Wish and Hope - Present Situations (Part one)

We’ve had requests for a video about these verbs.

ما درخواست هایی برای ویدیویی در مورد این افعال داشته ایم.

There’s a lot to cover so we’re breaking it into parts.

چیزهای زیادی برای پوشش دادن وجود دارد، بنابراین ما آن را به قطعات تقسیم می کنیم.

We’ve already made another video about how we use these verbs to wish people nice things.

ما قبلاً یک ویدیوی دیگر درباره نحوه استفاده از این افعال برای آرزو کردن چیزهای خوب برای مردم ساخته‌ایم.

You can see it here.

شما می توانید آن را در اینجا ببینید.

In this video we’re looking at different structures we use with wish and hope to talk

در این ویدیو ما ساختارهای مختلفی را بررسی می کنیم که با آرزو و امید برای صحبت

about present situations.

در مورد موقعیت های فعلی از آنها استفاده می کنیم.

We’ll look at three structures with hope and three with wish and we’ll also look

ما به سه ساختار با امید و سه ساختار با آرزو نگاه خواهیم کرد و همچنین

at another phrase you can use.

به عبارت دیگری که می توانید استفاده کنید نگاه خواهیم کرد.

Wish and hope.

آرزو و امید.

We use both these verbs to say what we want or would like to happen.

ما از هر دو این فعل برای گفتن آنچه می خواهیم یا دوست داریم اتفاق بیفتد استفاده می کنیم.

The difference is how possible or likely it is.

تفاوت این است که چقدر ممکن است یا احتمال دارد.

With hope, there’s a real possibility.

با امید، یک امکان واقعی وجود دارد.

I’m expecting a baby.

من منتظر بچه هستم

I hope it’s a boy.

امیدوارم پسر باشه

Is it possible she’ll have a boy?

آیا ممکن است او پسر داشته باشد؟

Yes.

آره.

There’s a fifty-fifty chance.

پنجاه و پنجاه شانس وجود دارد. به

Notice the structure.

ساختار توجه کنید.

After hope she used a present tense, but she was talking about a future event.

او پس از امید از زمان حال استفاده می کرد، اما او در مورد یک رویداد آینده صحبت می کرد.

She could also say ‘I hope it will be a boy.’

او همچنین می‌تواند بگوید "امیدوارم پسر باشد."

That works too.

این هم کار می‌کند.

But we often use the present tense because the verb hope already implies the future.

اما ما اغلب از زمان حال استفاده می کنیم زیرا فعل hope از قبل دلالت بر آینده دارد.

OK.

خوب.

Let’s look at another structure.

بیایید ساختار دیگری را بررسی کنیم.

Are you going to go to college, Ksenia?

کیسنیا میخوای بری دانشگاه؟

Yes, I’m hoping to study animal behavior.

بله، من امیدوارم رفتار حیوانات را مطالعه کنم.

Oh you’ll be great at that.

اوه شما در آن عالی خواهید بود.

So Ksenia wants to study animal behavior.

بنابراین Ksenia می خواهد رفتار حیوانات را مطالعه کند.

She isn’t sure if she can yet, but again, it’s a real possibility.

او هنوز مطمئن نیست که بتواند یا نه، اما باز هم، این یک احتمال واقعی است.

Notice she said hoping.

توجه کنید که او گفت امیدوار است.

She could also say I hope to study animal behavior.

او همچنین می تواند بگوید امیدوارم رفتار حیوانات را مطالعه کنم .

That’s correct too, but we often use hope in the progressive or continuous form.

این نیز درست است، اما ما اغلب از امید به شکل پیشرونده یا پیوسته استفاده می کنیم.

And notice that ‘to’.

و توجه کنید که "به". می

We can follow hope with an infinitive form of a verb.

توانیم امید را با شکل مصدر یک فعل دنبال کنیم. می‌توانید

You can say ‘I hope to go to college’, or ‘I’m hoping to go to college’.

بگویید «امیدوارم به دانشگاه بروم» یا «امیدوارم به دانشگاه بروم».

