join like, a social group that's repeated over time,

بنابراین اگر مثلاً عضو یک گروه اجتماعی شدید که مدام با آنها دیدار می‌کنید،

turn your hobby into a community, right,

سرگرمی خود را به این گروه گره بزنید، خب،

that's a really important way to make friends.

این یک راه بسیار مهم برای دوست پیدا کردن است.

So for me, it's I want to take the Spanish class

مثلا من چون عاشق یادگیری زبان هستم،

because I love learning languages.

می‌خواهم بروم کلاس زبان اسپانیایی.

For you, it might be football team,

برای شما می‌تواند تیم فوتبال،

improv team, hiking team, meditation group,

گروه تئاتر بداهه، تیم کوهنوردی یا گروه مدیتیشن باشد،

but it's just finding something,

هرچه که هست، فقط به دنبال

finding a group that meets around this hobby.

گروهی باشید که عملی که انجام می‌دهند، سرگرمی شما شود.

Because when you find something that's repeated over time,

چون وقتی شما چیزی پیدا می‌کنید که مدام در طول زمان در حال تکرار شدن است،

what happens is something called the “mere exposure effect” sets in.

چیزی به نام «اصل آشنایی» در حال وقوع است.

The mere exposure effect describes our tendency to unconsciously,

اصل آشنایی، تمایل ما به دوست داشتن بقیه، چه به صورت خودآگاه و چه کاملاً ناخودآگاه،

completely unconsciously, like people just because they are familiar to us.

به خاطر اینکه آنها را زیاد می‌بینیم را توصیف می‌کند.

So, for example, this researcher found

برای مثال این محقق

that when he planted women into a large psychology lecture,

وقتی زنی را در یک جلسه سخنرانی روانشناسی بزرگ قرار داد، متوجه شد که

at the end of the semester,

در آخر ترم،

none of the students remembered the woman,

هیچ‌یک از دانشجویان او را به خاطر نیاوردند،

but they reported liking the woman who showed up to the most classes,

اما آنها گزارش دادند که زنی را که در بیشتر کلاس‌ها شرکت کرده بود،

20 percent more than the woman that didn't show up for any, right?

۲۰ درصد بیشتر از زنی که به هیچ کلاسی نیامده بود، دوست داشتند، خب؟

Nobody remembered her, but they liked her a lot

هیچ‌کس او را به یاد نمی‌آورد اما همه خیلی دوستش داشتند،

because they had seen her face, like this is our brain, right?

چون چهره‌اش را قبلاً دیده بودند، این کار مغز ماست، خب؟

And what I think the other implication of mere exposure effect is

و به نظرم یکی دیگر از پیامدهای اصل آشنایی این است که

in the beginning,

در ابتدای برخورد،

mere exposure hadn't set in.

اصل آشنایی کار نمی‌کند.

So it's going to be awkward, it's going to be weary.

آدم قرار است معذب شود، قرار است خسته کننده باشد.

You're going to feel uncomfortable, right?

شما قرار است احساس ناخوشایندی پیدا کنید، خب؟

Maybe a little distrusting.

شاید با کمی چاشنی بی‌اعتمادی.

That's not a sign that you need to stop showing up.

این بدین معنا نیست که باید میدان را خالی کنید.

That's a sign you need to keep showing up because when you continue to show up,

این بدین معناست که شما باید به حضور پیدا کردن ادامه دهید زیرا تداوم در این کار

they're going to like you more, you're going to like them more, right?

قرار است باعث شود آنها شما را و شما آنها را بیشتر دوست بدارید، خب؟

So I joined that Spanish class, that was repeated over time.

بنابراین من به کلاس زبان اسپانیایی که برنامه منظم و مداومی داشت پیوستم.

Every day in Spanish class, I would ask people to go out to lunch with me.

هر روز در کلاس، من از بچه‌ها می‌خواستم برای صرف ناهار با من بیرون بیایند.

We'd go out to lunch together,

با هم در بیرون ناهار می‌خوردیم،

then we went to Lucha Libre together.

سپس با همدیگر برای تماشای کشتی مکزیکی می‌رفتیم.

