How to Use Will, Would and Might - English Modal Verbs Lesson

Hi, I’m Stephanie.

سلام، من استفانی هستم.

Welcome to Oxford Online English!

به آکسفورد آنلاین انگلیسی خوش آمدید!

In this lesson, you can learn about will, might and would.

در این درس، می توانید با اراده، توان و اراده آشنا شوید.

Do you know the difference between will and would?

آیا می دانید تفاوت بین اراده و اراده چیست؟

What about the difference between might and would?

در مورد تفاوت بین ممکن و اراده چیست؟

In this lesson, you’ll learn what these modal verbs mean, and how to use them correctly.

در این درس، معنی این افعال معین و نحوه استفاده صحیح از آنها را خواهید آموخت.

One point: when we say might, we also mean may.

یک نکته: وقتی می گوییم ممکن است، ممکن است.

Might and may are used in the same way, so almost everything you hear about might is

ممکن است و ممکن است به یک شکل استفاده می شوند، بنابراین تقریباً هر چیزی که در مورد may می شنوید در مورد می

also true about may.

نیز صادق است.

In the few cases where might and may are used differently, we’ll make it clear.

در موارد معدودی که ممکن است و ممکن است به طور متفاوت استفاده شود ، ما آن را روشن می کنیم.

Let’s start by looking at the difference between will and might.

بیایید با بررسی تفاوت بین اراده و توان شروع کنیم.

Look at a pair of sentences:

به یک جفت جمله نگاه کنید:

I’ll go to a yoga class tonight.

امشب به کلاس یوگا می روم.

I might go to a yoga class tonight.

شاید امشب به کلاس یوگا بروم.

What’s the difference?

تفاوت در چیست؟

The first sentence, with will, expresses certainty.

جمله اول با اراده بیانگر یقین است.

You’re 100% sure about your plans.

شما 100% در مورد برنامه های خود مطمئن هستید.

The second sentence, with might, expresses possibility.

جمله دوم، با قدرت، احتمال را بیان می کند.

You’re not 100% sure about your plans.

شما 100% در مورد برنامه های خود مطمئن نیستید.

It’s possible that you’ll go to a yoga class, but it’s also possible that you’ll

این امکان وجود دارد که به کلاس یوگا بروید ، اما ممکن است

do something else.

کار دیگری نیز انجام دهید.

That’s the difference between will and might.

این تفاوت بین اراده و قدرت است.

Both modal verbs are used to talk about the future.

هر دو فعل مدال برای صحبت در مورد آینده استفاده می شوند.

Will expresses certainty about the future, while might expresses possibility, which in

اراده بیانگر یقین به آینده است، در حالی که ممکن بیانگر امکان است که به

a way is the opposite of certainty; possibility means that you’re not certain about something.

نوعی مخالف یقین است. امکان به این معنی است که شما در مورد چیزی مطمئن نیستید.

Think about the negative forms:

به اشکال منفی فکر کنید:

I won’t go to a yoga class tonight.

من امشب به کلاس یوگا نخواهم رفت.

I might not go to a yoga class tonight.

شاید امشب به کلاس یوگا نروم.

Can you see the difference here?

آیا می توانید تفاوت را در اینجا ببینید؟

The answer is the same: using will or won’t shows that you’re 100% sure about what will

پاسخ یکسان است: استفاده از اراده یا نخواستن نشان می دهد که شما 100٪ از آنچه اتفاق خواهد افتاد مطمئن هستید

happen.

.

Using might or might not shows that you aren’t 100% sure about what will happen.

استفاده از ممکن است یا ممکن نیست نشان می دهد که شما 100٪ در مورد آنچه اتفاق خواهد افتاد مطمئن نیستید.

Let’s see some more examples of this:

بیایید چند نمونه دیگر از این را ببینیم

It will be hot next week.

: هفته آینده هوا گرم خواهد بود.

You’re sure about this.

شما در این مورد مطمئن هستید

It might be hot next week.

ممکنه هفته بعد هوا گرم باشه

It’s possible that it’ll be hot, but you aren’t sure.

این امکان وجود دارد که هوا گرم باشد، اما مطمئن نیستید.

He won’t come unless you tell him several weeks beforehand.

او نمی آید مگر اینکه چند هفته قبل به او بگویید .

You’re sure about this.

شما در این مورد مطمئن هستید

He might not come unless you tell him several weeks beforehand.

ممکن است نیاید مگر اینکه چند هفته قبل به او بگویید .

