How to Add Emphasis in English - Improve Your Spoken English

Hi, my name’s Marie.

سلام، اسم من ماری است.

welcome to Oxford Online English!

به انگلیسی آکسفورد آنلاین خوش آمدید!

In this video, we’re going to show you how to add emphasis while speaking English.

در این ویدیو، ما به شما نشان می دهیم که چگونه در هنگام صحبت کردن به زبان انگلیسی تاکید بیشتری کنید.

But what does it mean to add emphasis?

اما منظور از افزودن تاکید چیست؟

Adding emphasis is a way to show your listener that certain words or ideas are more important.

اضافه کردن تاکید راهی برای نشان دادن به شنونده شما است که کلمات یا ایده های خاص مهم تر هستند.

In this lesson, you’ll see how to use different pronunciation features and grammar structures

در این درس، نحوه استفاده از ویژگی‌های مختلف تلفظ و ساختارهای دستور زبان را

to add emphasis to your spoken or written English.

برای تأکید بر زبان انگلیسی گفتاری یا نوشتاری خود خواهید دید .

Another thing: don’t forget to turn on subtitles if you need them!

نکته دیگر: فراموش نکنید که در صورت نیاز زیرنویس را روشن کنید!

This video has English subtitles; click the ‘CC’ button on the video player to turn

این ویدیو دارای زیرنویس انگلیسی است. روی دکمه "CC" در پخش کننده ویدیو کلیک کنید تا

them on.

آنها روشن شوند.

On your mobile phone, use the settings icon.

در تلفن همراه خود، از نماد تنظیمات استفاده کنید.

Let’s start with one of the most common ways to add emphasis to an idea.

بیایید با یکی از رایج‌ترین راه‌ها برای تأکید بر یک ایده شروع کنیم.

What time is John flying to Paris tomorrow?

جان فردا ساعت چند پرواز به پاریس است؟

He isn’t flying to Paris *tomorrow.* Did you hear the stressed word?

او به پاریس پرواز نمی کند *فردا.* آیا کلمه استرس را شنیدید؟

Which one was it?

کدام یک بود؟

Hopefully, you heard that ‘tomorrow’, was stressed.

امیدوارم شنیده باشید که "فردا " استرس داشت.

Why do you think this is?

به نظر شما چرا این است؟

Before we answer that question, let’s have a look at three more examples.

قبل از پاسخ به این سوال، اجازه دهید به سه مثال دیگر نگاهی بیندازیم.

Listen for the stressed words and think about what the stress means.

به کلمات تاکید شده گوش دهید و به معنای استرس فکر کنید.

What time is John flying to Paris tomorrow?

جان فردا ساعت چند پرواز به پاریس است؟

He isn’t *flying* to Paris tomorrow.

او فردا به پاریس *پرواز* ندارد.

What time is John flying to Paris tomorrow?

جان فردا ساعت چند پرواز به پاریس است؟

*He* isn’t flying to Paris tomorrow.

*او* فردا به پاریس پرواز نمی کند.

What time is John flying to Paris tomorrow?

جان فردا ساعت چند پرواز به پاریس است؟

He isn’t flying to Paris tomorrow.

او فردا به پاریس پرواز نمی کند.

In the first sentence, ‘flying’ was stressed.

در جمله اول، "پرواز" تاکید شد.

In the second, ‘he’ was stressed.

در مورد دوم، "او" استرس داشت.

And the third?

و سومی؟

There were no stressed words!

هیچ حرف استرسی وجود نداشت!

Trick question.

سوال انحرافی.

When you stress one word, you show that this idea is more important.

وقتی روی یک کلمه تاکید می کنید، نشان می دهید که این ایده مهم تر است.

Often, you do this to show contrast with an opposite idea, or to disagree with someone.

اغلب، شما این کار را برای نشان دادن تضاد با ایده مخالف یا مخالفت با کسی انجام می دهید.

In the first sentence, adding stress to ‘flying’ means that he is going to Paris

در جمله اول، اضافه کردن استرس به "پرواز" به این معنی است که او فردا به پاریس می رود

tomorrow, but that he isn’t going by plane.

، اما با هواپیما نمی رود.

Maybe he’s taking the Eurostar train

شاید او در حال

or driving.

سوار شدن به قطار یورواستار یا رانندگی است.

What about the second sentence?

در مورد جمله دوم چطور؟

What does it mean if you stress the word ‘he’?

