Learn ALL TENSES Easily in 30 Minutes - Present, Past, Future | Simple, Continuous, Perfect

Hello, and welcome.

درود و خوش آمد.

In this lesson, I’m going to teach you all of the tenses in the English language.

در این درس، من قصد دارم تمام زمان های زبان انگلیسی را به شما آموزش دهم.

For each tense, I’ll show you the form, its different uses, and I’ll share with

برای هر زمان، فرم، کاربردهای مختلف آن را به شما نشان می دهم و جملات مثالی را با شما به اشتراک می گذارم

you example sentences to help you fully understand it.

تا به شما در درک کامل آن کمک کند.

So, if you’re ready, let’s begin.

بنابراین، اگر آماده هستید، بیایید شروع کنیم.

Before we get into the lesson, here’s a chart showing all the tenses.

قبل از اینکه وارد درس شویم، در اینجا نموداری وجود دارد که تمام زمان ها را نشان می دهد.

There are three times – present, past, and future.

سه زمان وجود دارد - حال، گذشته و آینده.

And four aspects – simple, continuous, perfect, and perfect continuous.

و چهار جنبه - ساده، پیوسته، کامل و کامل پیوسته.

The times and the aspects combine to make all of the twelve tenses in English.

زمان‌ها و جنبه‌ها با هم ترکیب می‌شوند و همه دوازده زمان را در انگلیسی می‌سازند.

The present time and the simple aspect make the present simple tense.

زمان حال و جنبه ساده، زمان حال ساده را می سازد.

Then, we have the present continuous, present perfect, and the present perfect continuous

سپس زمان حال استمراری، حال کامل و زمان حال کامل استمراری را داریم

tenses.

.

In the same way, we can make tenses with the past and future times as well.

به همین ترتیب می توانیم زمان های گذشته و آینده را نیز بسازیم.

We’re going to discuss all of these in this lesson.

در این درس همه اینها را مورد بحث قرار می دهیم.

So, let’s begin with the first tense – the present simple.

بنابراین، بیایید با زمان اول شروع کنیم - حال ساده.

We make the present simple tense with a subject (like I/You/We/They/He/She/It) and a verb

زمان حال ساده را با یک فاعل (مانند I/You/We/They/He/She/It) و یک فعل

in the present (or the V1) form.

در حالت حال (یا V1) می سازیم.

For example: “I drink coffee every morning.”

به عنوان مثال: "من هر روز صبح قهوه می نوشم."

“Cathy works as a teacher.”

"کتی به عنوان معلم کار می کند."

Notice that in sentence number two, we have “works” with an “s”.

توجه کنید که در جمله شماره دو، "کارها" با "s" داریم.

In the present tense, if the subject is I, You, We or They, we use a verb without -s.

در زمان حال، اگر فاعل I، You، We یا They باشد، از فعل بدون -s استفاده می کنیم.

That’s why “I drink”.

به همین دلیل است که "من می نوشم".

If the subject is He, She, or It, we add -s to the verb.

اگر فاعل He، She یا It باشد، -s را به فعل اضافه می کنیم.

“Cathy” is a female name, it’s like saying “she”, so we’ve said, “Cathy

"کتی" یک نام زنانه است، مانند گفتن "او" است، بنابراین ما گفتیم "کتی

works”.

کار می کند".

Now, the first sentence here talks about a habit or a routine, something that I do regularly.

اکنون، اولین جمله در اینجا در مورد یک عادت یا یک روال صحبت می کند، کاری که من به طور منظم انجام می دهم.

The second sentence is a fact – “Cathy works as a teacher” is a fact about her

جمله دوم یک واقعیت است - "کتی به عنوان یک معلم کار می کند" یک واقعیت در مورد

life.

زندگی او است.

These are the two main uses of the present simple tense.

اینها دو کاربرد اصلی زمان حال ساده هستند.

Here are a few more examples of habits and routines: “Shawn goes to the beach on Sundays.”

در اینجا چند نمونه دیگر از عادات و روال‌ها آورده شده است: "شان یکشنبه‌ها به ساحل می‌رود."

“Children often play video games after school.”

"کودکان اغلب بعد از مدرسه بازی های ویدئویی انجام می دهند."

And here are some more facts: “You sing very well.”

و در اینجا چند واقعیت دیگر وجود دارد: "شما خیلی خوب می خوانید."

(it’s said as a fact about someone’s ability) “Water boils at 100° C.” Notice that

(به عنوان یک واقعیت در مورد توانایی کسی گفته می شود) "آب در 100 درجه سانتیگراد می جوشد." توجه داشته باشید که

this last sentence is a fact about the world, so facts can be about people, or they can

این جمله آخر یک واقعیت در مورد جهان است، بنابراین حقایق می توانند در مورد مردم باشند یا می

be about things in the world.

توانند در مورد چیزهایی در جهان باشند.

So, that is the present simple tense.

بنابراین، این زمان حال ساده است.

The next tense is the present continuous.

زمان بعدی زمان حال استمراری است.

We make the present continuous tense with a subject + am/is/are + a verb in the continuous

زمان حال استمراری را با فاعل + am/is/are + فعل به صورت استمراری

or -ing form.

یا -ing می سازیم.

We say, “I am”, “He/She/It + is”, and “You/We/They + are”.

می گوییم: «من هستم»، «او/او/این + هست» و «شما/ما/آنها + هستیم».

For example: “I’m drinking coffee right now.”

به عنوان مثال: "در حال حاضر در حال نوشیدن قهوه هستم."

This sentence shows the first use of the present continuous: to talk about actions happening

این جمله اولین استفاده از حال استمراری را نشان می دهد: صحبت در مورد اعمالی که در

now, at the time of speaking.

حال حاضر، در زمان صحبت کردن اتفاق می افتد.

This is not a general statement; it’s not about my coffee-drinking habit.

این یک بیانیه کلی نیست. این در مورد عادت من به نوشیدن قهوه نیست.

It’s about what’s happening at this moment: I’m drinking coffee now.

این در مورد اتفاقی است که در این لحظه رخ می دهد: من اکنون در حال نوشیدن قهوه هستم.

Here are two more examples: “We are having breakfast.”

در اینجا دو مثال دیگر وجود دارد: "ما در حال خوردن صبحانه هستیم."

“It is raining outside.”

"بیرون باران می بارد."

These sentences also express what is happening now.

این جملات همچنین بیانگر آنچه اکنون در حال رخ دادن است.

This is the first use of the present continuous; the second use is to talk about temporary

این اولین استفاده از حال استمراری است. کاربرد دوم صحبت در مورد

activities.

فعالیت های موقت است.

Like: “Arun is learning to play the guitar.”

مانند: "آرون در حال یادگیری نواختن گیتار است."

It means Arun is taking guitar lessons, maybe twice a week.

یعنی آرون داره کلاس گیتار میخونه، شاید هفته ای دوبار.

So, he is in the process of learning to play the instrument.

بنابراین، او در حال یادگیری نواختن ساز است.

A couple more examples: “I am watching a really interesting TV series at the moment.”

چند مثال دیگر: "در حال حاضر در حال تماشای یک سریال تلویزیونی واقعاً جالب هستم."

“My sister is staying with us for a couple of weeks.”

خواهرم چند هفته پیش ما می ماند.

The third use of the present continuous is to describe changes that are taking place

سومین کاربرد حال استمراری برای توصیف تغییراتی است که اکنون در حال وقوع

or happening now.