It’s possible that he won’t come in this case, but you aren’t sure.

این امکان وجود دارد که او در این مورد نیاید، اما شما مطمئن نیستید.

Next, let’s think about the difference between will and would.

بعد، بیایید به تفاوت بین اراده و اراده فکر کنیم.

When you say,

وقتی می

It will be hot next week.

گویید هفته آینده هوا گرم است.

Or: It might be hot next week.

یا: ممکن است هفته آینده گرم باشد.

…you’re talking about the real future.

... شما در مورد آینده واقعی صحبت می کنید.

You think it’s possible that it will be hot next week.

فکر می کنید ممکن است هفته آینده هوا گرم باشد.

Even if you’re not sure, it’s still a real possibility.

حتی اگر مطمئن نیستید، باز هم یک احتمال واقعی است.

What do you mean, ‘real future’?

منظورتان از "آینده واقعی" چیست؟

Is there another kind?

آیا نوع دیگری وجود دارد؟

Glad you asked!

خوشحالم که پرسیدی!

Yes, there is.

بله وجود دارد.

In English, you can also talk about the imaginary future.

در زبان انگلیسی نیز می توانید در مورد آینده خیالی صحبت کنید .

Let’s see how:

بیایید ببینیم چگونه:

If I could go anywhere, I’d go to Nepal.

اگر می توانستم جایی بروم، به نپال می رفتم.

Who would you choose if it was up to you?

اگر به شما بستگی داشت چه کسی را انتخاب می کردید؟

I’d never speak to you again if you told her.

اگر به او می گفتی دیگر با تو صحبت نمی کردم .

Look at these examples.

به این نمونه ها نگاه کنید.

Do you know what ‘imaginary future’ means?

آیا می دانید "آینده خیالی" یعنی چه؟

It means you’re imagining something in the future, but you don’t think it will actually

این بدان معنی است که شما چیزی را در آینده تصور می کنید ، اما فکر نمی کنید که

happen in reality.

در واقعیت اتفاق بیفتد.

If I could go anywhere, I’d go to Nepal.

اگر می توانستم جایی بروم، به نپال می رفتم.

I can’t go anywhere, so I won’t go to Nepal.

من نمی توانم جایی بروم، بنابراین به نپال نخواهم رفت .

I’m just imagining it.

من فقط دارم تصورش می کنم

Who would you choose if it was up to you?

اگر به شما بستگی داشت چه کسی را انتخاب می کردید؟

It’s not up to you, so you can’t choose.

این به شما بستگی ندارد، بنابراین نمی توانید انتخاب کنید.

I’m just asking you to imagine that it’s your decision.

من فقط از شما می خواهم تصور کنید که این تصمیم شماست.

I’d never speak to you again if you told her.

اگر به او می گفتی دیگر با تو صحبت نمی کردم .

I don’t think you will tell her, so I don’t think it’s realistic that I’ll never speak

فکر نمی کنم به او بگویید، بنابراین فکر نمی کنم واقع بینانه باشد که دیگر هرگز با

to you again.

شما صحبت نکنم.

Of course, I could be wrong…

البته، من ممکن است اشتباه کنم...

So, when you use will, you’re talking about the real future.

بنابراین، وقتی از اراده استفاده می کنید، در مورد آینده واقعی صحبت می کنید.

You’re certain about something that is a real possibility.

شما در مورد چیزی که یک احتمال واقعی است مطمئن هستید.

When you use would, you’re also certain, but about the imaginary future.

هنگامی که از will استفاده می کنید، مطمئن هستید، اما در مورد آینده خیالی.

You’re imagining a future, and you’re sure about what would happen in that imaginary

شما در حال تصور آینده هستید، و مطمئن هستید که در آن آینده خیالی چه اتفاقی خواهد افتاد

future…

…but, you don’t think that imaginary future will ever actually become reality.

... اما، فکر نمی کنید آن آینده خیالی هرگز به واقعیت تبدیل شود.

Ok, now we’d like you to think about something.

خوب، حالا می خواهیم در مورد چیزی فکر کنید.

Look at three sentences:

به سه جمله نگاه کن:

Even if you ask, I won’t help you.

حتی اگر بپرسی، کمکت نمی کنم.

Even if you asked, I wouldn’t help you.

حتی اگه بپرسی کمکت نمیکنم

If you asked, I would help you.

اگه بپرسی کمکت میکنم

A question: which of these sentences means that I will help you in the future?

