Using Conditional Sentences in English - 5 Levels of Difficulty

Hi, I’m Stephanie.

سلام، من استفانی هستم.

Welcome to Oxford Online English!

به آکسفورد آنلاین انگلیسی خوش آمدید!

In this lesson, you can learn about conditional sentences.

در این درس می توانید با جملات شرطی آشنا شوید .

Conditional sentences are sentences with the word ‘if’.

جملات شرطی جملاتی با کلمه "اگر" هستند.

You can use conditional sentences to talk about many different situations.

می توانید از جملات شرطی برای صحبت در مورد موقعیت های مختلف استفاده کنید.

There are also sentences which don’t use the word ‘if’, but which follow similar

جملاتی نیز وجود دارد که از کلمه "اگر" استفاده نمی کنند، اما از قوانین مشابهی پیروی می کنند

rules.

.

By the way, do you want English subtitles while watching this video?

راستی آیا در حین تماشای این ویدیو زیرنویس انگلیسی می خواهید؟

Click the ‘CC’ button in the bottom right now to turn on English subtitles if you need

همین حالا روی دکمه «CC» در پایین کلیک کنید تا در صورت نیاز زیرنویس‌های انگلیسی را فعال

them.

کنید.

This is a ‘5 levels’ lesson.

این یک درس "5 سطح" است.

That means you’ll see five sections.

یعنی شما پنج بخش را خواهید دید.

Each section will give you a challenge.

هر بخش به شما یک چالش می دهد.

Each section is more difficult than the previous one.

هر بخش سخت تر از قسمت قبلی است.

If you’re a more advanced English speaker, you should probably skip to level two.

اگر زبان انگلیسی پیشرفته‌تری دارید، احتمالاً باید به سطح دو بروید.

Ready?

آماده؟

Let’s go!

بیا بریم!

Look at the five sentences.

به پنج جمله نگاه کنید.

Your job is to put the verb in brackets into the correct form.

وظیفه شما این است که فعل داخل پرانتز را به شکل صحیح قرار دهید.

Pause the video and do it now.

ویدیو را مکث کنید و همین الان این کار را انجام دهید.

Ready?

آماده؟

Here are the answers.

در اینجا پاسخ ها آمده است.

So, what do you need to know here?

بنابراین، در اینجا چه چیزی باید بدانید؟

These sentences are called first conditionals.

به این جملات شرط اول می گویند.

They talk about things which could happen in the future.

آنها در مورد چیزهایی صحبت می کنند که ممکن است در آینده اتفاق بیفتد.

All conditional sentences have two parts.

تمام جملات شرطی دارای دو بخش هستند.

They have an if-clause… …and a *result* clause.

آنها یک بند if و یک بند *نتیجه* دارند.

You need to know three basic things to make first conditional sentences.

برای ساختن اولین جملات شرطی باید سه چیز اساسی را بدانید .

One: after ‘if’, use a present tense.

یک: بعد از «اگر» از زمان حال استفاده کنید.

Here, you use the present simple.

در اینجا، شما از حال ساده استفاده می کنید.

Other present tenses are sometimes possible, but you can almost always use the present

سایر زمان‌های حال گاهی ممکن است، اما تقریباً همیشه می‌توانید از حال ساده استفاده کنید

simple.

.

Even though you’re talking about the future, you generally can’t use a future form after

حتی اگر در مورد آینده صحبت می کنید ، معمولاً نمی توانید از یک فرم آینده بعد از

‘if’; you use a present verb tense to talk about the future.

«اگر» استفاده کنید. شما از زمان حال برای صحبت در مورد آینده استفاده می کنید.

Two: in the result clause – meaning the other part of the sentence – use a future

دو: در بند نتیجه – به معنی قسمت دیگر جمله – از فرم آینده

form.

استفاده کنید.

You can use different future forms, like ‘will’, ‘going to’, or the present continuous.

می‌توانید از اشکال مختلف آینده مانند «اراده»، «رفتن به» یا حال استمراری استفاده کنید.

Three: you can change the order of the clauses; you can put the if-clause at the start of

سه: می توانید ترتیب بندها را تغییر دهید. می توانید if-clause را در

the sentence, or you can start with the result clause, and the if-clause goes afterwards.

ابتدای جمله قرار دهید یا می توانید با بند نتیجه شروع کنید و if-clause بعد از آن می رود.

