Correct Use of WILL and WOULD | What's the Difference? | Modal Verbs in English Grammar

‘Will’ and ‘would’.

"اراده" و "میل".

These two verbs cause a lot of confusion for English learners.

این دو فعل باعث سردرگمی زیادی برای زبان آموزان انگلیسی می شود.

So, in this video, I’m going to clear up that confusion for you.

بنابراین، در این ویدیو، من می خواهم این سردرگمی را برای شما برطرف کنم.

I will teach you the difference between these two modal verbs, and I’ll show you how to

من تفاوت بین این دو فعل مدال را به شما آموزش خواهم داد و به شما نشان خواهم داد که چگونه

use them correctly without making mistakes.

بدون اشتباه از آنها به درستی استفاده کنید.

As always, there is a quiz at the end to test your understanding.

مثل همیشه، در پایان یک مسابقه برای آزمایش درک شما وجود دارد.

Alright, there are three main differences between ‘will’ and ‘would’.

خوب، سه تفاوت اصلی بین "اراده" و "اراده" وجود دارد.

Let’s start with the most basic use of the two verbs.

بیایید با اساسی ترین استفاده از دو فعل شروع کنیم.

We use the verb ‘will’ to talk about the future.

ما از فعل "will" برای صحبت در مورد آینده استفاده می کنیم.

One very common use is to make a prediction, or say what we expect to happen in the future.

یکی از کاربردهای بسیار رایج این است که پیش‌بینی کنیم یا بگوییم که انتظار داریم در آینده چه اتفاقی بیفتد.

Take this sentence: We will be in Hong Kong by 8 pm tomorrow.

این جمله را در نظر بگیرید: فردا تا ساعت 8 شب در هنگ کنگ خواهیم بود.

That means, we are traveling to Hong Kong and I expect that if our flight is on time,

یعنی ما در حال سفر به هنگ کنگ هستیم و انتظار دارم اگر پروازمان به موقع باشد،

we will be there by 8 o’ clock tomorrow night.

فردا شب تا ساعت 8 آنجا باشیم .

This next sentence also talks about the future but it’s a little different.

این جمله بعدی نیز در مورد آینده صحبت می کند اما کمی متفاوت است.

I’m not hungry, so I will just have an orange juice.

من گرسنه نیستم، بنابراین فقط یک آب پرتقال می خورم .

Imagine that you’re sitting in a restaurant with a friend and you say this.

تصور کنید که در یک رستوران با یک دوست نشسته اید و این را می گویید.

Here, you’re not talking about the distant future, you’re talking about the immediate

در اینجا، شما در مورد آینده دور صحبت نمی کنید، شما در مورد آینده نزدیک صحبت می کنید

future.

.

In other words, here ‘will’ is used to express a decision that you have made.

به عبارت دیگر، در اینجا "اراده" برای بیان تصمیمی که شما گرفته اید استفاده می شود.

We also use ‘will’ to make a promise to someone: I’ll send you all the details by

ما همچنین از «اراده» برای قول دادن به کسی استفاده می‌کنیم: تمام جزئیات را از طریق ایمیل برای شما ارسال می‌کنم

email.

.

So, I’m promising to do something for you.

بنابراین، من قول می دهم که کاری برای شما انجام دهم.

OK, so that’s ‘will’.

خوب، پس این "اراده" است.

What about ‘would’?

در مورد "میشه" چطور؟

Well, ‘would’ is simply the past tense form of ‘will’.

خوب، "wild" صرفاً شکل گذشته "اراده" است.

So imagine that we didn’t reach Hong Kong by 8 pm.

بنابراین تصور کنید که تا ساعت 8 شب به هنگ کنگ نرسیدیم.

Our flight was late.

پرواز ما دیر شد.

We only reached there at 2 in the morning.

فقط ساعت 2 بامداد به آنجا رسیدیم.

So then, we might look back at the past and say: We thought we would be in Hong Kong by

بنابراین، ممکن است به گذشته نگاه کنیم و بگوییم: فکر می کردیم تا ساعت 8 شب در هنگ کنگ باشیم

8 pm.

.

But that didn’t happen.

اما این اتفاق نیفتاد.

We often use ‘would’ when we report a past conversation – that is, we say what

ما اغلب وقتی یک مکالمه گذشته را گزارش می‌دهیم از «وول» استفاده می‌کنیم - یعنی آنچه را که

someone said in the past.

