Articles in English - 5 Levels of Difficulty

Hi, I’m Molly. Welcome to Oxford  Online English! In this lesson,  

سلام من مولی هستم به آکسفورد انگلیسی آنلاین خوش آمدید! در این درس،

you can test your ability to use  articles: ‘a’, ‘an’ and ‘the’.

می‌توانید توانایی خود را در استفاده از مقالات آزمایش کنید : «a»، «an» و «the».

Here’s how this lesson works.

در اینجا نحوه کار این درس آمده است.

There are five levels. Each level is  more difficult than the previous one.

پنج سطح وجود دارد. هر سطح دشوارتر از سطح قبلی است.

Level one is beginner. Levels two  

سطح یک مبتدی است. سطوح دو

to four are intermediate. Level five  is high intermediate to advanced.

تا چهار متوسط ​​هستند. سطح پنج از متوسط ​​تا پیشرفته است.

If you’re not a beginner, start at level two!  

اگر مبتدی نیستید، از سطح دو شروع کنید!

At each level, you can see what you need  to focus on if you have difficulties.

در هر سطح، می‌توانید ببینید که اگر مشکل دارید، روی چه چیزهایی تمرکز کنید.

Got it? Let’s start with level one. 

فهمیدم؟ بیایید با سطح یک شروع کنیم.

Look at five sentences. Each  sentence has a gap. You can put ‘a’,  

به پنج جمله نگاه کنید. هر جمله یک شکاف دارد. می‌توانید «a»،

‘an’, ‘the’ or nothing in the gap. Pause the video and find your answers now! 

«an»، «the» یا هیچ چیز را در شکاف قرار دهید. ویدیو را مکث کنید و اکنون پاسخ های خود را بیابید!

Ready? Let’s see the answers together. 

آماده؟ جواب ها را با هم ببینیم وقتی در مورد *یک* چیز صحبت می‌کنید

Use ‘a’ or ‘an’ after ‘there is’,  when you’re talking about *one* thing. 

، از «a» یا «an» بعد از «وجود دارد» استفاده کنید.

Use ‘a’ or ‘an’ to say what someone  is, for example to say someone’s job.

از «a» یا «an» برای بیان اینکه یک نفر چیست استفاده کنید ، به عنوان مثال برای گفتن شغل شخصی.

Remember that you *can’t* use ‘a’ or  ‘an’ with a plural noun. Use nothing. 

به یاد داشته باشید که شما *نمی توانید* از "a" یا "an" با یک اسم جمع استفاده کنید. از هیچی استفاده نکن

Don’t use ‘a’ or ‘the’ to talk about things in  general. If you say ‘I like strawberries’, you  

از «a» یا «the» برای صحبت در مورد چیزها به طور کلی استفاده نکنید. اگر بگویید «من توت فرنگی دوست دارم»،

mean that you like *all* strawberries, in general. Use ‘a’ or ‘an’ to mean ‘one of many’. This is  

منظورتان این است که *همه* توت فرنگی ها را به طور کلی دوست دارید. از "a" یا "an" به معنای "یکی از بسیاری" استفاده کنید. این

a common way to use ‘a’ or ‘an’, so  it’s useful to remember this idea.

یک روش رایج برای استفاده از «a» یا «an» است، بنابراین به خاطر سپردن این ایده مفید است.

Here, there are many possible questions you  *could* ask, but you just want to ask one. 

در اینجا، سؤالات احتمالی زیادی وجود دارد که می‌توانید بپرسید، اما فقط می‌خواهید یکی بپرسید.

Use ‘the’ when it’s obvious which  thing you mean. You often use ‘the’  

وقتی واضح است که منظورتان از «the» استفاده کنید. شما اغلب از «the»

in this way to talk about things  around you which you can see and touch.

در این راه برای صحبت در مورد چیزهای اطراف خود استفاده می کنید که می توانید ببینید و لمس کنید.

There are many windows in the world, but  if someone asks you to close *the* window,  

پنجره های زیادی در دنیا وجود دارد، اما اگر کسی از شما بخواهد *پنجره* را ببندید

you probably know which window they mean.

، احتمالاً می دانید منظور آنها کدام پنجره است.