یا اتفاق می‌افتند.

“English lessons on YouTube are becoming very popular.”

"آموزش های انگلیسی در یوتیوب بسیار محبوب می شوند."

It means that the popularity of English lessons on YouTube is increasing.

این بدان معنی است که محبوبیت درس های انگلیسی در یوتیوب در حال افزایش است.

Here are some more examples: “The price of crude oil is falling rapidly.”

در اینجا چند مثال دیگر وجود دارد: "قیمت نفت خام به سرعت در حال کاهش است."

“Scientists say that the Earth is getting warmer.”

دانشمندان می گویند که زمین در حال گرم شدن است.

So, remember that the present continuous tense is used to talk about actions happening now,

بنابراین، به یاد داشته باشید که زمان حال استمراری برای صحبت در مورد اعمالی

temporary activities, and changes that are taking place.

که اکنون اتفاق می‌افتد، فعالیت‌های موقت و تغییراتی که در حال وقوع هستند استفاده می‌شود.

Alright, so we’ve discussed the present simple and present continuous tenses.

بسیار خوب، بنابراین ما زمان حال ساده و حال استمراری را مورد بحث قرار داده ایم.

Let’s now talk about the past simple and past continuous.

حالا بیایید در مورد گذشته ساده و گذشته استمراری صحبت کنیم.

Past simple first.

اول گذشته ساده

We make the past simple tense with a subject and a verb in the past (or the V2) form.

زمان گذشته ساده را با یک فاعل و یک فعل در فرم گذشته (یا V2) می سازیم.

This tense is used to talk about completed actions in the past.

این زمان برای صحبت در مورد اقدامات انجام شده در گذشته استفاده می شود.

For example: “I played soccer with my friends last Saturday.”

به عنوان مثال: "من شنبه گذشته با دوستانم فوتبال بازی کردم."

“Karen gave us a present for our wedding anniversary.”

"کارن برای سالگرد ازدواجمان به ما هدیه داد."

The verb in the first sentence is “play”.

فعل جمله اول «بازی» است.

We make the past form by adding -ed to it.

با افزودن -ed به آن شکل گذشته را می سازیم.

We do this for most verbs.

ما این کار را برای اکثر افعال انجام می دهیم.

But some verbs have special past forms; you see that in sentence number two: “gave”

اما برخی از افعال دارای صورت ماضی خاصی هستند; می بینید که در جمله شماره دو: "داد"

–this is the past tense of the verb “give”.

- این زمان گذشته فعل "دادن" است.

We say “give”, “gave”, “given”.

می گوییم «دادن»، «داده»، «داده».

“Given” is the past participle or V3 form.

"Given" شکل ماضی یا V3 است.

These types of verbs are called irregular verbs; there are no rules for making past

این نوع افعال را افعال بی قاعده می نامند; هیچ قانونی برای ساختن

forms with them, so you have to memorize the correct forms.

فرم های گذشته با آنها وجود ندارد، بنابراین باید فرم های صحیح را حفظ کنید.

You see some examples on the screen, but of course, there are many more in English.

نمونه هایی را روی صفحه می بینید، اما البته تعداد بیشتری به زبان انگلیسی وجود دارد.

Alright, here are some more past simple tense sentences: “We received the package this

خوب، در اینجا چند جمله زمان گذشته ساده وجود دارد: "ما بسته را امروز صبح دریافت کردیم

morning.”

."

“My grandfather built this house in 1968.”

پدربزرگ من این خانه را در سال 1968 ساخت.

“Antonio lived in Malaysia for five years.”

آنتونیو پنج سال در مالزی زندگی کرد.

OK, let’s now move on and talk about the past continuous tense.

خوب، حالا بیایید ادامه دهیم و در مورد زمان گذشته استمراری صحبت کنیم.

Here’s a sentence first: “I was having dinner with my family when the doorbell rang.”

ابتدا یک جمله می گوییم: "من با خانواده ام داشتم شام می خوردم که زنگ خانه به صدا درآمد."

We’re going to put this sentence on a timeline.

ما این جمله را در جدول زمانی قرار می دهیم.

That side is the past, in the middle is now, and over on that side is the future.

آن طرف گذشته است، وسط اکنون است و در آن طرف آینده است.

Our sentence says, “I was having dinner with my family” – this shows an unfinished,

جمله ما می گوید: "من با خانواده ام شام می خوردم" - این یک عمل ناتمام و

ongoing action in the past.

مداوم در گذشته را نشان می دهد.

So, I was in the middle of having dinner, and something happened: the doorbell rang.

بنابراین، من در وسط شام بودم، و اتفاقی افتاد: زنگ در به صدا درآمد.

So, I had to put down my spoon and fork, get up from my table, and go and see who it was.

بنابراین، مجبور شدم قاشق و چنگالم را زمین بگذارم، از روی میز بلند شوم و بروم و ببینم کیست.

So, the past continuous tense talks about an unfinished, ongoing action in the past.

بنابراین، زمان گذشته استمراری در مورد یک عمل ناتمام و در حال انجام در گذشته صحبت می کند.

And, normally, we also mention another finished action that interrupted it.

و معمولاً یک عمل تمام شده دیگر را نیز ذکر می کنیم که آن را قطع کرد.

#NAME?

#نام؟

We say “was” for the subjects I/He/She/It, and “were” for You/We/They.

برای موضوعات من/او/او/آن می‌گوییم «بود» و برای تو/ما/آنها «بود».

If we mention a finished action that interrupted the continuous action, it is in the past simple

اگر یک عمل تمام شده را ذکر کنیم که عمل استمراری را قطع کرده است، به صورت ساده گذشته

form – subject + past tense verb (like “the doorbell rang”).

- فاعل + فعل گذشته (مانند زنگ در به صدا درآمد) است.

Here are a few more sentences: “It was raining when Priya left for work.”

این هم چند جمله دیگر: «باران بود که پریا سر کار رفت.»

(So, she had to take an umbrella with her) “The power went out while the children were

(بنابراین، او مجبور شد یک چتر با خود ببرد) "در حالی که بچه ها

studying.”

درس می خواندند برق قطع شد."

(Here, we mention the continuous action second – the children were studying, and the single,

(در اینجا، در مرحله دوم به عمل پیوسته اشاره می کنیم - بچه ها در حال مطالعه بودند، و اقدام مجرد،

finished action first – the power went out) “While we were waiting at the bus stop,

اول - برق قطع شد) "در حالی که در ایستگاه اتوبوس منتظر

we saw a car accident.”

بودیم، یک تصادف رانندگی دیدیم."

(Thankfully, nobody got hurt.)

(خوشبختانه، هیچکس آسیبی ندید.)

OK, that’s it for the past continuous tense.

خوب، برای زمان گذشته استمراری همین است.

But, before we move on to the next tense, let’s do a quick comparison of the four

اما، قبل از اینکه به زمان بعدی برویم، بیایید یک مقایسه سریع از چهار

tenses we’ve looked at so far.

زمان که تا کنون به آنها نگاه کرده‌ایم انجام دهیم.

“I drink coffee every morning.”

من هر روز صبح قهوه می نوشم.

Is in the present simple tense.

در زمان حال ساده است.

