Will, going to, present continuous – 3 English future forms

We had a request from a viewer for this video.

برای این ویدیو درخواستی از بیننده داشتیم.

Moroccan geographer said the most difficult thing about English for him is the future.

جغرافی دان مراکشی می گوید سخت ترین چیز در مورد انگلیسی برای او آینده است.

He said "I don't know when to use "will" or "be going to" or the present continuous.

او گفت: "نمی دانم کی از "اراده" یا "به رفتن" یا حال استمراری استفاده کنم،

It's awful!”

افتضاح است!

They’re all common ways to talk about the future.

همه آنها روشهای رایجی برای صحبت در مورد آینده هستند.

And they’re tricky because sometimes their uses overlap, and sometimes they don’t.

و دشوار هستند زیرا گاهی اوقات استفاده از آنها با هم تداخل دارند و گاهی اوقات نه.

So we’re going to to look at the three basics - facts and predictions, plans and making

بنابراین ما به سه اصل اساسی خواهیم پرداخت - حقایق و پیش بینی ها، برنامه ها و ساختن.

decisions.

تصمیمات.

And we have a story for you so you can see them in action.

و ما یک داستان برای شما داریم تا بتوانید آنها را در عمل ببینید.

Let’s start with facts and predictions.

بیایید با حقایق و پیش بینی ها شروع کنیم.

Welcome.

خوش آمدید.

I am Madame Victoire and I will unlock the mysteries of the future.

من مادام ویکتوریا هستم و اسرار آینده را باز خواهم کرد.

How much do you charge?

شما چقدر هزینه می کنید؟

You get three predictions for three hundred dollars.

سه پیش بینی دریافت می کنید به ازای سیصد دلار.این

That’s a lot of money.

مبلغ زیادی است.سه

Three predictions with 100% accuracy and a money back guarantee.

پیش بینی با دقت 100% و ضمانت بازگشت

Oh, so if your predictions are wrong, I get my money back.

وجه.اوه،پس اگر پیش بینی های شما اشتباه باشد،من پولم را پس می گیرم.بله.این

Yes.

It won’t cost you a penny.

یک پنی برای شما هزینه ندارد.

But I’m never wrong.

من هرگز اشتباه نمی کنم.

OK.

باشه.

I’ll do it.

انجامش می دهم.

But here’s the thing.

اما موضوع اینجاست.

I have a very important job interview tomorrow morning …

من فردا صبح یک مصاحبه کاری بسیار مهم دارم ...

Shhh.

خسس.

Let me see…

بگذار ببینم...

Hmmm, I see black clouds.

هوم، ابرهای سیاه می بینم.

It’s going to rain tomorrow.

فردا قرار است بارون ببارد.

Really?

واقعا؟

The weather forecast says it’s going to be sunny.

هواشناسی میگه قراره آفتابی باشه

Oh you’re right.

اوه راست میگی

The ball was a little dirty.

توپ کمی کثیف بود

Tomorrow will be sunny.

فردا آفتابی میشه

I don’t trust Madame Victoire.

من به خانم اعتماد ندارم ویکتوریا

She says she’s 100% accurate.

او می گوید که او 100٪ دقیق است.

We’ll see about that.

خواهیم دید.

OK, let’s look at some of the things she said.

خوب، بیایید به برخی از چیزهایی که او گفت نگاه کنیم.

We often use the verb ‘will’ to state facts about the future and make predictions.

ما اغلب از فعل "will" برای بیان حقایق در مورد آینده و پیش بینی استفاده می کنیم.

Will is a modal verb and the negative is won’t – will - not - won’t.

Will یک فعل معین است و منفی will’t – will – not – won’t است.

It won’t cost you a penny.

یک پنی برای شما هزینه نخواهد داشت.

Sometimes it’s hard to hear ‘will’ when we’re speaking fast because we use contractions:

گاهی اوقات شنیدن «اراده» زمانی که سریع صحبت می‌کنیم سخت است، زیرا از انقباضات استفاده می‌کنیم:

I’ll, you’ll, we’ll, they’ll, he’ll, she’ll and it’ll.

