English Grammar - Easy Introduction to Passive

Hi there, my name is Ronnie and today English is going to be taught by me.

سلام، اسم من رونی است و امروز قرار است زبان انگلیسی توسط من تدریس شود.

I'm going to teach you English.

من قصد دارم به شما انگلیسی یاد بدهم.

This is going to be a grammar lesson.

این یک درس گرامر خواهد بود.

Everyone shudder.

همه می لرزند.

Not grammar.

گرامر نیست.

It is.

این است.

I think this is a very difficult, hard to understand lesson.

من فکر می کنم این یک درس بسیار دشوار و سخت است.

I don't want to teach.

من نمی خواهم تدریس کنم.

I give up.

من تسلیم می شوم.

I'll try.

من سعی خواهم کرد.

Okay.

باشه.

Today we're going to learn about passive.

امروز قصد داریم در مورد منفعل بیاموزیم.

The opposite of passive is active.

متضاد منفعل فعال است.

In our everyday goings-ons, we usually use active sentences.

معمولاً در کارهای روزمره از جملات فعال استفاده می کنیم.

An example of this is "I eat lunch."

مثالی از این جمله «من ناهار می خورم».

In this sentence, the focus or the importance is on the subject or "me."

در این جمله تمرکز یا اهمیت روی موضوع یا «من» است.

So I want to make it very clear that it was me who did the action.

بنابراین من می خواهم کاملاً روشن کنم که این من بودم که این عمل را انجام دادم.

So I put "me" first.

بنابراین من "من" را در درجه اول قرار دادم.

Next comes the verb and "lunch" is our noun.

بعد فعل می آید و "ناهار" اسم ماست.

When we want to have a passive sentence, we don't want to tell who did the action.

وقتی می خواهیم جمله مفعولی داشته باشیم، نمی خواهیم بگوییم چه کسی این عمل را انجام داده است.

What's important is that the action was done.

آنچه مهم است این است که اقدام انجام شده است.

So to make the sentence passive, we're going to change the verb position, the noun position,

بنابراین برای غیرفعال کردن جمله، می‌خواهیم جایگاه فعل، جایگاه اسم را تغییر

and we're going to even eliminate or take out the subject.

دهیم و حتی فاعل را حذف یا حذف می‌کنیم.

This is how we do it.

ما اینطوری انجام میدیم.

We start with the noun and we say, not "lunk," "Lunch was eaten."

با اسم شروع می کنیم و می گوییم نه «لونک»، «ناهار خورده شد».

In this sentence, we don't know and we don't care who ate the lunch.

در این جمله نمی دانیم و برایمان مهم نیست که چه کسی ناهار را خورده است.

What is important is that it was eaten.

مهم این است که خورده شده است.

To form a passive sentence, we take the noun plus "to be" verb, and we use the "be" or

برای تشکیل یک جمله مفعول، از اسم به اضافه فعل "to be" استفاده می کنیم و از "be" یا فعل ماضی استفاده می کنیم

the past participle.

.

The past participle is the third tense of the verb.

ماضی زمان سوم فعل است.

For example, "eat, ate, eaten."

مثلاً «بخور، خورد، خورد».

The way that I like to remember this, we pronounce this like the number, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7,

طوری که من دوست دارم این را به خاطر بسپارم، این را مانند عدد 1، 2، 3، 4، 5، 6، 7،

8.

8 تلفظ می کنیم.

Eat, ate, eaten.

بخور، خورد، خورد.

So when we make a passive sentence, you always have to put "was" and the past participle

بنابراین وقتی یک جمله مفعول می سازیم، همیشه باید «بود» و

of the verb.

ماضی فعل را قرار دهید.

You also have to know when or why, very important, we actually have to use the passive.

شما همچنین باید بدانید که چه زمانی یا چرا، بسیار مهم است، ما در واقع باید از غیرفعال استفاده کنیم.

As I said before, we use it when we don't want to tell the person who did the action.

همانطور که قبلاً گفتم، ما زمانی از آن استفاده می کنیم که نمی خواهیم به فردی که این عمل را انجام داده است بگوییم.

Maybe we simply don't know who did the action, or it's a secret.

شاید ما به سادگی نمی دانیم چه کسی این عمل را انجام داده است، یا این یک راز است.

For example, when I was a child, my brother and I were given cookies, and we would both

مثلاً وقتی بچه بودم به من و برادرم کلوچه می دادند و هر دو

eat all of the cookies.

همه کلوچه ها را می خوردیم.

My brother, he would eat the last cookie.

برادر من، او آخرین کلوچه را می خورد.