As you can see on the timeline now, this sentence expresses a habit or a routine, something

همانطور که اکنون در جدول زمانی مشاهده می کنید، این جمله بیانگر یک عادت یا یک روال است، چیزی

that happens regularly.

که به طور منظم اتفاق می افتد.

“I am drinking coffee right now.”

"من الان دارم قهوه میخورم."

Is in the present continuous tense.

در زمان حال استمراری است.

It means that I am doing this action (drinking coffee) at this moment.

یعنی در این لحظه این عمل (نوشیدن قهوه) را انجام می دهم.

“I drank coffee yesterday.”

"من دیروز قهوه خوردم."

Expresses a finished action in the past – that coffee is gone.

یک عمل تمام شده در گذشته را بیان می کند - آن قهوه از بین رفته است.

So, this sentence is in the past simple tense.

بنابراین، این جمله در زمان گذشته ساده است.

And in the last sentence: “I was drinking coffee this morning when I got a phone call

و در جمله آخر: "امروز صبح داشتم قهوه میخوردم که از رئیسم تلفنی به من زنگ زد

from my boss.”

."

We see two actions.

دو عمل می بینیم.

One is an unfinished, continuous action – “I was drinking coffee” (that’s a past continuous

یکی یک کنش ناتمام و پیوسته است - «داشتم قهوه می‌نوشیدم» (این یک شکل استمراری گذشته است

form) and in the middle of that, something happened – “I got a phone call from my

) و در وسط آن اتفاقی افتاد - «از رئیسم تلفنی دریافت کردم

boss.”

».

That is a past simple tense form.

این یک حالت گذشته ساده است.

So, my boss said, “We need you at the office.

بنابراین، رئیس من گفت: "ما به شما در دفتر نیاز داریم.

It’s important.

آن مهم است.

Get here right now.”

همین الان بیا اینجا."

And I had to throw out my coffee and rush to work.

و من مجبور شدم قهوه ام را دور بریزم و با عجله به سر کار بروم.

Anyway, let’s move on.

به هر حال بیایید ادامه دهیم.

We’re now going to look at the present perfect tense.

اکنون به زمان حال کامل نگاه می کنیم.

#NAME?

#نام؟

or V3 form.

یا فرم V3.

We say “have” if the subject is I/You/We/They and “has” if the subject is He/She/It.

اگر موضوع من/شما/ما/آنها باشد می‌گوییم «دار» و اگر موضوع «او/او/آن» باشد «دار» است.

For example: “I have taught English to many students.”

به عنوان مثال: "من انگلیسی را به دانش آموزان زیادی آموزش داده ام."

“Ashley has visited France four times.”

اشلی چهار بار از فرانسه بازدید کرده است.

“We have seen two movies this week.”

این هفته دو فیلم دیدیم.

The present perfect tense has two main uses.

زمان حال کامل دو کاربرد اصلی دارد.

These sentences show the first use: to talk about experiences.

این جملات اولین کاربرد را نشان می دهد: صحبت در مورد تجربیات.

Sentence number one is about my experience in my teaching career.

جمله شماره یک درباره تجربه من در حرفه تدریس است.

Of course, I’m still a teacher, so my career is not finished; it’s continuing.

البته، من هنوز یک معلم هستم، بنابراین حرفه من تمام نشده است. ادامه دارد

We CAN say “I have taught English to many students in my career.”

ما می توانیم بگوییم "من در طول کارم به دانش آموزان زیادی انگلیسی آموزش داده ام."

But that’s not necessary; it’s understood.

اما این ضروری نیست؛ قابل درک است

Similarly, “Ashley has visited France four times in her life”, so the time period here

به طور مشابه، "اشلی چهار بار در زندگی خود از فرانسه بازدید کرده است"، بنابراین دوره زمانی

is Ashley’s life (which is still ongoing).

اینجا زندگی اشلی است (که هنوز ادامه دارد).

In the third sentence, the time period is this week.

در جمله سوم بازه زمانی این هفته است.

Maybe today is Wednesday, so this week is not finished; we might see another two movies

شاید امروز چهارشنبه باشد، پس این هفته تمام نشده است. ممکن است

before the end of the week.

قبل از پایان هفته دو فیلم دیگر ببینیم.

So, in these sentences, the time period is continuing or ongoing – my career, Ashley’s

بنابراین، در این جملات، دوره زمانی ادامه دارد یا ادامه دارد - شغل من،

life, and this week.

زندگی اشلی، و این هفته.

But, if the time period is finished, we just use the past simple tense: “I taught many

اما، اگر بازه زمانی تمام شود، ما فقط از زمان گذشته ساده استفاده می کنیم: "وقتی معلم بودم به

students when I was a teacher.”

دانش آموزان زیادی آموزش دادم."

In this sentence, my career is over.

در این جمله کار من تمام شده است.

It means I’m not a teacher now; I was for some time.

یعنی من الان معلم نیستم. من مدتی بودم

During that time, I taught many students, but then I quit that line of work and became

در آن دوران به شاگردان زیادی درس دادم، اما بعد از آن رشته کار را رها کردم و

a pop singer.

خواننده پاپ شدم.

“Ashley visited France in 2015.”

اشلی در سال 2015 از فرانسه بازدید کرد.

(2015 is in the past) “We saw two movies last week.”

(2015 در گذشته است) "ما در هفته گذشته دو فیلم دیدیم."

(again, last week is gone) So, this is the first use of the present perfect – to discuss

(دوباره، هفته گذشته رفت) بنابراین، این اولین استفاده از حال کامل است - برای بحث

experiences in continuing, ongoing time periods.

در مورد تجربیات در دوره های زمانی مداوم و مداوم.

The second use is to talk about recent actions or events.

کاربرد دوم صحبت در مورد اقدامات یا رویدادهای اخیر است.

For example: “I have finished my homework.”

به عنوان مثال: "من تکالیفم را تمام کردم."

You can imagine a kid saying this to her mom.

می توانید تصور کنید یک بچه این را به مادرش می گوید.

Well, when did she finish her homework?

خوب، کی تکالیفش را تمام کرد؟

Maybe 5 or 10 minutes ago.

شاید 5 یا 10 دقیقه پیش.

But, that’s not important – the important thing is the completion of the homework.

اما، این مهم نیست - نکته مهم تکمیل تکالیف است.

You see this on the timeline now – the girl finished her homework just a few minutes ago,

اکنون این را در جدول زمانی می بینید - دختر فقط چند دقیقه پیش تکالیف خود را تمام کرد،

but she’s not saying the specific time because it’s not necessary (that’s why there’s

اما زمان خاصی را نمی گوید زیرا لازم نیست (به همین دلیل

a question mark – no mention of the time).

علامت سوال وجود دارد - هیچ اشاره ای به زمان نمی شود).

Here’s another sentence: “Arthur has lost his glasses.”

در اینجا یک جمله دیگر وجود دارد: "آرتور عینک خود را گم کرده است."

We don’t say when because the important thing is that now, Arthur doesn’t have his

ما نمی گوییم چه زمانی، زیرا مهم این است که اکنون، آرتور عینک خود را ندارد

glasses.

.

One more example: “The police have arrested a young man in connection with the robbery.”

یک مثال دیگر: "پلیس مرد جوانی را در ارتباط با سرقت دستگیر کرده است."

So, there was a robbery in the neighborhood recently, and now the police have a young

بنابراین، اخیراً یک سرقت در محله رخ داد و اکنون پلیس یک مظنون جوان را

suspect in custody.

