Grammar Lesson #1 - Tips to Improve Your Sentence Structure

Hi, I’m Daniel.

سلام من دانیال هستم

Welcome to Oxford Online English!

به آکسفورد آنلاین انگلیسی خوش آمدید!

In this lesson, you can learn the most important grammar rule in English.

در این درس می توانید مهم ترین قانون گرامری زبان انگلیسی را یاد بگیرید.

Of course, you need to know many things to use grammar correctly in English.

البته برای استفاده صحیح از گرامر در زبان انگلیسی باید چیزهای زیادی بدانید.

However, there’s one tip that can dramatically improve your English grammar—especially

با این حال، یک نکته وجود دارد که می تواند گرامر انگلیسی شما را به طور چشمگیری بهبود بخشد - به خصوص

in writing.

در نوشتن.

First, don’t forget to check out our website: Oxford Online English dot com.

ابتدا، فراموش نکنید که وب سایت ما را بررسی کنید: Oxford Online English dot com.

We have many free lessons to help you improve your English.

ما درس های رایگان زیادی برای کمک به شما در بهبود زبان انگلیسی خود داریم.

There’s also a level test, which can show you how good your grammar is now.

همچنین یک آزمون سطح وجود دارد که می تواند به شما نشان دهد که گرامر شما در حال حاضر چقدر خوب است.

But, you want to hear the grammar tip, right?

اما، شما می خواهید نکته گرامر را بشنوید، درست است؟

What is it?

چیست؟

Let’s see!

اجازه بدید ببینم!

Here’s the basic idea: make sure your sentence has a subject and a verb, and that you know

ایده اصلی اینجاست: مطمئن شوید جمله شما دارای فاعل و فعل است و می

what the subject and main verb are.

دانید فاعل و فعل اصلی چیست.

Every sentence needs a verb, and unless your sentence is an imperative—meaning that you’re

هر جمله به یک فعل نیاز دارد، و مگر اینکه جمله شما امری باشد - به این معنی که

giving someone a command—then your sentence needs a subject, too.

به کسی دستور می دهید - آنگاه جمله شما نیز به فاعل نیاز دارد.

Each clause in your sentence should have one subject and one main verb, and only one subject

هر بند در جمله شما باید یک فاعل و یک فعل اصلی و فقط یک فاعل

and one main verb.

و یک فعل اصلی داشته باشد.

It sounds simple.

ساده به نظر می رسد.

Maybe you’re thinking, ‘This is too easy!

شاید شما فکر می کنید، "این خیلی آسان است!

I know this already!’

من قبلاً این را می دانم!»

However, we see students make mistakes with this all the time, especially in writing.

با این حال، ما می بینیم که دانش آموزان همیشه در این مورد اشتباه می کنند، به خصوص در نوشتن.

Mistakes with this point are serious, because they often make it hard to understand what

اشتباهات مربوط به این نکته جدی هستند، زیرا اغلب درک آنچه می خواهید بگویید را دشوار می کنند

you want to say.

.

Even if your meaning is clear, sentences with this problem are often difficult to read.

حتی اگر معنای شما واضح باشد، خواندن جملاتی با این مشکل اغلب دشوار است.

In any situation, that’s a problem.

در هر شرایطی، این یک مشکل است.

It’s especially serious if you’re taking an exam, like IELTS.

به خصوص اگر در امتحانی مانند آیلتس شرکت می کنید، بسیار جدی است.

Let’s look at the most basic point.

بیایید به اساسی ترین نکته نگاه کنیم.

Your sentence needs a subject, which should be a noun or noun phrase, like ‘they’,

جمله شما به یک موضوع نیاز دارد که باید یک اسم یا عبارت اسمی باشد، مانند «آنها»،

‘everybody’, or ‘my maths teacher from high school’.

«همه» یا «معلم ریاضی من از دبیرستان».

Then, you need a main verb, which generally goes after the subject.

سپس به یک فعل اصلی نیاز دارید که به طور کلی بعد از فاعل می رود.

With this, you can make simple sentences like these: ‘They have a nice house’;

با این کار می توانید جملات ساده ای مانند این بسازید: «خانه خوبی دارند».

‘Everybody agreed.’

«همه موافق بودند.»

‘My maths teacher from high school was really good at explaining complicated things.’

«معلم ریاضی من از دبیرستان واقعاً در توضیح چیزهای پیچیده خوب بود.»