You know, of course, I was only there for 10 days,

می‌دانی، البته که من فقط ده روز آنجا بودم،

so I can only go so deep with folks.

بنابراین این فرصت را داشتم که با چند نفر صمیمی شوم.

But in general, when you join this event that's repeated over time,

اما معمولاً، وقتی شما به چنین رویدادی که در طول زمان تکرار می‌شود می‌پیوندید،

you want to start generating exclusivity with someone in that group.

تمایل به ارتباط گرفتن منحصراً با یک نفر از گروه در شما ایجاد می‌شود.

Exclusivity means you develop memories

منحصراً یعنی شما خاطرات

and you develop experiences with one person in the group

و تجربیاتی را با یک فرد از گروه می‌سازید

that you don't have with other people.

که با دیگر افراد آنها را نساختید.

So pick whoever in the group that you really liked and ask them,

پس یک نفر را که در گروه از او خوشتان می‌آید انتخاب کنید و از او بپرسید:

"Oh, would you be open to like, getting coffee, getting tea

«اوه ببین، آیا دوست داری که قبل یا بعد از جلسه بعدی،

like, before or after our next group?"

یک چای یا قهوه با هم بخوریم؟»

Like, "I love to hang out"

مثلاً «من عاشق معاشرت کردن هستم.»

and those are like, the budding stems of friendship.

این‌ها جوانه‌های دوستی هستند.

And luckily, if you're in this group, right,

و خوشبختانه اگر در این گروه هستید، خب،

you don't have to put in as much effort,

نیازی نیست خیلی تلاش کنید،

you had your tea,

شما چای‌تان را خوردید

and now you're going to just continue to see them over time,

و حالا فقط باید به دیدن آنها به صورت مستمر ادامه دهید،

and you have the wheel start moving for friendship and connection.

ماشین دوستی و رابطه که فرمانش دست شماست شروع به حرکت خواهد کرد.

WPR: So TED member Celia actually is curious about virtual friendships

و پ ر: خب یکی از اعضای TED به نام سیلیا درباره دوستی‌های مجازی

and sort of how all of this plays into it,

و چگونگی و موارد مربوط به آن کنجکاو است،

especially to some of the points you were making earlier

مخصوصاً با استناد بر نکاتی که تو پیش‌تر

about the pandemic.

برای همه‌گیری مطرح کردی.

You know, for people who have met on social media only

افرادی که همدیگر را فقط در فضای مجازی ملاقات کردند

as opposed to in real life, they ask,

و در زندگی واقعی خبری نبوده، می‌پرسند:

"Is it possible to have a strong virtual friendship?

«آیا این امکان وجود دارد که یک دوستی مجازی مستحکم داشته باشیم؟

How important is in-person connection or getting together in real life?"

دیدارهای رو در رو یا دور هم جمع شدن در زندگی واقعی چقدر اهمیت دارد؟»

MF: Yeah, so this is such a nuanced question in some ways, right?

م ف: خب، این سؤال از جهاتی کمی پیچیده است

Because it's such a "both/and."

چون یک جواب مشخص ندارد.

We know from the research

ما از پژوهش‌ها فهمیدیم که

that in-person connections tend to be stronger than virtual connections, right?

روابط رو در رو ذاتاً از روابط مجازی مستحکم‌تر هستند، خب؟

But I think that that research,

اما به نظر من، آن پژوهش

it doesn't account for certain communities like people with disabilities,

گروه‌های خاص مثل افراد دارای معلولیت،

people with severe social anxiety,

افراد با اضطراب اجتماعی شدید

و حتی افراد مسنی را که نمی‌توانند از جایشان تکان بخورند

even older people that aren't as mobile, who tend to find connections online.

و به روابط آنلاین تمایل دارند نادیده گرفته است.

And even though, you know,

و جدای از آن، می‌دانی،

the online connections tend to not be as deep as in person,

روابط آنلاین به عمیقی روابط رو در رو نمی‌شوند،

می‌توانند عمیق شوند،

they can get deep

if you're practicing the same skills

به شرطی که همان توانایی‌هایی را که

that you can practice in offline connection

در روابط آفلاین برای دستیابی به رابطه عمیق‌تر

to establish deeper relationships.