در بازداشت دارد.

The exact time of the arrest is not important.

زمان دقیق دستگیری مهم نیست.

In all of these sentences, if you want to mention the specific time, you should use

در تمام این جملات اگر بخواهید زمان خاصی را ذکر کنید باید از

the past simple tense.

زمان گذشته ساده استفاده کنید.

“I finished my homework at 6.30 p.m.” “Arthur lost his glasses at the party.”

"ساعت 18:30 تکالیفم را تمام کردم." "آرتور عینکش را در مهمانی گم کرد."

(the party was maybe last weekend, so this is all old news) “The police arrested a

(مهمانی شاید آخر هفته گذشته بود، بنابراین این همه اخبار قدیمی است) "پلیس

young man last night in connection with the robbery.”

شب گذشته مرد جوانی را در ارتباط با سرقت دستگیر کرد."

So, remember that there are two main uses of the present perfect tense: to talk about

بنابراین، به یاد داشته باشید که دو کاربرد اصلی زمان حال کامل وجود دارد: صحبت در مورد

experiences and to talk about recent events.

تجربیات و صحبت در مورد رویدادهای اخیر.

Alright, now let’s move on to the next tense: the present perfect continuous.

خوب، حالا بیایید به زمان بعدی برویم: حال کامل استمراری.

We make the present perfect continuous tense with a subject + have/has been + a verb in

زمان حال کامل استمراری را با فاعل + have/has been + فعل به صورت

continuous (or -ing) form.

استمراری (یا -ing) می سازیم.

If the subject is I/You/We/They, we use “have”.

اگر موضوع من/شما/ما/آنها باشد، از "داشتن" استفاده می کنیم.

If the subject is He/She/It, we use “has”.

اگر موضوع He/She/I باشد، از "has" استفاده می کنیم.

For example: “I have been waiting to see the doctor for two hours.”

به عنوان مثال: "من دو ساعت است که منتظر ملاقات دکتر هستم."

You can imagine this lady saying that.

می توانید تصور کنید که این خانم چنین می گوید.

So, it means that she came to the clinic maybe at 5 o’clock, and now it’s seven o’clock.

بنابراین، این بدان معنی است که او شاید ساعت 5 به درمانگاه آمد و اکنون ساعت هفت است.

She started waiting at five; two hours have now passed, and she is still waiting.

او در ساعت پنج شروع به انتظار کرد. دو ساعت گذشته است و او هنوز منتظر است.

So, the present perfect continuous tense talks about an action that started in the past and

بنابراین، زمان حال کامل استمراری در مورد عملی صحبت می کند که در گذشته شروع شده

is still continuing.

و هنوز هم ادامه دارد.

In this sentence, we can also say, “I have been waiting since five p.m.”

در این جمله نیز می توان گفت: «از ساعت پنج بعدازظهر منتظر بودم».

The difference between “for” and “since” is that “for” talks about the amount of

تفاوت بین "برای" و "از آنجا" در این است که "برای" در مورد

time like two hours.

مدت زمان مانند دو ساعت صحبت می کند.

“Since” is used to mention the starting point of the action like five p.m.

از "Since" برای ذکر نقطه شروع عمل مانند پنج بعد از ظهر استفاده می شود.

Here is another sentence: “He has been playing tennis since he was a child.”

این هم یک جمله دیگر: «از کودکی تنیس بازی می‌کرد».

He started when he was little (maybe when he was five years old), and he still plays

او از کوچکی (شاید پنج سالگی) شروع کرد و هنوز هم تنیس بازی می کند

tennis.

.

Let’s say he’s 25 now, so “He’s been playing tennis for 20 years.”

بیایید بگوییم که او اکنون 25 سال دارد، بنابراین "او 20 سال است که تنیس بازی می کند."

A few more examples: “She has been learning English for eight months / since last October.”

چند مثال دیگر: "او هشت ماه / از اکتبر گذشته در حال یادگیری زبان انگلیسی بوده است."

“We’ve been living in this town for a very long time / since 1980.”

"ما برای مدت طولانی / از سال 1980 در این شهر زندگی می کنیم."

“It has been raining all morning / since 4 a.m.”

"تمام صبح / از ساعت 4 صبح باران می بارید."

Now here, the duration is “all morning”.

اکنون در اینجا، مدت زمان "تمام صبح" است.

In fixed phrases like “all morning, all day, all week” etc. we don’t use “for”.

در عبارات ثابتی مانند «تمام صبح، تمام روز، تمام هفته» و غیره از «برای» استفاده نمی‌کنیم.

But you can say, “since 4 a.m.” if you want to mention the starting point.

اما می توانید بگویید: «از ساعت 4 صبح.» اگر می خواهید نقطه شروع را ذکر کنید.

I want to alert you to a common mistake here.

من می خواهم شما را از یک اشتباه رایج در اینجا آگاه کنم.

If you say, “I am waiting to see the doctor for two hours” or “He is playing tennis

اگر بگویید «دو ساعت منتظر دکتر هستم» یا «از کودکی تنیس بازی می‌کند

since he was a child”, those are not correct.

» درست نیست.

You can say, “Right now, I am waiting to see the doctor” or “He is playing tennis”.

می توانید بگویید: "در حال حاضر، منتظر دکتر هستم" یا "او تنیس بازی می کند".

But when you mention the amount of time (like two hours), or when you mention the starting

اما وقتی مقدار زمان را ذکر می‌کنید (مثل دو ساعت)، یا وقتی نقطه شروع را ذکر می‌کنید

point (like since he was a child), you must use the present perfect continuous tense.

(مثل از کودکی)، باید از زمان حال کامل استمراری استفاده کنید.

This is true with the other sentences here as well.

این در مورد جملات دیگر اینجا نیز صادق است.

So, keep this point in mind.

بنابراین، این نکته را در نظر داشته باشید.

Alright, so this is the present perfect continuous tense.

بسیار خوب، پس این زمان حال کامل استمراری است.

Let’s move on to the next tense – the past perfect.

بیایید به زمان بعدی برویم - گذشته کامل.

Before we talk about this tense, take a look at this past simple tense sentence.

قبل از اینکه در مورد این زمان صحبت کنیم، نگاهی به این جمله زمان گذشته بیندازید.

“When we got to the theater, the movie started.”

وقتی به تئاتر رسیدیم، فیلم شروع شد.

There are two past actions in this sentence: “got to the theater” which means “we

در این جمله دو عمل گذشته وجود دارد: «به تئاتر رسیدیم» به معنای «

arrived there”, and “the movie started”.

به آنجا رسیدیم» و «فیلم شروع شد».

You can see in the timeline that we got to the theater first, and then, right after that,

در تایم لاین می بینید که اول به تئاتر رسیدیم و بعد از

the movie started playing.

آن فیلم شروع به پخش کرد.

But what about this sentence: “When we got to the theater, the movie had started.”

اما در مورد این جمله: «وقتی به تئاتر رسیدیم، فیلم شروع شده بود.»

That means the movie started before we got to the theater.

یعنی فیلم قبل از اینکه ما به سینما برسیم شروع شد.

So, the movie started first, then we arrived.

خب اول فیلم شروع شد بعد رسیدیم.

This is the past perfect tense: we make it with a subject + had + a verb in past participle

این زمان گذشته کامل است: آن را با یک فاعل + had + یک فعل به شکل ماضی

(or V3) form.