اگر روی کلمه "او" تاکید کنید به چه معناست؟

This suggests that other people we know are flying to Paris tomorrow, but

این نشان می‌دهد که افراد دیگری که می‌شناسیم فردا به پاریس پرواز می‌کنند، اما

‘*he’* isn’t.

«*او»* نیست.

What about our first example?

در مورد اولین مثال ما چطور؟

What does it mean if you stress the word ‘tomorrow’?

اگر روی کلمه "فردا" تاکید کنید به چه معناست؟

Think about it.

در مورد آن فکر کنید.

Adding stress to ‘tomorrow’ means he is flying to Paris, but not tomorrow.

اضافه کردن استرس به "فردا" به این معنی است که او به پاریس پرواز می کند، اما نه فردا.

Maybe he’s flying today, or the day after tomorrow.

شاید او امروز یا پس فردا پرواز می کند .

Adding word stress is a simple way to add emphasis to your idea.

اضافه کردن تاکید کلمه راهی ساده برای تاکید بر ایده شما است.

This is especially useful when you want to correct someone, or disagree with somebody

این به ویژه زمانی مفید است که می خواهید شخصی را اصلاح کنید یا با شخص دیگری مخالفت کنید

else.

.

So, what did you think of the movie?

خوب، نظر شما در مورد فیلم چیست؟

Amazing!

It was so tense!

شگفت انگيز!

خیلی تنش بود!

Yeah, I saw you jump so many times!

آره، بارها دیدم که پریدی!

I know!

میدانم!

*Never* have I been so scared.

*هرگز* اینقدر نترسیده بودم.

That basement scene was so frightening, I could hardly watch.

آن صحنه زیرزمین آنقدر ترسناک بود که به سختی توانستم تماشا کنم.

And the ending!

و پایان!

What a twist!

چه پیچشی!

At no point did I see that coming.

من در هیچ نقطه ای آن را ندیدم.

What was the director’s name again?

بازم اسم کارگردان چی بود؟

Maria Thornby, I think.

فکر می کنم ماریا تورنبی.

Not only did she direct it, but she also wrote and starred in it too!

او نه تنها آن را کارگردانی کرد، بلکه در آن نویسندگی و بازی کرد!

She’s one to watch, then.

پس او یکی برای تماشا است.

Look at two sentences.

به دو جمله نگاه کن

You heard one of these in the dialogue.

یکی از اینها را در دیالوگ شنیدید.

Do you remember which?

یادت هست کدام؟

You heard number two.

شماره دو را شنیدی

Next question: what’s the difference between these two sentences?

سوال بعدی: تفاوت این دو جمله چیست؟

The structure in sentence two is called an inversion.

ساختار جمله دو را وارونگی می گویند.

This is another way to add emphasis to your ideas.

این روش دیگری برای تأکید بر ایده های خود است.

When you make an inversion, you do two things: first, you start the sentence with an adverb,

وقتی وارون می‌کنید، دو کار انجام می‌دهید: اول، جمله را با یک قید شروع می‌کنید،

like ‘never’, ‘only’, ‘not only’ or ‘at no point’.

مانند «هرگز»، «فقط»، «نه تنها» یا «در هیچ نقطه‌ای».

The adverb can be a single word or a phrase.

قید می تواند یک کلمه یا یک عبارت باشد.

Secondly, you put an auxiliary verb before the main verb.

دوم اینکه یک فعل کمکی را قبل از فعل اصلی قرار می دهید.

You can make inversions in different verb tenses.

شما می توانید وارونگی در زمان های مختلف فعل ایجاد کنید .

For example, look at four sentences.

به عنوان مثال به چهار جمله نگاه کنید.

Can you say what verb tenses they are?

آیا می توانید بگویید آنها چه زمان هایی هستند؟

Could you do it?

می توانید آن را انجام دهید؟

Pause the video if you want more time to think.

اگر زمان بیشتری برای فکر کردن می‌خواهید، ویدیو را متوقف کنید.

Sentence one is past perfect.

جمله یک گذشته کامل است.

Two is present simple.

دو موجود ساده است.

Three is future, with ‘will’, and four is past simple.

سه، آینده است، با «اراده»، و چهار، گذشته ساده است.

Inversions like this are more common written English,

وارونگی هایی مانند این بیشتر در زبان انگلیسی نوشتاری رایج است،

but you might hear them in conversations, too.

اما ممکن است آنها را در مکالمات نیز بشنوید.

Like all emphasis, you shouldn’t overuse them.