به کار بردید، تمرین کنید.

So, for example, like, the research finds

برای مثال، مطالعه‌ای نشان می‌دهد

that if you're just passively scrolling on social media, doomscrolling,

که اگر صرفاً در شبکه‌‌های اجتماعی اسکرول کنید و پیگیر اخبار منفی باشید،

it makes you more lonely

این کار شما را تنهاتر خواهد کرد

and negatively impacts your mental health and well-being.

و بر روی سلامت ذهنی و شادی شما تأثیر منفی خواهد گذاشت.

But if you are engaging actively on social media,

اما اگر در شبکه‌های اجتماعی فعال باشید،

I'm posting,

اگر من چیزی را پست کنم،

I'm commenting on something that you shared,

زیر پست شما کامنتی بگذارم،

I'm saying congratulations to you,

به شما تبریک بگویم،

that's actually linked to less loneliness

اینها در واقع ما را به تنهایی کمتر

and is something that actually makes us feel more satisfied in our relationships.

و حس رضایت بیشتر از رابطه وصل می‌کنند.

So if we want to have deep virtual connections, it's certainly possible.

پس اگر به دنبال روابط مجازی عمیق هستید، این قطعاً امکان پذیر است.

But we have to bring those same principles that we use in offline connections

اما باید از همان اصولی که در روابط آفلاین برای ایجاد صمیمیت بیشتر

to create more intimacy,

استفاده می‌کردیم.

things like being vulnerable with someone,

مثل آسیب‌پذیر بودن در مقابل افراد،

being generous with them

بخشنده بودن با آنها

or showing affection towards them.

یا نشان دادن محبت به آنها بهره ببریم.

That also works online.

در روابط آنلاین هم جواب می‌دهند.

They feel like they like one another more.

افراد حس می‌کنند بیشتر از هم خوششان می‌آید.

But when you're vulnerable with someone who's avoidantly attached,

اما وقتی در مقابل کسی که دلبستگی اجتنابی دارد، آسیب‌پذیر می‌شوید،

that doesn't necessarily happen.

لزوماً این اتفاق نمی‌افتد.

The avoidantly attached person doesn't like you more

با آسیب‌پذیر شدن، علاقه فرد با دلبستگی اجتنابی

because you're vulnerable,

نسبت به شما بیشتر نمی‌شود،

because they have their own wounds around vulnerability, right?

چون خودشان زخم‌خورده آسیب‌پذیری هستند، خب؟

آن‌ها یاد گرفته‌اند که آسیب‌پذیر بودن چیز خوبی نیست،

They've learned that it's not good to be vulnerable,

«من نباید آسیب‌پذیر باشم.»

"I shouldn't be vulnerable."

مثلاً این پیام غیر مستقیمی که آنها بروز می‌دهند

Like, that's the implicit message that they have

از توانایی ارتباطی آنها جلوگیری می‌کند.

that really inhibits their ability to connect.

بنابراین به نظرم پیامد پیش‌آمده این است که

So the implications of this, I think,

is that if you're vulnerable and it doesn't go well

اگر شما آسیب‌پذیر بودید و شرایط خوب پیش نرفت

and it wasn't from a place of fear,

و به خاطر ترس هم نبوده است،

remember that it's not always your fault.

یادتان باشد که همیشه تقصیر شما نیست.

That other people have their own issues that they're dealing with

بقیه افراد مسائل خاص خودشان را برای دست و پنجه نرم کردن دارند

which may lead them to respond to your vulnerability negatively.

که ممکن است به واکنش منفی آنها نسبت به آسیب‌پذیری شما بینجامد.

And that doesn't mean that you did anything wrong.

و این به این معنی نیست که کار شما اشتباه بوده است.

I mean, I think if you continue to try to be vulnerable with this person

یعنی منظورم این است که اگر شما به آسیب‌پذیر بودن با این فرد ادامه دادید

who's shown you that they can't handle it,

که به شما ثابت کرد توان مدیریت کردنش را ندارد

then I think you should try to pivot, right?