(یا V3) می سازیم.

When we have two actions in the past, we use the past perfect to clearly show which action

وقتی دو عمل در گذشته داشته باشیم، از گذشته کامل استفاده می کنیم تا به وضوح نشان دهیم کدام عمل

happened first.

اول اتفاق افتاده است.

Here’s another example: “I was sick because I had eaten too much the previous night.”

در اینجا مثال دیگری وجود دارد: "من مریض بودم زیرا شب قبل زیاد غذا خورده بودم."

Two actions: “I was sick” and “I had eaten too much the previous night”.

دو عمل: «من مریض بودم» و «شب قبل زیاد خورده بودم».

Which happened first?

کدام اول اتفاق افتاد؟

“I had eaten too much food”, then the next day, “I was sick”.

"من غذای زیادی خورده بودم"، سپس روز بعد، "بیمار بودم".

Next example: “The girl looked very familiar.

مثال بعدی: «دختر خیلی آشنا به نظر می رسید.

I had seen her somewhere before.”

قبلاً او را در جایی دیده بودم.»

First, “I had seen her somewhere before” (maybe a few years before), so “she looked

اول، "من او را قبلاً در جایی دیده بودم" (شاید چند سال قبل)، بنابراین "او بسیار آشنا به نظر می رسید

very familiar”.

".

“Joel rushed to his boss’s office, but she had gone home already.”

"جوئل با عجله به دفتر رئیسش رفت، اما او قبلاً به خانه رفته بود."

“She (meaning the boss) had gone home already”, so when Joel rushed to see her, she wasn’t

"او (منظور رئیس است) قبلاً به خانه رفته بود" ، بنابراین وقتی جوئل برای دیدن او عجله کرد ، او

there.

آنجا نبود.

As you can see, the past perfect tense is really easy; just remember that when we have

همانطور که می بینید، زمان گذشته کامل بسیار آسان است. فقط به یاد داشته باشید که وقتی

two past actions, we use the past perfect if we want to clearly indicate which happened

دو عمل گذشته داریم، اگر بخواهیم به وضوح نشان دهیم که کدام یک اول اتفاق افتاده است، از گذشته کامل استفاده می کنیم

first; we do this to avoid confusion in the order of events.

. ما این کار را برای جلوگیری از سردرگمی در ترتیب رویدادها انجام می دهیم.

Alright, let’s turn to our next tense now: this is the past perfect continuous.

خوب، بیایید اکنون به زمان بعدی خود بپردازیم: این گذشته کامل استمراری است.

This tense is just like the past perfect simple, except the first past action is continuous.

این زمان درست مانند گذشته کامل ساده است، با این تفاوت که فعل گذشته اول استمراری است.

For example: “I felt really tired because I had been driving all day.”

به عنوان مثال: "من واقعاً احساس خستگی می کردم زیرا تمام روز را در حال رانندگی بودم."

So, you know that I felt tired at some point in the past.

بنابراین، می دانید که من در مقطعی از گذشته احساس خستگی می کردم.

And that was because before that, “I had been driving” that entire day.

و این به این دلیل بود که قبل از آن، تمام آن روز "من در حال رانندگی بودم".

So, the earlier past action was a continuous one.

بنابراین، عمل گذشته قبلی یک عمل مستمر بود.

We make this tense with a subject + had been + a verb in continuous (or -ing) form.

این زمان را با فاعل + had been + فعل به صورت استمراری (یا -ing) می سازیم.

Here’s another sentence: “She had been waiting for two hours when the doctor finally

این یک جمله دیگر است: "او دو ساعت منتظر بود که بالاخره دکتر

arrived.”

آمد."

Remember that lady who was waiting for the doctor?

اون خانمی که منتظر دکتر بود رو یادته؟

Well, the doctor came, so her wait ended, but before that point, “she had been waiting

خب، دکتر آمد، بنابراین انتظار او به پایان رسید، اما قبل از آن، "او

for two hours.”

دو ساعت منتظر بود."

Here, the past perfect continuous form comes first in the sentence, but that’s OK.

در اینجا، شکل گذشته کامل استمراری اول در جمله می آید، اما اشکالی ندارد.

Some more examples: “The ground was wet because it had been raining.”

چند مثال دیگر: "زمین خیس بود زیرا باران می بارید."

“It had been raining” first, and so, the ground was wet.

اول "باران بود" و بنابراین، زمین خیس بود.

“When he quit his job at the factory, he had been working there for 12 years.”

زمانی که کار خود را در کارخانه رها کرد، 12 سال در آنجا کار کرده بود.

So, remember that the present perfect continuous tense is used to talk about a continuous action

بنابراین، به یاد داشته باشید که زمان حال کامل استمراری برای صحبت در مورد یک عمل استمراری

in the past before another finished action.

در گذشته قبل از یک عمل تمام شده دیگر استفاده می شود.

Alright, it’s time now for another review.

بسیار خوب، اکنون زمان بررسی دیگری است.

We’re going to do a quick comparison of the four perfect tenses we’ve looked at

ما قصد داریم یک مقایسه سریع از چهار زمان کاملی که تاکنون به آنها نگاه کرده‌ایم،

so far.

انجام دهیم.

“I have washed the dishes.”

"من ظرف ها را شسته ام."

Is in the present perfect tense.

در زمان حال کامل است.

It focuses on the completion of the action and doesn’t mention the exact time.

روی تکمیل عمل تمرکز می کند و زمان دقیقی را ذکر نمی کند.

But you understand that I finished washing the dishes maybe just a few minutes ago.

اما فهمیدی که شاید همین چند دقیقه پیش شستن ظرف ها را تمام کردم.

“I have been washing the dishes for half an hour.”

"نیم ساعت است که ظرف ها را می شستم."

Is in the present perfect continuous tense.

در زمان حال کامل استمراری است.

It means that I have not finished washing them yet.

یعنی هنوز شستنشون تموم نشده.

I started half an hour ago, and I’m still doing it.

من نیم ساعت پیش شروع کردم و هنوز هم دارم انجامش می دهم.

“When I left for work, I had washed the dishes.”

"وقتی برای کار رفتم، ظرف ها را شسته بودم."

Here, “I had washed the dishes” is in the past perfect tense.

در اینجا، "من ظرف ها را شسته بودم" در زمان گذشته کامل است.

It means that first I finished washing them, and after that I left for work.

یعنی اول شستنشون تموم شد و بعدش رفتم سرکار.

“When the phone rang, I had been washing the dishes for half an hour.”

وقتی تلفن زنگ زد، من نیم ساعتی بود که ظرف ها را می شستم.

So, the phone rang at some point in the past.

بنابراین، تلفن در مقطعی در گذشته زنگ خورد.

Half an hour before that I started washing the dishes, and I was still doing that when

نیم ساعت قبل از آن شروع به شستن ظرف ها کردم و هنوز مشغول این کار بودم

the phone rang.

که تلفن زنگ زد.

So, I stopped, wiped my hands dry, and I went to answer the phone.

بنابراین، ایستادم، دستانم را خشک کردم و رفتم تا تلفن را جواب دهم.

Alright, now we move on to talking about the future.

خوب، اکنون به صحبت در مورد آینده می پردازیم.

The first tense for us to look at is the future simple.

اولین زمانی که باید به آن نگاه کنیم آینده ساده است.