یک سوال: کدام یک از این جملات به این معنی است که در آینده به شما کمک خواهم کرد؟

Think about it.

در مورد آن فکر کنید.

Actually, that was a trick question.

در واقع، این یک سوال حقه ای بود.

All three sentences mean that I won’t help you in the real future.

هر سه جمله به این معنی است که من در آینده واقعی به شما کمک نخواهم کرد .

Did you get it right?

درست متوجه شدید؟

In our experience, many students get this question wrong.

در تجربه ما، بسیاری از دانش آموزان این سوال را اشتباه می گیرند.

Either way, let’s explain the answer.

در هر صورت، بیایید پاسخ را توضیح دهیم.

Even if you ask, I won’t help you.

حتی اگه بپرسی کمکت نمیکنم

This one is hopefully obvious.

این یکی امیدوارم واضح باشد.

If you say, I won’t, you’re talking about the real future.

اگر می گویید، نمی کنم، در مورد آینده واقعی صحبت می کنید.

Even if you ask—in reality—I won’t help you—in reality.

حتی اگر بپرسید - در واقعیت - من به شما کمک نمی‌کنم - در واقعیت.

Even if you asked, I wouldn’t help you.

حتی اگه بپرسی کمکت نمیکنم

What’s the difference between this and the first sentence?

تفاوت این جمله با جمله اول چیست؟

The only difference is that I don’t think you’ll ask me to help you.

تنها تفاوت این است که فکر نمی کنم از من بخواهید به شما کمک کنم.

You won’t ask me to help you, so I won’t help you.

شما از من نمی خواهید که به شما کمک کنم، بنابراین من به شما کمک نمی کنم.

But, even if you asked, I still wouldn’t help you.

اما، حتی اگر شما بپرسید، من هنوز به شما کمک نمی کنم.

Nice of me, right?

از من خوب است، درست است؟

If you asked, I would help you.

اگه بپرسی کمکت میکنم

This is the sentence that can cause problems.

این جمله ای است که می تواند مشکل ایجاد کند.

Can you explain why this means that I won’t help you, in reality, in the future?

آیا می‌توانید توضیح دهید که چرا این بدان معناست که در واقعیت، در آینده به شما کمک نمی‌کنم؟

This sentence is about the imaginary future.

این جمله در مورد آینده خیالی است.

Using would means that you don’t think this situation will happen.

استفاده از will به این معنی است که فکر نمی کنید این وضعیت اتفاق بیفتد.

If you asked, I would help you, but I don’t think you will ask, so I don’t think I will

اگر بخواهید، من به شما کمک می کنم، اما فکر نمی کنم شما بخواهید، بنابراین فکر نمی کنم

help you.

به شما کمک کنم.

This is an important point, and it can cause misunderstandings—we’ve seen it happen

این یک نکته مهم است و می تواند باعث سوء تفاهم شود - ما بارها این اتفاق را دیده ایم

many times!

!

Let’s look at this in more detail.

بیایید به این موضوع با جزئیات بیشتری نگاه کنیم.

Look at two sentences:

به دو جمله نگاه کنید:

She won’t agree.

او موافق نیست.

She would agree.

او موافقت خواهد کرد.

What’s the difference between them?

چه تفاوتی بین آنها وجود دارد؟

Hopefully, now you can answer that question.

امیدوارم اکنون بتوانید به این سوال پاسخ دهید.

The most important point is that in both sentences, you mean that she won’t agree in reality.

مهم ترین نکته این است که در هر دو جمله منظور شما این است که او در واقعیت موافق نیست.

In the first sentence, that’s all you’re saying; you’re saying that she won’t agree

در جمله اول، این تمام چیزی است که می گویید؛ شما می گویید که او در آینده موافقت نخواهد

in the future, and you’re sure about that.

کرد و در مورد آن مطمئن هستید.

In the second sentence, you’re talking about an imaginary future situation which exists

در جمله دوم، شما در مورد یک موقعیت خیالی آینده صحبت می کنید که در ذهن شما وجود

in your head.

دارد.

You’re not talking about what you think will happen in reality, so the basic meaning

شما در مورد آنچه فکر می کنید در واقعیت اتفاق می افتد صحبت نمی کنید، بنابراین معنای

is similar: she won’t agree in reality.

اصلی مشابه است: او در واقعیت موافق نیست.

Urgh—so abstract!

اوه - خیلی انتزاعی!

Why are we making you think about this?