With these three points, you can make first conditional sentences to talk about things

با این سه نکته، می توانید اولین جملات شرطی را برای صحبت در مورد چیزهایی

which might happen in the future.

که ممکن است در آینده اتفاق بیفتد بسازید.

However, there are many other kinds of conditional sentence.

با این حال، بسیاری از انواع دیگر از جمله شرطی وجود دارد .

Let’s move on to level two!

بیایید به سطح دو برویم!

Look at your sentences for level two.

به جملات خود برای سطح دو نگاه کنید.

Here, you have a different task.

در اینجا، شما یک وظیفه متفاوت دارید.

Some of these sentences are correct, but some are not.

برخی از این جملات صحیح هستند، اما برخی صحیح نیستند.

Your job is to find the mistakes and correct them.

وظیفه شما یافتن اشتباهات و اصلاح آنهاست.

Pause the video and think about it.

ویدیو را متوقف کنید و در مورد آن فکر کنید.

Take as much time as you need!

هر چقدر که نیاز دارید وقت بگذارید!

Could you do it?

می توانید آن را انجام دهید؟

Let’s look together.

با هم نگاه کنیم

Sentences one and two are correct.

جملات یک و دو صحیح است.

These are called zero conditionals.

به این موارد شرطی صفر می گویند.

A zero conditional uses the present simple in both parts of the sentence.

شرطی صفر از حال ساده در هر دو قسمت جمله استفاده می کند.

Use zero conditionals to talk about things which are generally true.

از شرطی صفر برای صحبت در مورد چیزهایی که عموماً درست هستند استفاده کنید.

Sentence three is incorrect, but four is correct.

جمله سه نادرست است، اما چهار صحیح است.

Can you explain why?

میشه توضیح بدید چرا؟

‘Unless’ means ‘if not’.

«مگر» به معنای «اگر نه» است.

You can’t use a negative verb after ‘unless’, because you can’t have two negatives together

شما نمی توانید بعد از "unless" از یک فعل منفی استفاده کنید، زیرا نمی توانید دو منفی را با هم

in English.

در انگلیسی داشته باشید.

So, sentence three should be ‘Unless you *have* further questions, let’s move on

بنابراین، جمله سه باید این باشد: « مگر *سوالات بیشتری نداشته باشید، اجازه دهید

to the next point.’

به نقطه بعدی برویم.»

Finally, sentence five is also incorrect.

در نهایت، جمله پنج نیز نادرست است.

There are many words which behave similarly to ‘if’.

کلمات زیادی وجود دارند که رفتاری مشابه با "اگر" دارند.

‘Until’ is one such word; others include ‘as soon as’, ‘when’, ‘in case’

«تا» یکی از این کلمات است. سایر موارد عبارتند از «به محض»، «وقتی»، «در صورت»

and ‘unless’.

و «مگر اینکه».

Like with ‘if’, you can’t generally use a future form after these words.

مانند «اگر»، معمولاً نمی‌توانید بعد از این کلمات از یک فرم آینده استفاده کنید.

Instead, you use a present verb – usually the present simple – to refer to the future.

در عوض، از یک فعل حال – معمولاً حال ساده – برای اشاره به آینده استفاده می کنید.

So, sentence five should be ‘I can’t do any work until my computer *is* fixed.’

بنابراین، جمله پنج باید این باشد: « تا زمانی که کامپیوتر من * ثابت نشود نمی‌توانم هیچ کاری انجام دهم.»

Did you get everything right?

آیا همه چیز را درست متوجه شدید؟

If so, great!

اگر چنین است، عالی است!

If not, don’t worry.

اگر نه، نگران نباشید.

Remember that you can always review a section if you need to.

به یاد داشته باشید که در صورت نیاز همیشه می توانید یک بخش را مرور کنید.

Here are your sentences.

این جملات شماست.

This time, you have to put both verbs into the correct form.

این بار باید هر دو فعل را به شکل صحیح درآورید.

Here’s a tip: not all the sentences follow the same pattern.

در اینجا یک نکته وجود دارد: همه جملات از یک الگو پیروی نمی کنند.

Think carefully!

با دقت فکر کن!

For one verb, there are two possible answers.

برای یک فعل، دو پاسخ ممکن وجود دارد.

Pause the video and make your answers now.

ویدیو را مکث کنید و اکنون پاسخ های خود را بنویسید.

Done?