But you can’t say ‘I hope go to college’.

اما نمی توانید بگویید "امیدوارم به دانشگاه بروم".

You need the ‘to’.

شما به "به" نیاز دارید.

Great.

عالی.

So these are the key structures we use to talk about hopes we have in the present and

بنابراین اینها ساختارهای کلیدی هستند که ما از آنها برای صحبت در مورد امیدهایی که در زمان حال داریم استفاده می کنیم و از

we use them all to talk about future possibilities.

همه آنها برای صحبت در مورد احتمالات آینده استفاده می کنیم.

Now what about wish?

حالا آرزو چطور؟

Again we use wish for things we want to happen, but this time, it’s things that are not

دوباره از آرزو برای چیزهایی استفاده می کنیم که می خواهیم اتفاق بیفتند، اما این بار، چیزهایی هستند که

probable, or they’re things that can’t happen.

محتمل نیستند یا چیزهایی هستند که نمی توانند اتفاق بیفتند.

Hey, how’s it going.

هی، اوضاع چطوره

I’m feeling a little down.

من کمی احساس ضعف دارم

Ah.

آه

Well I just met our new neighbor.

خوب من تازه با همسایه جدیدمان آشنا شدم.

Oh yeah, what’s he like?

اوه بله، او چه شکلی است؟

His name is Tom and he speaks six languages.

نام او تام است و به شش زبان صحبت می کند.

Wow, how old is he?

وای چند سالشه

About thirty.

حدود سی.

Hmmm.

هوم

What’s the matter?

موضوع چیه؟

I wish I spoke six languages and I wish I were younger.

ای کاش به شش زبان صحبت می کردم و ای کاش جوان تر بودم.

Oh, don’t be sad about it.

اوه، از این بابت ناراحت نباش.

Hmmm.

هوم

I wish I knew how to cheer you up.

کاش میدونستم چطوری بهت روحیه بدم

It’s impossible for Jay to be younger.

غیرممکن است که جی جوان تر باشد.

He doesn’t speak six languages.

او به شش زبان صحبت نمی کند.

And I don’t know how to cheer him up.

و من نمی دانم چگونه او را تشویق کنم.

They’re things we want to happen, but they’re impossible.

آنها چیزهایی هستند که ما می خواهیم اتفاق بیفتند، اما غیرممکن هستند.

We’re sad about that so they’re things we regret.

ما از این بابت ناراحتیم، بنابراین آنها چیزهایی هستند که از آنها پشیمان هستیم.

So hopes are about real possibilities, but these wishes are about imaginary things and

پس امیدها مربوط به احتمالات واقعی است، اما این آرزوها مربوط به چیزهای خیالی است و

they express regrets.

ابراز پشیمانی می کند.

Another way to think about the difference is hope is more optimistic than wish.

راه دیگر برای اندیشیدن به تفاوت این است که امید بیشتر خوشبینانه است تا آرزو.

If you’re optimistic, you think good things can happen.

اگر خوش بین باشید، فکر می کنید اتفاقات خوبی می تواند رخ دهد.

But if you’re pessimistic, you think they can’t, or they’re very unlikely.

اما اگر بدبین باشید، فکر می کنید که نمی توانند، یا بسیار بعید هستند.

So what’s the structure here?

بنابراین ساختار اینجا چیست؟

I wish I were younger I wish I spoke six languages.

ای کاش جوان تر بودم کاش شش زبان صحبت می کردم.

I wish I knew how to cheer Jay up.

کاش می دانستم چگونه جی را تشویق کنم.

After wish we use a past tense verb.

بعد از wish از فعل گذشته استفاده می کنیم.

These are wishes we have in the present, but the past tense indicates it’s an imaginary

اینها آرزوهایی هستند که ما در زمان حال داریم، اما زمان گذشته نشان می دهد که یک

or unreal situation.

موقعیت خیالی یا غیر واقعی است. یک

Another thing.

چیز دیگر.

Notice Jay said ‘I were’, not ‘I was’.

توجه کنید که جی گفت "من بودم" نه "من بودم".