در اینجا باید سعی کنید تغییر عقیده دهید، خب؟

But just because someone responded dismissively to your vulnerability,

اما شاید اینکه کسی به آسیب‌پذیری شما با بی اعتنایی واکنش نشان داده فقط

it might mean that they have their own issues to work out.

به این خاطر باشد که او هم مشکلات خاص خود را برای حل کردن دارد.

WPR: I think, in sort of thinking about how to make friendships work well

و پ ر: بنظرم برای اینکه بفهمیم چطور در دوست پیدا کردن بهتر عمل کنیم

or to be really good at this process of doing this, you know,

و در این مسیر واقعاً بهتر شویم،

there's a popular excerpt from your book

نقل‌قول محبوبی از کتابت وجود دارد که

that you shared in "The Atlantic"

تو در مجله آتلانتیک به آن اشاره کردی

where you talked about the concept of super friends.

که مضمونش مفهوم کلی اَبَردوستان بود.

So what makes someone a super friend,

چه چیزی از یک فرد اَبَردوست می‌سازد

and how can we all strive to be super friends?

و همه ما چگونه می‌توانیم تلاش کنیم تا یک اَبَردوست بشویم؟

MF: Yeah, secure friends, aka super friends.

م ف: دوستان ایمن با نام اَبَردوست شناخته می‌شوند.

These people are secure with themselves,

این افراد با خودشان احساس امنیت و راحتی دارند،

which means that they don't have to try to use other people

این بدان معناست که آنها مجبور نیستند برای رسیدن به خودشناسی

as a tool to fulfill their sense of self

یا کمک گرفتن برای فرار از دست احساسات تهدیدزا

or to help them escape threatening emotions or feelings.

از دیگران استفاده ابزاری کنند.

So they're able to really humanize other people fully.

بنابراین آنها قادرند تا انسانیت را در درون بقیه کاملاً بیدار کنند.

And the research on securely attached people find,

و مطالعه‌ای بر روی افراد با دلبستگی ایمن انجام شد نشان داد

and again, these are the people

که مجدداً، این‌ها همان افرادی هستند

that have a history of healthy relationships,

که در روابط سالم ید طولایی دارند

but there’s also earned-secure,

اما مفهوم دستیابی به امنیت هم مطرح است

which means you may not have had a history of healthy relationships,

که یعنی شاید شما سابقه درخشانی در روابط سالم نداشته باشید

but you've done the work on yourself to develop a sense of security, right?

اما روی خود کار کرده‌اید تا یک احساس امنیت به وجود بیاورید، خب؟

Remember, this isn't --

به یاد داشته باشید که

nobody's doomed by their attachment style.

هیچ‌کس در بند سبک دلبستگی‌اش نیست.

اما چه ویژگی‌هایی در این افراد قابل مشاهده است؟

But what qualities do we see in them?

They're more likely to initiate friendships.

احتمال پیش‌قدم شدنشان در دوستی‌ها بیشتر است.

They're more likely to maintain friendships.

آن‌ها علاقه بیشتری به حفظ دوستی دارند.

They're less likely to dissolve friendships.

کمتر به روابط دوستانه‌شان پایان می‌دهند.

They're more generous towards other people

آن‌ها قلب بخشنده‌تری نسبت به بقیه مردم دارند

because, again, they fully humanize other people.

چون گفتیم که باعث انسان‌تر شدن بقیه می‌شوند.

Insecurely attached people,

افراد با دلبستگی ناایمن،

they sometimes perceive other people

آن‌ها اغلب اوقات از لنز زخم‌های خود

through the lens of their own wounds, right?

به دیگران می‌نگرند، خب؟

So anxiously attached people, it's like,

پس افراد با دلبستگی اضطرابی اینطوری هستند که

you need to prove to me that you value me and you love me

تو باید به من ثابت کنی که برایم ارزش قائلی و دوستم داری

because I'm so afraid that you're going to abandon me,

چون من می‌ترسم که نکند یک روزی ترکم کنی،

and then I can try to control you and make you do things

بعد من می‌توانم سعی کنم کنترلت کنم و مجبورت کنم

کارهایی انجام دهی تا مطمئن شوم دوستم داری، خب؟

to show me that you really, really love me, right?