من، شما، ما، آن‌ها، او، او خواهد کرد و خواهد کرد.

It’ll be sunny tomorrow.

فردا آفتابی خواهد بود

But with facts and predictions ‘will’ isn’t the only verb we use.

اما با حقایق و پیش‌بینی‌ها، «ویل» تنها فعل ما نیست.

We also use ‘be going to’.

ما همچنین از "be going to" استفاده می کنیم.

It’s the present continuous form of the verb ‘go’ and it’s very common.

این شکل استمراری فعلی فعل "go" است و بسیار رایج است.

Notice the pronunciation again.

دوباره به تلفظ دقت کنید.

When we’re speaking fast we don’t say going to, we say gonna.

وقتی تند صحبت می کنیم نمی گوییم برو، می گوییم می خواهم.

So here’s the question.

پس سوال اینجاست

Is there a difference in meaning with ‘will’ and ‘be going to’?

آیا تفاوت معنا با «اراده» و «رفتن به» وجود دارد؟

A lot of the time, there’s no difference.

در بسیاری از مواقع، هیچ تفاوتی وجود ندارد. می‌توانیم

We can say ‘will’ or 'going to’ and it means the same thing.

بگوییم «اراده» یا «رفتن به» و به همین معناست.

A mistake students often make is they use ‘will’ too much.

اشتباهی که دانش آموزان اغلب مرتکب می شوند این است که بیش از حد از "اراده" استفاده می کنند.

It doesn’t sound natural.

طبیعی به نظر نمی رسد

And also there are some situations where we don’t say ‘will’.

و همچنین شرایطی وجود دارد که ما نمی گوییم "اراده".

If a prediction is based on present evidence, we say ‘going to’ – not will.

اگر یک پیش‌بینی مبتنی بر شواهد موجود باشد، می‌گوییم «رفتن به» – نه می‌خواهیم.

We saw an example of that too.

نمونه آن را هم دیدیم.

Hmmm, I see black clouds.

هوم، من ابرهای سیاه می بینم.

It’s going to rain tomorrow.

فردا بارون میاد

The evidence was the black clouds, so she said ‘It’s gonna rain.’

شاهد آن ابرهای سیاه بود، بنابراین او گفت: «باران خواهد آمد.»

She saw that rain was on its way.

او دید که باران در راه است.

It would sound odd to say ‘will’ here.

گفتن «اراده» در اینجا عجیب به نظر می رسد.

‘Going to’ is more natural because she’s looking at evidence.

"رفتن به" طبیعی تر است زیرا او به شواهد نگاه می کند.

She can see the rain coming.

او می تواند باران آمدن را ببیند.

Here’s another example.

در اینجا یک مثال دیگر است.

I’m gonna have a problem with that fortune teller.

من با اون فالگیر مشکل دارم

That’s your prediction?

این پیش بینی شماست؟

Yes, and I’m saying ‘gonna’, because I saw signs that she wasn’t very good.

بله، و من می‌گویم «می‌خواهم»، زیرا نشانه‌هایی دیدم که او خیلی خوب نیست.

Her crystal ball was dirty.

توپ کریستالی او کثیف بود.

Exactly, so I’m predicting that she’s going to be a problem.

دقیقاً، بنابراین من پیش بینی می کنم که او یک مشکل خواهد بود.

Then let’s see what happens next.

بعد ببینیم بعدش چی میشه

Am I going to get the job?

آیا قرار است کار را پیدا کنم؟

Oh dear.

اوه عزیزم.

Oh dear.

اوه عزیزم.

What do you see?

چی میبینی؟

Is there a problem?

آیا مشکلی وجود دارد؟ فردا

There’ll be a lot of traffic on the highway tomorrow.

در بزرگراه ترافیک زیادی وجود دارد .

How are you getting to that job interview?

چگونه به آن مصاحبه شغلی می رسی؟

I’m walking.