Now, let’s move on to level two. 

حالا بیایید به سطح دو برویم.

Here are your sentences for level two. Here, we’ll focus on when to use ‘the’ or not.

در اینجا جملات شما برای سطح دو آمده است. در اینجا، ما بر روی زمان استفاده از "the" یا نه تمرکز خواهیم کرد.

Some of these sentences are missing ‘the’. Some  are correct. Your job is to decide which sentences  

برخی از این جملات فاقد «the» هستند. برخی درست هستند. وظیفه شما این است که تصمیم بگیرید کدام جملات

are incorrect, and add ‘the’ where needed.  Pause the video and think about it. 

نادرست هستند و در صورت نیاز «the» را اضافه کنید. ویدیو را متوقف کنید و در مورد آن فکر کنید.

Could you do it? Take more time if you want! OK, let’s see the answers. 

می توانید آن را انجام دهید؟ اگر می خواهید وقت بیشتری بگذارید! خوب، بیایید پاسخ ها را ببینیم.

In number one, ‘fish’ is general – you  aren’t talking about some specific fish.

در شماره یک، "ماهی" کلی است - شما درباره ماهی خاصی صحبت نمی کنید.

However, you *could* say ‘the  smoked fish’. Do you know when? 

با این حال، شما *می توانید* بگویید « ماهی دودی». میدونی کی؟

You could say ‘the smoked fish’ if you  were talking about food from a menu. You  

اگر در مورد غذا از منو صحبت می‌کنید، می‌توانید بگویید «ماهی دودی». شما

often use this when ordering in a restaurant.  For example: ‘I’ll have the salmon, please.’  

اغلب هنگام سفارش در رستوران از آن استفاده می‌کنید. به عنوان مثال: «لطفاً ماهی قزل آلا را می‌خورم».

In this case, it’s something  specific. ‘The smoked fish’  

در این مورد، چیزی خاص است. «ماهی دودی»

means ‘the smoked fish which is on  your menu and which you serve here.’ 

به معنای «ماهی دودی است که در منوی شما وجود دارد و در اینجا سرو می‌کنید.»

Meals – breakfast, lunch and dinner  – don’t usually have an article.

وعده‌های غذایی - صبحانه، ناهار و شام - معمولاً مقاله ندارند.

Use ‘the’ before a superlative adjective,  like ‘tallest’, ‘most’ or ‘best’. 

از «the» قبل از یک صفت عالی مانند «بلندترین»، «بیشترین» یا «بهترین» استفاده کنید.

In many phrases, you just have to remember whether  to use ‘the’ or not. Why do you say ‘on TV’,  

در بسیاری از عبارات، فقط باید به خاطر داشته باشید که از «the» استفاده کنید یا نه. چرا می‌گویید «در تلویزیون»،

without ‘the’, but ‘on the Internet’,  with ‘the’? There’s no real logic to this;  

بدون «the»، اما «در اینترنت»، با «the»؟ هیچ منطق واقعی برای این وجود ندارد؛

you just need to remember. Try to learn  phrases like this as whole chunks,  

شما فقط باید به یاد داشته باشید سعی کنید عباراتی از این قبیل را به صورت تکه‌های کامل یاد بگیرید،

so you don’t have to think about whether to use  ‘the’ or not when you’re using them in speech. 

تا مجبور نباشید وقتی از آنها در گفتار استفاده می‌کنید به استفاده از «the» فکر کنید یا نه.

If you’re talking about people in  general, then you don’t use ‘the’.  

اگر به طور کلی درباره مردم صحبت می کنید، از «the» استفاده نمی کنید.

For example: ‘Most people in the  UK live in houses, not apartments.’

برای مثال: «بیشتر مردم در بریتانیا در خانه‌ها زندگی می‌کنند، نه آپارتمان‌ها.»

But, if you’re talking about a specific group of  people, then you need ‘the’. That’s why you say  

اما، اگر در مورد گروه خاصی از افراد صحبت می‌کنید، به «the» نیاز دارید. به همین دلیل است که می‌گویید

‘most of *the* people in my class’ – you’re  talking about a specific, limited group of people. 