کسی در گذشته گفته است می‌گوییم.

For example: I wasn’t hungry, so I said that I would just have an orange juice.

به عنوان مثال: من گرسنه نبودم، بنابراین گفتم که فقط یک آب پرتقال بخورم.

It’s the same sentence that we saw with ‘will’, but changed to the past tense.

این همان جمله ای است که با "اراده" دیدیم، اما به زمان گذشته تغییر کرد.

And the last sentence becomes: She said she would send me all the details by email.

و جمله آخر می شود: او گفت که تمام جزئیات را از طریق ایمیل برای من ارسال می کند.

OK, now you know the basic use of ‘will’ and ‘would’.

خوب، اکنون کاربرد اصلی "will" و "wild" را می دانید.

So let’s look at a more challenging use of these two verbs.

بنابراین بیایید به کاربرد چالش برانگیز این دو فعل نگاه کنیم.

This is the area of most confusion for people, and it is conditionals.

این منطقه بیشترین سردرگمی مردم است و مشروط است.

That means sentences where you have a condition and a result.

یعنی جملاتی که در آن شرط و نتیجه دارید.

For example: If it rains tomorrow, I’ll bring my umbrella.

مثلاً: اگر فردا باران ببارد، من چترم را می‌آورم.

That’s pretty easy.

این خیلی آسان است.

You see that I’m talking about something I will do in the future (“I’ll bring my

می بینید که من در مورد کاری صحبت می کنم که در آینده انجام خواهم داد ("چترم را می آورم

umbrella”), but only on one condition – “if it rains.”

")، اما فقط به یک شرط - " اگر باران ببارد."

Here’s another one: If Jared stops playing video games, his grades will improve.

در اینجا یکی دیگر وجود دارد: اگر جارد بازی های ویدیویی را متوقف کند، نمرات او بهبود می یابد.

What do you understand by that?

از آن چه می فهمی؟

Well, it means that Jared probably spends a lot of time playing video games, so his

خب، این بدان معناست که جارد احتمالاً زمان زیادی را صرف بازی های ویدیویی می کند، بنابراین

grades are not very good.

نمرات او خیلی خوب نیست.

But if he stops playing video games, then he can spend more time studying, and we expect

اما اگر بازی های ویدیویی را متوقف کند، می تواند زمان بیشتری را صرف مطالعه کند و ما انتظار داریم

that his grades will improve.

که نمرات او بهتر شود.

In both of these sentences, we’ve used ‘will’.

در هر دوی این جملات، ما از "will" استفاده کرده‌ایم.

And that is because both of these are real situations (these are both possible).

و این به این دلیل است که هر دوی این ها موقعیت های واقعی هستند (این هر دو ممکن است).

This type of sentence is called the first conditional.

این نوع جمله را شرط اول می نامند .

But sometimes, we want to talk about imaginary or unreal situations.

اما گاهی می خواهیم در مورد موقعیت های خیالی یا غیر واقعی صحبت کنیم.

For example: If I had wings, I would fly all over the world.

مثلاً: اگر بال داشتم، تمام دنیا را پرواز می کردم .

Obviously, this is not possible.

بدیهی است که این امکان پذیر نیست.

I can’t grow wings, so all I’m doing is I’m using my imagination.

من نمی توانم بال بسازم، بنابراین تمام کاری که انجام می دهم این است که از تخیلم استفاده می کنم.

Notice that we have used the past tense throughout this sentence – ‘If I had wings,’ – ‘I

توجه داشته باشید که در سراسر این جمله از زمان گذشته استفاده کرده ایم - "اگر بال داشتم" - "من

would fly’.

پرواز می کردم".

We’re not talking about the past, but this past tense, including ‘would’, just shows

ما در مورد گذشته صحبت نمی کنیم، اما این زمان گذشته، از جمله "wild"، فقط نشان

that this is not real – it’s imaginary.

می دهد که این واقعی نیست - خیالی است.

Now, let’s go back to Jared and his video game addiction.

حالا بیایید به جارد و اعتیاد او به بازی های ویدیویی برگردیم.

What if I said: If Jared stopped playing video games, his grades would improve.

چه می شود اگر بگویم: اگر جارد بازی های ویدیویی را متوقف کند ، نمراتش بهتر می شود.

It’s similar to the sentence with ‘will’, but using the past tense (with ‘would’)

این شبیه جمله با "will" است، اما استفاده از زمان گذشته (با "wild")

just shows that I don’t think this is possible.