مانند تمام موارد تاکیدی، شما نباید از آنها بیش از حد استفاده کنید.

You’re not coming to the party tonight, right?

امشب به مهمانی نمی آیی، درست است؟

I *am* coming!

دارم می آیم!

Why would you think I wasn’t?

چرا فکر می کنی من نبودم؟

Well, last time we went to their place, you were in a terrible mood.

خب دفعه قبل که رفتیم سرشون حال بدی داشتی.

It didn’t look like you were enjoying yourself at all.

به نظر نمی رسید اصلاً از خودتان لذت می برید .

Well, I was quite tired, but I *did* have a good time.

خوب، من کاملا خسته بودم، اما به * خوبی* گذراندم.

OK, well that’s good.

خوب، خوب این خوب است.

I *do* hope you’re bringing Michelle with you, too?

*امیدوارم میشل را هم با خود بیاوری؟

I haven’t seen her for ages.

سالهاست که او را ندیده ام

Yes, she’ll be there.

بله، او آنجا خواهد بود.

Is she going to make her orange cake again?

آیا او دوباره کیک پرتقالی خود را درست می کند؟

That was the best!

این بهترین بود!

I’ll ask her.

از او می پرسم

She *does* make the best cakes.

او بهترین کیک ها را *آیا* درست می کند.

In the dialogue, you heard four examples of adding emphasis by stressing an auxiliary verb.

در دیالوگ، چهار مثال از اضافه کردن تاکید با تاکید بر یک فعل کمکی را شنیدید.

Can you remember the sentences you heard?

آیا می توانید جملاتی را که شنیدید به خاطر بیاورید؟

Which auxiliary verb did they use?

کدام فعل کمکی را به کار بردند؟

You heard these four sentences.

این چهار جمله را شنیدید.

One of these four is different from the others.

یکی از این چهارتا با بقیه فرق داره.

Can you see which sentence is different, and why?

آیا می توانید ببینید کدام جمله متفاوت است و چرا؟

The sentence ‘I *am* coming’ is different.

جمله "من *دارم* می آیم" متفاوت است.

It’s different because in the other three sentences, you add an auxiliary verb for emphasis:

این متفاوت است زیرا در سه جمله دیگر، یک فعل کمکی برای تأکید اضافه می‌کنید:

‘do’, ‘does’ or ‘did’.

«do»، «does» یا «did».

Here, there’s already an auxiliary verb – ‘am’ – and you simply pronounce

در اینجا، یک فعل کمکی وجود دارد - "am" - و شما به سادگی

it with more stress.

آن را با استرس بیشتر تلفظ می کنید.

If you have a sentence in the present simple or past simple, and you want to add emphasis,

اگر جمله‌ای در زمان حال ساده یا گذشته ساده دارید و می‌خواهید تأکید کنید

with most verbs you can add an auxiliary verb ‘do’, ‘does’ or ‘did’ to make

، برای بیشتر افعال می‌توانید یک فعل کمکی «do»، «does» یا «کرد» اضافه کنید تا

your idea sound stronger.

ایده‌تان قوی‌تر به نظر برسد.

You need to pronounce the auxiliary verb with stress, too.

شما باید فعل کمکی را نیز با استرس تلفظ کنید.

Don’t say ‘I did have a good time’.

نگویید "خوب گذراندم".

Say ‘I *did* have a good time.

بگویید «خوش گذشت.»

In other verb tenses, there is already an auxiliary verb.

در زمان های دیگر فعل، از قبل یک فعل کمکی وجود دارد.

For example: ‘I am going to tell her.’

به عنوان مثال: "من می خواهم به او بگویم." "

‘They can speak Italian.’

آنها می توانند ایتالیایی صحبت کنند." "

‘You have grown a lot.’

شما خیلی رشد کرده اید."

To add emphasis to sentences like these, simply pronounce the auxiliary verb with stress,

برای تأکید بیشتر بر جملاتی مانند این، به سادگی فعل کمکی را با استرس تلفظ کنید،

like this: ‘I *am* going to tell him.’

مانند این: "I *am" * می‌خواهم به او بگویم.» «

‘They *can* speak Italian.’

آنها *می‌توانند* ایتالیایی صحبت کنند.» «

‘You *have* grown a lot.’

شما *بسیار رشد کرده‌اید.»

Now, let’s look at one more way you can add emphasis when you speak.

حالا، بیایید یک راه دیگر را بررسی کنیم که می‌توانید هنگام صحبت کردن، تأکید بیشتری کنید.