«بیشتر *افراد* کلاس من» - در مورد یک گروه خاص و محدود از افراد صحبت می‌کنید.

When you’re talking about  transport, you need ‘the’  

وقتی در مورد حمل‌ونقل صحبت می‌کنید،

if you use the verb ‘take’: take the bus,  take the train, take the subway, and so on.

اگر از فعل «take» استفاده می‌کنید به «the» نیاز دارید: سوار اتوبوس شوید ، با قطار بروید، با مترو بروید و غیره.

However, *don’t* use ‘the’ after ‘by’: go by bus,  get there by train, travel by subway, and so on. 

با این حال، از «the» بعد از «by» * استفاده نکنید: با اتوبوس بروید، با قطار به آنجا بروید، با مترو سفر کنید و غیره.

Finally, you often need to use ‘the’  with places in a city, like shops,  

در نهایت، اغلب باید از «the» در مکان‌های یک شهر مانند فروشگاه‌ها،

supermarkets, banks and so on.

سوپرمارکت‌ها، بانک‌ها و غیره استفاده کنید.

Let’s think about something;  look at two sentences. 

بیایید به چیزی فکر کنیم؛ به دو جمله نگاه کن

Both are possible, but what’s the difference? Sentence number one, with ‘the’,  

هر دو ممکن است، اما تفاوت چیست؟ جمله شماره یک، با «the»،

means that you know which post office  you’re going to and where it is.

به این معنی است که می‌دانید به کدام اداره پست می‌روید و کجاست.

The second sentence, with ‘a’, means  that there are many post offices, and  

جمله دوم، با "a"، به این معنی است که دفاتر پست زیادی وجود دارد، و

maybe you haven’t decided which  one you’re going to stop at.

شاید شما تصمیم نگرفته اید که در کدام یک توقف کنید.

When you talk about places in a  city, you have a specific place  

وقتی در مورد مکان‌های یک شهر صحبت می‌کنید، مکان خاصی را

in mind. That’s why you often need ‘the’.

در ذهن دارید. به همین دلیل است که شما اغلب به "the" نیاز دارید.

Got it? In the next two sections, you’ll see more  details about when to use ‘the’, and when not to.

فهمیدم؟ در دو بخش بعدی، جزئیات بیشتری درباره زمان استفاده از «the» و زمان استفاده نکردن خواهید دید.

One of the biggest challenges with using ‘the’  accurately is different kinds of name. There  

یکی از بزرگترین چالش‌های استفاده دقیق از «the» انواع مختلف نام است.

are many rules to remember, and they aren’t  very consistent. Let’s practise this now! 

قوانین زیادی برای به خاطر سپردن وجود دارد، و آنها خیلی سازگار نیستند. بیایید این را اکنون تمرین کنیم!

Each sentence has two spaces. The question is:  

هر جمله دارای دو فاصله است. سؤال این است:

do you need ‘the’ or not? Pause  the video and think about it. 

آیا به «the» نیاز دارید یا خیر؟ ویدیو را مکث کنید و درباره آن فکر کنید.

Ready? Let’s check! 

آماده؟ بیایید بررسی کنیم!

Many building names, like cinemas, museums,  theatres and other famous buildings  

بسیاری از نام‌های ساختمان‌ها، مانند سینماها، موزه‌ها، تئاترها و سایر ساختمان‌های معروف

have names with ‘the’. The Odeon  is a well-known cinema chain.

نام‌هایی با «the» دارند. Odeon یک زنجیره سینمای معروف است.

Street names don’t use ‘the’. 

نام خیابان ها از «the» استفاده نمی کند.

There’s a confusing rule with islands: if you’re  talking about a group of islands, you need ‘the’,  

یک قانون گیج‌کننده درباره جزیره‌ها وجود دارد: اگر درباره گروهی از جزیره‌ها صحبت می‌کنید، به «the» نیاز دارید،

but for an individual island, you don’t use ‘the’.  

اما برای یک جزیره جداگانه، از «the» استفاده نمی‌کنید.

So, you say ‘the Philippines’ but ‘Luzon’. You  say ‘the Seychelles’ but ‘Hawaii’, without ‘the’.