Normally the past tense of the verb ‘be’ goes I was…

به طور معمول زمان گذشته فعل ‘be’ می رود I was…

You were…

You were…

He was…

He was…

But after ‘wish’ we say ‘were’.

اما بعد از ‘wish’ می گوییم ‘were’.

Why?

چرا؟

We just do.

ما فقط انجام می دهیم.

If you want to look it up, it’s called a subjunctive, but trust me.

اگر می‌خواهید آن را جستجو کنید، اسمش فرعی است، اما به من اعتماد کنید.

You don’t need to know.

نیازی نیست بدانید

Just remember, with the verb be, use ‘were’ after wish.

فقط به یاد داشته باشید، با فعل be، بعد از آرزو از «were» استفاده کنید .

And if you forget, it’s no big deal.

و اگر فراموش کردید، چیز مهمی نیست.

Native speakers often say ‘I wish I was…’ and ‘I wish he was…’.

بومی زبانان اغلب می گویند "کاش من بودم..." و "کاش او بود...".

BUT if you’re taking an English exam like IELTS or TOEFL or Cambridge First Certificate,

اما اگر در امتحان زبان انگلیسی مانند آیلتس یا تافل یا گواهی اول کمبریج شرکت می‌کنید،

say were.

بگویید.

They often have questions about the verb wish and you’ll need to be grammatically correct.

آنها اغلب در مورد فعل wish سؤالاتی دارند و شما باید از نظر گرامری صحیح باشید.

OK, ready for another one?

خوب، آماده برای یکی دیگر؟

There’s another structure we often use with ‘wish’.

ساختار دیگری وجود دارد که ما اغلب با "آرزو" استفاده می کنیم.

See if you can spot it.

ببینید آیا می توانید آن را تشخیص دهید.

You know I wish you would put the lid back on the toothpaste.

میدونی ای کاش دوباره درب خمیردندان رو میذاشتی.

Hmph.

Hmph

And I wish you wouldn’t leave the seat up on the toilet.

و ای کاش صندلی را روی توالت رها نمی کردی .

Hmph.

Hmph

You know what I wish.

میدونی چی آرزو دارم

What?

چی؟

I wish you’d stop complaining.

کاش دست از شکایت بردارید

Hmph.

Hmph

I was complaining about Jay’s behavior.

من از رفتار جی شاکی بودم.

When we’re annoyed about something and we’re complaining, we use ‘wish’ with ‘would’.

وقتی از چیزی دلخور هستیم و شکایت می‌کنیم، «آرزو» را با «میل» به کار می‌بریم.

We’re talking about something we’d like to happen, so this is similar to those wish

ما در مورد چیزی صحبت می کنیم که دوست داریم اتفاق بیفتد، بنابراین این شبیه به آن

sentences with the past tense.

جملات آرزویی با زمان گذشته است.

The difference is we want SOMETHING to change here, or we want SOMEONE to change their behavior.

تفاوت این است که ما می خواهیم چیزی در اینجا تغییر کند یا می خواهیم کسی رفتار خود را تغییر دهد.

Use wish with would when you’re annoyed about something and you want to complain.

زمانی که از چیزی دلخور هستید و می خواهید شکایت کنید از آرزو با اراده استفاده کنید.

OK, here’s a similar structure.

خوب، در اینجا یک ساختار مشابه وجود دارد.

This one’s easy.

این یکی آسان است

See if you can spot it.

ببینید آیا می توانید آن را تشخیص دهید.

I wish I could do that.

کاش می توانستم این کار را انجام دهم.

Jay said wish and could.

جی گفت آرزو و می تواند.

So instead of would he said could.

بنابراین به جای آیا او گفت می تواند.

I wish I could whistle.

کاش می توانستم سوت بزنم.

We use would to talk about something we want to happen and could to talk about something

ما برای صحبت در مورد چیزی که می‌خواهیم اتفاق بیفتد و می‌توانیم درباره چیزی که

we want to be able to do.

می‌خواهیم قادر به انجام آن باشیم صحبت کنیم.

Another example.