انجام شده؟

Take a look.

نگاهی بیاندازید.

How did you do?

چطور انجامش دادی؟

Did you get them all right?

آیا همه آنها را درست فهمیدید؟

If not, what do you need to study?

اگر نه، چه چیزی برای مطالعه لازم است؟

These sentences are all second and third conditionals.

این جملات همگی شرط دوم و سوم هستند.

Second and third conditionals are *unreal* conditionals.

شرط های دوم و سوم شرط های *غیر واقعی* هستند.

That means you use them to talk about imaginary situations – situations that didn’t really

این بدان معناست که از آنها برای صحبت در مورد موقعیت‌های خیالی استفاده می‌کنید - موقعیت‌هایی که واقعاً

happen, or won’t happen.

اتفاق نیفتاده‌اند یا اتفاق نمی‌افتند.

For example, look at sentence two: ‘If I were president, I’d send everyone a cake

به عنوان مثال، به جمله دو نگاه کنید: «اگر من رئیس جمهور بودم، برای همه

on their birthday.’

در روز تولدشان کیک می فرستادم.»

But, I’m not president, and I’m not going to be.

اما، من رئیس جمهور نیستم و قرار نیست هم باشم.

It’s an unreal, imaginary situation.

این یک موقعیت غیر واقعی و خیالی است.

So, no cake for you!

بنابراین، هیچ کیکی برای شما وجود ندارد!

You use second conditionals to talk about unreal situations in the present or future.

شما از شرط دوم برای صحبت در مورد موقعیت های غیر واقعی در حال یا آینده استفاده می کنید.

You use third conditionals to talk about unreal situations in the past.

شما از شرط سوم برای صحبت در مورد موقعیت های غیر واقعی در گذشته استفاده می کنید.

Look at the five sentences again.

دوباره به پنج جمله نگاه کنید.

Which ones are second conditionals, and which are third conditionals?

کدام یک شرط دوم و کدام شرط سوم هستند؟

One, two and four are second conditionals; they refer to the present or the future.

یک، دو و چهار شرط دوم هستند. آنها به حال یا آینده اشاره می کنند.

Three and five refer to the past, so they’re third conditionals.

سه و پنج به گذشته اشاره دارند، بنابراین آنها شرط سوم هستند.

If you find this difficult, start by reviewing second conditional sentences.

اگر این کار برایتان دشوار است، با مرور جملات شرطی دوم شروع کنید.

Also, study the difference between real and unreal conditionals.

همچنین تفاوت بین شرط های واقعی و غیر واقعی را مطالعه کنید.

Many languages don’t make a difference between real and unreal situations like English does.

بسیاری از زبان ها بین موقعیت های واقعی و غیر واقعی مانند انگلیسی تفاوتی قائل نمی شوند.

If your language doesn’t do this, then you’ll need to pay extra attention to these unreal

اگر زبان شما این کار را انجام نمی دهد، باید در

sentences when you’re speaking English.

هنگام صحبت کردن به زبان انگلیسی به این جملات غیر واقعی توجه بیشتری داشته باشید.

When you feel that you understand second conditionals well, then learn and practise third conditionals.

وقتی احساس کردید که شرط دوم را خوب می فهمید ، شرط سوم را یاد بگیرید و تمرین کنید.

So, is that it?

بنابراین، این است؟

Have we seen all the possible types of conditional sentences?

آیا همه انواع جملات شرطی ممکن را دیده ایم ؟

Not quite yet.

هنوز کاملا نه.

In level four, let’s do something a little different.

در سطح چهار، بیایید کاری کمی متفاوت انجام دهیم .

Look at the sentences to begin.

برای شروع به جملات نگاه کنید.

You have two jobs here.

تو اینجا دو کار داری

One: are both verb forms possible, or not?

یک: آیا هر دو شکل فعل ممکن است یا خیر؟

If not, which one is right?

اگر نه، کدام یک درست است؟

Two: if both are possible, is there any difference in meaning?

دو: اگر هر دو ممکن است، آیا تفاوتی در معنا وجود دارد؟

If so, what?

اگر چنین است، چه؟

Pause the video now.

اکنون ویدیو را مکث کنید.

You know what to do!

شما می دانید چه باید بکنید!

OK, before we look at the answers, here’s a clue: there’s only one sentence where

خوب، قبل از اینکه به پاسخ ها نگاه کنیم، در اینجا یک سرنخ وجود دارد: فقط یک جمله وجود دارد که

both verb forms are possible.