بنابراین، شما می گویید "فیلیپین" اما "لوزون". شما می‌گویید «سیشل» اما «هاوایی»، بدون «the».

There’s something similar with  mountains and mountain ranges.  

چیزی شبیه به کوه ها و رشته کوه ها وجود دارد.

If you’re talking about a mountain  range, like ‘the Himalayas’,  

اگر در مورد رشته کوهی مانند «هیمالیا» صحبت

you need ‘the’. But for a single mountain,  like ‘Mount Everest’, you don’t use ‘the’. 

می‌کنید، به «the» نیاز دارید. اما برای یک کوه، مانند «کوه اورست»، از «the» استفاده نمی‌کنید.

Use ‘the’ with names of rivers, seas and  oceans. What about lakes? No ‘the’ for lakes!

از «the» با نام رودخانه‌ها، دریاها و اقیانوس‌ها استفاده کنید. در مورد دریاچه ها چطور؟ نه برای دریاچه ها!

This is the kind of time you might be  feeling annoyed with the English language.  

این زمانی است که ممکن است از زبان انگلیسی دلخور شوید.

Why are there all these rules?  Why don’t they make sense?

چرا این همه قوانین وجود دارد؟ چرا آنها منطقی نیستند؟

First, don’t worry about these things too  much. It’s good to speak and write accurately,  

اول، زیاد نگران این چیزها نباشید . درست صحبت کردن و نوشتن خوب است،

but it’s also not the end of the world if you  make a mistake with ‘the’ in these situations.

اما اگر در این مواقع با «the» اشتباه کنید، این پایان دنیا نیست.

Second, learning language in chunks  can really help here. If you learn the  

دوم، یادگیری زبان به صورت تکه‌ای در اینجا واقعاً می‌تواند کمک کند. اگر

sentence ‘Luzon is the largest island in the  Philippines’, and you remember the sentence,  

جمله «لوزون بزرگترین جزیره در فیلیپین است» را یاد گرفتید و این جمله را به خاطر آوردید

you don’t have to think about  when to use ‘the’ or not.

، لازم نیست به این فکر کنید که چه زمانی از «the» استفاده کنید یا نه.

Here’s a rule which is useful: if a  name has a place as part of the name,  

در اینجا یک قانون مفید است: اگر یک نام مکانی به عنوان بخشی از نام داشته باشد،

it probably won’t have ‘the’. Stansted is a place,  so the name ‘Stansted airport’ doesn’t have ‘the’.

احتمالاً "the" را نخواهد داشت. استانستد مکانی است، بنابراین نام «فرودگاه استانستد» دارای «the» نیست.

Like countries, names of counties,  states, provinces and so on  

مانند کشورها، اسامی شهرستان‌ها، ایالت‌ها، استان‌ها و غیره

mostly don’t have ‘the’. Essex is  a county in the east of England.

اکثراً «the» ندارند. اسکس یک شهرستان در شرق انگلستان است.

Then, if you learn in this way, you have many  examples in your head of when to use ‘the’  

سپس، اگر به این روش یاد بگیرید، مثال‌های زیادی در ذهن دارید که چه زمانی از «the» استفاده کنید

or not. This can build your  instinct for what’s correct,  

یا نه. این می‌تواند غریزه شما را برای آنچه درست است ایجاد کند،

which makes it easier to decide when  to use ‘the’ or not in new sentences.

که تصمیم‌گیری در مورد استفاده یا عدم استفاده از «the» در جملات جدید را آسان‌تر می‌کند.

In number five, you can see another example  of a name with a place: Edinburgh University.  

در شماره پنج، می‌توانید نمونه دیگری از نام با مکان را ببینید: دانشگاه ادینبورگ.

It doesn’t use ‘the’.

از "the" استفاده نمی کند.

But, if a name has ‘of’ in it, it generally will  need ‘the’, even if it includes a place name.

اما، اگر نامی «of» در آن باشد، به طور کلی به «the» نیاز دارد، حتی اگر شامل نام مکانی باشد.

And, sometimes there are two names for the same  thing! You can say Edinburgh University, or  

و گاهی اوقات دو نام برای یک چیز وجود دارد! می‌توانید بگویید دانشگاه ادینبورگ،

the University of Edinburgh. The first  one is more common, but both are possible.