مثالی دیگر.

I wish we had more money, Jay.

ای کاش پول بیشتری داشتیم جی.

Why?

چرا؟

Then we could go on vacation.

بعد می توانستیم به تعطیلات برویم.

Yeah, Egypt.

آره، مصر

Or Brazil.

یا برزیل

Oh, I wish we could go to Brazil.

ای کاش می توانستیم به برزیل برویم.

We want to travel but it’s impossible because we can’t afford it.

ما می خواهیم سفر کنیم اما این غیرممکن است زیرا ما نمی توانیم آن را بپردازیم.

Again we’re talking about something we regret here.

باز هم ما در مورد چیزی صحبت می کنیم که از آن پشیمان هستیم .

We often use wish to to express regrets.

ما اغلب از wish to برای ابراز پشیمانی استفاده می کنیم.

OK, now before we stop, there’s another phrase you’ll often hear – If only.

خوب، اکنون قبل از توقف، عبارت دیگری وجود دارد که اغلب می شنوید - اگر فقط.

Do you think Carter likes it when I stroke his back?

فکر می کنی کارتر دوست دارد وقتی پشتش را نوازش می کنم؟

Yes, I think he does.

بله، من فکر می کنم او انجام می دهد.

I wish we knew what he was thinking.

کاش می دانستیم او به چه فکر می کند.

Yeah, if only he could talk.

بله، اگر فقط می توانست صحبت کند.

‘I wish’ and ‘If only’ mean the same thing, but 'If only' is a little stronger.

"I wish" و "If only" به همین معنا هستند، اما "If only" کمی قوی تر است.

We use it to express a strong wish.

ما از آن برای بیان یک آرزوی قوی استفاده می کنیم. هنگامی که می خواهید تأکید کنید، می

You can use it with all the same structures as wish, when you want to add emphasis.

توانید آن را با تمام ساختارهای مشابه استفاده کنید .

And that’s it – that was the final phrase!

و بس - این عبارت پایانی بود!

Phew!

اوه!

That was a lot of grammar, so let’s review.

این دستور زبان زیادی بود، پس بیایید مرور کنیم.

We looked at three structures with hope.

ما با امید به سه ساختار نگاه کردیم.

We use these structures to talk about things that we want to happen in the future and they’re

ما از این ساختارها برای صحبت در مورد چیزهایی استفاده می کنیم که می خواهیم در آینده اتفاق بیفتند و آنها

things that are possible.

چیزهایی هستند که ممکن است.

And then we looked at three structures with wish.

و سپس با آرزو به سه ساختار نگاه کردیم .

Again, things we want to happen, but this time they’re things that are impossible

باز هم، چیزهایی که ما می‌خواهیم اتفاق بیفتند، اما این بار چیزهایی هستند که غیرممکن

or unlikely to happen.

یا بعید هستند.

And then we looked at the phrase ‘if only’.

و سپس به عبارت "اگر فقط" نگاه کردیم.

We use this phrase with the same structures as wish when we want to express a strong feeling.

وقتی می‌خواهیم احساسی قوی بیان کنیم، از این عبارت با همان ساختارهای آرزو استفاده می‌کنیم.

So now you know how we use hope and wish to talk about present situations.

بنابراین اکنون می دانید که چگونه از امید و آرزو برای صحبت در مورد موقعیت های فعلی استفاده می کنیم.

But what about past situations?

اما در مورد موقعیت های گذشته چطور؟

We’re going to look at them in another video.

در ویدیوی دیگری به بررسی آنها خواهیم پرداخت.

So make sure you’ve subscribed to our channel and clicked the notification bell, so you

پس مطمئن شوید که در کانال ما مشترک شده اید و زنگ اعلان را کلیک کرده اید تا

don’t miss it.

آن را از دست ندهید.

If you’ve enjoyed this lesson, please share it with a friend and see you next Friday.

اگر از این درس لذت بردید، لطفاً آن را با یک دوست به اشتراک بگذارید و جمعه آینده شما را ببینم.

Bye now.

حالا خداحافظ