فقط نشان می دهد که من فکر نمی کنم این امکان پذیر باشد.

Jared is not going to stop, he’s just going to keep playing video games, and his grades

جارد قرار نیست متوقف شود، او فقط به بازی های ویدیویی ادامه می دهد و نمرات او

are never going to improve.

هرگز بهبود نمی یابد.

Remember, with ‘will’ it’s possible, with ‘would’ it’s not possible, it’s

به یاد داشته باشید، با "اراده" ممکن است، با "اراده " ممکن نیست، این

imaginary.

خیالی است.

And this type of sentence is called the second conditional.

و این نوع جمله را شرط دوم می نامند .

But there’s one more – the third conditional.

اما یک مورد دیگر وجود دارد - سوم مشروط.

This is used to talk about past conditions.

این برای صحبت در مورد شرایط گذشته استفاده می شود.

Imagine that Jared had his exam, and as we expected, his grades were poor.

تصور کنید جارد امتحانش را داشت و همانطور که انتظار داشتیم، نمراتش ضعیف بود.

So then we can say: If Jared had stopped playing video games, his grades would have improved.

بنابراین می‌توان گفت: اگر جارد بازی‌های ویدیویی را متوقف می‌کرد ، نمرات او بهتر می‌شد.

So here, we’re talking about a condition in the past.

بنابراین در اینجا، ما در مورد یک وضعیت در گذشته صحبت می کنیم .

Notice that we say ‘had stopped’ (this is the past perfect tense) in the condition,

توجه داشته باشید که در شرط می گوییم "hand stop" ( این زمان گذشته کامل است) و

and we use ‘would have’ in the result.

در نتیجه از "wild have" استفاده می کنیم.

Here’s one final example for you: If Nancy had gone to law school, she would have become

در اینجا یک نمونه نهایی برای شما وجود دارد: اگر نانسی به دانشکده حقوق می رفت،

a lawyer.

وکیل می شد.

What does it mean?

چه مفهومی داره؟

Did Nancy go to law school?

آیا نانسی به دانشکده حقوق رفت؟

No, her parents advised her to go to law school, but she didn’t listen to them, so unfortunately,

نه، پدر و مادرش به او توصیه کردند که به دانشکده حقوق برود، اما او به آنها گوش نداد، بنابراین متأسفانه

she didn’t become a lawyer.

او وکیل نشد.

So you can see from these sentences that we only use ‘will’ when we talk about real,

بنابراین می توانید از این جملات متوجه شوید که ما فقط زمانی از "اراده" استفاده می کنیم که در مورد موقعیت های واقعی و ممکن صحبت می کنیم

possible situations.

.

For imaginary conditionals, we use ‘would’.

برای شرطی های خیالی، از «wild» استفاده می کنیم.

Now, I know that this topic can be a little tricky, so I have full lessons just on conditionals

اکنون، من می دانم که این مبحث می تواند کمی مشکل باشد، بنابراین من دروس کامل فقط در مورد شرطی ها دارم

to help you understand them.

تا به شما در درک آنها کمک کنم.

You will find the links in the description below.

لینک ها را در توضیحات زیر خواهید دید.

OK, let’s now turn to the final difference between ‘will’ and ‘would’ and that

خوب، بیایید اکنون به تفاوت نهایی بین "اراده" و "اراده" بپردازیم و

is in using polite expressions.

آن در استفاده از عبارات مودبانه است.

For the purpose of politeness, we use ‘would’ and not ‘will’.

برای رعایت ادب، از «اراده» و نه «اراده» استفاده می کنیم.

So there are some special phrases with ‘would’ that you should memorize: The first is ‘Would

بنابراین عبارات خاصی با «دوست» وجود دارد که باید آن‌ها را حفظ کنید: اولین عبارت «آیا مخالفت

you mind…?’

می‌کنید؟» است،

For example: “Would you mind lending me some money?”

برای مثال: «می‌خواهی به من مقداری پول قرض بدهی؟»

This sentence is a request, and it’s a very polite request.

این جمله یک درخواست است و بسیار مودبانه است.

Notice that after ‘would you mind’ we have an ‘ing’ form – ‘lending’.

توجه داشته باشید که بعد از «مواجه هستید » یک فرم «ing» داریم - «قرض دادن».

This is the correct form when you want to make requests with this expression.