After the main verb, you might have a simple complement, like ‘a nice house’.

بعد از فعل اصلی، ممکن است یک مکمل ساده مانند «یک خانه زیبا» داشته باشید.

You might have nothing at all.

ممکنه اصلا هیچی نداشته باشی

Your sentence might finish after the verb, like ‘Everybody agreed.’

جمله شما ممکن است بعد از فعل تمام شود، مانند «همه موافق بودند.»

Or, you might have a longer complement, possibly including other verbs, as in ‘My math teacher

یا ممکن است مکمل طولانی‌تری داشته باشید، احتمالاً افعال دیگری نیز در آن گنجانده شود، مانند «معلم ریاضی من

from high school was really good at explaining complicated things.’

از دبیرستان واقعاً در توضیح چیزهای پیچیده خوب بود.»

So, you’re probably still thinking that this is easy.

بنابراین، شما. احتمالا هنوز فکر می کنید که این آسان است.

And, so far, it is!

و تا اینجای کار همینطور است!

Let’s see how it can go wrong.

بیایید ببینیم چگونه ممکن است اشتباه پیش برود.

Look at five sentences: By the way, these sentences are all real examples

به پنج جمله نگاه کنید: به هر حال، این جملات همه نمونه های واقعی

from our students’ writing.

از نوشته های دانش آموزان ما هستند.

Most of them come from IELTS writing practice.

اکثر آنها از تمرین نوشتن آیلتس می آیند.

All these sentences break the basic rule we mentioned above.

همه این جملات قاعده اساسی را که در بالا به آن اشاره کردیم، می شکند.

Can you see how?

می توانید ببینید چگونه؟

Pause the video, read the sentences, and try to find the problems.

ویدیو را مکث کنید، جملات را بخوانید و سعی کنید مشکلات را پیدا کنید.

Start again when you’re ready.

وقتی آماده شدید دوباره شروع کنید.

In the first sentence, there's no main verb.

در جمله اول، هیچ فعل اصلی وجود ندارد.

'Will' is a modal verb, but a modal verb can't be a main verb; you need a main verb after

"ویل" یک فعل معین است، اما یک فعل وجهی نمی تواند فعل اصلی باشد. بعد از آن به یک فعل اصلی نیاز دارید

it.

.

For example, 'We will *go* back home next Friday.'

به عنوان مثال، 'ما جمعه آینده *به خانه برمی گردیم '.

The second sentence has two subjects: ‘Imposing higher taxes on fast food’ and ‘it’.

جمله دوم دو موضوع دارد: «تحمیل مالیات بیشتر بر فست فود» و «آن».

One clause can’t have two subjects.

یک بند نمی تواند دو موضوع داشته باشد.

To correct this sentence, remove ‘it’: ‘Imposing higher taxes on fast food *is*

برای تصحیح این جمله، ‘it’ را حذف کنید: ‘Imposing tax بالاتر بر روی فست فود *is*

a good idea.’

ایده خوبی است.

The third sentence has a main verb, but no subject.

’ جمله سوم دارای فعل اصلی است، اما فاعل ندارد.

*What* affects individuals’ lives directly?

*چه چیزی* مستقیماً بر زندگی افراد تأثیر می گذارد؟

This is difficult to correct, because it’s impossible to know what the writer wanted

تصحیح این امر دشوار است، زیرا غیرممکن است که بدانیم نویسنده چه

to say.

می‌خواهد بگوید.

You would need to add a noun before the verb ‘affects’ to make it understandable.

شما باید قبل از فعل "تاثیر" یک اسم اضافه کنید تا قابل درک باشد.

The fourth sentence has a fragment at the end which includes a subject and a verb.

جمله چهارم در پایان یک قطعه دارد که شامل یک فاعل و یک فعل است.

This means the sentence has too many subjects and verbs; each clause can only have one subject

این به این معنی است که جمله دارای فاعل و افعال بیش از حد است . هر بند فقط می تواند یک فاعل

and one main verb.

و یک فعل اصلی داشته باشد.

What’s the solution?

راه حل چیست؟

There are many possibilities, but the easiest way to correct this is to break the sentence

احتمالات زیادی وجود دارد، اما ساده ترین راه برای اصلاح آن، تقسیم جمله

into two parts.

به دو قسمت است.

You can do this by changing the comma after ‘Alexandria’ to a semicolon.