Now, this tense is a little tricky because there are a few different future simple forms.

اکنون، این زمان کمی مشکل است زیرا چند شکل ساده آینده متفاوت وجود دارد.

The three most important are going to, the present continuous (using an -ing verb), and

سه مورد مهم عبارتند از going to، حال استمراری (با استفاده از فعل -ing)، و

will.

will.

Let’s talk about where to use these.

بیایید در مورد محل استفاده از اینها صحبت کنیم.

We use “going to” to express plans and intentions.

ما از "رفتن به" برای بیان برنامه ها و مقاصد استفاده می کنیم.

We make this form with a subject + am/is/are and then going to + a verb in its base form.

این شکل را با یک فاعل + am/is/are می سازیم و سپس به + یک فعل در شکل پایه آن می رویم.

For example: “We are going to buy a car.”

به عنوان مثال: "ما می خواهیم یک ماشین بخریم."

That means we have a plan to buy a car soon.

یعنی برنامه داریم که بزودی ماشین بخریم.

“I am going to start exercising regularly.”

"من قرار است ورزش منظم را شروع کنم."

“Rahul is going to take a vacation from work.”

راهول از سر کار مرخصی می گیرد.

Now, if it’s more than a plan, if we have made the arrangements, then we use the present

حال اگر بیش از یک برنامه باشد، اگر مقدمات را فراهم کرده باشیم، از حال استمراری استفاده می کنیم

continuous.

.

This is a tense you know already, and when we use it to talk about the future, it is

این زمانی است که از قبل می‌دانید، و وقتی از آن برای صحبت در مورد آینده استفاده می‌کنیم،

stronger than “going to”.

قوی‌تر از «رفتن به» است.

For example: “I am having lunch with my parents on Saturday.”

به عنوان مثال: "من روز شنبه با پدر و مادرم ناهار می خورم."

So, my parents and I have a plan to do that, but also, we have agreed on the time and place.

بنابراین، من و پدر و مادرم برنامه ای برای انجام آن داریم، اما در مورد زمان و مکان نیز به توافق رسیده ایم.

It’s fixed.

درست شده.

Here’s another sentence: “We are flying to Mumbai the day after tomorrow.”

این یک جمله دیگر است: "ما پس فردا به بمبئی پرواز می کنیم."

So, we’ve purchased the flight tickets, and our trip is confirmed.

بنابراین، ما بلیط های پرواز را خریداری کرده ایم و سفر ما تایید شده است.

“Josh is giving a presentation to the board of directors on the 10th.”

"جاش در تاریخ 10 به هیئت مدیره ارائه می دهد."

“On the 10th” means “on the 10th of this month”.

«در دهم» به معنای «در دهم این ماه» است.

This is also a fixed arrangement.

این نیز یک ترتیب ثابت است.

Now, you might be asking, “So what’s the difference really between going to and the

اکنون، ممکن است بپرسید، "پس واقعاً تفاوت بین رفتن به

present continuous?”

حال استمراری و حال استمراری چیست؟"

Well, here is a situation to help you understand: “I’m going to see the dentist sometime

خوب، در اینجا موقعیتی وجود دارد که به شما کمک می کند بفهمید: "من هفته آینده به دندانپزشک می روم

next week.”

."

I’m laughing because of the picture.

بخاطر عکس دارم میخندم

OK, so do I have a plan to see the dentist?

خوب، پس آیا برنامه ای برای دیدن دندانپزشک دارم؟

Yes.

آره.

But, do I know on exactly what day?

اما آیا می دانم دقیقا چه روزی است؟

No.

نه.

I haven’t booked an appointment yet.

من هنوز قراری رزرو نکرده ام.

But if I say: “I’m seeing the dentist tomorrow afternoon.”

اما اگر بگویم: "فردا بعدازظهر به دندانپزشک مراجعه می کنم."

That is confirmed; I have an appointment.

که تایید می شود؛ من یک قرار ملاقات دارم.

One more example: “We’re going to get married this year.”

یک مثال دیگر: "ما امسال قرار است ازدواج کنیم."

Is the date fixed?

تاریخ ثابت است؟

No.

نه.

It’s a plan.

این یک طرح است.

“We’re getting married on April 21st.”

"ما در 21 آوریل ازدواج می کنیم."

Is the date fixed?

تاریخ ثابت است؟

Yes.

آره.

This is an arrangement.

این یک ترتیب است.

So, that’s the difference between “going to” and the present continuous.

بنابراین، این تفاوت بین «رفتن به» و حال استمراری است.

But, what about “will”?

اما در مورد «اراده» چطور؟

Let’s talk about that now.

اکنون در مورد آن صحبت کنیم.

“Will” is used to express three things: instant decisions, that is, decisions that

«اراده» برای بیان سه چیز به کار می رود: تصمیمات آنی، یعنی

we make suddenly at the time of speaking; offers; and promises.

تصمیماتی که در زمان صحبت ناگهان می گیریم. ارائه می دهد؛ و قول می دهد.

We make this form with a subject + will + a verb in its base form.

این فرم را با فاعل + will + فعل در شکل پایه آن می سازیم.

At a restaurant, a waiter asks you: “May I take your order?”

در یک رستوران، گارسون از شما می پرسد: "می توانم سفارش شما را بگیرم؟"

And you say: “Yes, I will have the burger and fries combo, please.”

و شما می گویید: "بله، من ترکیب همبرگر و سیب زمینی سرخ شده را می خورم، لطفا."

This is an instant decision.

این یک تصمیم فوری است.

You didn’t plan two weeks ago to eat this food at this restaurant on this day.

دو هفته پیش قصد نداشتید در این روز این غذا را در این رستوران بخورید.

You just made the decision now.

تو الان تصمیم گرفتی

Here’s another example.

در اینجا یک مثال دیگر است.

Someone says: “The phone’s ringing.”

یکی می گوید: «تلفن زنگ می زند.»

And you say: “I will get it.”

و شما می گویید: "من آن را خواهم گرفت."

You just decided to answer the phone.

شما فقط تصمیم گرفتید به تلفن پاسخ دهید.

The next two examples show “will” used to make offers: “These files are really

دو مثال بعدی "اراده" مورد استفاده برای ارائه پیشنهاد را نشان می دهد: "این فایل ها واقعا

heavy.”

سنگین هستند."

“I will help you with them.”

"من با آنها به شما کمک خواهم کرد."

So, I’m offering to help this person carry the files.

بنابراین، من به این شخص کمک می کنم تا پرونده ها را حمل کند.

That person can say: “OK, thank you” or “No, thanks.

آن شخص می تواند بگوید: «خوب، متشکرم» یا «نه، متشکرم.

I can do it myself.”

من خودم می توانم این کار را انجام دهم.»

Similarly, “It’s hard to get a cab at this hour.

به طور مشابه، «در این ساعت گرفتن تاکسی سخت است.

I will give you a ride home.”

من شما را به خانه سوار می کنم.»

You might say that to a colleague of yours when leaving work late.

ممکن است این را به یکی از همکارانتان در هنگام خروج از محل کارتان بگویید.

Your colleague might accept or politely decline your offer.

همکار شما ممکن است پیشنهاد شما را بپذیرد یا مودبانه رد کند.

And here is “will” used to make promises: “Can you lend me $200?

و در اینجا از "ویل" برای دادن قول استفاده می شود: "می توانید 200 دلار به من قرض بدهید؟

I’ll pay you back next week.”