من راه میروم

Well don’t take the highway.

خب بزرگراه نرو

I’m not taking the highway.

من بزرگراه نمی روم

I’m going on foot.

من پیاده می روم

Just as well.

همینطور.

We heard another prediction there: There’ll be a lot of traffic on the highway.

پیش‌بینی دیگری در آنجا شنیدیم: ترافیک زیادی در بزرگراه وجود خواهد داشت.

But there’s always a lot of traffic on the highway.

اما همیشه ترافیک زیادی در بزرگراه وجود دارد.

Anyone could predict that.

هر کسی می توانست این را پیش بینی کند.

True.

درست است، واقعی.

OK, we heard another future form there.

خوب، ما فرم آینده دیگری را در آنجا شنیدیم.

How are you getting to that job interview?

چگونه به آن مصاحبه شغلی می رسی؟

I’m walking.

من راه میروم

We heard the present continuous.

حال استمراری را شنیدیم.

We often use this form to talk about future plans and arrangements.

ما اغلب از این فرم برای صحبت در مورد برنامه ها و ترتیبات آینده استفاده می کنیم.

If it’s not clear that we mean the future and not now, we state a time.

اگر روشن نیست که منظور ما آینده است و نه اکنون، زمانی را بیان می کنیم. فردا

How are you getting to your job interview tomorrow?

چطور به مصاحبه شغلی میرسی ؟

We use 'going to' and the present continuous to talk about future plans.

ما از «رفتن به» و زمان حال مداوم برای صحبت در مورد برنامه های آینده استفاده می کنیم.

And again, in lots of situations, you can use either.

و دوباره، در بسیاری از موقعیت ها، می توانید از هر کدام استفاده کنید.

So is there a difference in meaning with these forms?

پس آیا تفاوت معنا با این اشکال وجود دارد؟

We use ‘going to’ to talk about intentions – things we intend to do.

ما از «رفتن به» برای صحبت در مورد نیات استفاده می کنیم - کارهایی که قصد انجام آنها را داریم.

And we use the present continuous to talk about arrangements and appointments with other

و ما از حال استمراری برای صحبت در مورد ترتیبات و قرار ملاقات ها با

people.

افراد دیگر استفاده می کنیم.

But many future events are both intentions and arrangements, so in a lot of cases either

اما بسیاری از رویدادهای آینده هم نیت و هم ترتیبات هستند، بنابراین در بسیاری از موارد هر دو

form works.

شکل کار می کنند.

But if the verb is 'go', we normally use the present continuous and not ‘be going to’.

اما اگر فعل 'go' باشد، ما معمولاً از حال استمراری استفاده می کنیم نه از 'be going to'.

We heard an example of that.

نمونه آن را شنیدیم.

I’m going on foot.

من پیاده می روم

You could also say ‘I’m going to go on foot.’

همچنین می‌توانید بگویید «با پای پیاده می‌روم.» از نظر

It’s grammatically OK, but it doesn’t sound so natural.

گرامری خوب است، اما به نظر طبیعی نمی‌رسد.

With the verb ‘go’ we generally use the present continuous.

با فعل "go" ما به طور کلی از حال استمراری استفاده می کنیم.

We’ll say things like I’m going to the shops.

ما چیزهایی خواهیم گفت مانند اینکه من به مغازه ها می روم.

I’m going by bus.

من با اتوبوس می روم

I’m going home.

من دارم میرم خونه

Yes, we could say ‘I’m going to go to the shops’ but it sounds repetitive.

بله، می‌توانیم بگوییم «می‌خواهم به مغازه‌ها بروم» اما تکراری به نظر می‌رسد.

We generally avoid it.

ما به طور کلی از آن اجتناب می کنیم. به جای آن از حال

Use the present continuous with the verb ‘go’ instead.

استمراری با فعل «go» استفاده کنید .

Are we going to see what happens next in the story?

آیا قرار است ببینیم در ادامه داستان چه اتفاقی می افتد ؟

Yeah, OK.