یا دانشگاه ادینبورگ. مورد اول رایج‌تر است، اما هر دو ممکن است.

OK? Remember that you might need to review  a section more than once to get it. Also,  

خوب؟ به خاطر داشته باشید که ممکن است لازم باشد یک بخش را بیش از یک بار برای دریافت آن مرور کنید. همچنین،

remember that these five-level lessons  are designed to help you find out  

به یاد داشته باشید که این درس‌های پنج سطحی برای کمک به شما طراحی شده‌اند

what you know and what you don’t know. If you  find a section difficult, that can help you  

آنچه را که می‌دانید و چه چیزی را نمی‌دانید. اگر قسمتی برای شما دشوار است، این می‌تواند به شما کمک کند

to understand where your weaknesses are,  and what you need to spend more time on. 

تا بفهمید نقاط ضعف شما کجاست، و باید زمان بیشتری را روی آن صرف کنید.

Here, you’re going to see a topic  which is – in our experience – one  

در اینجا، موضوعی را می‌بینید که - طبق تجربه ما - یکی

of the most confusing for English  learners relating to using ‘the’.

از گیج‌کننده‌ترین موضوع‌ها برای زبان‌آموزان انگلیسی در استفاده از «the» است.

Before you see your sentences for  level four, look at an example. 

قبل از اینکه جملات خود را برای سطح چهار ببینید، به یک مثال نگاه کنید.

Here, are we talking about *one* orangutan?

در اینجا، آیا ما در مورد اورانگوتان *یک* صحبت می کنیم؟

No, here, we mean *all* orangutans.  We’re talking about orangutans generally.  

نه، در اینجا منظور ما *همه* اورانگوتان ها است. ما به طور کلی در مورد اورانگوتان ها صحبت می کنیم.

So, why use a singular noun with ‘the’?  Why not use a plural noun and say:  

بنابراین، چرا از یک اسم مفرد با "the" استفاده می کنیم؟ چرا از یک اسم جمع استفاده نکنید و بگویید:

‘Orangutans are found in Malaysia and Indonesia.’? Well, you can. Both sentences are possible. 

«اورانگوتان ها در مالزی و اندونزی یافت می شوند.»؟ خوب، شما می توانید. هر دو جمله ممکن است.

Using ‘the’ here means that you’re talking about  a group or category. It can be confusing, because  

استفاده از "the" در اینجا به این معنی است که شما در مورد یک گروه یا دسته صحبت می کنید. ممکن است گیج کننده باشد، زیرا

usually you use ‘the’ to talk about a specific  thing, but here ‘the’ has a general meaning.

معمولاً از «the» برای صحبت در مورد یک چیز خاص استفاده می کنید، اما در اینجا «the» یک معنای کلی دارد.

Let’s practise this a little more.  Look at your sentences for this level. 

بیایید این را کمی بیشتر تمرین کنیم. به جملات خود برای این سطح نگاه کنید.

So, what do you have to do?  

باید چه کار کنی؟

Focus on the highlighted phrases  with ‘the’. Some of these phrases  

روی عبارات برجسته شده با «the» تمرکز کنید. برخی از این عبارات

can be replaced with a plural noun, without ‘the’,  like in the example about orangutans you just saw.  

را می‌توان با یک اسم جمع جایگزین کرد، بدون «the»، مانند مثالی در مورد اورانگوتان‌ها که همین الان دیدید.

Your job is to find the sentences where this  is possible, and change the noun phrase.  

وظیفه شما این است که جملاتی را که در آن امکان پذیر است پیدا کنید و عبارت اسمی را تغییر دهید.

You might need to add some words. Pause the  video, take your time, and think about it!

شاید لازم باشد چند کلمه اضافه کنید. ویدیو را مکث کنید، وقت بگذارید و به آن فکر کنید!

Ready? Confused? Let’s do one together.  Here’s the answer for number one only.

آماده؟ سردرگم؟ بیا با هم یکی کنیم در اینجا پاسخ فقط برای شماره یک است.