هر دو شکل فعل ممکن است.

If that’s news to you, then feel free to pause again and take more time to think about

اگر این برای شما خبری است، دوباره مکث کنید و زمان بیشتری را صرف فکر کردن در مورد

it.

آن کنید.

Ready now?

الان آماده ای؟

Let’s check!

بیایید بررسی کنیم!

Like in level three, all these sentences are *unreal* conditionals.

مانند سطح سه، همه این جملات شرطی *غیر واقعی* هستند.

They’re talking about things which didn’t happen or won’t happen in reality.

آنها در مورد چیزهایی صحبت می کنند که اتفاق نیفتاده یا در واقعیت نخواهد افتاد.

But, these are mixed conditionals.

اما، اینها شرط های مختلط هستند.

That means the one part of the sentence is about the present or future, and the other

یعنی یک قسمت جمله مربوط به حال یا آینده است و قسمت دیگر

part is about the past.

مربوط به گذشته است.

For example, in sentence two, the first clause – which is the result clause – is about

به عنوان مثال، در جمله دو، بند اول - که عبارت نتیجه است - در

the present, and the if-clause is about the past.

مورد حال است و اگر-بند مربوط به گذشته است.

In sentence three, the result clause is about the future, and the if-clause is about the

در جمله سه، بند نتیجه مربوط به آینده است و اگر-بند مربوط به

past.

گذشته است.

In sentence one, both forms are possible.

در جمله یک هر دو شکل ممکن است.

Sentence one can also be a third conditional, referring to the past.

جمله یک نیز می تواند شرط سوم باشد که به گذشته اشاره دارد.

However, it can also be a mixed conditional, with the if-clause referring to the present,

با این حال، می تواند یک شرط مختلط نیز باشد، که اگر-بند به حال اشاره دارد،

and the result clause referring to the past.

و بند نتیجه به گذشته اشاره دارد.

Here’s the question you probably want an answer to: what’s the difference between

در اینجا سؤالی است که احتمالاً می خواهید به آن پاسخ دهید: تفاوت بین

using the two forms in sentence one?

استفاده از این دو شکل در جمله یک چیست؟

Can you explain it?

میشه اونو توضیح بدی؟

If you use ‘wasn’t’, and say ‘if she wasn’t so shy’, then you’re referring

اگر از «نبود» استفاده می‌کنید و می‌گویید «اگر او خیلی خجالتی نبود»، به زمان حال اشاره می‌کنید

to the present.

.

This suggests that she’s generally shy – this is part of her personality.

این نشان می دهد که او به طور کلی خجالتی است - این بخشی از شخصیت او است.

If you say ‘if she hadn’t been so shy’, then you’re referring to the past.

اگر بگویید «اگر او خیلی خجالتی نبود»، به گذشته اشاره می‌کنید.

This suggests that she was shy during her stay here, but maybe she’s not shy all the

این نشان می دهد که او در طول اقامتش در اینجا خجالتی بوده است، اما شاید همیشه خجالتی

time.

نباشد.

This is a small difference, but it is a difference nonetheless.

این یک تفاوت کوچک است، اما به هر حال یک تفاوت است .

Another question: how do you know there’s only one possibility for sentences two to

یک سوال دیگر: از کجا می دانید که فقط یک امکان برای جملات دو تا

five?

پنج وجود دارد؟

It’s because all these sentences contain a time marker.

به این دلیل است که همه این جملات دارای یک نشانگر زمان هستند.

For example, sentences two and four include the word ‘now’.

به عنوان مثال، جملات دو و چهار شامل کلمه "اکنون" است.

So, they must be about the present.

بنابراین، آنها باید در مورد زمان حال باشند.

Sentences three and five contain time markers which clearly refer to the past.

جملات سه و پنج حاوی نشانگرهای زمانی هستند که به وضوح به گذشته اشاره دارند.

So, what should you do if you found this difficult?

بنابراین، اگر این کار برایتان دشوار بود، چه باید بکنید؟

First, review second and third conditionals, and how to form them.

ابتدا شرط دوم و سوم و نحوه تشکیل آنها را مرور کنید.

If you have difficulties with the formation of second or third conditional sentences,

اگر در تشکیل جملات شرطی دوم یا سوم مشکل

then you’ll struggle with mixed conditionals, too.