چرا شما را وادار می کنیم در این مورد فکر کنید؟

If you don’t understand this, you can very easily misunderstand quite important points

اگر این را درک نمی کنید، می توانید به راحتی نکات بسیار مهم را در

when you’re speaking to someone in English.

هنگام صحبت با شخصی به زبان انگلیسی اشتباه متوجه شوید.

For example, imagine you invite someone to your birthday dinner.

به عنوان مثال، تصور کنید شخصی را به شام ​​تولد خود دعوت می کنید.

The other person says:

آن شخص می گوید:

Well, I would come…

خوب، من می آیم ...

You think, ‘Great!

شما فکر می کنید، "عالی!

This person’s coming!’

این شخص می‌آید!»

You walk away and continue making your birthday plans.

کنار می‌روید و به برنامه‌ریزی تولدتان ادامه می‌دهید .

Except, as you hopefully understood, they’re not coming.

به جز، همانطور که امیدوار بودید متوجه شدید، آنها نمی آیند.

They left part of their sentence unsaid.

بخشی از جمله خود را ناگفته گذاشتند.

The full sentence might be something like:

جمله کامل ممکن است چیزی شبیه به این باشد:

I would come if I wasn’t so busy.

اگر اینقدر سرم شلوغ نبود می آمدم.

I would come if I was free.

اگر آزاد بودم می آمدم.

I would come, but I don’t want to spend any money on buying you a present.

من می آیم، اما نمی خواهم برای خرید یک هدیه برای شما پول خرج کنم.

You don’t know.

شما نمی دانید.

The point is: the other person won’t come to your birthday dinner in reality.

نکته این است: طرف مقابل در واقع به شام ​​تولد شما نخواهد آمد.

And, reality is probably more important to you, right?

و، احتمالاً واقعیت برای شما مهمتر است ، درست است؟

Of course, this wouldn’t be a problem if everybody was direct and said exactly what

البته، اگر همه مستقیم بودند و دقیقاً

they meant, but in the real world, people are often indirect, and they don’t say exactly

منظورشان را می گفتند، این مشکلی ایجاد نمی کرد، اما در دنیای واقعی، مردم اغلب غیرمستقیم هستند و دقیقاً منظورشان را نمی گویند

what they mean.

.

Also, people usually speak with contractions: I’ll, I’d, she’ll, she’d, etc.

همچنین، مردم معمولاً با انقباضات صحبت می‌کنند: I’ll, I’d, She’ll, She’d و غیره.

It can be hard to hear the difference, but the meaning can be totally opposite.

شنیدن تفاوت ممکن است سخت باشد، اما معنی می‌تواند کاملاً متضاد باشد.

If you’re listening, and you’re not sure if someone said I’ll or I’d, here’s

اگر گوش می‌دهید، و مطمئن نیستید که کسی گفته باشد می‌خواهم یا می‌کنم،

our advice: ask!

توصیه ما این است: بپرس!

It’s important, because you could completely misunderstand the situation.

این مهم است، زیرا ممکن است وضعیت را کاملاً اشتباه درک کنید.

We’ve talked a lot about will and would here, but what about might?

ما در اینجا درباره اراده و اراده زیاد صحبت کرده ایم ، اما در مورد ممکن چطور؟

Can you use might to talk about the imaginary future?

آیا می توانید از قدرت برای صحبت در مورد آینده خیالی استفاده کنید ؟

You can use might to talk about the real future or the imaginary future.

شما می توانید از ممکن برای صحبت در مورد آینده واقعی یا آینده خیالی استفاده کنید.

Look at three sentences:

به سه جمله نگاه کنید:

It might snow next week.

ممکن است هفته آینده برف ببارد.

He might have a different suggestion.

او ممکن است پیشنهاد دیگری داشته باشد.

Taking the bus might not be the best way to get there.

استفاده از اتوبوس ممکن است بهترین راه برای رسیدن به آنجا نباشد.

Are these sentences about the real future, or not?

آیا این جملات مربوط به آینده واقعی است یا خیر؟

Is it possible that it will snow next week, or not?

آیا ممکن است هفته آینده برف بیاید یا خیر؟

These sentences are about the real future.

این جملات مربوط به آینده واقعی است.

They all describe real future possibilities that you aren’t 100% sure about.

همه آنها احتمالات واقعی آینده را توصیف می کنند که شما در مورد آنها 100٪ مطمئن نیستید.

In a simple sentence like this, might is always about real future possibilities.

در یک جمله ساده مانند این، ممکن است همیشه در مورد احتمالات آینده واقعی است.