می توانید این کار را با تغییر کاما بعد از «Alexandria» به نقطه ویرگول انجام دهید.

Finally, what about the fifth sentence?

بالاخره جمله پنجم چطور؟

It’s difficult to understand, right?

درک آن دشوار است، درست است؟

Again, it’s difficult to correct this sentence, because it’s hard to see the writer’s

باز هم، تصحیح این جمله دشوار است، زیرا دیدن ایده های نویسنده دشوار است

ideas.

.

The problem is that this sentence has several parts with several subjects and verbs, and

مشکل اینجاست که این جمله دارای چند قسمت با چندین موضوع و فعل است و

it’s not clear what refers to what.

مشخص نیست چه چیزی به چه چیزی اشاره دارد.

For example, ‘each society’ is a subject, but then ‘forced medical treatment’ is

به عنوان مثال، «هر جامعه» یک موضوع است، اما «درمان پزشکی اجباری»

also a subject.

نیز موضوع است.

Later in the sentence, we have a verb—‘avoid’—and it isn’t clear which subject goes with it.

بعداً در جمله، ما یک فعل داریم - 'avoid' - و مشخص نیست که کدام فاعل با آن همراه است.

On a more practical level, it just isn’t clear what this sentence is about.

در سطح عملی تر، فقط مشخص نیست که این جمله در مورد چیست.

Does the writer want to say something about ‘each society’, or about ‘large sets

آیا نویسنده می‌خواهد در مورد «هر جامعه» یا درباره «مجموعه‌های

of people,’ or about ‘forced medical treatment’?

بزرگ مردم» یا «درمان پزشکی اجباری» چیزی بگوید؟

We don’t know.

ما نمی دانیم.

This is why subject-verb structure is so important: if it isn’t clear, it will be hard to understand

به همین دلیل است که ساختار فاعل-فعل بسیار مهم است: اگر واضح نباشد،

what your sentence is about.

درک جمله شما در مورد چیست دشوار خواهد بود.

Sometimes, this might mean that your ideas aren’t clear in your mind.

گاهی اوقات، این ممکن است به این معنی باشد که ایده های شما در ذهن شما واضح نیست.

Next, let’s expand this basic rule and see how you can use it to make a wider range of

در مرحله بعد، اجازه دهید این قانون اساسی را گسترش دهیم و ببینیم چگونه می‌توانید از آن برای ساختن طیف وسیع‌تری از

sentences.

جملات استفاده کنید.

You heard before that both subjects and verbs can be words or phrases.

قبلاً شنیده اید که هم فاعل و هم افعال می توانند کلمه یا عبارت باشند.

Sometimes, your subject or verb might be a longer phrase.

گاهی اوقات، فاعل یا فعل شما ممکن است یک عبارت طولانی تر باشد.

This often leads to mistakes, because when your subject and verb are multiple words,

این اغلب منجر به اشتباه می شود، زیرا وقتی فاعل و فعل شما چند کلمه هستند،

it’s more difficult to keep track of your sentence structure.

پیگیری ساختار جمله شما دشوارتر است.

Let’s do an example together.

بیایید با هم یک مثال بزنیم.

Take a sentence you saw before: ‘Everybody agreed.’

جمله‌ای را که قبلاً دیده‌اید در نظر بگیرید: «همه موافق بودند.»

You can make the subject—‘everybody’—into a phrase.

می‌توانید موضوع - «همه» را به یک عبارت تبدیل کنید.

For example: ‘Everybody who was at the meeting agreed.’

به عنوان مثال: «همه کسانی که در جلسه بودند موافقت کردند.»

You can make the verb into a phrase, like this: ‘Everybody who was at the meeting

می‌توانید فعل را به صورت عبارتی مانند این تبدیل کنید: «همه کسانی که در جلسه بودند

agreed to change the office dress code.’

موافقت کردند که کد لباس اداری را تغییر دهند.»

You can make each phrase even longer.

می‌توانید هر عبارت را طولانی‌تر کنید.

For example: ‘Everybody who was at the board meeting held last Tuesday evening agreed to

به عنوان مثال: "همه کسانی که در جلسه هیئت مدیره که عصر سه شنبه گذشته برگزار شد، موافقت کردند

change the existing office dress code to something more informal.’

که کد لباس اداری موجود را به چیزی غیررسمی تر تغییر دهند."

Even though we’ve added lots of new words and ideas, this sentence has the same basic

حتی اگر ما کلمات و ایده های جدید زیادی اضافه کرده ایم ، این جمله همان

structure as before.