و آنها حس انسانیت کامل را به دیگران نمی‌دهند

And so they're not fully humanizing another person

چون آن فرد را به چشم یک وسیله

because they're almost seeing that person as a tool

برای برآورده کردن نیازهای خودشان می‌بینند.

to fulfill their sense of self.

افراد با دلبستگی اجتنابی،

فکر می‌کنند که همه قصد آسیب‌زدن به آنها را دارند وهیچ‌کس قابل اعتماد نیست.

Avoidantly attached people,

they just think everybody's out to harm them

and that everybody's untrustworthy.

بنابراین دیگران را به چشم تهدید می‌بینند.

So they almost see other people as threats,

پس دیگران را به خاطر زیبایی‌هایشان و به عنوان منبعی که

so they don't fully humanize people for their beauty

ارتباط با بقیه را می‌تواند برایشان به ارمغان بیاورد، کاملاً انسان نمی‌دانند.

and the resources that connecting with another person can bring you.

But these securely attached people,

اما افراد با دلبستگی ایمن،

آن‌ها تمایل دارند دیگران را مثل خود فرض کنند.

they tend to assume other people like them.

من درباره مقوله‌ای حرف زدم به نام پرونویا که دقیقاً متضاد پارانویا است.

I talked about something called pronoia, which is the opposite of paranoia.

It's the idea that, you know,

فرض ذهنی این افراد این است که

the universe is commiserating for your success and for your well-being

جهان دارد برای موفقیت و خوشبختی من دست به دست هم می‌دهد

and that you can trust people.

و می‌توان به همه اعتماد کرد.

They're comfortable with vulnerability,

آن‌ها با آسیب‌پذیری کنار می‌آیند،

they're more empathic, they're comfortable sharing their needs,

افراد همدل‌تری هستند و راحت‌تر نیازهایشان را به زبان می‌آورند

but also fulfilling the needs of other people.

اما برای برآورده شدن نیازهای دیگران هم تلاش می‌کنند.

آن‌ها نسبت به نیازهای بقیه بیشتر واکنش نشان می‌دهند.

They're more responsive to the needs of other people.

When they engage in conflict,

زمانی که درگیر تعارضی می‌شوند،

خودشان را جای طرف مقابل می‌گذارند.

it’s all about perspective-taking.

They're not like, "You do this, otherwise I'm going to be pissed off."

اینطوری نیستند که «این کار را انجام بده وگرنه عصبانی خواهم شد.»

They're like, "These are my needs. What are your needs?

اینطوری هستند که«اینها نیازهای من‌اند. نیازهای تو چه چیزهایی هستند؟»

Let's figure out a way to collaborate

بیا با هم یک راهی پیدا کنیم

and figure out something that will work for both of us.

و دنبال چیزی باشیم که برای هردویمان اثربخش باشد.

بنابراین آن‌ها تمایل دارند که یک دوست احیاگر باشند.

So they tend to be quite healing friends.

They tend to be --

آن‌ها تمایل دارند --

I talked about avoidant being low effort, low reward.

وقتی افراد وارد رابطه دوستی می‌شوند، من به اجتنابی‌ها تلاش کم، پاداش کم؛

Anxious is high effort, low reward.

به افراد اضطرابی تلاش زیاد، پاداش کم

Secure is high effort, high reward when it comes to friendship.

و به افراد ایمن تلاش زیاد، پاداش زیاد نسبت می‌دهم.

WPR: And then what about friendships

و پ ر: و در خصوص دوستی‌هایی که

where there's not necessarily a difference in values,

لزوماً تفاوتی در ارزش‌ها وجود ندارد،

but maybe a distance,

اما شاید بشود یک فاصله،

whether that's a physical distance has been created

که می‌تواند از بعد مسافت

or some sort of emotional distance

و یا به شکلی عاطفی باشد را به حساب آورد

because your life has changed in some way?