Olivier, can you come downstairs, please?

اولیویه، می تونی بیای پایین، لطفا؟

What’s happened?

چه اتفاقی افتاده است؟

Look in the living room.

به اتاق نشیمن نگاه کنید.

Did you break the TV?

تلویزیون را شکستی؟

I didn’t break the TV!

تلویزیون را نشکستم!

Well, what happened then?

خب پس چی شد؟

It was the dog who did it!

این سگ بود که این کار را کرد!

He ran through the living room chasing the cat and got caught on the wires.

او به دنبال گربه از اتاق نشیمن دوید و روی سیم ها گیر کرد.

OK, sorry, my mistake.

باشه ببخشید اشتباه من

Look at a sentence you heard.

به جمله ای که شنیدی نگاه کن

Here’s a question: why say it like this?

این یک سوال است: چرا اینطور می گویید؟

Why not just say ‘The dog did it’?

چرا فقط نگویید "سگ این کار را کرد"؟

You can probably guess the answer: saying it this way adds emphasis.

احتمالاً می‌توانید پاسخ را حدس بزنید: گفتن آن به این شکل تأکید بیشتری می‌کند.

But, do you know what this sentence structure is called?

اما آیا می دانید این ساختار جمله چیست؟

It’s called a cleft sentence, also known as a focusing sentence.

به آن جمله شکاف گفته می شود که به عنوان جمله متمرکز نیز شناخته می شود.

‘Cleft’ has a similar meaning to ‘split’ or ‘divided’.

"شکاف" به معنای مشابه "شکاف" یا "تقسیم" است.

In the sentence we used – ‘It was the dog who did it’ – you can see that the

در جمله ای که استفاده کردیم - "این سگ بود که این کار را انجام داد" - می بینید که

sentence is in two parts.

جمله دو قسمت است.

The first, ‘it was the dog’ and the second ‘who broke the TV’.

اولی «سگ بود» و دومی «که تلویزیون را شکست».

A cleft sentence will always have at least two verbs: one in the first part, and one

یک جمله شکاف همیشه حداقل دو فعل دارد: یکی در قسمت اول و دیگری

in the second.

در قسمت دوم.

Cleft sentences often start with the word ‘it’, but they can also start in different

جملات شکاف اغلب با کلمه "آن" شروع می شوند، اما می توانند به روش های مختلفی نیز شروع

ways.

شوند.

You can also start a cleft sentence with ‘what’ plus a clause.

شما همچنین می توانید یک جمله شکاف را با "چه" به اضافه یک بند شروع کنید.

For example ‘what I hate most about living here is the dark winters.’

به عنوان مثال، "از زندگی در اینجا بیش از همه از آن متنفرم ، زمستان های تاریک است." "

‘What I need right now is a good long holiday.’

آنچه در حال حاضر به آن نیاز دارم یک تعطیلات طولانی خوب است." "

‘What I’d like to do is put this aside and think about it again after a good night’s

کاری که می خواهم انجام دهم این است که این را کنار بگذارم و بعد از یک شب خوب دوباره به آن فکر کنم.

sleep.’

بخواب.

It’s also possible to make cleft sentences starting with ‘all’, ‘something’ or

» همچنین می توان جملات شکافی ساخت که با «همه»، «چیزی» یا «

‘one thing’.

یک چیز» شروع می شوند.

For example ‘All I want is to lie down.

به عنوان مثال "تمام چیزی که می خواهم این است که دراز بکشم."

I feel terrible!’

احساس وحشتناکی دارم!»

‘Something you should think about is choosing the words you use more carefully.’

«چیزی که باید به آن فکر کنید این است که کلماتی را که استفاده می‌کنید با دقت بیشتری انتخاب کنید.»

In the last sentence, you could also use ‘one thing’, which is interchangeable with ‘something’.

در جمله آخر، می‌توانید از «یک چیز» نیز استفاده کنید که با «چیزی» قابل تعویض است.

There are other ways to form cleft sentences, but these are the most common.

راه های دیگری برای تشکیل جملات شکاف وجود دارد، اما این ها رایج ترین هستند.

All these sentences follow the same pattern; they’re divided into two parts, with at

همه این جملات از یک الگو پیروی می کنند. آنها به دو قسمت تقسیم می شوند که

least one verb in each part.

در هر قسمت حداقل یک فعل وجود دارد.

Thanks for watching.

ممنون از ملاحظه تان.

See you next time!

بعدا می بینمت!