ساختار اولیه را دارد. قبل از.

It still has one subject, and one main verb.

هنوز یک فاعل و یک فعل اصلی دارد.

Although we’ve added a complement after the verb, the verb doesn’t have a direct

اگرچه بعد از فعل یک مکمل اضافه کرده ایم ، اما فعل مفعول مستقیم ندارد

object.

.

We haven’t added anything grammatically new to the sentence; we’ve simply expanded

از نظر دستوری چیز جدیدی به جمله اضافه نکرده ایم. ما به سادگی

the existing parts.

قطعات موجود را گسترش داده ایم.

Let’s do one more example of this.

بیایید یک مثال دیگر از این کار انجام دهیم.

This time, we want you to try!

این بار، ما می خواهیم شما را امتحان کنید!

Here’s a basic sentence: ‘My sister called.’

در اینجا یک جمله اساسی وجود دارد: «خواهرم زنگ زد.»

Can you make this sentence longer by changing the subject and verb to longer phrases?

آیا می توانید با تغییر فاعل و فعل به عبارات طولانی تر این جمله را طولانی تر کنید؟

For this exercise, there are a couple of rules.

برای این تمرین، چند قانون وجود دارد.

You can’t add a noun after ‘called’, because that would change the structure.

شما نمی‌توانید اسمی را بعد از «نامیده شده» اضافه کنید، زیرا این ساختار را تغییر می‌دهد.

You also can’t use conjunctions like ‘although’ or ‘because’.

همچنین نمی توانید از حروف ربط مانند "اگرچه" یا "زیرا" استفاده کنید.

The idea is to keep the basic structure the same, so that the sentence has one subject

ایده این است که ساختار اصلی ثابت بماند، به طوری که جمله دارای یک فاعل

and one verb which doesn’t have a direct object.

و یک فعل است که مفعول مستقیم ندارد .

Pause the video and try it now.

ویدیو را مکث کنید و اکنون آن را امتحان کنید.

How did you do?

چطور انجامش دادی؟

Of course, there are many ways to do this.

البته راه های زیادی برای این کار وجود دارد.

Let’s look at three possibilities.

بیایید به سه احتمال نگاه کنیم. «

‘My sister Mandy called last night.’

خواهرم مندی دیشب زنگ زد.» «

‘My sister, who I haven’t spoken to for ages, called to tell me about her new job.’

خواهرم، که چند سالی است با او صحبت نکرده‌ام، زنگ زد تا در مورد شغل جدیدش به من بگوید.»

You can see that you can do this in a simpler way, or you can make the sentence much more

می‌توانید ببینید که می‌توانید این کار را به روشی ساده‌تر انجام دهید یا می‌توانید درست کنید. جمله بسیار

complicated, by adding relative clauses, adjectives, adverbs, and so on.

پیچیده تر است، با افزودن بندهای نسبی، صفت ها ، قیدها و غیره.

However, remember the basic idea: all of these sentences have the same basic structure: one

با این حال، ایده اصلی را به خاطر بسپارید: همه این جملات ساختار اصلی یکسانی دارند: یک

subject and one main verb.

فاعل و یک فعل اصلی.

Let’s move on and talk about one more important point.

بیایید ادامه دهیم و در مورد یک نکته مهم دیگر صحبت کنیم .

As you heard before, almost all sentences need a subject.

همانطور که قبلاً شنیدید، تقریباً همه جملات به یک موضوع نیاز دارند.

Only imperatives, like ‘Come here!’ don’t need a subject.

فقط موارد ضروری، مانند «بیا اینجا!» نیازی به موضوع ندارند.

Interjections, like ‘Wow!’, also don’t need a subject, but many linguists—including

حروف الفبا، مانند «وای!» نیز نیازی به موضوع ندارند، اما بسیاری از زبان شناسان - از جمله

us—would say that these are not sentences.

ما - می گویند که اینها جمله نیستند.

However, sometimes there isn’t a clear noun subject.

با این حال، گاهی اوقات موضوع اسم واضحی وجود ندارد .

In this case, you need to use a word like ‘it’ or ‘there’.

در این مورد، باید از کلمه ای مانند «آن» یا «آنجا» استفاده کنید.

For example: ‘It won’t take long to get there.’

به عنوان مثال: "خیلی طول نمی کشد تا به آنجا برسیم."

