English Grammar - Stative Verbs

Greetings and salutations. My name is Ronnie, and today I'm going to teach you, by request,

با سلام و درود. اسم من رونی است و امروز بنا به درخواست،

some verbs that we like to call "stative verbs." "What are stative verbs?" you ask? Hmm. Stative

چند افعال را که دوست داریم آنها را "افعال ثابت" بنامیم، به شما آموزش می دهم. "افعال ثابت چیست؟" تو پرسیدی؟ هوم

verbs are verbs that are not action verbs. So verbs like "jump" or "run" or "wave" or "smile"

افعال ثابت افعالی هستند که افعال عملی نیستند. بنابراین افعالی مانند «پریدن» یا «دویدن» یا «موج» یا «لبخند»

all have actions to do with them. I like to call these "active verbs." How crazy. They are not

همگی دارای اعمالی هستند. من دوست دارم اسم اینها را «افعال فاعل» بگذارم. چقدر دیوانه. آنها

action verbs. They are stative verbs. Now, the rule about stative verbs is you cannot -- this

افعال عملی نیستند. آنها افعال ثابت هستند. حال، قانون در مورد افعال ثابت این است که شما نمی توانید -

means don't do it -- use "to be" verb with the stative verbs, which I will explain with examples.

یعنی این کار را انجام ندهید - از فعل "بودن" با افعال ثابت استفاده کنید، که با مثال توضیح خواهم داد.

So, first of all, you have to know the groups or categories of stative verbs. I've broken them

بنابراین، ابتدا باید گروه یا دسته بندی افعال ثابت را بشناسید. من آنها

down for you into four easy-to-remember categories. The first one is your feelings or your emotions,

را برای شما به چهار دسته تقسیم کردم که به راحتی به خاطر می آیند. اولین مورد احساسات یا عواطف

how you feel. So, example, "love," "hate," "like." If it is a verb that has to do with what you feel

شما، احساس شماست. بنابراین، به عنوان مثال، "عشق"، "نفرت"، "مانند". اگر این فعل است که با آنچه

in your heart of hearts, you cannot say this. "This is wrong." Okay? Hmm. Then you're thinking,

در دل خود احساس می کنید ربط دارد، نمی توانید این را بگویید. "این اشتباه است." باشه؟ هوم سپس شما فکر می کنید،

"Uh-oh. Hey, Ronnie, you -- I went to a restaurant" -- we'll use that in quotations -- "and I saw

"اوه-اوه. هی، رونی، تو -- من به یک رستوران رفتم" -- ما از آن در نقل قول استفاده خواهیم کرد -- "و من

commercial, and it said, 'I'm loving it.'" Yes, it did, but I'm here to tell you that advertisements,

تبلیغاتی را دیدم و در آن نوشته شده بود "من عاشق هستم" بله، درست است ، اما من اینجا هستم تا به شما بگویم که تبلیغات،

restaurants, creative license gives you or anyone the right to use grammar in a wrong fashion. So,

رستوران‌ها، مجوز خلاقیت به شما یا هرکسی این حق را می‌دهد که از دستور زبان به شیوه‌ای اشتباه استفاده کنید. بنابراین،

"This is actually wrong." The shock, the horror. What you have to say is, very simply, "I love it."

"این در واقع اشتباه است." شوک، وحشت. آنچه شما باید بگویید این است که خیلی ساده، "من آن را دوست دارم."

Yay. That's a heart. It looks like a heart, doesn't it? No. "I'm loving it" is incorrect.

آری این یک قلب است. شبیه قلب است، اینطور نیست؟ نه. "من آن را دوست دارم" نادرست است.

Okay? You cannot say, "I'm hating it." Grammatically, it is wrong. "I'm liking it" grammatically is

باشه؟ شما نمی توانید بگویید "من از آن متنفرم." از نظر دستور زبان اشتباه است. "من آن را دوست دارم" از نظر گرامری

wrong. But I say this a lot. I say, "I'm really liking my pizza." Grammatically, it is wrong. So,

اشتباه است. اما من این را زیاد می گویم. من می گویم: "من واقعا پیتزام را دوست دارم." از نظر دستور زبان اشتباه است. بنابراین،

when you have a grammar test, do not use "to be" verbs with these stative verbs. In casual

هنگامی که یک تست گرامر دارید، از افعال «بودن» با این افعال ثابت استفاده نکنید. در

conversation, we, in slang, if you will, do say it. "We are wrong. We're such bad people."