دارید، با شرط های مختلط نیز مبارزه خواهید کرد .

Then, try to make some mixed conditional sentences about your life.

سپس، سعی کنید جملات مشروط ترکیبی در مورد زندگی خود بسازید.

Think of things you did – or didn’t do – in the past, which could have made a difference

به کارهایی فکر کنید که در گذشته انجام داده اید – یا انجام نداده اید – که می تواند در

to your life now.

حال حاضر تغییری در زندگی شما ایجاد کند.

Or, think about your personality traits, and how your past might have been different if

یا به ویژگی های شخصیتی خود فکر کنید، و اینکه اگر

you had a different personality.

شخصیت متفاوتی داشتید، چگونه گذشته شما ممکن بود متفاوت باشد.

If you want extra practise, add your examples in the comments!

اگر تمرین بیشتری می خواهید، نمونه های خود را در نظرات اضافه کنید!

OK, there’s one more section.

خوب، یک بخش دیگر وجود دارد.

Are you ready for the toughest challenge?

آیا برای سخت ترین چالش آماده اید؟

Look at your level five sentences.

به جملات سطح پنج خود نگاه کنید.

Your job is to complete each sentence with *one* word.

وظیفه شما این است که هر جمله را با *یک* کلمه کامل کنید.

There’s only one answer that makes sense, except for number five, where there are at

تنها یک پاسخ منطقی است، به جز شماره پنج، که در آن

least two possible answers.

حداقل دو پاسخ ممکن وجود دارد.

Pause the video and find your answers.

ویدیو را مکث کنید و پاسخ های خود را بیابید.

Could you do it?

می توانید آن را انجام دهید؟

These sentences test some extremely specific grammar knowledge.

این جملات برخی از دانش دستور زبان بسیار خاص را آزمایش می کنند.

Let’s see the answers.

جواب ها را ببینیم

So, can you explain what’s happening here?

بنابراین، می توانید توضیح دهید که اینجا چه اتفاقی می افتد؟

Some of these sentence might look strange or wrong, but they’re all correct.

برخی از این جملات ممکن است عجیب یا اشتباه به نظر برسند، اما همه آنها درست هستند.

By the way, in sentence five, ‘would’ is – we think – the most likely answer,

به هر حال، در جمله پنج، «می‌شود» – فکر می‌کنیم – محتمل‌ترین پاسخ است،

but ‘will’ and ‘could’ are also possible.

اما «اراده» و «می‌تواند» نیز ممکن است.

In sentence one, using the present perfect, instead of the present simple, means that

در جمله یک، استفاده از حال کامل به جای حال ساده، به این معنی است که

this person has already taken their English exam, but doesn’t know the results yet.

این شخص قبلاً امتحان زبان انگلیسی خود را داده است، اما هنوز نتایج را نمی‌داند.

Usually in first conditional sentences, you might be able to use other present tenses,

معمولاً در جملات شرطی اول، ممکن است بتوانید از زمان حال دیگر استفاده کنید،

but you can always use the present simple.

اما همیشه می توانید از حال ساده استفاده کنید.

However, there’s one case where you *must* use the present perfect.

با این حال، یک مورد وجود دارد که شما *باید* از حال کامل استفاده کنید.

If you’re talking about the future consequences of something which happened in the past, you

اگر در مورد پیامدهای آینده چیزی که در گذشته اتفاق افتاده صحبت می کنید،

need the present perfect after ‘if’.

پس از «اگر» به زمان حال کامل نیاز دارید.

In this case, the event – the exam – is in the past, but the consequences – meaning

در این صورت، رویداد - امتحان - در گذشته است، اما پیامدها -

the results – are in the future.

یعنی نتایج - در آینده است.

Sentence two is a more formal or literary style.

جمله دو یک سبک رسمی یا ادبی است.

The more common pattern would be ‘if you had told us sooner…’

الگوی رایج‌تر این خواهد بود: «اگر زودتر به ما گفته بودید…»

You can use this formal style if the first verb after ‘if’ is ‘had’, ‘should’

اگر اولین فعل بعد از «if» «داشت»، «باید»

or ‘were’.

یا «were» باشد، می‌توانید از این سبک رسمی استفاده کنید.

To form the sentence, you do two things.

برای تشکیل جمله، دو کار انجام می دهید.

One: you omit ‘if’.