‘It’s worth going.’

"ارزش رفتن را دارد."

‘There’s a mosquito on your nose.’

"یک پشه روی بینی شما

‘There have been several developments since the last time we spoke.’

وجود دارد." "از آخرین باری که صحبت کردیم چندین تحول رخ داده است ."

In these sentences, the words ‘it’ and ‘there’ are empty subjects; they don’t

در این جملات، کلمات وجود دارد. «آن» و « آنجا» موضوعات خالی هستند. آنها

refer to a specific noun or thing.

به اسم یا چیز خاصی اشاره نمی کنند.

You use them only because the sentence needs a subject.

شما از آنها فقط به این دلیل استفاده می کنید که جمله نیاز به موضوع دارد.

They don’t add any meaning to the sentence.

آنها هیچ معنایی به جمله اضافه نمی کنند.

So, what’s the difference?

بنابراین، تفاوت چیست؟

When do you need to use ‘it’, and when do you need to use ‘there’?

چه زمانی باید از «it» استفاده کنید، و چه زمانی باید از «آنجا» استفاده کنید؟

Use ‘it’ to talk about distances and times.

از «آن» برای صحبت در مورد فاصله ها و زمان ها استفاده کنید.

For example: ‘It’s not far to the metro.’

به عنوان مثال: «تا مترو دور نیست.»

‘How long will it take you to finish everything?’

«چقدر طول می‌کشد تا همه چیز را تمام کنی؟»

‘It’s six thirty.’

«ساعت شش و نیم است.

You often use ‘it’ to talk about the weather, too.

» اغلب از «آن» برای صحبت در مورد آب و هوا نیز استفاده می‌کنید.

For example: ‘It’s sunny.’

به عنوان مثال: "آفتاب است."

‘It’ll be cold tomorrow.’

"فردا سرد است." "

‘It was really wet last month.’

ماه گذشته واقعاً مرطوب بود."

You also use ‘it’ to talk about situations, and in a number of phrases like ‘it’s

شما همچنین از "it" برای صحبت در مورد موقعیت ها و در تعدادی از عبارات مانند "

worth…’

ارزش دارد...

For example: ‘It’s safe to walk around at night here.’

" استفاده می کنید. به عنوان مثال: "اینجا پیاده روی شبانه امن است." "

‘It’s good that you could join us.’

خوب است که می توانید به ما بپیوندید." "

‘It’s really cosy in here.’

اینجا واقعاً دنج است.

What about ‘there’?

" "آنجا" چطور؟

Use ‘there’ to say that something exists, or doesn’t exist.

از «آنجا» برای گفتن اینکه چیزی وجود دارد یا وجود ندارد استفاده کنید.

Usually, when you use ‘there’, it’s the first time you’re mentioning something.

معمولاً، وقتی از «آنجا» استفاده می‌کنید ، اولین بار است که چیزی را ذکر می‌کنید.

For example: ‘There’s some salad in the fridge.’

به عنوان مثال: «در یخچال مقداری سالاد وجود دارد .»

‘There are several reasons why I have to say ‘no’ to this idea.’

«چند دلیل وجود دارد که من باید به این ایده «نه» بگویم.»

‘There didn’t use to be so many homeless people here.’

«قبلاً این همه بی‌خانمان در اینجا نبود.»

Let’s practise together.

بیایید با هم تمرین کنیم.

Look at five sentences.

به پنج جمله نگاه کنید.

Do you need to add ‘it’ or ‘there’?

آیا باید «آن» یا «آنجا» را اضافه کنید؟

Pause the video, and think about your answers.

ویدیو را مکث کنید و به پاسخ های خود فکر کنید.

Ready?

آماده؟

Here they are.

اینجا اند.

Finally, we have one more thing to show you.

در نهایت، یک چیز دیگر برای نشان دادن به شما داریم.

In general, the subject of your sentence goes immediately before the main verb.

به طور کلی، موضوع جمله شما بلافاصله قبل از فعل اصلی قرار می گیرد.

You can see this in the sentences you’ve already seen in this lesson.

این را می توانید در جملاتی که قبلاً در این درس مشاهده کرده اید مشاهده کنید.

Sometimes, the main verb also has an auxiliary verb, like ‘have’, ‘has’, ‘do’,

گاهی اوقات، فعل اصلی یک فعل کمکی نیز دارد ، مانند «داشتن»، «دارا»، «انجام»،

‘does’, ‘will’, ‘can’ and so on.