آره، باشه

I need to know about my job interview.

من باید در مورد مصاحبه شغلی خود بدانم.

What questions are they going to ask me?

قرار است چه سوالاتی از من بپرسند؟

Oh this is interesting.

اوه این جالبه

Well I never!

خوب من هرگز!

Is it good news?

آیا خبر خوبی است؟

Yes.

آره.

Do you have shares in Acme Corp?

آیا سهامی در Acme Corp دارید؟

No.

نه.

Well buy some.

خوب مقداری بخر.

I can’t.

من نمی توانم

I just gave you all my money.

من فقط تمام پولم را به تو دادم.

That’s a shame.

خجالت آوره.

They’re going up tomorrow.

فردا می روند بالا

Well, that’s it then.

خب پس همینه

But you haven’t told me about my job interview.

اما شما در مورد مصاحبه شغلی من به من چیزی نگفتید.

Just let make a note of that.

فقط بگذارید آن را یادداشت کنید.

Buy Acme Corp …. You haven’t answered any of my questions.

خرید Acme Corp …. شما به هیچ یک از سوالات من پاسخ ندادید

You’re a fraud.

شما یک کلاهبردار هستید

I am not!

من نیستم!

I want my money back.

من پولم را پس می خواهم

No.

نه.

You’ve had three predictions and they’re 100% accurate.

شما سه پیش‌بینی داشته‌اید و 100% دقیق هستند. به

I’ll call the police.

پلیس زنگ میزنم

Oh no.

وای نه.

No, no.

نه نه.

All right.

خیلی خوب.

I’ll give you another one.

یکی دیگه بهت میدم

She’s a fraud.

او یک کلاهبردار است

But she offered to give you another prediction.

اما او پیشنهاد داد که پیش بینی دیگری به شما بدهد.

Yeah, but only when I threatened to call the cops.

بله، اما فقط وقتی تهدید کردم که با پلیس تماس می‌گیرم. به

I’ll call the police.

پلیس زنگ میزنم

Oh no.

وای نه.

No, no.

نه نه.

All right.

خیلی خوب.

I’ll give you another one.

یکی دیگه بهت میدم

Notice she said 'I'll give you another one'.

توجه کنید که او گفت "یکی دیگر به شما می دهم".

There’s a difference between ‘will’ and ‘going to’ when we’re making decisions like this.

وقتی چنین تصمیماتی می گیریم بین «اراده» و «رفتن» تفاوت وجود دارد.

If we’re making a spontaneous decision, we use will, not going to.

اگر تصمیمی خود به خودی می گیریم، از اراده استفاده می کنیم، نه از تصمیم.

A spontaneous decision is a decision we’re making at the time of speaking.

یک تصمیم خود به خود تصمیمی است که ما در زمان صحبت می گیریم.

We saw another example of that earlier.

نمونه دیگری از آن را قبلا دیدیم.

It won’t cost you a penny.

یک پنی برای شما هزینه نخواهد داشت.

OK.

خوب.

I’ll do it.

من انجامش میدهم.

Jay said ‘I’ll do it there’ – so he used ‘will’ not ‘going to’.

جی گفت: «آنجا این کار را انجام خواهم داد» – بنابراین از «ویل» استفاده کرد، نه «رفتن به».

I made the decision on the spot.

من درجا تصمیم گرفتم.

But if we’re talking about a decision we made earlier, we don’t say will.

اما اگر در مورد تصمیمی صحبت می کنیم که قبلاً گرفته ایم، نمی گوییم تصمیمی خواهیم گرفت.

We say ‘be going to’ or we use the present continuous.

می گوییم "be going to" یا از حال استمراری استفاده می کنیم .

Well don’t take the highway.

خب بزرگراه نرو

I’m not taking the highway.

من بزرگراه نمی روم

I’m going on foot.

من پیاده می روم

Just as well.

همینطور.

So at the moment we’re making a decision, we use ‘will’.

بنابراین در لحظه ای که در حال تصمیم گیری هستیم، از "اراده" استفاده می کنیم.