Here, it’s possible to use a plural noun with the  same meaning, like this. If you want more time to  

در اینجا، می‌توان از یک اسم جمع با همین معنی استفاده کرد، مانند این. اگر زمان بیشتری برای

think about the others, pause the video now. Done? Let’s see the remaining answers. 

فکر کردن به دیگران می‌خواهید، اکنون ویدیو را موقتاً متوقف کنید. انجام شده؟ بیایید پاسخ های باقی مانده را ببینیم.

In sentences two and three,  ‘rich’ and ‘Swiss’ are adjectives.  

در جملات دو و سه، «ثروتمند» و «سوئیسی» صفت هستند.

You can use ‘the’ plus an adjective to talk  about a group or category in general. If  

می‌توانید از «the» به اضافه یک صفت برای صحبت درباره یک گروه یا دسته به طور کلی استفاده کنید. اگر

you want to use a plural noun instead,  you need to add the noun – ‘people’. 

می‌خواهید به جای آن از یک اسم جمع استفاده کنید ، باید اسم «مردم» را اضافه کنید.

In sentence five, you can’t use a  plural noun. With musical instruments,  

در جمله پنج، نمی توانید از اسم جمع استفاده کنید . با آلات موسیقی،

you can only use ‘the’ plus a singular  noun to talk about the category in general.

فقط می‌توانید از «the» به‌علاوه یک اسم مفرد برای صحبت در مورد دسته به طور کلی استفاده کنید.

Again, if you’re questioning your life choices  in watching this video, don’t worry about it.  

باز هم، اگر انتخاب های زندگی خود را در تماشای این ویدیو زیر سوال می برید، نگران آن نباشید.

Many English learners find this difficult,  and need time to understand it in depth.

بسیاری از زبان آموزان انگلیسی این کار را دشوار می دانند و برای درک عمیق آن به زمان نیاز دارند.

On the other hand, these aren’t strange  sentences or rules that you only need  

از سوی دیگر، اینها جملات یا قوانین عجیبی نیستند که فقط گاهی اوقات به آنها نیاز داشته باشید

sometimes. These rules and topics are relevant  for speaking and writing in almost any situation,  

. این قوانین و موضوعات تقریباً در هر موقعیتی برای صحبت کردن و نوشتن مرتبط هستند،

so they’re worth spending time on if you  want to communicate accurately and clearly!

بنابراین اگر می‌خواهید به طور دقیق و واضح ارتباط برقرار کنید ارزش وقت گذاشتن را دارند!

OK, you’re nearly done – one more level to go!

خوب، شما تقریباً تمام شده اید - یک سطح دیگر باقی مانده است!

This is it – level five – the  hardest questions we could make.

این همان - سطح پنج - سخت‌ترین سؤالاتی است که می‌توانیم مطرح کنیم.

Here are five sentences. 

در اینجا پنج جمله وجود دارد.

Four of these sentences have mistakes; one is  correct. Can you find the correct sentence,  

چهار تا از این جملات دارای اشتباه هستند. یکی درست است. آیا می‌توانید جمله صحیح را پیدا

and correct the mistakes in the other  four? Pause the video and try it now! 

کنید و اشتباهات چهار مورد دیگر را تصحیح کنید ؟ ویدیو را مکث کنید و اکنون آن را امتحان کنید!

Difficult? Here’s a clue: you might need to  forget about the rules you know. These sentences  

دشوار؟ در اینجا یک سرنخ وجود دارد: ممکن است لازم باشد قوانینی را که می دانید فراموش کنید. این

test your knowledge of exceptions and  unusual cases which don’t fit the general  

جملات دانش شما را در مورد استثناها و موارد غیرعادی که با قوانین کلی استفاده از مقاله‌ها مطابقت ندارند، آزمایش

rules about using articles. Finished? Let’s look together. 

می‌کنند. تمام شده؟ با هم نگاه کنیم

Sentence one is correct. How do you explain this? Normally, you don’t use articles with people’s  

جمله یک صحیح است. این را چطور توضیح می دهی؟ معمولاً از مقالاتی با نام افراد استفاده نمی‌کنید

names. However, here, you’re talking about  multiple people who have the same name,  

. با این حال، در اینجا، شما در مورد افراد متعددی صحبت می‌کنید که نام یکسانی دارند،

and contrasting them. ‘The Jamie I was telling you  about’ is specific, and needs ‘the’ to show this.  