گفتگوهای معمولی، ما، به زبان عامیانه، اگر بخواهید، آن را می گوییم. "ما اشتباه می کنیم. ما آدم های بدی هستیم."

The next category is senses. We have five senses. Smell, taste, hearing, and touch. Okay? So,

دسته بعدی حواس است. ما پنج حواس داریم. بو، چشیدن، شنیدن و لمس کردن. باشه؟ بنابراین،

anything to do with hearing, see, sight, feel, smell, and sound is, again, hearing. You cannot

هر چیزی که با شنیدن، دیدن، بینایی، احساس ، بویایی و صدا در ارتباط باشد، دوباره شنیدن است. شما نمی توانید

say, "I'm hearing the music." Grammatically, you have to say, "Oh, I hear the music." Again,

بگویید "من دارم موسیقی را می شنوم." از نظر دستور زبان ، باید بگویید: "اوه، من موسیقی را می شنوم." باز هم،

this is only for grammar. In conversation, we break all of these rules. "Oh, don't you love

این فقط برای گرامر است. در گفتگو، ما همه این قوانین را زیر پا می گذاریم. "اوه، آیا شما عاشق

conversation and hate grammar?" Next group is things that have to do with thinking or your

مکالمه نیستید و از دستور زبان متنفرید؟" گروه بعدی چیزهایی است که به تفکر یا قدرت مغز شما مربوط می

brain power. Now, feelings are from your brain as well, but we say they're from the heart. Thinking

شود. حال، احساسات از مغز شما نیز می‌آیند، اما ما می‌گوییم که از دل هستند.

is only brain functions. For example, "forget" -- what? "Forget" is the opposite of "remember." "Be"

تفکر تنها عملکرد مغز است. به عنوان مثال، "فراموش کردن" -- چه چیزی؟ «فراموش کردن» برعکس «به خاطر بسپار» است. "بودن"

-- "to be" -- you can't say, "I am being. I am being happy." Are you? Twice. Don't say it. "Know"

-- "بودن" -- نمی توانید بگویید "من هستم. من خوشحال می شوم." شما هستید؟ دو برابر. نگو «دانستن

is knowledge. "Understand" -- "I am understanding" is not correct in English grammar. And "imagine"

» معرفت است. "درک" -- "من درک می کنم" در دستور زبان انگلیسی صحیح نیست. و "تصور کن"

-- "imagining" -- you cannot say, "I'm imagining" in grammar. Conversation -- yes. Grammar -- no.

-- "تصور" -- نمی توانی در دستور زبان بگویی "دارم تصور می کنم" . مکالمه -- بله. گرامر -- نه.

And the last one is "belonging" -- something that you actually possess, you own, you have,

و آخرین مورد «تعلق» است -- چیزی که در واقع آن را دارید، مالک آن هستید، دارید

or it belongs to you. You cannot say, "I am having a marker." Are you having a marker? We would say,

یا متعلق به شماست. شما نمی توانید بگویید، "من یک نشانگر دارم." آیا نشانگر دارید؟ ما می گفتیم

"I'm having a baby," which is okay, but I can't have a marker. That would be odd. So, state of

"من بچه دار می شوم" که اشکالی ندارد، اما من نمی توانم نشانگر داشته باشم. این عجیب خواهد بود. بنابراین، وضعیت

verbs -- very important. In grammar, cannot be used with "to be" verbs. In conversation,

افعال - بسیار مهم است. در دستور زبان، نمی توان با افعال «بودن» استفاده کرد. در گفتگو

feel free to break all the rules. I always do. Good-bye.

با خیال راحت تمام قوانین را زیر پا بگذارید. من همیشه انجام میدهم. خداحافظ.