But after we’ve made the decision it becomes our intention or plan.

اما بعد از اینکه تصمیم گرفتیم این به قصد یا برنامه ما تبدیل می شود.

And then we use ‘going to’ or the present continuous because the decision's already

و سپس از «رفتن به» یا حال استمراری استفاده می‌کنیم زیرا تصمیم از قبل

made and now it's a plan.

گرفته شده است و اکنون یک برنامه است.

It’s logical if you think about it.

اگر به آن فکر کنید منطقی است.

I think we need a review.

فکر می کنم نیاز به بررسی داریم.

We use 'be going to' and 'will' to talk about future facts and to make predictions.

برای صحبت در مورد حقایق آینده و پیش‌بینی از «به رفتن» و «اراده» استفاده می‌کنیم .

In most situations we can say 'will' or 'going to'.

در بیشتر موقعیت‌ها می‌توانیم بگوییم «خواهد» یا « رفتن».

It doesn’t matter which one.

فرقی نمی کند کدام یک.

But if there’s evidence or if there are signs that something is on its way, we generally

اما اگر شواهدی وجود داشته باشد یا نشانه‌هایی وجود داشته باشد که نشان می‌دهد چیزی در راه است، معمولاً از

use ‘be going to’.

«به رفتن» استفاده می‌کنیم.

We also use ‘be going to’ to talk about future plans.

همچنین برای صحبت در مورد برنامه های آینده از «be going to» استفاده می کنیم .

And we use the present continuous to talk about plans as well, especially if we’re

و ما از زمان حال مستمر برای صحبت در مورد برنامه ها نیز استفاده می کنیم، به خصوص اگر

talking about arrangements and appointments with other people.

در مورد ترتیبات و قرار ملاقات با افراد دیگر صحبت می کنیم.

If we’re making a decision at the time of speaking, we say ‘will’.

اگر در زمان صحبت تصمیمی می گیریم، می گوییم "خواهد".

And if we’re talking about a decision that was made in the past, we use 'going to'.

و اگر در مورد تصمیمی صحبت می کنیم که در گذشته گرفته شده است، از «رفتن به» استفاده می کنیم.

So those are the key rules we follow with ‘will’, ‘be going to’ and the present

بنابراین اینها قوانین کلیدی هستند که ما با "اراده"، "رفتن به" و حال

continuous.

استمراری دنبال می کنیم.

It’s not so hard, is it?

خیلی سخت نیست، اینطور است؟

Just remember not to use ‘will’ all the time because sometimes ‘will’ doesn’t

فقط به یاد داشته باشید که همیشه از "will" استفاده نکنید زیرا گاهی اوقات "will"

work.

کار نمی کند.

Is that it then?

آیا آن وقت است؟

Yes.

آره.

Well, we still need to finish the story Before we do, if you’ve enjoyed this video,

خوب، ما هنوز باید داستان را تمام کنیم، قبل از اینکه این کار را انجام دهیم، اگر از این ویدیو لذت بردید،

please give it a thumbs up and subscribe to our channel.

لطفاً آن را تأیید کنید و در کانال ما مشترک شوید.

And maybe you can share it with a friend who’ll find it useful too.

و شاید بتوانید آن را با دوستی به اشتراک بگذارید که آن را نیز مفید بداند.

Let’s finish the story then.

پس بیایید داستان را تمام کنیم.

Tell me about my job interview.

از مصاحبه شغلی من بگویید.

What’s going to happen?

قرار است چه اتفاقی بیفتد؟

You don’t need to worry about your job interview.

لازم نیست نگران مصاحبه شغلی خود باشید.

Thank goodness for that!

خدا را شکر برای آن!

In fact they’re going to call you in three seconds to cancel it.

در واقع آنها در عرض سه ثانیه با شما تماس می گیرند تا آن را لغو کنید.

Why?

چرا؟

They’ve already hired someone else.

آنها قبلاً شخص دیگری را استخدام کرده اند.