هفته بعد قرضتان را پس میدهم."

“Thank you for your email.

"ممنون برای ایمیلت.

We will respond within two business days.”

ما ظرف دو روز کاری پاسخ خواهیم داد.»

Alright, so far, we’ve talked about expressing plans and intentions with “going to”,

بسیار خوب، تا اینجا ما در مورد بیان برنامه ها و مقاصد با «رفتن به»،

fixed arrangements with the present continuous, and the three uses of “will”: instant

ترتیبات ثابت با زمان حال مستمر و سه کاربرد «اراده»:

decisions, offers and promises.

تصمیم گیری های آنی، پیشنهادات و وعده ها صحبت کرده ایم.

But, there’s one more future function that you need to know about, and that is making

اما، یک عملکرد آینده دیگر وجود دارد که باید در مورد آن بدانید، و آن

predictions.

پیش بینی است.

To make predictions or guesses about the future, we can use both “will” and “going to”.

برای پیش‌بینی یا حدس زدن در مورد آینده، می‌توانیم از «اراده» و «رفتن به» استفاده کنیم.

These two forms are interchangeable for making predictions in many situations (meaning you

این دو شکل برای پیش‌بینی در بسیاری از موقعیت‌ها قابل تعویض هستند (به این معنی که

can choose whichever one you want).

می‌توانید هر کدام را که می‌خواهید انتخاب کنید).

But, there is a slight difference: we normally use “will” to make predictions based on

اما، یک تفاوت جزئی وجود دارد: ما معمولاً از "اراده" برای پیش بینی بر

our knowledge or our own personal experience: “I think Spain will win the 2018 World Cup.”

اساس دانش یا تجربه شخصی خود استفاده می کنیم: "من فکر می کنم اسپانیا برنده جام جهانی 2018 خواهد بود."

They’ve been playing well recently, so based on that knowledge, I think they’ll win the

آنها اخیراً خوب بازی می کنند، بنابراین بر اساس این دانش، فکر می کنم آنها

Cup.

جام را ببرند.

“You should watch Interstellar.

شما باید Interstellar را تماشا کنید.

I’m sure you will love it.

من مطمئن هستم که شما آن را دوست خواهید داشت.

“ I know that you like science fiction films, so I’m confident you will like this one.

"می دانم که شما فیلم های علمی تخیلی را دوست دارید، بنابراین مطمئن هستم که این یکی را دوست خواهید داشت.

We use “going to” when we make predictions based on something in the present (something

وقتی بر اساس چیزی در زمان حال (چیزی که اکنون می‌توانیم ببینیم) پیش‌بینی می‌کنیم، از «رفتن به» استفاده می‌کنیم

we can see now), so we’re sure: “Look at the sky.

، بنابراین مطمئن هستیم: «به آسمان نگاه کن.

It’s going to rain soon.”

به زودی باران خواهد بارید.»

We can see a lot of black clouds, so it’s definitely going to rain in a few minutes.

ما می‌توانیم ابرهای سیاه زیادی را ببینیم، بنابراین قطعاً تا چند دقیقه دیگر باران خواهد بارید.

“Mom’s going to be really happy when she sees my grades.”

"مامان وقتی نمرات من را ببیند واقعا خوشحال می شود."

So, this kid has done well on his exams; he has his report card in hand, and he knows

بنابراین، این بچه امتحانات خود را به خوبی انجام داده است. کارنامه اش را در دست دارد و مطمئناً می

for sure that his mother is going to be happy when she sees it.

داند که مادرش با دیدن آن خوشحال می شود.

Alright, so remember this difference in making predictions with “will” and “going to”.

بسیار خوب، پس این تفاوت را در پیش‌بینی با «اراده» و «رفتن» به خاطر بسپارید.

OK, we’ve covered a lot of information about the future simple tense, so let’s do a quick

بسیار خوب، ما اطلاعات زیادی را در مورد زمان ساده آینده پوشش داده‌ایم، بنابراین بیایید

recap of it.

خلاصه‌ای سریع از آن انجام دهیم.

We use “going to” to talk about plans and intentions: “We are going to buy a car.”

ما از "رفتن به" برای صحبت در مورد برنامه ها و اهداف استفاده می کنیم: "ما می خواهیم ماشین بخریم."

We use the present continuous to talk about fixed arrangements: “I’m having lunch

ما از حال استمراری برای صحبت در مورد ترتیبات ثابت استفاده می کنیم: "من

with my parents on Saturday.”

شنبه با والدینم ناهار می خورم."

We use “will” for three main purposes: to express instant decisions: “I’ll have

ما از "اراده" برای سه هدف اصلی استفاده می کنیم: برای بیان تصمیمات فوری: "

the burger and fries combo, please.”

لطفا ترکیب همبرگر و سیب زمینی سرخ شده را می خورم."

To make offers: “I’ll help you with those files.”

برای ارائه پیشنهادات: "من در مورد آن فایل ها به شما کمک خواهم کرد."

And to make promises: “Can you lend me $200?

و برای دادن قول: «می‌توانی 200 دلار به من قرض بدهی؟

I’ll pay you back next week.”

هفته بعد قرضتان را پس میدهم."

We use both “will” and “going to” to make predictions.

برای پیش بینی از هر دو "اراده" و "رفتن به" استفاده می کنیم.

If a prediction is based on our opinion, knowledge or experience, we use “will”: “I think

اگر پیش‌بینی‌ای مبتنی بر نظر، دانش یا تجربه ما باشد، از «اراده» استفاده می‌کنیم: «فکر می‌کنم

Spain will win the 2018 World Cup.”

اسپانیا برنده جام جهانی 2018 خواهد بود».

If a prediction is based on something we see right now, then we use “going to”: “Look

اگر یک پیش‌بینی بر اساس چیزی باشد که در حال حاضر می‌بینیم، از «رفتن به» استفاده می‌کنیم: «

at the sky.

به آسمان نگاه کن.

It’s going to rain soon.”

به زودی باران خواهد بارید.»

Alright, let’s now move on and talk about the next tense: the future continuous.

بسیار خوب، حالا بیایید ادامه دهیم و در مورد زمان بعدی صحبت کنیم: آینده استمراری.

We make the future continuous tense with a subject + will be + a verb in continuous (or

زمان آینده استمراری را با فاعل + will be + فعل به صورت استمراری (یا

-ing form).

-ing) می سازیم.

For example: “At 11 a.m. tomorrow, I will be driving to Portland.”

به عنوان مثال: "ساعت 11 صبح فردا، من به سمت پورتلند رانندگی خواهم کرد."

So, tomorrow, at nine in the morning, I’m going to start driving to Portland; it will

بنابراین، فردا، ساعت نه صبح، من قصد دارم به سمت پورتلند رانندگی کنم.

take me many hours to get there.

ساعت های زیادی طول می کشد تا به آنجا برسم.

But at 11 o’clock, I will be doing this activity: driving.

اما در ساعت 11 این فعالیت را انجام خواهم داد: رانندگی.

The future continuous tense expresses an action that will be ongoing (that will be in progress)

زمان آینده استمراری عملی را بیان می کند که در زمانی در آینده در حال انجام است (که در حال انجام است)

at some time in the future.

.

Here’s another example.

در اینجا یک مثال دیگر است.

Some of your friends are planning to go and see a movie on Saturday.