«انجام می‌دهد»، «ویل»، «می‌توان» و غیره.

In positive sentences, the auxiliary verb and the main verb almost always go together.

در جملات مثبت، فعل کمکی و فعل اصلی تقریباً همیشه با هم هستند.

For example: ‘They have bought a nice house.’

به عنوان مثال: «آنها یک خانه خوب خریده‌اند.»

‘My sister Mandy will call tonight.’

«خواهر من مندی امشب تماس خواهد گرفت.»

However, there’s one case where the main verb goes before the subject: questions with

با این حال، یک مورد وجود دارد که فعل اصلی قبل از فاعل می‌رود: سؤالات با

‘be’.

«بودن».

For example: ‘Are you ready?’; ‘Were there many people there?’;

به عنوان مثال: "آیا آماده ای؟"؛ «مردم زیادی آنجا بودند؟»؛

In some cases, the auxiliary verb needs to come before the subject.

در برخی موارد لازم است فعل کمکی قبل از فاعل بیاید.

This is most common in questions.

این بیشتر در سوالات رایج است.

For example: ‘Can you help me?’

به عنوان مثال: «می‌توانی به من کمک کنی؟» «

‘What time does she arrive?’

او چه ساعتی می‌آید؟» «

‘How many pieces of cake have you had already?’

چند تکه کیک خورده‌ای؟

It’s also possible in certain structures which are mostly used in formal writing, like

» همچنین در ساختارهای خاصی که بیشتر در نوشتن رسمی استفاده می‌شوند، امکان‌پذیر است، مانند

‘At no time did I suspect that he was the thief.’

«هیچ وقت نشد؟» من گمان می کنم که او دزد بوده است.»

At this point, let’s review the most important points that you should take away from this

در این مرحله، مهم ترین نکاتی را که باید از این

lesson.

درس حذف کنید، مرور می کنیم.

One: make sure every sentence has a subject and a main verb in each clause.

یک: مطمئن شوید که هر جمله در هر بند یک فاعل و یک فعل اصلی دارد.

Don’t put more than one subject or main verb in one clause.

بیش از یک موضوع یا فعل اصلی را در یک بند قرار ندهید.

Two: if your subject and main verb are longer phrases, or if you add a lot of adverbs or

دو: اگر فاعل و فعل اصلی شما عبارات طولانی تری هستند ، یا اگر قید یا

subordinate clauses to your sentence, it might be harder to keep track of the structure.

جملات فرعی زیادی به جمله خود اضافه کنید، ممکن است پیگیری ساختار دشوارتر باشد.

Before you write a sentence, think about this question: what are you talking about, and

قبل از نوشتن جمله، به این سوال فکر کنید: در مورد چه چیزی صحبت

what are you saying about this thing?

می کنید و در مورد این چیز چه می گویید؟

Decide what you’re talking about—the subject—and what you’re saying about it—the main verb.

تصمیم بگیرید در مورد چه چیزی صحبت می کنید - موضوع - و در مورد آن چه می گویید - فعل اصلی.

Keep these in your head.

اینها را در سر خود نگه دارید.

Three: study the difference between main verbs and auxiliary verbs.

سه: تفاوت افعال اصلی و افعال کمکی را مطالعه کنید.

Remember that auxiliary verbs can’t generally be used alone.

به یاد داشته باشید که افعال کمکی معمولاً به تنهایی قابل استفاده نیستند.

Make sure every auxiliary verb has a main verb attached.

اطمینان حاصل کنید که هر فعل کمکی دارای یک فعل اصلی است .

Learn the cases when the auxiliary verb needs to come before the subject.

مواردی را که لازم است فعل کمکی قبل از فاعل بیاید را بیاموزید.

If you can follow these simple steps, your writing will be clearer, better-organised,

اگر بتوانید این مراحل ساده را دنبال کنید، نوشته شما واضح تر، سازماندهی شده

and more accurate.

تر و دقیق تر خواهد بود.

Do you have any tips to help other English learners improve their grammar?

آیا راهنمایی برای کمک به سایر زبان آموزان انگلیسی برای بهبود گرامر خود دارید؟

Please share your suggestions in the comments!

لطفا پیشنهادات خود را در نظرات به اشتراک بگذارید!

Thanks for watching!

ممنون از ملاحظه تان!

See you next time!

بعدا می بینمت!