However, you can also use might to talk about the imaginary future, too.

با این حال، شما همچنین می توانید از ممکن برای صحبت در مورد آینده خیالی نیز استفاده کنید.

Do you know how?

آیا می دانید چگونه؟

Here are some examples:

در اینجا چند نمونه آورده شده است:

If I had more energy, I might join you.

اگر انرژی بیشتری داشتم، ممکن است به شما بپیوندم.

He might not pay you back if you lent him the money.

اگر پول را به او قرض بدهید ممکن است به شما بازپرداخت نکند .

Can you see the difference?

تفاوتش را می بینی؟

You can use might to talk about the imaginary future only in a sentence with if.

شما می توانید برای صحبت در مورد آینده خیالی فقط در یک جمله با if استفاده کنید.

You also need to use a past tense verb after if.

همچنین باید بعد از if از فعل گذشته استفاده کنید .

Think about something: what do these sentences mean?

به چیزی فکر کنید: این جملات به چه معنا هستند؟

The first sentence means that I don’t have more energy, so I won’t join you, but I’m

جمله اول به این معنی است که من انرژی بیشتری ندارم، پس به شما ملحق نمی شوم، اما من

imagining a future in which I have more energy, and even in that imaginary future, I’m not

آینده ای را تصور می کنم که در آن انرژی بیشتری دارم، و حتی در آن آینده خیالی،

100% sure I would join you.

100% مطمئن نیستم. به شما ملحق خواهد شد

Clearly, whatever you’re inviting me to isn’t very exciting.

واضح است که هر چیزی که من را به آن دعوت می کنید خیلی هیجان انگیز نیست.

He might not pay you back if you lent him the money.

اگر پول را به او قرض بدهید ممکن است به شما بازپرداخت نکند .

I don’t think you’ll actually lend him the money in reality, but I’m imagining

من فکر نمی‌کنم در واقع پول را به او قرض دهید ، اما من آینده‌ای را تصور می‌کنم که

a future where you do lend him the money, and in that imaginary future, I’m not 100%

در آن پول را به او قرض می‌دهید، و در آن آینده خیالی، 100%

sure whether he would pay you back or not.

مطمئن نیستم که آیا او به شما پول را پس خواهد داد یا خیر. یا نه.

Finally, this is one case where might and may are different.

در نهایت، این یکی از مواردی است که ممکن و ممکن است متفاوت باشد.

You can’t use may in these sentences to talk about the imaginary future.

شما نمی توانید از may در این جملات برای صحبت در مورد آینده خیالی استفاده کنید.

Only might is possible.

فقط ممکن است.

Up to now, you’ve seen how to use will, might and would to talk about the future.

تا به حال، نحوه استفاده از اراده، توان و اراده را برای صحبت در مورد آینده دیده اید.

But, what about the past?

اما در مورد گذشته چطور؟

First of all, you can’t generally use will to talk about the past.

اول از همه، شما نمی توانید به طور کلی از اراده برای صحبت در مورد گذشته استفاده کنید.

There are one or two cases where you can, but it’s rare.

یک یا دو مورد وجود دارد که می توانید، اما نادر است.

Generally, will is about the future, or sometimes the present.

به طور کلی، اراده مربوط به آینده یا گاهی اوقات حال است.

You can use would or might to talk about imaginary past situations.

می توانید برای صحبت در مورد موقعیت های خیالی گذشته از will یا may استفاده کنید.

What does ‘imaginary past’ mean?

"گذشته خیالی" به چه معناست؟

Like the imaginary future, it means you imagine a past which didn’t happen.

مانند آینده خیالی، یعنی شما گذشته ای را تصور می کنید که اتفاق نیفتاده است.

For example, let’s say that you studied history at university.

به عنوان مثال، فرض کنید شما در دانشگاه تاریخ خوانده اید.

You want to imagine a past where you studied medicine instead.

شما می خواهید گذشته ای را تصور کنید که در آن پزشکی خوانده اید .

You might say something like:

ممکن است چیزی شبیه این بگویید:

If I’d studied medicine, I would have become a doctor.

اگر پزشکی خوانده بودم، پزشک می شدم .

I might have been more interested in my studies if I’d studied medicine.

اگر پزشکی می خواندم شاید بیشتر به تحصیل علاقه مند بودم .

In these cases, you’re imagining a different past.

در این موارد، شما گذشته متفاوتی را تصور می کنید .

You didn’t study medicine; you studied history.