چون به نوعی زندگی فرد را تغییر می‌دهد.

How do you suggest people go about maintaining

برای حفظ و تقویت اینگونه روابط

and nurturing those types of relationships?

چه پیشنهادی به مردم می‌کنی؟

MF: So there's research on long-distance friends

م ف: مطالعه‌ای بر روی دوستی‌های از راه دور (لانگ دیستنس) انجام شده

that finds that we are helped

که نشان می‌دهد وقتی دوستی‌هایمان را

when we perceive our friendships as flexible, not fragile.

منعطف بدانیم، نه آسیب‌پذیر، شرایط خوب پیش می‌رود.

So when we perceive that,

یعنی وقتی دیدگاهمان این باشد که

"Oh, I haven't talked to this person in a few months,

«اوه، چند ماهی شده که با این شخص حرف نزدم،

I'm going to assume that friendship is asleep, not that it's dead,

می‌خواهم فرض کنم دوستی‌مان به خواب رفته، نه که کاملاً از بین رفته است،

so that I can reconvene this friendship at any time."

تا بتوانم در هر زمانی این دوستی‌را دوباره شکل دهم.»

Right?

خب؟

So it's being able to recognize that our friendships ebb and flow.

پس می‌توانیم به این درک برسیم که دوستی‌هایمان پر از فراز و نشیب است.

و وقتی در سراشیبی قرار گرفتیم، به این معنا نیست که

And when we're at an ebb, that doesn't mean,

"OK, I'm never going to contact this person again,

«خب، من دیگر هرگز قرار نیست با این شخص ارتباط داشته باشم،

چون دوستی‌مان رسماً به پایان رسیده است.»

because the friendship is officially over."

ما باید به این افول به دید یک فرآیند طبیعی برای دوباره اوج گرفتن بنگریم.

We assume that this ebb is part of the normal process to flow again.

So that facilitates us being able to re-engage in the friendship

پس این، تعامل دوباره در دوستی را در هر زمانی

at any time.

برای ما آسان می‌کند.

So basically, this all goes back to, I really think, this tip, right?

بنابراین اساساً به نظرم همه چیز به همین نکته برمی‌گردد، درست؟

It's such an all encompassing tip, right?

این نکته‌ای بسیار جامع و دربرگیرنده است، خب؟

Because what I'm basically telling you is to assume people like you, right?

چون کل حرفم این بود که فرض کنید افراد دیگر هم مثل شما هستند، خب؟

Like, if you don't talk to your friend awhile,

اینطوری که اگر برای مدتی با دوستتان حرف نزدید،

assume that they're still interested in being friends with you.

فرض کنید که او همچنان به دوست بودن با شما تمایل دارد.

Again, this isn't about, you know, being delusional.

دوباره می‌گویم که قضیه به معنای توهمی بودن نیست.

If someone's clearly indicating

اگر کسی دارد به وضوح نشان می‌دهد

that they're not interested in a friendship with you, then move on.

که تمایلی به دوستی با شما ندارد، خب ادامه ندهید.

But if it's ambiguous and you're like, "I'm not really sure,

اما اگر همه چیز مبهم است و شما می‌گویید «من واقعاً مطمئن نیستم،

we haven't talked for a while, but they haven't necessarily rejected me

چند وقتی هست با هم حرف نزدیم اما لزوماً مرا رد نکرده است

or they still are responsive when I reach out to them,"

یا هر وقت به او پیام می‌دهم جوابم را می‌دهد»،

شما می‌خواهید در پاسخ به این ابهام

you want to make that your running assumption

فرضیه همیشگی خود را پیش بگیرید

in response to ambiguity,

because again,

چون دوباره،

این فرض ذهنی راه داشتن یک رابطه مداوم را هموار می‌کند.

having that assumption really facilitates continued connection.

[می‌خواهید از TED حمایت کنید؟]

[Want to support TED?]

[Become a TED Member!]

[به اعضای TED بپیوندید!]

[Learn more at ted.com/membership]

[برای اطلاعات بیشتر به ted.com/membership سر بزنید]