So my mother would say, "Who ate all the cookies?"

بنابراین مادرم می گفت: "چه کسی کل کلوچه ها را خورده است؟"

My brother would say, "I don't know," and I would say, "It was him, he ate the cookies."

برادرم می‌گفت: «نمی‌دانم» و من می‌گفتم: «او بود، کلوچه‌ها را خورد».

Now, if he was smart, he could answer in the passive, and he could say, "Cookies were eaten."

حالا اگر زرنگ بود به صورت مفعول جواب می داد و می توانست بگوید کلوچه خورده شد.

We have to be careful here, because "cookies" is plural, you need to use "were."

اینجا باید مراقب باشیم، چون «کوکی‌ها» جمع است، باید از «بود» استفاده کنید.

So if it is a plural noun, we need to use "were."

بنابراین اگر اسم جمع است باید از «بود» استفاده کنیم.

Lunch is singular, so with the singular noun, we use "was."

ناهار مفرد است، بنابراین با اسم مفرد از «بود» استفاده می کنیم.

You always need the "pp" or the past participle.

شما همیشه به "pp" یا حرف گذشته نیاز دارید.

One really good example of when you really need to use the passive is this.

یک مثال واقعا خوب از زمانی که واقعاً نیاز به استفاده از غیرفعال دارید این است.

We have hair, sometimes it grows very long.

ما مو داریم، گاهی اوقات خیلی بلند می شود.

We need to go to a place to have our hair cut.

برای کوتاه کردن موهایمان باید به جایی برویم.

If I use an active sentence, I would say, "I cut my hair."

اگر از جمله فعال استفاده کنم، می گویم: «موهایم را کوتاه کردم».

But most of the times, we do not cut our own hair, probably because we can't get the back,

اما اغلب اوقات، ما خودمان موهای خود را کوتاه نمی‌کنیم، احتمالاً به این دلیل که نمی‌توانیم پشت سرمان را برگردانیم،

and it's pretty dangerous, and you'd probably look funny as well.

و این بسیار خطرناک است، و احتمالاً شما نیز خنده‌دار به نظر می‌رسید.

So in this case, you need to use the passive.

بنابراین در این مورد، شما باید از غیرفعال استفاده کنید.

You need to say, "My hair," and we don't need a capital on that, "was cut."

شما باید بگویید "موهای من" و ما نیازی به سرمایه روی آن نداریم، "قطع شد."

We don't know who cut it, and we don't care who cut it.

ما نمی دانیم چه کسی آن را بریده و برایمان مهم نیست که چه کسی آن را بریده است.

If you wanted to include who did it, you can say, "by," and then the person.

اگر می‌خواهید افرادی را که این کار را انجام داده‌اند نیز بگنجانید، می‌توانید بگویید «با» و سپس شخص.

So for example, I can say, "My hair was cut by Bobby."

به عنوان مثال، می توانم بگویم: "موهای من را بابی کوتاه کرد."

Bobby the barber cut my hair.

بابی آرایشگر موهایم را کوتاه کرد.

It's active, but you can say, "My hair was cut."

فعال است، اما می توان گفت: «موهایم کوتاه شد».

"Cut" is going to be a very nice verb because it doesn't change.

"برش" یک فعل بسیار خوب خواهد بود زیرا تغییر نمی کند.

In every part of the verb, it stays the same, cut, cut, cut, easy.

در هر قسمت از فعل ثابت می ماند، برش، برش، برش، آسان.

So remember, the next time you go and get your hair done, and you tell your friends,

پس یادت باشه دفعه بعد که رفتی و موهاتو درست کردی و به دوستانت

"I cut my hair," they're going to say, "Wow, you did a good job," and then you go, "Oh,

گفتی "موهامو کوتاه کردم" میگن " وای کار خوبی کردی" و بعد میری: اوه،

no, I didn't cut my hair.

نه، من موهایم را کوتاه نکردم،

My hair was cut," all right?

موهایم را کوتاه کردند، "خوب؟

So I hope this clarifies the difficult grammar that we have in English of passive.

بنابراین امیدوارم این گرامر دشواری را که ما در انگلیسی از غیرفعال داریم، روشن کند.

Please go to www.engvid.com, and you can have a quiz, and you can test your knowledge on

لطفاً به www.engvid.com بروید و می توانید یک مسابقه داشته باشید و می توانید دانش خود را در

the passive.

حالت غیرفعال آزمایش کنید.

Thank you for watching, and I'll see you in the next video.

از تماشای شما متشکرم و در ویدیوی بعدی شما را خواهم دید.

Bye.

خدا حافظ.

Bye.

خدا حافظ.