یک: شما «اگر» را حذف می کنید.

Two: you move the auxiliary verb – ‘had’, ‘should’ or ‘were’ – before the

دو: فعل کمکی – ‘had’، ‘should’ یا ‘wee’ – را قبل از

subject.

فاعل جابه جا می کنید.

It’s never necessary to use this pattern; you can always use a regular conditional,

استفاده از این الگو هرگز ضروری نیست. همیشه می‌توانید از یک شرطی معمولی

with ‘if’, instead.

با «if» استفاده کنید.

What about sentence three?

جمله سه چطور؟

In second conditional sentences, if the verb after ‘if’ describes an action, you can

در جملات شرطی دوم، اگر فعل بعد از "if" یک عمل را توصیف می کند، می

add ‘were to’ before the verb.

توانید "were to" را قبل از فعل اضافه کنید.

This emphasises that the situation is very distant or unlikely.

این تاکید می کند که وضعیت بسیار دور یا بعید است.

When you use this, you’re saying ‘I really don’t think this will happen.’

وقتی از این استفاده می‌کنید، می‌گویید «واقعاً فکر نمی‌کنم این اتفاق بیفتد.»

In this case, the interviewer is probably not very positive about this candidate!

در این مورد، مصاحبه‌کننده احتمالاً نسبت به این نامزد خیلی مثبت نیست!

Again, you never need to use this structure.

باز هم، شما هرگز نیازی به استفاده از این ساختار ندارید.

You could make a regular second conditional: ‘if we decided to hire you…’

می توانید یک دوم معمولی را شرط کنید: "اگر تصمیم گرفتیم شما را استخدام کنیم..."

In sentence four, what do you think is happening?

در جمله چهار، فکر می کنید چه اتفاقی می افتد؟

You might be thinking: you can’t use ‘will’ after ‘if’ in a conditional sentence.

ممکن است فکر کنید: نمی توانید از "will" بعد از "if" در یک جمله شرطی استفاده کنید.

That’s generally true, but this sentence isn’t really a conditional.

این به طور کلی درست است، اما این جمله واقعاً شرطی نیست.

‘If’ here does not express a condition; it is similar in meaning to ‘in case’.

«اگر» در اینجا شرطی را بیان نمی کند. از نظر معنایی به «در صورت» شباهت دارد.

You can understand the sentence as ‘You can take it, because it might help you.’

می‌توانید جمله را به‌صورت « می‌توانید قبول کنید، زیرا ممکن است به شما کمک کند» را درک کنید.

So, the regular rules about first conditionals don’t apply here, and you can – and should

بنابراین، قوانین عادی در مورد شرط‌های اول در اینجا اعمال نمی‌شوند، و می‌توانید - و باید

– use ‘will’ after ‘if’.

- از «will» بعد از «if» استفاده کنید.

Sentence five might also look weird to some of you.

جمله پنج نیز ممکن است برای برخی از شما عجیب باشد.

Can you explain it?

میشه اونو توضیح بدی؟

Why is there only one part?

چرا فقط یک قسمت وجود دارد؟

Don’t conditionals need to have two parts?

آیا شرط ها نیازی به دو قسمت ندارند؟

Like with number four, this isn’t a conditional.

مانند شماره چهار، این یک شرط نیست.

It’s a formal way of making a request.

این یک روش رسمی برای درخواست است.

The meaning is equivalent to ‘Would you please follow me?’

معنی معادل « لطفاً من را دنبال کنید؟» است،

Because it isn’t a conditional, it doesn’t need a result clause – you can just use

زیرا شرطی نیست، نیازی به بند نتیجه ندارد - فقط می‌توانید از

an if-clause by itself.

یک if-clause به تنهایی استفاده کنید.

Remember that this is a formal style, and you’re not likely to hear it or use it often.

به یاد داشته باشید که این یک سبک رسمی است و احتمالاً آن را نمی شنوید یا اغلب از آن استفاده نمی کنید.

Now, we have one final question for you: what topic from this lesson would you like to learn

اکنون، یک سوال نهایی برای شما داریم: دوست دارید در مورد چه موضوعی از این درس

more about?

بیشتر بدانید؟

Please let us know in the comments!

لطفا در قسمت نظرات ما را مطلع کنید!

Thanks for watching!

ممنون از ملاحظه تان!

See you next time!

بعدا می بینمت!