و آنها را در تضاد قرار می‌دهید. «جیمی که درباره‌اش به شما می‌گفتم » خاص است و برای نشان دادن آن به «the» نیاز دارد.

‘a Jamie in my class’ is one of many Jamies, but  not *the* Jamie we’re interested in right now. 

«یک جیمی در کلاس من» یکی از جمی‌های بسیار است، اما نه *جیمی که در حال حاضر به آن علاقه مندیم.

In most cases, you say ‘the future’. In  sentence two, you’re talking about one of many  

در بیشتر موارد، شما می گویید "آینده". در جمله دو، شما در مورد یکی از بسیاری از

possible futures, so you use ‘a’. This  is common when you use an adjective  

آینده‌های ممکن صحبت می‌کنید، بنابراین از «a» استفاده می‌کنید. وقتی از یک صفت  با «آینده» استفاده می‌کنید، رایج است

with ‘future’: ‘a bright future’,  ‘a difficult future’, and so on. 

: «آینده روشن»، «آینده دشوار» و غیره.

Again, sentence three shows  you an exception to a rule.  

باز هم، جمله سه به شما یک استثنا از یک قانون را نشان می‌دهد.

You don’t usually use articles with days of the  week, but if you’re talking about which day a  

شما معمولاً از مقاله‌های مربوط به روزهای هفته استفاده نمی‌کنید ، اما اگر می‌خواهید درباره کدام

specific date falls on, then you can use ‘a’.  You also need an article with days of the week  

روز صحبت کنید، می‌توانید از «a» استفاده کنید. همچنین

if you use certain adjectives,  like ‘following’ or ‘previous’. 

اگر از صفت‌های خاصی مانند «دنبال کردن» یا «قبلی» استفاده می‌کنید، به مقاله‌ای حاوی روزهای هفته   نیاز دارید.

Sentence four is a good example  of how inconsistent the ‘rules’  

جمله چهار مثال خوبی از ناسازگاری «قوانین»

are here. You need ‘the’ for the hotel name, and  for the floor number, but you *don’t* use ‘the’  

در اینجا است. برای نام هتل به «the» و برای شماره طبقه نیاز دارید، اما از «the» *

with the room number. Don’t try to  look for the logic – there isn’t any. 

برای شماره اتاق استفاده نمی‌کنید. سعی نکنید به دنبال منطق بگردید - هیچ منطقی وجود ندارد.

In sentence five, it would be easy  to think that the two noun phrases  

در جمله پنج، آسان است  فکر کنیم که دو عبارت اسمی

– ‘first/second half of the year’  – should have the same article.  

- «نیمه اول/دومین سال» - باید دارای یک مقاله باشند.

However, in this case there is some  logic to why they’re different.

با این حال، در این مورد، منطقی وجود دارد که چرا آنها متفاوت هستند.

In the first one, you say ‘a  terrible first half’ because,  

در اولی، شما می گویید "یک نیمه اول وحشتناک" زیرا،

although there’s only one first half of the  year, there are many ways it could have gone.  

اگرچه تنها یک نیمه اول سال وجود دارد، راه های زیادی وجود دارد که می تواند طی شود.

It could have been good, or amazing,  or average, or bad, and so on.

می‌توانست خوب، یا شگفت‌انگیز، یا متوسط، یا بد، و غیره باشد.

In the second one, there’s no adjective.  Here, you use regular rules – there’s  

در مورد دوم، هیچ صفتی وجود ندارد. در اینجا، شما از قوانین منظم استفاده می‌کنید -

only one second half of the year, so you use  ‘the’. The adjective makes all the difference.

فقط یک نیمه دوم سال وجود دارد، بنابراین از «the» استفاده می‌کنید. صفت همه تفاوت را ایجاد می کند.

That’s all. We hope you  found the lesson interesting!

این همه است. امیدواریم این درس برای شما جالب بوده باشد!

See you next time!

بعدا می بینمت!