شما پزشکی نخوانده اید؛ شما تاریخ مطالعه کردید

But, what if you had studied medicine?

اما، اگر پزشکی خوانده بودید چه؟

Imagine it; that’s the situation these sentences are describing.

تصورش کن؛ این وضعیتی است که این جملات توصیف می کنند.

A question: what do you need to add after would or might to make the meaning past?

یک سوال: برای اینکه معنی گذشته شود، چه چیزهایی را باید اضافه کنید ؟

You need to add have and a past participle verb.

باید have و یک فعل ماضی اضافه کنید.

Also, when talking about the imaginary past, you almost always use an if-sentence.

همچنین، وقتی در مورد گذشته خیالی صحبت می کنید، تقریبا همیشه از یک جمله اگر استفاده می کنید.

Let’s see some more examples:

بیایید چند نمونه دیگر را ببینیم:

I would have bought you a present if I’d known it was your birthday!

اگر می دانستم تولدت است، برایت هدیه می خریدم !

If I had missed the train, we might never have met!

اگر قطار را از دست داده بودم، شاید هرگز همدیگر را نمی دیدیم!

Next question: can you explain what these sentences mean?

سوال بعدی: میشه توضیح بدید این جملات یعنی چی؟

Let’s look together.

با هم نگاه کنیم

The first sentence is imagining a different past.

جمله اول تصور گذشته متفاوت است.

In reality, I didn’t know it was your birthday, and I didn’t buy you a present.

در واقع، من نمی دانستم که تولد شماست، و برای شما هدیه ای نخریدم.

But, I’m imagining a different past, where I knew it was your birthday.

اما، دارم گذشته متفاوتی را تصور می کنم، جایی که می دانستم تولد توست.

In that imaginary past, I’m 100% sure I would have bought you a present.

در آن گذشته خیالی، من 100% مطمئن هستم که برای شما هدیه می خریدم.

The second sentence is also imagining a different past.

جمله دوم نیز تصور گذشته ای متفاوت است.

In reality, I didn’t miss the train, so we did meet.

در واقع، من قطار را از دست ندادم، بنابراین با هم ملاقات کردیم.

However, in my imaginary past, I missed the train.

با این حال، در گذشته خیالی ام، قطار را از دست دادم .

In this imaginary situation, I’m not 100% sure whether we would have met or not.

در این موقعیت خیالی، من 100٪ مطمئن نیستم که آیا ملاقات می کردیم یا نه.

Maybe we would have met somewhere else, or on another day, but maybe not.

شاید جای دیگری یا در روز دیگری همدیگر را ملاقات می کردیم ، اما شاید هم نه.

You can see that these sentences contain a lot of information!

می بینید که این جملات حاوی اطلاعات زیادی هستند!

However, you only really need to think about two (or maybe three) things:

با این حال، شما واقعاً فقط باید به دو (یا شاید سه) چیز فکر کنید:

One: are you 100% sure or not 100% sure?

یک: آیا 100٪ مطمئن هستید یا 100٪ مطمئن نیستید؟

If you’re 100% sure, use will or would.

اگر 100% مطمئن هستید، از اراده یا اراده استفاده کنید.

If not, use might.

اگر نه، ممکن است استفاده کنید.

Two: are you talking about real life, or an imaginary situation?

دو: در مورد زندگی واقعی صحبت می کنید یا یک موقعیت خیالی؟

If you’re talking about real life, use will or might.

اگر در مورد زندگی واقعی صحبت می کنید، از اراده یا توان استفاده کنید.

If you’re talking about an imaginary situation, use would or might.

اگر در مورد یک موقعیت خیالی صحبت می کنید، از will یا may استفاده کنید.

The final thing: you need to think about whether you’re talking about the future or the past.

نکته آخر: باید به این فکر کنید که آیا در مورد آینده صحبت می کنید یا گذشته.

However, this doesn’t change which verb you should use; it just changes how you should

با این حال، این فعل را که باید استفاده کنید تغییر نمی دهد. فقط نحوه

use them.

استفاده از آنها را تغییر می دهد.

You can practice this topic more with a quiz on our website: Oxford Online English dot

می توانید این موضوع را با یک مسابقه در وب سایت ما بیشتر تمرین کنید: Oxford Online English dot

com.

com.

Check the link in the video description!

لینک موجود در توضیحات ویدیو را بررسی کنید!

See you next time!

بعدا می بینمت!

Thanks for watching!

ممنون از ملاحظه تان!