این فرم درست زمانی است که می خواهید با این عبارت درخواست کنید.

But you can also use it to ask for permission.

اما شما همچنین می توانید از آن برای درخواست اجازه استفاده کنید.

For this, you would say ‘Would you mind if’ plus a past tense: “Would you mind

برای این کار، می گویید "Woud you want if" به اضافه یک زمان گذشته: "Woud you want

if I left a little early tomorrow?”

if I IRAN I فردا کمی زودتر؟"

You might say this to your boss at work.

ممکن است این را در محل کار به رئیس خود بگویید.

Even though we have a past tense verb, that’s just a grammar rule, we’re still asking

اگرچه ما یک فعل زمان گذشته داریم، این فقط یک قانون دستور زبان است، ما همچنان

for permission for the future.

برای آینده اجازه می‌خواهیم.

The phrase ‘Would it be OK if…?’ is also used to ask for permission: “Would

عبارت “Woud it be OK if…?” نیز برای درخواست اجازه استفاده می شود: “Woud

it be OK if I left a little early tomorrow?”

it be OK if I I This Away Aways فردا؟”

Same meaning.

همان معنا.

Another common phrase is ‘Would you like…?’

یکی دیگر از عبارت رایج این است که "Woud you like...؟"

and this is used to make offers: Would you like some more milk in your coffee?

و از این برای ارائه پیشنهادات استفاده می شود: آیا مقداری شیر بیشتر در قهوه خود می خواهید؟

Would you like to come along with us?

آیا می خواهید با ما همراه شوید؟

Would you like me to give you a ride home?

دوست داری سوارت کنم خونه؟

All of these are offers.

همه اینها پیشنهاد است.

And finally, to express wants, to say “I want this”, we use the polite expression

و در نهایت، برای بیان خواسته‌ها، برای گفتن «من این را می‌خواهم»، از عبارت مؤدبانه استفاده می‌کنیم

– ‘I would like…’

- «می‌خواهم…»

I would like another cookie, please.

، لطفاً یک کوکی دیگر می‌خواهم.

I would like to buy a wedding present for a friend of mine.

من می خواهم برای یکی از دوستانم یک هدیه عروسی بخرم .

The important point is that in all of these sentences, you cannot use ‘will’.

نکته مهم این است که در همه این جملات نمی توانید از "will" استفاده کنید.

Remember that these are fixed expressions – you must use ‘would’ in all of them,

به یاد داشته باشید که این عبارات ثابت هستند - شما باید در همه آنها از "wild" استفاده کنید،

so it’s a good idea to memorize them all.

بنابراین ایده خوبی است که همه آنها را حفظ کنید.

OK, if you’re ready, it’s now time for the quiz to see if you can use ‘will’

بسیار خوب، اگر آماده هستید، اکنون زمان آزمون است تا ببینیم آیا می‌توانید از «will»

and ‘would’ correctly.

و «wild» به درستی استفاده کنید.

On the screen, there are eight sentences.

روی صفحه، هشت جمله وجود دارد.

In each one, I want you to fill in the gap with ‘will’ or ‘would’.

در هر کدام، از شما می‌خواهم که شکاف را با «اراده» یا «اراده» پر کنید.

Stop the video, think about your answers, then play the video again and check.

ویدیو را متوقف کنید، به پاسخ های خود فکر کنید، سپس دوباره ویدیو را پخش کنید و بررسی کنید.

Alright, here are the answers.

خوب، در اینجا پاسخ ها هستند.

How many did you get right?

چند تا درست فهمیدی؟

Let me know in the comments section.

در قسمت نظرات به من اطلاع دهید.

If you have any questions about these, you can ask me in the comments as well.

اگر در این مورد سوالی دارید، می توانید در نظرات از من نیز بپرسید.

If you liked this lesson, give it a thumbs up by hitting the like button.

اگر این درس را دوست داشتید، با زدن دکمه لایک به آن کمک کنید.

If you’re new to my channel, make sure to subscribe by clicking the subscribe button

اگر تازه وارد کانال من هستید، حتماً با کلیک کردن روی دکمه اشتراک مشترک

to get my latest lessons right here on YouTube.

شوید تا آخرین درس‌های من را همین‌جا در YouTube دریافت کنید.

Happy learning and I will see you in another lesson soon.

یادگیری مبارک و به زودی شما را در یک درس دیگر خواهم دید .