برخی از دوستان شما قصد دارند شنبه بروند و فیلم ببینند.

One of them asks you: “(Hey) Do you want to come with us to the movies on Saturday?”

یکی از آنها از شما می پرسد: "(هی) می خواهی شنبه با ما به سینما بیایی؟

And you say: “I can’t.

و شما می گویید: «نمی توانم.

I will be working until late.”

تا دیروقت کار خواهم کرد.»

“Until late” means “until late at night.”

«تا دیر وقت» به معنای «تا پاسی از شب» است.

So, you have an afternoon shift on Saturday, and that evening, you will still be in your

بنابراین، روز شنبه یک شیفت بعدازظهر دارید، و آن عصر، همچنان در

office, doing your work, so you can’t go to the movies.

دفتر خود خواهید بود و کارهایتان را انجام می دهید، بنابراین نمی توانید به سینما بروید.

This is the main use of the future continuous tense, but sometimes, we use this tense to

این کاربرد اصلی زمان آینده استمراری است، اما گاهی اوقات، ما از این زمان برای

talk about a fixed or a routine event in the future.

صحبت در مورد یک رویداد ثابت یا معمول در آینده استفاده می کنیم.

You know I’m traveling to Portland tomorrow: “I will be staying at the Hilton hotel in

می دانید که من فردا به پورتلند سفر می کنم: "من در هتل هیلتون در پورتلند اقامت خواهم داشت

Portland.”

."

This is a fixed arrangement.

این یک ترتیب ثابت است.

It has the same meaning as saying: I’m staying or “I’m going to stay at the Hilton hotel

این همان معنایی است که می‌گوییم: من می‌مانم یا «می‌خواهم در هتل هیلتون

in Portland.”

در پورتلند بمانم».

All of these forms are correct in this case.

همه این اشکال در این مورد صحیح است.

One more example at the workplace: One colleague says to another: “I’m going to the cafeteria.

یک مثال دیگر در محل کار: یکی از همکاران به دیگری می گوید: «من به کافه تریا می روم.

Do you want me to bring you a coffee?”

میخوای برات قهوه بیارم؟»

The reply: “Thanks, but don’t bother.

پاسخ: «ممنون، اما خسته نباشید.

I will be going there in a little while myself.”

من خودم تا مدتی دیگر به آنجا خواهم رفت.»

It’s a routine thing I do at this time every day.

این یک کار معمولی است که هر روز در این زمان انجام می دهم.

It’s also correct if you say, “I’m going there in a little while myself”.

همچنین اگر بگویید: "من خودم تا مدتی دیگر به آنجا خواهم رفت."

So, that’s the future continuous.

بنابراین، این آینده مستمر است.

We now turn to the next two tenses; we’re going to look at these together: the future

اکنون به دو زمان بعدی می پردازیم. ما به این موارد با هم نگاه خواهیم کرد: آینده

perfect and the future perfect continuous.

کامل و آینده کامل پیوسته.

To understand the future perfect, let’s take a situation: this is Aaron.

برای درک آینده کامل، بیایید یک موقعیت را در نظر بگیریم: این هارون است.

He wants to save up some money, so he is going to save $100 a month from now on.

او می خواهد مقداری پول پس انداز کند، بنابراین از این به بعد ماهانه 100 دلار پس انداز خواهد کرد.

This is February now, so “By August (which is six months from now), Aaron will have saved

اکنون فوریه است، بنابراین "تا آگوست (که شش ماه دیگر است)، هارون 600 دلار پس انداز خواهد کرد

$600.”

."

This sentence shows that the action (of saving 600 bucks) will be complete by that time.

این جمله نشان می دهد که عمل (پس انداز 600 دلاری) تا آن زمان کامل خواهد شد.

This is the future perfect tense.

این زمان آینده کامل است.

It takes a point in the future (like August), and it looks back; it talks about the completion

یک امتیاز در آینده (مثل اوت) می گیرد و به گذشته نگاه می کند. در مورد

of an action by that time.

تکمیل یک عمل در آن زمان صحبت می کند.

#NAME?

#نام؟

Now, in this sentence, the focus is on the money.

حال در این جمله تمرکز روی پول است.

If, instead, we want to focus on the amount of time, then we can say: “By August, Aaron

در عوض، اگر بخواهیم روی مقدار زمان تمرکز کنیم، می‌توانیم بگوییم: "تا آگوست، هارون

will have been saving money for six months.”

به مدت شش ماه پس انداز کرده است."

That is, he will have finished six months of saving and he will continue saving money.

یعنی شش ماه پس اندازش تمام شده و به پس انداز ادامه می دهد.

This is the future perfect continuous tense.

این زمان استمراری کامل آینده است.

We use it talk about an ongoing action (an action that will be in progress) in the future

ما از آن برای صحبت در مورد یک عمل در حال انجام (عملی که در حال انجام است) در آینده

and to also mention the duration or length of that action at a particular time.

و همچنین برای ذکر مدت یا طول آن عمل در یک زمان خاص استفاده می کنیم.

We make this tense with a subject + will have been + a verb in continuous or -ing form.

این زمان را با فاعل + will have been + فعل به صورت استمراری یا -ing می سازیم.

Here’s one more example: My wife and I are going to paint our living room tomorrow.

این هم یک مثال دیگر: من و همسرم قرار است فردا اتاق نشیمن خود را رنگ کنیم.

That’s the plan.

این طرح است.

We’re going to start at 7 a.m.

ما از ساعت 7 صبح شروع می

We expect that it’ll take us about 10 hours.

کنیم، انتظار داریم که حدود 10 ساعت طول بکشد.

So, “By 5 p.m., we will have painted the living room.”

بنابراین، "تا ساعت 5 بعد از ظهر، ما اتاق نشیمن را رنگ می کنیم."

I can also say: “By 5 p.m., we will have finished.”

همچنین می توانم بگویم: "تا ساعت 5 بعدازظهر، کارمان تمام خواهد شد."

I can make a future perfect continuous sentence like this: “By 5 p.m., we will have been

می‌توانم یک جمله پیوسته کامل در آینده بسازم: «تا ساعت 5 بعدازظهر،

painting the living room for ten hours.”

ده ساعت اتاق نشیمن را رنگ می‌کنیم.»

The future perfect simple and the future perfect continuous tenses are not that common.

زمان های آینده کامل ساده و آینده کامل استمراری چندان رایج نیستند.

They’re found very little in speech and a little more in writing.

آنها بسیار کم در گفتار و کمی بیشتر در نوشتار یافت می شوند.

Understanding these two tenses can be helpful, but don’t worry too much if you’re not

درک این دو زمان می تواند مفید باشد، اما اگر

sure how to use them correctly.

مطمئن نیستید که چگونه از آنها به درستی استفاده کنید، زیاد نگران نباشید.

They’re not extremely important, and you will get better at using them with time and

آنها بسیار مهم نیستند و با گذشت زمان و تمرین بهتر از آنها استفاده خواهید کرد

practice.

.

Alright, that brings us to the end of this lesson.

بسیار خوب، این ما را به پایان این درس می رساند.

I hope you enjoyed it and learned from it.

امیدوارم از آن لذت برده باشید و از آن درس گرفته باشید.

As always, happy learning, and I will see you in another lesson soon.

مثل همیشه یادگیری مبارک و به زودی شما را در یک درس دیگر خواهم دید.